Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Thomasius, Christian: Ernsthaffte, aber doch Muntere und Vernünfftige Thomasische Gedancken und Errinnerungen über allerhand außerlesene Juristische Händel. Vierdter Theil. Halle, 1725.

Bild:
<< vorherige Seite

arcendi indignos non esse legitimam excommunicationem, si hoc, non potest idem esse, quod excommunicatio minor, siquidem illa est legitima, vera ac proprie sic dicta excommunicatio, quae non nisi circumstantia & gradu differt a majore. Mallem igitur morem privato unius arbitrio arcendi indignos suspensionem ad tempus vocare. Et §. 103. Discrepat actus suspendendi a minore excommunicatione etiam in eo, quod excommunicatio etiam minor publice & solenniter fiat, suspendendi actus privatim. Item §. 105. vocat hac censura notatos abstentos cum Cypriano, & pergit: Debet etiam ipsa illa abstentio, quam arbitrio verbi ministri etiam apud nos committi diximus, NB. suaderi potius, quam imperari: debent talia remedia manu prudentis de salute abstenti solliciti Medici applicata, consilium potius quam decretoriam sententiam sapere. Quis vero ita suadentem, ita amice abstentos monentem & adhortantem excommunicasse eos dixerit. Hugo Grotius de imp. sum. potest. circa sacra cap. 9. §. 8. p. m. 119. seq. Quo jure igitur pastor homini manifeste flagitioso annunciat, alienissimum esse ipsum a divina gratia, eodem jure eidem baptismus non exhibet, quippe signum remissionis peccatorum; aut si baptizatus est, Eucharistiam ut signum communionis cum Christo. Non est enim ei signum applicandum, cui res signata non convenit, nec danda margarita porcis, sed ut in Ecclesiis proclamari a Diacono solebat [fremdsprachliches Material]. Imo non tantum contra veritatem, sed & contra charitatem esset, [fremdsprachliches Material], sacrae Coenae participem facere. [fremdsprachliches Material]. In his ergo cum pastor suum duntaxat actum suspendat, non in actus alienos jus ullum dominii exerceat, apparet, haec ipsa ad libertatis usum non ad jurisdictionis exercitium pertinere. Simile [fremdsprachliches Material] in medico afpicitur, qui Hydropico adfidens aquam poscenti nocituram porrigere recusat. Aut in viro gravi, qui profligatae vitae hominem dedignatur salutare: & in his, qui lepra aut alio contaminante morbo infectos defugiunt. Et hi quidem actus pastorum sunt proprii, ad eos veniamus, quos cum Ecclesia habent communes. Jer. Taylor. in Ductore dubitantium p. 5. c. IV. Reg. V. §. 10. Wenn ein Fürst ärgerlich und böse sey, ob ihm das H. Abendmahl von einem Prediger oder Bischoff zu versagen? Da ist nun kein Zweiffel, daß ein Bischoff solches thun könne, sondern daß er es auch in gewissen Fällen thun müsse. Nolite fanctum dare canibus, saget-Christus. Allein dies ist nicht ein Werck der Jurisdiction, Bestraffung oder Zwanges; sondern der Liebe gegen dem Fürsten und der Pflicht des Bischoffs. Es ist eben, als wenn ein Medicus einem Wassersüchtigen abschlägt, zu trincken zugeben; er mag es immerhin nehmen, wenn er muthwillig sterben will, wenn ihm aber der andere in Uberreichung dessen seinen Dienst versaget, so ist er liebreich und freundlich, nicht aber will er über ihn herrschen, und ihm unrecht thun Denn was durch ein göttlich Recht in der Kirchen ist, kan so wohl auf dem, der auf dem Throne, als auf dem, der auf den Misthauffen sitzet, applicitet werden. Doch aber muß die Verweigerung allein durch Vermahnung und Vergewisserung, durch Furcht und Evangelische Ankündigung, durch Erinnerung seiner Unfähigkeit zu communiciren, und der Gefahr, wenn ers thäte, geschehen. Diesem stimmen gleichfalls bey Voetius Polit. Eccles. Tr. 2. c. 3. p. 845. Dedek. Cons. Tom. I. L. de Coena Sect. 7. num. 1. seq. Bald. lib. 4. c. 9. 1. In Pastorali Lutheri Mencelli p. 291. Facultas Wittebergensis & Lipsiensis, welche anbefohlner Kürtze wegen nicht hersetzen wollen.

