Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Erstes Buch. Geschichte der Teutschen
gedencket plvtarchvs selbst, und daß catvlvs, was während seines gantzen
Consulats fürgefallen, aufgezeichnet hinterlassen, meldet cicero, 2 der an einem
andern Orte rühmet, wie der fürtrefliche Poet, archias, den Cimbrischen Krieg so
glücklich besungen, daß selbst Marius, so wenig er sonst von gelehrten Sachen
gehalten, Gefallen daran gehabt. 3

XV. Die Wagenburg der Cimbren verursachte den Römern ein neues
Eroberung der
Teutschen
Wagenburg.
Gefechte mit den darinnen befindlichen Weibern, die sich und ihre Kinder lieber
selbst umbringen, als sich mit ihnen zur Knechtschaft bequehmen wollten. 1 Ja die
Hunde selbsten beschützten die auf Karren stehende Hütten und Häuser der Teut-
schen. 2 Jch weiß also nicht, wie man mit den Römischen Scribenten daran ist,
wenn sie schreiben, die gäntzliche Niederlage dieser Völcker, die sich in so vielen
Treffen gegen die Römer wohl gehalten, hätte ihnen nicht mehr als 300 Mann gekostet. 3

XVI. Als die Tigurinen, so im Norico zurück geblieben waren, von der
Die Tigurinen
ziehen sich zu-
rücke.
gäntzlichen Niederlage der Cimbren höreten; zerstreueten sie sich, und zogen ver-
muthlich in ihr Land zurücke, wie wir denn finden werden, daß sie zu Iulii Cae-
saris
Zeiten neue Unruhe gestifftet. 1

XVII. Es ist leicht zu erachten, mit was für Ehren, und Freuden Marius in
Marii Tri-
umph und
Rom empfangen worden, da die Furcht für den Cimbren so groß gewesen, daß

man
[Beginn Spaltensatz] telum bipenne. Pede collato ingentibus utebantur, &
grauibus gladiis.
Wie unerschrocken die Cimbren vor dem
Tode, und wie begierig sie gewesen, vor dem Feinde
im Felde zu sterben, zeiget folgende Stelle vale-
lerii maximi
L. II. c. 6. Auara & foeneratoria Gal-
lorum philosophia: Alacris & fortis Cimbrorum &
Celtiberorum, qui in acie exultabant, tanquam glori-
ose & feliciter uita excessuri: lamentabantur in
morbo, quasi turpiter & miserabiliter perituri.
bar-
tholinvs
in seinem Buch de caussis contemtae
mortis apud ueteres Danos
hat diese Jdeen der alten
Teutschen durch viele andere Zeugnisse erläutert.
2 cicero in Bruto c. 35. Iam Q. Catulus
non antiquo illo more, sed hoc nostro eruditus. Mul-
tae literae, summa non uitae solum atque naturae,
sed orationis etiam comitas, incorrupta quaedam
latini sermonis integritas: quae perspici cum ex
orationibus eius potest, tum facillime ex eo libro,
quem, de Consulatu, & de rebus gestis suis, conscri-
ptum molli, & Xenophonteo genere sermonis, misit
ad A. Furium Poetam.
3 cicero Or. pro Archia c. 9. Nam & Cimbricas
res adolescens attigit: ipsi illi C. Mario, qui durior
ad haec studia uidebatur, iucundus fuit.
1 §. XV. 1.plutarch. p. 421. A. Quum effusos ad
castra summouissent, inciderunt in horrendissima
spectacula. Feminae consistebant in plaustris pulla-
tae, fugientesque, hae uiros, illae fratres, parentes aliae
interficiebant: infantes suis strangulabant manibus,
& sub rotas, iumentorumque pedes proiiciebant, mox
trucidabant semetipsae. Vnam memorant ex summe
[Spaltenumbruch] dependisse temone, quae pueros ex cruribus suis, anne-
xos laqueis, hinc inde suspenderat. Viros arborum
inopia cornibus boum, alios cruribus adalligasse colla,
mox eos stimulasse, quo exilientibus bobus raptati &
obtriti interirent. Qui, quanquam ita sibi concili-
arent mortem, capta tamen sunt plus LX millia. Ceci-
disse bis totidem referuntur.
florvs L. III. c. 3.
