Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Sechstes Buch. Geschichte der Teutschen
XIMVS; als seine Müntzen mit dem Revers, VICTORIA SARMATI-
CA,
zeigen. 5 Wir finden insonderheit, daß Galerius wieder die Carpen
glücklich gewesen: daher es wie eine Folge von dessen Siegen anzusehen, wenn
man lieset, daß selbige Nation im Jahr 295. 6 sich den Römern völlig unter-
worffen. Diocletianus führte sie über die Donau, und vertheilte sie durch
Pannonien, 7 welches schon vor ihm Aurelianus eines Theils gethan hatte. Wir
finden unter Valente einen Vicum Carporum an der Donau, gegen die
Gräntze von Moesien, darinnen allem Ansehen nach ein Rest von diesen Car-
pis
gewohnet.

X. Constantius nahm ums Jahr 298. den Zug wieder Britannien vor;
Constantius
gewinnt Bri-
taunien nie-
der.
da indessen Maximianus nach Gallien gieng, um zu verhüten, daß nicht, in Con-
stantii
Abwesenheit, die Teutschen Lust kriegen möchten über den Rhein zu
gehen, 1. Er gieng zu Bologne zu Schiffe; da ihm denn ein grosser
A. C. 298.Nebel, so eben entstanden, wohl zustatten kam: immassen die Britan-
nische Flotte, so bey der Jnsel Vight lag, der Römischen darüber nicht gewahr
ward. Die Römer landeten ohne Hinderniß, und waren, als es zum Treffen
kam, so glücklich; daß sowol Allectus, der nach Carausii Ermordung sich an
seine Stelle geschwungen hatte, als die Teutschen Hülffs-Völcker, so er in die
2
3

Jnsel
[Beginn Spaltensatz] uorum copias in Romanis finibus locauerunt. Der Nie-
derlage der Carpen gedenckt auch evmenivs pa-
negyr. IV. c. 5. Adoratae sint igitur mihi Sarma-
ticae expeditiones, quibus illa gens prope omnis ex-
stincta est, & paene cum solo nomine relicta, quo
seruiat. Dent ueniam tropaea Niliaca, sub quibus
Aethiops & Indus intremuit. Contenta sit uoce glo-
riae suae etiam proxima illa ruina Carporum. Re-
seruetur nuntiis iamiam uenientibus, Mauris immis-
sa uastatio.
Daß auch die Quaden mit gelitten, er-
hellet aus eben demjenigen panegyrico c. 10. Nunc
uero toto orbe terrarum, non modo qua Romanus
fuerat, uirtute uestra recepto, sed etiam qua hosti-
lis, edomito: quum toties proculcata esset Aleman-
nia, toties obtrita Sarmatia, Iuthungi, Quadi,
Carpi toties profligati, submittente se Gottho pace po-
scenda, supplicante per munera rege Persarum;
urebat animum
(quod nunc denique consitemur) una
illa tanti imperii contumelia, eoque nobis intolera-
bilier uidebatur, quod gloriae sola restabat.
5 Man hat nicht allein von Diocletiano Mün-
tzen mit dem Reuers, VICTORIA SAR-
MAT.
ap. BANDVR. T. II. p. 14. n. 4. it.
VICTORIAE SARMATICAE ib. n.
5.
sondern es sind auch einige von Maximiano mit eben
dieser Aufschrifft vorhanden. v. BANDVR. l. c. p.
51. &
53. Weil nemlich die beyden Käiser einander ihre
Beynamen, und Sieges-Zeichen mittheileten.
6 Jn IDATII fastis wird die Niederlage der
Carpen zum Jahr 295. gerechnet.
TVSCO & ANNVLINO COSS.
[Spaltenumbruch] His COSS. Carporum gens uniuersa in Romania
se tradidit.
Die Niederlage der Marcomannen aber
zum Jahr 299.
DIOCLETIANO VII.
& MAXIMIANO VI. COSS.