arcendi indignos non esse legitimam excommunicationem, si hoc, non potest idem esse, quod excommunicatio minor, siquidem illa est legitima, vera ac proprie sic dicta excommunicatio, quae non nisi circumstantia & gradu differt a majore. Mallem igitur morem privato unius arbitrio arcendi indignos suspensionem ad tempus vocare. Et §. 103. Discrepat actus suspendendi a minore excommunicatione etiam in eo, quod excommunicatio etiam minor publice & solenniter fiat, suspendendi actus privatim. Item §. 105. vocat hac censura notatos abstentos cum Cypriano, & pergit: Debet etiam ipsa illa abstentio, quam arbitrio verbi ministri etiam apud nos committi diximus, NB. suaderi potius, quam imperari: debent talia remedia manu prudentis de salute abstenti solliciti Medici applicata, consilium potius quam decretoriam sententiam sapere. Quis vero ita suadentem, ita amice abstentos monentem & adhortantem excommunicasse eos dixerit. Hugo Grotius de imp. sum. potest. circa sacra cap. 9. §. 8. p. m. 119. seq. Quo jure igitur pastor homini manifeste flagitioso annunciat, alienissimum esse ipsum a divina gratia, eodem jure eidem baptismus non exhibet, quippe signum remissionis peccatorum; aut si baptizatus est, Eucharistiam ut signum communionis cum Christo. Non est enim ei signum applicandum, cui res signata non convenit, nec danda margarita porcis, sed ut in Ecclesiis proclamari a Diacono solebat [fremdsprachliches Material]. Imo non tantum contra veritatem, sed & contra charitatem esset, [fremdsprachliches Material], sacrae Coenae participem facere. [fremdsprachliches Material]. In his ergo cum pastor suum duntaxat actum suspendat, non in actus alienos jus ullum dominii exerceat, apparet, haec ipsa ad libertatis usum non ad jurisdictionis exercitium pertinere. Simile [fremdsprachliches Material] in medico afpicitur, qui Hydropico adfidens aquam poscenti nocituram porrigere recusat. Aut in viro gravi, qui profligatae vitae hominem dedignatur salutare: & in his, qui lepra aut alio contaminante morbo infectos defugiunt. Et hi quidem actus pastorum sunt proprii, ad eos veniamus, quos cum Ecclesia habent communes. Jer. Taylor. in Ductore dubitantium p. 5. c. IV. Reg. V. §. 10. Wenn ein Fürst ärgerlich und böse sey, ob ihm das H. Abendmahl von einem Prediger oder Bischoff zu versagen? Da ist nun kein Zweiffel, daß ein Bischoff solches thun könne, sondern daß er es auch in gewissen Fällen thun müsse. Nolite fanctum dare canibus, saget-Christus. Allein dies ist nicht ein Werck der Jurisdiction, Bestraffung oder Zwanges; sondern der Liebe gegen dem Fürsten und der Pflicht des Bischoffs. Es ist eben, als wenn ein Medicus einem Wassersüchtigen abschlägt, zu trincken zugeben; er mag es immerhin nehmen, wenn er muthwillig sterben will, wenn ihm aber der andere in Uberreichung dessen seinen Dienst versaget, so ist er liebreich und freundlich, nicht aber will er über ihn herrschen, und ihm unrecht thun Denn was durch ein göttlich Recht in der Kirchen ist, kan so wohl auf dem, der auf dem Throne, als auf dem, der auf den Misthauffen sitzet, applicitet werden. Doch aber muß die Verweigerung allein durch Vermahnung und Vergewisserung, durch Furcht und Evangelische Ankündigung, durch Erinnerung seiner Unfähigkeit zu communiciren, und der Gefahr, wenn ers thäte, geschehen. Diesem stimmen gleichfalls bey Voëtius Polit. Eccles. Tr. 2. c. 3. p. 845. Dedek. Cons. Tom. I. L. de Coena Sect. 7. num. 1. seq. Bald. lib. 4. c. 9. 1. In Pastorali Lutheri Mencelli p. 291. Facultas Wittebergensis & Lipsiensis, welche anbefohlner Kürtze wegen nicht hersetzen wollen.