Quum missa ad Marium legatione, libertatem ac sa-
cerdotium non impetrassent,
(nec fas erat) suffocatis,
elisisque passim infantibus suis, aut mutuis concidere
uulneribus, aut uinculo e crinibus suis facto, ab ar-
boribus, iugisque plaustrorum, pependerunt.
Was
florvs von dem Priesterthum sagt, wird wohl
nur allein von den Wahrsagerinnen zu verstehen seyn,
so die Cimbren mit sich herum geschleppet. Wir fin-
den von denselbigen folgende trefliche Stelle beym
strabone L. VII. p. 294. Morem hunc fuisse Cim-
bris usitatum ferunt. Sequentibus eos in bellum
uxoribus, uates quaedam comitabantur canae, al-
bo uestitu, carbasinis supparis desuper fibulis affixis,
cinctu aereo, pedibus nudis: eae per castra captiuis
occurrebant, strictis gladiis, prostratosque ad cra-
terum aeneum adducebant, amphoras circiter XX.
capientem. Super eum pulpitum erat, quo conscen-
so, uates sublimis supra lebetem eleuatis guttur inci-
debat: e sanguine in crateram fuso suam captabant
quandam diuinationem: reliquae cadauera sic cae-
sorum scindebant, intestinisque spectatis uictoriam
suis uaticinabantur. In proeliis pelles pulsabant,
cratibus curruum praetentas, quibus sonitus terri-
bilis, edebatur.
2 plinivs in Hist. Nat L. VIII. c. 41. schreibt:
[Ende Spaltensatz]
Canes,
3
1

Erſtes Buch. Geſchichte der Teutſchen
gedencket plvtarchvs ſelbſt, und daß catvlvs, was waͤhrend ſeines gantzen
Conſulats fuͤrgefallen, aufgezeichnet hinterlaſſen, meldet cicero, 2 der an einem
andern Orte ruͤhmet, wie der fuͤrtrefliche Poet, archias, den Cimbriſchen Krieg ſo
gluͤcklich beſungen, daß ſelbſt Marius, ſo wenig er ſonſt von gelehrten Sachen
gehalten, Gefallen daran gehabt. 3

XV. Die Wagenburg der Cimbren verurſachte den Roͤmern ein neues
Eroberung der
Teutſchen
Wagenburg.
Gefechte mit den darinnen befindlichen Weibern, die ſich und ihre Kinder lieber
ſelbſt umbringen, als ſich mit ihnen zur Knechtſchaft bequehmen wollten. 1 Ja die
Hunde ſelbſten beſchuͤtzten die auf Karren ſtehende Huͤtten und Haͤuſer der Teut-
ſchen. 2 Jch weiß alſo nicht, wie man mit den Roͤmiſchen Scribenten daran iſt,
wenn ſie ſchreiben, die gaͤntzliche Niederlage dieſer Voͤlcker, die ſich in ſo vielen
Treffen gegen die Roͤmeꝛ wohl gehaltẽ, haͤtte ihnen nicht mehr als 300 Mañ gekoſtet. 3

XVI. Als die Tigurinen, ſo im Norico zuruͤck geblieben waren, von der
Die Tigurinẽ
ziehen ſich zu-
ruͤcke.
gaͤntzlichen Niederlage der Cimbren hoͤreten; zerſtreueten ſie ſich, und zogen ver-
muthlich in ihr Land zuruͤcke, wie wir denn finden werden, daß ſie zu Iulii Cae-
ſaris
Zeiten neue Unruhe geſtifftet. 1

XVII. Es iſt leicht zu erachten, mit was fuͤr Ehren, und Freuden Marius in
Marii Tri-
umph und
Rom empfangen worden, da die Furcht fuͤr den Cimbren ſo groß geweſen, daß

man
[Beginn Spaltensatz] telum bipenne. Pede collato ingentibus utebantur, &
grauibus gladiis.
Wie uneꝛſchꝛockẽ die Cimbren voꝛ dem
Tode, und wie begierig ſie geweſen, vor dem Feinde
im Felde zu ſterben, zeiget folgende Stelle vale-
lerii maximi
L. II. c. 6. Auara & foeneratoria Gal-
lorum philoſophia: Alacris & fortis Cimbrorum &
Celtiberorum, qui in acie exultabant, tanquam glori-
oſe & feliciter uita exceſſuri: lamentabantur in
morbo, quaſi turpiter & miſerabiliter perituri.
bar-
tholinvs
in ſeinem Buch de cauſſis contemtae
mortis apud ueteres Danos
hat dieſe Jdeen der alten
Teutſchen durch viele andere Zeugniſſe erlaͤutert.
