Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zu Ende der mit den Hunnen geführten Kriege.
grossen Kopf, kleine Augen, und eine gestutzte Nase. Die Begierde zu herr-
schen machte bey ihm den mächtigsten Trieb: dabey war er so gütig gegen
die, welche er einmal in Schutz genommen, als schrecklich gegen die Feinde12.
Wie die Beschreibung seiner Gestalt mit dem, was von dem äusserlichen We-
sen der Hunnen überhaupt bekannt ist13, eintrifft, so kömmt auch die Be-
zeichnung seiner Gemüths-Eygenschafften, mit den Thaten, die der sicherste Spie-
gel des menschlichen Gemüths sind, überein. priscvs beschreibet ihn durch-
gehends als einen Herrn von ernsthafftigem Wesen, und lauffen einige Um-
stände mit unter, die etwas grausames zeigen. Wie bey feurigen Gemüthern

insgemein
[Beginn Spaltensatz] nobis compotationi indulgendum esse duximus, sed
frequentes exiuimus.
priscvs p. 63. A. Postridie ad domus
Attilae interiora septa me contuli, dona ferens
eius uxori, quae Cerca uocabatur. Ex ea tres illi
liberi. Senior iam tum Acatirorum, & reliqua-
rum gentium, qua Scythia ad Pontum patet, re-
gno potiebatur. Intra illa septa erant multa
aedisicia, partim ex tabulis sculptis, & eleganter
compactis, partim ex trabibus, opere puro & in
rectitudinem affabre dolatis & politis, quae
erant interiectae, lignis ad tornum elaboratis, ex-
structa & composita. Circuli autem a solo incipi-
entes, in altum assurgebant, certa proportione &
mensura. Hic habitabat Attilae uxor, ad quam
a barbaris, qui circa ianuas erant, nactus adi-
tum, ipsam deprehendi in molli stragula iacentem.
Erat autem pauimentum tapetibus stratum, & su-
per ipsis gradiebamur. Eam famulorum multitu-
do in orbem circumstabat, & ancillae ex aduer so
humi sedentes, telas coloribus uariegabant, quae
uestibus barbarorum ad ornatum inseruntur. Cer-
oa salutata, & muneribus traditis, egressus, ex-
pectans, dum Onesegius regia exiret
(iam enim e
domo sua illuc uenerat
) reliqua aedisicia, ubi At-
tilas commorabatur, perlustraui.
Und ferner p.
68. D. Interea Reccam, Attilae uxor, quae eius
res domesticas curabat, nos etiam ad coenam in-
aitauit. Ad eam, ut erat multis Scythiae prin-
cipibus comitata, accedentes, contigit nobis etiam
humanitate frui. Illa uero nos excepit mellitis,
& iucundis confabulationibus, & magnisico epu-
larum apparatu. Tum unusquisque eorum, qui
aderant, surgens, Scythica comitate, poculum
plenum nobis porrexit, & eum, qui biberat ample-
xus, & osculatus, illud excepit. A coena nos in
tentorium nostrum recipientes, somnum cepimus.
v. rvdolfi rothii diss. de Attila
rege. conf. i. c. eckardi obseruatio de num-
mis Attilae regis in actis eruditorum A. 1720.
p. 214. toppeltinvs
gedenckt einer Statue
[Spaltenumbruch] dieses Königes, in originibus Transsyluaniae.
p. 84. Attilae tamen statua intonsa uisitur.
olahvs: Titulus Attilae, quo utebatur',
erat: Athila filius Bendegigicz, nepos magni
Nemroth, in Engadi nutritus. Dei gratia Hun-
norum, Medorum, Gothorum, Danorum rex:
metus orbis. Cui posterioribus temporibus, pro-
pter uerba eremitae adieeit, flagellum dei.