<TEI>
  <text>
    <body>
      <div>
        <p>
          <note place="left"><pb facs="#f0255" n="247"/>
arcendi indignos non esse legitimam                          excommunicationem, si hoc, non potest idem esse, quod excommunicatio minor,                          siquidem illa est legitima, vera ac proprie sic dicta excommunicatio, quae                          non nisi circumstantia &amp; gradu differt a majore. Mallem igitur morem                          privato unius arbitrio arcendi indignos suspensionem ad tempus vocare. Et §.                          103. Discrepat actus suspendendi a minore excommunicatione etiam in eo, quod                          excommunicatio etiam minor publice &amp; solenniter fiat, suspendendi actus                          privatim. Item §. 105. vocat hac censura notatos abstentos cum Cypriano,                          &amp; pergit: Debet etiam ipsa illa abstentio, quam arbitrio verbi ministri                          etiam apud nos committi diximus, NB. suaderi potius, quam imperari: debent                          talia remedia manu prudentis de salute abstenti solliciti Medici applicata,                          consilium potius quam decretoriam sententiam sapere. Quis vero ita                          suadentem, ita amice abstentos monentem &amp; adhortantem excommunicasse eos                          dixerit. Hugo Grotius de imp. sum. potest. circa sacra cap. 9. §. 8. p. m.                          119. seq. Quo jure igitur pastor homini manifeste flagitioso annunciat,                          alienissimum esse ipsum a divina gratia, eodem jure eidem baptismus non                          exhibet, quippe signum remissionis peccatorum; aut si baptizatus est,                          Eucharistiam ut signum communionis cum Christo. Non est enim ei signum                          applicandum, cui res signata non convenit, nec danda margarita porcis, sed                          ut in Ecclesiis proclamari a Diacono solebat <foreign xml:lang="el"><gap reason="fm"/></foreign>. Imo                          non tantum contra veritatem, sed &amp; contra charitatem esset, <foreign xml:lang="el"><gap reason="fm"/></foreign>, sacrae Coenae participem facere. <foreign xml:lang="el"><gap reason="fm"/></foreign>. In his ergo cum pastor suum duntaxat actum suspendat, non in actus                          alienos jus ullum dominii exerceat, apparet, haec ipsa ad libertatis usum                          non ad jurisdictionis exercitium pertinere. Simile <foreign xml:lang="el"><gap reason="fm"/></foreign>                          in medico afpicitur, qui Hydropico adfidens aquam poscenti nocituram                          porrigere recusat. Aut in viro gravi, qui profligatae vitae hominem                          dedignatur salutare: &amp; in his, qui lepra aut alio contaminante morbo                          infectos defugiunt. Et hi quidem actus pastorum sunt proprii, ad eos                          veniamus, quos cum Ecclesia habent communes. Jer. Taylor. in Ductore                          dubitantium p. 5. c. IV. Reg. V. §. 10. Wenn ein Fürst ärgerlich und böse                          sey, ob ihm das H. Abendmahl von einem Prediger oder Bischoff zu versagen?                          Da ist nun kein Zweiffel, daß ein Bischoff solches thun könne, sondern daß                          er es auch in gewissen Fällen thun müsse. Nolite fanctum dare canibus,                          saget-Christus. Allein dies ist nicht ein Werck der Jurisdiction,                          Bestraffung oder Zwanges; sondern der Liebe gegen dem Fürsten und der                          Pflicht des Bischoffs. Es ist eben, als wenn ein Medicus einem                          Wassersüchtigen abschlägt, zu trincken zugeben; er mag es immerhin nehmen,                          wenn er muthwillig sterben will, wenn ihm aber der andere in Uberreichung                          dessen seinen Dienst versaget, so ist er liebreich und freundlich, nicht                          aber will er über ihn herrschen, und ihm unrecht thun Denn was durch ein                          göttlich Recht in der Kirchen ist, kan so wohl auf dem, der auf dem Throne,                          als auf dem, der auf den Misthauffen sitzet, applicitet werden. Doch aber                          muß die Verweigerung allein durch Vermahnung und Vergewisserung, durch                          Furcht und Evangelische Ankündigung, durch Erinnerung seiner Unfähigkeit zu                          communiciren, und der Gefahr, wenn ers thäte, geschehen. Diesem stimmen                          gleichfalls bey Voëtius Polit. Eccles. Tr. 2. c. 3. p. 845. Dedek. Cons.                          