Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Thomasius, Christian: Ernsthaffte, aber doch Muntere und Vernünfftige Thomasische Gedancken und Errinnerungen über allerhand außerlesene Juristische Händel. Vierdter Theil. Halle, 1725.

Bild:
<< vorherige Seite

quidem in illo Levitici habet: Publice argue eum. Sed nec in origine, nec in versione aliqua alia vetustiori respondet ibi [fremdsprachliches Material] publice &c. Et irrepsisse non dubito hic publice ex eo, quod ante tempus vulgatae versionis opinio inoleverat de jurisdictione, quam Ecclesiasticam nuncupant, legitima, eaque, ut jure Evangelico fundata, qua publice in jus vocando peccatores citra commonitionum temperamenta praescripta eos pudore suffundentes coarguebant. Seldenus de Synedriis p. 194. 3) Setzen wir billig des Hülsemanns loco einen schönen locum ex Hugone Grotio de imperio sum. potest. circa sacra c. 9.Sonderlich ex Hugone Grotio §. 19. p. 127. seq. entgegen, zumahl da daraus erhellet, wie unförmlich Hülsemann das Exempel Rathans und Johannis des Täuffers angezogen. Wir wollen nur das vornehmste daraus excerpiren. Injuriam faciunt Evangelio, qui Clavium nomen tribunitiis concionibus obtendunt, & summarum Potestatum facta ambiguae interpretationis, aut parum, aut certe aliis minus nota (schicket sich überaus schöne auf gegenwärtige Frage) quanta possunt acerbitate traducunt palam, idque apud plebem, quam talibus factis mederi nec jus nec fas est, cum interim more humani ingenii, sponte infensa potentibus pessima de iis libenter audiat & facile credat. Unde necessarium est, seditiones sequi, aut, quod seditionis proximum est, contemptum summi Imperii. Neque enim frustra a sapientissimo Scriptore Tacito dictum, ambiguos de Principe sermones, quaeque alia turbamenta vulgi. Atqui multum distant. Evangelii praedicatio & clavium usus. Praedicatio Evangelii cum ad omnes fiat, ita attemperanda est, ut omnibus prosit, satisque habet, de personis silere, de vitiis loqui. Pessimus est mos, suggestum in scenam vertere, & dulcissimam Evangelii vocem in comoediam veterem. Ipsi veteres Romani rem indignam putarunt, si quis crimen audiret eo loco, quo refellendi copia non fuit, ut nos docet Gicero. Sed praecipue summarum potestatum, magistratuumque non vitam tantum, sed & famam Deus sacrosanctam, & suae legis edicto quasi asylo quodam munitam esse voluit. Quid enim aliud illud sibi vult: Principi populi ne maledicito. Exod. 22. 28. &c. Non omittendus hic Toletani concilii Canon: Sed & hoc pro pestilentiosis hominum moribus salubri deliberatione censemus, ne quis in Principem maledicta congerat. Scriptum est enim a Legislatore: Principi populi tui ne maledicito: Quod si quis fecerit, excommunicatione Ecclesiastica plectatur &c. Gravissime peccarat Saul, & Samuel

quidem in illo Levitici habet: Publice argue eum. Sed nec in origine, nec in versione aliqua alia vetustiori respondet ibi [fremdsprachliches Material] publice &c. Et irrepsisse non dubito hic publice ex eo, quod ante tempus vulgatae versionis opinio inoleverat de jurisdictione, quam Ecclesiasticam nuncupant, legitima, eaque, ut jure Evangelico fundata, qua publice in jus vocando peccatores citra commonitionum temperamenta praescripta eos pudore suffundentes coarguebant. Seldenus de Synedriis p. 194. 3) Setzen wir billig des Hülsemanns loco einen schönen locum ex Hugone Grotio de imperio sum. potest. circa sacra c. 9.Sonderlich ex Hugone Grotio §. 19. p. 127. seq. entgegen, zumahl da daraus erhellet, wie unförmlich Hülsemann das Exempel Rathans und Johannis des Täuffers angezogen. Wir wollen nur das vornehmste daraus excerpiren. Injuriam faciunt Evangelio, qui Clavium nomen tribunitiis concionibus obtendunt, & summarum Potestatum facta ambiguae interpretationis, aut parum, aut certe aliis minus nota (schicket sich überaus schöne auf gegenwärtige Frage) quanta possunt acerbitate traducunt palam, idque apud plebem, quam talibus factis mederi nec jus nec fas est, cum interim more humani ingenii, sponte infensa potentibus pessima de iis libenter audiat & facile credat. Unde necessarium est, seditiones sequi, aut, quod seditionis proximum est, contemptum summi Imperii. Neque enim frustra a sapientissimo Scriptore Tacito dictum, ambiguos de Principe sermones, quaeque alia turbamenta vulgi. Atqui multum distant. Evangelii praedicatio & clavium usus. Praedicatio Evangelii cum ad omnes fiat, ita attemperanda est, ut omnibus prosit, satisque habet, de personis silere, de vitiis loqui. Pessimus est mos, suggestum in scenam vertere, & dulcissimam Evangelii vocem in comoediam veterem. Ipsi veteres Romani rem indignam putarunt, si quis crimen audiret eo loco, quo refellendi copia non fuit, ut nos docet Gicero. Sed praecipue summarum potestatum, magistratuumque non vitam tantum, sed & famam Deus sacrosanctam, & suae legis edicto quasi asylo quodam munitam esse voluit. Quid enim aliud illud sibi vult: Principi populi ne maledicito. Exod. 22. 28. &c. Non omittendus hic Toletani concilii Canon: Sed & hoc pro pestilentiosis hominum moribus salubri deliberatione censemus, ne quis in Principem maledicta congerat. Scriptum est enim a Legislatore: Principi populi tui ne maledicito: Quod si quis fecerit, excommunicatione Ecclesiastica plectatur &c. Gravissime peccarat Saul, & Samuel

