Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zu Ende der mit den Hunnen geführten Kriege.
es mit Attila gehalten, und sich unterwegens zu ihm mag geschlagen haben.
Es ist nicht gewiß, was er für einen Weg genommen. Zwar in einer alten Er-
zehlung stehet, daß er Augspurg auf selbigem zerstöhret4; aber dieselbige hat kei-
nen alten Wehrmann. Aus sidonio apollinari ist vielmehr zu schliessen,
daß er nicht durch Rätien, sondern durch die Länder, so zur Rechten der Do-
nau liegen, gegen den Rhein zu gegangen, und in dem Gebieth der Francken
über selbigen Fluß gesetzet.

XXVI. Die Fränckischen Händel aber, in welche sich Attila gemi-Fränckische
Händel, darein
er sich gemi-
schet.

schet, und die mit einen Fürwand zu diesem Kriege können gegeben haben,
waren aus folgender Gelegenheit entstanden. Zwey Fränckische Printzen
machten einander die Reichsfolge streitig: der Aelteste hing sich an Attilam,
der Jüngste, den priscvs, aus welchem diese Nachricht genommen, selbst
zu Rom gesehen, suchte bey Aetio Hülffe, und erhielt durch seine Vermittelung
daß Valentinianus Bündniß mit ihm machte. Beyde scheinen auch ihren
Anhang unter den Nationen, die unter dem gemeinsamen Namen der Fran-
cken begrieffen waren, gehabt zu haben. Attila fiel also mit seiner Krieges-
Macht zu erst in der Francken Land1. Diejenigen, so es mit dem Prin-
3

tzen
[Beginn Spaltensatz] lorum generis eos potentia illustrabat, eratque &
cum Gepidarum agmine innumerabili rex ille for-
tissimus & famosissimus, Ardaricus, qui ob ni-
miam suam fidelitatem erga Attilam eius consiliis
intererat. Nam perpendens Attila, sagacitatem
suam, eum, & Walamirem, Ostrogothorum re-
gem, super caeteros regulos diligebat. Erat nam-
que Walamir secreti tenax, blandns colloquio, doli
ignarus: Ardaricus, fide & consilio, ut diximus,
clarus. Quibus non immerito contra parentes Ve-
sigothas debuit credere pugnatoribus. Reliqua au-
tem, si dici fas est, turba regum, diuersarumque
nationum ductores, ac si satellites, nutibus Atti-
lae attendebant, & ubi oculo annuisset, absque
reliqua murmuratione cum timore & tremore unus-
quisque adstabat, aut certe quod iussus fuerat, ex-
sequebatur. Sed solus Attila rex omnium regum,
super omnes & pro omnibus sollicitus erat.
4 Vid. marcvs velservs, rerum Augu-
stanarum Vindelicarum Lib. VIII. p.
332.
1 §. XXVI. 1. priscvs p. 40. At Fran-
cos bello lacessendi, illi
[Attilae] causa fuit
regum ipsorum obitus: & de regno inter liberos
controuersia. Seniori Attila studebat, iuniorem
Aetius tuebatur, quem Romae uidimus legationem
obeuntem, nondum lanugine efflorescere incipien-
te flaua coma, & capillis propter densitatem &

[Ende Spaltensatz]
magni-
3 Man kan sie suppliren aus des sidonii pa-
negyrico in Auitum (carm. VII.) u. 319.
- - - Subito cum rupta tumultu
Barbaries, totas in te transfuderat arctos
Gallia: pugnacem Rugum, comitante Gelono,
Gepida trux sequitur, Scyrum Burgundio
cogit:
Chunus, Bellonotus, Neurus, Basterna, TO-
RINGVS,
Bructerus, uluosa nel quem Nicer abluit
unda,
[Spaltenumbruch] Prorumpit FRANCVS. Cecidit cito secta
bipenni
Hercinia in lintres, & Rhenum texuit alno.
Et iam terrisicis diffuderat Attila turmis.
In campos se, Belga, tuos. Vix liquerat
Alpes
Aetius, tenue & rarum sine milite ducens
Robur, in auxiliis Geticum male credulus
agmen
In cassum propriis praesumens adfore ca-
stris.
Nuntius at postquam ductorem perculit,
Hunnos
Iam prope contemtum propriis in sedibus
hostem
Expectare Getas, uersat uagus omnia secum
Consilia &c.

sidonivs
nennet Attilam an einem andern Ort
Rheni hostem. S. §. XXVII. not. 5.

bis zu Ende der mit den Hunnen gefuͤhrten Kriege.
es mit Attila gehalten, und ſich unterwegens zu ihm mag geſchlagen haben.
Es iſt nicht gewiß, was er fuͤr einen Weg genommen. Zwar in einer alten Er-
zehlung ſtehet, daß er Augſpurg auf ſelbigem zerſtoͤhret4; aber dieſelbige hat kei-
nen alten Wehrmann. Aus sidonio apollinari iſt vielmehr zu ſchlieſſen,
daß er nicht durch Raͤtien, ſondern durch die Laͤnder, ſo zur Rechten der Do-
nau liegen, gegen den Rhein zu gegangen, und in dem Gebieth der Francken
uͤber ſelbigen Fluß geſetzet.

