Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Achtes Buch. Stifftung des Gothischen,
der einzuführen, und versprachen ihnen, bey den Göttern zu erbitten, daß sie
durch Donner und Blitz die Feinde vertilgen sollten 3. Aber der Rath wollte
sich doch nicht dazu entschliessen, ob gleich noch viele Heydnisch gesinnte darin-
nen waren. Weil nun von Ravenna kein Entsatz kam, war das einige Mit-
tel, daß man mit Alarico zu capituliren suchte; welches er auch gegen eine
grosse Summe Geldes eingieng 4. Weil aber in der gemeinen Casse nichts
vorhanden war, und dasjenige, was die senatores unter sich aufbrachten,
so viel nicht austrug, ward, was in den Heydnischen Tempeln noch von
Kostbarkeit übrig war, angegrieffen. Da denn manches güldenes oder silber-
nes Götzen-Bild mit daran gemust. zosimvs beklagt insonderheit, daß
man das Bild der Tapfferkeit mit in den Tiegel geworffen, und meynet, mit
selbigem wäre zugleich alle Tapfferkeit und Tugend zerschmoltzen, da er viel-
mehr die Thorheit des Aberglaubens selbst aus der Ohnmacht der Götzen, die
ihre eigene Bilder nicht retten konten, hätte schließen sollen 5. Alaricus
hielt nach getroffenem Vergleich gute Ordnung, und brach von Rom nach
Toscana auf. Diese Nachbarschafft aber verursachte, daß sehr viel Knechte
in Rom davon lieffen, und bey den Gothen sich unterhalten liessen.

XXI. Diese Gothische Unruhe machte sich Constantinus zu Nutz, um
Honorius
vergleicht sich
mit Constan-
tino,
um den
mit Honorio in Handlung zu treten, u. von ihm vor einen Käiser erkannt zu wer-
den. Seine Gesandten langeten um diese Zeit in Ravenna an, und stelleten vor,
daß ihn die Soldaten, den Käiserlichen Titel anzunehmen, gezwungen hätten.

Honorius
3 [Beginn Spaltensatz] sozomenvs Lib. IX. c. 6. p. 481. Neces-
sarium uidebatur iis, qui in senatu adbuc pagani
erant, ut & in Capitolio, & in reliquis templis
sacrisicaretur. Nam Thusci quidam, ad hoc ac-
citi ab urbis byparcho, promiserant, se fulmini-
bus ac tonitruis abacturos esse barbaros. Gloria-
bantur enim, ab se huiusmodi quippiam esse fa-
ctum in conseruationem Larinae, ciuitatis Thu-
sciae, quam Alarichus, dum Romam contenderet,
praetergrediens, non cepisset. Caeterum istorum
nullum fuisse futurum uisum, euentus ipse declara-
uit. Cordatis uero, haec ob indignationem dei
Romanis euenire uidebantur, ad eorum poenam,
quae ipsi quondam, prae nimia proteruia ac petu-
lantia in ipsos & pauperes inique deliquissent.

nicephorvs
wiederhohlt diese Erzehlung Lib.
XIII. c. 35. p. 422. A. Cum igitur annonae
penuria, fames simul & pestis exorta esset, &
iam serui ad Alarichum transfugerent, Romanis
senatoribus Graecae superstitionis, ut in Capitolio,
& templis omnibus, sacrisicia fierent, placuit.
Acciti autem Thusci quidam, tonitru & fulmini-
bus se barbaros inde propulsuros esse, polliciti sunt.
Nam id illi ad urbem aliam, cui nomen Larinae,
fecerant: quam urbem Alarichus obsessam non ce-
[Spaltenumbruch] pit. Sed consilium coeptumque id frustra fuit.