<TEI>
  <text>
    <body>
      <div>
        <p><pb facs="#f0189" n="181"/>
quidem                      in illo Levitici habet: <hi rendition="#i">Publice argue eum.</hi> Sed nec in                      origine, nec in versione aliqua alia vetustiori respondet ibi <foreign xml:lang="el"><gap reason="fm"/></foreign> <hi rendition="#i">publice</hi> &amp;c. Et irrepsisse non dubito hic <hi rendition="#i">publice</hi> ex eo, quod ante tempus vulgatae versionis                      opinio inoleverat de jurisdictione, quam Ecclesiasticam nuncupant, legitima,                      eaque, ut jure Evangelico fundata, qua publice in jus vocando peccatores citra                      commonitionum temperamenta praescripta eos pudore suffundentes coarguebant.                      Seldenus <hi rendition="#i">de Synedriis p. 194.</hi> 3) Setzen wir billig des                      Hülsemanns loco einen schönen locum ex Hugone Grotio <hi rendition="#i">de                          imperio sum. potest. circa sacra c. 9.</hi><note place="right">Sonderlich ex                          Hugone Grotio</note> <hi rendition="#i">§. 19. p. 127. seq.</hi> entgegen, zumahl da daraus erhellet,                      wie unförmlich Hülsemann das Exempel Rathans und Johannis des Täuffers                      angezogen. Wir wollen nur das vornehmste daraus excerpiren. Injuriam faciunt                      Evangelio, qui Clavium nomen tribunitiis concionibus obtendunt, &amp; summarum                      Potestatum facta ambiguae interpretationis, aut parum, aut certe aliis minus                      nota (schicket sich überaus schöne auf gegenwärtige Frage) quanta possunt                      acerbitate traducunt palam, idque apud plebem, quam talibus factis mederi nec                      jus nec fas est, cum interim more humani ingenii, sponte infensa potentibus                      pessima de iis libenter audiat &amp; facile credat. Unde necessarium est,                      seditiones sequi, aut, quod seditionis proximum est, contemptum summi Imperii.                      Neque enim frustra a sapientissimo Scriptore Tacito dictum, <hi rendition="#i">ambiguos de Principe sermones, quaeque alia turbamenta vulgi.</hi> Atqui                      multum distant. Evangelii praedicatio &amp; clavium usus. Praedicatio Evangelii                      cum ad omnes fiat, ita attemperanda est, ut omnibus prosit, satisque habet, de                      personis silere, de vitiis loqui. Pessimus est mos, suggestum in scenam vertere,                      &amp; dulcissimam Evangelii vocem in comoediam veterem. Ipsi veteres Romani rem                      indignam putarunt, si quis crimen audiret eo loco, quo refellendi copia non                      fuit, ut nos docet Gicero. Sed praecipue summarum potestatum, magistratuumque                      non vitam tantum, sed &amp; famam Deus sacrosanctam, &amp; suae legis edicto                      quasi asylo quodam munitam esse voluit. Quid enim aliud illud sibi vult:                      Principi populi ne maledicito. <hi rendition="#i">Exod. 22. 28. &amp;c.</hi> Non                      omittendus hic Toletani concilii Canon: Sed &amp; hoc pro pestilentiosis hominum                      moribus salubri deliberatione censemus, ne quis in Principem maledicta congerat.                      Scriptum est enim a Legislatore: Principi populi tui ne maledicito: Quod si quis                      fecerit, excommunicatione Ecclesiastica plectatur &amp;c. Gravissime peccarat                      Saul, &amp; Samuel
</p>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[181/0189] quidem in illo Levitici habet: Publice argue eum. Sed nec in origine, nec in versione aliqua alia vetustiori respondet ibi _ publice &c. Et irrepsisse non dubito hic publice ex eo, quod ante tempus vulgatae versionis opinio inoleverat de jurisdictione, quam Ecclesiasticam nuncupant, legitima, eaque, ut jure Evangelico fundata, qua publice in jus vocando peccatores citra commonitionum temperamenta praescripta eos pudore suffundentes coarguebant. Seldenus de Synedriis p. 194. 3) Setzen wir billig des Hülsemanns loco einen schönen locum ex Hugone Grotio de imperio sum. potest. circa sacra c. 9. §. 19. p. 127. seq. entgegen, zumahl da daraus erhellet, wie unförmlich Hülsemann das Exempel Rathans und Johannis des Täuffers angezogen. Wir wollen nur das vornehmste daraus excerpiren. Injuriam faciunt Evangelio, qui Clavium nomen tribunitiis concionibus obtendunt, & summarum Potestatum facta ambiguae interpretationis, aut parum, aut certe aliis minus nota (schicket sich überaus schöne auf gegenwärtige Frage) quanta possunt acerbitate traducunt palam, idque apud plebem, quam talibus factis mederi nec jus nec fas est, cum interim more humani ingenii, sponte infensa potentibus pessima de iis libenter audiat & facile credat. Unde necessarium est, seditiones sequi, aut, quod seditionis proximum est, contemptum summi Imperii. Neque enim frustra a sapientissimo Scriptore Tacito dictum, ambiguos de Principe sermones, quaeque alia turbamenta vulgi. Atqui multum distant. Evangelii praedicatio & clavium usus. Praedicatio Evangelii cum ad omnes fiat, ita attemperanda est, ut omnibus prosit, satisque habet, de personis silere, de vitiis loqui. Pessimus est mos, suggestum in scenam vertere, & dulcissimam Evangelii vocem in comoediam veterem. Ipsi veteres Romani rem indignam putarunt, si quis crimen audiret eo loco, quo refellendi copia non fuit, ut nos docet Gicero. Sed praecipue summarum potestatum, magistratuumque non vitam tantum, sed & famam Deus sacrosanctam, & suae legis edicto quasi asylo quodam munitam esse voluit. Quid enim aliud illud sibi vult: Principi populi ne maledicito. Exod. 22. 28. &c. Non omittendus hic Toletani concilii Canon: Sed & hoc pro pestilentiosis hominum moribus salubri deliberatione censemus, ne quis in Principem maledicta congerat. Scriptum est enim a Legislatore: Principi populi tui ne maledicito: Quod si quis fecerit, excommunicatione Ecclesiastica plectatur &c. Gravissime peccarat Saul, & Samuel Sonderlich ex Hugone Grotio

