Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Neundtes Buch. Geschichte der Teutschen,
scharffe Befehle ausbrachten. Selbst der H. avgvstinvs hatte seine vorige
Meinung, daß die Religion keine Gewalt leide, dergestalt geändert, daß
ihm die Gesetze gegen die Donatisten kaum scharff genug schienen 1. Diese
Art zu bekehren schlug ietzt zu ihrem eigenen grossen Schaden aus. Genseri-
cus
war den Arianern zugethan, und hielt diese Lehre vor eben so wahr, als
Honorius und Valentinianus das Bekäntniß der Römischen Kirche. Da
nun einmal Zwang und Gewalt in Religions-Sachen war eingeführet wor-
den, so brauchte ietzund der herrschende Theil, Gensericum in seinem, wie-
wohl irrigen Gewissen, gegen die Orthodoxen aufzuhetzen, eben die Gründe,
durch welche jene bey den Käisern die rescripta, nach ihren Belieben, her-
aus gebracht hatten. Da also nicht zu verwundern, wenn eben die Anstal-
ten, so gegen die Ketzer vormals waren gemacht worden, ietzo umgekehret und
gegen die Rechtgläubigen angewendet wurden 2. Diese Verfolgung gieng
schon, gleich nach geschlossenem ersten Frieden, an 3. Der Hof zog niemand
in Dienste, als der sich zu der Religion des Königes bekennte, man nahm den
Rechtgläubigen hin und wieder ihre Bücher, und endlich gar die Kirchen;
der grosse Hauffe, welcher von der Christlichen Religion fast nichts als einen
äusserlichen Schein hatte 4, folgte leicht dem Strome. Einige der Vor-

nehmsten
[Beginn Spaltensatz] pauperum cruces [unleserliches Material - 1 Zeichen fehlt] qui gemiscentes quotidie ad
deum, finem malorum imprecantes, & quod gra-
uissimum est, interdum ui nimiae amaritudinis
etiam aduentum hostium postulantes, aliquando a
deo impetrarunt, ut euersionem tandem a barba-
ris in commune tolerarent, quam soli ante a Ro-
manis tolerauerant. Sed esto, haec omnia prae-
termittantur, quia & in toto ferme aguntur orbe
Romano, & spospondi, me de his malis nec pauca
dicturum.
1 §. XVII. 1. Die zum Beweiß gehörige Stellen
hat philippvs a limborgh in seiner hi-
storia inquisitionis c.
6. gesammlet.
2 victor vitensis klagt hierüber de
persecut. Vandal. Lib. IV. c. 1. Nesciens quo-
que quid loqueretur, neque de quibus affirmabat,
legem, quam dudum Christiani imperatores nostri
contra eos & contra alios baereticos pro honori-
ficentia ecclesiae catholicae dederant, aduersum
nos illi proponere non erubuerunt, addentes multa
de suis, sicut placuit tyrannicae potestati.
3 Conf. honorati antonini, Con-
stantinae in Africa episcopi, epistola cohorta-
toria ad Arcadium pro fide exsulantem, sub
Genserico, Vandalorum rege Ariano.
4 salvianvs beschreibet uns die Kirche
[Spaltenumbruch] von Carthago folgender gestalt Lib. VIII. p. 163.
Sed quia de impuritate Afrorum iam multa dixi-
mus, nunc de blasphemiis saltem pauca dicamus.
Professa enim illic iugiter plurimorum paganitas
fuit: habebant quippe intra muros patrios intesti-
num scelus, Coelestem illum scilicet, Afrorum dae-
monem dico: cui ideo, ut reor, ueteres pagaui
tam speciosae appellationis titulum dederunt, ut
quia in eo non erat numen, uel nomen aliquod
esset, & quia non habebat aliquam ex potestate
uirtutem, haberet saltem ex uocabulo dignitatem.