His COSS. uicti Marcomanni.
7 iornandes de rebus Geticis c. 16. schreibt
diese Siege insonderheit Galerio zu, wenn er von
den Carpis sagt: Quos, imperante Diocletiano, Gale-
rius Maximinus Caesar deuicit, & R. P. Romanae
subiecit.
S. die zweyte Note.
1 §. X. 1. v. pagi ad h. a. n. 6. evmen. iv. c.
13. Tu enim ipse, tu domine Maximiane, impera-
tor aeterne, nouo itineris compendio aduentum diui-
nitatis tuae accelerare dignatus, repente Rheno in-
stitisti, omnemque illum limitem non equestribus, ne-
que pedestribus copiis, sed praesentiae tuae terrore
tutatus es. Quantoslibet ualebat exercitus Maxi-
mianus in ripa. Tu uero, inuicte Caesar, instru-
ctis armatisque diuersis classibus ita hostem incertum
consiliique inopem reddidisti, ut tunc denique sense-
rit, quod non munitus esset oceano, sed inclusus.
2 evmenivs panegyrico IV. c. 16. Sed
cum ueteribus illis coniurationis autoribus, & mer-
cenariis cuneis barbarorum, tanti apparatus obli-
tus irruit.
3 idem c. 17. Enimuero, caesar inuicte, tan-
to deorum immortalium tihi est addicta consensu ui-
ctoria omnium quidem, quos adortus fueris, hosti-
um; sed praecipue internecio Francorum, ut illi

[Ende Spaltensatz]
quoque

Sechſtes Buch. Geſchichte der Teutſchen
XIMVS; als ſeine Muͤntzen mit dem Revers, VICTORIA SARMATI-
CA,
zeigen. 5 Wir finden inſonderheit, daß Galerius wieder die Carpen
gluͤcklich geweſen: daher es wie eine Folge von deſſen Siegen anzuſehen, wenn
man lieſet, daß ſelbige Nation im Jahr 295. 6 ſich den Roͤmern voͤllig unter-
worffen. Diocletianus fuͤhrte ſie uͤber die Donau, und vertheilte ſie durch
Pannonien, 7 welches ſchon vor ihm Aurelianus eines Theils gethan hatte. Wir
finden unter Valente einen Vicum Carporum an der Donau, gegen die
Graͤntze von Moeſien, darinnen allem Anſehen nach ein Reſt von dieſen Car-
pis
gewohnet.

X. Conſtantius nahm ums Jahr 298. den Zug wieder Britannien vor;
Conſtantius
gewinnt Bri-
taunien nie-
der.
da indeſſen Maximianus nach Gallien gieng, um zu verhuͤten, daß nicht, in Con-
ſtantii
Abweſenheit, die Teutſchen Luſt kriegen moͤchten uͤber den Rhein zu
gehen, 1. Er gieng zu Bologne zu Schiffe; da ihm denn ein groſſer
A. C. 298.Nebel, ſo eben entſtanden, wohl zuſtatten kam: immaſſen die Britan-
niſche Flotte, ſo bey der Jnſel Vight lag, der Roͤmiſchen daruͤber nicht gewahr
ward. Die Roͤmer landeten ohne Hinderniß, und waren, als es zum Treffen
kam, ſo gluͤcklich; daß ſowol Allectus, der nach Carauſii Ermordung ſich an
ſeine Stelle geſchwungen hatte, als die Teutſchen Huͤlffs-Voͤlcker, ſo er in die
2
3