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde im Rahmen des Moduls DTA-Erweiterungen (DTAE) digitalisiert. Weitere Informationen …

Obrigkeitskritik und Fürstenberatung: Die Oberhofprediger in Braunschweig-Wolfenbüttel 1568-1714: Bereitstellung der Texttranskription und Auszeichnung in XML/TEI. (2013-02-15T13:54:31Z) Bitte beachten Sie, dass die aktuelle Transkription (und Textauszeichnung) mittlerweile nicht mehr dem Stand zum Zeitpunkt der Übernahme entsprechen muss.
Wolfenbütteler Digitale Bibliothek: Bereitstellung der Bilddigitalisate (2013-02-15T13:54:31Z)
Marcus Baumgarten, Frederike Neuber, Frank Wiegand: Konvertierung nach XML gemäß DTA-Basisformat, Tagging der Titelblätter, Korrekturen der Transkription. (2013-02-15T13:54:31Z)

Weitere Informationen:

Anmerkungen zur Transkription:

  • Langes s (ſ) wird als rundes s (s) wiedergegeben.
  • Rundes r (ꝛ) wird als normales r (r) wiedergegeben bzw. in der Kombination ꝛc. als et (etc.) aufgelöst.
  • Die Majuskel J im Frakturdruck wird in der Transkription je nach Lautwert als I bzw. J wiedergegeben.
  • Übergeschriebenes „e“ über „a“, „o“ und „u“ wird als „ä“, „ö“, „ü“ transkribiert.
  • Ligaturen werden aufgelöst.
  • Silbentrennungen über Zeilengrenzen hinweg werden aufgelöst.
  • Silbentrennungen über Seitengrenzen hinweg werden beibehalten.
  • Kolumnentitel, Bogensignaturen und Kustoden werden nicht erfasst.
  • Griechische Schrift wird nicht transkribiert, sondern im XML mit <foreign xml:lang="el"><gap reason="fm"/></foreign> vermerkt.



Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte04_1725
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte04_1725/189
Zitationshilfe: Thomasius, Christian: Ernsthaffte, aber doch Muntere und Vernünfftige Thomasische Gedancken und Errinnerungen über allerhand außerlesene Juristische Händel. Vierdter Theil. Halle, 1725, S. 181. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte04_1725/189>, abgerufen am 07.05.2024.