Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Sechstes Buch. Geschichte der Teutschen
an, die den gefangenen Königen wenig Gelindigkeit angedeyen ließ 2, wie Iuiur-
thae
Exempel anzeiget. Die Folge der Zeit hat aber gewiesen, daß solche Dinge
nur alles zu rechtfertigen dienen, was der Feind, so bald er Gelegenheit sich
zu rächen hat, hinwiederum begehen kan. Constantinus kriegte, nachdem er
die Francken in Batavien besieget, mit den Nachbarn zu thun. Die Bructeri,
Chamavi
und Tubantes, so nachmahls alle mit unter dem Namen der Fran-
cken begriffen worden, hatten die Alemannos und Chaibones mit aufgewie-
gelt, und rüsteten sich zum Kriege. Aber Constantinus gieng über den Rhein
ehe sie es sich versahen, und zerstreuete sie durch eine blutige Schlacht: bey wel-
cher von Seiten der Teutschen diejenigen glücklicher gewesen, die auf der
Wahlstadt geblieben, als die gefangen worden. Denn weil Constantinus sich
nicht getraute sie unter die Militz zu stecken, und sahe, daß sie zur Knechtschafft
zu unbändig wären, ließ er sie in den Schauspielen den wilden Thieren vor-
3
4

werffen,
[Beginn Spaltensatz] potest? Hernach fähret er fort: Hoc boni confert
poena hostibus irrogata, ut non solum inimici fero-
cire non audeant, sed etiam amici impensius reuere-
antur. Inde est igitur, imperator, pax ista, qua
fruimur. Neque enim Rheni iam gurgitibus, sed
nominis tui terrore munimur. Quamlibet ille aut
arescat aestu, aut resistat gelu, neutro hostis aude-
bit uti uado. Nihil enim tam insuperabili uallo na-
tura praecludit, quod non penetrat audacia, cui
aliqua conandi spes relinquatur. Ille est inexpugna-
bilis murus, quem extruit fama uirtutis. Sciunt,
posse Franci transire Rhenum, quos ad necem su-
am libenter admittas; sed nec uictoriam sperare
possunt, nec ueniam. Quid ipsos maneat, ex re-
gum suorum cruciatibus metiuntur, ideoque tantum
abest, ut amnis transitum moliantur, magis ut coe-
pto ponte desperent. Vbi nunc est illa ferocia? ubi
semper infida mobilitas? Iam ne procul quidem Rhe-
num audetis accolere, & uix securi flumina interio-
ra potatis. Contra hinc per interualla disposita
magis ornant limitem castella, quam protegunt.
Arat illam terribilem aliquando ripam inermis agri-
cola, & toto nostri greges flumine bicorni mersantur.
Haec est tua, Constantine, de Ascarici Regaisi-
que supplicio quotidiana atque aeterna uictoria,
omnibus quondam secundis proeliis anteponenda.
Semel acie uincitur, sine fine documento. Cladem
suam, quamuis multi pereant, unlgus ignorat: com-
pendium est, deuincendorum hostium duces sustulisse.
2 tillemont. l. c. p. 151.
3 nazarivs ix. c. 18. Quid memorem Bructe-
ros? quid Chamauos? quid Cheruscos, Vangionas,
Alamannos, Tubantes? bellicum strepunt nomina,
& immanitas barbariae in ipsis uocabulis adhibet
herrorem. Hi omnes sigillatim, dein pariter ar-
mati, conspiratione foederatae societatis exarse-
rant. Tu tamenimperator, cum tantam belli mo-
[Spaltenumbruch] lem uideres, nihil magis timuisti, quam ne timereris.
Adis barbaros, & dissimulato principis habitu,
quam proxime poteras, cum duobus accedis. Nun-
quam est excelsior principatus, quam quum se publico
submittit officio. Facis uerba, spem illorum agitas,
& uersas credulitatem, negas, te esse praesentem.
uere caeca barbaria, quae in illo uultu signa princi-
pis non uideris, quem nec sic quidem senseris, quum
intra iactum teli securus sui staret, Constantinum
esse .... Innumerae simul gentes ad bellum coactae,
sed uno impetu tuo fusae, dum collatiuam uim com-
parant, compendiosam uictoriam praestiterunt.

