Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zu Ende der mit PROBO geführten Kriege.
doch der Rath, in welchem viele waren, die sonst nichts vor sich hatten, als
daß sie aus vornehmen Häusern entsprossen, und die Arten wohl zu leben verstun-
den, nicht gewohnen, einen Gothen, und den nach ihren Gedancken nichts als die
Faust groß gemacht, als Käiser zu verehren. Maximinus wuste es wohl, und hat-
te seinen Sohn, der vor den schönsten jungen Menschen seiner Zeit gehalten ward,
und sehr gute Erziehung gehabt hatte, mit einer Printzeßin von M. Aurelii Hause
vermählet, um dessen Glantz, durch solche Heyrath, auf das seinige zu bringen.
Aber die öfftern Meutereyen machten ihn so argwöhnisch, und so empfind-
lich, daß er bey dem geringsten Verdacht auf das allerschärffste verfahren ließ, und
dadurch den Haß gegen sich noch immer vergrösserte.

XXX. Maximinus war gegen den Winter nach Pannonien gegangen 1.Seine Kriege
an der Donau.

Die Inscriptiones, in welchen ihm, und seinem Sohn, der Name Sarmaticus, und
Dacicus beygeleget wird 2, veranlassen zu muthmassen, daß er daselbst gegen
die Sarmaten gesieget. Sein Glück machte ihm solchen Muth, daß er sich ge-

trauete
[Beginn Spaltensatz] seine Erzehlung grösten theils aus dem herodia-
no
genommen, der beschreibet Maximini Feldzug
L. VII. c. 2. p. 292. At uero Maximinus, hostilem
ingressut agrum, diu nemine qui resisteret inuento,

(quippe omnes abscesserant Barbari) regionem illo-
rum depopulabatur, maturis iam segetibus, uicosque
omnes incendendos diripiendosque militibus trade-
bat. Sunt autem urbes aedificiaque illa maxime
incendiis obnoxia. Rara enim apud Germanos stru-
ctura e lapide, ac lateribus coctilibus: densisque poti-
us siluis, quorum consixis coagmentatisque lignis,
quaedam quasi tabernacula aedificant. Igitur Ma-
ximinus, in eam regionem grassatus, popula-
tis segetibus, omnique pecore captiuo militibus per-
misso, nullos adhuc hostes inuenerat. Siquidem
campestres regiones, locaque ab arboribus pura de-
seruerant, atque intra siluas & paludes delituerant,
ut inde proeliarentur, atque eruptionem in hostem fa-
cerent. Etenim densitas illa, arborum sagittis iacu-
lisque hostium allatura impedimentum, & paludum
altitudo, periculosa Romanis, locorum ignaris; ipsis
autem facilis expeditaque fore uidebatur, non igna-
ris, quae usquam peruia, quae inuia; & genuum te-
nus quotidie per illas discursantibus. Sunt autem
Germani peritissimi natandi, ut qui tantummodo in
fluminibus lauentur. In huiuscemodi igitur locis pu-
gna inita, ubi etiam Imperator ipse Romanus fortis-
sime proelium inchoauit. Nam quum ad ingentem
quandam uastamque paludem uentum esset, intra
quam Germani fuga se receperant, uerentibus Ro-
manis eodem hostes insequi, primus Maximinus, equo
paludem ingressus, quum quidem etiam supra aluum
equus uoragine hauriretur, magna ui repugnantes
Barbaros contrucidauit. Quare exercitus reliquus
pudore instinctus, ne prodere pugnantem pro se Im-
peratorem uideretur, ausus & ipse est paludem in-
[Spaltenumbruch] gredi. Multique utrinque ceciderunt: ita tamen,
ut nullus pene Barbarerum fuerit reliquus, dimican-
te insigniter Romano Principe. Quare & stagnum
cadaueribus oppletum, & palus sanguine confusa,
pedestris proelii naualem faciem praeferebat. Hanc
igitur pugnam, suaque ipsius fortia facinora, non so-
lum per litteras Senatui Populoque Romano signisica-
uit, sed etiam depictam maximis imaginibus ante
curiam puhlicauit; ut non tam audire quae gesta fo-
rent, quam etiam subiicere oculis Romani possent.
Eam tabulam deinde una cum reliquis illius honori-
bus Senatus sustulit. Fuere item alia proelia, quibus
omnibus ipse manu pugnam capessens, ac fortissime
dimicans, exsplendescebat. Multisque captiuis, at-
que ingenti abacta praeda, instante bieme in Pan-
noniam reuersus est.
biragvs rechnet sie zwar p. 328. zum Jahr 236.
aber der p. pagi ad A. 235. n. 7. hat bereits angemer-
cket, daß sie eher zu diesem letztern gehören.
1 §. XXX. 1. capitolinvs in Maxim. c. 13.
Pacata Germania Sirmium uenit, Sarmatis infer-
re bellum parans atque animo habens, concupiens,
usque ad Oceanum, septentrionales partes in Ro-
manam ditionem redigere: quod fecisset, si uixis-
set, ut Herodianus dicit, Graecus scriptor, qui ei

