Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Sechstes Buch. Geschichte der Teutschen
öffnen lassen muste. Maximianus sahe wohl, daß Galerius hiezu nicht stille
sitzen würde, und gieng nach Gallien, um sich Constantini zu versichern. Er
gab ihm seine jüngere Tochter Faustam zur Ehe; legte ihm den Titel Augustus,
A.
307. den 31. Mertz bey, und wir haben noch die Lobrede, die bey Gelegenheit
dieser Vermählung, in Gegenwart Maximiani und Constantini, ist gehalten
worden 2: daß also damahls fünf Printzen den Kaiserlichen Titel geführet,
Maximianus, Galerius, Maximinus, Maxentius und Constantinus. Dio-
cletianus
lebte noch in seiner Einsamkeit, und hätte Ursache genug gehabt die
schlechte Würckung der von ihm eingeführten Regierungs-Art zu bedauern,
wenn es ihm nicht bereits um selbige Zeit mehr um die Kraut-Beete in seinem
Garten, als um den Zustand der Römischen Provintzen, wäre zu thun gewesen.

XVII. Galerius ging indessen selbst mit seiner Armee nach Jtalien, fand
Maxentius
erhält sich in
Rom.
sie aber so wenig geneigt Maxentium in Rom anzugreiffen, daß er mit grosser
Geschwindigkeit zurücke eylete, aus Furcht seine Soldaten möchten gar über
gehen, und dadurch ihm selbst Severi Schicksaal, das er zu rächen gekommen
war, zuziehen. Als darauf Maximianus aus Gallien wieder nach Rom zurücke
kam, fand er, daß Maxentius mehr galt als er selbst, und da er einmahl für
den Truppen sein Mißvergnügen so ausbrechen ließ, daß er dem Sohn den
Purpur vom Leibe riß, so nahm sich die Armee des Sohnes an, und Maximia-
nus
muste die Flucht ergreiffen. Er nahm seine Zuflucht ietzund zu Galerio, der
sich zu Carnunto in Pannonien befand, und auch Diocletianum dahin gela-
den hatte. Aber Maximianus konnte daselbst wenig ausrichten, und Galerius
ernannte an Severi Stelle Licinium, seinen alten vertrauten Freund, zu sei-
nem Reichs-Gehülffen, wodurch die Uneinigkeit zwischen den Römischen Prin-
tzen noch grösser ward. Jmmassen Maximinus, der da glaubete, daß diese
Würde ihm zukäme, weil er bereits Caesar war, öffentlich sein Mißvergnügen
1
1
2

darü-
[Beginn Spaltensatz] sedens usum dicatae mihi uirtutis amitteres? Redde
te gubernaculis meis, & quoniam tranquillo mari
portum intrare properasti, uade per fluctus, mei
quidem amore sollicitus, sed tua maiestate securus.
2 Panegyricus incerti auctoris numero V.
1 §. XVII. 1. tillemont l. c. p. 161.
1 §. XVIII. 1. lact. l. c. c. 29. Quare impeditis consiliis
senex Maximianus, tertiam quoq; fugam moliebatur,
redit in Galliam, plenus malae contagionis & scele-
ris, ut Constantinum imperatorem, generum su-
um, generi filium, dolo malo circumueniret; & ut
posset fallere, deponit regiam uestem. Francorum
gens in armis erat. Persuadet nihil suspicanti, ne
omnem secum exercitum duceret, paucis militibus
posse barbaros debellari, ut & ipse haberet exerci-
tum, quem occuparet, & ille opprimi posset, ob mili-
tum paucitatem. Credit adolescens, ut perito ac
seni: paret ut socero, proficiscitur relicta militum
parte maiore. Ille paucis diebus expectatis, cum
iam Constantinum aestimaret intrasse fines barbaro-
[Spaltenumbruch] rum, repente purpuram sumit, thesauros inuadit,
donat ut solet large, fingit de Constantino, quae in
ipsum protinus reciderunt. Imperatori propere
quae gesta sunt nuntiantur. Admirabili celeritate
cum exercitu reuolat. Opprimitur homo ex impro-
uiso, nondum satis instructus; milites ad impera-
torem suum redeunt. Occupauerat Massiliam, &
portas obserauerat. Accedit propius imperator,
& in muro adstantem alloquitur, non aspere, nec
hostiliter; sed rogat, quid sibi uoluisset, quid ei de-
fuisset, cur faceret, quod ipsum praecipue non dece-
ret. Ille uero ingerebat maledicta de muris. Tum
subito a tergo eius portae reserantur, milites recipi-
untur. Adtrahitur ad imperatorem rebellis impe-
rator, pater impius, socer perfidus. Audit scele-
ra, quae fecit, detrahitur ei uestis, & increpito
uita donatur.