Siquidem, qui rectam obtinebant mentem, uindi-
cta diuina Romanos haec pati existimarunt, pro-
pter ingentes delicias, & quas exhibebant libidi-
nes.
zosimvs
hat L. V. c. 41. noch einige Um-
stände mit eingemischet, die unfehlbar erdichtet sind:
Dum haec ipsi secum expendunt, Pompeianus,
praefectus urbi, forte in quosdam incidit, qui
Romam e Tuscia uenerant, & opidum quoddam
aiehant, cui nomen NEVEIA, praesentibus se
liberasse periculis, perque nuncupata numini uota,
cultumque patrium tonitruis atque fulgetris imma-
nibus elicitis, barbaros imminentes abegisse. Cum
his collocutus, quaecunque de pontisicum libris fie-
ri expediret, fecit. Quia uero ad animum acci-
debat ei, quae tunc inualuerat, opinio; quo tu-
tius id perageret, quod in uotis habebat, omnia
cum urbis episcopo communicat. Is erat Innocen-
tius, qui quidem opinioni suae salutem urbis ante-
ponens, clam permisit eis, ut facerent, quaecun-
que scirent. Quum illi non aliter haec urbi con-
ductura dicerent, nisi publice consueta sacrificia
fierent, senatu in Capitolium adscendente, atque
tum ibi, tum quolibet in urbis foro rite debita sa-
cra peragente: nemo interesse cerimoniis, ritu

[Ende Spaltensatz]
patrio
4
5

Achtes Buch. Stifftung des Gothiſchen,
der einzufuͤhren, und verſprachen ihnen, bey den Goͤttern zu erbitten, daß ſie
durch Donner und Blitz die Feinde vertilgen ſollten 3. Aber der Rath wollte
ſich doch nicht dazu entſchlieſſen, ob gleich noch viele Heydniſch geſinnte darin-
nen waren. Weil nun von Ravenna kein Entſatz kam, war das einige Mit-
tel, daß man mit Alarico zu capituliren ſuchte; welches er auch gegen eine
groſſe Summe Geldes eingieng 4. Weil aber in der gemeinen Caſſe nichts
vorhanden war, und dasjenige, was die ſenatores unter ſich aufbrachten,
ſo viel nicht austrug, ward, was in den Heydniſchen Tempeln noch von
Koſtbarkeit uͤbrig war, angegrieffen. Da denn manches guͤldenes oder ſilber-
nes Goͤtzen-Bild mit daran gemuſt. zosimvs beklagt inſonderheit, daß
man das Bild der Tapfferkeit mit in den Tiegel geworffen, und meynet, mit
ſelbigem waͤre zugleich alle Tapfferkeit und Tugend zerſchmoltzen, da er viel-
mehr die Thorheit des Aberglaubens ſelbſt aus der Ohnmacht der Goͤtzen, die
ihre eigene Bilder nicht retten konten, haͤtte ſchließen ſollen 5. Alaricus
hielt nach getroffenem Vergleich gute Ordnung, und brach von Rom nach
Toſcana auf. Dieſe Nachbarſchafft aber verurſachte, daß ſehr viel Knechte
in Rom davon lieffen, und bey den Gothen ſich unterhalten lieſſen.

XXI. Dieſe Gothiſche Unruhe machte ſich Conſtantinus zu Nutz, um
Honorius
vergleicht ſich
mit Conſtan-
tino,
um den
mit Honorio in Handlung zu treten, u. von ihm vor einen Kaͤiſer erkannt zu wer-
den. Seine Geſandten langeten um dieſe Zeit in Ravenna an, und ſtelleten vor,
daß ihn die Soldaten, den Kaͤiſerlichen Titel anzunehmen, gezwungen haͤtten.

Honorius
3 [Beginn Spaltensatz] sozomenvs Lib. IX. c. 6. p. 481. Neceſ-
ſarium uidebatur iis, qui in ſenatu adbuc pagani
erant, ut & in Capitolio, & in reliquis templis
ſacriſicaretur. Nam Thuſci quidam, ad hoc ac-
citi ab urbis byparcho, promiſerant, ſe fulmini-
bus ac tonitruis abacturos eſſe barbaros. Gloria-
bantur enim, ab ſe huiusmodi quippiam eſſe fa-
ctum in conſeruationem Larinae, ciuitatis Thu-
ſciae, quam Alarichus, dum Romam contenderet,
praetergrediens, non cepiſſet. Caeterum iſtorum
nullum fuiſſe futurum uiſum, euentus ipſe declara-
uit. Cordatis uero, haec ob indignationem dei
Romanis euenire uidebantur, ad eorum poenam,
quae ipſi quondam, prae nimia proteruia ac petu-
lantia in ipſos & pauperes inique deliquiſſent.