2 cicero in Bruto c. 35. Iam Q. Catulus
non antiquo illo more, ſed hoc noſtro eruditus. Mul-
tae literae, ſumma non uitae ſolum atque naturae,
ſed orationis etiam comitas, incorrupta quaedam
latini ſermonis integritas: quae perſpici cum ex
orationibus eius poteſt, tum facillime ex eo libro,
quem, de Conſulatu, & de rebus geſtis ſuis, conſcri-
ptum molli, & Xenophonteo genere ſermonis, miſit
ad A. Furium Poetam.
3 cicero Or. pro Archia c. 9. Nam & Cimbricas
res adoleſcens attigit: ipſi illi C. Mario, qui durior
ad haec ſtudia uidebatur, iucundus fuit.
1 §. XV. 1.plutarch. p. 421. A. Quum effuſos ad
caſtra ſummouiſſent, inciderunt in horrendiſſima
ſpectacula. Feminae conſiſtebant in plauſtris pulla-
tae, fugientesque, hae uiros, illae fratres, parentes aliae
interficiebant: infantes ſuis ſtrangulabant manibus,
& ſub rotas, iumentorumque pedes proiiciebant, mox
trucidabant ſemetipſae. Vnam memorant ex ſumme
[Spaltenumbruch] dependiſſe temone, quae pueros ex cruribus ſuis, anne-
xos laqueis, hinc inde ſuſpenderat. Viros arborum
inopia cornibus boum, alios cruribus adalligaſſe colla,
mox eos ſtimulaſſe, quo exilientibus bobus raptati &
obtriti interirent. Qui, quanquam ita ſibi concili-
arent mortem, capta tamen ſunt plus LX millia. Ceci-
diſſe bis totidem referuntur.
florvs L. III. c. 3.
Quum miſſa ad Marium legatione, libertatem ac ſa-
cerdotium non impetraſſent,
(nec fas erat) ſuffocatis,
eliſisque paſſim infantibus ſuis, aut mutuis concidere
uulneribus, aut uinculo e crinibus ſuis facto, ab ar-
boribus, iugisque plauſtrorum, pependerunt.
Was
florvs von dem Prieſterthum ſagt, wird wohl
nur allein von den Wahrſagerinnen zu verſtehen ſeyn,
ſo die Cimbren mit ſich herum geſchleppet. Wir fin-
den von denſelbigen folgende trefliche Stelle beym
strabone L. VII. p. 294. Morem hunc fuiſſe Cim-
bris uſitatum ferunt. Sequentibus eos in bellum
uxoribus, uates quaedam comitabantur canae, al-
bo ueſtitu, carbaſinis ſupparis deſuper fibulis affixis,
cinctu aereo, pedibus nudis: eae per caſtra captiuis
occurrebant, ſtrictis gladiis, proſtratosque ad cra-
terum aeneum adducebant, amphoras circiter XX.
capientem. Super eum pulpitum erat, quo conſcen-
ſo, uates ſublimis ſupra lebetem eleuatis guttur inci-
debat: e ſanguine in crateram fuſo ſuam captabant
quandam diuinationem: reliquae cadauera ſic cae-
ſorum ſcindebant, inteſtinisque ſpectatis uictoriam
ſuis uaticinabantur. In proeliis pelles pulſabant,
cratibus curruum praetentas, quibus ſonitus terri-
bilis, edebatur.