Jhm
folget michael ritivs L. I. de regibus
Hungariae p. 841. In epistolis, diplomatibusque
ita se inscribebat. Atila, filius Bendecuci, nepos
magni Nembroth, nutritus in Engaddi. Dei gra-
tia rex Hunnorum, Medorum, Gothorum, Da-
corum, metus orbis & flagellum del.
Dieser Autor
schreibet, daß Attila, als er Orleans belägert, ei-
nen Theil seiner Truppen gegen den Sultan Miro-
man nach Spanien geschicket. Jm übrigen sind
diese Titulaturen aus eben der Cantzeley, aus
welcher olahvs Attilae Wapen bekommen,
cap. 3. Insigne tam in scuto, quam uelis gerebat
Asturem auem, coronam in capite gestantem.
12 iornandes cap. 35. Vir in concussio-
nem gentis natus minando, terrarum omnium me-
tus, qui nescio qua sorte terrebat cuncta, for-
midabili de se opinione uulgata. Erat namque su-
perbus incessu, huc atque illuc circumferens ocu-
los, ut elati potentia ipso quoque motu corporis
appareret. Bellorum quidem amator, sed ipse
manu temperans, consilio ualidissimus, supplican-
tibus exorabilis, propitius in side semel receptis.
Forma breuis, lato pectore, capite grandiori, mi-
nutis oculis, rarus barba, canis aspersus, simo
naso, teter colore, originis suae signa restituens.
Qui quamuis esset huius naturae, ut semper ma-
gna consideret, addebat ei tamen considentiam
gladius Martis inuentus, sacer apud Scytharum
reges semper habitus. Quem Priscus bistoricus
tali refert occasione detectum &c.
13 Siehe oben im VII. Buch §. XIV.
[Ende Spaltensatz]
14. Siehe
H h h 2

bis zu Ende der mit den Hunnen gefuͤhrten Kriege.
groſſen Kopf, kleine Augen, und eine geſtutzte Naſe. Die Begierde zu herr-
ſchen machte bey ihm den maͤchtigſten Trieb: dabey war er ſo guͤtig gegen
die, welche er einmal in Schutz genommen, als ſchrecklich gegen die Feinde12.
Wie die Beſchreibung ſeiner Geſtalt mit dem, was von dem aͤuſſerlichen We-
ſen der Hunnen uͤberhaupt bekannt iſt13, eintrifft, ſo koͤmmt auch die Be-
zeichnung ſeiner Gemuͤths-Eygenſchafften, mit den Thaten, die der ſicherſte Spie-
gel des menſchlichen Gemuͤths ſind, uͤberein. priscvs beſchreibet ihn durch-
gehends als einen Herrn von ernſthafftigem Weſen, und lauffen einige Um-
ſtaͤnde mit unter, die etwas grauſames zeigen. Wie bey feurigen Gemuͤthern

insgemein
[Beginn Spaltensatz] nobis compotationi indulgendum eſſe duximus, ſed
frequentes exiuimus.
priscvs p. 63. A. Poſtridie ad domus
Attilae interiora ſepta me contuli, dona ferens
eius uxori, quae Cerca uocabatur. Ex ea tres illi
liberi. Senior iam tum Acatirorum, & reliqua-
rum gentium, qua Scythia ad Pontum patet, re-
gno potiebatur. Intra illa ſepta erant multa
aediſicia, partim ex tabulis ſculptis, & eleganter
compactis, partim ex trabibus, opere puro & in
rectitudinem affabre dolatis & politis, quae
erant interiectae, lignis ad tornum elaboratis, ex-
ſtructa & compoſita. Circuli autem a ſolo incipi-
entes, in altum aſſurgebant, certa proportione &
menſura. Hic habitabat Attilae uxor, ad quam
a barbaris, qui circa ianuas erant, nactus adi-
tum, ipſam deprehendi in molli ſtragula iacentem.
