Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Vandalischen, Svevischen etc. Reichs.
nicht halten; untergab aber die Armee solchen Personen, von welchen die
Gothen nicht viel zu befürchten zu haben glaubeten, und als Alarich sich rüste-
te, die Erfüllung desselben mit Gewalt zu suchen, lieffen viel tausend, so durch
die unternommene Verfolgung stutzig gemacht worden, in seine Dienste.

XX. Alarich beschied Ataulphum, seiner Gemahlin Bruder, der inAlaricus ge-
het auf Rom
los: trifft mit
den Römern
Vergleich.

Ober-Pannonien mit einem Heer Gothen und Hunnen stund, ihm nach Jtali-
en zu folgen, und gieng voraus, über Aquileia, Concordia, Altinum, nach
Cremona, allwo er über den Po setzte 1. Er durchstreiffete ferner Aemili-
am,
ließ Ravenna liegen, und gieng, über Rimini, ins Picenum, und ge-
rade auf Rom los. Man kan sich leicht einbilden, in was für Bestürtzung
diese stoltze Stadt dadurch gesetzet worden. Der Rath hatte Stiliconis Wit-
tib in Verdacht, daß sie mit Alarico in Verständniß wäre, und ließ sie mit
Vorwissen der Printzeßin Placidia, Honorii Schwester, die in Rom war,
und sich schon damahls in Staats-Geschäffte mischete, feste machen, und er-
würgen 2: in Meinung, Alaricus würde die Belagerung aufheben, wenn er
sähe, daß die Hoffnung, so er auf das gepflogene heimliche Verständniß ge-
setzt hätte, fehl geschlagen. Aber Alaricus versicherte sich der Tyber, und
schnitt der Stadt alle Zufuhr ab, woraus eine grosse Hungers-Noth ent-
stand. Einige hartnäckige Heyden hatten etliche Betrüger aus Toscana an
der Hand, die wollten das Volck überreden, die alten Götzen-Opffer wie-

der
1 [Beginn Spaltensatz] §. XX. 1. zosimvs Lib. V. c. 37. p. 609.
His in hunc modum ordinatis, Alarichus expedi-
tionem occepit. Et quoniam res adeo maximas
non tantum adparatu pari, sed etiam maiore co-
gitabat adgredi; Ataulfum, coniugis suae fra-
trem, ex Pannonia superiore arcessit, ut eum rei
gerendae sibi socium adiungeret, qui Hunnorum
Gothorumque copias haud aspernandas haberet.
Verum illius aduentu non expectato, ulterius pro-
gressus, Aquileiam, & urbes ordine trans Eri-
danum flumen sitas, cursu praeterit: Concordi-
ans inquam, & Altinum, & secundum hanc, Cre-
monam. Quumque flumen transiecisset, uelut in
celebritate quadam festa, hoste nullo prorsus oc-
currente, quoddam in castellum Bononiae uenit,
quod Oecubariam uocant. Hinc Aemilia tota per-
agrata, relictaque Rauenna, Ariminum accessit,
urbem Flaminiae magnam. Deinde, hac quoque
cursu praeterita, cum caeteris, quae sunt eius-
dem prouinciae, in Picenum uenit.
2 zosimvs sagt, sie sey unschuldig gewesen
c. 38. p. 613. Erat autem haec quidem suspicio re-
apse falsa. Nam nihil huiusmodi Serenae ad ani-
mum acciderat. Verum meritas uiolatarum rerum
diuinarum poenas luebat, uelut hoc ipso iam loco
narrare lubet. Quo tempore Theodosius maior,
[Spaltenumbruch] oppressa Eugenii tyrannide, Romam uenit, & con-
temtum sacri cultus in animis omnium excitauit,
publicum sumtum ad sacrificia se suppeditaturum
inficiatus: expellebantur utriusque sexus sacerdo-
tes, & fana sacrisiciis omnibus destituta iacebant.
