Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Zehndtes Buch. Geschichte der Teutschen,
finden, räumet sich alles mit den Gebräuchen der übrigen Teutschen Völ-
cker, die zu dem Vandalischen Stamm gerechnet werden. Unter ihren Waf-
fen wird, ausser Schwerdt und Bogen9, auch noch insonderheit der Streit-
Axten gedacht10. Sie behielten ihre alte Trachten +, so gar, daß auch die
Römer, so bey dem Königlichen Hofe in Dienste kamen, den Römischen Ha-
bit ablegen, und sich Teutsch kleiden mußten11. Sonst rühmet salvianvs,
daß sie in ihren Gesetzen insonderheit streng auf Zucht, und Ehrbarkeit gehal-
ten12, und die im Schwang gehende Unzucht in Africa nicht angenommen13:
ja vielmehr dieselbe auch unter unverehlichten Personen scharff verbothen, und

so scharffe
9 [Beginn Spaltensatz] victor de persecut. Vandalica L. I. c. 13.
Intröeunt euaginatis spatis, arma corripiunt:
alii quoque tecta conscendunt, & per fenestras
ecclesiae sagittas spargunt
.
10 idem L. I. c. 1. Vbi forte uenerabilis aulae
clausas repererant portas, certatim ictibus dex-
tralium, aditum reserabant
.
+ Von ihrer Kleidung geben die Worte beym
victore Lib. I. c. 12. einiges Licht. De palliis
altaris, pro nefas! camisias sibi, & femoralia
faciebant
.
11 victor L. II. c. 3. p. 24. Suggerunt regi
de illo
[Eugenio episcopo] ut suum nequaquam
sederet thronum, neque ad dei populum uerbum
faceret consuetum. Deinde ut quoscunque mares
nel foeminas in habitu barbarico incedentes in ec-
clesia conspiceret, probiberet. Ille respondit ut de-
cuit. Domus dei omnibus patet, intrantes nullus
poterit repellere. Maxime quia ingens fuerat
multitudo nostrorum catholicorum, in habitu illo-
rum incedentium, ob hoc quod domui regiae
seruiebant
.
12 salvianvs Lib. VII. p. 137. Quid? Hi-
spanias nonne uel eadem uel maiora forsitan uitia
perdiderunt? quas quidem coelestis ira etiamsi
aliis quibuslibet barbaris tradidisset, digna flagi-
tiorum tormenta tolerauerant puritatis inimici.
Sed accessit hoc ad manifestandam illic impudici-
tiae damnationem, ut Wandalis potissimum, id
est, pudicis barbaris traderentur. Dupliciter
in illa Hispanorum captiuitate ostendere deus uo-
luit, quantum & odisset carnis libidinem & dilige-
ret castitatem, cum & Wandalos, ob solam ma-
xime pudieitiam superponeret, & Hispanos ob
solam uel maxime impudicitiam subiugaret
.
13 idem ibid. 154. Ingressos haec loca
Wandalos quis non putet omni se uitiorum atque
[Spaltenumbruch] impuritatum coeno immersisse, aut, ut leuissime
dicam, saltem illa fecisse, quae ab Afris iugiter
facta fuerant, in quorum iura migrarant? Et
certe si ea tantum, continentissimi ac modestissimi
iudicandi erant, quos non fecisset corruptiores ipsa
felicitas. Quotus enim quisque sapientum est,
quem secunda non mutent, cui non crescat cum
prosperitate uitiositas? Ac per hoc temperatissi-
mos fuisse Wandalos certum est, siquales illi fue-
runt qui capti ac subiugati sunt, tales illi fuere
uictores. Igitur in tanta affluentia rerum atque
luxuria nullus eorum mollis effectus est. Num
quid parum uidetur? Certe familiariter etiam no-
biles hoc fuere Romani. Sed quid adhuc addo?
