Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Neundtes Buch. Geschichte der Teutschen,
gewartet9, und von den verschiedenen Söhnen, die sich damals um den König
befunden.

Auf den Müntzen, die man von Attila erdichtet10, hat man ihm fast keine
menschliche Gestalt gegeben. Und was die Gemüths-Beschaffenheiten an-
betrifft, stellen ihn die neueren insgemein so wild vor, als wenn er sich selbst
aus seiner Grausamkeit Ehre gemacht, und sich unter andern seltsamen Ti-
teln, auch eine Geissel Gottes genennet11. Diesen setzen wir die Abbildung
entgegen, welche uns iornandes, vielleicht aus prisci Historie entleh-
net, hinterlassen. Er war kurtz von Person, hatte breite Schultern, einen

grossen
[Beginn Spaltensatz] lum pocillatori redderet. Sedenti autem Attilae,
ex more, qui conuiuio intererant, pocula suscipi-
entes, & post salutationem degustantes, honorem
exhibebant. Vni cuique uero unus pocillator ad-
erat, quem pincerna Attilae exeunte, introire
suo ordine oportuit. Secundo sedente, & reliquis
deinceps ad hunc modum honore affectis, Attilas
nos ex Thracum instituto, ad parium poculorum
certamen prouocauit. Tum omnibus salutationis
honore delato, pincernae recesserunt. Mensae
uero iuxta Attilae mensam erant erectae, excipi-
endis tribus & quatuor, aut etiam pluribus con-
uiuis idoneae, quorum unusquisque poterat, mi-
nime transgressis sedium ordinibus, cultello, ex
ferculis, quod sibi libitum erat, desumere. De-
inde primus in medium accessit Attilae minister,
discum carnibus plenum ferens. Post ipsum, qui
reliquis ministrabant panem & opsonia mensis
apposuerunt. Sed caeteris quidem barbaris, &
nobis coena omni eduliorum genere referta & in-
structa, praeparata erat, & in discis argenteis
reposita, Attilae in quadra lignea, & nihil prae-
ter carnes. Moderatum pariter in omnibus reli-
quis sese praebebat. Conuiuis aurea & argentea
pocula, quibus bibebant, suppeditabantur, Atti-
lae poculum erat ligneum. Frugalis admodum il-
lius uestis, nihil, quo ab aliorum uestibus digno-
sci posset, habebat, nisi quod erat pura & imper-
mixta. Neque eius ensis erat aliqua illustri ele-
gantia conspicuus, neque calceorum barbarorum
ligamina, neque eius equi fraena, ut reliquorum
Scytharum, auro, aut lapidibus, & aliis huius-
modi pretiosis gemmis erant ornata. Vt opsonia
primorum ferculorum fuere consumta, surreximus,
neque prius quisquam nostrum, ad sedem suam
est reuersus, quam sibi traditam pateram uini
plenam, seruato quem supra diximus ritu, Atti-
lam saluum & incolumem precatus, ebibisset. Eo
ad hunc modum honore culto, sedimus. Tum noua
fercula cuique mensae sunt illata, quae alia con-
tinebant esculenta, ex quibus ubi omnes, quoad
satis esset, comedissent, modo quo supra, in pe-
des erecti, ebibito calice, sedes nostras repetiui-
[Spaltenumbruch] mus. Adueniente uespere, sublatis epulis, duo ui-
ri Scythae coram Attila prodierunt, & uersus a
se factos, quibus eius uictorias, & bellicas uirtu-
tes canebant, recitarunt. In quos conuinae ocu-
los uultusque desixerunt. Et alii quidem uersibus
delectabantur, aliis bellorum recordatio animos
exsuscitabat, aliis manabant lachrymae, quorum
aetas affecta reddiderat corpus effoetum, & imbe-
cillum, ex quo eorum pugnandi ardor & cupidi-
tas quiescere cogebatur. Post cantus & carmina,
Scytha nescio quis, mente captus, absurda & pro-
digiosa, nec sani sensus quicquam habentia, reso-
nans, & deblatterans, risum omnibus commouit.
