Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Neundtes Buch. Geschichte der Teutschen,
Britannien
gekommen.
gelassen, in diesem Kriege, theils vor sich selbst, theils zu Attilae oder
der Römer Diensten begrieffen gewesen: und die so weit entlegenen Vanda-
len hatten selbst ihre gewisse Absichten dabey gehabt. Die Sachsen aber, so
jenseit der Elbe wohneten, waren mit gantz andern Dingen beschäfftiget. Es
ist nicht nöthig, den Ursprung dieser Nation hier zu untersuchen, nachdem
selbiger bereits oben an gehörigem Ort angemercket worden1. Die Britten
hatten sich zu Honorii Zeiten in Freyheit gesetzet2, oder waren vielleicht von
den Römern selbst, bey der damaligen äussersten Zerrüttung des Reichs ver-
lassen worden. Die Nation war aber bey der, so lange entwohneten Freyheit
nicht glücklich. Sie konte sich der Picten, so in den Nordlichen Theilen der
Jnsel wohneten, und der Schotten, die aus Jrrland einfielen, nicht erweh-
ren: ihre eigene Mannschafft mochte theils in den letzten Zeiten durch die Rö-
mische Werbung erschöpfft, theils in den Krieges-Ubungen nicht erfahren seyn,
und von den Römern war keine Hülffe zu erhalten3. Also entschloß ihr König
Vortigern, die Sachsen zu Hülffe zu nehmen, derer Tapfferkeit die dasi-
gen Küsten bisher so offt zu ihrem Schaden empfunden hatten4. Die Brit-
+
5

ten
[Beginn Spaltensatz] flumen Ligeris considentem, statuit suae redigere di-
tioni, quatenus, mutata per ipsos belli facie, terri-
bilior emineret. Igitur ab Dacia, & Pannonia
prouinciis, in quibus tunc Hunni, cum diuersis
subditis nationibus insidebant, egrediens Attila, in
Alanos mouit procinctum. Sed Torismund, rex
Vesegotharum, fraudem Attilae non impari subti-
litate praesentiens, ad Alanos tota uel ocitate
prius aduenit, ibique superuenientis iam Attilae
motibus praeparatus, accurrit, consertoque proe-
lio, pene simili eum terrore, ut prius in campis
Catalaunicis, a spe remouit uictoriae, fugatum-
que a partibus suis sine triumpho remittens, in se-
des proprias fugere compulit, Sic Attila famo-
sus, & multarum uictoriarum dominus, cum quae-
rit famam perditoris abiicere, & quod prius a
Vesegothis pertulerat, abolere, geminatam susti-
nuit, ingloriusque recessit. Thorismund uero re-
pulsis ab Alanis Hunnorum cateruis, sine aliqua
suorum laesione Tholosam migrauit, suorumq; quie-
ta pace composita, tertio anno regni sui aegro-
tans, dum sanguinem tollit de uena, ab Ascaler-
no cliente inimicos nuntiante, armis subtractis,
peremptus est. Vna tamen manu, quam liberam
habebat, scabellum tenens, sanguinis sui existit
ultor, aliquantos insidiantes sibi extinguens.
1 §. XXXIV. 1. S. im VI. Buch den II. §.
2 S. im VIII. Buch, den XLIII. §.
3 beda H. Eccl. L. I. c. 13. Anno autem regni eius
[Spaltenumbruch] uigesimo tertio, Boetius uir illustris, qui & patri-
cius fuit, tertium cum Symmacho gessit consula-
tum. Ad hunc pauperculae Britonum reliquiae
mittunt epistolam, cuius hoc principium est:
Bo-
etio, ter consuli, gemitus Britannorum. Et in
processu epistolae ita suas calamitates explicant:

Repellunt barbari ad mare, repellit mare ad
barbaros: inter haec oriuntur duo genera fu-
nerum; aut iuiulamur, aut mergimur. Neque
haec tamen agentes, quicquam ab illo auxilii impe-
trare quiuerunt, utpote, qui grauissimis eo tempore
bellis cum Bleda & Attila, regibus Hunnorum erat
occupatus &c.
vor Boetius muß man Aetius lesen.