2 lactantivs l. c. c. 30. Postremo da-
tur ei potestas liberae mortis,
Ac nodum informis leti, trabe nectit ab alta.

[Ende Spaltensatz]
pagi-

Sechſtes Buch. Geſchichte der Teutſchen
oͤffnen laſſen muſte. Maximianus ſahe wohl, daß Galerius hiezu nicht ſtille
ſitzen wuͤrde, und gieng nach Gallien, um ſich Conſtantini zu verſichern. Er
gab ihm ſeine juͤngere Tochter Fauſtam zur Ehe; legte ihm den Titel Auguſtus,
A.
307. den 31. Mertz bey, und wir haben noch die Lobrede, die bey Gelegenheit
dieſer Vermaͤhlung, in Gegenwart Maximiani und Conſtantini, iſt gehalten
worden 2: daß alſo damahls fuͤnf Printzen den Kaiſerlichen Titel gefuͤhret,
Maximianus, Galerius, Maximinus, Maxentius und Conſtantinus. Dio-
cletianus
lebte noch in ſeiner Einſamkeit, und haͤtte Urſache genug gehabt die
ſchlechte Wuͤrckung der von ihm eingefuͤhrten Regierungs-Art zu bedauern,
wenn es ihm nicht bereits um ſelbige Zeit mehr um die Kraut-Beete in ſeinem
Garten, als um den Zuſtand der Roͤmiſchen Provintzen, waͤre zu thun geweſen.

XVII. Galerius ging indeſſen ſelbſt mit ſeiner Armee nach Jtalien, fand
Maxentius
erhaͤlt ſich in
Rom.
ſie aber ſo wenig geneigt Maxentium in Rom anzugreiffen, daß er mit groſſer
Geſchwindigkeit zuruͤcke eylete, aus Furcht ſeine Soldaten moͤchten gar uͤber
gehen, und dadurch ihm ſelbſt Severi Schickſaal, das er zu raͤchen gekommen
war, zuziehen. Als darauf Maximianus aus Gallien wieder nach Rom zuruͤcke
kam, fand er, daß Maxentius mehr galt als er ſelbſt, und da er einmahl fuͤr
den Truppen ſein Mißvergnuͤgen ſo ausbrechen ließ, daß er dem Sohn den
Purpur vom Leibe riß, ſo nahm ſich die Armee des Sohnes an, und Maximia-
nus
muſte die Flucht ergreiffen. Er nahm ſeine Zuflucht ietzund zu Galerio, der
ſich zu Carnunto in Pannonien befand, und auch Diocletianum dahin gela-
den hatte. Aber Maximianus konnte daſelbſt wenig ausrichten, und Galerius
ernannte an Severi Stelle Licinium, ſeinen alten vertrauten Freund, zu ſei-
nem Reichs-Gehuͤlffen, wodurch die Uneinigkeit zwiſchen den Roͤmiſchen Prin-
tzen noch groͤſſer ward. Jmmaſſen Maximinus, der da glaubete, daß dieſe
Wuͤrde ihm zukaͤme, weil er bereits Caeſar war, oͤffentlich ſein Mißvergnuͤgen
1
1
2

daruͤ-
[Beginn Spaltensatz] ſedens uſum dicatae mihi uirtutis amitteres? Redde
te gubernaculis meis, & quoniam tranquillo mari
portum intrare properaſti, uade per fluctus, mei
quidem amore ſollicitus, ſed tua maieſtate ſecurus.
2 Panegyricus incerti auctoris numero V.
1 §. XVII. 1. tillemont l. c. p. 161.