Erat autem pauimentum tapetibus ſtratum, & ſu-
per ipſis gradiebamur. Eam famulorum multitu-
do in orbem circumſtabat, & ancillae ex aduer ſo
humi ſedentes, telas coloribus uariegabant, quae
ueſtibus barbarorum ad ornatum inſeruntur. Cer-
oa ſalutata, & muneribus traditis, egreſſus, ex-
pectans, dum Oneſegius regia exiret
(iam enim e
domo ſua illuc uenerat
) reliqua aediſicia, ubi At-
tilas commorabatur, perluſtraui.
Und ferner p.
68. D. Interea Reccam, Attilae uxor, quae eius
res domeſticas curabat, nos etiam ad coenam in-
aitauit. Ad eam, ut erat multis Scythiae prin-
cipibus comitata, accedentes, contigit nobis etiam
humanitate frui. Illa uero nos excepit mellitis,
& iucundis confabulationibus, & magniſico epu-
larum apparatu. Tum unusquisque eorum, qui
aderant, ſurgens, Scythica comitate, poculum
plenum nobis porrexit, & eum, qui biberat ample-
xus, & oſculatus, illud excepit. A coena nos in
tentorium noſtrum recipientes, ſomnum cepimus.
v. rvdolfi rothii diſſ. de Attila
rege. conf. i. c. eckardi obſeruatio de num-
mis Attilae regis in actis eruditorum A. 1720.
p. 214. toppeltinvs
gedenckt einer Statue
[Spaltenumbruch] dieſes Koͤniges, in originibus Transſyluaniae.
p. 84. Attilae tamen ſtatua intonſa uiſitur.
olahvs: Titulus Attilae, quo utebatur’,
erat: Athila filius Bendegigicz, nepos magni
Nemroth, in Engadi nutritus. Dei gratia Hun-
norum, Medorum, Gothorum, Danorum rex:
metus orbis. Cui poſterioribus temporibus, pro-
pter uerba eremitae adieeit, flagellum dei.
Jhm
folget michael ritivs L. I. de regibus
Hungariae p. 841. In epiſtolis, diplomatibusque
ita ſe inſcribebat. Atila, filius Bendecuci, nepos
magni Nembroth, nutritus in Engaddi. Dei gra-
tia rex Hunnorum, Medorum, Gothorum, Da-
corum, metus orbis & flagellum del.
Dieſer Autor
ſchreibet, daß Attila, als er Orleans belaͤgert, ei-
nen Theil ſeiner Truppen gegen den Sultan Miro-
man nach Spanien geſchicket. Jm uͤbrigen ſind
dieſe Titulaturen aus eben der Cantzeley, aus
welcher olahvs Attilae Wapen bekommen,
cap. 3. Inſigne tam in ſcuto, quam uelis gerebat
Aſturem auem, coronam in capite geſtantem.
12 iornandes cap. 35. Vir in concuſſio-
nem gentis natus minando, terrarum omnium me-
tus, qui neſcio qua ſorte terrebat cuncta, for-
midabili de ſe opinione uulgata. Erat namque ſu-
perbus inceſſu, huc atque illuc circumferens ocu-
los, ut elati potentia ipſo quoque motu corporis
appareret. Bellorum quidem amator, ſed ipſe
manu temperans, conſilio ualidiſſimus, ſupplican-
tibus exorabilis, propitius in ſide ſemel receptis.
Forma breuis, lato pectore, capite grandiori, mi-
nutis oculis, rarus barba, canis aſperſus, ſimo
naſo, teter colore, originis ſuae ſigna reſtituens.
Qui quamuis eſſet huius naturae, ut ſemper ma-
gna conſideret, addebat ei tamen conſidentiam
gladius Martis inuentus, ſacer apud Scytharum
reges ſemper habitus. Quem Priſcus biſtoricus
tali refert occaſione detectum &c.