evmenivs panegyr. VI. c. 12. Vt tamen
omnibus modis barbarorum immanitas frangere-
tur, nec sola hostes regum suorum supplicia moere-
rent, etiam immissa Bructeris uastatione fecisti, im-
perator inuicte. In quo prima consilii tui fuit ra-
tio, quod exercitu repente traiecto inopinantes ad-
ortus es, non quod aperto Marte diffideres, ut qui
palam congredi maluisses, sed ut illa natio, perfu-
giis siluarum & paludium bellum solita frustrari,
fugae tempus amitteret. Caesi igitur innumerabi-
les; capti plurimi. quidquid fuit pecoris, captum,
aut trucidatum est. Vici omnes igne consumti. Pu-
beres, qui in manus uenerunt, quorum nec persidia
erat apta militiae, nec ferocia seruituti, ad poenat
spectaculo dati, saeuientes bestias multitudine sua
fatigarunt. Hoc est, imperator, fretum esse uir-
tute sua atque fortuna, hoc est, non pacem emere
parcendo, sed uictoriam quaerere prouocando.
4 idem panegyr. VI. c. 13. Insuper etiam A-
grippinensi ponte faciundo reliquiis adflictae gentis
insultas, ne unquam metus ponat, semper horreat,
semper supplices manus tendat, quum tamen hoc tu
magis ad gloriam imperii tui, & ornatum limitis
facias, quam ad facultatem, quoties uelis, in hosti-
cum transeundi: quippe cum totus armatis nauibus

[Ende Spaltensatz]
Rhenus

Sechſtes Buch. Geſchichte der Teutſchen
an, die den gefangenen Koͤnigen wenig Gelindigkeit angedeyen ließ 2, wie Iuiur-
thae
Exempel anzeiget. Die Folge der Zeit hat aber gewieſen, daß ſolche Dinge
nur alles zu rechtfertigen dienen, was der Feind, ſo bald er Gelegenheit ſich
zu raͤchen hat, hinwiederum begehen kan. Conſtantinus kriegte, nachdem er
die Francken in Batavien beſieget, mit den Nachbarn zu thun. Die Bructeri,
Chamavi
und Tubantes, ſo nachmahls alle mit unter dem Namen der Fran-
cken begriffen worden, hatten die Alemannos und Chaibones mit aufgewie-
gelt, und ruͤſteten ſich zum Kriege. Aber Conſtantinus gieng uͤber den Rhein
ehe ſie es ſich verſahen, und zerſtreuete ſie durch eine blutige Schlacht: bey wel-
cher von Seiten der Teutſchen diejenigen gluͤcklicher geweſen, die auf der
Wahlſtadt geblieben, als die gefangen worden. Denn weil Conſtantinus ſich
nicht getraute ſie unter die Militz zu ſtecken, und ſahe, daß ſie zur Knechtſchafft
zu unbaͤndig waͤren, ließ er ſie in den Schauſpielen den wilden Thieren vor-
3
4

werffen,
[Beginn Spaltensatz] poteſt? Hernach faͤhret er fort: Hoc boni confert
poena hoſtibus irrogata, ut non ſolum inimici fero-
cire non audeant, ſed etiam amici impenſius reuere-
antur. Inde eſt igitur, imperator, pax iſta, qua
fruimur. Neque enim Rheni iam gurgitibus, ſed
nominis tui terrore munimur. Quamlibet ille aut
areſcat aeſtu, aut reſiſtat gelu, neutro hoſtis aude-
bit uti uado. Nihil enim tam inſuperabili uallo na-
tura praecludit, quod non penetrat audacia, cui
aliqua conandi ſpes relinquatur. Ille eſt inexpugna-
bilis murus, quem extruit fama uirtutis. Sciunt,
poſſe Franci tranſire Rhenum, quos ad necem ſu-
am libenter admittas; ſed nec uictoriam ſperare
poſſunt, nec ueniam. Quid ipſos maneat, ex re-
gum ſuorum cruciatibus metiuntur, ideoque tantum
abeſt, ut amnis tranſitum moliantur, magis ut coe-
pto ponte deſperent. Vbi nunc eſt illa ferocia? ubi
ſemper infida mobilitas? Iam ne procul quidem Rhe-
num audetis accolere, & uix ſecuri flumina interio-
ra potatis. Contra hinc per interualla diſpoſita
magis ornant limitem caſtella, quam protegunt.