nicephorvs
wiederhohlt dieſe Erzehlung Lib.
XIII. c. 35. p. 422. A. Cum igitur annonae
penuria, fames ſimul & peſtis exorta eſſet, &
iam ſerui ad Alarichum transfugerent, Romanis
ſenatoribus Graecae ſuperſtitionis, ut in Capitolio,
& templis omnibus, ſacriſicia fierent, placuit.
Acciti autem Thuſci quidam, tonitru & fulmini-
bus ſe barbaros inde propulſuros eſſe, polliciti ſunt.
Nam id illi ad urbem aliam, cui nomen Larinae,
fecerant: quam urbem Alarichus obſeſſam non ce-
[Spaltenumbruch] pit. Sed conſilium coeptumque id fruſtra fuit.
Siquidem, qui rectam obtinebant mentem, uindi-
cta diuina Romanos haec pati exiſtimarunt, pro-
pter ingentes delicias, & quas exhibebant libidi-
nes.
zosimvs
hat L. V. c. 41. noch einige Um-
ſtaͤnde mit eingemiſchet, die unfehlbar erdichtet ſind:
Dum haec ipſi ſecum expendunt, Pompeianus,
praefectus urbi, forte in quosdam incidit, qui
Romam e Tuſcia uenerant, & opidum quoddam
aiehant, cui nomen NEVEIA, praeſentibus ſe
liberaſſe periculis, perque nuncupata numini uota,
cultumque patrium tonitruis atque fulgetris imma-
nibus elicitis, barbaros imminentes abegiſſe. Cum
his collocutus, quaecunque de pontiſicum libris fie-
ri expediret, fecit. Quia uero ad animum acci-
debat ei, quae tunc inualuerat, opinio; quo tu-
tius id perageret, quod in uotis habebat, omnia
cum urbis epiſcopo communicat. Is erat Innocen-
tius, qui quidem opinioni ſuae ſalutem urbis ante-
ponens, clam permiſit eis, ut facerent, quaecun-
que ſcirent. Quum illi non aliter haec urbi con-
ductura dicerent, niſi publice conſueta ſacrificia
fierent, ſenatu in Capitolium adſcendente, atque
tum ibi, tum quolibet in urbis foro rite debita ſa-
cra peragente: nemo intereſſe cerimoniis, ritu

[Ende Spaltensatz]
patrio
4
5
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0390" n="356"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Achtes Buch. Stifftung des Gothi&#x017F;chen,</hi></fw><lb/>
der einzufu&#x0364;hren, und ver&#x017F;prachen ihnen, bey den Go&#x0364;ttern zu erbitten, daß &#x017F;ie<lb/>
durch Donner und Blitz die Feinde vertilgen &#x017F;ollten <note xml:id="FN390_03_01" next="#FN390_03_02" place="foot" n="3"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">sozomenvs</hi></hi> Lib. IX. c. 6. p. 481. <hi rendition="#i">Nece&#x017F;-<lb/>
&#x017F;arium uidebatur iis, qui in &#x017F;enatu adbuc pagani<lb/>
erant, ut &amp; in Capitolio, &amp; in reliquis templis<lb/>
&#x017F;acri&#x017F;icaretur. Nam Thu&#x017F;ci quidam, ad hoc ac-<lb/>
citi ab urbis byparcho, promi&#x017F;erant, &#x017F;e fulmini-<lb/>
bus ac tonitruis abacturos e&#x017F;&#x017F;e barbaros. Gloria-<lb/>
bantur enim, ab &#x017F;e huiusmodi quippiam e&#x017F;&#x017F;e fa-<lb/>
ctum in con&#x017F;eruationem Larinae, ciuitatis Thu-<lb/>
&#x017F;ciae, quam Alarichus, dum Romam contenderet,<lb/>
praetergrediens, non cepi&#x017F;&#x017F;et. Caeterum i&#x017F;torum<lb/>
nullum fui&#x017F;&#x017F;e futurum ui&#x017F;um, euentus ip&#x017F;e declara-<lb/>
uit. Cordatis uero, haec ob indignationem dei<lb/>
Romanis euenire uidebantur, ad eorum poenam,<lb/>
quae ip&#x017F;i quondam, prae nimia proteruia ac petu-<lb/>
