Thomasius, Christian: Ernsthaffte, aber doch Muntere und Vernünfftige Thomasische Gedancken und Errinnerungen über allerhand außerlesene Juristische Händel. Zweyter Theil. Halle, 1724.tät gerechnet worden wären, auch die Kinder dem Vater succediretNIAE LIBEROS EX MATRE IGNOPILIORE PROGENITOS SEQVI HUJUS CONDITIONEM. hätten, dennoch wie in den meisten andern, also auch in diesem Stück, die teutschen mores von denen Römischen Sitten schon vor Alters gantz unterschieden gewesen. Adamus enim Bremensis sic tradit de Saxonibus: Quatuor differentus gens illa subsistit: Nobilium scilicet & liberorum, & libertorum atque servorum. Non modo de una Saxonum natione hoc intelligendum; sed de universa Germanorum gente; nam cuncta quae Tacitus in libro de Germania universis tribuit Germanis, Adamus unis Saxonibus pene iisdem adscribit verbis, &c. Qui superioribus haec continuo subnectit. Et id legibus firmatum, ut nulla pars in copulandis conjugiis propriae sortis terminos transferat, sed nobilis nobilem ducat uxorem & liber liberam, liberius conjugatur libertae, & servus ancillae. Si vero quispiam hominum sibi non congruentem & genere praestantiorem duxit uxorem, cum vitae suae damno componat. Rigida admodum lex, fateor, sed utilissima, ut mox apparebit. Hodie etiam in Germania (in ea nimirum, quae a Galliae Italiaeque finibus simulque moribus remotior) idem mos quam religiosissime observatur, non equidem poenae alicujus praestitutae metu, sed antiquissima persuasione; cum omnino se suumque ordinem nobiles homines pollui credant, si quis vel tenuissima sorte vir ducat oppidanam licet ditissimam. Der in dem ersten loco noch darbey anführet: Invaluit quoque gentis nostrae moribus post Henrici Aucupis tempora, ut nobiles atroci ignominia removerentur, a torneamentis, qui nobilitatis suae testimonium, ut loquebantur a quarto non habebant progenitore, veluti inter duodecim torneamenti leges a Ruexnero, Goldasto, aliisque refertur. In lege Salica befindet sich unter andern folgendes: Si quis ingenuus ancillam alienam in conjugium acceperit, ipse cum ea in servitium implicetur. Lex Salica tit. 14. §. 11. p. 320. edit. Lindenbrogii.Es bezeuget hiernechst Lehmann in der Speyer. Chronick lib. 2. cap. 19. circa finem p. m. 59.daß dieses bey denen Teutschen sonderlich in acht genommen worden, daß wenn Ungleiche in die Ehe zusammen gekommen, die Kinder der Mutter Stand gefolget, dergestalt, daß wenn zum Exempel die Mutter eine Leibeigne, die Kinder auch leibeigen gewesen u. s. w. tät gerechnet worden wären, auch die Kinder dem Vater succediretNIAE LIBEROS EX MATRE IGNOPILIORE PROGENITOS SEQVI HUJUS CONDITIONEM. hätten, dennoch wie in den meisten andern, also auch in diesem Stück, die teutschen mores von denen Römischen Sitten schon vor Alters gantz unterschieden gewesen. Adamus enim Bremensis sic tradit de Saxonibus: Quatuor differentus gens illa subsistit: Nobilium scilicet & liberorum, & libertorum atque servorum. Non modo de una Saxonum natione hoc intelligendum; sed de universa Germanorum gente; nam cuncta quae Tacitus in libro de Germania universis tribuit Germanis, Adamus unis Saxonibus pene iisdem adscribit verbis, &c. Qui superioribus haec continuo subnectit. Et id legibus firmatum, ut nulla pars in copulandis conjugiis propriae sortis terminos transferat, sed nobilis nobilem ducat uxorem & liber liberam, liberius conjugatur libertae, & servus ancillae. Si vero quispiam hominum sibi non congruentem & genere praestantiorem