Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zu Ende der mit den Hunnen geführten Kriege.
Stadthalter in Africa. So nützlich beyde dem Staat hätten seyn können,
wenn sie einen Printzen über sich gehabt hätten, der sie in Schrancken zu
halten vermögend gewesen wäre; zu so grossem Unglück gab demselben die Ey-
fersucht, die unter ihnen herrschete, Anlaß. Aetius, der sich trefflich verstellen
konte, brachte der Käiserin bey, daß Bonifacius mit Neuerungen umgienge,
und rieth, ihn zurücke zuruffen; hatte aber zugleich auch Bonifacium in ver-
stelltem Vertrauen gewarnet, daß seine Feinde die Käiserin gegen ihn einge-
nommen, und, wenn er nach Hofe kommen sollte, sein Kopff in Gefahr seyn
würde. Als also Bonifacius nach Ravenna entbothen wurde, und Aetii
Warnung trauete, fiel er in das Garn, so ihm derselbe gestellet, und rieß
zugleich die gantze, ihm anvertrauete Provintz mit ins Unglück. Er wegerte
sich diesem Befehl zu folgen, und suchte sich in solchen Stand zu setzen, daß
man ihm mit Gewalt nichts möchte anhaben können. Er ersuchte die bey-
den, in Spanien herrschende Vandalische Printzen, Gundaricum und Gai-
sericum,
nach Africa zu kommen, unter der Bedingung, daß sie die Pro-
vintz unter sich in drey gleiche Theile theilen, und wenn einer von ihnen an-
gegrieffen würde, alle für einen Mann stehen wollten 1. Er hatte schon vorhin
unter den Vandalen gute Bekanntschafft gehabt, die ihm ietzo bey diesem
Vorhaben zu statten gekommen seyn mag. Denn es erhellet aus einem Brie-
fe, den der H. avgvstinvs an ihn geschrieben, daß er sich kurtz vorher eine
Gemahlin daher geholet, und selbige soviel bey ihm vermocht, daß ungeachtet

sie
[Beginn Spaltensatz] euersa, & Hispaniis praedatis, Mauritaniam in-
uadunt.
1 §. IV. 1. procopivs de bello Vandalico
L. I. c. 3. Duo Romani duces erant, Aetius & Bo-
nifacius, ualidi ambo, bellique rerum peritia se-
cundi aetatis suae nemini. His aemulatus circa
ciuile regimen intercedebant. Caeterum tanta
erat animi magnitudo, uirtutesque aliae, ut, si
quis utrumuis Romanorum ultimum dicat, a uero
non sit abiturus. Ita omnis Romana laus in illos
duos confluxerat. Horum alterum, Bonifacium,
Placidia toti praefecit Africae: dolebat id Aetio,
sed minime displicere sibi rem ostendebat. Non-
dum enim in apertum odia proruperant, sed sub
persona amicitiae tegebantur. Profectum iam in
Africam Bonifacium criminari apud Placidiam
Aetius coepit ut regni appetitiorem, & ipsi &
imperatori Africam erepturum. Nec rem ex-
ploratu difficilem. Si enim Romam Bonifacium
uocaret, non uenturum. Haec ut audiit femi-
na, laudatum Aetii consilium sequitur. At oc-
cuparat iam Aetius clam scrihere Bonifacio, ma-
trem imperatoris insidias ipsius in exitium strue-
re, eius rei indicium praedixit, fore ut sine
causa subito reuocaretur. Haec erant, quae lite-
[Spaltenumbruch] ris ipsius continebantur. Quibus neutiquam spre-
tis Bonifacius, simul aderant, qui ipsum ad im-
peratorem accirent, negauit se aut imperatori,
aut matri eius pariturum, Aetii monita silentio
premens. His Placidia intellectis, tam Aetium
fidissimum principi credidit, quam suspectum ha-
buit Bonifacium. Hic uero nec parem se impe-
ratoris potentiae sentiens, nec salutem sperans, si
Romam proficisceretur, consultare coepit, quomo-
do Vandalos sibi adiungeret, qui Africae pro-
pinquam Hispaniam obtinebant. Mortuo ibi Go-
tigisclo, filii successerant duo, natus iusta matre
familias Gontharis, Gizerichus autem nothtus:
quorum ille aetate & ingenio secors, alter uero
ad bella plurimum exercitus, & sollertiae eximi-
us. Missis igitur in Hispaniam Bonifacins de
amicorum numero potissimis, cum ambobus Godi-
giscli filiis aequum iniit foedus, ut cuique ipso-
rum tertia pars Africae cederet: quod si quis
bello impeteretur, commune periculum esset. Haec
pacti, Vandali fretum ad Gades transuecti, in
Africam uenere.