Postremo Zerchon Maurusius introiuit. Edecon
enim illi persuaserat, ut ad Attilam ueniret,
omnem operam & studium pollicitus, quo uxorem
recuperaret. Hanc enim cum illi Bleda studeret,
in barbarorum regione acceperat, quam in Scy-
thia, ab Attila ad Aetium dono missus, relique-
rat. Sed hac spe frustratus est, quia Attilas illi
succensuit, quod ad sua emigrasset. Itaque tunc
arrepta festiuitatis occasione progressus, & forma
& habitu, & pronuntiatione & uerbis confuse ab
eo praelatis, modo Ausoniorum, modo Hunno-
rum, modo Gothorum linguam intermiscens,
omnes laetitia & hilaritate effudit, & effecit, ut
in risum, qui sedari & extingui non poterat,
prorumperent. Sed Attilas semper eodem uultu,
omnis mutationis expers, & immotus permansit,
neque quicquam facere, aut dicere, quod iocum
aut hilaritatem prae se ferret, conspectus est:
praeterquam quod iuniorem ex filiis introeuntem,
& aduentantem, nomine Irnach, placidis & lae-
tis oculis est intuitus, & cum gena traxit. Ego
uero cum admirarer Attilam, reliquos suos libe-
ros parui facere, ad hunc solum aduertere, &
animum adiicere, unus ex barbaris, qui prope
me sedebat, & Latinae linguae usum habebat, fide
prius accepta, me nihil eorum quae dicerentur
euulgaturum, dixit, uates Attilae uaticinatos
esse, eius genus, quod alioquin interiturum erat,
ab hoc puero restauratum iri. Vt uero conuiui-
um ad multam noctem ferunt, minime diutius

[Ende Spaltensatz]
nobis
9
10
11

Neundtes Buch. Geſchichte der Teutſchen,
gewartet9, und von den verſchiedenen Soͤhnen, die ſich damals um den Koͤnig
befunden.

Auf den Muͤntzen, die man von Attila erdichtet10, hat man ihm faſt keine
menſchliche Geſtalt gegeben. Und was die Gemuͤths-Beſchaffenheiten an-
betrifft, ſtellen ihn die neueren insgemein ſo wild vor, als wenn er ſich ſelbſt
aus ſeiner Grauſamkeit Ehre gemacht, und ſich unter andern ſeltſamen Ti-
teln, auch eine Geiſſel Gottes genennet11. Dieſen ſetzen wir die Abbildung
entgegen, welche uns iornandes, vielleicht aus prisci Hiſtorie entleh-
net, hinterlaſſen. Er war kurtz von Perſon, hatte breite Schultern, einen

groſſen
[Beginn Spaltensatz] lum pocillatori redderet. Sedenti autem Attilae,
ex more, qui conuiuio intererant, pocula ſuſcipi-
entes, & poſt ſalutationem deguſtantes, honorem
exhibebant. Vni cuique uero unus pocillator ad-
erat, quem pincerna Attilae exeunte, introire
ſuo ordine oportuit. Secundo ſedente, & reliquis
deinceps ad hunc modum honore affectis, Attilas
nos ex Thracum inſtituto, ad parium poculorum
certamen prouocauit. Tum omnibus ſalutationis
honore delato, pincernae receſſerunt. Menſae
uero iuxta Attilae menſam erant erectae, excipi-
endis tribus & quatuor, aut etiam pluribus con-
uiuis idoneae, quorum unusquisque poterat, mi-
nime transgreſſis ſedium ordinibus, cultello, ex
ferculis, quod ſibi libitum erat, deſumere. De-
inde primus in medium acceſſit Attilae miniſter,
diſcum carnibus plenum ferens. Poſt ipſum, qui
reliquis miniſtrabant panem & opſonia menſis
appoſuerunt. Sed caeteris quidem barbaris, &
nobis coena omni eduliorum genere referta & in-
ſtructa, praeparata erat, & in diſcis argenteis