duxit uxorem, cum vitae suae damno componat. Rigida admodum lex, fateor, sed utilissima, ut mox apparebit. Hodie etiam in Germania (in ea nimirum, quae a Galliae Italiaeque finibus simulque moribus remotior) idem mos quam religiosissime observatur, non equidem poenae alicujus praestitutae metu, sed antiquissima persuasione; cum omnino se suumque ordinem nobiles homines pollui credant, si quis vel tenuissima sorte vir ducat oppidanam licet ditissimam. Der in dem ersten loco noch darbey anführet: Invaluit quoque gentis nostrae moribus post Henrici Aucupis tempora, ut nobiles atroci ignominia removerentur, a torneamentis, qui nobilitatis suae testimonium, ut loquebantur a quarto non habebant progenitore, veluti inter duodecim torneamenti leges a Ruexnero, Goldasto, aliisque refertur. In lege Salica befindet sich unter andern folgendes: Si quis ingenuus ancillam alienam in conjugium acceperit, ipse cum ea in servitium implicetur. Lex Salica tit. 14. §. 11. p. 320. edit. Lindenbrogii.Es bezeuget hiernechst Lehmann in der Speyer. Chronick lib. 2. cap. 19. circa finem p. m. 59.daß dieses bey denen Teutschen sonderlich in acht genommen worden, daß wenn Ungleiche in die Ehe zusammen gekommen, die Kinder der Mutter Stand gefolget, dergestalt, daß wenn zum Exempel die Mutter eine Leibeigne, die Kinder auch leibeigen gewesen u. s. w. <TEI> <text> <body> <div> <p><pb facs="#f0129" n="121"/> tät gerechnet worden wären, auch die Kinder dem Vater succediret<note place="right">NIAE LIBEROS EX MATRE IGNOPILIORE PROGENITOS SEQVI HUJUS CONDITIONEM.</note> hätten, dennoch wie in den meisten andern, also auch in diesem Stück, die teutschen mores von denen Römischen Sitten schon vor Alters gantz unterschieden gewesen. Adamus enim Bremensis sic tradit de Saxonibus: <hi rendition="#i">Quatuor differentus gens illa subsistit: Nobilium scilicet & liberorum, & libertorum atque servorum</hi>. Non modo de una Saxonum natione hoc intelligendum; sed de universa Germanorum gente; nam cuncta quae Tacitus in libro de Germania universis tribuit Germanis, Adamus unis Saxonibus pene iisdem adscribit verbis, &c. Qui superioribus haec continuo subnectit. <hi rendition="#i">Et id legibus firmatum, ut nulla pars in copulandis conjugiis propriae sortis terminos transferat, sed nobilis nobilem ducat uxorem & liber liberam, liberius conjugatur libertae, & servus ancillae. Si vero quispiam hominum sibi non congruentem & genere praestantiorem duxit uxorem, cum vitae suae damno componat</hi>. Rigida admodum lex, fateor, sed utilissima, ut mox apparebit. Hodie etiam in Germania (in ea nimirum, quae a Galliae Italiaeque finibus simulque moribus remotior) idem mos quam religiosissime observatur, non equidem poenae alicujus praestitutae metu, sed antiquissima persuasione; cum omnino se suumque ordinem nobiles homines pollui credant, si quis vel tenuissima sorte vir ducat oppidanam licet ditissimam.</p> <l>Philippus Cluverus German. Antiq. lib. 1. cap. 15. p. 98. seq. Adde Hachenbergium Germaniae Mediae dissert. 2. §. 30. & dissert. 5. §. 4.</l> <p>Der in dem ersten loco noch darbey anführet: Invaluit quoque gentis nostrae moribus post Henrici Aucupis tempora, ut nobiles atroci ignominia removerentur, a torneamentis, qui nobilitatis suae testimonium, ut loquebantur a quarto non habebant progenitore, veluti inter duodecim torneamenti leges a Ruexnero, Goldasto, aliisque refertur. In lege Salica befindet sich unter andern folgendes: Si quis ingenuus ancillam alienam in conjugium acceperit, ipse cum ea in servitium implicetur.