Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zu Ende der mit den Hunnen geführten Kriege.
wieder sie, und alle andere Uberbleibsel des Heydenthums waren, dennoch
immer bey vielen Grossen, die sich nur dem Schein nach zur Christlichen Re-
ligion bekenneten, Gehör fanden. Desto grösser war aber auch die Schmach,
als er überwunden, gefangen, und in Tholouse im Triumph aufgeführet
ward . Das Land stund ietzt bis an die Rhone den Gothen offen, und
Theodoricus versäumte nicht, dergleichen Gelegenheit sich zu Nutze zu ma-
chen. Die Einwohner aber bezeigten desto mehr Neigung gegen die Gothen,
ie weniger Zucht bey der Römischen Armee gewesen war 4. Jn solcher allge-
meinen Bestürtzung, fand Avitus, der eben damals praefectus praetorio
Galliarum
war, Mittel, Theodoricum durch güttliche Vorschläge zum
Frieden zu bringen: da aus den Umständen leicht zu vermuthen ist, daß die
Römer ihm gute Bedingungen zugestanden, und man sich also an sidonivm
apollinarem
nicht kehren darff, welcher in dem Lob-Gedichte, so er Avi-
to,
nachdem selbiger Käiser geworden, zu Ehren geschrieben, bey sothaner Frie-
dens-Handlung alles in dessen Hände stellet 5.

XV. Da
[Beginn Spaltensatz] ro und cassiodoro hereits bewährte Um-
stände, werden von salviano, presbytero
Massiliensi,
in seinem Werck de prouidentia
dei,
welches er wenig Jahre nach dieser Schlacht
verfertiget, Lib. VII. p. 140. weitläufftiger be-
schrieben. Denique probauit hoc bello proximo in-
felicitas nostra. Cum enim Gothi metuerent,
praesumebamus nos, in Chunis spem ponere, illi in
deo: cum pax ab illis postularetur, a nobis nega-
retur: illi episcopos mitterent, nos repelleremus:
illi etiam in alienis sacerdotibus deum honorarent,
nos etiam in nostris contemneremus: prout actus
utriusque partis, ita & rerum terminus fuit. Il-
lis data est in summo timore palma, nobis in sum-
ma elatione confusio. Vt uere & in nobis, tunc
& in illis euidenter probatum sit illud domini no-
stri dictum:
Quoniam qui se exaltat, humilia-
bitur; & qui se humisiat, exaltabitur. Illis
enim exaltatio data est pro humilitate, nobis pro
elatione deiectio. Namque agnouit hoc ille dux
nostrae partis
[Litorius scil.] qui eandem urbem
bostium, quam eodem die uictorem se intraturum
esse praesumpsit, captiuus intrauit,
[Tolosam.]
Probauit scilicet, quod propheta dixit: Quia non
est hominis uia eius: neque uiri est, ut ambu-
let, & dirigat gressus suos. Nam quia uiam su-
am iuris sui existimauit; nec gressum directionis
habuit, nec uiam salutis inuenit.
Effusa est, ut
legimus,
abiectio super principem, seductus est
in inuio, & non in uia: & ad nihilum dedu-
ctus est, uelut aqua decurrens. In quo quidem,
praeter ipsam rerum infelicitatem, praesens iudi-
cium dei patuit, ut quicquid se facturum usurpa-
rat, pateretur. Nam quia sine diuinitatis auxi-
lio ac dei ductu capiendum a se hostem credidit
;
[Spaltenumbruch] ipse captut est, consilii ac sapientiae summam
usurpauit, ignominiam temeritatis incurrit: uin-
cula, quae aliis parauit, ipse sustinuit. Et quod,
rogo, euidentius dei iudicium esse potuit, quam
ut habens praedatoris fiduciam, praeda fieret?
triumphum praesumens, triumphus esset? circum-
daretur, corriperetur, alligaretur, retorta tergo
brachia gereret; manus, quas bellicosas putabat,
uinctas uideret; puerorum ac mulierum spectacu-
lum fieret, illudentes sibi barbaros cerneret, irri-
sionem sexus promiscui sustineret? & qui maxi-
mum habuerat supercilium fortis uiri, mortem
subiret ignaui? Atque utinam hoc ipsum breue re-
medium malorum esset, non diuturna toleratio.
