Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Abschatz, Hans Assmann von: Poetische Ubersetzungen und Gedichte. Leipzig, 1704.

Bild:
<< vorherige Seite
ADIMARI
47. Die Schöne Blasse.

Mein gantz entfärbter Schatz/ mein mattes Liljen-Kind/
Das mit Zinober vor und Purpur hat geprahlet/
Izt auff der Wangen Au/ die man erstorben findt/
Die bange Todten-Farb' in blasse Blätter mahlet/
Vor hat mich deine Röth' in heißer Glutt entzündt/
Da Schmertz und Beyleid izt aus deiner Bleiche strahlet;
Gleich wie mich Sonn und Gold vorhin mit dir verbindt/
So hält mich izt dein Bley noch fester angepfahlet.
Sieht man die Funcken nicht aus deinem Antlitz schimmern/
So treff ich doch bey dir die alten Kohlen an/
Die mit verborgner Glutt in bleicher Asche glimmern.
Du bist es/ die der Welt ein Vorbild zeigen kan/
Wie man doch auch den Tag bey trüber Zeit erkennet/
Bey blassem Schatten auch die Sonne schwärzt und brennet.



Homines gravi valetudine expliciti omnem colorem corporis
sui calumniantur.

Quae ad placendum fuco quodam subornantur expectant an-
nos, donec paulatim colorem diuturnitas ducat.

Saepe felicitatis causa & initium fuit, quod calamitas vocaba-
tur, etiamsi oculorum aciem contundat & colorem mutet.

Quae malam faciem habent, saepius pudicae sunt.

Si quis pallorem & lacrumas procidentes indicium affectus
animique signum putat, fallitur.

Et fortissimus plerumque vir, dum armatur, expalluit.

Rubor Jovis nullus est, in lucem puram nitore perducto.


48. Die
ADIMARI
47. Die Schoͤne Blaſſe.

Mein gantz entfaͤrbter Schatz/ mein mattes Liljen-Kind/
Das mit Zinober vor und Purpur hat geprahlet/
Izt auff der Wangen Au/ die man erſtorben findt/
Die bange Todten-Farb’ in blaſſe Blaͤtter mahlet/
Vor hat mich deine Roͤth’ in heißer Glutt entzuͤndt/
Da Schmertz und Beyleid izt aus deiner Bleiche ſtrahlet;
Gleich wie mich Sonn und Gold vorhin mit dir verbindt/
So haͤlt mich izt dein Bley noch feſter angepfahlet.
Sieht man die Funcken nicht aus deinem Antlitz ſchimmern/
So treff ich doch bey dir die alten Kohlen an/
Die mit verborgner Glutt in bleicher Aſche glimmern.
Du biſt es/ die der Welt ein Vorbild zeigen kan/
Wie man doch auch den Tag bey truͤber Zeit erkennet/
Bey blaſſem Schatten auch die Sonne ſchwaͤrzt und brennet.



Homines gravi valetudine expliciti omnem colorem corporis
ſui calumniantur.

Quæ ad placendum fuco quodam ſubornantur expectant an-
nos, donec paulatim colorem diuturnitas ducat.

Sæpe felicitatis cauſa & initium fuit, quod calamitas vocaba-
tur, etiamſi oculorum aciem contundat & colorem mutet.

Quæ malam faciem habent, ſæpius pudicæ ſunt.

Si quis pallorem & lacrumas procidentes indicium affectus
animique ſignum putat, fallitur.

Et fortiſſimus plerumque vir, dum armatur, expalluit.

Rubor Jovis nullus eſt, in lucem puram nitore perducto.