(quautum uidemus) in odium Alexandri plurimum
fauet.
herodiani
Worte, die capito-
linvs
für Augen gehabt, stehen p. 294. Intraque
urbem Sirmium, in hibernis agens, ad uernam sese
expeditionem comparabat: identidem minitans,

(id quod etiam praestiturus uidebatur) excisurum
subacturumque Oceanotenus omnes Germaniae bar-
baras nationes.
2 Apud GRVT. CLI. 5.
[Ende Spaltensatz]
3. d. 9. Iul.
X

bis zu Ende der mit PROBO gefuͤhrten Kriege.
doch der Rath, in welchem viele waren, die ſonſt nichts vor ſich hatten, als
daß ſie aus vornehmen Haͤuſern entſproſſen, und die Arten wohl zu leben verſtun-
den, nicht gewohnen, einen Gothen, und den nach ihren Gedancken nichts als die
Fauſt groß gemacht, als Kaͤiſer zu verehren. Maximinus wuſte es wohl, und hat-
te ſeinen Sohn, der vor den ſchoͤnſten jungen Menſchen ſeiner Zeit gehalten ward,
und ſehr gute Erziehung gehabt hatte, mit einer Printzeßin von M. Aurelii Hauſe
vermaͤhlet, um deſſen Glantz, durch ſolche Heyrath, auf das ſeinige zu bringen.
Aber die oͤfftern Meutereyen machten ihn ſo argwoͤhniſch, und ſo empfind-
lich, daß er bey dem geringſten Verdacht auf das allerſchaͤrffſte verfahren ließ, und
dadurch den Haß gegen ſich noch immer vergroͤſſerte.

XXX. Maximinus war gegen den Winter nach Pannonien gegangen 1.Seine Kriege
an der Donau.

Die Inſcriptiones, in welchen ihm, und ſeinem Sohn, der Name Sarmaticus, und
Dacicus beygeleget wird 2, veranlaſſen zu muthmaſſen, daß er daſelbſt gegen
die Sarmaten geſieget. Sein Gluͤck machte ihm ſolchen Muth, daß er ſich ge-

trauete
[Beginn Spaltensatz] ſeine Erzehlung groͤſten theils aus dem herodia-
no
genommen, der beſchreibet Maximini Feldzug
L. VII. c. 2. p. 292. At uero Maximinus, hoſtilem
ingreſſut agrum, diu nemine qui reſiſteret inuento,