Arat illam terribilem aliquando ripam inermis agri-
cola, & toto noſtri greges flumine bicorni merſantur.
Haec eſt tua, Conſtantine, de Aſcarici Regaiſi-
que ſupplicio quotidiana atque aeterna uictoria,
omnibus quondam ſecundis proeliis anteponenda.
Semel acie uincitur, ſine fine documento. Cladem
ſuam, quamuis multi pereant, unlgus ignorat: com-
pendium eſt, deuincendorum hoſtium duces ſuſtuliſſe.
2 tillemont. l. c. p. 151.
3 nazarivs ix. c. 18. Quid memorem Bructe-
ros? quid Chamauos? quid Cheruſcos, Vangionas,
Alamannos, Tubantes? bellicum ſtrepunt nomina,
& immanitas barbariae in ipſis uocabulis adhibet
herrorem. Hi omnes ſigillatim, dein pariter ar-
mati, conſpiratione foederatae ſocietatis exarſe-
rant. Tu tamenimperator, cum tantam belli mo-
[Spaltenumbruch] lem uideres, nihil magis timuiſti, quam ne timereris.
Adis barbaros, & diſſimulato principis habitu,
quam proxime poteras, cum duobus accedis. Nun-
quam eſt excelſior principatus, quam quum ſe publico
ſubmittit officio. Facis uerba, ſpem illorum agitas,
& uerſas credulitatem, negas, te eſſe praeſentem.
uere caeca barbaria, quae in illo uultu ſigna princi-
pis non uideris, quem nec ſic quidem ſenſeris, quum
intra iactum teli ſecurus ſui ſtaret, Conſtantinum
eſſe .... Innumerae ſimul gentes ad bellum coactae,
ſed uno impetu tuo fuſae, dum collatiuam uim com-
parant, compendioſam uictoriam praeſtiterunt.

evmenivs panegyr. VI. c. 12. Vt tamen
omnibus modis barbarorum immanitas frangere-
tur, nec ſola hoſtes regum ſuorum ſupplicia moere-
rent, etiam immiſſa Bructeris uaſtatione feciſti, im-
perator inuicte. In quo prima conſilii tui fuit ra-
tio, quod exercitu repente traiecto inopinantes ad-
ortus es, non quod aperto Marte diffideres, ut qui
palam congredi maluiſſes, ſed ut illa natio, perfu-
giis ſiluarum & paludium bellum ſolita fruſtrari,
fugae tempus amitteret. Caeſi igitur innumerabi-
les; capti plurimi. quidquid fuit pecoris, captum,
aut trucidatum eſt. Vici omnes igne conſumti. Pu-
beres, qui in manus uenerunt, quorum nec perſidia
erat apta militiae, nec ferocia ſeruituti, ad poenat
ſpectaculo dati, ſaeuientes beſtias multitudine ſua
fatigarunt. Hoc eſt, imperator, fretum eſſe uir-
tute ſua atque fortuna, hoc eſt, non pacem emere
parcendo, ſed uictoriam quaerere prouocando.