48. Die
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <pb facs="#f0338" n="238"/>
          <fw place="top" type="header"> <hi rendition="#g"> <hi rendition="#aq">ADIMARI</hi> </hi> </fw><lb/>
          <lg type="poem">
            <head> <hi rendition="#b">47. Die Scho&#x0364;ne Bla&#x017F;&#x017F;e.</hi> </head><lb/>
            <l><hi rendition="#in">M</hi>ein gantz entfa&#x0364;rbter Schatz/ mein mattes Liljen-Kind/</l><lb/>
            <l>Das mit Zinober vor und Purpur hat geprahlet/</l><lb/>
            <l>Izt auff der Wangen Au/ die man er&#x017F;torben findt/</l><lb/>
            <l>Die bange Todten-Farb&#x2019; in bla&#x017F;&#x017F;e Bla&#x0364;tter mahlet/</l><lb/>
            <l>Vor hat mich deine Ro&#x0364;th&#x2019; in heißer Glutt entzu&#x0364;ndt/</l><lb/>
            <l>Da Schmertz und Beyleid izt aus deiner Bleiche &#x017F;trahlet;</l><lb/>
            <l>Gleich wie mich Sonn und Gold vorhin mit dir verbindt/</l><lb/>
            <l>So ha&#x0364;lt mich izt dein Bley noch fe&#x017F;ter angepfahlet.</l><lb/>
            <l>Sieht man die Funcken nicht aus deinem Antlitz &#x017F;chimmern/</l><lb/>
            <l>So treff ich doch bey dir die alten Kohlen an/</l><lb/>
            <l>Die mit verborgner Glutt in bleicher A&#x017F;che glimmern.</l><lb/>
            <l>Du bi&#x017F;t es/ die der Welt ein Vorbild zeigen kan/</l><lb/>
            <l>Wie man doch auch den Tag bey tru&#x0364;ber Zeit erkennet/</l><lb/>
            <l>Bey bla&#x017F;&#x017F;em Schatten auch die Sonne &#x017F;chwa&#x0364;rzt und brennet.</l>
          </lg><lb/>
          <milestone rendition="#hr" unit="section"/><lb/>
          <p> <hi rendition="#aq">Homines gravi valetudine expliciti omnem colorem corporis<lb/>
&#x017F;ui calumniantur.</hi> </p><lb/>
          <p> <hi rendition="#aq">Quæ ad placendum fuco quodam &#x017F;ubornantur expectant an-<lb/>
nos, donec paulatim colorem diuturnitas ducat.</hi> </p><lb/>
          <p> <hi rendition="#aq">Sæpe felicitatis cau&#x017F;a &amp; initium fuit, quod calamitas vocaba-<lb/>
tur, etiam&#x017F;i oculorum aciem contundat &amp; colorem mutet.</hi> </p><lb/>
          <p> <hi rendition="#aq">Quæ malam faciem habent, &#x017F;æpius pudicæ &#x017F;unt.</hi> </p><lb/>
          <p> <hi rendition="#aq">Si quis pallorem &amp; lacrumas procidentes indicium affectus<lb/>
animique &#x017F;ignum putat, fallitur.</hi> </p><lb/>
          <p> <hi rendition="#aq">Et forti&#x017F;&#x017F;imus plerumque vir, dum armatur, expalluit.</hi> </p><lb/>
          <p> <hi rendition="#aq">Rubor Jovis nullus e&#x017F;t, in lucem puram nitore perducto.</hi> </p><lb/>
          <fw place="bottom" type="catch"> <hi rendition="#b">48. Die</hi> </fw><lb/>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[238/0338] ADIMARI 47. Die Schoͤne Blaſſe. Mein gantz entfaͤrbter Schatz/ mein mattes Liljen-Kind/ Das mit Zinober vor und Purpur hat geprahlet/ Izt auff der Wangen Au/ die man erſtorben findt/ Die bange Todten-Farb’ in blaſſe Blaͤtter mahlet/ Vor hat mich deine Roͤth’ in heißer Glutt entzuͤndt/ Da Schmertz und Beyleid izt aus deiner Bleiche ſtrahlet; Gleich wie mich Sonn und Gold vorhin mit dir verbindt/ So haͤlt mich izt dein Bley noch feſter angepfahlet. Sieht man die Funcken nicht aus deinem Antlitz ſchimmern/ So treff ich doch bey dir die alten Kohlen an/ Die mit verborgner Glutt in bleicher Aſche glimmern. Du biſt es/ die der Welt ein Vorbild zeigen kan/ Wie man doch auch den Tag bey truͤber Zeit erkennet/ Bey blaſſem Schatten auch die Sonne ſchwaͤrzt und brennet. Homines gravi valetudine expliciti omnem colorem corporis ſui calumniantur. Quæ ad placendum fuco quodam ſubornantur expectant an- nos, donec paulatim colorem diuturnitas ducat. Sæpe felicitatis cauſa & initium fuit, quod calamitas vocaba- tur, etiamſi oculorum aciem contundat & colorem mutet. Quæ malam faciem habent, ſæpius pudicæ ſunt. Si quis pallorem & lacrumas procidentes indicium affectus animique ſignum putat, fallitur. Et fortiſſimus plerumque vir, dum armatur, expalluit. Rubor Jovis nullus eſt, in lucem puram nitore perducto. 48. Die

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Das Exemplar enthält mehrere Werke. Herausgegeben… [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/abschatz_gedichte_1704
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/abschatz_gedichte_1704/338
Zitationshilfe: Abschatz, Hans Assmann von: Poetische Ubersetzungen und Gedichte. Leipzig, 1704, S. 238. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/abschatz_gedichte_1704/338>, abgerufen am 05.07.2024.