(quippe omnes abſceſſerant Barbari) regionem illo-
rum depopulabatur, maturis iam ſegetibus, uicosque
omnes incendendos diripiendosque militibus trade-
bat. Sunt autem urbes aedificiaque illa maxime
incendiis obnoxia. Rara enim apud Germanos ſtru-
ctura e lapide, ac lateribus coctilibus: denſisque poti-
us ſiluis, quorum conſixis coagmentatisque lignis,
quaedam quaſi tabernacula aedificant. Igitur Ma-
ximinus, in eam regionem graſſatus, popula-
tis ſegetibus, omnique pecore captiuo militibus per-
miſſo, nullos adhuc hoſtes inuenerat. Siquidem
campeſtres regiones, locaque ab arboribus pura de-
ſeruerant, atque intra ſiluas & paludes delituerant,
ut inde proeliarentur, atque eruptionem in hoſtem fa-
cerent. Etenim denſitas illa, arborum ſagittis iacu-
lisque hoſtium allatura impedimentum, & paludum
altitudo, periculoſa Romanis, locorum ignaris; ipſis
autem facilis expeditaque fore uidebatur, non igna-
ris, quae usquam peruia, quae inuia; & genuum te-
nus quotidie per illas diſcurſantibus. Sunt autem
Germani peritiſſimi natandi, ut qui tantummodo in
fluminibus lauentur. In huiuscemodi igitur locis pu-
gna inita, ubi etiam Imperator ipſe Romanus fortiſ-
ſime proelium inchoauit. Nam quum ad ingentem
quandam uaſtamque paludem uentum eſſet, intra
quam Germani fuga ſe receperant, uerentibus Ro-
manis eodem hoſtes inſequi, primus Maximinus, equo
paludem ingreſſus, quum quidem etiam ſupra aluum
equus uoragine hauriretur, magna ui repugnantes
Barbaros contrucidauit. Quare exercitus reliquus
pudore inſtinctus, ne prodere pugnantem pro ſe Im-
peratorem uideretur, auſus & ipſe eſt paludem in-
[Spaltenumbruch] gredi. Multique utrinque ceciderunt: ita tamen,
ut nullus pene Barbarerum fuerit reliquus, dimican-
te inſigniter Romano Principe. Quare & ſtagnum
cadaueribus oppletum, & palus ſanguine confuſa,
pedeſtris proelii naualem faciem praeferebat. Hanc
igitur pugnam, ſuaque ipſius fortia facinora, non ſo-
lum per litteras Senatui Populoque Romano ſigniſica-
uit, ſed etiam depictam maximis imaginibus ante
curiam puhlicauit; ut non tam audire quae geſta fo-
rent, quam etiam ſubiicere oculis Romani poſſent.
Eam tabulam deinde una cum reliquis illius honori-
bus Senatus ſuſtulit. Fuere item alia proelia, quibus
omnibus ipſe manu pugnam capeſſens, ac fortiſſime
dimicans, exſplendeſcebat. Multisque captiuis, at-
que ingenti abacta praeda, inſtante bieme in Pan-
noniam reuerſus eſt.
biragvs rechnet ſie zwar p. 328. zum Jahr 236.
aber der p. pagi ad A. 235. n. 7. hat bereits angemer-
cket, daß ſie eher zu dieſem letztern gehoͤren.
1 §. XXX. 1. capitolinvs in Maxim. c. 13.
Pacata Germania Sirmium uenit, Sarmatis infer-
re bellum parans atque animo habens, concupiens,
usque ad Oceanum, ſeptentrionales partes in Ro-
manam ditionem redigere: quod feciſſet, ſi uixiſ-
ſet, ut Herodianus dicit, Graecus ſcriptor, qui ei

(quautum uidemus) in odium Alexandri plurimum
fauet.
herodiani
Worte, die capito-
linvs
fuͤr Augen gehabt, ſtehen p. 294. Intraque
urbem Sirmium, in hibernis agens, ad uernam ſeſe
expeditionem comparabat: identidem minitans,