lantia in ip&#x017F;os &amp; pauperes inique deliqui&#x017F;&#x017F;ent.</hi><lb/><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">nicephorvs</hi></hi></hi> wiederhohlt die&#x017F;e Erzehlung <hi rendition="#aq">Lib.<lb/>
XIII. c. 35. p. 422. A. <hi rendition="#i">Cum igitur annonae<lb/>
penuria, fames &#x017F;imul &amp; pe&#x017F;tis exorta e&#x017F;&#x017F;et, &amp;<lb/>
iam &#x017F;erui ad Alarichum transfugerent, Romanis<lb/>
&#x017F;enatoribus Graecae &#x017F;uper&#x017F;titionis, ut in Capitolio,<lb/>
&amp; templis omnibus, &#x017F;acri&#x017F;icia fierent, placuit.<lb/>
Acciti autem Thu&#x017F;ci quidam, tonitru &amp; fulmini-<lb/>
bus &#x017F;e barbaros inde propul&#x017F;uros e&#x017F;&#x017F;e, polliciti &#x017F;unt.<lb/>
Nam id illi ad urbem aliam, cui nomen Larinae,<lb/>
fecerant: quam urbem Alarichus ob&#x017F;e&#x017F;&#x017F;am non ce-<lb/><cb/>
pit. Sed con&#x017F;ilium coeptumque id fru&#x017F;tra fuit.<lb/>
Siquidem, qui rectam obtinebant mentem, uindi-<lb/>
cta diuina Romanos haec pati exi&#x017F;timarunt, pro-<lb/>
pter ingentes delicias, &amp; quas exhibebant libidi-<lb/>
nes.</hi> <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">zosimvs</hi></hi></hi> hat <hi rendition="#aq">L. V. c.</hi> 41. noch einige Um-<lb/>
&#x017F;ta&#x0364;nde mit eingemi&#x017F;chet, die unfehlbar erdichtet &#x017F;ind:<lb/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Dum haec ip&#x017F;i &#x017F;ecum expendunt, Pompeianus,<lb/>
praefectus urbi, forte in quosdam incidit, qui<lb/>
Romam e Tu&#x017F;cia uenerant, &amp; opidum quoddam<lb/>
aiehant, cui nomen <hi rendition="#g">NEVEIA,</hi> prae&#x017F;entibus &#x017F;e<lb/>
libera&#x017F;&#x017F;e periculis, perque nuncupata numini uota,<lb/>
cultumque patrium tonitruis atque fulgetris imma-<lb/>
nibus elicitis, barbaros imminentes abegi&#x017F;&#x017F;e. Cum<lb/>
his collocutus, quaecunque de ponti&#x017F;icum libris fie-<lb/>
ri expediret, fecit. Quia uero ad animum acci-<lb/>
debat ei, quae tunc inualuerat, opinio; quo tu-<lb/>
tius id perageret, quod in uotis habebat, omnia<lb/>
cum urbis epi&#x017F;copo communicat. Is erat Innocen-<lb/>
tius, qui quidem opinioni &#x017F;uae &#x017F;alutem urbis ante-<lb/>
ponens, clam permi&#x017F;it eis, ut facerent, quaecun-<lb/>
que &#x017F;cirent. Quum illi non aliter haec urbi con-<lb/>
ductura dicerent, ni&#x017F;i publice con&#x017F;ueta &#x017F;acrificia<lb/>
fierent, &#x017F;enatu in Capitolium ad&#x017F;cendente, atque<lb/>
tum ibi, tum quolibet in urbis foro rite debita &#x017F;a-<lb/>
cra peragente: nemo intere&#x017F;&#x017F;e cerimoniis, ritu</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">patrio</hi></hi></fw><cb type="end"/>
</note>. Aber der Rath wollte<lb/>
&#x017F;ich doch nicht dazu ent&#x017F;chlie&#x017F;&#x017F;en, ob gleich noch viele Heydni&#x017F;ch ge&#x017F;innte darin-<lb/>
nen waren. Weil nun von <hi rendition="#aq">Ravenna</hi> kein Ent&#x017F;atz kam, war das einige Mit-<lb/>
tel, daß man mit <hi rendition="#aq">Alarico</hi> zu capituliren &#x017F;uchte; welches er auch gegen eine<lb/>
gro&#x017F;&#x017F;e Summe Geldes eingieng <note xml:id="FN390_04_01" next="#FN390_04_02" place="foot" n="4"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der nächsten Seite.</note>. Weil aber in der gemeinen Ca&#x017F;&#x017F;e nichts<lb/>