Tunc igitur, his illudens Serena, matris deum
aedem uidere uoluit. Conspicata uero, mundum
collo simulacri Rheae circumiectum, illo diuino
cultu dignum, simulacro ademtum, collo suo ad-
hibuit. Quumque uetula quaedam, ex uirginibus
relicta uestalibus, hanc impietatem in os ei expro-
brasset, tam contumeliis illi grauibus illusit, quam
abigi per comites eam pedissequos iussit. Tum ea
discedens, quidquid illa dignum impietate foret, ut
& ipsi Serenae, & marito eius, & liberis eueni-
ret, imprecatur. Illa uero, nullius horum ratio-
ne habita, quum mundo isto sibi placens e fano
exisset; saepenumero quiddam ei se tum quiescen-
ti, tum uigilanti offerebat, quod mortem immi-
nentem denuntiaret. Alii quoque complures con-
similia conspexerunt. Et quidem persecutrix im-
piorum uindicta, tantopere suo satisfecit officio,
ut etiam eo Serena cognito, quid de se futurum
esset, non tamen sibi caueret; sed laqueo cerui-
ces illas praeferret elidendas, quibus diuae mun-
dum iniecerat.

[Ende Spaltensatz]
3. sozo-
Y y 2

Vandaliſchen, Sveviſchen ꝛc. Reichs.
nicht halten; untergab aber die Armee ſolchen Perſonen, von welchen die
Gothen nicht viel zu befuͤrchten zu haben glaubeten, und als Alarich ſich ruͤſte-
te, die Erfuͤllung deſſelben mit Gewalt zu ſuchen, lieffen viel tauſend, ſo durch
die unternommene Verfolgung ſtutzig gemacht worden, in ſeine Dienſte.

XX. Alarich beſchied Ataulphum, ſeiner Gemahlin Bruder, der inAlaricus ge-
het auf Rom
los: trifft mit
den Roͤmern
Vergleich.

Ober-Pannonien mit einem Heer Gothen und Hunnen ſtund, ihm nach Jtali-
en zu folgen, und gieng voraus, uͤber Aquileia, Concordia, Altinum, nach
Cremona, allwo er uͤber den Po ſetzte 1. Er durchſtreiffete ferner Aemili-
am,
ließ Ravenna liegen, und gieng, uͤber Rimini, ins Picenum, und ge-
rade auf Rom los. Man kan ſich leicht einbilden, in was fuͤr Beſtuͤrtzung
dieſe ſtoltze Stadt dadurch geſetzet worden. Der Rath hatte Stiliconis Wit-
tib in Verdacht, daß ſie mit Alarico in Verſtaͤndniß waͤre, und ließ ſie mit
Vorwiſſen der Printzeßin Placidia, Honorii Schweſter, die in Rom war,
und ſich ſchon damahls in Staats-Geſchaͤffte miſchete, feſte machen, und er-
wuͤrgen 2: in Meinung, Alaricus wuͤrde die Belagerung aufheben, wenn er
ſaͤhe, daß die Hoffnung, ſo er auf das gepflogene heimliche Verſtaͤndniß ge-
ſetzt haͤtte, fehl geſchlagen. Aber Alaricus verſicherte ſich der Tyber, und
ſchnitt der Stadt alle Zufuhr ab, woraus eine groſſe Hungers-Noth ent-
ſtand. Einige hartnaͤckige Heyden hatten etliche Betruͤger aus Toſcana an
der Hand, die wollten das Volck uͤberreden, die alten Goͤtzen-Opffer wie-

der
1 [Beginn Spaltensatz] §. XX. 1. zosimvs Lib. V. c. 37. p. 609.
His in hunc modum ordinatis, Alarichus expedi-
tionem occepit. Et quoniam res adeo maximas
non tantum adparatu pari, ſed etiam maiore co-
gitabat adgredi; Ataulfum, coniugis ſuae fra-
trem, ex Pannonia ſuperiore arceſſit, ut eum rei
gerendae ſibi ſocium adiungeret, qui Hunnorum
Gothorumque copias haud aſpernandas haberet.
Verum illius aduentu non expectato, ulterius pro-
greſſus, Aquileiam, & urbes ordine trans Eri-
danum flumen ſitas, curſu praeterit: Concordi-
ans inquam, & Altinum, & ſecundum hanc, Cre-
monam. Quumque flumen transieciſſet, uelut in
celebritate quadam feſta, hoſte nullo prorſus oc-
currente, quoddam in caſtellum Bononiae uenit,
quod Oecubariam uocant. Hinc Aemilia tota per-
agrata, relictaque Rauenna, Ariminum acceſſit,
urbem Flaminiae magnam. Deinde, hac quoque
curſu praeterita, cum caeteris, quae ſunt eius-
dem prouinciae, in Picenum uenit.