pagivs ad A. 427. n.
2. &
3. und rvynart in hist. persecutionis Van-
dalicae,
bestätigen diese Erzehlung mit mehrern
Zeugnissen.
[Ende Spaltensatz]
2. av-
E e e

bis zu Ende der mit den Hunnen gefuͤhrten Kriege.
Stadthalter in Africa. So nuͤtzlich beyde dem Staat haͤtten ſeyn koͤnnen,
wenn ſie einen Printzen uͤber ſich gehabt haͤtten, der ſie in Schrancken zu
halten vermoͤgend geweſen waͤre; zu ſo groſſem Ungluͤck gab demſelben die Ey-
ferſucht, die unter ihnen herrſchete, Anlaß. Aëtius, der ſich trefflich verſtellen
konte, brachte der Kaͤiſerin bey, daß Bonifacius mit Neuerungen umgienge,
und rieth, ihn zuruͤcke zuruffen; hatte aber zugleich auch Bonifacium in ver-
ſtelltem Vertrauen gewarnet, daß ſeine Feinde die Kaͤiſerin gegen ihn einge-
nommen, und, wenn er nach Hofe kommen ſollte, ſein Kopff in Gefahr ſeyn
wuͤrde. Als alſo Bonifacius nach Ravenna entbothen wurde, und Aëtii
Warnung trauete, fiel er in das Garn, ſo ihm derſelbe geſtellet, und rieß
zugleich die gantze, ihm anvertrauete Provintz mit ins Ungluͤck. Er wegerte
ſich dieſem Befehl zu folgen, und ſuchte ſich in ſolchen Stand zu ſetzen, daß
man ihm mit Gewalt nichts moͤchte anhaben koͤnnen. Er erſuchte die bey-
den, in Spanien herrſchende Vandaliſche Printzen, Gundaricum und Gai-
ſericum,
nach Africa zu kommen, unter der Bedingung, daß ſie die Pro-
vintz unter ſich in drey gleiche Theile theilen, und wenn einer von ihnen an-
gegrieffen wuͤrde, alle fuͤr einen Mann ſtehen wollten 1. Er hatte ſchon vorhin
unter den Vandalen gute Bekanntſchafft gehabt, die ihm ietzo bey dieſem
Vorhaben zu ſtatten gekommen ſeyn mag. Denn es erhellet aus einem Brie-
fe, den der H. avgvstinvs an ihn geſchrieben, daß er ſich kurtz vorher eine
Gemahlin daher geholet, und ſelbige ſoviel bey ihm vermocht, daß ungeachtet

ſie
[Beginn Spaltensatz] euerſa, & Hiſpaniis praedatis, Mauritaniam in-
uadunt.
