Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Thomasius, Christian: Ernsthaffte, aber doch Muntere und Vernünfftige Thomasische Gedancken und Errinnerungen über allerhand außerlesene Juristische Händel. Vierdter Theil. Halle, 1725.

Bild:
<< vorherige Seite

so alle Menschen oder auch alle Christen angehet abschaffen können, oder sich auch solches zu thun jemahls unterstanden hätten. Nun hat aber PufendorffiusNach der Lehre Pufendorffii. diese Abschaffung, derer Möglichkeit und Nutzbarkeit dergestalt dargethan, daß es an besten seyn wird, wenn seine Worte selbsten hergesetzet werden, zumahl sie hiernechst die bißherigen Argumenta zugleich bekräfftigen. Quae causa fuerit, sagt er, de habitu relig. §. 47. ut Christiani primitus disciplinam aliquam sancirent, ob licentiam morum & laxitatem legum civilium inter ethnicos, quo ab hisce morum sanctimonia distinguerentur, supra expositum est. Ea causa, postquam universae civitates ipsis cum Principibus sacra Christiana sunt amplexae, hactenus expiravit, quod non amplius ista morum sanctimonia ad pudorem ethnicis incutiendum faceret, cum hisce exterminatis jam omnes cives ad parem morum puritatem contenderent. Enim vero cum post conversionem totius civitatis haudquaquam cura sanctimoniae remissior esse debeat, jam quaestio surgit: Utrum praestiterit, disciplinam Ecclesiasticam relinquere eo, quo antea fuit, loco; an vero non nihil candem alterare, postquam summi imperantes Ecclesiae accesserunt? ubi posterius utique adserendum videtur, quod non solum illa disciplina tali modo aut per tales exercita, non sit pars essentialis & perpetua Christianismi, sed pro tempore introducta ob vitiosas civitatis leges, moresque; sed &, quia ista facile in abusum trahi, & in genus aliquod imperii invalescere potest, non sine insigni summorum imperantium praejudicio. Quod prohibere uti summis imperantibus jus est, velut convulsioni civitatis ansam praebiturum; ita per eosdem sanctitati morum alia via consuli potest, suppletis legibus civilibus, ac vitiosis ad tribunal pertractis. Neque enim apparet, quare contaminati mores non aeque emendari, peccatoresque pudore suffundi poenis civilibus, quam castigatione Ecclesiastica queant, scandalumque publice datum aeque per illas quam hanc aboleri. Quodsi aliquis dicat, magis profici ad sanctimoniam morum per disciplinam Ecclesiasticam, quam poenas civiles; nam per illam emendari animum, has sustineri posse persistentibus animi sordibus; ei reponimus, hunc effectum non semper (es wäre nicht zu viel gewesen, wenn er gleich gesagt hätte: nunquam) obtineri a disciplina Ecclesiastica, cum & hac quis defungi queat haud correcta animi labe, aut obfirmata in impudentiam fronte. Et in quibusvis delictis, quae poenis fori humani obnoxia sunt, expiatio in foro divino per me-

so alle Menschen oder auch alle Christen angehet abschaffen können, oder sich auch solches zu thun jemahls unterstanden hätten. Nun hat aber PufendorffiusNach der Lehre Pufendorffii. diese Abschaffung, derer Möglichkeit und Nutzbarkeit dergestalt dargethan, daß es an besten seyn wird, wenn seine Worte selbsten hergesetzet werden, zumahl sie hiernechst die bißherigen Argumenta zugleich bekräfftigen. Quae causa fuerit, sagt er, de habitu relig. §. 47. ut Christiani primitus disciplinam aliquam sancirent, ob licentiam morum & laxitatem legum civilium inter ethnicos, quo ab hisce morum sanctimonia distinguerentur, supra expositum est. Ea causa, postquam universae civitates ipsis cum Principibus sacra Christiana sunt amplexae, hactenus expiravit, quod non amplius ista morum sanctimonia ad pudorem ethnicis incutiendum faceret, cum hisce exterminatis jam omnes cives ad parem morum puritatem contenderent. Enim vero cum post conversionem totius civitatis haudquaquam cura sanctimoniae remissior esse debeat, jam quaestio surgit: Utrum praestiterit, disciplinam Ecclesiasticam relinquere eo, quo antea fuit, loco; an vero non nihil candem alterare, postquam summi imperantes Ecclesiae accesserunt? ubi posterius utique adserendum videtur, quod non solum illa disciplina tali modo aut per tales exercita, non sit pars essentialis & perpetua Christianismi, sed pro tempore introducta ob vitiosas civitatis leges, moresque; sed &, quia ista facile in abusum trahi, & in genus aliquod imperii invalescere potest, non sine insigni summorum imperantium praejudicio. Quod prohibere uti summis imperantibus jus est, velut convulsioni civitatis ansam praebiturum; ita per eosdem sanctitati morum alia via consuli potest, suppletis legibus civilibus, ac vitiosis ad tribunal pertractis. Neque enim apparet, quare contaminati mores non aeque emendari, peccatoresque pudore suffundi poenis civilibus, quam castigatione Ecclesiastica queant, scandalumque publice datum aeque per illas quam hanc aboleri. Quodsi aliquis dicat, magis profici ad sanctimoniam morum per disciplinam Ecclesiasticam, quam poenas civiles; nam per illam emendari animum, has sustineri posse persistentibus animi sordibus; ei reponimus, hunc effectum non semper (es wäre nicht zu viel gewesen, wenn er gleich gesagt hätte: nunquam) obtineri a disciplina Ecclesiastica, cum & hac quis defungi queat haud correcta animi labe, aut obfirmata in impudentiam fronte. Et in quibusvis delictis, quae poenis fori humani obnoxia sunt, expiatio in foro divino per me-