Ille autem, quantum ad poenarum longitudinem
pertinet, longo tempore & diuturna in ergastule
barbarorum tabe consumtus, in hanc miseriam
redactus est, ut
(quod plerumque homines etiam
poenis ipsis grauius atque acerbius putant
) in mi-
serationem hostium deueniret. Et cur hoc? abs-
que dubio, nisi quia
(ut iam dixi) illi deo humi-
les, nos rebelles: illi crediderunt in manu dei esse
uictoriam, nos in manu nostra, immo in sacrile-
ga atque impia, quod est peius, nocentiusque
quam nostra. Denique ipse rex hostium quantum
res prodidit ac probauit, usque ad diem pugnae
stratus cilicio preces fudit, ante bellum in oratio-
ne iacuit, ad bellum de oratione surrexit; prius-
quam pugnam manu capesseret, supplicatione pu-
gnauit: & ideo fidens processit ad pugnam, quia
iam meruerat in oratione uictoriam.
4 Siehe not 1.
5 sidonivs in panegyrico in Auitune
carm. VII. u.
299.
[Ende Spaltensatz]
Nil
F f f 2

bis zu Ende der mit den Hunnen gefuͤhrten Kriege.
wieder ſie, und alle andere Uberbleibſel des Heydenthums waren, dennoch
immer bey vielen Groſſen, die ſich nur dem Schein nach zur Chriſtlichen Re-
ligion bekenneten, Gehoͤr fanden. Deſto groͤſſer war aber auch die Schmach,
als er uͤberwunden, gefangen, und in Tholouſe im Triumph aufgefuͤhret
ward . Das Land ſtund ietzt bis an die Rhone den Gothen offen, und
Theodoricus verſaͤumte nicht, dergleichen Gelegenheit ſich zu Nutze zu ma-
chen. Die Einwohner aber bezeigten deſto mehr Neigung gegen die Gothen,
ie weniger Zucht bey der Roͤmiſchen Armee geweſen war 4. Jn ſolcher allge-
meinen Beſtuͤrtzung, fand Avitus, der eben damals praefectus praetorio
Galliarum
war, Mittel, Theodoricum durch guͤttliche Vorſchlaͤge zum
Frieden zu bringen: da aus den Umſtaͤnden leicht zu vermuthen iſt, daß die
Roͤmer ihm gute Bedingungen zugeſtanden, und man ſich alſo an sidonivm
apollinarem
nicht kehren darff, welcher in dem Lob-Gedichte, ſo er Avi-
to,
nachdem ſelbiger Kaͤiſer geworden, zu Ehren geſchrieben, bey ſothaner Frie-
dens-Handlung alles in deſſen Haͤnde ſtellet 5.

XV. Da
[Beginn Spaltensatz] ro und cassiodoro hereits bewaͤhrte Um-
ſtaͤnde, werden von salviano, presbytero
Maſſilienſi,
in ſeinem Werck de prouidentia
dei,
welches er wenig Jahre nach dieſer Schlacht
verfertiget, Lib. VII. p. 140. weitlaͤufftiger be-
ſchrieben. Denique probauit hoc bello proximo in-
felicitas noſtra. Cum enim Gothi metuerent,
praeſumebamus nos, in Chunis ſpem ponere, illi in
deo: cum pax ab illis poſtularetur, a nobis nega-
retur: illi epiſcopos mitterent, nos repelleremus:
illi etiam in alienis ſacerdotibus deum honorarent,
nos etiam in noſtris contemneremus: prout actus
utriusque partis, ita & rerum terminus fuit. Il-
lis data eſt in ſummo timore palma, nobis in ſum-
ma elatione confuſio. Vt uere & in nobis, tunc
& in illis euidenter probatum ſit illud domini no-
ſtri dictum:
Quoniam qui ſe exaltat, humilia-
bitur; & qui ſe humiſiat, exaltabitur. Illis
enim exaltatio data eſt pro humilitate, nobis pro
elatione deiectio. Namque agnouit hoc ille dux
noſtrae partis
[Litorius ſcil.] qui eandem urbem
boſtium, quam eodem die uictorem ſe intraturum
eſſe praeſumpſit, captiuus intrauit,
[Toloſam.]