2 plinivs in Hiſt. Nat L. VIII. c. 41. ſchreibt:
[Ende Spaltensatz]
Canes,
3
1
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0048" n="14"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Er&#x017F;tes Buch. Ge&#x017F;chichte der Teut&#x017F;chen</hi></fw><lb/>
gedencket <hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">plvtarchvs</hi></hi> &#x017F;elb&#x017F;t, und daß <hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">catvlvs,</hi></hi> was wa&#x0364;hrend &#x017F;eines gantzen<lb/><hi rendition="#aq">Con&#x017F;ulats</hi> fu&#x0364;rgefallen, aufgezeichnet hinterla&#x017F;&#x017F;en, meldet <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">cicero,</hi></hi></hi> <note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">cicero</hi></hi> in Bruto c. 35. <hi rendition="#i">Iam Q. Catulus<lb/>
non antiquo illo more, &#x017F;ed hoc no&#x017F;tro eruditus. Mul-<lb/>
tae literae, &#x017F;umma non uitae &#x017F;olum atque naturae,<lb/>
&#x017F;ed orationis etiam comitas, incorrupta quaedam<lb/>
latini &#x017F;ermonis integritas: quae per&#x017F;pici cum ex<lb/>
orationibus eius pote&#x017F;t, tum facillime ex eo libro,<lb/>
quem, de Con&#x017F;ulatu, &amp; de rebus ge&#x017F;tis &#x017F;uis, con&#x017F;cri-<lb/>
ptum molli, &amp; Xenophonteo genere &#x017F;ermonis, mi&#x017F;it<lb/>
ad A. Furium Poetam.</hi></hi></note> der an einem<lb/>
andern Orte ru&#x0364;hmet, wie der fu&#x0364;rtrefliche Poet, <hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">archias,</hi></hi> den Cimbri&#x017F;chen Krieg &#x017F;o<lb/>
glu&#x0364;cklich be&#x017F;ungen, daß &#x017F;elb&#x017F;t <hi rendition="#aq">Marius,</hi> &#x017F;o wenig er &#x017F;on&#x017F;t von gelehrten Sachen<lb/>
gehalten, Gefallen daran gehabt. <note place="foot" n="3"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">cicero</hi> Or. pro Archia c. 9. <hi rendition="#i">Nam &amp; Cimbricas<lb/>
res adole&#x017F;cens attigit: ip&#x017F;i illi C. Mario, qui durior<lb/>
ad haec &#x017F;tudia uidebatur, iucundus fuit.</hi></hi></note></p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XV.</hi> Die Wagenburg der Cimbren verur&#x017F;achte den Ro&#x0364;mern ein neues<lb/><note place="left">Eroberung der<lb/>
Teut&#x017F;chen<lb/>
Wagenburg.</note>Gefechte mit den darinnen befindlichen Weibern, die &#x017F;ich und ihre Kinder lieber<lb/>
&#x017F;elb&#x017F;t umbringen, als &#x017F;ich mit ihnen zur Knecht&#x017F;chaft bequehmen wollten. <note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XV</hi>. 1.<hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">plutarch.</hi></hi> p. 421. A. <hi rendition="#i">Quum effu&#x017F;os ad<lb/>
ca&#x017F;tra &#x017F;ummoui&#x017F;&#x017F;ent, inciderunt in horrendi&#x017F;&#x017F;ima<lb/>
&#x017F;pectacula. Feminae con&#x017F;i&#x017F;tebant in plau&#x017F;tris pulla-<lb/>
tae, fugientesque, hae uiros, illae fratres, parentes aliae<lb/>
interficiebant: infantes &#x017F;uis &#x017F;trangulabant manibus,<lb/>
&amp; &#x017F;ub rotas, iumentorumque pedes proiiciebant, mox<lb/>
trucidabant &#x017F;emetip&#x017F;ae. Vnam memorant ex &#x017F;umme<lb/><cb/>
dependi&#x017F;&#x017F;e temone, quae pueros ex cruribus &#x017F;uis, anne-<lb/>
xos laqueis, hinc inde &#x017F;u&#x017F;penderat. Viros arborum<lb/>
inopia cornibus boum, alios cruribus adalliga&#x017F;&#x017F;e colla,<lb/>
mox eos &#x017F;timula&#x017F;&#x017F;e, quo exilientibus bobus raptati &amp;<lb/>