vorhanden war, und dasjenige, was die <hi rendition="#aq">&#x017F;enatores</hi> unter &#x017F;ich aufbrachten,<lb/>
&#x017F;o viel nicht austrug, ward, was in den Heydni&#x017F;chen Tempeln noch von<lb/>
Ko&#x017F;tbarkeit u&#x0364;brig war, angegrieffen. Da denn manches gu&#x0364;ldenes oder &#x017F;ilber-<lb/>
nes Go&#x0364;tzen-Bild mit daran gemu&#x017F;t. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">zosimvs</hi></hi></hi> beklagt in&#x017F;onderheit, daß<lb/>
man das Bild der Tapfferkeit mit in den Tiegel geworffen, und meynet, mit<lb/>
&#x017F;elbigem wa&#x0364;re zugleich alle Tapfferkeit und Tugend zer&#x017F;chmoltzen, da er viel-<lb/>
mehr die Thorheit des Aberglaubens &#x017F;elb&#x017F;t aus der Ohnmacht der Go&#x0364;tzen, die<lb/>
ihre eigene Bilder nicht retten konten, ha&#x0364;tte &#x017F;chließen &#x017F;ollen <note xml:id="FN390_05_01" next="#FN390_05_02" place="foot" n="5"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der nächsten Seite.</note>. <hi rendition="#aq">Alaricus</hi><lb/>
hielt nach getroffenem Vergleich gute Ordnung, und brach von Rom nach<lb/><hi rendition="#aq">To&#x017F;cana</hi> auf. Die&#x017F;e Nachbar&#x017F;chafft aber verur&#x017F;achte, daß &#x017F;ehr viel Knechte<lb/>
in Rom davon lieffen, und bey den Gothen &#x017F;ich unterhalten lie&#x017F;&#x017F;en.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XXI.</hi> Die&#x017F;e Gothi&#x017F;che Unruhe machte &#x017F;ich <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus</hi> zu Nutz, um<lb/><note place="left"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g">Honorius</hi></hi><lb/>
vergleicht &#x017F;ich<lb/>
mit <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tan-<lb/>
tino,</hi> um den</note>mit <hi rendition="#aq">Honorio</hi> in Handlung zu treten, u. von ihm vor einen Ka&#x0364;i&#x017F;er erkannt zu wer-<lb/>
den. Seine Ge&#x017F;andten langeten um die&#x017F;e Zeit in Ravenna an, und &#x017F;telleten vor,<lb/>
daß ihn die Soldaten, den Ka&#x0364;i&#x017F;erlichen Titel anzunehmen, gezwungen ha&#x0364;tten.<lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq">Honorius</hi></fw><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[356/0390] Achtes Buch. Stifftung des Gothiſchen, der einzufuͤhren, und verſprachen ihnen, bey den Goͤttern zu erbitten, daß ſie durch Donner und Blitz die Feinde vertilgen ſollten 3. Aber der Rath wollte ſich doch nicht dazu entſchlieſſen, ob gleich noch viele Heydniſch geſinnte darin- nen waren. Weil nun von Ravenna kein Entſatz kam, war das einige Mit- tel, daß man mit Alarico zu capituliren ſuchte; welches er auch gegen eine groſſe Summe Geldes eingieng 4. Weil aber in der gemeinen Caſſe nichts vorhanden war, und dasjenige, was die ſenatores unter ſich aufbrachten, ſo viel nicht austrug, ward, was in den Heydniſchen Tempeln noch von Koſtbarkeit uͤbrig war, angegrieffen. Da denn manches guͤldenes oder ſilber- nes Goͤtzen-Bild mit daran gemuſt. zosimvs beklagt inſonderheit, daß man das Bild der Tapfferkeit mit in den Tiegel geworffen, und meynet, mit ſelbigem waͤre zugleich alle Tapfferkeit und Tugend zerſchmoltzen, da er viel- mehr die Thorheit des Aberglaubens ſelbſt aus der Ohnmacht der Goͤtzen, die ihre eigene Bilder