Probauit ſcilicet, quod propheta dixit: Quia non
eſt hominis uia eius: neque uiri eſt, ut ambu-
let, & dirigat greſſus ſuos. Nam quia uiam ſu-
am iuris ſui exiſtimauit; nec greſſum directionis
habuit, nec uiam ſalutis inuenit.
Effuſa eſt, ut
legimus,
abiectio ſuper principem, ſeductus eſt
in inuio, & non in uia: & ad nihilum dedu-
ctus eſt, uelut aqua decurrens. In quo quidem,
praeter ipſam rerum infelicitatem, praeſens iudi-
cium dei patuit, ut quicquid ſe facturum uſurpa-
rat, pateretur. Nam quia ſine diuinitatis auxi-
lio ac dei ductu capiendum a ſe hoſtem credidit
;
[Spaltenumbruch] ipſe captut eſt, conſilii ac ſapientiae ſummam
uſurpauit, ignominiam temeritatis incurrit: uin-
cula, quae aliis parauit, ipſe ſuſtinuit. Et quod,
rogo, euidentius dei iudicium eſſe potuit, quam
ut habens praedatoris fiduciam, praeda fieret?
triumphum praeſumens, triumphus eſſet? circum-
daretur, corriperetur, alligaretur, retorta tergo
brachia gereret; manus, quas bellicoſas putabat,
uinctas uideret; puerorum ac mulierum ſpectacu-
lum fieret, illudentes ſibi barbaros cerneret, irri-
ſionem ſexus promiſcui ſuſtineret? & qui maxi-
mum habuerat ſupercilium fortis uiri, mortem
ſubiret ignaui? Atque utinam hoc ipſum breue re-
medium malorum eſſet, non diuturna toleratio.
Ille autem, quantum ad poenarum longitudinem
pertinet, longo tempore & diuturna in ergaſtule
barbarorum tabe conſumtus, in hanc miſeriam
redactus eſt, ut
(quod plerumque homines etiam
poenis ipſis grauius atque acerbius putant
) in mi-
ſerationem hoſtium deueniret. Et cur hoc? abs-
que dubio, niſi quia
(ut iam dixi) illi deo humi-
les, nos rebelles: illi crediderunt in manu dei eſſe
uictoriam, nos in manu noſtra, immo in ſacrile-
ga atque impia, quod eſt peius, nocentiusque
quam noſtra. Denique ipſe rex hoſtium quantum
res prodidit ac probauit, usque ad diem pugnae
ſtratus cilicio preces fudit, ante bellum in oratio-
ne iacuit, ad bellum de oratione ſurrexit; prius-
quam pugnam manu capeſſeret, ſupplicatione pu-
gnauit: & ideo fidens proceſſit ad pugnam, quia
iam meruerat in oratione uictoriam.
4 Siehe not 1.
5 sidonivs in panegyrico in Auitune
carm. VII. u.
299.