<TEI>
  <text>
    <body>
      <div>
        <p><pb facs="#f0155" n="147"/>
so alle Menschen oder auch alle Christen                      angehet abschaffen können, oder sich auch solches zu thun jemahls unterstanden                      hätten. Nun hat aber Pufendorffius<note place="right">Nach der Lehre                          Pufendorffii.</note> diese Abschaffung, derer Möglichkeit und Nutzbarkeit                      dergestalt dargethan, daß es an besten seyn wird, wenn seine Worte selbsten                      hergesetzet werden, zumahl sie hiernechst die bißherigen Argumenta zugleich                      bekräfftigen. Quae causa fuerit, sagt er, <hi rendition="#i">de habitu relig. §.                          47.</hi> ut Christiani primitus disciplinam aliquam sancirent, ob licentiam                      morum &amp; laxitatem legum civilium inter ethnicos, quo ab hisce morum                      sanctimonia distinguerentur, supra expositum est. Ea causa, postquam universae                      civitates ipsis cum Principibus sacra Christiana sunt amplexae, hactenus                      expiravit, quod non amplius ista morum sanctimonia ad pudorem ethnicis                      incutiendum faceret, cum hisce exterminatis jam omnes cives ad parem morum                      puritatem contenderent. Enim vero cum post conversionem totius civitatis                      haudquaquam cura sanctimoniae remissior esse debeat, jam quaestio surgit: Utrum                      praestiterit, disciplinam Ecclesiasticam relinquere eo, quo antea fuit, loco; an                      vero non nihil candem alterare, postquam summi imperantes Ecclesiae accesserunt?                      ubi posterius utique adserendum videtur, quod non solum illa disciplina tali                      modo aut per tales exercita, non sit pars essentialis &amp; perpetua                      Christianismi, sed pro tempore introducta ob vitiosas civitatis leges, moresque;                      sed &amp;, quia ista facile in abusum trahi, &amp; in genus aliquod imperii                      invalescere potest, non sine insigni summorum imperantium praejudicio. Quod                      prohibere uti summis imperantibus jus est, velut convulsioni civitatis ansam                      praebiturum; ita per eosdem sanctitati morum alia via consuli potest, suppletis                      legibus civilibus, ac vitiosis ad tribunal pertractis. Neque enim apparet, quare                      contaminati mores non aeque emendari, peccatoresque pudore suffundi poenis                      civilibus, quam castigatione Ecclesiastica queant, scandalumque publice datum                      aeque per illas quam hanc aboleri. Quodsi aliquis dicat, magis profici ad                      sanctimoniam morum per disciplinam Ecclesiasticam, quam poenas civiles; nam per                      illam emendari animum, has sustineri posse persistentibus animi sordibus; ei                      reponimus, hunc effectum non semper (es wäre nicht zu viel gewesen, wenn er                      gleich gesagt hätte: nunquam) obtineri a disciplina Ecclesiastica, cum &amp; hac                      quis defungi queat haud correcta animi labe, aut obfirmata in impudentiam                      fronte. Et in quibusvis delictis, quae poenis fori humani obnoxia sunt, expiatio                      in foro divino per me-
</p>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[147/0155] so alle Menschen oder auch alle Christen angehet abschaffen können, oder sich auch solches zu thun jemahls unterstanden hätten. Nun hat aber Pufendorffius diese Abschaffung, derer Möglichkeit und Nutzbarkeit dergestalt dargethan, daß es an besten seyn wird, wenn seine Worte selbsten hergesetzet werden, zumahl sie hiernechst die bißherigen Argumenta zugleich bekräfftigen. Quae causa fuerit, sagt er, de habitu relig. §. 47. ut Christiani primitus disciplinam aliquam sancirent, ob licentiam morum & laxitatem legum civilium inter ethnicos, quo ab hisce morum sanctimonia distinguerentur, supra expositum est. Ea causa, postquam universae civitates ipsis cum Principibus sacra Christiana sunt amplexae, hactenus expiravit, quod non amplius ista morum sanctimonia ad pudorem ethnicis incutiendum faceret, cum hisce exterminatis jam omnes cives ad parem morum puritatem contenderent. Enim vero cum post conversionem totius civitatis haudquaquam cura sanctimoniae remissior esse debeat, jam quaestio surgit: Utrum praestiterit, disciplinam Ecclesiasticam relinquere eo, quo antea fuit, loco; an vero non nihil candem alterare, postquam summi imperantes Ecclesiae accesserunt? ubi posterius utique adserendum videtur, quod non solum illa disciplina tali modo aut per tales exercita, non sit pars essentialis & perpetua Christianismi, sed pro tempore introducta ob vitiosas civitatis leges, moresque; sed &, quia ista facile in abusum trahi, & in genus aliquod imperii invalescere potest, non sine insigni summorum imperantium praejudicio. Quod prohibere uti summis imperantibus jus est, velut convulsioni civitatis ansam praebiturum; ita per eosdem sanctitati morum alia via consuli potest, suppletis legibus civilibus, ac vitiosis ad tribunal pertractis. Neque enim apparet, quare contaminati mores non aeque emendari, peccatoresque pudore suffundi poenis civilibus, quam castigatione Ecclesiastica queant, scandalumque publice datum aeque per illas quam hanc aboleri. Quodsi aliquis dicat, magis profici ad sanctimoniam morum per disciplinam Ecclesiasticam, quam poenas civiles; nam per illam emendari animum, has sustineri posse persistentibus animi sordibus; ei reponimus, hunc effectum non semper (es wäre nicht zu viel gewesen, wenn er gleich gesagt hätte: nunquam) obtineri a disciplina Ecclesiastica, cum & hac quis defungi queat haud correcta animi labe, aut obfirmata in impudentiam fronte. Et in quibusvis delictis, quae poenis fori humani obnoxia sunt, expiatio in foro divino per me- Nach der Lehre Pufendorffii.