4 idem panegyr. VI. c. 13. Inſuper etiam A-
grippinenſi ponte faciundo reliquiis adflictae gentis
inſultas, ne unquam metus ponat, ſemper horreat,
ſemper ſupplices manus tendat, quum tamen hoc tu
magis ad gloriam imperii tui, & ornatum limitis
facias, quam ad facultatem, quoties uelis, in hoſti-
cum tranſeundi: quippe cum totus armatis nauibus

[Ende Spaltensatz]
Rhenus
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0248" n="214"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Sech&#x017F;tes Buch. Ge&#x017F;chichte der Teut&#x017F;chen</hi></fw><lb/>
an, die den gefangenen Ko&#x0364;nigen wenig Gelindigkeit angedeyen ließ <note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">tillemont.</hi></hi> l. c. p.</hi> 151.</note>, wie <hi rendition="#aq">Iuiur-<lb/>
thae</hi> Exempel anzeiget. Die Folge der Zeit hat aber gewie&#x017F;en, daß &#x017F;olche Dinge<lb/>
nur alles zu rechtfertigen dienen, was der Feind, &#x017F;o bald er Gelegenheit &#x017F;ich<lb/>
zu ra&#x0364;chen hat, hinwiederum begehen kan. <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus</hi> kriegte, nachdem er<lb/>
die Francken in Batavien be&#x017F;ieget, mit den Nachbarn zu thun. Die <hi rendition="#aq">Bructeri,<lb/>
Chamavi</hi> und <hi rendition="#aq">Tubantes,</hi> &#x017F;o nachmahls alle mit unter dem Namen der Fran-<lb/>
cken begriffen worden, hatten die <hi rendition="#aq">Alemannos</hi> und <hi rendition="#aq">Chaibones</hi> mit aufgewie-<lb/>
gelt, und ru&#x0364;&#x017F;teten &#x017F;ich zum Kriege. Aber <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus</hi> gieng u&#x0364;ber den Rhein<lb/>
ehe &#x017F;ie es &#x017F;ich ver&#x017F;ahen, und zer&#x017F;treuete &#x017F;ie durch eine blutige Schlacht: bey wel-<lb/>
cher von Seiten der Teut&#x017F;chen diejenigen glu&#x0364;cklicher gewe&#x017F;en, die auf der<lb/>
Wahl&#x017F;tadt geblieben, als die gefangen worden. Denn weil <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus</hi> &#x017F;ich<lb/>
nicht getraute &#x017F;ie unter die Militz zu &#x017F;tecken, und &#x017F;ahe, daß &#x017F;ie zur Knecht&#x017F;chafft<lb/>
zu unba&#x0364;ndig wa&#x0364;ren, ließ er &#x017F;ie in den Schau&#x017F;pielen den wilden Thieren vor-<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">werffen,</fw><lb/><note xml:id="FN247_01_02" prev="#FN247_01_01" place="foot" n="1"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">pote&#x017F;t?</hi></hi> Hernach fa&#x0364;hret er fort: <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Hoc boni confert<lb/>
poena ho&#x017F;tibus irrogata, ut non &#x017F;olum inimici fero-<lb/>
cire non audeant, &#x017F;ed etiam amici impen&#x017F;ius reuere-<lb/>
antur. Inde e&#x017F;t igitur, imperator, pax i&#x017F;ta, qua<lb/>
fruimur. Neque enim Rheni iam gurgitibus, &#x017F;ed<lb/>
nominis tui terrore munimur. Quamlibet ille aut<lb/>
are&#x017F;cat ae&#x017F;tu, aut re&#x017F;i&#x017F;tat gelu, neutro ho&#x017F;tis aude-<lb/>
bit uti uado. Nihil enim tam in&#x017F;uperabili uallo na-<lb/>
tura praecludit, quod non penetrat audacia, cui<lb/>
aliqua conandi &#x017F;pes relinquatur. Ille e&#x017F;t inexpugna-<lb/>
bilis murus, quem extruit fama uirtutis. Sciunt,<lb/>
po&#x017F;&#x017F;e Franci tran&#x017F;ire Rhenum, quos ad necem &#x017F;u-<lb/>