</p> <l>Lex Salica tit. 14. §. 11. p. 320. edit. Lindenbrogii.</l> <p>Es bezeuget hiernechst Lehmann</p> <l>in der Speyer. Chronick lib. 2. cap. 19. circa finem p. m. 59.</l> <p>daß dieses bey denen Teutschen sonderlich in acht genommen worden, daß wenn Ungleiche in die Ehe zusammen gekommen, die Kinder der Mutter Stand gefolget, dergestalt, daß wenn zum Exempel die Mutter eine Leibeigne, die Kinder auch leibeigen gewesen u. s. w.</p> </div> </body> </text> </TEI> [121/0129]
tät gerechnet worden wären, auch die Kinder dem Vater succediret hätten, dennoch wie in den meisten andern, also auch in diesem Stück, die teutschen mores von denen Römischen Sitten schon vor Alters gantz unterschieden gewesen. Adamus enim Bremensis sic tradit de Saxonibus: Quatuor differentus gens illa subsistit: Nobilium scilicet & liberorum, & libertorum atque servorum. Non modo de una Saxonum natione hoc intelligendum; sed de universa Germanorum gente; nam cuncta quae Tacitus in libro de Germania universis tribuit Germanis, Adamus unis Saxonibus pene iisdem adscribit verbis, &c. Qui superioribus haec continuo subnectit. Et id legibus firmatum, ut nulla pars in copulandis conjugiis propriae sortis terminos transferat, sed nobilis nobilem ducat uxorem & liber liberam, liberius conjugatur libertae, & servus ancillae. Si vero quispiam hominum sibi non congruentem & genere praestantiorem duxit uxorem, cum vitae suae damno componat. Rigida admodum lex, fateor, sed utilissima, ut mox apparebit. Hodie etiam in Germania (in ea nimirum, quae a Galliae Italiaeque finibus simulque moribus remotior) idem mos quam religiosissime observatur, non equidem poenae alicujus praestitutae metu, sed antiquissima persuasione; cum omnino se suumque ordinem nobiles homines pollui credant, si quis vel tenuissima sorte vir ducat oppidanam licet ditissimam.
NIAE LIBEROS EX MATRE IGNOPILIORE PROGENITOS SEQVI HUJUS CONDITIONEM. Philippus Cluverus German. Antiq. lib. 1. cap. 15. p. 98. seq. Adde Hachenbergium Germaniae Mediae dissert. 2. §. 30. & dissert. 5. §. 4. Der in dem ersten loco noch darbey anführet: Invaluit quoque gentis nostrae moribus post Henrici Aucupis tempora, ut nobiles atroci ignominia removerentur, a torneamentis, qui nobilitatis suae testimonium, ut loquebantur a quarto non habebant progenitore, veluti inter duodecim torneamenti leges a Ruexnero, Goldasto, aliisque refertur. In lege Salica befindet sich unter andern folgendes: Si quis ingenuus ancillam alienam in conjugium acceperit, ipse cum ea in servitium implicetur.
Lex Salica tit. 14. §. 11. p. 320. edit. Lindenbrogii. Es bezeuget hiernechst Lehmann
in der Speyer. Chronick lib. 2. cap. 19. circa finem p. m. 59. daß dieses bey denen Teutschen sonderlich in acht genommen worden, daß wenn Ungleiche in die Ehe zusammen gekommen, die Kinder der Mutter Stand gefolget, dergestalt, daß wenn zum Exempel die Mutter eine Leibeigne, die Kinder auch leibeigen gewesen u. s. w.
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte02_1724 |
URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte02_1724/129 |
Zitationshilfe: | Thomasius, Christian: Ernsthaffte, aber doch Muntere und Vernünfftige Thomasische Gedancken und Errinnerungen über allerhand außerlesene Juristische Händel. Zweyter Theil. Halle, 1724, S. 121. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte02_1724/129>, abgerufen am 15.08.2024. |