[Ende Spaltensatz]
Nil
F f f 2
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0445" n="411"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zu Ende der mit den Hunnen gefu&#x0364;hrten Kriege.</hi></fw><lb/>
wieder &#x017F;ie, und alle andere Uberbleib&#x017F;el des Heydenthums waren, dennoch<lb/>
immer bey vielen Gro&#x017F;&#x017F;en, die &#x017F;ich nur dem Schein nach zur Chri&#x017F;tlichen Re-<lb/>
ligion bekenneten, Geho&#x0364;r fanden. De&#x017F;to gro&#x0364;&#x017F;&#x017F;er war aber auch die Schmach,<lb/>
als er u&#x0364;berwunden, gefangen, und in <hi rendition="#aq">Tholou&#x017F;e</hi> im Triumph aufgefu&#x0364;hret<lb/>
ward <note xml:id="FN444_03_02" prev="#FN444_03_01" place="foot" n="3"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ro</hi></hi></hi> und <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">cassiodoro</hi></hi></hi> hereits bewa&#x0364;hrte Um-<lb/>
&#x017F;ta&#x0364;nde, werden von <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">salviano,</hi></hi> presbytero<lb/>
Ma&#x017F;&#x017F;ilien&#x017F;i,</hi> in &#x017F;einem Werck <hi rendition="#aq">de prouidentia<lb/>
dei,</hi> welches er wenig Jahre nach die&#x017F;er Schlacht<lb/>
verfertiget, <hi rendition="#aq">Lib. VII. p.</hi> 140. weitla&#x0364;ufftiger be-<lb/>
&#x017F;chrieben. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Denique probauit hoc bello proximo in-<lb/>
felicitas no&#x017F;tra. Cum enim Gothi metuerent,<lb/>
prae&#x017F;umebamus nos, in Chunis &#x017F;pem ponere, illi in<lb/>
deo: cum pax ab illis po&#x017F;tularetur, a nobis nega-<lb/>
retur: illi epi&#x017F;copos mitterent, nos repelleremus:<lb/>
illi etiam in alienis &#x017F;acerdotibus deum honorarent,<lb/>
nos etiam in no&#x017F;tris contemneremus: prout actus<lb/>
utriusque partis, ita &amp; rerum terminus fuit. Il-<lb/>
lis data e&#x017F;t in &#x017F;ummo timore palma, nobis in &#x017F;um-<lb/>
ma elatione confu&#x017F;io. Vt uere &amp; in nobis, tunc<lb/>
&amp; in illis euidenter probatum &#x017F;it illud domini no-<lb/>
&#x017F;tri dictum:</hi> Quoniam qui &#x017F;e exaltat, humilia-<lb/>
bitur; &amp; qui &#x017F;e humi&#x017F;iat, exaltabitur. <hi rendition="#i">Illis<lb/>
enim exaltatio data e&#x017F;t pro humilitate, nobis pro<lb/>
elatione deiectio. Namque agnouit hoc ille dux<lb/>
no&#x017F;trae partis</hi> [Litorius &#x017F;cil.] <hi rendition="#i">qui eandem urbem<lb/>
bo&#x017F;tium, quam eodem die uictorem &#x017F;e intraturum<lb/>
e&#x017F;&#x017F;e prae&#x017F;ump&#x017F;it, captiuus intrauit,</hi> [Tolo&#x017F;am.]<lb/><hi rendition="#i">Probauit &#x017F;cilicet, quod propheta dixit:</hi> Quia non<lb/>
e&#x017F;t hominis uia eius: neque uiri e&#x017F;t, ut ambu-<lb/>
let, &amp; dirigat gre&#x017F;&#x017F;us &#x017F;uos. <hi rendition="#i">Nam quia uiam &#x017F;u-<lb/>
am iuris &#x017F;ui exi&#x017F;timauit; nec gre&#x017F;&#x017F;um directionis<lb/>
habuit, nec uiam &#x017F;alutis inuenit.</hi> Effu&#x017F;a e&#x017F;t, <hi rendition="#i">ut<lb/>