am libenter admittas; &#x017F;ed nec uictoriam &#x017F;perare<lb/>
po&#x017F;&#x017F;unt, nec ueniam. Quid ip&#x017F;os maneat, ex re-<lb/>
gum &#x017F;uorum cruciatibus metiuntur, ideoque tantum<lb/>
abe&#x017F;t, ut amnis tran&#x017F;itum moliantur, magis ut coe-<lb/>
pto ponte de&#x017F;perent. Vbi nunc e&#x017F;t illa ferocia? ubi<lb/>
&#x017F;emper infida mobilitas? Iam ne procul quidem Rhe-<lb/>
num audetis accolere, &amp; uix &#x017F;ecuri flumina interio-<lb/>
ra potatis. Contra hinc per interualla di&#x017F;po&#x017F;ita<lb/>
magis ornant limitem ca&#x017F;tella, quam protegunt.<lb/>
Arat illam terribilem aliquando ripam inermis agri-<lb/>
cola, &amp; toto no&#x017F;tri greges flumine bicorni mer&#x017F;antur.<lb/>
Haec e&#x017F;t tua, Con&#x017F;tantine, de A&#x017F;carici Regai&#x017F;i-<lb/>
que &#x017F;upplicio quotidiana atque aeterna uictoria,<lb/>
omnibus quondam &#x017F;ecundis proeliis anteponenda.<lb/>
Semel acie uincitur, &#x017F;ine fine documento. Cladem<lb/>
&#x017F;uam, quamuis multi pereant, unlgus ignorat: com-<lb/>
pendium e&#x017F;t, deuincendorum ho&#x017F;tium duces &#x017F;u&#x017F;tuli&#x017F;&#x017F;e.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN248_03_01" next="#FN248_03_02" place="foot" n="3"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#k"><hi rendition="#g">nazarivs</hi> ix.</hi> c. 18. <hi rendition="#i">Quid memorem Bructe-<lb/>
ros? quid Chamauos? quid Cheru&#x017F;cos, Vangionas,<lb/>
Alamannos, Tubantes? bellicum &#x017F;trepunt nomina,<lb/>
&amp; immanitas barbariae in ip&#x017F;is uocabulis adhibet<lb/>
herrorem. Hi omnes &#x017F;igillatim, dein pariter ar-<lb/>
mati, con&#x017F;piratione foederatae &#x017F;ocietatis exar&#x017F;e-<lb/>
rant. Tu tamenimperator, cum tantam belli mo-<lb/><cb/>
lem uideres, nihil magis timui&#x017F;ti, quam ne timereris.<lb/>
Adis barbaros, &amp; di&#x017F;&#x017F;imulato principis habitu,<lb/>
quam proxime poteras, cum duobus accedis. Nun-<lb/>
quam e&#x017F;t excel&#x017F;ior principatus, quam quum &#x017F;e publico<lb/>
&#x017F;ubmittit officio. Facis uerba, &#x017F;pem illorum agitas,<lb/>
&amp; uer&#x017F;as credulitatem, negas, te e&#x017F;&#x017F;e prae&#x017F;entem.<lb/>
uere caeca barbaria, quae in illo uultu &#x017F;igna princi-<lb/>
pis non uideris, quem nec &#x017F;ic quidem &#x017F;en&#x017F;eris, quum<lb/>
intra iactum teli &#x017F;ecurus &#x017F;ui &#x017F;taret, Con&#x017F;tantinum<lb/>
e&#x017F;&#x017F;e .... Innumerae &#x017F;imul gentes ad bellum coactae,<lb/>
&#x017F;ed uno impetu tuo fu&#x017F;ae, dum collatiuam uim com-<lb/>
parant, compendio&#x017F;am uictoriam prae&#x017F;titerunt.</hi><lb/><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">evmenivs</hi></hi> panegyr. VI. c. 12. <hi rendition="#i">Vt tamen<lb/>
omnibus modis barbarorum immanitas frangere-<lb/>
tur, nec &#x017F;ola ho&#x017F;tes regum &#x017F;uorum &#x017F;upplicia moere-<lb/>
rent, etiam immi&#x017F;&#x017F;a Bructeris ua&#x017F;tatione feci&#x017F;ti, im-<lb/>
perator inuicte. In quo prima con&#x017F;ilii tui fuit ra-<lb/>
tio, quod exercitu repente traiecto inopinantes ad-<lb/>
ortus es, non quod aperto Marte diffideres, ut qui<lb/>
palam congredi malui&#x017F;&#x017F;es, &#x017F;ed ut illa natio, perfu-<lb/>