XXVI. Die Fraͤnckiſchen Haͤndel aber, in welche ſich Attila gemi-Fraͤnckiſché
Haͤndel, daꝛein
er ſich gemi-
ſchet.

ſchet, und die mit einen Fuͤrwand zu dieſem Kriege koͤnnen gegeben haben,
waren aus folgender Gelegenheit entſtanden. Zwey Fraͤnckiſche Printzen
machten einander die Reichsfolge ſtreitig: der Aelteſte hing ſich an Attilam,
der Juͤngſte, den priscvs, aus welchem dieſe Nachricht genommen, ſelbſt
zu Rom geſehen, ſuchte bey Aëtio Huͤlffe, und erhielt durch ſeine Vermittelung
daß Valentinianus Buͤndniß mit ihm machte. Beyde ſcheinen auch ihren
Anhang unter den Nationen, die unter dem gemeinſamen Namen der Fran-
cken begrieffen waren, gehabt zu haben. Attila fiel alſo mit ſeiner Krieges-
Macht zu erſt in der Francken Land1. Diejenigen, ſo es mit dem Prin-
3

tzen
[Beginn Spaltensatz] lorum generis eos potentia illuſtrabat, eratque &
cum Gepidarum agmine innumerabili rex ille for-
tiſſimus & famoſiſſimus, Ardaricus, qui ob ni-
miam ſuam fidelitatem erga Attilam eius conſiliis
intererat. Nam perpendens Attila, ſagacitatem
ſuam, eum, & Walamirem, Oſtrogothorum re-
gem, ſuper caeteros regulos diligebat. Erat nam-
que Walamir ſecreti tenax, blandns colloquio, doli
ignarus: Ardaricus, fide & conſilio, ut diximus,
clarus. Quibus non immerito contra parentes Ve-
ſigothas debuit credere pugnatoribus. Reliqua au-
tem, ſi dici fas eſt, turba regum, diuerſarumque
nationum ductores, ac ſi ſatellites, nutibus Atti-
lae attendebant, & ubi oculo annuiſſet, absque
reliqua murmuratione cum timore & tremore unus-
quisque adſtabat, aut certe quod iuſſus fuerat, ex-
ſequebatur. Sed ſolus Attila rex omnium regum,
ſuper omnes & pro omnibus ſollicitus erat.
4 Vid. marcvs velservs, rerum Augu-
ſtanarum Vindelicarum Lib. VIII. p.
332.
1 §. XXVI. 1. priscvs p. 40. At Fran-
cos bello laceſſendi, illi
[Attilae] cauſa fuit
regum ipſorum obitus: & de regno inter liberos
controuerſia. Seniori Attila ſtudebat, iuniorem
Aëtius tuebatur, quem Romae uidimus legationem
obeuntem, nondum lanugine effloreſcere incipien-
te flaua coma, & capillis propter denſitatem &

[Ende Spaltensatz]
magni-
3 Man kan ſie ſuppliren aus des sidonii pa-
negyrico in Auitum (carm. VII.) u. 319.
‒ ‒ ‒ Subito cum rupta tumultu
Barbaries, totas in te transfuderat arctos
Gallia: pugnacem Rugum, comitante Gelono,
Gepida trux ſequitur, Scyrum Burgundio
cogit:
Chunus, Bellonotus, Neurus, Baſterna, TO-
RINGVS,
Bructerus, uluoſa nel quem Nicer abluit
unda,
[Spaltenumbruch] Prorumpit FRANCVS. Cecidit cito ſecta
bipenni
Hercinia in lintres, & Rhenum texuit alno.
Et iam terriſicis diffuderat Attila turmis.
In campos ſe, Belga, tuos. Vix liquerat
Alpes
Aëtius, tenue & rarum ſine milite ducens
Robur, in auxiliis Geticum male credulus
agmen
In caſſum propriis praeſumens adfore ca-
ſtris.
Nuntius at poſtquam ductorem perculit,
Hunnos
Iam prope contemtum propriis in ſedibus
hoſtem
Expectare Getas, uerſat uagus omnia ſecum
Conſilia &c.