Tom. I. L. de Coena Sect. 7. num. 1. seq. Bald. lib. 4. c. 9. 1. In                          Pastorali Lutheri Mencelli p. 291. Facultas Wittebergensis &amp; Lipsiensis,                          welche anbefohlner Kürtze wegen nicht hersetzen wollen.</note>
        </p>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[247/0255] arcendi indignos non esse legitimam excommunicationem, si hoc, non potest idem esse, quod excommunicatio minor, siquidem illa est legitima, vera ac proprie sic dicta excommunicatio, quae non nisi circumstantia & gradu differt a majore. Mallem igitur morem privato unius arbitrio arcendi indignos suspensionem ad tempus vocare. Et §. 103. Discrepat actus suspendendi a minore excommunicatione etiam in eo, quod excommunicatio etiam minor publice & solenniter fiat, suspendendi actus privatim. Item §. 105. vocat hac censura notatos abstentos cum Cypriano, & pergit: Debet etiam ipsa illa abstentio, quam arbitrio verbi ministri etiam apud nos committi diximus, NB. suaderi potius, quam imperari: debent talia remedia manu prudentis de salute abstenti solliciti Medici applicata, consilium potius quam decretoriam sententiam sapere. Quis vero ita suadentem, ita amice abstentos monentem & adhortantem excommunicasse eos dixerit. Hugo Grotius de imp. sum. potest. circa sacra cap. 9. §. 8. p. m. 119. seq. Quo jure igitur pastor homini manifeste flagitioso annunciat, alienissimum esse ipsum a divina gratia, eodem jure eidem baptismus non exhibet, quippe signum remissionis peccatorum; aut si baptizatus est, Eucharistiam ut signum communionis cum Christo. Non est enim ei signum applicandum, cui res signata non convenit, nec danda margarita porcis, sed ut in Ecclesiis proclamari a Diacono solebat _ . Imo non tantum contra veritatem, sed & contra charitatem esset, _ , sacrae Coenae participem facere. _ . In his ergo cum pastor suum duntaxat actum suspendat, non in actus alienos jus ullum dominii exerceat, apparet, haec ipsa ad libertatis usum non ad jurisdictionis exercitium pertinere. Simile _ in medico afpicitur, qui Hydropico adfidens aquam poscenti nocituram porrigere recusat. Aut in viro gravi, qui profligatae vitae hominem dedignatur salutare: & in his, qui lepra aut alio contaminante morbo infectos defugiunt. Et hi quidem actus pastorum sunt proprii, ad eos veniamus, quos cum Ecclesia habent communes. Jer. Taylor. in Ductore dubitantium p. 5. c. IV. Reg. V. §. 10. Wenn ein Fürst ärgerlich und böse sey, ob ihm das H. Abendmahl von einem Prediger oder Bischoff zu versagen? Da ist nun kein Zweiffel, daß ein Bischoff solches thun könne, sondern daß er es auch in gewissen Fällen thun müsse. Nolite fanctum dare canibus, saget-Christus. Allein dies ist nicht ein Werck der Jurisdiction, Bestraffung oder Zwanges; sondern der Liebe gegen dem Fürsten und der Pflicht des Bischoffs. Es ist eben, als wenn ein Medicus einem Wassersüchtigen abschlägt, zu trincken zugeben; er mag es immerhin nehmen, wenn er muthwillig sterben will, wenn ihm aber der andere in Uberreichung dessen seinen Dienst versaget, so ist er liebreich und freundlich, nicht aber will er über ihn herrschen, und ihm unrecht thun Denn was durch ein göttlich Recht in der Kirchen ist, kan so wohl auf dem, der auf dem Throne, als auf dem, der auf den Misthauffen sitzet, applicitet werden. Doch aber muß die Verweigerung allein durch Vermahnung und Vergewisserung, durch Furcht und Evangelische Ankündigung, durch Erinnerung seiner Unfähigkeit zu communiciren, und der Gefahr, wenn ers thäte, geschehen. Diesem stimmen gleichfalls bey Voëtius Polit. Eccles. Tr. 2. c. 3. p. 845. Dedek. Cons. Tom. I. L. de Coena Sect. 7. num. 1. seq. Bald. lib. 4. c. 9. 1. In Pastorali Lutheri Mencelli p. 291. Facultas Wittebergensis & Lipsiensis, welche anbefohlner Kürtze wegen nicht hersetzen wollen.