1 §. XVIII. 1. lact. l. c. c. 29. Quare impeditis conſiliis
ſenex Maximianus, tertiam quoq; fugam moliebatur,
redit in Galliam, plenus malae contagionis & ſcele-
ris, ut Conſtantinum imperatorem, generum ſu-
um, generi filium, dolo malo circumueniret; & ut
poſſet fallere, deponit regiam ueſtem. Francorum
gens in armis erat. Perſuadet nihil ſuſpicanti, ne
omnem ſecum exercitum duceret, paucis militibus
poſſe barbaros debellari, ut & ipſe haberet exerci-
tum, quem occuparet, & ille opprimi poſſet, ob mili-
tum paucitatem. Credit adoleſcens, ut perito ac
ſeni: paret ut ſocero, proficiſcitur relicta militum
parte maiore. Ille paucis diebus expectatis, cum
iam Conſtantinum aeſtimaret intraſſe fines barbaro-
[Spaltenumbruch] rum, repente purpuram ſumit, theſauros inuadit,
donat ut ſolet large, fingit de Conſtantino, quae in
ipſum protinus reciderunt. Imperatori propere
quae geſta ſunt nuntiantur. Admirabili celeritate
cum exercitu reuolat. Opprimitur homo ex impro-
uiſo, nondum ſatis inſtructus; milites ad impera-
torem ſuum redeunt. Occupauerat Maſſiliam, &
portas obſerauerat. Accedit propius imperator,
& in muro adſtantem alloquitur, non aſpere, nec
hoſtiliter; ſed rogat, quid ſibi uoluiſſet, quid ei de-
fuiſſet, cur faceret, quod ipſum praecipue non dece-
ret. Ille uero ingerebat maledicta de muris. Tum
ſubito a tergo eius portae reſerantur, milites recipi-
untur. Adtrahitur ad imperatorem rebellis impe-
rator, pater impius, ſocer perfidus. Audit ſcele-
ra, quae fecit, detrahitur ei ueſtis, & increpito
uita donatur.
2 lactantivs l. c. c. 30. Poſtremo da-
tur ei poteſtas liberae mortis,
Ac nodum informis leti, trabe nectit ab alta.

[Ende Spaltensatz]
pagi-
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0250" n="216"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Sech&#x017F;tes Buch. Ge&#x017F;chichte der Teut&#x017F;chen</hi></fw><lb/>
o&#x0364;ffnen la&#x017F;&#x017F;en mu&#x017F;te. <hi rendition="#aq">Maximianus</hi> &#x017F;ahe wohl, daß <hi rendition="#aq">Galerius</hi> hiezu nicht &#x017F;tille<lb/>
&#x017F;itzen wu&#x0364;rde, und gieng nach Gallien, um &#x017F;ich <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantini</hi> zu ver&#x017F;ichern. Er<lb/>
gab ihm &#x017F;eine ju&#x0364;ngere Tochter <hi rendition="#aq">Fau&#x017F;tam</hi> zur Ehe; legte ihm den Titel <hi rendition="#aq">Augu&#x017F;tus,<lb/>
A.</hi> 307. den 31. Mertz bey, und wir haben noch die Lobrede, die bey Gelegenheit<lb/>
die&#x017F;er Verma&#x0364;hlung, in Gegenwart <hi rendition="#aq">Maximiani</hi> und <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantini,</hi> i&#x017F;t gehalten<lb/>
worden <note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq">Panegyricus incerti auctoris numero V.</hi></note>: daß al&#x017F;o damahls fu&#x0364;nf Printzen den Kai&#x017F;erlichen Titel gefu&#x0364;hret,<lb/><hi rendition="#aq">Maximianus, Galerius, Maximinus, Maxentius</hi> und <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus. Dio-<lb/>
cletianus</hi> lebte noch in &#x017F;einer Ein&#x017F;amkeit, und ha&#x0364;tte Ur&#x017F;ache genug gehabt die<lb/>
&#x017F;chlechte Wu&#x0364;rckung der von ihm eingefu&#x0364;hrten Regierungs-Art zu bedauern,<lb/>
wenn es ihm nicht bereits um &#x017F;elbige Zeit mehr um die Kraut-Beete in &#x017F;einem<lb/>