2 zosimvs ſagt, ſie ſey unſchuldig geweſen
c. 38. p. 613. Erat autem haec quidem ſuſpicio re-
apſe falſa. Nam nihil huiusmodi Serenae ad ani-
mum acciderat. Verum meritas uiolatarum rerum
diuinarum poenas luebat, uelut hoc ipſo iam loco
narrare lubet. Quo tempore Theodoſius maior,
[Spaltenumbruch] oppreſſa Eugenii tyrannide, Romam uenit, & con-
temtum ſacri cultus in animis omnium excitauit,
publicum ſumtum ad ſacrificia ſe ſuppeditaturum
inficiatus: expellebantur utriusque ſexus ſacerdo-
tes, & fana ſacriſiciis omnibus deſtituta iacebant.
Tunc igitur, his illudens Serena, matris deum
aedem uidere uoluit. Conſpicata uero, mundum
collo ſimulacri Rheae circumiectum, illo diuino
cultu dignum, ſimulacro ademtum, collo ſuo ad-
hibuit. Quumque uetula quaedam, ex uirginibus
relicta ueſtalibus, hanc impietatem in os ei expro-
braſſet, tam contumeliis illi grauibus illuſit, quam
abigi per comites eam pediſſequos iuſſit. Tum ea
diſcedens, quidquid illa dignum impietate foret, ut
& ipſi Serenae, & marito eius, & liberis eueni-
ret, imprecatur. Illa uero, nullius horum ratio-
ne habita, quum mundo iſto ſibi placens e fano
exiſſet; ſaepenumero quiddam ei ſe tum quieſcen-
ti, tum uigilanti offerebat, quod mortem immi-
nentem denuntiaret. Alii quoque complures con-
ſimilia conſpexerunt. Et quidem perſecutrix im-
piorum uindicta, tantopere ſuo ſatisfecit officio,
ut etiam eo Serena cognito, quid de ſe futurum
eſſet, non tamen ſibi caueret; ſed laqueo cerui-
ces illas praeferret elidendas, quibus diuae mun-
dum iniecerat.

[Ende Spaltensatz]
3. sozo-
Y y 2
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0389" n="355"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Vandali&#x017F;chen, Svevi&#x017F;chen &#xA75B;c. Reichs.</hi></fw><lb/>
nicht halten; untergab aber die Armee &#x017F;olchen Per&#x017F;onen, von welchen die<lb/>
Gothen nicht viel zu befu&#x0364;rchten zu haben glaubeten, und als Alarich &#x017F;ich ru&#x0364;&#x017F;te-<lb/>
te, die Erfu&#x0364;llung de&#x017F;&#x017F;elben mit Gewalt zu &#x017F;uchen, lieffen viel tau&#x017F;end, &#x017F;o durch<lb/>
die unternommene Verfolgung &#x017F;tutzig gemacht worden, in &#x017F;eine Dien&#x017F;te.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XX.</hi> Alarich be&#x017F;chied <hi rendition="#aq">Ataulphum,</hi> &#x017F;einer Gemahlin Bruder, der in<note place="right"><hi rendition="#aq">Alaricus</hi> ge-<lb/>
het auf Rom<lb/>
los: trifft mit<lb/>
den Ro&#x0364;mern<lb/>
Vergleich.</note><lb/>
Ober-Pannonien mit einem Heer Gothen und Hunnen &#x017F;tund, ihm nach Jtali-<lb/>
en zu folgen, und gieng voraus, u&#x0364;ber <hi rendition="#aq">Aquileia, Concordia, Altinum,</hi> nach<lb/><hi rendition="#aq">Cremona,</hi> allwo er u&#x0364;ber den <hi rendition="#aq">Po</hi> &#x017F;etzte <note place="foot" n="1"><cb type="start"/>
§. <hi rendition="#aq">XX</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">zosimvs</hi></hi> Lib. V. c. 37. p. 609.<lb/><hi rendition="#i">His in hunc modum ordinatis, Alarichus expedi-<lb/>
tionem occepit. Et quoniam res adeo maximas<lb/>
non tantum adparatu pari, &#x017F;ed etiam maiore co-<lb/>