(id quod etiam praeſtiturus uidebatur) exciſurum
ſubacturumque Oceanotenus omnes Germaniae bar-
baras nationes.
2 Apud GRVT. CLI. 5.
[Ende Spaltensatz]
3. d. 9. Iul.
X
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0195" n="161"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zu Ende der mit <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g">PROBO</hi></hi> gefu&#x0364;hrten Kriege.</hi></fw><lb/>
doch der Rath, in welchem viele waren, die &#x017F;on&#x017F;t nichts vor &#x017F;ich hatten, als<lb/>
daß &#x017F;ie aus vornehmen Ha&#x0364;u&#x017F;ern ent&#x017F;pro&#x017F;&#x017F;en, und die Arten wohl zu leben ver&#x017F;tun-<lb/>
den, nicht gewohnen, einen Gothen, und den nach ihren Gedancken nichts als die<lb/>
Fau&#x017F;t groß gemacht, als Ka&#x0364;i&#x017F;er zu verehren. <hi rendition="#aq">Maximinus</hi> wu&#x017F;te es wohl, und hat-<lb/>
te &#x017F;einen Sohn, der vor den &#x017F;cho&#x0364;n&#x017F;ten jungen Men&#x017F;chen &#x017F;einer Zeit gehalten ward,<lb/>
und &#x017F;ehr gute Erziehung gehabt hatte, mit einer Printzeßin von <hi rendition="#aq">M. Aurelii</hi> Hau&#x017F;e<lb/>
verma&#x0364;hlet, um de&#x017F;&#x017F;en Glantz, durch &#x017F;olche Heyrath, auf das &#x017F;einige zu bringen.<lb/>
Aber die o&#x0364;fftern Meutereyen machten ihn &#x017F;o argwo&#x0364;hni&#x017F;ch, und &#x017F;o empfind-<lb/>
lich, daß er bey dem gering&#x017F;ten Verdacht auf das aller&#x017F;cha&#x0364;rff&#x017F;te verfahren ließ, und<lb/>
dadurch den Haß gegen &#x017F;ich noch immer vergro&#x0364;&#x017F;&#x017F;erte.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XXX. Maximinus</hi> war gegen den Winter nach Pannonien gegangen <note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XXX</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">capitolinvs</hi></hi> in Maxim. c. 13.<lb/><hi rendition="#i">Pacata Germania Sirmium uenit, Sarmatis infer-<lb/>
re bellum parans atque animo habens, concupiens,<lb/>
usque ad Oceanum, &#x017F;eptentrionales partes in Ro-<lb/>
manam ditionem redigere: quod feci&#x017F;&#x017F;et, &#x017F;i uixi&#x017F;-<lb/>
&#x017F;et, ut Herodianus dicit, Graecus &#x017F;criptor, qui ei</hi><lb/>
(<hi rendition="#i">quautum uidemus</hi>) <hi rendition="#i">in odium Alexandri plurimum<lb/>
fauet.</hi> <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">herodiani</hi></hi></hi> Worte, die <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">capito-<lb/>
linvs</hi></hi></hi> fu&#x0364;r Augen gehabt, &#x017F;tehen <hi rendition="#aq">p. 294. <hi rendition="#i">Intraque<lb/>
urbem Sirmium, in hibernis agens, ad uernam &#x017F;e&#x017F;e<lb/>
expeditionem comparabat: identidem minitans,</hi><lb/>
(<hi rendition="#i">id quod etiam prae&#x017F;titurus uidebatur</hi>) <hi rendition="#i">exci&#x017F;urum<lb/>
&#x017F;ubacturumque Oceanotenus omnes Germaniae bar-<lb/>
baras nationes.</hi></hi></note>.<note place="right">Seine Kriege<lb/>
an der Donau.</note><lb/>