Jnſel
[Beginn Spaltensatz] uorum copias in Romanis finibus locauerunt. Der Nie-
derlage der Carpen gedenckt auch evmenivs pa-
negyr. IV. c. 5. Adoratae ſint igitur mihi Sarma-
ticae expeditiones, quibus illa gens prope omnis ex-
ſtincta eſt, & paene cum ſolo nomine relicta, quo
ſeruiat. Dent ueniam tropaea Niliaca, ſub quibus
Aethiops & Indus intremuit. Contenta ſit uoce glo-
riae ſuae etiam proxima illa ruina Carporum. Re-
ſeruetur nuntiis iamiam uenientibus, Mauris immiſ-
ſa uaſtatio.
Daß auch die Quaden mit gelitten, er-
hellet aus eben demjenigen panegyrico c. 10. Nunc
uero toto orbe terrarum, non modo qua Romanus
fuerat, uirtute ueſtra recepto, ſed etiam qua hoſti-
lis, edomito: quum toties proculcata eſſet Aleman-
nia, toties obtrita Sarmatia, Iuthungi, Quadi,
Carpi toties profligati, ſubmittente ſe Gottho pace po-
ſcenda, ſupplicante per munera rege Perſarum;
urebat animum
(quod nunc denique conſitemur) una
illa tanti imperii contumelia, eoque nobis intolera-
bilier uidebatur, quod gloriae ſola reſtabat.
5 Man hat nicht allein von Diocletiano Muͤn-
tzen mit dem Reuers, VICTORIA SAR-
MAT.
ap. BANDVR. T. II. p. 14. n. 4. it.
VICTORIAE SARMATICAE ib. n.
5.
ſondern es ſind auch einige von Maximiano mit eben
dieſer Aufſchrifft vorhanden. v. BANDVR. l. c. p.
51. &
53. Weil nemlich die beyden Kaͤiſer einander ihre
Beynamen, und Sieges-Zeichen mittheileten.
6 Jn IDATII faſtis wird die Niederlage der
Carpen zum Jahr 295. gerechnet.
TVSCO & ANNVLINO COSS.
[Spaltenumbruch] His COSS. Carporum gens uniuerſa in Romania
ſe tradidit.
Die Niederlage der Marcomannen aber
zum Jahr 299.
DIOCLETIANO VII.
& MAXIMIANO VI. COSS.

His COSS. uicti Marcomanni.
7 iornandes de rebus Geticis c. 16. ſchreibt
dieſe Siege inſonderheit Galerio zu, wenn er von
den Carpis ſagt: Quos, imperante Diocletiano, Gale-
rius Maximinus Caeſar deuicit, & R. P. Romanae
ſubiecit.
S. die zweyte Note.
1 §. X. 1. v. pagi ad h. a. n. 6. evmen. iv. c.
13. Tu enim ipſe, tu domine Maximiane, impera-
tor aeterne, nouo itineris compendio aduentum diui-
nitatis tuae accelerare dignatus, repente Rheno in-
ſtitiſti, omnemque illum limitem non equeſtribus, ne-
que pedeſtribus copiis, ſed praeſentiae tuae terrore
tutatus es. Quantoslibet ualebat exercitus Maxi-
mianus in ripa. Tu uero, inuicte Caeſar, inſtru-
ctis armatisque diuerſis claſſibus ita hoſtem incertum
conſiliique inopem reddidiſti, ut tunc denique ſenſe-
rit, quod non munitus eſſet oceano, ſed incluſus.
2 evmenivs panegyrico IV. c. 16. Sed
cum ueteribus illis coniurationis autoribus, & mer-
cenariis cuneis barbarorum, tanti apparatus obli-
tus irruit.
3 idem c. 17. Enimuero, caeſar inuicte, tan-
to deorum immortalium tihi eſt addicta conſenſu ui-
ctoria omnium quidem, quos adortus fueris, hoſti-
um; ſed praecipue internecio Francorum, ut illi