legimus,</hi> abiectio &#x017F;uper principem, &#x017F;eductus e&#x017F;t<lb/>
in inuio, &amp; non in uia: &amp; ad nihilum dedu-<lb/>
ctus e&#x017F;t, uelut aqua decurrens. <hi rendition="#i">In quo quidem,<lb/>
praeter ip&#x017F;am rerum infelicitatem, prae&#x017F;ens iudi-<lb/>
cium dei patuit, ut quicquid &#x017F;e facturum u&#x017F;urpa-<lb/>
rat, pateretur. Nam quia &#x017F;ine diuinitatis auxi-<lb/>
lio ac dei ductu capiendum a &#x017F;e ho&#x017F;tem credidit</hi>;<lb/><cb/> <hi rendition="#i">ip&#x017F;e captut e&#x017F;t, con&#x017F;ilii ac &#x017F;apientiae &#x017F;ummam<lb/>
u&#x017F;urpauit, ignominiam temeritatis incurrit: uin-<lb/>
cula, quae aliis parauit, ip&#x017F;e &#x017F;u&#x017F;tinuit. Et quod,<lb/>
rogo, euidentius dei iudicium e&#x017F;&#x017F;e potuit, quam<lb/>
ut habens praedatoris fiduciam, praeda fieret?<lb/>
triumphum prae&#x017F;umens, triumphus e&#x017F;&#x017F;et? circum-<lb/>
daretur, corriperetur, alligaretur, retorta tergo<lb/>
brachia gereret; manus, quas bellico&#x017F;as putabat,<lb/>
uinctas uideret; puerorum ac mulierum &#x017F;pectacu-<lb/>
lum fieret, illudentes &#x017F;ibi barbaros cerneret, irri-<lb/>
&#x017F;ionem &#x017F;exus promi&#x017F;cui &#x017F;u&#x017F;tineret? &amp; qui maxi-<lb/>
mum habuerat &#x017F;upercilium fortis uiri, mortem<lb/>
&#x017F;ubiret ignaui? Atque utinam hoc ip&#x017F;um breue re-<lb/>
medium malorum e&#x017F;&#x017F;et, non diuturna toleratio.<lb/>
Ille autem, quantum ad poenarum longitudinem<lb/>
pertinet, longo tempore &amp; diuturna in erga&#x017F;tule<lb/>
barbarorum tabe con&#x017F;umtus, in hanc mi&#x017F;eriam<lb/>
redactus e&#x017F;t, ut</hi> (<hi rendition="#i">quod plerumque homines etiam<lb/>
poenis ip&#x017F;is grauius atque acerbius putant</hi>) <hi rendition="#i">in mi-<lb/>
&#x017F;erationem ho&#x017F;tium deueniret. Et cur hoc? abs-<lb/>
que dubio, ni&#x017F;i quia</hi> (<hi rendition="#i">ut iam dixi</hi>) <hi rendition="#i">illi deo humi-<lb/>
les, nos rebelles: illi crediderunt in manu dei e&#x017F;&#x017F;e<lb/>
uictoriam, nos in manu no&#x017F;tra, immo in &#x017F;acrile-<lb/>
ga atque impia, quod e&#x017F;t peius, nocentiusque<lb/>
quam no&#x017F;tra. Denique ip&#x017F;e rex ho&#x017F;tium quantum<lb/>
res prodidit ac probauit, usque ad diem pugnae<lb/>
&#x017F;tratus cilicio preces fudit, ante bellum in oratio-<lb/>
ne iacuit, ad bellum de oratione &#x017F;urrexit; prius-<lb/>
quam pugnam manu cape&#x017F;&#x017F;eret, &#x017F;upplicatione pu-<lb/>
gnauit: &amp; ideo fidens proce&#x017F;&#x017F;it ad pugnam, quia<lb/>
iam meruerat in oratione uictoriam.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt.</note></note>. Das Land &#x017F;tund ietzt bis an die Rhone den Gothen offen, und<lb/><hi rendition="#aq">Theodoricus</hi> ver&#x017F;a&#x0364;umte nicht, dergleichen Gelegenheit &#x017F;ich zu Nutze zu ma-<lb/>
chen. Die Einwohner aber bezeigten de&#x017F;to mehr Neigung gegen die Gothen,<lb/>