13 Siehe oben im VII. Buch §. XIV.
[Ende Spaltensatz]
14. Siehe
H h h 2
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0461" n="427"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zu Ende der mit den Hunnen gefu&#x0364;hrten Kriege.</hi></fw><lb/>
gro&#x017F;&#x017F;en Kopf, kleine Augen, und eine ge&#x017F;tutzte Na&#x017F;e. Die Begierde zu herr-<lb/>
&#x017F;chen machte bey ihm den ma&#x0364;chtig&#x017F;ten Trieb: dabey war er &#x017F;o gu&#x0364;tig gegen<lb/>
die, welche er einmal in Schutz genommen, als &#x017F;chrecklich gegen die Feinde<note place="foot" n="12"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandes</hi></hi> cap. 35. <hi rendition="#i">Vir in concu&#x017F;&#x017F;io-<lb/>
nem gentis natus minando, terrarum omnium me-<lb/>
tus, qui ne&#x017F;cio qua &#x017F;orte terrebat cuncta, for-<lb/>
midabili de &#x017F;e opinione uulgata. Erat namque &#x017F;u-<lb/>
perbus ince&#x017F;&#x017F;u, huc atque illuc circumferens ocu-<lb/>
los, ut elati potentia ip&#x017F;o quoque motu corporis<lb/>
appareret. Bellorum quidem amator, &#x017F;ed ip&#x017F;e<lb/>
manu temperans, con&#x017F;ilio ualidi&#x017F;&#x017F;imus, &#x017F;upplican-<lb/>
tibus exorabilis, propitius in &#x017F;ide &#x017F;emel receptis.<lb/>
Forma breuis, lato pectore, capite grandiori, mi-<lb/>
nutis oculis, rarus barba, canis a&#x017F;per&#x017F;us, &#x017F;imo<lb/>
na&#x017F;o, teter colore, originis &#x017F;uae &#x017F;igna re&#x017F;tituens.<lb/>
Qui quamuis e&#x017F;&#x017F;et huius naturae, ut &#x017F;emper ma-<lb/>
gna con&#x017F;ideret, addebat ei tamen con&#x017F;identiam<lb/>
gladius Martis inuentus, &#x017F;acer apud Scytharum<lb/>
reges &#x017F;emper habitus. Quem Pri&#x017F;cus bi&#x017F;toricus<lb/>
tali refert occa&#x017F;ione detectum &amp;c.</hi></hi></note>.<lb/>
Wie die Be&#x017F;chreibung &#x017F;einer Ge&#x017F;talt mit dem, was von dem a&#x0364;u&#x017F;&#x017F;erlichen We-<lb/>
&#x017F;en der Hunnen u&#x0364;berhaupt bekannt i&#x017F;t<note place="foot" n="13">Siehe oben im <hi rendition="#aq">VII.</hi> Buch §. <hi rendition="#aq">XIV.</hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch">14. Siehe</fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">H h h 2</fw><lb/><cb type="end"/>
</note>, eintrifft, &#x017F;o ko&#x0364;mmt auch die Be-<lb/>
zeichnung &#x017F;einer Gemu&#x0364;ths-Eygen&#x017F;chafften, mit den Thaten, die der &#x017F;icher&#x017F;te Spie-<lb/>
gel des men&#x017F;chlichen Gemu&#x0364;ths &#x017F;ind, u&#x0364;berein. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">priscvs</hi></hi></hi> be&#x017F;chreibet ihn durch-<lb/>
gehends als einen Herrn von ern&#x017F;thafftigem We&#x017F;en, und lauffen einige Um-<lb/>
&#x017F;ta&#x0364;nde mit unter, die etwas grau&#x017F;ames zeigen. Wie bey feurigen Gemu&#x0364;thern<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">insgemein</fw><lb/><note xml:id="FN459_08_03" prev="#FN459_08_02" place="foot" n="8"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">nobis compotationi indulgendum e&#x017F;&#x017F;e duximus, &#x017F;ed<lb/>