1 §. IV. 1. procopivs de bello Vandalico
L. I. c. 3. Duo Romani duces erant, Aëtius & Bo-
nifacius, ualidi ambo, bellique rerum peritia ſe-
cundi aetatis ſuae nemini. His aemulatus circa
ciuile regimen intercedebant. Caeterum tanta
erat animi magnitudo, uirtutesque aliae, ut, ſi
quis utrumuis Romanorum ultimum dicat, a uero
non ſit abiturus. Ita omnis Romana laus in illos
duos confluxerat. Horum alterum, Bonifacium,
Placidia toti praefecit Africae: dolebat id Aëtio,
ſed minime diſplicere ſibi rem oſtendebat. Non-
dum enim in apertum odia proruperant, ſed ſub
perſona amicitiae tegebantur. Profectum iam in
Africam Bonifacium criminari apud Placidiam
Aëtius coepit ut regni appetitiorem, & ipſi &
imperatori Africam erepturum. Nec rem ex-
ploratu difficilem. Si enim Romam Bonifacium
uocaret, non uenturum. Haec ut audiit femi-
na, laudatum Aëtii conſilium ſequitur. At oc-
cuparat iam Aëtius clam ſcrihere Bonifacio, ma-
trem imperatoris inſidias ipſius in exitium ſtrue-
re, eius rei indicium praedixit, fore ut ſine
cauſa ſubito reuocaretur. Haec erant, quae lite-
[Spaltenumbruch] ris ipſius continebantur. Quibus neutiquam ſpre-
tis Bonifacius, ſimul aderant, qui ipſum ad im-
peratorem accirent, negauit ſe aut imperatori,
aut matri eius pariturum, Aëtii monita ſilentio
premens. His Placidia intellectis, tam Aëtium
fidiſſimum principi credidit, quam ſuſpectum ha-
buit Bonifacium. Hic uero nec parem ſe impe-
ratoris potentiae ſentiens, nec ſalutem ſperans, ſi
Romam proficiſceretur, conſultare coepit, quomo-
do Vandalos ſibi adiungeret, qui Africae pro-
pinquam Hiſpaniam obtinebant. Mortuo ibi Go-
tigiſclo, filii ſucceſſerant duo, natus iuſta matre
familias Gontharis, Gizerichus autem nothtus:
quorum ille aetate & ingenio ſecors, alter uero
ad bella plurimum exercitus, & ſollertiae eximi-
us. Miſſis igitur in Hiſpaniam Bonifacins de
amicorum numero potiſſimis, cum ambobus Godi-
giſcli filiis aequum iniit foedus, ut cuique ipſo-
rum tertia pars Africae cederet: quod ſi quis
bello impeteretur, commune periculum eſſet. Haec
pacti, Vandali fretum ad Gades transuecti, in
Africam uenere.
pagivs ad A. 427. n.
2. &
3. und rvynart in hiſt. perſecutionis Van-
dalicae,
beſtaͤtigen dieſe Erzehlung mit mehrern
Zeugniſſen.
[Ende Spaltensatz]
2. av-
E e e
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0435" n="401"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zu Ende der mit den Hunnen gefu&#x0364;hrten Kriege.</hi></fw><lb/>
Stadthalter in Africa. So nu&#x0364;tzlich beyde dem Staat ha&#x0364;tten &#x017F;eyn ko&#x0364;nnen,<lb/>
wenn &#x017F;ie einen Printzen u&#x0364;ber &#x017F;ich gehabt ha&#x0364;tten, der &#x017F;ie in Schrancken zu<lb/>
halten vermo&#x0364;gend gewe&#x017F;en wa&#x0364;re; zu &#x017F;o gro&#x017F;&#x017F;em Unglu&#x0364;ck gab dem&#x017F;elben die Ey-<lb/>
fer&#x017F;ucht, die unter ihnen herr&#x017F;chete, Anlaß. <hi rendition="#aq">Aëtius,</hi> der &#x017F;ich trefflich ver&#x017F;tellen<lb/>
konte, brachte der Ka&#x0364;i&#x017F;erin bey, daß <hi rendition="#aq">Bonifacius</hi> mit Neuerungen umgienge,<lb/>
und rieth, ihn zuru&#x0364;cke zuruffen; hatte aber zugleich auch <hi rendition="#aq">Bonifacium</hi> in ver-<lb/>