ie weniger Zucht bey der Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Armee gewe&#x017F;en war <note place="foot" n="4">Siehe <hi rendition="#aq">not</hi> 1.</note>. Jn &#x017F;olcher allge-<lb/>
meinen Be&#x017F;tu&#x0364;rtzung, fand <hi rendition="#aq">Avitus,</hi> der eben damals <hi rendition="#aq">praefectus praetorio<lb/>
Galliarum</hi> war, Mittel, <hi rendition="#aq">Theodoricum</hi> durch gu&#x0364;ttliche Vor&#x017F;chla&#x0364;ge zum<lb/>
Frieden zu bringen: da aus den Um&#x017F;ta&#x0364;nden leicht zu vermuthen i&#x017F;t, daß die<lb/>
Ro&#x0364;mer ihm gute Bedingungen zuge&#x017F;tanden, und man &#x017F;ich al&#x017F;o an <hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">sidonivm<lb/><hi rendition="#g">apollinarem</hi></hi></hi> nicht kehren darff, welcher in dem Lob-Gedichte, &#x017F;o er <hi rendition="#aq">Avi-<lb/>
to,</hi> nachdem &#x017F;elbiger Ka&#x0364;i&#x017F;er geworden, zu Ehren ge&#x017F;chrieben, bey &#x017F;othaner Frie-<lb/>
dens-Handlung alles in de&#x017F;&#x017F;en Ha&#x0364;nde &#x017F;tellet <note xml:id="FN445_05_01" next="#FN445_05_02" place="foot" n="5"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">sidonivs</hi></hi> in panegyrico in Auitune<lb/>
carm. VII. u.</hi> 299.<lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Nil</hi></hi></fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">F f f 2</fw><lb/><cb type="end"/>
</note>.</p><lb/>
          <fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq">XV.</hi> Da</fw><lb/>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[411/0445] bis zu Ende der mit den Hunnen gefuͤhrten Kriege. wieder ſie, und alle andere Uberbleibſel des Heydenthums waren, dennoch immer bey vielen Groſſen, die ſich nur dem Schein nach zur Chriſtlichen Re- ligion bekenneten, Gehoͤr fanden. Deſto groͤſſer war aber auch die Schmach, als er uͤberwunden, gefangen, und in Tholouſe im Triumph aufgefuͤhret ward 3. Das Land ſtund ietzt bis an die Rhone den Gothen offen, und Theodoricus verſaͤumte nicht, dergleichen Gelegenheit ſich zu Nutze zu ma- chen. Die Einwohner aber bezeigten deſto mehr Neigung gegen die Gothen, ie weniger Zucht bey der Roͤmiſchen Armee geweſen war 4. Jn ſolcher allge- meinen Beſtuͤrtzung, fand Avitus, der eben damals praefectus praetorio Galliarum war, Mittel, Theodoricum durch guͤttliche Vorſchlaͤge zum Frieden zu bringen: da aus den Umſtaͤnden leicht zu vermuthen iſt, daß die Roͤmer ihm gute Bedingungen zugeſtanden, und man ſich alſo an sidonivm apollinarem nicht kehren darff, welcher in dem Lob-Gedichte, ſo er Avi- to, nachdem ſelbiger Kaͤiſer geworden, zu Ehren geſchrieben, bey ſothaner Frie- dens-Handlung alles in deſſen Haͤnde ſtellet 5. XV. Da 3 ro und cassiodoro hereits bewaͤhrte Um- ſtaͤnde, werden von salviano, presbytero Maſſilienſi, in ſeinem Werck de prouidentia dei, welches er wenig Jahre nach dieſer Schlacht verfertiget, Lib. VII. p. 140. weitlaͤufftiger be- ſchrieben. Denique probauit hoc bello proximo in- felicitas noſtra. Cum enim Gothi metuerent, praeſumebamus nos, in Chunis ſpem ponere, illi in deo: cum pax ab illis poſtularetur, a nobis