frequentes exiuimus.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN460_09_02" prev="#FN460_09_01" place="foot" n="9"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">priscvs</hi></hi> p. 63. A. <hi rendition="#i">Po&#x017F;tridie ad domus<lb/>
Attilae interiora &#x017F;epta me contuli, dona ferens<lb/>
eius uxori, quae Cerca uocabatur. Ex ea tres illi<lb/>
liberi. Senior iam tum Acatirorum, &amp; reliqua-<lb/>
rum gentium, qua Scythia ad Pontum patet, re-<lb/>
gno potiebatur. Intra illa &#x017F;epta erant multa<lb/>
aedi&#x017F;icia, partim ex tabulis &#x017F;culptis, &amp; eleganter<lb/>
compactis, partim ex trabibus, opere puro &amp; in<lb/>
rectitudinem affabre dolatis &amp; politis, quae<lb/>
erant interiectae, lignis ad tornum elaboratis, ex-<lb/>
&#x017F;tructa &amp; compo&#x017F;ita. Circuli autem a &#x017F;olo incipi-<lb/>
entes, in altum a&#x017F;&#x017F;urgebant, certa proportione &amp;<lb/>
men&#x017F;ura. Hic habitabat Attilae uxor, ad quam<lb/>
a barbaris, qui circa ianuas erant, nactus adi-<lb/>
tum, ip&#x017F;am deprehendi in molli &#x017F;tragula iacentem.<lb/>
Erat autem pauimentum tapetibus &#x017F;tratum, &amp; &#x017F;u-<lb/>
per ip&#x017F;is gradiebamur. Eam famulorum multitu-<lb/>
do in orbem circum&#x017F;tabat, &amp; ancillae ex aduer &#x017F;o<lb/>
humi &#x017F;edentes, telas coloribus uariegabant, quae<lb/>
ue&#x017F;tibus barbarorum ad ornatum in&#x017F;eruntur. Cer-<lb/>
oa &#x017F;alutata, &amp; muneribus traditis, egre&#x017F;&#x017F;us, ex-<lb/>
pectans, dum One&#x017F;egius regia exiret</hi> (<hi rendition="#i">iam enim e<lb/>
domo &#x017F;ua illuc uenerat</hi>) <hi rendition="#i">reliqua aedi&#x017F;icia, ubi At-<lb/>
tilas commorabatur, perlu&#x017F;traui.</hi></hi> Und ferner <hi rendition="#aq">p.<lb/>
68. D. <hi rendition="#i">Interea Reccam, Attilae uxor, quae eius<lb/>
res dome&#x017F;ticas curabat, nos etiam ad coenam in-<lb/>
aitauit. Ad eam, ut erat multis Scythiae prin-<lb/>
cipibus comitata, accedentes, contigit nobis etiam<lb/>
humanitate frui. Illa uero nos excepit mellitis,<lb/>
&amp; iucundis confabulationibus, &amp; magni&#x017F;ico epu-<lb/>
larum apparatu. Tum unusquisque eorum, qui<lb/>
aderant, &#x017F;urgens, Scythica comitate, poculum<lb/>
plenum nobis porrexit, &amp; eum, qui biberat ample-<lb/>
xus, &amp; o&#x017F;culatus, illud excepit. A coena nos in<lb/>
tentorium no&#x017F;trum recipientes, &#x017F;omnum cepimus.</hi></hi><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an zweiter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN460_10_02" prev="#FN460_10_01" place="foot" n="10"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">v. rvdolfi rothii</hi></hi> di&#x017F;&#x017F;. de Attila<lb/>
rege. conf. <hi rendition="#k">i. c. <hi rendition="#g">eckardi</hi></hi> ob&#x017F;eruatio de num-<lb/>
mis Attilae regis in actis eruditorum A. 1720.<lb/>
p. 214. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">toppeltinvs</hi></hi></hi> gedenckt einer Statue<lb/><cb/>
die&#x017F;es Ko&#x0364;niges, <hi rendition="#aq">in originibus Trans&#x017F;yluaniae.<lb/>