&#x017F;telltem Vertrauen gewarnet, daß &#x017F;eine Feinde die Ka&#x0364;i&#x017F;erin gegen ihn einge-<lb/>
nommen, und, wenn er nach Hofe kommen &#x017F;ollte, &#x017F;ein Kopff in Gefahr &#x017F;eyn<lb/>
wu&#x0364;rde. Als al&#x017F;o <hi rendition="#aq">Bonifacius</hi> nach Ravenna entbothen wurde, und <hi rendition="#aq">Aëtii</hi><lb/>
Warnung trauete, fiel er in das Garn, &#x017F;o ihm der&#x017F;elbe ge&#x017F;tellet, und rieß<lb/>
zugleich die gantze, ihm anvertrauete Provintz mit ins Unglu&#x0364;ck. Er wegerte<lb/>
&#x017F;ich die&#x017F;em Befehl zu folgen, und &#x017F;uchte &#x017F;ich in &#x017F;olchen Stand zu &#x017F;etzen, daß<lb/>
man ihm mit Gewalt nichts mo&#x0364;chte anhaben ko&#x0364;nnen. Er er&#x017F;uchte die bey-<lb/>
den, in Spanien herr&#x017F;chende Vandali&#x017F;che Printzen, <hi rendition="#aq">Gundaricum</hi> und <hi rendition="#aq">Gai-<lb/>
&#x017F;ericum,</hi> nach Africa zu kommen, unter der Bedingung, daß &#x017F;ie die Pro-<lb/>
vintz unter &#x017F;ich in drey gleiche Theile theilen, und wenn einer von ihnen an-<lb/>
gegrieffen wu&#x0364;rde, alle fu&#x0364;r einen Mann &#x017F;tehen wollten <note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">IV</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">procopivs</hi></hi> de bello Vandalico<lb/>
L. I. c. 3. <hi rendition="#i">Duo Romani duces erant, Aëtius &amp; Bo-<lb/>
nifacius, ualidi ambo, bellique rerum peritia &#x017F;e-<lb/>
cundi aetatis &#x017F;uae nemini. His aemulatus circa<lb/>
ciuile regimen intercedebant. Caeterum tanta<lb/>
erat animi magnitudo, uirtutesque aliae, ut, &#x017F;i<lb/>
quis utrumuis Romanorum ultimum dicat, a uero<lb/>
non &#x017F;it abiturus. Ita omnis Romana laus in illos<lb/>
duos confluxerat. Horum alterum, Bonifacium,<lb/>
Placidia toti praefecit Africae: dolebat id Aëtio,<lb/>
&#x017F;ed minime di&#x017F;plicere &#x017F;ibi rem o&#x017F;tendebat. Non-<lb/>
dum enim in apertum odia proruperant, &#x017F;ed &#x017F;ub<lb/>
per&#x017F;ona amicitiae tegebantur. Profectum iam in<lb/>
Africam Bonifacium criminari apud Placidiam<lb/>
Aëtius coepit ut regni appetitiorem, &amp; ip&#x017F;i &amp;<lb/>
imperatori Africam erepturum. Nec rem ex-<lb/>
ploratu difficilem. Si enim Romam Bonifacium<lb/>
uocaret, non uenturum. Haec ut audiit femi-<lb/>
na, laudatum Aëtii con&#x017F;ilium &#x017F;equitur. At oc-<lb/>
cuparat iam Aëtius clam &#x017F;crihere Bonifacio, ma-<lb/>
trem imperatoris in&#x017F;idias ip&#x017F;ius in exitium &#x017F;true-<lb/>
re, eius rei indicium praedixit, fore ut &#x017F;ine<lb/>
cau&#x017F;a &#x017F;ubito reuocaretur. Haec erant, quae lite-<lb/><cb/>
ris ip&#x017F;ius continebantur. Quibus neutiquam &#x017F;pre-<lb/>
tis Bonifacius, &#x017F;imul aderant, qui ip&#x017F;um ad im-<lb/>
peratorem accirent, negauit &#x017F;e aut imperatori,<lb/>
aut matri eius pariturum, Aëtii monita &#x017F;ilentio<lb/>
premens. His Placidia intellectis, tam Aëtium<lb/>
fidi&#x017F;&#x017F;imum principi credidit, quam &#x017F;u&#x017F;pectum ha-<lb/>
buit Bonifacium. Hic uero nec parem &#x017F;e impe-<lb/>
ratoris potentiae &#x017F;entiens, nec &#x017F;alutem &#x017F;perans, &#x017F;i<lb/>