4 beda L. I. hist. ecclesiast. c. 14. Initum
est consilium, quid agendum, ubi quaerendum es-
set praesidium ad euitandas uel repellendas tam
feras, tamque creberrimas gentium Aquilonaria-
rum irruptiones: placuitque omnibus cum suo re-
ge Vortigerno, ut Saxonum gentem de transma-
rinis partibus in auxilium uocarent, quod domini
nutu dispositum esse constat, ut ueniret contra im-
probos malum, sicut euidentius rerum exitus
probauit.
+ Siehe die 5te Note.
5 gildas c. 23. Tum erumpens grex catu-
lorum cubili leaenae barbariae, tribus, ut
lin-
gua eius exprimitur, CYVLIS, ut nostra
lingua exprimitur, longis nauibus.
Die Engel-
länder nennen dergleichen Schiffe bis auf den heu-
[Ende Spaltensatz]
tigen

Neundtes Buch. Geſchichte der Teutſchen,
Britannien
gekommen.
gelaſſen, in dieſem Kriege, theils vor ſich ſelbſt, theils zu Attilae oder
der Roͤmer Dienſten begrieffen geweſen: und die ſo weit entlegenen Vanda-
len hatten ſelbſt ihre gewiſſe Abſichten dabey gehabt. Die Sachſen aber, ſo
jenſeit der Elbe wohneten, waren mit gantz andern Dingen beſchaͤfftiget. Es
iſt nicht noͤthig, den Urſprung dieſer Nation hier zu unterſuchen, nachdem
ſelbiger bereits oben an gehoͤrigem Ort angemercket worden1. Die Britten
hatten ſich zu Honorii Zeiten in Freyheit geſetzet2, oder waren vielleicht von
den Roͤmern ſelbſt, bey der damaligen aͤuſſerſten Zerruͤttung des Reichs ver-
laſſen worden. Die Nation war aber bey der, ſo lange entwohneten Freyheit
nicht gluͤcklich. Sie konte ſich der Picten, ſo in den Nordlichen Theilen der
Jnſel wohneten, und der Schotten, die aus Jrrland einfielen, nicht erweh-
ren: ihre eigene Mannſchafft mochte theils in den letzten Zeiten durch die Roͤ-
miſche Werbung erſchoͤpfft, theils in den Krieges-Ubungen nicht erfahren ſeyn,
und von den Roͤmern war keine Huͤlffe zu erhalten3. Alſo entſchloß ihr Koͤnig
Vortigern, die Sachſen zu Huͤlffe zu nehmen, derer Tapfferkeit die daſi-
gen Kuͤſten bisher ſo offt zu ihrem Schaden empfunden hatten4. Die Brit-

5

ten
[Beginn Spaltensatz] flumen Ligeris conſidentem, ſtatuit ſuae redigere di-
tioni, quatenus, mutata per ipſos belli facie, terri-
bilior emineret. Igitur ab Dacia, & Pannonia
prouinciis, in quibus tunc Hunni, cum diuerſis
ſubditis nationibus inſidebant, egrediens Attila, in
Alanos mouit procinctum. Sed Toriſmund, rex
Veſegotharum, fraudem Attilae non impari ſubti-
litate praeſentiens, ad Alanos tota uel ocitate
prius aduenit, ibique ſuperuenientis iam Attilae
motibus praeparatus, accurrit, conſertoque proe-
lio, pene ſimili eum terrore, ut prius in campis
Catalaunicis, a ſpe remouit uictoriae, fugatum-
que a partibus ſuis ſine triumpho remittens, in ſe-
des proprias fugere compulit, Sic Attila famo-
ſus, & multarum uictoriarum dominus, cum quae-
rit famam perditoris abiicere, & quod prius a
Veſegothis pertulerat, abolere, geminatam ſuſti-
nuit, ingloriusque receſſit. Thoriſmund uero re-
pulſis ab Alanis Hunnorum cateruis, ſine aliqua
ſuorum laeſione Tholoſam migrauit, ſuorumq; quie-
ta pace compoſita, tertio anno regni ſui aegro-
tans, dum ſanguinem tollit de uena, ab Aſcaler-
no cliente inimicos nuntiante, armis ſubtractis,
peremptus eſt. Vna tamen manu, quam liberam
habebat, ſcabellum tenens, ſanguinis ſui exiſtit
ultor, aliquantos inſidiantes ſibi extinguens.