Nullus uel qui Romanorum illic mollium polluere-
tur incestu? Certe hoc apud Romanos iampridem
tale existimatum est, ut uirtus potius putaretur
esse quam uitium, & illi se magis uirilis fortitu-
dinis esse crederent, qui maxime uiros feminei usus
probrositate fregissent. Vnde etiam illud fuit,
quod lixis puerorum quondam exercitus prose-
quentibus, haec quasi bene meritis expeditionibus
stipendia laboris decernebantur, ut quia uiri for-
tes essent, uiros in mulieres demutarent. Prob ne-
fas! et hoc Romani. Plus addo, & hoc Roma-
ni non huius temporis: attamen ne ucteres accu-
semus, Romani, sed non antiqui, iam scilicet
corrupti, iam dissoluti, iam sibi & & suis dispa-
res, & Graecis quam Romanis similiores. Vt

(quod saepe iam diximus) minime mirum sit, si
Romana respublica aliquando patitur, quod iam
dudum meretur. Haec ergo impuritas in Roma-
nis & ante Christi euangelium esse coepit, &, quod
est grauius, nec post euangelia cessauit. Et quis
post haec non admiretur populos Wandalorum,
qui ingressi urbes opulentissimas, ubi haec omnia
passim agebantur, ita delitias corruptorum homi-
num indepti sunt, quod corruptelas morum repu-
diarunt, & usum bonarum rerum possident, ma-
larum inquinamenta uitantes. Sufficere igitur
ad laudem eorum haec possunt, etiamsi alia non
dicam: abominati enim sunt uirorum impuritates
.

[Ende Spaltensatz]
Plus

Zehndtes Buch. Geſchichte der Teutſchen,
finden, raͤumet ſich alles mit den Gebraͤuchen der uͤbrigen Teutſchen Voͤl-
cker, die zu dem Vandaliſchen Stamm gerechnet werden. Unter ihren Waf-
fen wird, auſſer Schwerdt und Bogen9, auch noch inſonderheit der Streit-
Axten gedacht10. Sie behielten ihre alte Trachten , ſo gar, daß auch die
Roͤmer, ſo bey dem Koͤniglichen Hofe in Dienſte kamen, den Roͤmiſchen Ha-
bit ablegen, und ſich Teutſch kleiden mußten11. Sonſt ruͤhmet salvianvs,
daß ſie in ihren Geſetzen inſonderheit ſtreng auf Zucht, und Ehrbarkeit gehal-
ten12, und die im Schwang gehende Unzucht in Africa nicht angenommen13:
ja vielmehr dieſelbe auch unter unverehlichten Perſonen ſcharff verbothen, und

ſo ſcharffe
9 [Beginn Spaltensatz] victor de perſecut. Vandalica L. I. c. 13.
Intröeunt euaginatis ſpatis, arma corripiunt:
alii quoque tecta conſcendunt, & per feneſtras
eccleſiae ſagittas ſpargunt
.
10 idem L. I. c. 1. Vbi forte uenerabilis aulae
clauſas repererant portas, certatim ictibus dex-
tralium, aditum reſerabant
.
Von ihrer Kleidung geben die Worte beym
victore Lib. I. c. 12. einiges Licht. De palliis
altaris, pro nefas! camiſias ſibi, & femoralia
faciebant
.
11 victor L. II. c. 3. p. 24. Suggerunt regi
de illo
[Eugenio epiſcopo] ut ſuum nequaquam
ſederet thronum, neque ad dei populum uerbum
faceret conſuetum. Deinde ut quoscunque mares
nel foeminas in habitu barbarico incedentes in ec-
cleſia conſpiceret, probiberet. Ille reſpondit ut de-
cuit. Domus dei omnibus patet, intrantes nullus
poterit repellere. Maxime quia ingens fuerat
multitudo noſtrorum catholicorum, in habitu illo-
rum incedentium, ob hoc quod domui regiae
ſeruiebant
.
12 salvianvs Lib. VII. p. 137. Quid? Hi-
ſpanias nonne uel eadem uel maiora forſitan uitia
perdiderunt? quas quidem coeleſtis ira etiamſi
aliis quibuslibet barbaris tradidiſſet, digna flagi-
tiorum tormenta tolerauerant puritatis inimici.
Sed acceſſit hoc ad manifeſtandam illic impudici-
tiae damnationem, ut Wandalis potiſſimum, id
eſt, pudicis barbaris traderentur. Dupliciter
in illa Hiſpanorum captiuitate oſtendere deus uo-
luit, quantum & odiſſet carnis libidinem & dilige-
ret caſtitatem, cum & Wandalos, ob ſolam ma-
xime pudieitiam ſuperponeret, & Hiſpanos ob
ſolam uel maxime impudicitiam ſubiugaret
.
