Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zu Anfang der Regierung Chlodovei.
einiger Zeit die Scyrren gegen die Ost-Gothen auf. Es kam zwischen bey-
den Völckern zum Treffen: in selbigem blieb zwar der Gothische Fürst Vala-
mir;
aber hingegen schlugen die Gothen die Scyrren aufs Haupt1. Hunni-
mund, und noch ein anderer König der Schwaben, Alarich, mischten sich
darauf offenbar in diese Händel, um die Gothen durch Uberwältigung der
Scyrren, nicht zu mächtig werden zu lassen. Sie munterten nicht allein die
Scyrren auf, der ihrigen Niederlage zu rächen, sondern zogen auch selbst zu
Felde: und wurden durch einige Hülffs-Völcker, von Gepiden und Rugen,
welche beyde Völcker nur durch die Donau von den Gothen abgesondert wa-
ren, verstärcket. Die benachbarten Sarmaten, ergrieffen unter Anführung
zweyer Könige, Beuga und Babai, gleichfalls die Waffen. Beyde Partien
hatten zu Constantinopel Hülffe gesucht, da zwar Aspar rieth, man möch-
te nur immer zusehen, wie sich diese Völcker untereinander aufrieben. Aber
Leo schickte doch an den praefectum praetorii Illyrici Befehl, den Scyr-
ren, vielleicht weil man sie für die schwächsten hielt, Hülffe zu leisten2. Als
es nun in Pannonien zum Treffen kam, blieben die beyden Fürsten Theode-

mir,
1 [Beginn Spaltensatz] §. X. 1. iornandes c, 53. Quiescente uero
tandem Hunnorum gente a Gothis, Hunnimundus
Sueuorum dux, dum ad praedandas Dalmatias
transit, armenta Gothorum in campis errantia
depraedauit: quia Dalmatiis Sueuia uicina erat,
nec a Pannoniis multum distabat, praesertim ubi
tunc Gothi residebant. Quid plurimum? Hunni-
mundo cum Sueuis, uastatis Dalmatiis, ad sua re-
uertente, Theodemir, germanus Walemiris regis
Gothorum, non tantum iacturam armentorum
dolens, quantum metuens ne Sueui, si impune hoc
lucrarentur, ad maiorem licentiam prosilirent,
sic uigilauit in eorum transitu, ut intempesta no-
cte dormientes inuaderet ad lacum Belsodis, con-
sertoque inopinato praelio, ita eos oppressit, ut
etiam ipso rege Hunnimundo capto, omnem exer-
citum eius, qui gladium euasisset, Gothorum sub-
deret seruituti. Et dum multum esset amator mi-
sericordiae, facta ultione ueniam condonauit, re-
conciliatusque cum Sueuis eundem, quem ceperat,
adoptans sibi filium, remisit cum suis in Sueuiam.
Sed ille immemor paternae gratiae, post aliquod
tempus conceptum dolum parturiens, Scirrorum
gentem incitauit, qui tunc supra Danubium con-
sidebant, & cum Gothis pacifice morabantur,
quatenus scissi ab eorum foedere secumque iuncti, in
arma prosilirent, gentemque Gothorum inuade-
rent. Tunc Gothis nihil mali sperantibus, prae-
sertim de utrisque amicis uicinis consisis, bellum
insurgit ex improuiso, coactique necessitate ad ar-
ma confugiunt: solitoque certamine arrepto, se
suamque iniuriam ulciscuntur. In eo siquidem
proelio rex eorum Walemir, dum equo insidens ad
[Spaltenumbruch] cohortandos suos ante aciem curreret, proturba-
tus equus corruit, sessoremque suum deiecit: qui
mox inimicorum lanceis confossus, interemtus est:
Gothi uero, tam regis sui mortem, quam suam
iniuriam a rebellionibus exigentes, ita sunt proeli-
ati, ut pene de gente Scirorum nisi qui nomen
ipsum ferrent, & hic cum dedecore non reman-
sissent, sic omnes extinxerunt.