Quis ergo illi idolo non initiatus? quis non a stir-
pe ipsa, forsitan etiam a natiuitate, deuotus? Nec
loquor de hominibus sicut uita, ita etiam profes-
sione ac uocabulo paganis, & qui sicut profani
erant errore, sic nomine: tolerabilior quippe est,
& minus nefaria gentilitas in hominibus profes-
sionis suae. Illud perniciosius ac scelestius, quod
multi eorum, qui professionem Christo dicauerant,
mente idolis seruiebant. Quis enim non eorum,
qui Christiani appellantur, Coelestem illum, aut
post Christum adorauit, aut, quod peius est, mul-
to ante, quam Christum? Quis non daemonico-
rum sacrisiciorum nidore plenus diuinae domus in-
trauit, & cum factione ipsorum daemonum Chri-
sti altare conscendit; ut non tam innanis crimi-
nis fuisset, ad templum domini non uenire, quam
sic uenire?
Und weiter unten: At, inquis, non
omnes ista faciebant, sed potentissimi quique ac
sublimissemi. Acquiescamus hoc ita esse, sed cum

[Ende Spaltensatz]
ditissimae

Neundtes Buch. Geſchichte der Teutſchen,
ſcharffe Befehle ausbrachten. Selbſt der H. avgvstinvs hatte ſeine vorige
Meinung, daß die Religion keine Gewalt leide, dergeſtalt geaͤndert, daß
ihm die Geſetze gegen die Donatiſten kaum ſcharff genug ſchienen 1. Dieſe
Art zu bekehren ſchlug ietzt zu ihrem eigenen groſſen Schaden aus. Genſeri-
cus
war den Arianern zugethan, und hielt dieſe Lehre vor eben ſo wahr, als
Honorius und Valentinianus das Bekaͤntniß der Roͤmiſchen Kirche. Da
nun einmal Zwang und Gewalt in Religions-Sachen war eingefuͤhret wor-
den, ſo brauchte ietzund der herrſchende Theil, Genſericum in ſeinem, wie-
wohl irrigen Gewiſſen, gegen die Orthodoxen aufzuhetzen, eben die Gruͤnde,
durch welche jene bey den Kaͤiſern die reſcripta, nach ihren Belieben, her-
aus gebracht hatten. Da alſo nicht zu verwundern, wenn eben die Anſtal-
ten, ſo gegen die Ketzer vormals waren gemacht worden, ietzo umgekehret und
gegen die Rechtglaͤubigen angewendet wurden 2. Dieſe Verfolgung gieng
ſchon, gleich nach geſchloſſenem erſten Frieden, an 3. Der Hof zog niemand
in Dienſte, als der ſich zu der Religion des Koͤniges bekennte, man nahm den
Rechtglaͤubigen hin und wieder ihre Buͤcher, und endlich gar die Kirchen;
der groſſe Hauffe, welcher von der Chriſtlichen Religion faſt nichts als einen
aͤuſſerlichen Schein hatte 4, folgte leicht dem Strome. Einige der Vor-

nehmſten
[Beginn Spaltensatz] pauperum cruces [unleserliches Material – 1 Zeichen fehlt] qui gemiſcentes quotidie ad
deum, finem malorum imprecantes, & quod gra-
uiſſimum eſt, interdum ui nimiae amaritudinis
etiam aduentum hoſtium poſtulantes, aliquando a
deo impetrarunt, ut euerſionem tandem a barba-
ris in commune tolerarent, quam ſoli ante a Ro-
manis tolerauerant. Sed eſto, haec omnia prae-
termittantur, quia & in toto ferme aguntur orbe
Romano, & ſpoſpondi, me de his malis nec pauca
dicturum.
1 §. XVII. 1. Die zum Beweiß gehoͤrige Stellen
hat philippvs a limborgh in ſeiner hi-
ſtoria inquiſitionis c.
6. geſammlet.
2 victor vitensis klagt hieruͤber de
perſecut. Vandal. Lib. IV. c. 1. Neſciens quo-
que quid loqueretur, neque de quibus affirmabat,
legem, quam dudum Chriſtiani imperatores noſtri
contra eos & contra alios baereticos pro honori-
ficentia eccleſiae catholicae dederant, aduerſum
nos illi proponere non erubuerunt, addentes multa
de ſuis, ſicut placuit tyrannicae poteſtati.