Romam profici&#x017F;ceretur, con&#x017F;ultare coepit, quomo-<lb/>
do Vandalos &#x017F;ibi adiungeret, qui Africae pro-<lb/>
pinquam Hi&#x017F;paniam obtinebant. Mortuo ibi Go-<lb/>
tigi&#x017F;clo, filii &#x017F;ucce&#x017F;&#x017F;erant duo, natus iu&#x017F;ta matre<lb/>
familias Gontharis, Gizerichus autem nothtus:<lb/>
quorum ille aetate &amp; ingenio &#x017F;ecors, alter uero<lb/>
ad bella plurimum exercitus, &amp; &#x017F;ollertiae eximi-<lb/>
us. Mi&#x017F;&#x017F;is igitur in Hi&#x017F;paniam Bonifacins de<lb/>
amicorum numero poti&#x017F;&#x017F;imis, cum ambobus Godi-<lb/>
gi&#x017F;cli filiis aequum iniit foedus, ut cuique ip&#x017F;o-<lb/>
rum tertia pars Africae cederet: quod &#x017F;i quis<lb/>
bello impeteretur, commune periculum e&#x017F;&#x017F;et. Haec<lb/>
pacti, Vandali fretum ad Gades transuecti, in<lb/>
Africam uenere.</hi> <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">pagivs</hi></hi> ad A. 427. n.</hi> 2. &amp;<lb/>
3. und <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">rvynart</hi></hi> in hi&#x017F;t. per&#x017F;ecutionis Van-<lb/>
dalicae,</hi> be&#x017F;ta&#x0364;tigen die&#x017F;e Erzehlung mit mehrern<lb/>
Zeugni&#x017F;&#x017F;en.<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">2. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">av-</hi></hi></hi></fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">E e e</fw><lb/><cb type="end"/>
</note>. Er hatte &#x017F;chon vorhin<lb/>
unter den Vandalen gute Bekannt&#x017F;chafft gehabt, die ihm ietzo bey die&#x017F;em<lb/>
Vorhaben zu &#x017F;tatten gekommen &#x017F;eyn mag. Denn es erhellet aus einem Brie-<lb/>
fe, den der H. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">avgvstinvs</hi></hi></hi> an ihn ge&#x017F;chrieben, daß er &#x017F;ich kurtz vorher eine<lb/>
Gemahlin daher geholet, und &#x017F;elbige &#x017F;oviel bey ihm vermocht, daß ungeachtet<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">&#x017F;ie</fw><lb/><note xml:id="FN434_01_02" prev="#FN434_01_01" place="foot" n="1"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">euer&#x017F;a, &amp; Hi&#x017F;paniis praedatis, Mauritaniam in-<lb/>
uadunt.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[401/0435] bis zu Ende der mit den Hunnen gefuͤhrten Kriege. Stadthalter in Africa. So nuͤtzlich beyde dem Staat haͤtten ſeyn koͤnnen, wenn ſie einen Printzen uͤber ſich gehabt haͤtten, der ſie in Schrancken zu halten vermoͤgend geweſen waͤre; zu ſo groſſem Ungluͤck gab demſelben die Ey- ferſucht, die unter ihnen herrſchete, Anlaß. Aëtius, der ſich trefflich verſtellen konte, brachte der Kaͤiſerin bey, daß Bonifacius mit Neuerungen umgienge, und rieth, ihn zuruͤcke zuruffen; hatte aber zugleich auch Bonifacium in ver- ſtelltem Vertrauen gewarnet, daß ſeine Feinde die Kaͤiſerin gegen ihn einge- nommen, und, wenn er nach Hofe kommen ſollte, ſein Kopff in Gefahr ſeyn wuͤrde. Als alſo Bonifacius nach Ravenna entbothen wurde, und Aëtii Warnung trauete, fiel er in das Garn, ſo ihm derſelbe geſtellet, und rieß zugleich die gantze, ihm anvertrauete Provintz mit ins Ungluͤck. Er wegerte ſich dieſem Befehl zu folgen, und ſuchte ſich in ſolchen Stand