[Ende Spaltensatz]
quoque
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0244" n="210"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Sech&#x017F;tes Buch. Ge&#x017F;chichte der Teut&#x017F;chen</hi></fw><lb/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g">XIMVS;</hi></hi> als &#x017F;eine Mu&#x0364;ntzen mit dem <hi rendition="#aq">Revers, <hi rendition="#g">VICTORIA SARMATI-<lb/>
CA,</hi></hi> zeigen. <note place="foot" n="5">Man hat nicht allein von <hi rendition="#aq">Diocletiano</hi> Mu&#x0364;n-<lb/>
tzen mit dem <hi rendition="#aq">Reuers, <hi rendition="#g">VICTORIA SAR-<lb/>
MAT.</hi> ap. <hi rendition="#g">BANDVR.</hi> T. II. p. 14. n. 4. it.<lb/><hi rendition="#g">VICTORIAE SARMATICAE</hi> ib. n.</hi> 5.<lb/>
&#x017F;ondern es &#x017F;ind auch einige von <hi rendition="#aq">Maximiano</hi> mit eben<lb/>
die&#x017F;er Auf&#x017F;chrifft vorhanden. <hi rendition="#aq">v. <hi rendition="#g">BANDVR.</hi> l. c. p.<lb/>
51. &amp;</hi> 53. Weil nemlich die beyden Ka&#x0364;i&#x017F;er einander ihre<lb/>
Beynamen, und Sieges-Zeichen mittheileten.</note> Wir finden in&#x017F;onderheit, daß <hi rendition="#aq">Galerius</hi> wieder die Carpen<lb/>
glu&#x0364;cklich gewe&#x017F;en: daher es wie eine Folge von de&#x017F;&#x017F;en Siegen anzu&#x017F;ehen, wenn<lb/>
man lie&#x017F;et, daß &#x017F;elbige Nation im Jahr 295. <note place="foot" n="6">Jn <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g">IDATII</hi> fa&#x017F;tis</hi> wird die Niederlage der<lb/>
Carpen zum Jahr 295. gerechnet.<lb/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g">TVSCO &amp; ANNVLINO COSS.</hi><lb/><cb/><hi rendition="#i">His <hi rendition="#g">COSS.</hi> Carporum gens uniuer&#x017F;a in Romania<lb/>
&#x017F;e tradidit.</hi></hi> Die Niederlage der Marcomannen aber<lb/>
zum Jahr 299.<lb/><quote><hi rendition="#aq"><hi rendition="#et"><hi rendition="#g">DIOCLETIANO</hi> VII.<lb/>
&amp; <hi rendition="#g">MAXIMIANO</hi> VI. <hi rendition="#g">COSS.</hi></hi><lb/>
His <hi rendition="#g">COSS.</hi> uicti Marcomanni.</hi></quote></note> &#x017F;ich den Ro&#x0364;mern vo&#x0364;llig unter-<lb/>
worffen. <hi rendition="#aq">Diocletianus</hi> fu&#x0364;hrte &#x017F;ie u&#x0364;ber die Donau, und vertheilte &#x017F;ie durch<lb/>
Pannonien, <note place="foot" n="7"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandes</hi></hi> de rebus Geticis c.</hi> 16. &#x017F;chreibt<lb/>
die&#x017F;e Siege in&#x017F;onderheit <hi rendition="#aq">Galerio</hi> zu, wenn er von<lb/>
den <hi rendition="#aq">Carpis</hi> &#x017F;agt: <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Quos, imperante Diocletiano, Gale-<lb/>
rius Maximinus Cae&#x017F;ar deuicit, &amp; R. P. Romanae<lb/>
&#x017F;ubiecit.</hi></hi> S. die zweyte Note.</note> welches &#x017F;chon vor ihm <hi rendition="#aq">Aurelianus</hi> eines Theils gethan hatte. Wir<lb/>
finden unter <hi rendition="#aq">Valente</hi> einen <hi rendition="#aq">Vicum Carporum</hi> an der Donau, gegen die<lb/>
Gra&#x0364;ntze von Moe&#x017F;ien, darinnen allem An&#x017F;ehen nach ein Re&#x017F;t von die&#x017F;en <hi rendition="#aq">Car-<lb/>