gitabat adgredi; Ataulfum, coniugis &#x017F;uae fra-<lb/>
trem, ex Pannonia &#x017F;uperiore arce&#x017F;&#x017F;it, ut eum rei<lb/>
gerendae &#x017F;ibi &#x017F;ocium adiungeret, qui Hunnorum<lb/>
Gothorumque copias haud a&#x017F;pernandas haberet.<lb/>
Verum illius aduentu non expectato, ulterius pro-<lb/>
gre&#x017F;&#x017F;us, Aquileiam, &amp; urbes ordine trans Eri-<lb/>
danum flumen &#x017F;itas, cur&#x017F;u praeterit: Concordi-<lb/>
ans inquam, &amp; Altinum, &amp; &#x017F;ecundum hanc, Cre-<lb/>
monam. Quumque flumen transieci&#x017F;&#x017F;et, uelut in<lb/>
celebritate quadam fe&#x017F;ta, ho&#x017F;te nullo pror&#x017F;us oc-<lb/>
currente, quoddam in ca&#x017F;tellum Bononiae uenit,<lb/>
quod Oecubariam uocant. Hinc Aemilia tota per-<lb/>
agrata, relictaque Rauenna, Ariminum acce&#x017F;&#x017F;it,<lb/>
urbem Flaminiae magnam. Deinde, hac quoque<lb/>
cur&#x017F;u praeterita, cum caeteris, quae &#x017F;unt eius-<lb/>
dem prouinciae, in Picenum uenit.</hi></hi></note>. Er durch&#x017F;treiffete ferner <hi rendition="#aq">Aemili-<lb/>
am,</hi> ließ <hi rendition="#aq">Ravenna</hi> liegen, und gieng, u&#x0364;ber <hi rendition="#aq">Rimini,</hi> ins <hi rendition="#aq">Picenum,</hi> und ge-<lb/>
rade auf Rom los. Man kan &#x017F;ich leicht einbilden, in was fu&#x0364;r Be&#x017F;tu&#x0364;rtzung<lb/>
die&#x017F;e &#x017F;toltze Stadt dadurch ge&#x017F;etzet worden. Der Rath hatte <hi rendition="#aq">Stiliconis</hi> Wit-<lb/>
tib in Verdacht, daß &#x017F;ie mit <hi rendition="#aq">Alarico</hi> in Ver&#x017F;ta&#x0364;ndniß wa&#x0364;re, und ließ &#x017F;ie mit<lb/>
Vorwi&#x017F;&#x017F;en der Printzeßin <hi rendition="#aq">Placidia, Honorii</hi> Schwe&#x017F;ter, die in Rom war,<lb/>
und &#x017F;ich &#x017F;chon damahls in Staats-Ge&#x017F;cha&#x0364;ffte mi&#x017F;chete, fe&#x017F;te machen, und er-<lb/>
wu&#x0364;rgen <note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">zosimvs</hi></hi></hi> &#x017F;agt, &#x017F;ie &#x017F;ey un&#x017F;chuldig gewe&#x017F;en<lb/><hi rendition="#aq">c. 38. p. 613. <hi rendition="#i">Erat autem haec quidem &#x017F;u&#x017F;picio re-<lb/>
ap&#x017F;e fal&#x017F;a. Nam nihil huiusmodi Serenae ad ani-<lb/>
mum acciderat. Verum meritas uiolatarum rerum<lb/>
diuinarum poenas luebat, uelut hoc ip&#x017F;o iam loco<lb/>
narrare lubet. Quo tempore Theodo&#x017F;ius maior,<lb/><cb/>
oppre&#x017F;&#x017F;a Eugenii tyrannide, Romam uenit, &amp; con-<lb/>
temtum &#x017F;acri cultus in animis omnium excitauit,<lb/>
publicum &#x017F;umtum ad &#x017F;acrificia &#x017F;e &#x017F;uppeditaturum<lb/>
inficiatus: expellebantur utriusque &#x017F;exus &#x017F;acerdo-<lb/>
tes, &amp; fana &#x017F;acri&#x017F;iciis omnibus de&#x017F;tituta iacebant.<lb/>
Tunc igitur, his illudens Serena, matris deum<lb/>
aedem uidere uoluit. Con&#x017F;picata uero, mundum<lb/>
collo &#x017F;imulacri Rheae circumiectum, illo diuino<lb/>
cultu dignum, &#x017F;imulacro ademtum, collo &#x017F;uo ad-<lb/>
hibuit. Quumque uetula quaedam, ex uirginibus<lb/>
relicta ue&#x017F;talibus, hanc impietatem in os ei expro-<lb/>