obtriti interirent. Qui, quanquam ita &#x017F;ibi concili-<lb/>
arent mortem, capta tamen &#x017F;unt plus LX millia. Ceci-<lb/>
di&#x017F;&#x017F;e bis totidem referuntur.</hi> <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">florvs</hi></hi> L. III. c. 3.<lb/><hi rendition="#i">Quum mi&#x017F;&#x017F;a ad Marium legatione, libertatem ac &#x017F;a-<lb/>
cerdotium non impetra&#x017F;&#x017F;ent,</hi> (<hi rendition="#i">nec fas erat</hi>) <hi rendition="#i">&#x017F;uffocatis,<lb/>
eli&#x017F;isque pa&#x017F;&#x017F;im infantibus &#x017F;uis, aut mutuis concidere<lb/>
uulneribus, aut uinculo e crinibus &#x017F;uis facto, ab ar-<lb/>
boribus, iugisque plau&#x017F;trorum, pependerunt.</hi></hi> Was<lb/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">florvs</hi></hi></hi> von dem Prie&#x017F;terthum &#x017F;agt, wird wohl<lb/>
nur allein von den Wahr&#x017F;agerinnen zu ver&#x017F;tehen &#x017F;eyn,<lb/>
&#x017F;o die Cimbren mit &#x017F;ich herum ge&#x017F;chleppet. Wir fin-<lb/>
den von den&#x017F;elbigen folgende trefliche Stelle beym<lb/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">strabone</hi> L. VII. p. 294. <hi rendition="#i">Morem hunc fui&#x017F;&#x017F;e Cim-<lb/>
bris u&#x017F;itatum ferunt. Sequentibus eos in bellum<lb/>
uxoribus, uates quaedam comitabantur canae, al-<lb/>
bo ue&#x017F;titu, carba&#x017F;inis &#x017F;upparis de&#x017F;uper fibulis affixis,<lb/>
cinctu aereo, pedibus nudis: eae per ca&#x017F;tra captiuis<lb/>
occurrebant, &#x017F;trictis gladiis, pro&#x017F;tratosque ad cra-<lb/>
terum aeneum adducebant, amphoras circiter XX.<lb/>
capientem. Super eum pulpitum erat, quo con&#x017F;cen-<lb/>
&#x017F;o, uates &#x017F;ublimis &#x017F;upra lebetem eleuatis guttur inci-<lb/>
debat: e &#x017F;anguine in crateram fu&#x017F;o &#x017F;uam captabant<lb/>
quandam diuinationem: reliquae cadauera &#x017F;ic cae-<lb/>
&#x017F;orum &#x017F;cindebant, inte&#x017F;tinisque &#x017F;pectatis uictoriam<lb/>
&#x017F;uis uaticinabantur. In proeliis pelles pul&#x017F;abant,<lb/>
cratibus curruum praetentas, quibus &#x017F;onitus terri-<lb/>
bilis, edebatur.</hi></hi></note> Ja die<lb/>
Hunde &#x017F;elb&#x017F;ten be&#x017F;chu&#x0364;tzten die auf Karren &#x017F;tehende Hu&#x0364;tten und Ha&#x0364;u&#x017F;er der Teut-<lb/>
&#x017F;chen. <note xml:id="FN48_02_01" next="#FN48_02_02" place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">plinivs</hi></hi> in Hi&#x017F;t. Nat L. VIII. c.</hi> 41. &#x017F;chreibt:<lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Canes,</hi></hi></fw><cb type="end"/>
</note> Jch weiß al&#x017F;o nicht, wie man mit den Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Scribenten daran i&#x017F;t,<lb/>
wenn &#x017F;ie &#x017F;chreiben, die ga&#x0364;ntzliche Niederlage die&#x017F;er Vo&#x0364;lcker, die &#x017F;ich in &#x017F;o vielen<lb/>
Treffen gegen die Ro&#x0364;me&#xA75B; wohl gehalte&#x0303;, ha&#x0364;tte ihnen nicht mehr als 300 Man&#x0303; geko&#x017F;tet. <note xml:id="FN48_03_01" next="#FN48_03_02" place="foot" n="3"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der nächsten Seite.</note></p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XVI.</hi> Als die Tigurinen, &#x017F;o im <hi rendition="#aq">Norico</hi> zuru&#x0364;ck geblieben waren, von der<lb/><note place="left">Die Tigurine&#x0303;<lb/>
ziehen &#x017F;ich zu-<lb/>