1 §. XXXIV. 1. S. im VI. Buch den II. §.
2 S. im VIII. Buch, den XLIII. §.
3 beda H. Eccl. L. I. c. 13. Anno autem regni eius
[Spaltenumbruch] uigeſimo tertio, Boëtius uir illuſtris, qui & patri-
cius fuit, tertium cum Symmacho geſſit conſula-
tum. Ad hunc pauperculae Britonum reliquiae
mittunt epiſtolam, cuius hoc principium eſt:
Bo-
ëtio, ter conſuli, gemitus Britannorum. Et in
proceſſu epiſtolae ita ſuas calamitates explicant:

Repellunt barbari ad mare, repellit mare ad
barbaros: inter haec oriuntur duo genera fu-
nerum; aut iuiulamur, aut mergimur. Neque
haec tamen agentes, quicquam ab illo auxilii impe-
trare quiuerunt, utpote, qui grauiſſimis eo tempore
bellis cum Bleda & Attila, regibus Hunnorum erat
occupatus &c.
vor Boëtius muß man Aëtius leſen.
4 beda L. I. hiſt. eccleſiaſt. c. 14. Initum
eſt conſilium, quid agendum, ubi quaerendum eſ-
ſet praeſidium ad euitandas uel repellendas tam
feras, tamque creberrimas gentium Aquilonaria-
rum irruptiones: placuitque omnibus cum ſuo re-
ge Vortigerno, ut Saxonum gentem de tranſma-
rinis partibus in auxilium uocarent, quod domini
nutu diſpoſitum eſſe conſtat, ut ueniret contra im-
probos malum, ſicut euidentius rerum exitus
probauit.
Siehe die 5te Note.
5 gildas c. 23. Tum erumpens grex catu-
lorum cubili leaenae barbariae, tribus, ut
lin-
gua eius exprimitur, CYVLIS, ut noſtra
lingua exprimitur, longis nauibus.
Die Engel-
laͤnder nennen dergleichen Schiffe bis auf den heu-
[Ende Spaltensatz]
tigen
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0476" n="442"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Neundtes Buch. Ge&#x017F;chichte der Teut&#x017F;chen,</hi></fw><lb/><note place="left">Britannien<lb/>
gekommen.</note>gela&#x017F;&#x017F;en, in die&#x017F;em Kriege, theils vor &#x017F;ich &#x017F;elb&#x017F;t, theils zu <hi rendition="#aq">Attilae</hi> oder<lb/>
der Ro&#x0364;mer Dien&#x017F;ten begrieffen gewe&#x017F;en: und die &#x017F;o weit entlegenen Vanda-<lb/>
len hatten &#x017F;elb&#x017F;t ihre gewi&#x017F;&#x017F;e Ab&#x017F;ichten dabey gehabt. Die Sach&#x017F;en aber, &#x017F;o<lb/>
jen&#x017F;eit der Elbe wohneten, waren mit gantz andern Dingen be&#x017F;cha&#x0364;fftiget. Es<lb/>
i&#x017F;t nicht no&#x0364;thig, den Ur&#x017F;prung die&#x017F;er Nation hier zu unter&#x017F;uchen, nachdem<lb/>
&#x017F;elbiger bereits oben an geho&#x0364;rigem Ort angemercket worden<note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XXXIV</hi>. 1. S. im <hi rendition="#aq">VI.</hi> Buch den <hi rendition="#aq">II.</hi> §.</note>. Die Britten<lb/>
hatten &#x017F;ich zu <hi rendition="#aq">Honorii</hi> Zeiten in Freyheit ge&#x017F;etzet<note place="foot" n="2">S. im <hi rendition="#aq">VIII.</hi> Buch, den <hi rendition="#aq">XLIII.</hi> §.</note>, oder waren vielleicht von<lb/>
den Ro&#x0364;mern &#x017F;elb&#x017F;t, bey der damaligen a&#x0364;u&#x017F;&#x017F;er&#x017F;ten Zerru&#x0364;ttung des Reichs ver-<lb/>
la&#x017F;&#x017F;en worden. Die Nation war aber bey der, &#x017F;o lange entwohneten Freyheit<lb/>
nicht glu&#x0364;cklich. Sie konte &#x017F;ich der Picten, &#x017F;o in den Nordlichen Theilen der<lb/>