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde im Rahmen des Moduls DTA-Erweiterungen (DTAE) digitalisiert. Weitere Informationen …

Obrigkeitskritik und Fürstenberatung: Die Oberhofprediger in Braunschweig-Wolfenbüttel 1568-1714: Bereitstellung der Texttranskription und Auszeichnung in XML/TEI. (2013-02-15T13:54:31Z) Bitte beachten Sie, dass die aktuelle Transkription (und Textauszeichnung) mittlerweile nicht mehr dem Stand zum Zeitpunkt der Übernahme entsprechen muss.
Wolfenbütteler Digitale Bibliothek: Bereitstellung der Bilddigitalisate (2013-02-15T13:54:31Z)
Marcus Baumgarten, Frederike Neuber, Frank Wiegand: Konvertierung nach XML gemäß DTA-Basisformat, Tagging der Titelblätter, Korrekturen der Transkription. (2013-02-15T13:54:31Z)

Weitere Informationen:

Anmerkungen zur Transkription:

  • Langes s (ſ) wird als rundes s (s) wiedergegeben.
  • Rundes r (ꝛ) wird als normales r (r) wiedergegeben bzw. in der Kombination ꝛc. als et (etc.) aufgelöst.
  • Die Majuskel J im Frakturdruck wird in der Transkription je nach Lautwert als I bzw. J wiedergegeben.
  • Übergeschriebenes „e“ über „a“, „o“ und „u“ wird als „ä“, „ö“, „ü“ transkribiert.
  • Ligaturen werden aufgelöst.
  • Silbentrennungen über Zeilengrenzen hinweg werden aufgelöst.
  • Silbentrennungen über Seitengrenzen hinweg werden beibehalten.
  • Kolumnentitel, Bogensignaturen und Kustoden werden nicht erfasst.
  • Griechische Schrift wird nicht transkribiert, sondern im XML mit <foreign xml:lang="el"><gap reason="fm"/></foreign> vermerkt.



Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte04_1725
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte04_1725/255
Zitationshilfe: Thomasius, Christian: Ernsthaffte, aber doch Muntere und Vernünfftige Thomasische Gedancken und Errinnerungen über allerhand außerlesene Juristische Händel. Vierdter Theil. Halle, 1725, S. 247. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte04_1725/255>, abgerufen am 18.05.2024.