Die <hi rendition="#aq">In&#x017F;criptiones,</hi> in welchen ihm, und &#x017F;einem Sohn, der Name <hi rendition="#aq">Sarmaticus,</hi> und<lb/><hi rendition="#aq">Dacicus</hi> beygeleget wird <note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq">Apud <hi rendition="#g">GRVT.</hi> CLI.</hi> 5.<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">3. <hi rendition="#aq">d. 9. Iul.</hi></fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">X</fw><cb type="end"/><lb/></note>, veranla&#x017F;&#x017F;en zu muthma&#x017F;&#x017F;en, daß er da&#x017F;elb&#x017F;t gegen<lb/>
die Sarmaten ge&#x017F;ieget. Sein Glu&#x0364;ck machte ihm &#x017F;olchen Muth, daß er &#x017F;ich ge-<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">trauete</fw><lb/><note xml:id="FN194_04_02" prev="#FN194_04_01" place="foot" n="4"><cb type="start"/>
&#x017F;eine Erzehlung gro&#x0364;&#x017F;ten theils aus dem <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">herodia-<lb/>
no</hi></hi></hi> genommen, der be&#x017F;chreibet <hi rendition="#aq">Maximini</hi> Feldzug<lb/><hi rendition="#aq">L. VII. c. 2. p. 292. <hi rendition="#i">At uero Maximinus, ho&#x017F;tilem<lb/>
ingre&#x017F;&#x017F;ut agrum, diu nemine qui re&#x017F;i&#x017F;teret inuento,</hi><lb/>
(<hi rendition="#i">quippe omnes ab&#x017F;ce&#x017F;&#x017F;erant Barbari</hi>) <hi rendition="#i">regionem illo-<lb/>
rum depopulabatur, maturis iam &#x017F;egetibus, uicosque<lb/>
omnes incendendos diripiendosque militibus trade-<lb/>
bat. Sunt autem urbes aedificiaque illa maxime<lb/>
incendiis obnoxia. Rara enim apud Germanos &#x017F;tru-<lb/>
ctura e lapide, ac lateribus coctilibus: den&#x017F;isque poti-<lb/>
us &#x017F;iluis, quorum con&#x017F;ixis coagmentatisque lignis,<lb/>
quaedam qua&#x017F;i tabernacula aedificant. Igitur Ma-<lb/>
ximinus, in eam regionem gra&#x017F;&#x017F;atus, popula-<lb/>
tis &#x017F;egetibus, omnique pecore captiuo militibus per-<lb/>
mi&#x017F;&#x017F;o, nullos adhuc ho&#x017F;tes inuenerat. Siquidem<lb/>
campe&#x017F;tres regiones, locaque ab arboribus pura de-<lb/>
&#x017F;eruerant, atque intra &#x017F;iluas &amp; paludes delituerant,<lb/>
ut inde proeliarentur, atque eruptionem in ho&#x017F;tem fa-<lb/>
cerent. Etenim den&#x017F;itas illa, arborum &#x017F;agittis iacu-<lb/>
lisque ho&#x017F;tium allatura impedimentum, &amp; paludum<lb/>
altitudo, periculo&#x017F;a Romanis, locorum ignaris; ip&#x017F;is<lb/>
autem facilis expeditaque fore uidebatur, non igna-<lb/>
ris, quae usquam peruia, quae inuia; &amp; genuum te-<lb/>
nus quotidie per illas di&#x017F;cur&#x017F;antibus. Sunt autem<lb/>
Germani periti&#x017F;&#x017F;imi natandi, ut qui tantummodo in<lb/>
fluminibus lauentur. In huiuscemodi igitur locis pu-<lb/>
gna inita, ubi etiam Imperator ip&#x017F;e Romanus forti&#x017F;-<lb/>
&#x017F;ime proelium inchoauit. Nam quum ad ingentem<lb/>
quandam ua&#x017F;tamque paludem uentum e&#x017F;&#x017F;et, intra<lb/>
quam Germani fuga &#x017F;e receperant, uerentibus Ro-<lb/>
manis eodem ho&#x017F;tes in&#x017F;equi, primus Maximinus, equo<lb/>
paludem ingre&#x017F;&#x017F;us, quum quidem etiam &#x017F;upra aluum<lb/>
equus uoragine hauriretur, magna ui repugnantes<lb/>
Barbaros contrucidauit. Quare exercitus reliquus<lb/>
pudore in&#x017F;tinctus, ne prodere pugnantem pro &#x017F;e Im-<lb/>
peratorem uideretur, au&#x017F;us &amp; ip&#x017F;e e&#x017F;t paludem in-<lb/><cb/>