2 prisci Zeugniß von diesem Kriege ist uns
so viel angenehmer, weil es iornandis Er-
zehlung bestätiget p. 44. A. Scythae & Gothi, acie
deccrtantes, & a pugna utrique recedentes, ad
accersenda auxilia animum adiecerunt. Qua de
re Romanos Eoos adierunt. Aspar quidem cen-
suit, neutris opitulandum esse. Sed imperator
Leo statuit, Scirris opem ferre. Itaque litteras
ad praefectum Illyrici misit, iussitque quoad ne-
cesse esset, auxiliares copias Scirris aduersus Go-
thos praebere. Eodem tempore uenit & ad Leo-
nem imperatorem legatio a filiis Attilae, ut omni-
bus omnino praeteritorum dissidiorum causis rese-
catis, pacem inirent. Itaque, Romani, ut olim
erat in more positum, ad Istrum usque proceden-
tes, mercatum celebrarent, ex quo inuicem ea,
quae fibi opus essent, desumerent. Et ea quidem
legatio, quae circa haec uersabatur, re infecta
rediit. Nec enim imperator rationibus suis con-
ducere arbitratus est, commoditates, quae pro-
priae Romanorum essent, Hunnis, qui eos tot da-
mnis, & cladibus affecerant, communicare. At
uero Attilae filii renuntiata legatione, inter se
dissenserunt. Etenim Dengisich legatis, nulla re

[Ende Spaltensatz]
impetrata
M m m 3

bis zu Anfang der Regierung Chlodovei.
einiger Zeit die Scyrren gegen die Oſt-Gothen auf. Es kam zwiſchen bey-
den Voͤlckern zum Treffen: in ſelbigem blieb zwar der Gothiſche Fuͤrſt Vala-
mir;
aber hingegen ſchlugen die Gothen die Scyrren aufs Haupt1. Hunni-
mund, und noch ein anderer Koͤnig der Schwaben, Alarich, miſchten ſich
darauf offenbar in dieſe Haͤndel, um die Gothen durch Uberwaͤltigung der
Scyrren, nicht zu maͤchtig werden zu laſſen. Sie munterten nicht allein die
Scyrren auf, der ihrigen Niederlage zu raͤchen, ſondern zogen auch ſelbſt zu
Felde: und wurden durch einige Huͤlffs-Voͤlcker, von Gepiden und Rugen,
welche beyde Voͤlcker nur durch die Donau von den Gothen abgeſondert wa-
ren, verſtaͤrcket. Die benachbarten Sarmaten, ergrieffen unter Anfuͤhrung
zweyer Koͤnige, Beuga und Babai, gleichfalls die Waffen. Beyde Partien
hatten zu Conſtantinopel Huͤlffe geſucht, da zwar Aſpar rieth, man moͤch-
te nur immer zuſehen, wie ſich dieſe Voͤlcker untereinander aufrieben. Aber
Leo ſchickte doch an den praefectum praetorii Illyrici Befehl, den Scyr-
ren, vielleicht weil man ſie fuͤr die ſchwaͤchſten hielt, Huͤlffe zu leiſten2. Als
es nun in Pannonien zum Treffen kam, blieben die beyden Fuͤrſten Theode-

mir,
1 [Beginn Spaltensatz] §. X. 1. iornandes c, 53. Quieſcente uero
tandem Hunnorum gente a Gothis, Hunnimundus
Sueuorum dux, dum ad praedandas Dalmatias
tranſit, armenta Gothorum in campis errantia
depraedauit: quia Dalmatiis Sueuia uicina erat,
nec a Pannoniis multum diſtabat, praeſertim ubi
tunc Gothi reſidebant. Quid plurimum? Hunni-
mundo cum Sueuis, uaſtatis Dalmatiis, ad ſua re-
uertente, Theodemir, germanus Walemiris regis
Gothorum, non tantum iacturam armentorum
dolens, quantum metuens ne Sueui, ſi impune hoc
lucrarentur, ad maiorem licentiam proſilirent,
ſic uigilauit in eorum tranſitu, ut intempeſta no-
cte dormientes inuaderet ad lacum Belſodis, con-
ſertoque inopinato praelio, ita eos oppreſſit, ut
etiam ipſo rege Hunnimundo capto, omnem exer-
citum eius, qui gladium euaſiſſet, Gothorum ſub-
deret ſeruituti. Et dum multum eſſet amator mi-
ſericordiae, facta ultione ueniam condonauit, re-
conciliatusque cum Sueuis eundem, quem ceperat,
adoptans ſibi filium, remiſit cum ſuis in Sueuiam.