repoſita, Attilae in quadra lignea, & nihil prae-
ter carnes. Moderatum pariter in omnibus reli-
quis ſeſe praebebat. Conuiuis aurea & argentea
pocula, quibus bibebant, ſuppeditabantur, Atti-
lae poculum erat ligneum. Frugalis admodum il-
lius ueſtis, nihil, quo ab aliorum ueſtibus digno-
ſci poſſet, habebat, niſi quod erat pura & imper-
mixta. Neque eius enſis erat aliqua illuſtri ele-
gantia conſpicuus, neque calceorum barbarorum
ligamina, neque eius equi fraena, ut reliquorum
Scytharum, auro, aut lapidibus, & aliis huius-
modi pretioſis gemmis erant ornata. Vt opſonia
primorum ferculorum fuere conſumta, ſurreximus,
neque prius quisquam noſtrum, ad ſedem ſuam
eſt reuerſus, quam ſibi traditam pateram uini
plenam, ſeruato quem ſupra diximus ritu, Atti-
lam ſaluum & incolumem precatus, ebibiſſet. Eo
ad hunc modum honore culto, ſedimus. Tum noua
fercula cuique menſae ſunt illata, quae alia con-
tinebant eſculenta, ex quibus ubi omnes, quoad
ſatis eſſet, comediſſent, modo quo ſupra, in pe-
des erecti, ebibito calice, ſedes noſtras repetiui-
[Spaltenumbruch] mus. Adueniente ueſpere, ſublatis epulis, duo ui-
ri Scythae coram Attila prodierunt, & uerſus a
ſe factos, quibus eius uictorias, & bellicas uirtu-
tes canebant, recitarunt. In quos conuinae ocu-
los uultusque deſixerunt. Et alii quidem uerſibus
delectabantur, aliis bellorum recordatio animos
exſuſcitabat, aliis manabant lachrymae, quorum
aetas affecta reddiderat corpus effoetum, & imbe-
cillum, ex quo eorum pugnandi ardor & cupidi-
tas quieſcere cogebatur. Poſt cantus & carmina,
Scytha neſcio quis, mente captus, abſurda & pro-
digioſa, nec ſani ſenſus quicquam habentia, reſo-
nans, & deblatterans, riſum omnibus commouit.
Poſtremo Zerchon Mauruſius introiuit. Edecon
enim illi perſuaſerat, ut ad Attilam ueniret,
omnem operam & ſtudium pollicitus, quo uxorem
recuperaret. Hanc enim cum illi Bleda ſtuderet,
in barbarorum regione acceperat, quam in Scy-
thia, ab Attila ad Aëtium dono miſſus, relique-
rat. Sed hac ſpe fruſtratus eſt, quia Attilas illi
ſuccenſuit, quod ad ſua emigraſſet. Itaque tunc
arrepta feſtiuitatis occaſione progreſſus, & forma
& habitu, & pronuntiatione & uerbis confuſe ab
eo praelatis, modo Auſoniorum, modo Hunno-
rum, modo Gothorum linguam intermiſcens,
omnes laetitia & hilaritate effudit, & effecit, ut
in riſum, qui ſedari & extingui non poterat,
prorumperent. Sed Attilas ſemper eodem uultu,
omnis mutationis expers, & immotus permanſit,
neque quicquam facere, aut dicere, quod iocum
aut hilaritatem prae ſe ferret, conſpectus eſt:
praeterquam quod iuniorem ex filiis introeuntem,
& aduentantem, nomine Irnach, placidis & lae-
tis oculis eſt intuitus, & cum gena traxit. Ego
uero cum admirarer Attilam, reliquos ſuos libe-
ros parui facere, ad hunc ſolum aduertere, &
animum adiicere, unus ex barbaris, qui prope
me ſedebat, & Latinae linguae uſum habebat, fide
prius accepta, me nihil eorum quae dicerentur
euulgaturum, dixit, uates Attilae uaticinatos
eſſe, eius genus, quod alioquin interiturum erat,
ab hoc puero reſtauratum iri. Vt uero conuiui-
um ad multam noctem ferunt, minime diutius

[Ende Spaltensatz]
nobis
9
10
11