ru&#x0364;cke.</note>ga&#x0364;ntzlichen Niederlage der Cimbren ho&#x0364;reten; zer&#x017F;treueten &#x017F;ie &#x017F;ich, und zogen ver-<lb/>
muthlich in ihr Land zuru&#x0364;cke, wie wir denn finden werden, daß &#x017F;ie zu <hi rendition="#aq">Iulii Cae-<lb/>
&#x017F;aris</hi> Zeiten neue Unruhe ge&#x017F;tifftet. <note xml:id="FN48_01_01" next="#FN48_01_02" place="foot" n="1"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der nächsten Seite.</note></p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XVII.</hi> Es i&#x017F;t leicht zu erachten, mit was fu&#x0364;r Ehren, und Freuden <hi rendition="#aq">Marius</hi> in<lb/><note place="left"><hi rendition="#aq">Marii</hi> Tri-<lb/>
umph und</note>Rom empfangen worden, da die Furcht fu&#x0364;r den Cimbren &#x017F;o groß gewe&#x017F;en, daß<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">man</fw><lb/><note xml:id="FN47_01_02" prev="#FN47_01_01" place="foot" n="1"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">telum bipenne. Pede collato ingentibus utebantur, &amp;<lb/>
grauibus gladiis.</hi></hi> Wie une&#xA75B;&#x017F;ch&#xA75B;ocke&#x0303; die Cimbren vo&#xA75B; dem<lb/>
Tode, und wie begierig &#x017F;ie gewe&#x017F;en, vor dem Feinde<lb/>
im Felde zu &#x017F;terben, zeiget folgende Stelle <hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">vale-<lb/>
lerii maximi</hi> L. II. c. 6. <hi rendition="#i">Auara &amp; foeneratoria Gal-<lb/>
lorum philo&#x017F;ophia: Alacris &amp; fortis Cimbrorum &amp;<lb/>
Celtiberorum, qui in acie exultabant, tanquam glori-<lb/>
o&#x017F;e &amp; feliciter uita exce&#x017F;&#x017F;uri: lamentabantur in<lb/>
morbo, qua&#x017F;i turpiter &amp; mi&#x017F;erabiliter perituri.</hi> <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">bar-<lb/>
tholinvs</hi></hi></hi> in &#x017F;einem Buch <hi rendition="#aq">de cau&#x017F;&#x017F;is contemtae<lb/>
mortis apud ueteres Danos</hi> hat die&#x017F;e Jdeen der alten<lb/>
Teut&#x017F;chen durch viele andere Zeugni&#x017F;&#x017F;e erla&#x0364;utert.<note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[14/0048] Erſtes Buch. Geſchichte der Teutſchen gedencket plvtarchvs ſelbſt, und daß catvlvs, was waͤhrend ſeines gantzen Conſulats fuͤrgefallen, aufgezeichnet hinterlaſſen, meldet cicero, 2 der an einem andern Orte ruͤhmet, wie der fuͤrtrefliche Poet, archias, den Cimbriſchen Krieg ſo gluͤcklich beſungen, daß ſelbſt Marius, ſo wenig er ſonſt von gelehrten Sachen gehalten, Gefallen daran gehabt. 3 XV. Die Wagenburg der Cimbren verurſachte den Roͤmern ein neues Gefechte mit den darinnen befindlichen Weibern, die ſich und ihre Kinder lieber ſelbſt umbringen, als ſich mit ihnen zur Knechtſchaft bequehmen wollten. 1 Ja die Hunde ſelbſten beſchuͤtzten die auf Karren ſtehende Huͤtten und Haͤuſer der Teut- ſchen. 2 Jch weiß alſo nicht, wie man mit den Roͤmiſchen Scribenten daran iſt, wenn ſie ſchreiben, die gaͤntzliche Niederlage dieſer Voͤlcker, die ſich in ſo vielen Treffen gegen die Roͤmeꝛ wohl gehaltẽ, haͤtte ihnen nicht mehr als 300 Mañ gekoſtet. 3 Eroberung der Teutſchen Wagenburg. XVI. Als die Tigurinen, ſo im Norico zuruͤck geblieben waren, von der gaͤntzlichen Niederlage der Cimbren hoͤreten; zerſtreueten ſie ſich, und zogen ver- muthlich in ihr Land zuruͤcke, wie wir denn finden werden, daß ſie zu Iulii Cae- ſaris Zeiten neue Unruhe geſtifftet. 