Garten, als um den Zu&#x017F;tand der Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Provintzen, wa&#x0364;re zu thun gewe&#x017F;en.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XVII. Galerius</hi> ging inde&#x017F;&#x017F;en &#x017F;elb&#x017F;t mit &#x017F;einer Armee nach Jtalien, fand<lb/><note place="left"><hi rendition="#aq">Maxentius</hi><lb/>
erha&#x0364;lt &#x017F;ich in<lb/>
Rom.</note>&#x017F;ie aber &#x017F;o wenig geneigt <hi rendition="#aq">Maxentium</hi> in Rom anzugreiffen, daß er mit gro&#x017F;&#x017F;er<lb/>
Ge&#x017F;chwindigkeit zuru&#x0364;cke eylete, aus Furcht &#x017F;eine Soldaten mo&#x0364;chten gar u&#x0364;ber<lb/>
gehen, und dadurch ihm &#x017F;elb&#x017F;t <hi rendition="#aq">Severi</hi> Schick&#x017F;aal, das er zu ra&#x0364;chen gekommen<lb/>
war, zuziehen. Als darauf <hi rendition="#aq">Maximianus</hi> aus Gallien wieder nach Rom zuru&#x0364;cke<lb/>
kam, fand er, daß <hi rendition="#aq">Maxentius</hi> mehr galt als er &#x017F;elb&#x017F;t, und da er einmahl fu&#x0364;r<lb/>
den Truppen &#x017F;ein Mißvergnu&#x0364;gen &#x017F;o ausbrechen ließ, daß er dem Sohn den<lb/>
Purpur vom Leibe riß, &#x017F;o nahm &#x017F;ich die Armee des Sohnes an, und <hi rendition="#aq">Maximia-<lb/>
nus</hi> mu&#x017F;te die Flucht ergreiffen. Er nahm &#x017F;eine Zuflucht ietzund zu <hi rendition="#aq">Galerio,</hi> der<lb/>
&#x017F;ich zu <hi rendition="#aq">Carnunto</hi> in Pannonien befand, und auch <hi rendition="#aq">Diocletianum</hi> dahin gela-<lb/>
den hatte. Aber <hi rendition="#aq">Maximianus</hi> konnte da&#x017F;elb&#x017F;t wenig ausrichten, und <hi rendition="#aq">Galerius</hi><lb/>
ernannte an <hi rendition="#aq">Severi</hi> Stelle <hi rendition="#aq">Licinium,</hi> &#x017F;einen alten vertrauten Freund, zu &#x017F;ei-<lb/>
nem Reichs-Gehu&#x0364;lffen, wodurch die Uneinigkeit zwi&#x017F;chen den Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Prin-<lb/>
tzen noch gro&#x0364;&#x017F;&#x017F;er ward. Jmma&#x017F;&#x017F;en <hi rendition="#aq">Maximinus,</hi> der da glaubete, daß die&#x017F;e<lb/>
Wu&#x0364;rde ihm zuka&#x0364;me, weil er bereits <hi rendition="#aq">Cae&#x017F;ar</hi> war, o&#x0364;ffentlich &#x017F;ein Mißvergnu&#x0364;gen<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">daru&#x0364;-</fw><lb/><note xml:id="FN249_01_02" prev="#FN249_01_01" place="foot" n="1"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">&#x017F;edens u&#x017F;um dicatae mihi uirtutis amitteres? Redde<lb/>
te gubernaculis meis, &amp; quoniam tranquillo mari<lb/>
portum intrare propera&#x017F;ti, uade per fluctus, mei<lb/>
quidem amore &#x017F;ollicitus, &#x017F;ed tua maie&#x017F;tate &#x017F;ecurus.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN250_17_01_01" next="#FN250_17_01_02" place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XVII</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">tillemont</hi></hi> l. c. p.</hi> 161.<note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der nächsten Seite. Im Druck fehlt die Fußnotenreferenz vor dem Fußnotentext auf dieser Seite. Die Referenz im Fließtext auf der nächsten Seite ist vorhanden.</note></note><lb/><note xml:id="FN250_18_01_01" next="#FN250_18_01_02" place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq"><choice><sic>XIIX</sic><corr>XVIII</corr></choice></hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">lact.</hi> l. c. c. 29. <hi rendition="#i">Quare impeditis con&#x017F;iliis<lb/>