Jn&#x017F;el wohneten, und der Schotten, die aus Jrrland einfielen, nicht erweh-<lb/>
ren: ihre eigene Mann&#x017F;chafft mochte theils in den letzten Zeiten durch die Ro&#x0364;-<lb/>
mi&#x017F;che Werbung er&#x017F;cho&#x0364;pfft, theils in den Krieges-Ubungen nicht erfahren &#x017F;eyn,<lb/>
und von den Ro&#x0364;mern war keine Hu&#x0364;lffe zu erhalten<note place="foot" n="3"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">beda</hi></hi> H. Eccl. L. I. c. 13. <hi rendition="#i">Anno autem regni eius<lb/><cb/>
uige&#x017F;imo tertio, Boëtius uir illu&#x017F;tris, qui &amp; patri-<lb/>
cius fuit, tertium cum Symmacho ge&#x017F;&#x017F;it con&#x017F;ula-<lb/>
tum. Ad hunc pauperculae Britonum reliquiae<lb/>
mittunt epi&#x017F;tolam, cuius hoc principium e&#x017F;t:</hi> Bo-<lb/>
ëtio, ter con&#x017F;uli, gemitus Britannorum. <hi rendition="#i">Et in<lb/>
proce&#x017F;&#x017F;u epi&#x017F;tolae ita &#x017F;uas calamitates explicant:</hi><lb/>
Repellunt barbari ad mare, repellit mare ad<lb/>
barbaros: inter haec oriuntur duo genera fu-<lb/>
nerum; aut iuiulamur, aut mergimur. <hi rendition="#i">Neque<lb/>
haec tamen agentes, quicquam ab illo auxilii impe-<lb/>
trare quiuerunt, utpote, qui graui&#x017F;&#x017F;imis eo tempore<lb/>
bellis cum Bleda &amp; Attila, regibus Hunnorum erat<lb/>
occupatus &amp;c.</hi></hi> vor <hi rendition="#aq">Boëtius</hi> muß man <hi rendition="#aq">Aëtius</hi> le&#x017F;en.</note>. Al&#x017F;o ent&#x017F;chloß ihr Ko&#x0364;nig<lb/><hi rendition="#fr">Vortigern,</hi> die Sach&#x017F;en zu Hu&#x0364;lffe zu nehmen, derer Tapfferkeit die da&#x017F;i-<lb/>
gen Ku&#x0364;&#x017F;ten bisher &#x017F;o offt zu ihrem Schaden empfunden hatten<note place="foot" n="4"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">beda</hi></hi> L. I. hi&#x017F;t. eccle&#x017F;ia&#x017F;t. c. 14. <hi rendition="#i">Initum<lb/>
e&#x017F;t con&#x017F;ilium, quid agendum, ubi quaerendum e&#x017F;-<lb/>
&#x017F;et prae&#x017F;idium ad euitandas uel repellendas tam<lb/>
feras, tamque creberrimas gentium Aquilonaria-<lb/>
rum irruptiones: placuitque omnibus cum &#x017F;uo re-<lb/>
ge Vortigerno, ut Saxonum gentem de tran&#x017F;ma-<lb/>
rinis partibus in auxilium uocarent, quod domini<lb/>
nutu di&#x017F;po&#x017F;itum e&#x017F;&#x017F;e con&#x017F;tat, ut ueniret contra im-<lb/>
probos malum, &#x017F;icut euidentius rerum exitus<lb/>
probauit.</hi></hi></note>. Die Brit-<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">ten</fw><lb/><note xml:id="FN475_stern_02" prev="#FN475_stern_01" place="foot" n="*"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">flumen Ligeris con&#x017F;identem, &#x017F;tatuit &#x017F;uae redigere di-<lb/>
tioni, quatenus, mutata per ip&#x017F;os belli facie, terri-<lb/>
bilior emineret. Igitur ab Dacia, &amp; Pannonia<lb/>
prouinciis, in quibus tunc Hunni, cum diuer&#x017F;is<lb/>
&#x017F;ubditis nationibus in&#x017F;idebant, egrediens Attila, in<lb/>
Alanos mouit procinctum. Sed Tori&#x017F;mund, rex<lb/>
Ve&#x017F;egotharum, fraudem Attilae non impari &#x017F;ubti-<lb/>
litate prae&#x017F;entiens, ad Alanos tota uel ocitate<lb/>