3 Conf. honorati antonini, Con-
ſtantinae in Africa epiſcopi, epiſtola cohorta-
toria ad Arcadium pro fide exſulantem, ſub
Genſerico, Vandalorum rege Ariano.
4 salvianvs beſchreibet uns die Kirche
[Spaltenumbruch] von Carthago folgender geſtalt Lib. VIII. p. 163.
Sed quia de impuritate Afrorum iam multa dixi-
mus, nunc de blaſphemiis ſaltem pauca dicamus.
Profeſſa enim illic iugiter plurimorum paganitas
fuit: habebant quippe intra muros patrios inteſti-
num ſcelus, Coeleſtem illum ſcilicet, Afrorum dae-
monem dico: cui ideo, ut reor, ueteres pagaui
tam ſpecioſae appellationis titulum dederunt, ut
quia in eo non erat numen, uel nomen aliquod
eſſet, & quia non habebat aliquam ex poteſtate
uirtutem, haberet ſaltem ex uocabulo dignitatem.
Quis ergo illi idolo non initiatus? quis non a ſtir-
pe ipſa, forſitan etiam a natiuitate, deuotus? Nec
loquor de hominibus ſicut uita, ita etiam profeſ-
ſione ac uocabulo paganis, & qui ſicut profani
erant errore, ſic nomine: tolerabilior quippe eſt,
& minus nefaria gentilitas in hominibus profeſ-
ſionis ſuae. Illud pernicioſius ac ſceleſtius, quod
multi eorum, qui profeſſionem Chriſto dicauerant,
mente idolis ſeruiebant. Quis enim non eorum,
qui Chriſtiani appellantur, Coeleſtem illum, aut
poſt Chriſtum adorauit, aut, quod peius eſt, mul-
to ante, quam Chriſtum? Quis non daemonico-
rum ſacriſiciorum nidore plenus diuinae domus in-
trauit, & cum factione ipſorum daemonum Chri-
ſti altare conſcendit; ut non tam innanis crimi-
nis fuiſſet, ad templum domini non uenire, quam
ſic uenire?
Und weiter unten: At, inquis, non
omnes iſta faciebant, ſed potentiſſimi quique ac
ſublimiſſemi. Acquieſcamus hoc ita eſſe, ſed cum

[Ende Spaltensatz]
ditiſſimae
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0448" n="414"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Neundtes Buch. Ge&#x017F;chichte der Teut&#x017F;chen,</hi></fw><lb/>
&#x017F;charffe Befehle ausbrachten. Selb&#x017F;t der H. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">avgvstinvs</hi></hi></hi> hatte &#x017F;eine vorige<lb/>
Meinung, daß die Religion keine Gewalt leide, derge&#x017F;talt gea&#x0364;ndert, daß<lb/>
ihm die Ge&#x017F;etze gegen die Donati&#x017F;ten kaum &#x017F;charff genug &#x017F;chienen <note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XVII</hi>. 1. Die zum Beweiß geho&#x0364;rige Stellen<lb/>
hat <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">philippvs a limborgh</hi></hi></hi> in &#x017F;einer <hi rendition="#aq">hi-<lb/>
&#x017F;toria inqui&#x017F;itionis c.</hi> 6. ge&#x017F;ammlet.</note>. Die&#x017F;e<lb/>
Art zu bekehren &#x017F;chlug ietzt zu ihrem eigenen gro&#x017F;&#x017F;en Schaden aus. <hi rendition="#aq">Gen&#x017F;eri-<lb/>
cus</hi> war den Arianern zugethan, und hielt die&#x017F;e Lehre vor eben &#x017F;o wahr, als<lb/><hi rendition="#aq">Honorius</hi> und <hi rendition="#aq">Valentinianus</hi> das Beka&#x0364;ntniß der Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Kirche. Da<lb/>
nun einmal Zwang und Gewalt in Religions-Sachen war eingefu&#x0364;hret wor-<lb/>
den, &#x017F;o brauchte ietzund der herr&#x017F;chende Theil, <hi rendition="#aq">Gen&#x017F;ericum</hi> in &#x017F;einem, wie-<lb/>