Sed ille immemor paternae gratiae, poſt aliquod
tempus conceptum dolum parturiens, Scirrorum
gentem incitauit, qui tunc ſupra Danubium con-
ſidebant, & cum Gothis pacifice morabantur,
quatenus ſciſſi ab eorum foedere ſecumque iuncti, in
arma proſilirent, gentemque Gothorum inuade-
rent. Tunc Gothis nihil mali ſperantibus, prae-
ſertim de utrisque amicis uicinis conſiſis, bellum
inſurgit ex improuiſo, coactique neceſſitate ad ar-
ma confugiunt: ſolitoque certamine arrepto, ſe
ſuamque iniuriam ulciſcuntur. In eo ſiquidem
proelio rex eorum Walemir, dum equo inſidens ad
[Spaltenumbruch] cohortandos ſuos ante aciem curreret, proturba-
tus equus corruit, ſeſſoremque ſuum deiecit: qui
mox inimicorum lanceis confoſſus, interemtus eſt:
Gothi uero, tam regis ſui mortem, quam ſuam
iniuriam a rebellionibus exigentes, ita ſunt proeli-
ati, ut pene de gente Scirorum niſi qui nomen
ipſum ferrent, & hic cum dedecore non reman-
ſiſſent, ſic omnes extinxerunt.
2 prisci Zeugniß von dieſem Kriege iſt uns
ſo viel angenehmer, weil es iornandis Er-
zehlung beſtaͤtiget p. 44. A. Scythae & Gothi, acie
deccrtantes, & a pugna utrique recedentes, ad
accerſenda auxilia animum adiecerunt. Qua de
re Romanos Eoos adierunt. Aſpar quidem cen-
ſuit, neutris opitulandum eſſe. Sed imperator
Leo ſtatuit, Scirris opem ferre. Itaque litteras
ad praefectum Illyrici miſit, iuſſitque quoad ne-
ceſſe eſſet, auxiliares copias Scirris aduerſus Go-
thos praebere. Eodem tempore uenit & ad Leo-
nem imperatorem legatio a filiis Attilae, ut omni-
bus omnino praeteritorum diſſidiorum cauſis reſe-
catis, pacem inirent. Itaque, Romani, ut olim
erat in more poſitum, ad Iſtrum usque proceden-
tes, mercatum celebrarent, ex quo inuicem ea,
quae fibi opus eſſent, deſumerent. Et ea quidem
legatio, quae circa haec uerſabatur, re infecta
rediit. Nec enim imperator rationibus ſuis con-
ducere arbitratus eſt, commoditates, quae pro-
priae Romanorum eſſent, Hunnis, qui eos tot da-
mnis, & cladibus affecerant, communicare. At
uero Attilae filii renuntiata legatione, inter ſe
diſſenſerunt. Etenim Dengiſich legatis, nulla re

[Ende Spaltensatz]
impetrata
M m m 3
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0495" n="461"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zu Anfang der Regierung</hi><hi rendition="#aq">Chlodovei.</hi></fw><lb/>
einiger Zeit die Scyrren gegen die O&#x017F;t-Gothen auf. Es kam zwi&#x017F;chen bey-<lb/>
den Vo&#x0364;lckern zum Treffen: in &#x017F;elbigem blieb zwar der Gothi&#x017F;che Fu&#x0364;r&#x017F;t <hi rendition="#aq">Vala-<lb/>
mir;</hi> aber hingegen &#x017F;chlugen die Gothen die Scyrren aufs Haupt<note place="foot" n="1"><cb type="start"/>
§. <hi rendition="#aq">X</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandes</hi></hi> c, 53. <hi rendition="#i">Quie&#x017F;cente uero<lb/>
tandem Hunnorum gente a Gothis, Hunnimundus<lb/>
Sueuorum dux, dum ad praedandas Dalmatias<lb/>
tran&#x017F;it, armenta Gothorum in campis errantia<lb/>
depraedauit: quia Dalmatiis Sueuia uicina erat,<lb/>
nec a Pannoniis multum di&#x017F;tabat, prae&#x017F;ertim ubi<lb/>
tunc Gothi re&#x017F;idebant. Quid plurimum? Hunni-<lb/>
mundo cum Sueuis, ua&#x017F;tatis Dalmatiis, ad &#x017F;ua re-<lb/>
uertente, Theodemir, germanus Walemiris regis<lb/>
Gothorum, non tantum iacturam armentorum<lb/>
dolens, quantum metuens ne Sueui, &#x017F;i impune hoc<lb/>