p. 84. <hi rendition="#i">Attilae tamen &#x017F;tatua inton&#x017F;a ui&#x017F;itur.</hi></hi><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an dritter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN460_11_02" prev="#FN460_11_01" place="foot" n="11"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">olahvs:</hi></hi><hi rendition="#i">Titulus Attilae, quo utebatur&#x2019;,<lb/>
erat: Athila filius Bendegigicz, nepos magni<lb/>
Nemroth, in Engadi nutritus. Dei gratia Hun-<lb/>
norum, Medorum, Gothorum, Danorum rex:<lb/>
metus orbis. Cui po&#x017F;terioribus temporibus, pro-<lb/>
pter uerba eremitae adieeit, flagellum dei.</hi></hi> Jhm<lb/>
folget <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">michael ritivs</hi></hi> L. I. de regibus<lb/>
Hungariae p. 841. <hi rendition="#i">In epi&#x017F;tolis, diplomatibusque<lb/>
ita &#x017F;e in&#x017F;cribebat. Atila, filius Bendecuci, nepos<lb/>
magni Nembroth, nutritus in Engaddi. Dei gra-<lb/>
tia rex Hunnorum, Medorum, Gothorum, Da-<lb/>
corum, metus orbis &amp; flagellum del.</hi></hi> Die&#x017F;er Autor<lb/>
&#x017F;chreibet, daß <hi rendition="#aq">Attila,</hi> als er <hi rendition="#aq">Orleans</hi> bela&#x0364;gert, ei-<lb/>
nen Theil &#x017F;einer Truppen gegen den Sultan Miro-<lb/>
man nach Spanien ge&#x017F;chicket. Jm u&#x0364;brigen &#x017F;ind<lb/>
die&#x017F;e Titulaturen aus eben der Cantzeley, aus<lb/>
welcher <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">olahvs</hi></hi> Attilae</hi> Wapen bekommen,<lb/><hi rendition="#aq">cap. 3. <hi rendition="#i">In&#x017F;igne tam in &#x017F;cuto, quam uelis gerebat<lb/>
A&#x017F;turem auem, coronam in capite ge&#x017F;tantem.</hi></hi><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an vierter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[427/0461] bis zu Ende der mit den Hunnen gefuͤhrten Kriege. groſſen Kopf, kleine Augen, und eine geſtutzte Naſe. Die Begierde zu herr- ſchen machte bey ihm den maͤchtigſten Trieb: dabey war er ſo guͤtig gegen die, welche er einmal in Schutz genommen, als ſchrecklich gegen die Feinde 12. Wie die Beſchreibung ſeiner Geſtalt mit dem, was von dem aͤuſſerlichen We- ſen der Hunnen uͤberhaupt bekannt iſt 13, eintrifft, ſo koͤmmt auch die Be- zeichnung ſeiner Gemuͤths-Eygenſchafften, mit den Thaten, die der ſicherſte Spie- gel des menſchlichen Gemuͤths ſind, uͤberein. priscvs beſchreibet ihn durch- gehends als einen Herrn von ernſthafftigem Weſen, und lauffen einige Um- ſtaͤnde mit unter, die etwas grauſames zeigen. Wie bey feurigen Gemuͤthern insgemein 8 9 10 11 12 iornandes cap. 35. Vir in concuſſio- nem gentis natus minando, terrarum omnium me- tus, qui neſcio qua ſorte terrebat cuncta, for- midabili de ſe opinione uulgata. Erat namque ſu- perbus inceſſu, huc atque illuc circumferens ocu- los, ut elati potentia ipſo quoque motu corporis appareret. Bellorum quidem amator, ſed ipſe manu temperans, conſilio ualidiſſimus, ſupplican- tibus exorabilis, propitius in ſide ſemel receptis. Forma breuis, lato pectore, capite grandiori, mi- nutis oculis, rarus barba, canis aſperſus, ſimo naſo, teter colore, originis ſuae ſigna reſtituens. Qui quamuis eſſet huius naturae, ut ſemper ma- gna conſideret, addebat ei tamen conſidentiam gladius Martis inuentus, ſacer apud Scytharum reges ſemper habitus. Quem Priſcus biſtoricus tali refert occaſione detectum &c. 13 Siehe oben im VII. Buch §. XIV. 14. Siehe 8 nobis compotationi indulgendum eſſe duximus, ſed frequentes exiuimus. 