13 idem ibid. 154. Ingreſſos haec loca
Wandalos quis non putet omni ſe uitiorum atque
[Spaltenumbruch] impuritatum coeno immerſiſſe, aut, ut leuiſſime
dicam, ſaltem illa feciſſe, quae ab Afris iugiter
facta fuerant, in quorum iura migrarant? Et
certe ſi ea tantum, continentiſſimi ac modeſtiſſimi
iudicandi erant, quos non feciſſet corruptiores ipſa
felicitas. Quotus enim quisque ſapientum eſt,
quem ſecunda non mutent, cui non creſcat cum
proſperitate uitioſitas? Ac per hoc temperatiſſi-
mos fuiſſe Wandalos certum eſt, ſiquales illi fue-
runt qui capti ac ſubiugati ſunt, tales illi fuere
uictores. Igitur in tanta affluentia rerum atque
luxuria nullus eorum mollis effectus eſt. Num
quid parum uidetur? Certe familiariter etiam no-
biles hoc fuere Romani. Sed quid adhuc addo?
Nullus uel qui Romanorum illic mollium polluere-
tur inceſtu? Certe hoc apud Romanos iampridem
tale exiſtimatum eſt, ut uirtus potius putaretur
eſſe quam uitium, & illi ſe magis uirilis fortitu-
dinis eſſe crederent, qui maxime uiros feminei uſus
probroſitate fregiſſent. Vnde etiam illud fuit,
quod lixis puerorum quondam exercitus proſe-
quentibus, haec quaſi bene meritis expeditionibus
ſtipendia laboris decernebantur, ut quia uiri for-
tes eſſent, uiros in mulieres demutarent. Prob ne-
fas! et hoc Romani. Plus addo, & hoc Roma-
ni non huius temporis: attamen ne ucteres accu-
ſemus, Romani, ſed non antiqui, iam ſcilicet
corrupti, iam diſſoluti, iam ſibi & & ſuis diſpa-
res, & Graecis quam Romanis ſimiliores. Vt

(quod ſaepe iam diximus) minime mirum ſit, ſi
Romana respublica aliquando patitur, quod iam
dudum meretur. Haec ergo impuritas in Roma-
nis & ante Chriſti euangelium eſſe coepit, &, quod
eſt grauius, nec poſt euangelia ceſſauit. Et quis
poſt haec non admiretur populos Wandalorum,
qui ingreſſi urbes opulentiſſimas, ubi haec omnia
paſſim agebantur, ita delitias corruptorum homi-
num indepti ſunt, quod corruptelas morum repu-
diarunt, & uſum bonarum rerum poſſident, ma-
larum inquinamenta uitantes. Sufficere igitur
ad laudem eorum haec poſſunt, etiamſi alia non
dicam: abominati enim ſunt uirorum impuritates
.

[Ende Spaltensatz]
Plus
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0534" n="500"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Zehndtes Buch. Ge&#x017F;chichte der Teut&#x017F;chen,</hi></fw><lb/>
finden, ra&#x0364;umet &#x017F;ich alles mit den Gebra&#x0364;uchen der u&#x0364;brigen Teut&#x017F;chen Vo&#x0364;l-<lb/>
cker, die zu dem Vandali&#x017F;chen Stamm gerechnet werden. Unter ihren Waf-<lb/>
fen wird, au&#x017F;&#x017F;er Schwerdt und Bogen<note place="foot" n="9"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">victor</hi></hi> de per&#x017F;ecut. Vandalica L. I. c. 13.<lb/><hi rendition="#i">Intröeunt euaginatis &#x017F;patis, arma corripiunt:<lb/>
alii quoque tecta con&#x017F;cendunt, &amp; per fene&#x017F;tras<lb/>
eccle&#x017F;iae &#x017F;agittas &#x017F;pargunt</hi>.</hi></note>, auch noch in&#x017F;onderheit der Streit-<lb/>
Axten gedacht<note place="foot" n="10"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">idem</hi></hi> L. I. c. 1. <hi rendition="#i">Vbi forte uenerabilis aulae<lb/>
clau&#x017F;as repererant portas, certatim ictibus dex-<lb/>
tralium, aditum re&#x017F;erabant</hi>.</hi></note>. Sie behielten ihre alte Trachten <note place="foot" n="&#x2020;">Von ihrer Kleidung geben die Worte beym<lb/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">victore</hi></hi> Lib. I. c.</hi> 12. einiges Licht. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">De palliis<lb/>