&#x017F;enex Maximianus, tertiam quoq; fugam moliebatur,<lb/>
redit in Galliam, plenus malae contagionis &amp; &#x017F;cele-<lb/>
ris, ut Con&#x017F;tantinum imperatorem, generum &#x017F;u-<lb/>
um, generi filium, dolo malo circumueniret; &amp; ut<lb/>
po&#x017F;&#x017F;et fallere, deponit regiam ue&#x017F;tem. Francorum<lb/>
gens in armis erat. Per&#x017F;uadet nihil &#x017F;u&#x017F;picanti, ne<lb/>
omnem &#x017F;ecum exercitum duceret, paucis militibus<lb/>
po&#x017F;&#x017F;e barbaros debellari, ut &amp; ip&#x017F;e haberet exerci-<lb/>
tum, quem occuparet, &amp; ille opprimi po&#x017F;&#x017F;et, ob mili-<lb/>
tum paucitatem. Credit adole&#x017F;cens, ut perito ac<lb/>
&#x017F;eni: paret ut &#x017F;ocero, profici&#x017F;citur relicta militum<lb/>
parte maiore. Ille paucis diebus expectatis, cum<lb/>
iam Con&#x017F;tantinum ae&#x017F;timaret intra&#x017F;&#x017F;e fines barbaro-<lb/><cb/>
rum, repente purpuram &#x017F;umit, the&#x017F;auros inuadit,<lb/>
donat ut &#x017F;olet large, fingit de Con&#x017F;tantino, quae in<lb/>
ip&#x017F;um protinus reciderunt. Imperatori propere<lb/>
quae ge&#x017F;ta &#x017F;unt nuntiantur. Admirabili celeritate<lb/>
cum exercitu reuolat. Opprimitur homo ex impro-<lb/>
ui&#x017F;o, nondum &#x017F;atis in&#x017F;tructus; milites ad impera-<lb/>
torem &#x017F;uum redeunt. Occupauerat Ma&#x017F;&#x017F;iliam, &amp;<lb/>
portas ob&#x017F;erauerat. Accedit propius imperator,<lb/>
&amp; in muro ad&#x017F;tantem alloquitur, non a&#x017F;pere, nec<lb/>
ho&#x017F;tiliter; &#x017F;ed rogat, quid &#x017F;ibi uolui&#x017F;&#x017F;et, quid ei de-<lb/>
fui&#x017F;&#x017F;et, cur faceret, quod ip&#x017F;um praecipue non dece-<lb/>
ret. Ille uero ingerebat maledicta de muris. Tum<lb/>
&#x017F;ubito a tergo eius portae re&#x017F;erantur, milites recipi-<lb/>
untur. Adtrahitur ad imperatorem rebellis impe-<lb/>
rator, pater impius, &#x017F;ocer perfidus. Audit &#x017F;cele-<lb/>
ra, quae fecit, detrahitur ei ue&#x017F;tis, &amp; increpito<lb/>
uita donatur.</hi></hi><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der nächsten Seite.</note></note><lb/><note xml:id="FN250_02_01" next="#FN250_02_02" place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">lactantivs</hi></hi> l. c. c. 30. <hi rendition="#i">Po&#x017F;tremo da-<lb/>
tur ei pote&#x017F;tas liberae mortis,<lb/>
Ac nodum informis leti, trabe nectit ab alta.</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">pagi-</hi></hi></hi></fw><cb type="end"/><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der nächsten Seite.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[216/0250] Sechſtes Buch. Geſchichte der Teutſchen oͤffnen laſſen muſte. Maximianus ſahe wohl, daß Galerius hiezu nicht ſtille ſitzen wuͤrde, und gieng nach Gallien, um ſich Conſtantini zu verſichern. Er gab ihm ſeine juͤngere Tochter Fauſtam zur Ehe; legte ihm den Titel Auguſtus, A. 307. den 31. Mertz bey, und wir haben noch die Lobrede, die bey Gelegenheit dieſer Vermaͤhlung, in Gegenwart Maximiani und Conſtantini, iſt gehalten worden 2: daß alſo damahls fuͤnf Printzen den Kaiſerlichen Titel gefuͤhret, Maximianus, Galerius, Maximinus, Maxentius und Conſtantinus. Dio- cletianus lebte noch in ſeiner Einſamkeit, und haͤtte Urſache genug gehabt die ſchlechte Wuͤrckung der von ihm eingefuͤhrten Regierungs-Art zu bedauern, wenn es ihm nicht bereits um ſelbige Zeit mehr um die