nicht retten konten, haͤtte ſchließen ſollen 5. Alaricus hielt nach getroffenem Vergleich gute Ordnung, und brach von Rom nach Toſcana auf. Dieſe Nachbarſchafft aber verurſachte, daß ſehr viel Knechte in Rom davon lieffen, und bey den Gothen ſich unterhalten lieſſen. XXI. Dieſe Gothiſche Unruhe machte ſich Conſtantinus zu Nutz, um mit Honorio in Handlung zu treten, u. von ihm vor einen Kaͤiſer erkannt zu wer- den. Seine Geſandten langeten um dieſe Zeit in Ravenna an, und ſtelleten vor, daß ihn die Soldaten, den Kaͤiſerlichen Titel anzunehmen, gezwungen haͤtten. Honorius Honorius vergleicht ſich mit Conſtan- tino, um den 3 sozomenvs Lib. IX. c. 6. p. 481. Neceſ- ſarium uidebatur iis, qui in ſenatu adbuc pagani erant, ut & in Capitolio, & in reliquis templis ſacriſicaretur. Nam Thuſci quidam, ad hoc ac- citi ab urbis byparcho, promiſerant, ſe fulmini- bus ac tonitruis abacturos eſſe barbaros. Gloria- bantur enim, ab ſe huiusmodi quippiam eſſe fa- ctum in conſeruationem Larinae, ciuitatis Thu- ſciae, quam Alarichus, dum Romam contenderet, praetergrediens, non cepiſſet. Caeterum iſtorum nullum fuiſſe futurum uiſum, euentus ipſe declara- uit. Cordatis uero, haec ob indignationem dei Romanis euenire uidebantur, ad eorum poenam, quae ipſi quondam, prae nimia proteruia ac petu- lantia in ipſos & pauperes inique deliquiſſent. nicephorvs wiederhohlt dieſe Erzehlung Lib. XIII. c. 35. p. 422. A. Cum igitur annonae penuria, fames ſimul & peſtis exorta eſſet, & iam ſerui ad Alarichum transfugerent, Romanis ſenatoribus Graecae ſuperſtitionis, ut in Capitolio, & templis omnibus, ſacriſicia fierent, placuit. Acciti autem Thuſci quidam, tonitru & fulmini- bus ſe barbaros inde propulſuros eſſe, polliciti ſunt. Nam id illi ad urbem aliam, cui nomen Larinae, fecerant: quam urbem Alarichus obſeſſam non ce- pit. Sed conſilium coeptumque id fruſtra fuit. Siquidem, qui rectam obtinebant mentem, uindi- cta diuina Romanos haec pati exiſtimarunt, pro- pter ingentes delicias, & quas exhibebant libidi- nes. zosimvs hat L. V. c. 41. noch einige Um- ſtaͤnde mit eingemiſchet, die unfehlbar erdichtet ſind: Dum haec ipſi ſecum expendunt, Pompeianus, praefectus urbi, forte in quosdam incidit, qui Romam e Tuſcia uenerant, & opidum quoddam aiehant, cui nomen NEVEIA, praeſentibus ſe liberaſſe periculis, perque nuncupata numini uota, cultumque patrium tonitruis atque fulgetris imma- nibus elicitis, barbaros imminentes abegiſſe. Cum his collocutus, quaecunque de pontiſicum libris fie- ri expediret, fecit. Quia uero ad animum acci- debat ei, quae tunc inualuerat, opinio; quo tu- tius id perageret, quod in uotis habebat, omnia cum urbis epiſcopo communicat. Is erat Innocen- tius, qui quidem opinioni ſuae ſalutem urbis ante- ponens, clam permiſit eis, ut facerent, quaecun- que ſcirent. Quum illi non aliter haec urbi con- ductura dicerent, niſi publice conſueta ſacrificia fierent, ſenatu in Capitolium adſcendente, atque tum ibi, tum quolibet in urbis foro rite debita ſa- cra peragente: nemo intereſſe cerimoniis, ritu patrio 4 5

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/390
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 356. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/390>, abgerufen am 16.07.2024.