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0460" n="426"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Neundtes Buch. Ge&#x017F;chichte der Teut&#x017F;chen,</hi></fw><lb/>
gewartet<note xml:id="FN460_09_01" next="#FN460_09_02" place="foot" n="9"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der nächsten Seite.</note>, und von den ver&#x017F;chiedenen So&#x0364;hnen, die &#x017F;ich damals um den Ko&#x0364;nig<lb/>
befunden.</p><lb/>
          <p>Auf den Mu&#x0364;ntzen, die man von <hi rendition="#aq">Attila</hi> erdichtet<note xml:id="FN460_10_01" next="#FN460_10_02" place="foot" n="10"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der nächsten Seite.</note>, hat man ihm fa&#x017F;t keine<lb/>
men&#x017F;chliche Ge&#x017F;talt gegeben. Und was die Gemu&#x0364;ths-Be&#x017F;chaffenheiten an-<lb/>
betrifft, &#x017F;tellen ihn die neueren insgemein &#x017F;o wild vor, als wenn er &#x017F;ich &#x017F;elb&#x017F;t<lb/>
aus &#x017F;einer Grau&#x017F;amkeit Ehre gemacht, und &#x017F;ich unter andern &#x017F;elt&#x017F;amen Ti-<lb/>
teln, auch eine <hi rendition="#fr">Gei&#x017F;&#x017F;el Gottes</hi> genennet<note xml:id="FN460_11_01" next="#FN460_11_02" place="foot" n="11"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der nächsten Seite.</note>. Die&#x017F;en &#x017F;etzen wir die Abbildung<lb/>
entgegen, welche uns <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandes,</hi></hi></hi> vielleicht aus <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">prisci</hi></hi></hi> Hi&#x017F;torie entleh-<lb/>
net, hinterla&#x017F;&#x017F;en. Er war kurtz von Per&#x017F;on, hatte breite Schultern, einen<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">gro&#x017F;&#x017F;en</fw><lb/><note next="#FN459_08_03" xml:id="FN459_08_02" prev="#FN459_08_01" place="foot" n="8"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">lum pocillatori redderet. Sedenti autem Attilae,<lb/>
ex more, qui conuiuio intererant, pocula &#x017F;u&#x017F;cipi-<lb/>
entes, &amp; po&#x017F;t &#x017F;alutationem degu&#x017F;tantes, honorem<lb/>
exhibebant. Vni cuique uero unus pocillator ad-<lb/>
erat, quem pincerna Attilae exeunte, introire<lb/>
&#x017F;uo ordine oportuit. Secundo &#x017F;edente, &amp; reliquis<lb/>
deinceps ad hunc modum honore affectis, Attilas<lb/>
nos ex Thracum in&#x017F;tituto, ad parium poculorum<lb/>
certamen prouocauit. Tum omnibus &#x017F;alutationis<lb/>
honore delato, pincernae rece&#x017F;&#x017F;erunt. Men&#x017F;ae<lb/>
uero iuxta Attilae men&#x017F;am erant erectae, excipi-<lb/>
endis tribus &amp; quatuor, aut etiam pluribus con-<lb/>
uiuis idoneae, quorum unusquisque poterat, mi-<lb/>
nime transgre&#x017F;&#x017F;is &#x017F;edium ordinibus, cultello, ex<lb/>
ferculis, quod &#x017F;ibi libitum erat, de&#x017F;umere. De-<lb/>
inde primus in medium acce&#x017F;&#x017F;it Attilae mini&#x017F;ter,<lb/>
di&#x017F;cum carnibus plenum ferens. Po&#x017F;t ip&#x017F;um, qui<lb/>
reliquis mini&#x017F;trabant panem &amp; op&#x017F;onia men&#x017F;is<lb/>
appo&#x017F;uerunt. Sed caeteris quidem barbaris, &amp;<lb/>
nobis coena omni eduliorum genere referta &amp; in-<lb/>