zu ſetzen, daß man ihm mit Gewalt nichts moͤchte anhaben koͤnnen. Er erſuchte die bey- den, in Spanien herrſchende Vandaliſche Printzen, Gundaricum und Gai- ſericum, nach Africa zu kommen, unter der Bedingung, daß ſie die Pro- vintz unter ſich in drey gleiche Theile theilen, und wenn einer von ihnen an- gegrieffen wuͤrde, alle fuͤr einen Mann ſtehen wollten 1. Er hatte ſchon vorhin unter den Vandalen gute Bekanntſchafft gehabt, die ihm ietzo bey dieſem Vorhaben zu ſtatten gekommen ſeyn mag. Denn es erhellet aus einem Brie- fe, den der H. avgvstinvs an ihn geſchrieben, daß er ſich kurtz vorher eine Gemahlin daher geholet, und ſelbige ſoviel bey ihm vermocht, daß ungeachtet ſie 1 1 §. IV. 1. procopivs de bello Vandalico L. I. c. 3. Duo Romani duces erant, Aëtius & Bo- nifacius, ualidi ambo, bellique rerum peritia ſe- cundi aetatis ſuae nemini. His aemulatus circa ciuile regimen intercedebant. Caeterum tanta erat animi magnitudo, uirtutesque aliae, ut, ſi quis utrumuis Romanorum ultimum dicat, a uero non ſit abiturus. Ita omnis Romana laus in illos duos confluxerat. Horum alterum, Bonifacium, Placidia toti praefecit Africae: dolebat id Aëtio, ſed minime diſplicere ſibi rem oſtendebat. Non- dum enim in apertum odia proruperant, ſed ſub perſona amicitiae tegebantur. Profectum iam in Africam Bonifacium criminari apud Placidiam Aëtius coepit ut regni appetitiorem, & ipſi & imperatori Africam erepturum. Nec rem ex- ploratu difficilem. Si enim Romam Bonifacium uocaret, non uenturum. Haec ut audiit femi- na, laudatum Aëtii conſilium ſequitur. At oc- cuparat iam Aëtius clam ſcrihere Bonifacio, ma- trem imperatoris inſidias ipſius in exitium ſtrue- re, eius rei indicium praedixit, fore ut ſine cauſa ſubito reuocaretur. Haec erant, quae lite- ris ipſius continebantur. Quibus neutiquam ſpre- tis Bonifacius, ſimul aderant, qui ipſum ad im- peratorem accirent, negauit ſe aut imperatori, aut matri eius pariturum, Aëtii monita ſilentio premens. His Placidia intellectis, tam Aëtium fidiſſimum principi credidit, quam ſuſpectum ha- buit Bonifacium. Hic uero nec parem ſe impe- ratoris potentiae ſentiens, nec ſalutem ſperans, ſi Romam proficiſceretur, conſultare coepit, quomo- do Vandalos ſibi adiungeret, qui Africae pro- pinquam Hiſpaniam obtinebant. Mortuo ibi Go- tigiſclo, filii ſucceſſerant duo, natus iuſta matre familias Gontharis, Gizerichus autem nothtus: quorum ille aetate & ingenio ſecors, alter uero ad bella plurimum exercitus, & ſollertiae eximi- us. Miſſis igitur in Hiſpaniam Bonifacins de amicorum numero potiſſimis, cum ambobus Godi- giſcli filiis aequum iniit foedus, ut cuique ipſo- rum tertia pars Africae cederet: quod ſi quis bello impeteretur, commune periculum eſſet. Haec pacti, Vandali fretum ad Gades transuecti, in Africam uenere. pagivs ad A. 427. n. 2. & 3. und rvynart in hiſt. perſecutionis Van- dalicae, beſtaͤtigen dieſe Erzehlung mit mehrern Zeugniſſen. 2. av- 1 euerſa, & Hiſpaniis praedatis, Mauritaniam in- uadunt. E e e

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/435
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 401. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/435>, abgerufen am 06.06.2024.