bra&#x017F;&#x017F;et, tam contumeliis illi grauibus illu&#x017F;it, quam<lb/>
abigi per comites eam pedi&#x017F;&#x017F;equos iu&#x017F;&#x017F;it. Tum ea<lb/>
di&#x017F;cedens, quidquid illa dignum impietate foret, ut<lb/>
&amp; ip&#x017F;i Serenae, &amp; marito eius, &amp; liberis eueni-<lb/>
ret, imprecatur. Illa uero, nullius horum ratio-<lb/>
ne habita, quum mundo i&#x017F;to &#x017F;ibi placens e fano<lb/>
exi&#x017F;&#x017F;et; &#x017F;aepenumero quiddam ei &#x017F;e tum quie&#x017F;cen-<lb/>
ti, tum uigilanti offerebat, quod mortem immi-<lb/>
nentem denuntiaret. Alii quoque complures con-<lb/>
&#x017F;imilia con&#x017F;pexerunt. Et quidem per&#x017F;ecutrix im-<lb/>
piorum uindicta, tantopere &#x017F;uo &#x017F;atisfecit officio,<lb/>
ut etiam eo Serena cognito, quid de &#x017F;e futurum<lb/>
e&#x017F;&#x017F;et, non tamen &#x017F;ibi caueret; &#x017F;ed laqueo cerui-<lb/>
ces illas praeferret elidendas, quibus diuae mun-<lb/>
dum iniecerat.</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch">3. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">sozo-</hi></hi></hi></fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">Y y 2</fw><lb/><cb type="end"/>
</note>: in Meinung, <hi rendition="#aq">Alaricus</hi> wu&#x0364;rde die Belagerung aufheben, wenn er<lb/>
&#x017F;a&#x0364;he, daß die Hoffnung, &#x017F;o er auf das gepflogene heimliche Ver&#x017F;ta&#x0364;ndniß ge-<lb/>
&#x017F;etzt ha&#x0364;tte, fehl ge&#x017F;chlagen. Aber <hi rendition="#aq">Alaricus</hi> ver&#x017F;icherte &#x017F;ich der Tyber, und<lb/>
&#x017F;chnitt der Stadt alle Zufuhr ab, woraus eine gro&#x017F;&#x017F;e Hungers-Noth ent-<lb/>
&#x017F;tand. Einige hartna&#x0364;ckige Heyden hatten etliche Betru&#x0364;ger aus <hi rendition="#aq">To&#x017F;cana</hi> an<lb/>
der Hand, die wollten das Volck u&#x0364;berreden, die alten Go&#x0364;tzen-Opffer wie-<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">der</fw><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[355/0389] Vandaliſchen, Sveviſchen ꝛc. Reichs. nicht halten; untergab aber die Armee ſolchen Perſonen, von welchen die Gothen nicht viel zu befuͤrchten zu haben glaubeten, und als Alarich ſich ruͤſte- te, die Erfuͤllung deſſelben mit Gewalt zu ſuchen, lieffen viel tauſend, ſo durch die unternommene Verfolgung ſtutzig gemacht worden, in ſeine Dienſte. XX. Alarich beſchied Ataulphum, ſeiner Gemahlin Bruder, der in Ober-Pannonien mit einem Heer Gothen und Hunnen ſtund, ihm nach Jtali- en zu folgen, und gieng voraus, uͤber Aquileia, Concordia, Altinum, nach Cremona, allwo er uͤber den Po ſetzte 1. Er durchſtreiffete ferner Aemili- am, ließ Ravenna liegen, und gieng, uͤber Rimini, ins Picenum, und ge- rade auf Rom los. Man kan ſich leicht einbilden, in was fuͤr Beſtuͤrtzung dieſe ſtoltze Stadt dadurch geſetzet worden. Der Rath hatte Stiliconis Wit- tib in Verdacht, daß ſie mit Alarico in Verſtaͤndniß waͤre, und ließ ſie mit Vorwiſſen der Printzeßin Placidia, Honorii Schweſter, die in Rom war, und ſich ſchon damahls in Staats-Geſchaͤffte miſchete, feſte machen, und er- wuͤrgen 2: in Meinung, Alaricus wuͤrde die Belagerung aufheben, wenn er ſaͤhe, daß die Hoffnung, ſo er auf das gepflogene heimliche Verſtaͤndniß ge- ſetzt haͤtte, fehl geſchlagen. Aber Alaricus verſicherte ſich der Tyber, und ſchnitt der Stadt alle Zufuhr ab, woraus eine groſſe Hungers-Noth ent- ſtand. Einige hartnaͤckige Heyden hatten etliche Betruͤger aus Toſcana an der Hand, die wollten das Volck uͤberreden, die alten Goͤtzen-Opffer wie- der Alaricus ge- het auf Rom los: trifft mit den Roͤmern Vergleich. 