lucrarentur, ad maiorem licentiam pro&#x017F;ilirent,<lb/>
&#x017F;ic uigilauit in eorum tran&#x017F;itu, ut intempe&#x017F;ta no-<lb/>
cte dormientes inuaderet ad lacum Bel&#x017F;odis, con-<lb/>
&#x017F;ertoque inopinato praelio, ita eos oppre&#x017F;&#x017F;it, ut<lb/>
etiam ip&#x017F;o rege Hunnimundo capto, omnem exer-<lb/>
citum eius, qui gladium eua&#x017F;i&#x017F;&#x017F;et, Gothorum &#x017F;ub-<lb/>
deret &#x017F;eruituti. Et dum multum e&#x017F;&#x017F;et amator mi-<lb/>
&#x017F;ericordiae, facta ultione ueniam condonauit, re-<lb/>
conciliatusque cum Sueuis eundem, quem ceperat,<lb/>
adoptans &#x017F;ibi filium, remi&#x017F;it cum &#x017F;uis in Sueuiam.<lb/>
Sed ille immemor paternae gratiae, po&#x017F;t aliquod<lb/>
tempus conceptum dolum parturiens, Scirrorum<lb/>
gentem incitauit, qui tunc &#x017F;upra Danubium con-<lb/>
&#x017F;idebant, &amp; cum Gothis pacifice morabantur,<lb/>
quatenus &#x017F;ci&#x017F;&#x017F;i ab eorum foedere &#x017F;ecumque iuncti, in<lb/>
arma pro&#x017F;ilirent, gentemque Gothorum inuade-<lb/>
rent. Tunc Gothis nihil mali &#x017F;perantibus, prae-<lb/>
&#x017F;ertim de utrisque amicis uicinis con&#x017F;i&#x017F;is, bellum<lb/>
in&#x017F;urgit ex improui&#x017F;o, coactique nece&#x017F;&#x017F;itate ad ar-<lb/>
ma confugiunt: &#x017F;olitoque certamine arrepto, &#x017F;e<lb/>
&#x017F;uamque iniuriam ulci&#x017F;cuntur. In eo &#x017F;iquidem<lb/>
proelio rex eorum Walemir, dum equo in&#x017F;idens ad<lb/><cb/>
cohortandos &#x017F;uos ante aciem curreret, proturba-<lb/>
tus equus corruit, &#x017F;e&#x017F;&#x017F;oremque &#x017F;uum deiecit: qui<lb/>
mox inimicorum lanceis confo&#x017F;&#x017F;us, interemtus e&#x017F;t:<lb/>
Gothi uero, tam regis &#x017F;ui mortem, quam &#x017F;uam<lb/>
iniuriam a rebellionibus exigentes, ita &#x017F;unt proeli-<lb/>
ati, ut pene de gente Scirorum ni&#x017F;i qui nomen<lb/>
ip&#x017F;um ferrent, &amp; hic cum dedecore non reman-<lb/>
&#x017F;i&#x017F;&#x017F;ent, &#x017F;ic omnes extinxerunt.</hi></hi></note>. Hunni-<lb/>
mund, und noch ein anderer Ko&#x0364;nig der Schwaben, Alarich, mi&#x017F;chten &#x017F;ich<lb/>
darauf offenbar in die&#x017F;e Ha&#x0364;ndel, um die Gothen durch Uberwa&#x0364;ltigung der<lb/>
Scyrren, nicht zu ma&#x0364;chtig werden zu la&#x017F;&#x017F;en. Sie munterten nicht allein die<lb/>
Scyrren auf, der ihrigen Niederlage zu ra&#x0364;chen, &#x017F;ondern zogen auch &#x017F;elb&#x017F;t zu<lb/>
Felde: und wurden durch einige Hu&#x0364;lffs-Vo&#x0364;lcker, von Gepiden und Rugen,<lb/>
welche beyde Vo&#x0364;lcker nur durch die Donau von den Gothen abge&#x017F;ondert wa-<lb/>
ren, ver&#x017F;ta&#x0364;rcket. Die benachbarten Sarmaten, ergrieffen unter Anfu&#x0364;hrung<lb/>
zweyer Ko&#x0364;nige, <hi rendition="#aq">Beuga</hi> und <hi rendition="#aq">Babai,</hi> gleichfalls die Waffen. Beyde Partien<lb/>
hatten zu Con&#x017F;tantinopel Hu&#x0364;lffe ge&#x017F;ucht, da zwar <hi rendition="#aq">A&#x017F;par</hi> rieth, man mo&#x0364;ch-<lb/>
te nur immer zu&#x017F;ehen, wie &#x017F;ich die&#x017F;e Vo&#x0364;lcker untereinander aufrieben. Aber<lb/><hi rendition="#aq">Leo</hi> &#x017F;chickte doch an den <hi rendition="#aq">praefectum praetorii Illyrici</hi> Befehl, den Scyr-<lb/>