altaris, pro nefas! cami&#x017F;ias &#x017F;ibi, &amp; femoralia<lb/>
faciebant</hi>.</hi></note>, &#x017F;o gar, daß auch die<lb/>
Ro&#x0364;mer, &#x017F;o bey dem Ko&#x0364;niglichen Hofe in Dien&#x017F;te kamen, den Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Ha-<lb/>
bit ablegen, und &#x017F;ich Teut&#x017F;ch kleiden mußten<note place="foot" n="11"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">victor</hi></hi> L. II. c. 3. p. 24. <hi rendition="#i">Suggerunt regi<lb/>
de illo</hi> [Eugenio epi&#x017F;copo] <hi rendition="#i">ut &#x017F;uum nequaquam<lb/>
&#x017F;ederet thronum, neque ad dei populum uerbum<lb/>
faceret con&#x017F;uetum. Deinde ut quoscunque mares<lb/>
nel foeminas in habitu barbarico incedentes in ec-<lb/>
cle&#x017F;ia con&#x017F;piceret, probiberet. Ille re&#x017F;pondit ut de-<lb/>
cuit. Domus dei omnibus patet, intrantes nullus<lb/>
poterit repellere. Maxime quia ingens fuerat<lb/>
multitudo no&#x017F;trorum catholicorum, in habitu illo-<lb/>
rum incedentium, ob hoc quod domui regiae<lb/>
&#x017F;eruiebant</hi>.</hi></note>. Son&#x017F;t ru&#x0364;hmet <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">salvianvs,</hi></hi></hi><lb/>
daß &#x017F;ie in ihren Ge&#x017F;etzen in&#x017F;onderheit &#x017F;treng auf Zucht, und Ehrbarkeit gehal-<lb/>
ten<note place="foot" n="12"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">salvianvs</hi></hi> Lib. VII. p. 137. <hi rendition="#i">Quid? Hi-<lb/>
&#x017F;panias nonne uel eadem uel maiora for&#x017F;itan uitia<lb/>
perdiderunt? quas quidem coele&#x017F;tis ira etiam&#x017F;i<lb/>
aliis quibuslibet barbaris tradidi&#x017F;&#x017F;et, digna flagi-<lb/>
tiorum tormenta tolerauerant puritatis inimici.<lb/>
Sed acce&#x017F;&#x017F;it hoc ad manife&#x017F;tandam illic impudici-<lb/>
tiae damnationem, ut Wandalis poti&#x017F;&#x017F;imum, id<lb/>
e&#x017F;t, pudicis barbaris traderentur. Dupliciter<lb/>
in illa Hi&#x017F;panorum captiuitate o&#x017F;tendere deus uo-<lb/>
luit, quantum &amp; odi&#x017F;&#x017F;et carnis libidinem &amp; dilige-<lb/>
ret ca&#x017F;titatem, cum &amp; Wandalos, ob &#x017F;olam ma-<lb/>
xime pudieitiam &#x017F;uperponeret, &amp; Hi&#x017F;panos ob<lb/>
&#x017F;olam uel maxime impudicitiam &#x017F;ubiugaret</hi>.</hi></note>, und die im Schwang gehende Unzucht in Africa nicht angenommen<note xml:id="FN534_13_01" next="#FN534_13_02" place="foot" n="13"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">idem ibid</hi></hi>. 154. <hi rendition="#i">Ingre&#x017F;&#x017F;os haec loca<lb/>
Wandalos quis non putet omni &#x017F;e uitiorum atque<lb/><cb/>
impuritatum coeno immer&#x017F;i&#x017F;&#x017F;e, aut, ut leui&#x017F;&#x017F;ime<lb/>
dicam, &#x017F;altem illa feci&#x017F;&#x017F;e, quae ab Afris iugiter<lb/>
facta fuerant, in quorum iura migrarant? Et<lb/>
certe &#x017F;i ea tantum, continenti&#x017F;&#x017F;imi ac mode&#x017F;ti&#x017F;&#x017F;imi<lb/>
iudicandi erant, quos non feci&#x017F;&#x017F;et corruptiores ip&#x017F;a<lb/>
felicitas. Quotus enim quisque &#x017F;apientum e&#x017F;t,<lb/>
quem &#x017F;ecunda non mutent, cui non cre&#x017F;cat cum<lb/>
pro&#x017F;peritate uitio&#x017F;itas? Ac per hoc temperati&#x017F;&#x017F;i-<lb/>
mos fui&#x017F;&#x017F;e Wandalos certum e&#x017F;t, &#x017F;iquales illi fue-<lb/>
runt qui capti ac &#x017F;ubiugati &#x017F;unt, tales illi fuere<lb/>
uictores. Igitur in tanta affluentia rerum atque<lb/>