sidonivs
nennet Attilam an einem andern Ort
Rheni hoſtem. S. §. XXVII. not. 5.
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0465" n="431"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zu Ende der mit den Hunnen gefu&#x0364;hrten Kriege.</hi></fw><lb/>
es mit <hi rendition="#aq">Attila</hi> gehalten, und &#x017F;ich unterwegens zu ihm mag ge&#x017F;chlagen haben.<lb/>
Es i&#x017F;t nicht gewiß, was er fu&#x0364;r einen Weg genommen. Zwar in einer alten Er-<lb/>
zehlung &#x017F;tehet, daß er Aug&#x017F;purg auf &#x017F;elbigem zer&#x017F;to&#x0364;hret<note place="foot" n="4"><hi rendition="#aq">Vid. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">marcvs velservs,</hi></hi> rerum Augu-<lb/>
&#x017F;tanarum Vindelicarum Lib. VIII. p.</hi> 332.</note>; aber die&#x017F;elbige hat kei-<lb/>
nen alten Wehrmann. Aus <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">sidonio apollinari</hi></hi></hi> i&#x017F;t vielmehr zu &#x017F;chlie&#x017F;&#x017F;en,<lb/>
daß er nicht durch Ra&#x0364;tien, &#x017F;ondern durch die La&#x0364;nder, &#x017F;o zur Rechten der Do-<lb/>
nau liegen, gegen den Rhein zu gegangen, und in dem Gebieth der Francken<lb/>
u&#x0364;ber &#x017F;elbigen Fluß ge&#x017F;etzet.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XXVI.</hi> Die Fra&#x0364;ncki&#x017F;chen Ha&#x0364;ndel aber, in welche &#x017F;ich <hi rendition="#aq">Attila</hi> gemi-<note place="right"><hi rendition="#g">Fra&#x0364;ncki&#x017F;ch</hi>é<lb/>
Ha&#x0364;ndel, da&#xA75B;ein<lb/>
er &#x017F;ich gemi-<lb/>
&#x017F;chet.</note><lb/>
&#x017F;chet, und die mit einen Fu&#x0364;rwand zu die&#x017F;em Kriege ko&#x0364;nnen gegeben haben,<lb/>
waren aus folgender Gelegenheit ent&#x017F;tanden. Zwey Fra&#x0364;ncki&#x017F;che Printzen<lb/>
machten einander die Reichsfolge &#x017F;treitig: der Aelte&#x017F;te hing &#x017F;ich an <hi rendition="#aq">Attilam,</hi><lb/>
der Ju&#x0364;ng&#x017F;te, den <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">priscvs,</hi></hi></hi> aus welchem die&#x017F;e Nachricht genommen, &#x017F;elb&#x017F;t<lb/>
zu Rom ge&#x017F;ehen, &#x017F;uchte bey <hi rendition="#aq">Aëtio</hi> Hu&#x0364;lffe, und erhielt durch &#x017F;eine Vermittelung<lb/>
daß <hi rendition="#aq">Valentinianus</hi> Bu&#x0364;ndniß mit ihm machte. Beyde &#x017F;cheinen auch ihren<lb/>
Anhang unter den Nationen, die unter dem gemein&#x017F;amen Namen der Fran-<lb/>
cken begrieffen waren, gehabt zu haben. <hi rendition="#aq">Attila</hi> fiel al&#x017F;o mit &#x017F;einer Krieges-<lb/>
Macht zu er&#x017F;t in der Francken Land<note xml:id="FN465_01_01" next="#FN465_01_02" place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XXVI</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">priscvs</hi></hi> p. 40. <hi rendition="#i">At Fran-<lb/>
cos bello lace&#x017F;&#x017F;endi, illi</hi> [Attilae] <hi rendition="#i">cau&#x017F;a fuit<lb/>
regum ip&#x017F;orum obitus: &amp; de regno inter liberos<lb/>
controuer&#x017F;ia. Seniori Attila &#x017F;tudebat, iuniorem<lb/>
Aëtius tuebatur, quem Romae uidimus legationem<lb/>
obeuntem, nondum lanugine efflore&#x017F;cere incipien-<lb/>
te flaua coma, &amp; capillis propter den&#x017F;itatem &amp;</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">magni-</hi></hi></fw><cb type="end"/>
