Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder- und Haus-Märchen. Bd. 2. Berlin, 1815.

Bild:
<< vorherige Seite

wanschap up, dat se ünnen helpen sullen; un et
is auck in twei Stunnen ferrig west. Do kummet
se wier un sehget: "wie hät dohen, so us befolen
is." Do nümmet de Künigsdochter den Doock un
schlett wier dremol up de Eere un segd: "Arweg-
gers to Hues!" do siet se olle wier weg. Ase do
de Künigssuhn upwecket, do is de Dieck ferrig.
Do geit de Künigsdochter auck weg un segd, wenn
et sesse wär, dan sull he nach Hus kummen; ase
he do nah Hues kummet, do frägt de Künig: "hes
du den Dieck ferrig?" Jo, seh de Künigssuhn.
"Dat wer schöne." Do se do wier to Diske sei-
ten, do seh de Künig: "du hast den Dieck twaren
ferrig, awerst ik kann die mine Dochter noch nie
giewen, du most eerst nau eins dohen." -- "Wat
is dat den?" frögte de Künigssuhn. "He hedde
so en grot Berg, do würen luter Dorenbuske anne,
de mosten olle afhoggen weren, un bowen up moste
he en grot Schlott buggen, dat moste so wacker
sien; ase't nu en Menske denken kunne, un olle
Ingedömse, de in den Schlott gehorden, de mö-
sten der olle inne sien." Do he nu den annern
Morgen up steit, do gav ünne de Künig en glese-
ren Exen un en gleseren Boren mie, et mott
awerst um sess Uhr ferrig sien. Do he an den eer-
sten Dorenbuske mit de Exe an hogget, do ging se
so kurt un so klein, dat de Stücker rund um ünne
herfloen un de Boren kunn he auck nig brucken.
Do war he gans bedröwet un toffte (wartete) up

wanſchap up, dat ſe uͤnnen helpen ſullen; un et
is auck in twei Stunnen ferrig weſt. Do kummet
ſe wier un ſehget: „wie haͤt dohen, ſo us befolen
is.“ Do nuͤmmet de Kuͤnigsdochter den Doock un
ſchlett wier dremol up de Eere un ſegd: „Arweg-
gers to Hues!“ do ſiet ſe olle wier weg. Aſe do
de Kuͤnigsſuhn upwecket, do is de Dieck ferrig.
Do geit de Kuͤnigsdochter auck weg un ſegd, wenn
et ſeſſe waͤr, dan ſull he nach Hus kummen; aſe
he do nah Hues kummet, do fraͤgt de Kuͤnig: „hes
du den Dieck ferrig?“ Jo, ſeh de Kuͤnigsſuhn.
„Dat wer ſchoͤne.“ Do ſe do wier to Diſke ſei-
ten, do ſeh de Kuͤnig: „du haſt den Dieck twaren
ferrig, awerſt ik kann die mine Dochter noch nie
giewen, du moſt eerſt nau eins dohen.“ — „Wat
is dat den?“ froͤgte de Kuͤnigsſuhn. „He hedde
ſo en grot Berg, do wuͤren luter Dorenbuſke anne,
de moſten olle afhoggen weren, un bowen up moſte
he en grot Schlott buggen, dat moſte ſo wacker
ſien; aſe’t nu en Menſke denken kunne, un olle
Ingedoͤmſe, de in den Schlott gehorden, de moͤ-
ſten der olle inne ſien.“ Do he nu den annern
Morgen up ſteit, do gav uͤnne de Kuͤnig en gleſe-
ren Exen un en gleſeren Boren mie, et mott
awerſt um ſeſſ Uhr ferrig ſien. Do he an den eer-
ſten Dorenbuſke mit de Exe an hogget, do ging ſe
ſo kurt un ſo klein, dat de Stuͤcker rund um uͤnne
herfloen un de Boren kunn he auck nig brucken.
Do war he gans bedroͤwet un toffte (wartete) up