luxuria nullus eorum mollis effectus e&#x017F;t. Num<lb/>
quid parum uidetur? Certe familiariter etiam no-<lb/>
biles hoc fuere Romani. Sed quid adhuc addo?<lb/>
Nullus uel qui Romanorum illic mollium polluere-<lb/>
tur ince&#x017F;tu? Certe hoc apud Romanos iampridem<lb/>
tale exi&#x017F;timatum e&#x017F;t, ut uirtus potius putaretur<lb/>
e&#x017F;&#x017F;e quam uitium, &amp; illi &#x017F;e magis uirilis fortitu-<lb/>
dinis e&#x017F;&#x017F;e crederent, qui maxime uiros feminei u&#x017F;us<lb/>
probro&#x017F;itate fregi&#x017F;&#x017F;ent. Vnde etiam illud fuit,<lb/>
quod lixis puerorum quondam exercitus pro&#x017F;e-<lb/>
quentibus, haec qua&#x017F;i bene meritis expeditionibus<lb/>
&#x017F;tipendia laboris decernebantur, ut quia uiri for-<lb/>
tes e&#x017F;&#x017F;ent, uiros in mulieres demutarent. Prob ne-<lb/>
fas! et hoc Romani. Plus addo, &amp; hoc Roma-<lb/>
ni non huius temporis: attamen ne ucteres accu-<lb/>
&#x017F;emus, Romani, &#x017F;ed non antiqui, iam &#x017F;cilicet<lb/>
corrupti, iam di&#x017F;&#x017F;oluti, iam &#x017F;ibi &amp; &amp; &#x017F;uis di&#x017F;pa-<lb/>
res, &amp; Graecis quam Romanis &#x017F;imiliores. Vt</hi><lb/>
(<hi rendition="#i">quod &#x017F;aepe iam diximus</hi>) <hi rendition="#i">minime mirum &#x017F;it, &#x017F;i<lb/>
Romana respublica aliquando patitur, quod iam<lb/>
dudum meretur. Haec ergo impuritas in Roma-<lb/>
nis &amp; ante Chri&#x017F;ti euangelium e&#x017F;&#x017F;e coepit, &amp;, quod<lb/>
e&#x017F;t grauius, nec po&#x017F;t euangelia ce&#x017F;&#x017F;auit. Et quis<lb/>
po&#x017F;t haec non admiretur populos Wandalorum,<lb/>
qui ingre&#x017F;&#x017F;i urbes opulenti&#x017F;&#x017F;imas, ubi haec omnia<lb/>
pa&#x017F;&#x017F;im agebantur, ita delitias corruptorum homi-<lb/>
num indepti &#x017F;unt, quod corruptelas morum repu-<lb/>
diarunt, &amp; u&#x017F;um bonarum rerum po&#x017F;&#x017F;ident, ma-<lb/>
larum inquinamenta uitantes. Sufficere igitur<lb/>
ad laudem eorum haec po&#x017F;&#x017F;unt, etiam&#x017F;i alia non<lb/>
dicam: abominati enim &#x017F;unt uirorum impuritates</hi>.</hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Plus</hi></hi></fw><cb type="end"/></note>:<lb/>
ja vielmehr die&#x017F;elbe auch unter unverehlichten Per&#x017F;onen &#x017F;charff verbothen, und<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">&#x017F;o &#x017F;charffe</fw><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[500/0534] Zehndtes Buch. Geſchichte der Teutſchen, finden, raͤumet ſich alles mit den Gebraͤuchen der uͤbrigen Teutſchen Voͤl- cker, die zu dem Vandaliſchen Stamm gerechnet werden. Unter ihren Waf- fen wird, auſſer Schwerdt und Bogen 9, auch noch inſonderheit der Streit- Axten gedacht 10. Sie behielten ihre alte Trachten †, ſo gar, daß auch die Roͤmer, ſo bey dem Koͤniglichen Hofe in Dienſte kamen, den Roͤmiſchen Ha- bit ablegen, und ſich Teutſch kleiden mußten 11. Sonſt ruͤhmet salvianvs, daß ſie in ihren Geſetzen inſonderheit ſtreng auf Zucht, und Ehrbarkeit gehal- ten 12, und die im Schwang gehende Unzucht in Africa nicht angenommen 13: ja vielmehr dieſelbe auch unter unverehlichten Perſonen ſcharff verbothen, und ſo ſcharffe 9 victor de perſecut. Vandalica L. I. c. 13. Intröeunt euaginatis ſpatis, arma corripiunt: alii quoque tecta conſcendunt, & per feneſtras eccleſiae ſagittas ſpargunt. 10 idem L. I. c. 1. Vbi forte uenerabilis aulae clauſas repererant portas, certatim ictibus dex- tralium, aditum reſerabant. † Von ihrer Kleidung geben die Worte beym victore Lib. I. c. 12. einiges Licht. De palliis altaris, pro nefas! camiſias ſibi, & femoralia faciebant. 