</note>. Diejenigen, &#x017F;o es mit dem Prin-<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">tzen</fw><lb/><note xml:id="FN464_02_02" prev="#FN464_02_01" place="foot" n="2"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">lorum generis eos potentia illu&#x017F;trabat, eratque &amp;<lb/>
cum Gepidarum agmine innumerabili rex ille for-<lb/>
ti&#x017F;&#x017F;imus &amp; famo&#x017F;i&#x017F;&#x017F;imus, Ardaricus, qui ob ni-<lb/>
miam &#x017F;uam fidelitatem erga Attilam eius con&#x017F;iliis<lb/>
intererat. Nam perpendens Attila, &#x017F;agacitatem<lb/>
&#x017F;uam, eum, &amp; Walamirem, O&#x017F;trogothorum re-<lb/>
gem, &#x017F;uper caeteros regulos diligebat. Erat nam-<lb/>
que Walamir &#x017F;ecreti tenax, blandns colloquio, doli<lb/>
ignarus: Ardaricus, fide &amp; con&#x017F;ilio, ut diximus,<lb/>
clarus. Quibus non immerito contra parentes Ve-<lb/>
&#x017F;igothas debuit credere pugnatoribus. Reliqua au-<lb/>
tem, &#x017F;i dici fas e&#x017F;t, turba regum, diuer&#x017F;arumque<lb/>
nationum ductores, ac &#x017F;i &#x017F;atellites, nutibus Atti-<lb/>
lae attendebant, &amp; ubi oculo annui&#x017F;&#x017F;et, absque<lb/>
reliqua murmuratione cum timore &amp; tremore unus-<lb/>
quisque ad&#x017F;tabat, aut certe quod iu&#x017F;&#x017F;us fuerat, ex-<lb/>
&#x017F;equebatur. Sed &#x017F;olus Attila rex omnium regum,<lb/>
&#x017F;uper omnes &amp; pro omnibus &#x017F;ollicitus erat.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN464_03_02" next="#FN464_03_01" place="foot" n="3">Man kan &#x017F;ie &#x017F;uppliren aus des <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">sidonii</hi></hi> pa-<lb/>
negyrico in Auitum (carm. VII.) u. 319.<lb/>
&#x2012; &#x2012; &#x2012; <hi rendition="#i">Subito cum rupta tumultu<lb/>
Barbaries, totas in te transfuderat arctos<lb/>
Gallia: pugnacem Rugum, comitante Gelono,<lb/>
Gepida trux &#x017F;equitur, Scyrum Burgundio<lb/><hi rendition="#et">cogit:</hi><lb/>
Chunus, Bellonotus, Neurus, Ba&#x017F;terna, TO-<lb/><hi rendition="#et"><hi rendition="#g">RINGVS,</hi></hi><lb/>
Bructerus, uluo&#x017F;a nel quem Nicer abluit<lb/><hi rendition="#et">unda,</hi><lb/><cb/>
Prorumpit FRANCVS. Cecidit cito &#x017F;ecta<lb/><hi rendition="#et">bipenni</hi><lb/>
Hercinia in lintres, &amp; Rhenum texuit alno.<lb/>
Et iam terri&#x017F;icis diffuderat Attila turmis.<lb/>
In campos &#x017F;e, Belga, tuos. Vix liquerat<lb/><hi rendition="#et">Alpes</hi><lb/>
Aëtius, tenue &amp; rarum &#x017F;ine milite ducens<lb/>
Robur, in auxiliis Geticum male credulus<lb/><hi rendition="#et">agmen</hi><lb/>
In ca&#x017F;&#x017F;um propriis prae&#x017F;umens adfore ca-<lb/><hi rendition="#et">&#x017F;tris.</hi><lb/>
Nuntius at po&#x017F;tquam ductorem perculit,<lb/><hi rendition="#et">Hunnos</hi><lb/>
Iam prope contemtum propriis in &#x017F;edibus<lb/><hi rendition="#et">ho&#x017F;tem</hi><lb/>
Expectare Getas, uer&#x017F;at uagus omnia &#x017F;ecum<lb/>
Con&#x017F;ilia &amp;c.</hi><lb/><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">sidonivs</hi></hi></hi> nennet <hi rendition="#aq">Attilam</hi> an einem andern Ort<lb/><hi rendition="#aq">Rheni ho&#x017F;tem.</hi> S. §. <hi rendition="#aq">XXVII. not.</hi> 5.