prius aduenit, ibique &#x017F;uperuenientis iam Attilae<lb/>
motibus praeparatus, accurrit, con&#x017F;ertoque proe-<lb/>
lio, pene &#x017F;imili eum terrore, ut prius in campis<lb/>
Catalaunicis, a &#x017F;pe remouit uictoriae, fugatum-<lb/>
que a partibus &#x017F;uis &#x017F;ine triumpho remittens, in &#x017F;e-<lb/>
des proprias fugere compulit, Sic Attila famo-<lb/>
&#x017F;us, &amp; multarum uictoriarum dominus, cum quae-<lb/>
rit famam perditoris abiicere, &amp; quod prius a<lb/>
Ve&#x017F;egothis pertulerat, abolere, geminatam &#x017F;u&#x017F;ti-<lb/>
nuit, ingloriusque rece&#x017F;&#x017F;it. Thori&#x017F;mund uero re-<lb/>
pul&#x017F;is ab Alanis Hunnorum cateruis, &#x017F;ine aliqua<lb/>
&#x017F;uorum lae&#x017F;ione Tholo&#x017F;am migrauit, &#x017F;uorumq; quie-<lb/>
ta pace compo&#x017F;ita, tertio anno regni &#x017F;ui aegro-<lb/>
tans, dum &#x017F;anguinem tollit de uena, ab A&#x017F;caler-<lb/>
no cliente inimicos nuntiante, armis &#x017F;ubtractis,<lb/>
peremptus e&#x017F;t. Vna tamen manu, quam liberam<lb/>
habebat, &#x017F;cabellum tenens, &#x017F;anguinis &#x017F;ui exi&#x017F;tit<lb/>
ultor, aliquantos in&#x017F;idiantes &#x017F;ibi extinguens.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN476_kreuz_01" next="#FN476_kreuz_02" place="foot" n="&#x2020;">Siehe die 5te Note.<note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der nächsten Seite.</note></note><lb/><note xml:id="FN476_05_01" next="#FN476_05_02" place="foot" n="5"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">gildas</hi></hi> c. 23. <hi rendition="#i">Tum erumpens grex catu-<lb/>
lorum cubili leaenae barbariae, tribus, ut</hi> lin-<lb/>
gua eius <hi rendition="#i">exprimitur, <hi rendition="#g">CYVLIS,</hi> ut</hi> no&#x017F;tra<lb/>
lingua <hi rendition="#i">exprimitur, longis nauibus.</hi></hi> Die Engel-<lb/>
la&#x0364;nder nennen dergleichen Schiffe bis auf den heu-<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">tigen</fw><cb type="end"/>
<note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der nächsten Seite.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[442/0476] Neundtes Buch. Geſchichte der Teutſchen, gelaſſen, in dieſem Kriege, theils vor ſich ſelbſt, theils zu Attilae oder der Roͤmer Dienſten begrieffen geweſen: und die ſo weit entlegenen Vanda- len hatten ſelbſt ihre gewiſſe Abſichten dabey gehabt. Die Sachſen aber, ſo jenſeit der Elbe wohneten, waren mit gantz andern Dingen beſchaͤfftiget. Es iſt nicht noͤthig, den Urſprung dieſer Nation hier zu unterſuchen, nachdem ſelbiger bereits oben an gehoͤrigem Ort angemercket worden 1. Die Britten hatten ſich zu Honorii Zeiten in Freyheit geſetzet 2, oder waren vielleicht von den Roͤmern ſelbſt, bey der damaligen aͤuſſerſten Zerruͤttung des Reichs ver- laſſen worden. Die Nation war aber bey der, ſo lange entwohneten Freyheit nicht gluͤcklich. Sie konte ſich der Picten, ſo in den Nordlichen Theilen der Jnſel wohneten, und der Schotten, die aus Jrrland einfielen, nicht erweh- ren: ihre eigene Mannſchafft mochte theils in den letzten Zeiten durch die Roͤ- miſche Werbung erſchoͤpfft, theils in den Krieges-Ubungen nicht erfahren ſeyn, und von den Roͤmern war keine Huͤlffe zu erhalten 3. Alſo entſchloß ihr Koͤnig Vortigern, die Sachſen zu Huͤlffe zu nehmen, derer Tapfferkeit die daſi- gen Kuͤſten bisher ſo offt zu ihrem Schaden empfunden hatten 4. Die Brit- ten * † 5 Britannien gekommen. 