wohl irrigen Gewi&#x017F;&#x017F;en, gegen die Orthodoxen aufzuhetzen, eben die Gru&#x0364;nde,<lb/>
durch welche jene bey den Ka&#x0364;i&#x017F;ern die <hi rendition="#aq">re&#x017F;cripta,</hi> nach ihren Belieben, her-<lb/>
aus gebracht hatten. Da al&#x017F;o nicht zu verwundern, wenn eben die An&#x017F;tal-<lb/>
ten, &#x017F;o gegen die Ketzer vormals waren gemacht worden, ietzo umgekehret und<lb/>
gegen die Rechtgla&#x0364;ubigen angewendet wurden <note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">victor vitensis</hi></hi></hi> klagt hieru&#x0364;ber <hi rendition="#aq">de<lb/>
per&#x017F;ecut. Vandal. Lib. IV. c. 1. <hi rendition="#i">Ne&#x017F;ciens quo-<lb/>
que quid loqueretur, neque de quibus affirmabat,<lb/>
legem, quam dudum Chri&#x017F;tiani imperatores no&#x017F;tri<lb/>
contra eos &amp; contra alios baereticos pro honori-<lb/>
ficentia eccle&#x017F;iae catholicae dederant, aduer&#x017F;um<lb/>
nos illi proponere non erubuerunt, addentes multa<lb/>
de &#x017F;uis, &#x017F;icut placuit tyrannicae pote&#x017F;tati.</hi></hi></note>. Die&#x017F;e Verfolgung gieng<lb/>
&#x017F;chon, gleich nach ge&#x017F;chlo&#x017F;&#x017F;enem er&#x017F;ten Frieden, an <note place="foot" n="3"><hi rendition="#aq">Conf. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">honorati antonini,</hi></hi> Con-<lb/>
&#x017F;tantinae in Africa epi&#x017F;copi, epi&#x017F;tola cohorta-<lb/>
toria ad Arcadium pro fide ex&#x017F;ulantem, &#x017F;ub<lb/>
Gen&#x017F;erico, Vandalorum rege Ariano.</hi></note>. Der Hof zog niemand<lb/>
in Dien&#x017F;te, als der &#x017F;ich zu der Religion des Ko&#x0364;niges bekennte, man nahm den<lb/>
Rechtgla&#x0364;ubigen hin und wieder ihre Bu&#x0364;cher, und endlich gar die Kirchen;<lb/>
der gro&#x017F;&#x017F;e Hauffe, welcher von der Chri&#x017F;tlichen Religion fa&#x017F;t nichts als einen<lb/>
a&#x0364;u&#x017F;&#x017F;erlichen Schein hatte <note xml:id="FN448_04_01" next="#FN448_04_02" place="foot" n="4"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">salvianvs</hi></hi></hi> be&#x017F;chreibet uns die Kirche<lb/><cb/>
von Carthago folgender ge&#x017F;talt <hi rendition="#aq">Lib. VIII. p. 163.<lb/><hi rendition="#i">Sed quia de impuritate Afrorum iam multa dixi-<lb/>
mus, nunc de bla&#x017F;phemiis &#x017F;altem pauca dicamus.<lb/>
Profe&#x017F;&#x017F;a enim illic iugiter plurimorum paganitas<lb/>
fuit: habebant quippe intra muros patrios inte&#x017F;ti-<lb/>
num &#x017F;celus, Coele&#x017F;tem illum &#x017F;cilicet, Afrorum dae-<lb/>
monem dico: cui ideo, ut reor, ueteres pagaui<lb/>
tam &#x017F;pecio&#x017F;ae appellationis titulum dederunt, ut<lb/>
quia in eo non erat numen, uel nomen aliquod<lb/>
e&#x017F;&#x017F;et, &amp; quia non habebat aliquam ex pote&#x017F;tate<lb/>
uirtutem, haberet &#x017F;altem ex uocabulo dignitatem.<lb/>
Quis ergo illi idolo non initiatus? quis non a &#x017F;tir-<lb/>
pe ip&#x017F;a, for&#x017F;itan etiam a natiuitate, deuotus? Nec<lb/>
loquor de hominibus &#x017F;icut uita, ita etiam profe&#x017F;-<lb/>
&#x017F;ione ac uocabulo paganis, &amp; qui &#x017F;icut profani<lb/>