1 Die Tigurinẽ ziehen ſich zu- ruͤcke. XVII. Es iſt leicht zu erachten, mit was fuͤr Ehren, und Freuden Marius in Rom empfangen worden, da die Furcht fuͤr den Cimbren ſo groß geweſen, daß man 1 Marii Tri- umph und 2 cicero in Bruto c. 35. Iam Q. Catulus non antiquo illo more, ſed hoc noſtro eruditus. Mul- tae literae, ſumma non uitae ſolum atque naturae, ſed orationis etiam comitas, incorrupta quaedam latini ſermonis integritas: quae perſpici cum ex orationibus eius poteſt, tum facillime ex eo libro, quem, de Conſulatu, & de rebus geſtis ſuis, conſcri- ptum molli, & Xenophonteo genere ſermonis, miſit ad A. Furium Poetam. 3 cicero Or. pro Archia c. 9. Nam & Cimbricas res adoleſcens attigit: ipſi illi C. Mario, qui durior ad haec ſtudia uidebatur, iucundus fuit. 1 §. XV. 1.plutarch. p. 421. A. Quum effuſos ad caſtra ſummouiſſent, inciderunt in horrendiſſima ſpectacula. Feminae conſiſtebant in plauſtris pulla- tae, fugientesque, hae uiros, illae fratres, parentes aliae interficiebant: infantes ſuis ſtrangulabant manibus, & ſub rotas, iumentorumque pedes proiiciebant, mox trucidabant ſemetipſae. Vnam memorant ex ſumme dependiſſe temone, quae pueros ex cruribus ſuis, anne- xos laqueis, hinc inde ſuſpenderat. Viros arborum inopia cornibus boum, alios cruribus adalligaſſe colla, mox eos ſtimulaſſe, quo exilientibus bobus raptati & obtriti interirent. Qui, quanquam ita ſibi concili- arent mortem, capta tamen ſunt plus LX millia. Ceci- diſſe bis totidem referuntur. florvs L. III. c. 3. Quum miſſa ad Marium legatione, libertatem ac ſa- cerdotium non impetraſſent, (nec fas erat) ſuffocatis, eliſisque paſſim infantibus ſuis, aut mutuis concidere uulneribus, aut uinculo e crinibus ſuis facto, ab ar- boribus, iugisque plauſtrorum, pependerunt. Was florvs von dem Prieſterthum ſagt, wird wohl nur allein von den Wahrſagerinnen zu verſtehen ſeyn, ſo die Cimbren mit ſich herum geſchleppet. Wir fin- den von denſelbigen folgende trefliche Stelle beym strabone L. VII. p. 294. Morem hunc fuiſſe Cim- bris uſitatum ferunt. Sequentibus eos in bellum uxoribus, uates quaedam comitabantur canae, al- bo ueſtitu, carbaſinis ſupparis deſuper fibulis affixis, cinctu aereo, pedibus nudis: eae per caſtra captiuis occurrebant, ſtrictis gladiis, proſtratosque ad cra- terum aeneum adducebant, amphoras circiter XX. capientem. Super eum pulpitum erat, quo conſcen- ſo, uates ſublimis ſupra lebetem eleuatis guttur inci- debat: e ſanguine in crateram fuſo ſuam captabant quandam diuinationem: reliquae cadauera ſic cae- ſorum ſcindebant, inteſtinisque ſpectatis uictoriam ſuis uaticinabantur. In proeliis pelles pulſabant, cratibus curruum praetentas, quibus ſonitus terri- bilis, edebatur. 2 plinivs in Hiſt. Nat L. VIII. c. 41. ſchreibt: Canes, 3 1 1 telum bipenne. Pede collato ingentibus utebantur, & grauibus gladiis. Wie uneꝛſchꝛockẽ die Cimbren voꝛ dem Tode, und wie begierig ſie geweſen, vor dem Feinde im Felde zu ſterben, zeiget folgende Stelle vale- lerii maximi L. II. c. 6. Auara & foeneratoria Gal- lorum philoſophia: Alacris & fortis Cimbrorum & Celtiberorum, qui in acie exultabant, tanquam glori- oſe & feliciter uita exceſſuri: lamentabantur in morbo, quaſi turpiter & miſerabiliter perituri. bar- tholinvs in ſeinem Buch de cauſſis contemtae mortis apud ueteres Danos hat dieſe Jdeen der alten Teutſchen durch viele andere Zeugniſſe erlaͤutert.

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/48
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 14. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/48>, abgerufen am 02.05.2024.