&#x017F;tructa, praeparata erat, &amp; in di&#x017F;cis argenteis<lb/>
repo&#x017F;ita, Attilae in quadra lignea, &amp; nihil prae-<lb/>
ter carnes. Moderatum pariter in omnibus reli-<lb/>
quis &#x017F;e&#x017F;e praebebat. Conuiuis aurea &amp; argentea<lb/>
pocula, quibus bibebant, &#x017F;uppeditabantur, Atti-<lb/>
lae poculum erat ligneum. Frugalis admodum il-<lb/>
lius ue&#x017F;tis, nihil, quo ab aliorum ue&#x017F;tibus digno-<lb/>
&#x017F;ci po&#x017F;&#x017F;et, habebat, ni&#x017F;i quod erat pura &amp; imper-<lb/>
mixta. Neque eius en&#x017F;is erat aliqua illu&#x017F;tri ele-<lb/>
gantia con&#x017F;picuus, neque calceorum barbarorum<lb/>
ligamina, neque eius equi fraena, ut reliquorum<lb/>
Scytharum, auro, aut lapidibus, &amp; aliis huius-<lb/>
modi pretio&#x017F;is gemmis erant ornata. Vt op&#x017F;onia<lb/>
primorum ferculorum fuere con&#x017F;umta, &#x017F;urreximus,<lb/>
neque prius quisquam no&#x017F;trum, ad &#x017F;edem &#x017F;uam<lb/>
e&#x017F;t reuer&#x017F;us, quam &#x017F;ibi traditam pateram uini<lb/>
plenam, &#x017F;eruato quem &#x017F;upra diximus ritu, Atti-<lb/>
lam &#x017F;aluum &amp; incolumem precatus, ebibi&#x017F;&#x017F;et. Eo<lb/>
ad hunc modum honore culto, &#x017F;edimus. Tum noua<lb/>
fercula cuique men&#x017F;ae &#x017F;unt illata, quae alia con-<lb/>
tinebant e&#x017F;culenta, ex quibus ubi omnes, quoad<lb/>
&#x017F;atis e&#x017F;&#x017F;et, comedi&#x017F;&#x017F;ent, modo quo &#x017F;upra, in pe-<lb/>
des erecti, ebibito calice, &#x017F;edes no&#x017F;tras repetiui-<lb/><cb/>
mus. Adueniente ue&#x017F;pere, &#x017F;ublatis epulis, duo ui-<lb/>
ri Scythae coram Attila prodierunt, &amp; uer&#x017F;us a<lb/>
&#x017F;e factos, quibus eius uictorias, &amp; bellicas uirtu-<lb/>
tes canebant, recitarunt. In quos conuinae ocu-<lb/>
los uultusque de&#x017F;ixerunt. Et alii quidem uer&#x017F;ibus<lb/>
delectabantur, aliis bellorum recordatio animos<lb/>
ex&#x017F;u&#x017F;citabat, aliis manabant lachrymae, quorum<lb/>
aetas affecta reddiderat corpus effoetum, &amp; imbe-<lb/>
cillum, ex quo eorum pugnandi ardor &amp; cupidi-<lb/>
tas quie&#x017F;cere cogebatur. Po&#x017F;t cantus &amp; carmina,<lb/>
Scytha ne&#x017F;cio quis, mente captus, ab&#x017F;urda &amp; pro-<lb/>
digio&#x017F;a, nec &#x017F;ani &#x017F;en&#x017F;us quicquam habentia, re&#x017F;o-<lb/>
nans, &amp; deblatterans, ri&#x017F;um omnibus commouit.<lb/>
Po&#x017F;tremo Zerchon Mauru&#x017F;ius introiuit. Edecon<lb/>
enim illi per&#x017F;ua&#x017F;erat, ut ad Attilam ueniret,<lb/>
omnem operam &amp; &#x017F;tudium pollicitus, quo uxorem<lb/>
recuperaret. Hanc enim cum illi Bleda &#x017F;tuderet,<lb/>
in barbarorum regione acceperat, quam in Scy-<lb/>
thia, ab Attila ad Aëtium dono mi&#x017F;&#x017F;us, relique-<lb/>
rat. Sed hac &#x017F;pe fru&#x017F;tratus e&#x017F;t, quia Attilas illi<lb/>
&#x017F;uccen&#x017F;uit, quod ad &#x017F;ua emigra&#x017F;&#x017F;et. Itaque tunc<lb/>
arrepta fe&#x017F;tiuitatis occa&#x017F;ione progre&#x017F;&#x017F;us, &amp; forma<lb/>
&amp; habitu, &amp; pronuntiatione &amp; uerbis confu&#x017F;e ab<lb/>
eo praelatis, modo Au&#x017F;oniorum, modo Hunno-<lb/>