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde im Rahmen des Moduls DTA-Erweiterungen (DTAE) digitalisiert. Weitere Informationen …

Obrigkeitskritik und Fürstenberatung: Die Oberhofprediger in Braunschweig-Wolfenbüttel 1568-1714: Bereitstellung der Texttranskription und Auszeichnung in XML/TEI. (2013-02-15T13:54:31Z) Bitte beachten Sie, dass die aktuelle Transkription (und Textauszeichnung) mittlerweile nicht mehr dem Stand zum Zeitpunkt der Übernahme entsprechen muss.
Wolfenbütteler Digitale Bibliothek: Bereitstellung der Bilddigitalisate (2013-02-15T13:54:31Z)
Marcus Baumgarten, Frederike Neuber, Frank Wiegand: Konvertierung nach XML gemäß DTA-Basisformat, Tagging der Titelblätter, Korrekturen der Transkription. (2013-02-15T13:54:31Z)

Weitere Informationen:

Anmerkungen zur Transkription:

  • Langes s (ſ) wird als rundes s (s) wiedergegeben.
  • Rundes r (ꝛ) wird als normales r (r) wiedergegeben bzw. in der Kombination ꝛc. als et (etc.) aufgelöst.
  • Die Majuskel J im Frakturdruck wird in der Transkription je nach Lautwert als I bzw. J wiedergegeben.
  • Übergeschriebenes „e“ über „a“, „o“ und „u“ wird als „ä“, „ö“, „ü“ transkribiert.
  • Ligaturen werden aufgelöst.
  • Silbentrennungen über Zeilengrenzen hinweg werden aufgelöst.
  • Silbentrennungen über Seitengrenzen hinweg werden beibehalten.
  • Kolumnentitel, Bogensignaturen und Kustoden werden nicht erfasst.
  • Griechische Schrift wird nicht transkribiert, sondern im XML mit <foreign xml:lang="el"><gap reason="fm"/></foreign> vermerkt.



Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte04_1725
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte04_1725/155
Zitationshilfe: Thomasius, Christian: Ernsthaffte, aber doch Muntere und Vernünfftige Thomasische Gedancken und Errinnerungen über allerhand außerlesene Juristische Händel. Vierdter Theil. Halle, 1725, S. 147. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte04_1725/155>, abgerufen am 07.05.2024.