gredi. Multique utrinque ceciderunt: ita tamen,<lb/>
ut nullus pene Barbarerum fuerit reliquus, dimican-<lb/>
te in&#x017F;igniter Romano Principe. Quare &amp; &#x017F;tagnum<lb/>
cadaueribus oppletum, &amp; palus &#x017F;anguine confu&#x017F;a,<lb/>
pede&#x017F;tris proelii naualem faciem praeferebat. Hanc<lb/>
igitur pugnam, &#x017F;uaque ip&#x017F;ius fortia facinora, non &#x017F;o-<lb/>
lum per litteras Senatui Populoque Romano &#x017F;igni&#x017F;ica-<lb/>
uit, &#x017F;ed etiam depictam maximis imaginibus ante<lb/>
curiam puhlicauit; ut non tam audire quae ge&#x017F;ta fo-<lb/>
rent, quam etiam &#x017F;ubiicere oculis Romani po&#x017F;&#x017F;ent.<lb/>
Eam tabulam deinde una cum reliquis illius honori-<lb/>
bus Senatus &#x017F;u&#x017F;tulit. Fuere item alia proelia, quibus<lb/>
omnibus ip&#x017F;e manu pugnam cape&#x017F;&#x017F;ens, ac forti&#x017F;&#x017F;ime<lb/>
dimicans, ex&#x017F;plende&#x017F;cebat. Multisque captiuis, at-<lb/>
que ingenti abacta praeda, in&#x017F;tante bieme in Pan-<lb/>
noniam reuer&#x017F;us e&#x017F;t.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN194_05_02" prev="#FN194_05_01" place="foot" n="5"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">biragvs</hi></hi> rechnet &#x017F;ie zwar <hi rendition="#aq">p.</hi> 328. zum Jahr 236.<lb/>
aber der <hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">p. <hi rendition="#g">pagi</hi></hi> ad A. 235. n.</hi> 7. hat bereits angemer-<lb/>
cket, daß &#x017F;ie eher zu die&#x017F;em letztern geho&#x0364;ren.<note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an zweiter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[161/0195] bis zu Ende der mit PROBO gefuͤhrten Kriege. doch der Rath, in welchem viele waren, die ſonſt nichts vor ſich hatten, als daß ſie aus vornehmen Haͤuſern entſproſſen, und die Arten wohl zu leben verſtun- den, nicht gewohnen, einen Gothen, und den nach ihren Gedancken nichts als die Fauſt groß gemacht, als Kaͤiſer zu verehren. Maximinus wuſte es wohl, und hat- te ſeinen Sohn, der vor den ſchoͤnſten jungen Menſchen ſeiner Zeit gehalten ward, und ſehr gute Erziehung gehabt hatte, mit einer Printzeßin von M. Aurelii Hauſe vermaͤhlet, um deſſen Glantz, durch ſolche Heyrath, auf das ſeinige zu bringen. Aber die oͤfftern Meutereyen machten ihn ſo argwoͤhniſch, und ſo empfind- lich, daß er bey dem geringſten Verdacht auf das allerſchaͤrffſte verfahren ließ, und dadurch den Haß gegen ſich noch immer vergroͤſſerte. XXX. Maximinus war gegen den Winter nach Pannonien gegangen 1. Die Inſcriptiones, in welchen ihm, und ſeinem Sohn, der Name Sarmaticus, und Dacicus beygeleget wird 2, veranlaſſen zu muthmaſſen, daß er daſelbſt gegen die Sarmaten geſieget. Sein Gluͤck machte ihm ſolchen Muth, daß er ſich ge- trauete 4 5 Seine Kriege an der Donau. 1 §. XXX. 1. capitolinvs in Maxim. c. 13. Pacata Germania Sirmium uenit, Sarmatis infer- re bellum parans atque animo habens, concupiens, usque ad Oceanum, ſeptentrionales partes in Ro- manam ditionem redigere: quod feciſſet, ſi uixiſ- ſet, ut Herodianus dicit, Graecus ſcriptor, qui ei (quautum uidemus) in odium Alexandri plurimum fauet. herodiani Worte, die capito- linvs fuͤr Augen gehabt, ſtehen p. 294. Intraque urbem Sirmium, in hibernis agens, ad uernam ſeſe expeditionem comparabat: identidem minitans, (id quod etiam praeſtiturus uidebatur) exciſurum ſubacturumque Oceanotenus omnes Germaniae bar- baras nationes. 