giis &#x017F;iluarum &amp; paludium bellum &#x017F;olita fru&#x017F;trari,<lb/>
fugae tempus amitteret. Cae&#x017F;i igitur innumerabi-<lb/>
les; capti plurimi. quidquid fuit pecoris, captum,<lb/>
aut trucidatum e&#x017F;t. Vici omnes igne con&#x017F;umti. Pu-<lb/>
beres, qui in manus uenerunt, quorum nec per&#x017F;idia<lb/>
erat apta militiae, nec ferocia &#x017F;eruituti, ad poenat<lb/>
&#x017F;pectaculo dati, &#x017F;aeuientes be&#x017F;tias multitudine &#x017F;ua<lb/>
fatigarunt. Hoc e&#x017F;t, imperator, fretum e&#x017F;&#x017F;e uir-<lb/>
tute &#x017F;ua atque fortuna, hoc e&#x017F;t, non pacem emere<lb/>
parcendo, &#x017F;ed uictoriam quaerere prouocando.</hi></hi><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der nächsten Seite.</note></note><lb/><note xml:id="FN248_04_01" next="#FN248_04_01" place="foot" n="4"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">idem</hi></hi> panegyr. VI. c. 13. <hi rendition="#i">In&#x017F;uper etiam A-<lb/>
grippinen&#x017F;i ponte faciundo reliquiis adflictae gentis<lb/>
in&#x017F;ultas, ne unquam metus ponat, &#x017F;emper horreat,<lb/>
&#x017F;emper &#x017F;upplices manus tendat, quum tamen hoc tu<lb/>
magis ad gloriam imperii tui, &amp; ornatum limitis<lb/>
facias, quam ad facultatem, quoties uelis, in ho&#x017F;ti-<lb/>
cum tran&#x017F;eundi: quippe cum totus armatis nauibus</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Rhenus</hi></hi></fw><cb type="end"/><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der nächsten Seite.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[214/0248] Sechſtes Buch. Geſchichte der Teutſchen an, die den gefangenen Koͤnigen wenig Gelindigkeit angedeyen ließ 2, wie Iuiur- thae Exempel anzeiget. Die Folge der Zeit hat aber gewieſen, daß ſolche Dinge nur alles zu rechtfertigen dienen, was der Feind, ſo bald er Gelegenheit ſich zu raͤchen hat, hinwiederum begehen kan. Conſtantinus kriegte, nachdem er die Francken in Batavien beſieget, mit den Nachbarn zu thun. Die Bructeri, Chamavi und Tubantes, ſo nachmahls alle mit unter dem Namen der Fran- cken begriffen worden, hatten die Alemannos und Chaibones mit aufgewie- gelt, und ruͤſteten ſich zum Kriege. Aber Conſtantinus gieng uͤber den Rhein ehe ſie es ſich verſahen, und zerſtreuete ſie durch eine blutige Schlacht: bey wel- cher von Seiten der Teutſchen diejenigen gluͤcklicher geweſen, die auf der Wahlſtadt geblieben, als die gefangen worden. Denn weil Conſtantinus ſich nicht getraute ſie unter die Militz zu ſtecken, und ſahe, daß ſie zur Knechtſchafft zu unbaͤndig waͤren, ließ er ſie in den Schauſpielen den wilden Thieren vor- werffen, 1 3 4 2 tillemont. l. c. p. 151. 1 poteſt? Hernach faͤhret er fort: Hoc boni confert poena hoſtibus irrogata, ut non ſolum inimici fero- cire non audeant, ſed etiam amici impenſius reuere- antur. Inde eſt igitur, imperator, pax iſta, qua fruimur. Neque enim Rheni iam gurgitibus, ſed nominis tui terrore munimur. Quamlibet ille aut areſcat aeſtu, aut reſiſtat gelu, neutro hoſtis aude- bit uti uado. Nihil enim tam inſuperabili uallo na- tura praecludit, quod non penetrat audacia, cui aliqua conandi ſpes relinquatur. Ille eſt inexpugna- bilis murus, quem extruit fama uirtutis. Sciunt, poſſe Franci tranſire