1 §. XX. 1. zosimvs Lib. V. c. 37. p. 609. His in hunc modum ordinatis, Alarichus expedi- tionem occepit. Et quoniam res adeo maximas non tantum adparatu pari, ſed etiam maiore co- gitabat adgredi; Ataulfum, coniugis ſuae fra- trem, ex Pannonia ſuperiore arceſſit, ut eum rei gerendae ſibi ſocium adiungeret, qui Hunnorum Gothorumque copias haud aſpernandas haberet. Verum illius aduentu non expectato, ulterius pro- greſſus, Aquileiam, & urbes ordine trans Eri- danum flumen ſitas, curſu praeterit: Concordi- ans inquam, & Altinum, & ſecundum hanc, Cre- monam. Quumque flumen transieciſſet, uelut in celebritate quadam feſta, hoſte nullo prorſus oc- currente, quoddam in caſtellum Bononiae uenit, quod Oecubariam uocant. Hinc Aemilia tota per- agrata, relictaque Rauenna, Ariminum acceſſit, urbem Flaminiae magnam. Deinde, hac quoque curſu praeterita, cum caeteris, quae ſunt eius- dem prouinciae, in Picenum uenit. 2 zosimvs ſagt, ſie ſey unſchuldig geweſen c. 38. p. 613. Erat autem haec quidem ſuſpicio re- apſe falſa. Nam nihil huiusmodi Serenae ad ani- mum acciderat. Verum meritas uiolatarum rerum diuinarum poenas luebat, uelut hoc ipſo iam loco narrare lubet. Quo tempore Theodoſius maior, oppreſſa Eugenii tyrannide, Romam uenit, & con- temtum ſacri cultus in animis omnium excitauit, publicum ſumtum ad ſacrificia ſe ſuppeditaturum inficiatus: expellebantur utriusque ſexus ſacerdo- tes, & fana ſacriſiciis omnibus deſtituta iacebant. Tunc igitur, his illudens Serena, matris deum aedem uidere uoluit. Conſpicata uero, mundum collo ſimulacri Rheae circumiectum, illo diuino cultu dignum, ſimulacro ademtum, collo ſuo ad- hibuit. Quumque uetula quaedam, ex uirginibus relicta ueſtalibus, hanc impietatem in os ei expro- braſſet, tam contumeliis illi grauibus illuſit, quam abigi per comites eam pediſſequos iuſſit. Tum ea diſcedens, quidquid illa dignum impietate foret, ut & ipſi Serenae, & marito eius, & liberis eueni- ret, imprecatur. Illa uero, nullius horum ratio- ne habita, quum mundo iſto ſibi placens e fano exiſſet; ſaepenumero quiddam ei ſe tum quieſcen- ti, tum uigilanti offerebat, quod mortem immi- nentem denuntiaret. Alii quoque complures con- ſimilia conſpexerunt. Et quidem perſecutrix im- piorum uindicta, tantopere ſuo ſatisfecit officio, ut etiam eo Serena cognito, quid de ſe futurum eſſet, non tamen ſibi caueret; ſed laqueo cerui- ces illas praeferret elidendas, quibus diuae mun- dum iniecerat. 3. sozo- Y y 2

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/389
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 355. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/389>, abgerufen am 16.07.2024.