erant errore, &#x017F;ic nomine: tolerabilior quippe e&#x017F;t,<lb/>
&amp; minus nefaria gentilitas in hominibus profe&#x017F;-<lb/>
&#x017F;ionis &#x017F;uae. Illud pernicio&#x017F;ius ac &#x017F;cele&#x017F;tius, quod<lb/>
multi eorum, qui profe&#x017F;&#x017F;ionem Chri&#x017F;to dicauerant,<lb/>
mente idolis &#x017F;eruiebant. Quis enim non eorum,<lb/>
qui Chri&#x017F;tiani appellantur, Coele&#x017F;tem illum, aut<lb/>
po&#x017F;t Chri&#x017F;tum adorauit, aut, quod peius e&#x017F;t, mul-<lb/>
to ante, quam Chri&#x017F;tum? Quis non daemonico-<lb/>
rum &#x017F;acri&#x017F;iciorum nidore plenus diuinae domus in-<lb/>
trauit, &amp; cum factione ip&#x017F;orum daemonum Chri-<lb/>
&#x017F;ti altare con&#x017F;cendit; ut non tam innanis crimi-<lb/>
nis fui&#x017F;&#x017F;et, ad templum domini non uenire, quam<lb/>
&#x017F;ic uenire?</hi></hi> Und weiter unten: <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">At, inquis, non<lb/>
omnes i&#x017F;ta faciebant, &#x017F;ed potenti&#x017F;&#x017F;imi quique ac<lb/>
&#x017F;ublimi&#x017F;&#x017F;emi. Acquie&#x017F;camus hoc ita e&#x017F;&#x017F;e, &#x017F;ed cum</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">diti&#x017F;&#x017F;imae</hi></hi></fw><cb type="end"/>
</note>, folgte leicht dem Strome. Einige der Vor-<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">nehm&#x017F;ten</fw><lb/><note xml:id="FN447_03_02" prev="#FN447_03_01" place="foot" n="3"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">pauperum cruces <gap reason="illegible" unit="chars" quantity="1"/> qui gemi&#x017F;centes quotidie ad<lb/>
deum, finem malorum imprecantes, &amp; quod gra-<lb/>
ui&#x017F;&#x017F;imum e&#x017F;t, interdum ui nimiae amaritudinis<lb/>
etiam aduentum ho&#x017F;tium po&#x017F;tulantes, aliquando a<lb/>
deo impetrarunt, ut euer&#x017F;ionem tandem a barba-<lb/>
ris in commune tolerarent, quam &#x017F;oli ante a Ro-<lb/>
manis tolerauerant. Sed e&#x017F;to, haec omnia prae-<lb/>
termittantur, quia &amp; in toto ferme aguntur orbe<lb/>
Romano, &amp; &#x017F;po&#x017F;pondi, me de his malis nec pauca<lb/>
dicturum.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[414/0448] Neundtes Buch. Geſchichte der Teutſchen, ſcharffe Befehle ausbrachten. Selbſt der H. avgvstinvs hatte ſeine vorige Meinung, daß die Religion keine Gewalt leide, dergeſtalt geaͤndert, daß ihm die Geſetze gegen die Donatiſten kaum ſcharff genug ſchienen 1. Dieſe Art zu bekehren ſchlug ietzt zu ihrem eigenen groſſen Schaden aus. Genſeri- cus war den Arianern zugethan, und hielt dieſe Lehre vor eben ſo wahr, als Honorius und Valentinianus das Bekaͤntniß der Roͤmiſchen Kirche. Da nun einmal Zwang und Gewalt in Religions-Sachen war eingefuͤhret wor- den, ſo brauchte ietzund der herrſchende Theil, Genſericum in ſeinem, wie- wohl irrigen Gewiſſen, gegen die Orthodoxen aufzuhetzen, eben die Gruͤnde, durch welche jene bey den Kaͤiſern die reſcripta, nach ihren Belieben, her- aus gebracht hatten. Da alſo nicht zu verwundern, wenn eben die Anſtal- ten, ſo gegen die Ketzer vormals waren gemacht worden, ietzo umgekehret und gegen die Rechtglaͤubigen angewendet wurden 2. Dieſe Verfolgung gieng ſchon, gleich nach