<note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an zweiter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[431/0465] bis zu Ende der mit den Hunnen gefuͤhrten Kriege. es mit Attila gehalten, und ſich unterwegens zu ihm mag geſchlagen haben. Es iſt nicht gewiß, was er fuͤr einen Weg genommen. Zwar in einer alten Er- zehlung ſtehet, daß er Augſpurg auf ſelbigem zerſtoͤhret 4; aber dieſelbige hat kei- nen alten Wehrmann. Aus sidonio apollinari iſt vielmehr zu ſchlieſſen, daß er nicht durch Raͤtien, ſondern durch die Laͤnder, ſo zur Rechten der Do- nau liegen, gegen den Rhein zu gegangen, und in dem Gebieth der Francken uͤber ſelbigen Fluß geſetzet. XXVI. Die Fraͤnckiſchen Haͤndel aber, in welche ſich Attila gemi- ſchet, und die mit einen Fuͤrwand zu dieſem Kriege koͤnnen gegeben haben, waren aus folgender Gelegenheit entſtanden. Zwey Fraͤnckiſche Printzen machten einander die Reichsfolge ſtreitig: der Aelteſte hing ſich an Attilam, der Juͤngſte, den priscvs, aus welchem dieſe Nachricht genommen, ſelbſt zu Rom geſehen, ſuchte bey Aëtio Huͤlffe, und erhielt durch ſeine Vermittelung daß Valentinianus Buͤndniß mit ihm machte. Beyde ſcheinen auch ihren Anhang unter den Nationen, die unter dem gemeinſamen Namen der Fran- cken begrieffen waren, gehabt zu haben. Attila fiel alſo mit ſeiner Krieges- Macht zu erſt in der Francken Land 1. Diejenigen, ſo es mit dem Prin- tzen 2 3 Fraͤnckiſché Haͤndel, daꝛein er ſich gemi- ſchet. 4 Vid. marcvs velservs, rerum Augu- ſtanarum Vindelicarum Lib. VIII. p. 332. 1 §. XXVI. 1. priscvs p. 40. At Fran- cos bello laceſſendi, illi [Attilae] cauſa fuit regum ipſorum obitus: & de regno inter liberos controuerſia. Seniori Attila ſtudebat, iuniorem Aëtius tuebatur, quem Romae uidimus legationem obeuntem, nondum lanugine effloreſcere incipien- te flaua coma, & capillis propter denſitatem & magni- 2 lorum generis eos potentia illuſtrabat, eratque & cum Gepidarum agmine innumerabili rex ille for- tiſſimus & famoſiſſimus, Ardaricus, qui ob ni- miam ſuam fidelitatem erga Attilam eius conſiliis intererat. Nam perpendens Attila, ſagacitatem ſuam, eum, & Walamirem, Oſtrogothorum re- gem, ſuper caeteros regulos diligebat. Erat nam- que Walamir ſecreti tenax, blandns colloquio, doli ignarus: Ardaricus, fide & conſilio, ut diximus, clarus. Quibus non immerito contra parentes Ve- ſigothas debuit credere pugnatoribus. Reliqua au- tem, ſi dici fas eſt, turba regum, diuerſarumque nationum ductores, ac ſi ſatellites, nutibus Atti- lae attendebant, & ubi oculo annuiſſet, absque reliqua murmuratione cum timore & tremore unus- quisque adſtabat, aut certe quod iuſſus fuerat, ex- ſequebatur. Sed ſolus Attila rex omnium regum, ſuper omnes & pro omnibus ſollicitus erat. 3 Man kan ſie ſuppliren aus des sidonii pa- negyrico in Auitum (carm. VII.) u. 319. ‒ ‒ ‒ Subito cum rupta tumultu Barbaries, totas in te transfuderat arctos Gallia: pugnacem Rugum, comitante Gelono, Gepida trux ſequitur, Scyrum Burgundio cogit: Chunus, Bellonotus, Neurus, Baſterna, TO- RINGVS, Bructerus, uluoſa nel quem Nicer abluit unda, Prorumpit FRANCVS. Cecidit cito ſecta bipenni Hercinia in lintres, & Rhenum texuit alno. Et iam terriſicis diffuderat Attila turmis. In campos ſe, Belga, tuos. Vix liquerat Alpes Aëtius, tenue & rarum ſine milite ducens Robur, in auxiliis Geticum male credulus agmen In caſſum propriis praeſumens adfore ca- ſtris. Nuntius at poſtquam ductorem perculit, Hunnos Iam prope contemtum propriis in ſedibus hoſtem Expectare Getas, uerſat uagus omnia ſecum Conſilia &c. sidonivs nennet Attilam an einem andern Ort Rheni hoſtem. S. §. XXVII. not. 5.

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/465
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 431. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/465>, abgerufen am 06.06.2024.