ren, vielleicht weil man &#x017F;ie fu&#x0364;r die &#x017F;chwa&#x0364;ch&#x017F;ten hielt, Hu&#x0364;lffe zu lei&#x017F;ten<note xml:id="FN495_02_01" next="#FN495_02_02" place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">prisci</hi></hi></hi> Zeugniß von die&#x017F;em Kriege i&#x017F;t uns<lb/>
&#x017F;o viel angenehmer, weil es <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandis</hi></hi></hi> Er-<lb/>
zehlung be&#x017F;ta&#x0364;tiget <hi rendition="#aq">p. 44. A. <hi rendition="#i">Scythae &amp; Gothi, acie<lb/>
deccrtantes, &amp; a pugna utrique recedentes, ad<lb/>
accer&#x017F;enda auxilia animum adiecerunt. Qua de<lb/>
re Romanos Eoos adierunt. A&#x017F;par quidem cen-<lb/>
&#x017F;uit, neutris opitulandum e&#x017F;&#x017F;e. Sed imperator<lb/>
Leo &#x017F;tatuit, Scirris opem ferre. Itaque litteras<lb/>
ad praefectum Illyrici mi&#x017F;it, iu&#x017F;&#x017F;itque quoad ne-<lb/>
ce&#x017F;&#x017F;e e&#x017F;&#x017F;et, auxiliares copias Scirris aduer&#x017F;us Go-<lb/>
thos praebere. Eodem tempore uenit &amp; ad Leo-<lb/>
nem imperatorem legatio a filiis Attilae, ut omni-<lb/>
bus omnino praeteritorum di&#x017F;&#x017F;idiorum cau&#x017F;is re&#x017F;e-<lb/>
catis, pacem inirent. Itaque, Romani, ut olim<lb/>
erat in more po&#x017F;itum, ad I&#x017F;trum usque proceden-<lb/>
tes, mercatum celebrarent, ex quo inuicem ea,<lb/>
quae fibi opus e&#x017F;&#x017F;ent, de&#x017F;umerent. Et ea quidem<lb/>
legatio, quae circa haec uer&#x017F;abatur, re infecta<lb/>
rediit. Nec enim imperator rationibus &#x017F;uis con-<lb/>
ducere arbitratus e&#x017F;t, commoditates, quae pro-<lb/>
priae Romanorum e&#x017F;&#x017F;ent, Hunnis, qui eos tot da-<lb/>
mnis, &amp; cladibus affecerant, communicare. At<lb/>
uero Attilae filii renuntiata legatione, inter &#x017F;e<lb/>
di&#x017F;&#x017F;en&#x017F;erunt. Etenim Dengi&#x017F;ich legatis, nulla re</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">impetrata</hi></hi></fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">M m m 3</fw><lb/><cb type="end"/>
</note>. Als<lb/>
es nun in Pannonien zum Treffen kam, blieben die beyden Fu&#x0364;r&#x017F;ten <hi rendition="#aq">Theode-</hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq">mir,</hi></fw><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[461/0495] bis zu Anfang der Regierung Chlodovei. einiger Zeit die Scyrren gegen die Oſt-Gothen auf. Es kam zwiſchen bey- den Voͤlckern zum Treffen: in ſelbigem blieb zwar der Gothiſche Fuͤrſt Vala- mir; aber hingegen ſchlugen die Gothen die Scyrren aufs Haupt 1. Hunni- mund, und noch ein anderer Koͤnig der Schwaben, Alarich, miſchten ſich darauf offenbar in dieſe Haͤndel, um die Gothen durch Uberwaͤltigung der Scyrren, nicht zu maͤchtig werden zu laſſen. Sie munterten nicht allein die Scyrren auf, der ihrigen Niederlage zu raͤchen, ſondern zogen auch ſelbſt zu Felde: und wurden durch einige Huͤlffs-Voͤlcker, von Gepiden und Rugen, welche beyde Voͤlcker nur durch die Donau von den Gothen abgeſondert wa- ren, verſtaͤrcket. Die benachbarten Sarmaten, ergrieffen unter Anfuͤhrung zweyer Koͤnige, Beuga und Babai, gleichfalls die Waffen. Beyde Partien hatten zu Conſtantinopel Huͤlffe geſucht, da zwar Aſpar rieth, man moͤch- te nur immer zuſehen, wie ſich dieſe Voͤlcker untereinander aufrieben. Aber Leo ſchickte doch an den praefectum praetorii Illyrici Befehl, den Scyr- ren, vielleicht weil man ſie fuͤr die ſchwaͤchſten hielt, Huͤlffe zu leiſten 2. Als es