9 priscvs p. 63. A. Poſtridie ad domus Attilae interiora ſepta me contuli, dona ferens eius uxori, quae Cerca uocabatur. Ex ea tres illi liberi. Senior iam tum Acatirorum, & reliqua- rum gentium, qua Scythia ad Pontum patet, re- gno potiebatur. Intra illa ſepta erant multa aediſicia, partim ex tabulis ſculptis, & eleganter compactis, partim ex trabibus, opere puro & in rectitudinem affabre dolatis & politis, quae erant interiectae, lignis ad tornum elaboratis, ex- ſtructa & compoſita. Circuli autem a ſolo incipi- entes, in altum aſſurgebant, certa proportione & menſura. Hic habitabat Attilae uxor, ad quam a barbaris, qui circa ianuas erant, nactus adi- tum, ipſam deprehendi in molli ſtragula iacentem. Erat autem pauimentum tapetibus ſtratum, & ſu- per ipſis gradiebamur. Eam famulorum multitu- do in orbem circumſtabat, & ancillae ex aduer ſo humi ſedentes, telas coloribus uariegabant, quae ueſtibus barbarorum ad ornatum inſeruntur. Cer- oa ſalutata, & muneribus traditis, egreſſus, ex- pectans, dum Oneſegius regia exiret (iam enim e domo ſua illuc uenerat) reliqua aediſicia, ubi At- tilas commorabatur, perluſtraui. Und ferner p. 68. D. Interea Reccam, Attilae uxor, quae eius res domeſticas curabat, nos etiam ad coenam in- aitauit. Ad eam, ut erat multis Scythiae prin- cipibus comitata, accedentes, contigit nobis etiam humanitate frui. Illa uero nos excepit mellitis, & iucundis confabulationibus, & magniſico epu- larum apparatu. Tum unusquisque eorum, qui aderant, ſurgens, Scythica comitate, poculum plenum nobis porrexit, & eum, qui biberat ample- xus, & oſculatus, illud excepit. A coena nos in tentorium noſtrum recipientes, ſomnum cepimus. 10 v. rvdolfi rothii diſſ. de Attila rege. conf. i. c. eckardi obſeruatio de num- mis Attilae regis in actis eruditorum A. 1720. p. 214. toppeltinvs gedenckt einer Statue dieſes Koͤniges, in originibus Transſyluaniae. p. 84. Attilae tamen ſtatua intonſa uiſitur. 11 olahvs: Titulus Attilae, quo utebatur’, erat: Athila filius Bendegigicz, nepos magni Nemroth, in Engadi nutritus. Dei gratia Hun- norum, Medorum, Gothorum, Danorum rex: metus orbis. Cui poſterioribus temporibus, pro- pter uerba eremitae adieeit, flagellum dei. Jhm folget michael ritivs L. I. de regibus Hungariae p. 841. In epiſtolis, diplomatibusque ita ſe inſcribebat. Atila, filius Bendecuci, nepos magni Nembroth, nutritus in Engaddi. Dei gra- tia rex Hunnorum, Medorum, Gothorum, Da- corum, metus orbis & flagellum del. Dieſer Autor ſchreibet, daß Attila, als er Orleans belaͤgert, ei- nen Theil ſeiner Truppen gegen den Sultan Miro- man nach Spanien geſchicket. Jm uͤbrigen ſind dieſe Titulaturen aus eben der Cantzeley, aus welcher olahvs Attilae Wapen bekommen, cap. 3. Inſigne tam in ſcuto, quam uelis gerebat Aſturem auem, coronam in capite geſtantem. H h h 2

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/461
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 427. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/461>, abgerufen am 06.06.2024.