nega- retur: illi epiſcopos mitterent, nos repelleremus: illi etiam in alienis ſacerdotibus deum honorarent, nos etiam in noſtris contemneremus: prout actus utriusque partis, ita & rerum terminus fuit. Il- lis data eſt in ſummo timore palma, nobis in ſum- ma elatione confuſio. Vt uere & in nobis, tunc & in illis euidenter probatum ſit illud domini no- ſtri dictum: Quoniam qui ſe exaltat, humilia- bitur; & qui ſe humiſiat, exaltabitur. Illis enim exaltatio data eſt pro humilitate, nobis pro elatione deiectio. Namque agnouit hoc ille dux noſtrae partis [Litorius ſcil.] qui eandem urbem boſtium, quam eodem die uictorem ſe intraturum eſſe praeſumpſit, captiuus intrauit, [Toloſam.] Probauit ſcilicet, quod propheta dixit: Quia non eſt hominis uia eius: neque uiri eſt, ut ambu- let, & dirigat greſſus ſuos. Nam quia uiam ſu- am iuris ſui exiſtimauit; nec greſſum directionis habuit, nec uiam ſalutis inuenit. Effuſa eſt, ut legimus, abiectio ſuper principem, ſeductus eſt in inuio, & non in uia: & ad nihilum dedu- ctus eſt, uelut aqua decurrens. In quo quidem, praeter ipſam rerum infelicitatem, praeſens iudi- cium dei patuit, ut quicquid ſe facturum uſurpa- rat, pateretur. Nam quia ſine diuinitatis auxi- lio ac dei ductu capiendum a ſe hoſtem credidit; ipſe captut eſt, conſilii ac ſapientiae ſummam uſurpauit, ignominiam temeritatis incurrit: uin- cula, quae aliis parauit, ipſe ſuſtinuit. Et quod, rogo, euidentius dei iudicium eſſe potuit, quam ut habens praedatoris fiduciam, praeda fieret? triumphum praeſumens, triumphus eſſet? circum- daretur, corriperetur, alligaretur, retorta tergo brachia gereret; manus, quas bellicoſas putabat, uinctas uideret; puerorum ac mulierum ſpectacu- lum fieret, illudentes ſibi barbaros cerneret, irri- ſionem ſexus promiſcui ſuſtineret? & qui maxi- mum habuerat ſupercilium fortis uiri, mortem ſubiret ignaui? Atque utinam hoc ipſum breue re- medium malorum eſſet, non diuturna toleratio. Ille autem, quantum ad poenarum longitudinem pertinet, longo tempore & diuturna in ergaſtule barbarorum tabe conſumtus, in hanc miſeriam redactus eſt, ut (quod plerumque homines etiam poenis ipſis grauius atque acerbius putant) in mi- ſerationem hoſtium deueniret. Et cur hoc? abs- que dubio, niſi quia (ut iam dixi) illi deo humi- les, nos rebelles: illi crediderunt in manu dei eſſe uictoriam, nos in manu noſtra, immo in ſacrile- ga atque impia, quod eſt peius, nocentiusque quam noſtra. Denique ipſe rex hoſtium quantum res prodidit ac probauit, usque ad diem pugnae ſtratus cilicio preces fudit, ante bellum in oratio- ne iacuit, ad bellum de oratione ſurrexit; prius- quam pugnam manu capeſſeret, ſupplicatione pu- gnauit: & ideo fidens proceſſit ad pugnam, quia iam meruerat in oratione uictoriam. 4 Siehe not 1. 5 sidonivs in panegyrico in Auitune carm. VII. u. 299. Nil F f f 2

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/445
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 411. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/445>, abgerufen am 06.06.2024.