geſchloſſenem erſten Frieden, an 3. Der Hof zog niemand in Dienſte, als der ſich zu der Religion des Koͤniges bekennte, man nahm den Rechtglaͤubigen hin und wieder ihre Buͤcher, und endlich gar die Kirchen; der groſſe Hauffe, welcher von der Chriſtlichen Religion faſt nichts als einen aͤuſſerlichen Schein hatte 4, folgte leicht dem Strome. Einige der Vor- nehmſten 3 1 §. XVII. 1. Die zum Beweiß gehoͤrige Stellen hat philippvs a limborgh in ſeiner hi- ſtoria inquiſitionis c. 6. geſammlet. 2 victor vitensis klagt hieruͤber de perſecut. Vandal. Lib. IV. c. 1. Neſciens quo- que quid loqueretur, neque de quibus affirmabat, legem, quam dudum Chriſtiani imperatores noſtri contra eos & contra alios baereticos pro honori- ficentia eccleſiae catholicae dederant, aduerſum nos illi proponere non erubuerunt, addentes multa de ſuis, ſicut placuit tyrannicae poteſtati. 3 Conf. honorati antonini, Con- ſtantinae in Africa epiſcopi, epiſtola cohorta- toria ad Arcadium pro fide exſulantem, ſub Genſerico, Vandalorum rege Ariano. 4 salvianvs beſchreibet uns die Kirche von Carthago folgender geſtalt Lib. VIII. p. 163. Sed quia de impuritate Afrorum iam multa dixi- mus, nunc de blaſphemiis ſaltem pauca dicamus. Profeſſa enim illic iugiter plurimorum paganitas fuit: habebant quippe intra muros patrios inteſti- num ſcelus, Coeleſtem illum ſcilicet, Afrorum dae- monem dico: cui ideo, ut reor, ueteres pagaui tam ſpecioſae appellationis titulum dederunt, ut quia in eo non erat numen, uel nomen aliquod eſſet, & quia non habebat aliquam ex poteſtate uirtutem, haberet ſaltem ex uocabulo dignitatem. Quis ergo illi idolo non initiatus? quis non a ſtir- pe ipſa, forſitan etiam a natiuitate, deuotus? Nec loquor de hominibus ſicut uita, ita etiam profeſ- ſione ac uocabulo paganis, & qui ſicut profani erant errore, ſic nomine: tolerabilior quippe eſt, & minus nefaria gentilitas in hominibus profeſ- ſionis ſuae. Illud pernicioſius ac ſceleſtius, quod multi eorum, qui profeſſionem Chriſto dicauerant, mente idolis ſeruiebant. Quis enim non eorum, qui Chriſtiani appellantur, Coeleſtem illum, aut poſt Chriſtum adorauit, aut, quod peius eſt, mul- to ante, quam Chriſtum? Quis non daemonico- rum ſacriſiciorum nidore plenus diuinae domus in- trauit, & cum factione ipſorum daemonum Chri- ſti altare conſcendit; ut non tam innanis crimi- nis fuiſſet, ad templum domini non uenire, quam ſic uenire? Und weiter unten: At, inquis, non omnes iſta faciebant, ſed potentiſſimi quique ac ſublimiſſemi. Acquieſcamus hoc ita eſſe, ſed cum ditiſſimae 3 pauperum cruces _ qui gemiſcentes quotidie ad deum, finem malorum imprecantes, & quod gra- uiſſimum eſt, interdum ui nimiae amaritudinis etiam aduentum hoſtium poſtulantes, aliquando a deo impetrarunt, ut euerſionem tandem a barba- ris in commune tolerarent, quam ſoli ante a Ro- manis tolerauerant. Sed eſto, haec omnia prae- termittantur, quia & in toto ferme aguntur orbe Romano, & ſpoſpondi, me de his malis nec pauca dicturum.

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/448
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 414. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/448>, abgerufen am 06.06.2024.