<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <p><pb facs="#f0174" n="153"/>
wan&#x017F;chap up, dat &#x017F;e u&#x0364;nnen helpen &#x017F;ullen; un et<lb/>
is auck in twei Stunnen ferrig we&#x017F;t. Do kummet<lb/>
&#x017F;e wier un &#x017F;ehget: &#x201E;wie ha&#x0364;t dohen, &#x017F;o us befolen<lb/>
is.&#x201C; Do nu&#x0364;mmet de Ku&#x0364;nigsdochter den Doock un<lb/>
&#x017F;chlett wier dremol up de Eere un &#x017F;egd: &#x201E;Arweg-<lb/>
gers to Hues!&#x201C; do &#x017F;iet &#x017F;e olle wier weg. A&#x017F;e do<lb/>
de Ku&#x0364;nigs&#x017F;uhn upwecket, do is de Dieck ferrig.<lb/>
Do geit de Ku&#x0364;nigsdochter auck weg un &#x017F;egd, wenn<lb/>
et &#x017F;e&#x017F;&#x017F;e wa&#x0364;r, dan &#x017F;ull he nach Hus kummen; a&#x017F;e<lb/>
he do nah Hues kummet, do fra&#x0364;gt de Ku&#x0364;nig: &#x201E;hes<lb/>
du den Dieck ferrig?&#x201C; Jo, &#x017F;eh de Ku&#x0364;nigs&#x017F;uhn.<lb/>
&#x201E;Dat wer &#x017F;cho&#x0364;ne.&#x201C; Do &#x017F;e do wier to Di&#x017F;ke &#x017F;ei-<lb/>
ten, do &#x017F;eh de Ku&#x0364;nig: &#x201E;du ha&#x017F;t den Dieck twaren<lb/>
ferrig, awer&#x017F;t ik kann die mine Dochter noch nie<lb/>
giewen, du mo&#x017F;t eer&#x017F;t nau eins dohen.&#x201C; &#x2014; &#x201E;Wat<lb/>
is dat den?&#x201C; fro&#x0364;gte de Ku&#x0364;nigs&#x017F;uhn. &#x201E;He hedde<lb/>
&#x017F;o en grot Berg, do wu&#x0364;ren luter Dorenbu&#x017F;ke anne,<lb/>
de mo&#x017F;ten olle afhoggen weren, un bowen up mo&#x017F;te<lb/>
he en grot Schlott buggen, dat mo&#x017F;te &#x017F;o wacker<lb/>
&#x017F;ien; a&#x017F;e&#x2019;t nu en Men&#x017F;ke denken kunne, un olle<lb/>
Ingedo&#x0364;m&#x017F;e, de in den Schlott gehorden, de mo&#x0364;-<lb/>
&#x017F;ten der olle inne &#x017F;ien.&#x201C; Do he nu den annern<lb/>
Morgen up &#x017F;teit, do gav u&#x0364;nne de Ku&#x0364;nig en gle&#x017F;e-<lb/>
ren Exen un en gle&#x017F;eren Boren mie, et mott<lb/>
awer&#x017F;t um &#x017F;e&#x017F;&#x017F; Uhr ferrig &#x017F;ien. Do he an den eer-<lb/>
&#x017F;ten Dorenbu&#x017F;ke mit de Exe an hogget, do ging &#x017F;e<lb/>
&#x017F;o kurt un &#x017F;o klein, dat de Stu&#x0364;cker rund um u&#x0364;nne<lb/>
herfloen un de Boren kunn he auck nig brucken.<lb/>
Do war he gans bedro&#x0364;wet un toffte (wartete) up<lb/></p>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[153/0174] wanſchap up, dat ſe uͤnnen helpen ſullen; un et is auck in twei Stunnen ferrig weſt. Do kummet ſe wier un ſehget: „wie haͤt dohen, ſo us befolen is.“ Do nuͤmmet de Kuͤnigsdochter den Doock un ſchlett wier dremol up de Eere un ſegd: „Arweg- gers to Hues!“ do ſiet ſe olle wier weg. Aſe do de Kuͤnigsſuhn upwecket, do is de Dieck ferrig. Do geit de Kuͤnigsdochter auck weg un ſegd, wenn et ſeſſe waͤr, dan ſull he nach Hus kummen; aſe he do nah Hues kummet, do fraͤgt de Kuͤnig: „hes du den Dieck ferrig?“ Jo, ſeh de Kuͤnigsſuhn. „Dat wer ſchoͤne.“ Do ſe do wier to Diſke ſei- ten, do ſeh de Kuͤnig: „du haſt den Dieck twaren ferrig, awerſt ik kann die mine Dochter noch nie giewen, du moſt eerſt nau eins dohen.“ — „Wat is dat den?“ froͤgte de Kuͤnigsſuhn. „He hedde ſo en grot Berg, do wuͤren luter Dorenbuſke anne, de moſten olle afhoggen weren, un bowen up moſte he en grot Schlott buggen, dat moſte ſo wacker ſien; aſe’t nu en Menſke denken kunne, un olle Ingedoͤmſe, de in den Schlott gehorden, de moͤ- ſten der olle inne ſien.“ Do he nu den annern Morgen up ſteit, do gav uͤnne de Kuͤnig en gleſe- ren Exen un en gleſeren Boren mie, et mott awerſt um ſeſſ Uhr ferrig ſien. Do he an den eer- ſten Dorenbuſke mit de Exe an hogget, do ging ſe ſo kurt un ſo klein, dat de Stuͤcker rund um uͤnne herfloen un de Boren kunn he auck nig brucken. Do war he gans bedroͤwet un toffte (wartete) up

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen02_1815
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen02_1815/174
Zitationshilfe: Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder- und Haus-Märchen. Bd. 2. Berlin, 1815, S. 153. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen02_1815/174>, abgerufen am 12.05.2024.