1 §. XXXIV. 1. S. im VI. Buch den II. §. 2 S. im VIII. Buch, den XLIII. §. 3 beda H. Eccl. L. I. c. 13. Anno autem regni eius uigeſimo tertio, Boëtius uir illuſtris, qui & patri- cius fuit, tertium cum Symmacho geſſit conſula- tum. Ad hunc pauperculae Britonum reliquiae mittunt epiſtolam, cuius hoc principium eſt: Bo- ëtio, ter conſuli, gemitus Britannorum. Et in proceſſu epiſtolae ita ſuas calamitates explicant: Repellunt barbari ad mare, repellit mare ad barbaros: inter haec oriuntur duo genera fu- nerum; aut iuiulamur, aut mergimur. Neque haec tamen agentes, quicquam ab illo auxilii impe- trare quiuerunt, utpote, qui grauiſſimis eo tempore bellis cum Bleda & Attila, regibus Hunnorum erat occupatus &c. vor Boëtius muß man Aëtius leſen. 4 beda L. I. hiſt. eccleſiaſt. c. 14. Initum eſt conſilium, quid agendum, ubi quaerendum eſ- ſet praeſidium ad euitandas uel repellendas tam feras, tamque creberrimas gentium Aquilonaria- rum irruptiones: placuitque omnibus cum ſuo re- ge Vortigerno, ut Saxonum gentem de tranſma- rinis partibus in auxilium uocarent, quod domini nutu diſpoſitum eſſe conſtat, ut ueniret contra im- probos malum, ſicut euidentius rerum exitus probauit. * flumen Ligeris conſidentem, ſtatuit ſuae redigere di- tioni, quatenus, mutata per ipſos belli facie, terri- bilior emineret. Igitur ab Dacia, & Pannonia prouinciis, in quibus tunc Hunni, cum diuerſis ſubditis nationibus inſidebant, egrediens Attila, in Alanos mouit procinctum. Sed Toriſmund, rex Veſegotharum, fraudem Attilae non impari ſubti- litate praeſentiens, ad Alanos tota uel ocitate prius aduenit, ibique ſuperuenientis iam Attilae motibus praeparatus, accurrit, conſertoque proe- lio, pene ſimili eum terrore, ut prius in campis Catalaunicis, a ſpe remouit uictoriae, fugatum- que a partibus ſuis ſine triumpho remittens, in ſe- des proprias fugere compulit, Sic Attila famo- ſus, & multarum uictoriarum dominus, cum quae- rit famam perditoris abiicere, & quod prius a Veſegothis pertulerat, abolere, geminatam ſuſti- nuit, ingloriusque receſſit. Thoriſmund uero re- pulſis ab Alanis Hunnorum cateruis, ſine aliqua ſuorum laeſione Tholoſam migrauit, ſuorumq; quie- ta pace compoſita, tertio anno regni ſui aegro- tans, dum ſanguinem tollit de uena, ab Aſcaler- no cliente inimicos nuntiante, armis ſubtractis, peremptus eſt. Vna tamen manu, quam liberam habebat, ſcabellum tenens, ſanguinis ſui exiſtit ultor, aliquantos inſidiantes ſibi extinguens. † Siehe die 5te Note. 5 gildas c. 23. Tum erumpens grex catu- lorum cubili leaenae barbariae, tribus, ut lin- gua eius exprimitur, CYVLIS, ut noſtra lingua exprimitur, longis nauibus. Die Engel- laͤnder nennen dergleichen Schiffe bis auf den heu- tigen

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/476
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 442. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/476>, abgerufen am 06.06.2024.