11 victor L. II. c. 3. p. 24. Suggerunt regi de illo [Eugenio epiſcopo] ut ſuum nequaquam ſederet thronum, neque ad dei populum uerbum faceret conſuetum. Deinde ut quoscunque mares nel foeminas in habitu barbarico incedentes in ec- cleſia conſpiceret, probiberet. Ille reſpondit ut de- cuit. Domus dei omnibus patet, intrantes nullus poterit repellere. Maxime quia ingens fuerat multitudo noſtrorum catholicorum, in habitu illo- rum incedentium, ob hoc quod domui regiae ſeruiebant. 12 salvianvs Lib. VII. p. 137. Quid? Hi- ſpanias nonne uel eadem uel maiora forſitan uitia perdiderunt? quas quidem coeleſtis ira etiamſi aliis quibuslibet barbaris tradidiſſet, digna flagi- tiorum tormenta tolerauerant puritatis inimici. Sed acceſſit hoc ad manifeſtandam illic impudici- tiae damnationem, ut Wandalis potiſſimum, id eſt, pudicis barbaris traderentur. Dupliciter in illa Hiſpanorum captiuitate oſtendere deus uo- luit, quantum & odiſſet carnis libidinem & dilige- ret caſtitatem, cum & Wandalos, ob ſolam ma- xime pudieitiam ſuperponeret, & Hiſpanos ob ſolam uel maxime impudicitiam ſubiugaret. 13 idem ibid. 154. Ingreſſos haec loca Wandalos quis non putet omni ſe uitiorum atque impuritatum coeno immerſiſſe, aut, ut leuiſſime dicam, ſaltem illa feciſſe, quae ab Afris iugiter facta fuerant, in quorum iura migrarant? Et certe ſi ea tantum, continentiſſimi ac modeſtiſſimi iudicandi erant, quos non feciſſet corruptiores ipſa felicitas. Quotus enim quisque ſapientum eſt, quem ſecunda non mutent, cui non creſcat cum proſperitate uitioſitas? Ac per hoc temperatiſſi- mos fuiſſe Wandalos certum eſt, ſiquales illi fue- runt qui capti ac ſubiugati ſunt, tales illi fuere uictores. Igitur in tanta affluentia rerum atque luxuria nullus eorum mollis effectus eſt. Num quid parum uidetur? Certe familiariter etiam no- biles hoc fuere Romani. Sed quid adhuc addo? Nullus uel qui Romanorum illic mollium polluere- tur inceſtu? Certe hoc apud Romanos iampridem tale exiſtimatum eſt, ut uirtus potius putaretur eſſe quam uitium, & illi ſe magis uirilis fortitu- dinis eſſe crederent, qui maxime uiros feminei uſus probroſitate fregiſſent. Vnde etiam illud fuit, quod lixis puerorum quondam exercitus proſe- quentibus, haec quaſi bene meritis expeditionibus ſtipendia laboris decernebantur, ut quia uiri for- tes eſſent, uiros in mulieres demutarent. Prob ne- fas! et hoc Romani. Plus addo, & hoc Roma- ni non huius temporis: attamen ne ucteres accu- ſemus, Romani, ſed non antiqui, iam ſcilicet corrupti, iam diſſoluti, iam ſibi & & ſuis diſpa- res, & Graecis quam Romanis ſimiliores. Vt (quod ſaepe iam diximus) minime mirum ſit, ſi Romana respublica aliquando patitur, quod iam dudum meretur. Haec ergo impuritas in Roma- nis & ante Chriſti euangelium eſſe coepit, &, quod eſt grauius, nec poſt euangelia ceſſauit. Et quis poſt haec non admiretur populos Wandalorum, qui ingreſſi urbes opulentiſſimas, ubi haec omnia paſſim agebantur, ita delitias corruptorum homi- num indepti ſunt, quod corruptelas morum repu- diarunt, & uſum bonarum rerum poſſident, ma- larum inquinamenta uitantes. Sufficere igitur ad laudem eorum haec poſſunt, etiamſi alia non dicam: abominati enim ſunt uirorum impuritates. Plus

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/534
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 500. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/534>, abgerufen am 06.06.2024.