2 Apud GRVT. CLI. 5. 3. d. 9. Iul. 4 ſeine Erzehlung groͤſten theils aus dem herodia- no genommen, der beſchreibet Maximini Feldzug L. VII. c. 2. p. 292. At uero Maximinus, hoſtilem ingreſſut agrum, diu nemine qui reſiſteret inuento, (quippe omnes abſceſſerant Barbari) regionem illo- rum depopulabatur, maturis iam ſegetibus, uicosque omnes incendendos diripiendosque militibus trade- bat. Sunt autem urbes aedificiaque illa maxime incendiis obnoxia. Rara enim apud Germanos ſtru- ctura e lapide, ac lateribus coctilibus: denſisque poti- us ſiluis, quorum conſixis coagmentatisque lignis, quaedam quaſi tabernacula aedificant. Igitur Ma- ximinus, in eam regionem graſſatus, popula- tis ſegetibus, omnique pecore captiuo militibus per- miſſo, nullos adhuc hoſtes inuenerat. Siquidem campeſtres regiones, locaque ab arboribus pura de- ſeruerant, atque intra ſiluas & paludes delituerant, ut inde proeliarentur, atque eruptionem in hoſtem fa- cerent. Etenim denſitas illa, arborum ſagittis iacu- lisque hoſtium allatura impedimentum, & paludum altitudo, periculoſa Romanis, locorum ignaris; ipſis autem facilis expeditaque fore uidebatur, non igna- ris, quae usquam peruia, quae inuia; & genuum te- nus quotidie per illas diſcurſantibus. Sunt autem Germani peritiſſimi natandi, ut qui tantummodo in fluminibus lauentur. In huiuscemodi igitur locis pu- gna inita, ubi etiam Imperator ipſe Romanus fortiſ- ſime proelium inchoauit. Nam quum ad ingentem quandam uaſtamque paludem uentum eſſet, intra quam Germani fuga ſe receperant, uerentibus Ro- manis eodem hoſtes inſequi, primus Maximinus, equo paludem ingreſſus, quum quidem etiam ſupra aluum equus uoragine hauriretur, magna ui repugnantes Barbaros contrucidauit. Quare exercitus reliquus pudore inſtinctus, ne prodere pugnantem pro ſe Im- peratorem uideretur, auſus & ipſe eſt paludem in- gredi. Multique utrinque ceciderunt: ita tamen, ut nullus pene Barbarerum fuerit reliquus, dimican- te inſigniter Romano Principe. Quare & ſtagnum cadaueribus oppletum, & palus ſanguine confuſa, pedeſtris proelii naualem faciem praeferebat. Hanc igitur pugnam, ſuaque ipſius fortia facinora, non ſo- lum per litteras Senatui Populoque Romano ſigniſica- uit, ſed etiam depictam maximis imaginibus ante curiam puhlicauit; ut non tam audire quae geſta fo- rent, quam etiam ſubiicere oculis Romani poſſent. Eam tabulam deinde una cum reliquis illius honori- bus Senatus ſuſtulit. Fuere item alia proelia, quibus omnibus ipſe manu pugnam capeſſens, ac fortiſſime dimicans, exſplendeſcebat. Multisque captiuis, at- que ingenti abacta praeda, inſtante bieme in Pan- noniam reuerſus eſt. 5 biragvs rechnet ſie zwar p. 328. zum Jahr 236. aber der p. pagi ad A. 235. n. 7. hat bereits angemer- cket, daß ſie eher zu dieſem letztern gehoͤren. X

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/195
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 161. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/195>, abgerufen am 22.05.2024.