rum, modo Gothorum linguam intermi&#x017F;cens,<lb/>
omnes laetitia &amp; hilaritate effudit, &amp; effecit, ut<lb/>
in ri&#x017F;um, qui &#x017F;edari &amp; extingui non poterat,<lb/>
prorumperent. Sed Attilas &#x017F;emper eodem uultu,<lb/>
omnis mutationis expers, &amp; immotus perman&#x017F;it,<lb/>
neque quicquam facere, aut dicere, quod iocum<lb/>
aut hilaritatem prae &#x017F;e ferret, con&#x017F;pectus e&#x017F;t:<lb/>
praeterquam quod iuniorem ex filiis introeuntem,<lb/>
&amp; aduentantem, nomine Irnach, placidis &amp; lae-<lb/>
tis oculis e&#x017F;t intuitus, &amp; cum gena traxit. Ego<lb/>
uero cum admirarer Attilam, reliquos &#x017F;uos libe-<lb/>
ros parui facere, ad hunc &#x017F;olum aduertere, &amp;<lb/>
animum adiicere, unus ex barbaris, qui prope<lb/>
me &#x017F;edebat, &amp; Latinae linguae u&#x017F;um habebat, fide<lb/>
prius accepta, me nihil eorum quae dicerentur<lb/>
euulgaturum, dixit, uates Attilae uaticinatos<lb/>
e&#x017F;&#x017F;e, eius genus, quod alioquin interiturum erat,<lb/>
ab hoc puero re&#x017F;tauratum iri. Vt uero conuiui-<lb/>
um ad multam noctem ferunt, minime diutius</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">nobis</hi></hi></fw><cb type="end"/><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[426/0460] Neundtes Buch. Geſchichte der Teutſchen, gewartet 9, und von den verſchiedenen Soͤhnen, die ſich damals um den Koͤnig befunden. Auf den Muͤntzen, die man von Attila erdichtet 10, hat man ihm faſt keine menſchliche Geſtalt gegeben. Und was die Gemuͤths-Beſchaffenheiten an- betrifft, ſtellen ihn die neueren insgemein ſo wild vor, als wenn er ſich ſelbſt aus ſeiner Grauſamkeit Ehre gemacht, und ſich unter andern ſeltſamen Ti- teln, auch eine Geiſſel Gottes genennet 11. Dieſen ſetzen wir die Abbildung entgegen, welche uns iornandes, vielleicht aus prisci Hiſtorie entleh- net, hinterlaſſen. Er war kurtz von Perſon, hatte breite Schultern, einen groſſen 8 9 10 11 8 lum pocillatori redderet. Sedenti autem Attilae, ex more, qui conuiuio intererant, pocula ſuſcipi- entes, & poſt ſalutationem deguſtantes, honorem exhibebant. Vni cuique uero unus pocillator ad- erat, quem pincerna Attilae exeunte, introire ſuo ordine oportuit. Secundo ſedente, & reliquis deinceps ad hunc modum honore affectis, Attilas nos ex Thracum inſtituto, ad parium poculorum certamen prouocauit. Tum omnibus ſalutationis honore delato, pincernae receſſerunt. Menſae uero iuxta Attilae menſam erant erectae, excipi- endis tribus & quatuor, aut etiam pluribus con- uiuis idoneae, quorum unusquisque poterat, mi- nime transgreſſis ſedium ordinibus, cultello, ex ferculis, quod ſibi libitum erat, deſumere. De- inde primus in medium acceſſit Attilae miniſter, diſcum carnibus plenum ferens. Poſt ipſum, qui reliquis miniſtrabant panem & opſonia menſis appoſuerunt. Sed caeteris quidem barbaris, & nobis coena omni eduliorum genere referta & in- ſtructa, praeparata erat, & in diſcis argenteis repoſita, Attilae in quadra lignea, & nihil prae- ter carnes. Moderatum pariter in omnibus reli- quis ſeſe praebebat. Conuiuis aurea & argentea pocula, quibus