Rhenum, quos ad necem ſu- am libenter admittas; ſed nec uictoriam ſperare poſſunt, nec ueniam. Quid ipſos maneat, ex re- gum ſuorum cruciatibus metiuntur, ideoque tantum abeſt, ut amnis tranſitum moliantur, magis ut coe- pto ponte deſperent. Vbi nunc eſt illa ferocia? ubi ſemper infida mobilitas? Iam ne procul quidem Rhe- num audetis accolere, & uix ſecuri flumina interio- ra potatis. Contra hinc per interualla diſpoſita magis ornant limitem caſtella, quam protegunt. Arat illam terribilem aliquando ripam inermis agri- cola, & toto noſtri greges flumine bicorni merſantur. Haec eſt tua, Conſtantine, de Aſcarici Regaiſi- que ſupplicio quotidiana atque aeterna uictoria, omnibus quondam ſecundis proeliis anteponenda. Semel acie uincitur, ſine fine documento. Cladem ſuam, quamuis multi pereant, unlgus ignorat: com- pendium eſt, deuincendorum hoſtium duces ſuſtuliſſe. 3 nazarivs ix. c. 18. Quid memorem Bructe- ros? quid Chamauos? quid Cheruſcos, Vangionas, Alamannos, Tubantes? bellicum ſtrepunt nomina, & immanitas barbariae in ipſis uocabulis adhibet herrorem. Hi omnes ſigillatim, dein pariter ar- mati, conſpiratione foederatae ſocietatis exarſe- rant. Tu tamenimperator, cum tantam belli mo- lem uideres, nihil magis timuiſti, quam ne timereris. Adis barbaros, & diſſimulato principis habitu, quam proxime poteras, cum duobus accedis. Nun- quam eſt excelſior principatus, quam quum ſe publico ſubmittit officio. Facis uerba, ſpem illorum agitas, & uerſas credulitatem, negas, te eſſe praeſentem. uere caeca barbaria, quae in illo uultu ſigna princi- pis non uideris, quem nec ſic quidem ſenſeris, quum intra iactum teli ſecurus ſui ſtaret, Conſtantinum eſſe .... Innumerae ſimul gentes ad bellum coactae, ſed uno impetu tuo fuſae, dum collatiuam uim com- parant, compendioſam uictoriam praeſtiterunt. evmenivs panegyr. VI. c. 12. Vt tamen omnibus modis barbarorum immanitas frangere- tur, nec ſola hoſtes regum ſuorum ſupplicia moere- rent, etiam immiſſa Bructeris uaſtatione feciſti, im- perator inuicte. In quo prima conſilii tui fuit ra- tio, quod exercitu repente traiecto inopinantes ad- ortus es, non quod aperto Marte diffideres, ut qui palam congredi maluiſſes, ſed ut illa natio, perfu- giis ſiluarum & paludium bellum ſolita fruſtrari, fugae tempus amitteret. Caeſi igitur innumerabi- les; capti plurimi. quidquid fuit pecoris, captum, aut trucidatum eſt. Vici omnes igne conſumti. Pu- beres, qui in manus uenerunt, quorum nec perſidia erat apta militiae, nec ferocia ſeruituti, ad poenat ſpectaculo dati, ſaeuientes beſtias multitudine ſua fatigarunt. Hoc eſt, imperator, fretum eſſe uir- tute ſua atque fortuna, hoc eſt, non pacem emere parcendo, ſed uictoriam quaerere prouocando. 4 idem panegyr. VI. c. 13. Inſuper etiam A- grippinenſi ponte faciundo reliquiis adflictae gentis inſultas, ne unquam metus ponat, ſemper horreat, ſemper ſupplices manus tendat, quum tamen hoc tu magis ad gloriam imperii tui, & ornatum limitis facias, quam ad facultatem, quoties uelis, in hoſti- cum tranſeundi: quippe cum totus armatis nauibus Rhenus

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/248
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 214. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/248>, abgerufen am 17.05.2024.