nun in Pannonien zum Treffen kam, blieben die beyden Fuͤrſten Theode- mir, 1 §. X. 1. iornandes c, 53. Quieſcente uero tandem Hunnorum gente a Gothis, Hunnimundus Sueuorum dux, dum ad praedandas Dalmatias tranſit, armenta Gothorum in campis errantia depraedauit: quia Dalmatiis Sueuia uicina erat, nec a Pannoniis multum diſtabat, praeſertim ubi tunc Gothi reſidebant. Quid plurimum? Hunni- mundo cum Sueuis, uaſtatis Dalmatiis, ad ſua re- uertente, Theodemir, germanus Walemiris regis Gothorum, non tantum iacturam armentorum dolens, quantum metuens ne Sueui, ſi impune hoc lucrarentur, ad maiorem licentiam proſilirent, ſic uigilauit in eorum tranſitu, ut intempeſta no- cte dormientes inuaderet ad lacum Belſodis, con- ſertoque inopinato praelio, ita eos oppreſſit, ut etiam ipſo rege Hunnimundo capto, omnem exer- citum eius, qui gladium euaſiſſet, Gothorum ſub- deret ſeruituti. Et dum multum eſſet amator mi- ſericordiae, facta ultione ueniam condonauit, re- conciliatusque cum Sueuis eundem, quem ceperat, adoptans ſibi filium, remiſit cum ſuis in Sueuiam. Sed ille immemor paternae gratiae, poſt aliquod tempus conceptum dolum parturiens, Scirrorum gentem incitauit, qui tunc ſupra Danubium con- ſidebant, & cum Gothis pacifice morabantur, quatenus ſciſſi ab eorum foedere ſecumque iuncti, in arma proſilirent, gentemque Gothorum inuade- rent. Tunc Gothis nihil mali ſperantibus, prae- ſertim de utrisque amicis uicinis conſiſis, bellum inſurgit ex improuiſo, coactique neceſſitate ad ar- ma confugiunt: ſolitoque certamine arrepto, ſe ſuamque iniuriam ulciſcuntur. In eo ſiquidem proelio rex eorum Walemir, dum equo inſidens ad cohortandos ſuos ante aciem curreret, proturba- tus equus corruit, ſeſſoremque ſuum deiecit: qui mox inimicorum lanceis confoſſus, interemtus eſt: Gothi uero, tam regis ſui mortem, quam ſuam iniuriam a rebellionibus exigentes, ita ſunt proeli- ati, ut pene de gente Scirorum niſi qui nomen ipſum ferrent, & hic cum dedecore non reman- ſiſſent, ſic omnes extinxerunt. 2 prisci Zeugniß von dieſem Kriege iſt uns ſo viel angenehmer, weil es iornandis Er- zehlung beſtaͤtiget p. 44. A. Scythae & Gothi, acie deccrtantes, & a pugna utrique recedentes, ad accerſenda auxilia animum adiecerunt. Qua de re Romanos Eoos adierunt. Aſpar quidem cen- ſuit, neutris opitulandum eſſe. Sed imperator Leo ſtatuit, Scirris opem ferre. Itaque litteras ad praefectum Illyrici miſit, iuſſitque quoad ne- ceſſe eſſet, auxiliares copias Scirris aduerſus Go- thos praebere. Eodem tempore uenit & ad Leo- nem imperatorem legatio a filiis Attilae, ut omni- bus omnino praeteritorum diſſidiorum cauſis reſe- catis, pacem inirent. Itaque, Romani, ut olim erat in more poſitum, ad Iſtrum usque proceden- tes, mercatum celebrarent, ex quo inuicem ea, quae fibi opus eſſent, deſumerent. Et ea quidem legatio, quae circa haec uerſabatur, re infecta rediit. Nec enim imperator rationibus ſuis con- ducere arbitratus eſt, commoditates, quae pro- priae Romanorum eſſent, Hunnis, qui eos tot da- mnis, & cladibus affecerant, communicare. At uero Attilae filii renuntiata legatione, inter ſe diſſenſerunt. Etenim Dengiſich legatis, nulla re impetrata M m m 3

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/495
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 461. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/495>, abgerufen am 16.07.2024.