bibebant, ſuppeditabantur, Atti- lae poculum erat ligneum. Frugalis admodum il- lius ueſtis, nihil, quo ab aliorum ueſtibus digno- ſci poſſet, habebat, niſi quod erat pura & imper- mixta. Neque eius enſis erat aliqua illuſtri ele- gantia conſpicuus, neque calceorum barbarorum ligamina, neque eius equi fraena, ut reliquorum Scytharum, auro, aut lapidibus, & aliis huius- modi pretioſis gemmis erant ornata. Vt opſonia primorum ferculorum fuere conſumta, ſurreximus, neque prius quisquam noſtrum, ad ſedem ſuam eſt reuerſus, quam ſibi traditam pateram uini plenam, ſeruato quem ſupra diximus ritu, Atti- lam ſaluum & incolumem precatus, ebibiſſet. Eo ad hunc modum honore culto, ſedimus. Tum noua fercula cuique menſae ſunt illata, quae alia con- tinebant eſculenta, ex quibus ubi omnes, quoad ſatis eſſet, comediſſent, modo quo ſupra, in pe- des erecti, ebibito calice, ſedes noſtras repetiui- mus. Adueniente ueſpere, ſublatis epulis, duo ui- ri Scythae coram Attila prodierunt, & uerſus a ſe factos, quibus eius uictorias, & bellicas uirtu- tes canebant, recitarunt. In quos conuinae ocu- los uultusque deſixerunt. Et alii quidem uerſibus delectabantur, aliis bellorum recordatio animos exſuſcitabat, aliis manabant lachrymae, quorum aetas affecta reddiderat corpus effoetum, & imbe- cillum, ex quo eorum pugnandi ardor & cupidi- tas quieſcere cogebatur. Poſt cantus & carmina, Scytha neſcio quis, mente captus, abſurda & pro- digioſa, nec ſani ſenſus quicquam habentia, reſo- nans, & deblatterans, riſum omnibus commouit. Poſtremo Zerchon Mauruſius introiuit. Edecon enim illi perſuaſerat, ut ad Attilam ueniret, omnem operam & ſtudium pollicitus, quo uxorem recuperaret. Hanc enim cum illi Bleda ſtuderet, in barbarorum regione acceperat, quam in Scy- thia, ab Attila ad Aëtium dono miſſus, relique- rat. Sed hac ſpe fruſtratus eſt, quia Attilas illi ſuccenſuit, quod ad ſua emigraſſet. Itaque tunc arrepta feſtiuitatis occaſione progreſſus, & forma & habitu, & pronuntiatione & uerbis confuſe ab eo praelatis, modo Auſoniorum, modo Hunno- rum, modo Gothorum linguam intermiſcens, omnes laetitia & hilaritate effudit, & effecit, ut in riſum, qui ſedari & extingui non poterat, prorumperent. Sed Attilas ſemper eodem uultu, omnis mutationis expers, & immotus permanſit, neque quicquam facere, aut dicere, quod iocum aut hilaritatem prae ſe ferret, conſpectus eſt: praeterquam quod iuniorem ex filiis introeuntem, & aduentantem, nomine Irnach, placidis & lae- tis oculis eſt intuitus, & cum gena traxit. Ego uero cum admirarer Attilam, reliquos ſuos libe- ros parui facere, ad hunc ſolum aduertere, & animum adiicere, unus ex barbaris, qui prope me ſedebat, & Latinae linguae uſum habebat, fide prius accepta, me nihil eorum quae dicerentur euulgaturum, dixit, uates Attilae uaticinatos eſſe, eius genus, quod alioquin interiturum erat, ab hoc puero reſtauratum iri. Vt uero conuiui- um ad multam noctem ferunt, minime diutius nobis

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/460
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 426. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/460>, abgerufen am 22.11.2024.