Kraut-Beete in ſeinem Garten, als um den Zuſtand der Roͤmiſchen Provintzen, waͤre zu thun geweſen. XVII. Galerius ging indeſſen ſelbſt mit ſeiner Armee nach Jtalien, fand ſie aber ſo wenig geneigt Maxentium in Rom anzugreiffen, daß er mit groſſer Geſchwindigkeit zuruͤcke eylete, aus Furcht ſeine Soldaten moͤchten gar uͤber gehen, und dadurch ihm ſelbſt Severi Schickſaal, das er zu raͤchen gekommen war, zuziehen. Als darauf Maximianus aus Gallien wieder nach Rom zuruͤcke kam, fand er, daß Maxentius mehr galt als er ſelbſt, und da er einmahl fuͤr den Truppen ſein Mißvergnuͤgen ſo ausbrechen ließ, daß er dem Sohn den Purpur vom Leibe riß, ſo nahm ſich die Armee des Sohnes an, und Maximia- nus muſte die Flucht ergreiffen. Er nahm ſeine Zuflucht ietzund zu Galerio, der ſich zu Carnunto in Pannonien befand, und auch Diocletianum dahin gela- den hatte. Aber Maximianus konnte daſelbſt wenig ausrichten, und Galerius ernannte an Severi Stelle Licinium, ſeinen alten vertrauten Freund, zu ſei- nem Reichs-Gehuͤlffen, wodurch die Uneinigkeit zwiſchen den Roͤmiſchen Prin- tzen noch groͤſſer ward. Jmmaſſen Maximinus, der da glaubete, daß dieſe Wuͤrde ihm zukaͤme, weil er bereits Caeſar war, oͤffentlich ſein Mißvergnuͤgen daruͤ- 1 1 1 2 Maxentius erhaͤlt ſich in Rom. 2 Panegyricus incerti auctoris numero V. 1 ſedens uſum dicatae mihi uirtutis amitteres? Redde te gubernaculis meis, & quoniam tranquillo mari portum intrare properaſti, uade per fluctus, mei quidem amore ſollicitus, ſed tua maieſtate ſecurus. 1 §. XVII. 1. tillemont l. c. p. 161. 1 §. XVIII. 1. lact. l. c. c. 29. Quare impeditis conſiliis ſenex Maximianus, tertiam quoq; fugam moliebatur, redit in Galliam, plenus malae contagionis & ſcele- ris, ut Conſtantinum imperatorem, generum ſu- um, generi filium, dolo malo circumueniret; & ut poſſet fallere, deponit regiam ueſtem. Francorum gens in armis erat. Perſuadet nihil ſuſpicanti, ne omnem ſecum exercitum duceret, paucis militibus poſſe barbaros debellari, ut & ipſe haberet exerci- tum, quem occuparet, & ille opprimi poſſet, ob mili- tum paucitatem. Credit adoleſcens, ut perito ac ſeni: paret ut ſocero, proficiſcitur relicta militum parte maiore. Ille paucis diebus expectatis, cum iam Conſtantinum aeſtimaret intraſſe fines barbaro- rum, repente purpuram ſumit, theſauros inuadit, donat ut ſolet large, fingit de Conſtantino, quae in ipſum protinus reciderunt. Imperatori propere quae geſta ſunt nuntiantur. Admirabili celeritate cum exercitu reuolat. Opprimitur homo ex impro- uiſo, nondum ſatis inſtructus; milites ad impera- torem ſuum redeunt. Occupauerat Maſſiliam, & portas obſerauerat. Accedit propius imperator, & in muro adſtantem alloquitur, non aſpere, nec hoſtiliter; ſed rogat, quid ſibi uoluiſſet, quid ei de- fuiſſet, cur faceret, quod ipſum praecipue non dece- ret. Ille uero ingerebat maledicta de muris. Tum ſubito a tergo eius portae reſerantur, milites recipi- untur. Adtrahitur ad imperatorem rebellis impe- rator, pater impius, ſocer perfidus. Audit ſcele- ra, quae fecit, detrahitur ei ueſtis, & increpito uita donatur. 2 lactantivs l. c. c. 30. Poſtremo da- tur ei poteſtas liberae mortis, Ac nodum informis leti, trabe nectit ab alta. pagi-

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/250
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 216. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/250>, abgerufen am 17.05.2024.