pis</hi> gewohnet.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">X. Con&#x017F;tantius</hi> nahm ums Jahr 298. den Zug wieder Britannien vor;<lb/><note place="left"><hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantius</hi><lb/>
gewinnt Bri-<lb/>
taunien <hi rendition="#g">ni</hi>e-<lb/>
der.</note>da inde&#x017F;&#x017F;en <hi rendition="#aq">Maximianus</hi> nach Gallien gieng, um zu verhu&#x0364;ten, daß nicht, in <hi rendition="#aq">Con-<lb/>
&#x017F;tantii</hi> Abwe&#x017F;enheit, die Teut&#x017F;chen Lu&#x017F;t kriegen mo&#x0364;chten u&#x0364;ber den Rhein zu<lb/>
gehen, <note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">X</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">v. <hi rendition="#g">pagi</hi></hi> ad h. a. n. 6. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">evmen. iv.</hi></hi> c.<lb/>
13. <hi rendition="#i">Tu enim ip&#x017F;e, tu domine Maximiane, impera-<lb/>
tor aeterne, nouo itineris compendio aduentum diui-<lb/>
nitatis tuae accelerare dignatus, repente Rheno in-<lb/>
&#x017F;titi&#x017F;ti, omnemque illum limitem non eque&#x017F;tribus, ne-<lb/>
que pede&#x017F;tribus copiis, &#x017F;ed prae&#x017F;entiae tuae terrore<lb/>
tutatus es. Quantoslibet ualebat exercitus Maxi-<lb/>
mianus in ripa. Tu uero, inuicte Cae&#x017F;ar, in&#x017F;tru-<lb/>
ctis armatisque diuer&#x017F;is cla&#x017F;&#x017F;ibus ita ho&#x017F;tem incertum<lb/>
con&#x017F;iliique inopem reddidi&#x017F;ti, ut tunc denique &#x017F;en&#x017F;e-<lb/>
rit, quod non munitus e&#x017F;&#x017F;et oceano, &#x017F;ed inclu&#x017F;us.</hi></hi></note>. Er gieng zu Bologne zu Schiffe; da ihm denn ein gro&#x017F;&#x017F;er<lb/><note place="left"><hi rendition="#aq">A. C.</hi> 298.</note>Nebel, &#x017F;o eben ent&#x017F;tanden, wohl zu&#x017F;tatten kam: imma&#x017F;&#x017F;en die Britan-<lb/>
ni&#x017F;che Flotte, &#x017F;o bey der Jn&#x017F;el Vight lag, der Ro&#x0364;mi&#x017F;chen daru&#x0364;ber nicht gewahr<lb/>
ward. Die Ro&#x0364;mer landeten ohne Hinderniß, und waren, als es zum Treffen<lb/>
kam, &#x017F;o glu&#x0364;cklich; daß &#x017F;owol <hi rendition="#aq">Allectus,</hi> der nach <hi rendition="#aq">Carau&#x017F;ii</hi> Ermordung &#x017F;ich an<lb/>
&#x017F;eine Stelle ge&#x017F;chwungen hatte, als die Teut&#x017F;chen Hu&#x0364;lffs-Vo&#x0364;lcker, &#x017F;o er in die<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">Jn&#x017F;el</fw><lb/><note xml:id="FN243_04_02" prev="#FN243_04_01" place="foot" n="4"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">uorum copias in Romanis finibus locauerunt.</hi></hi> Der Nie-<lb/>
derlage der Carpen gedenckt auch <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">evmenivs</hi></hi> pa-<lb/>
negyr. IV. c. 5. <hi rendition="#i">Adoratae &#x017F;int igitur mihi Sarma-<lb/>
ticae expeditiones, quibus illa gens prope omnis ex-<lb/>
&#x017F;tincta e&#x017F;t, &amp; paene cum &#x017F;olo nomine relicta, quo<lb/>
&#x017F;eruiat. Dent ueniam tropaea Niliaca, &#x017F;ub quibus<lb/>
Aethiops &amp; Indus intremuit. Contenta &#x017F;it uoce glo-<lb/>
riae &#x017F;uae etiam proxima illa ruina Carporum. Re-<lb/>
&#x017F;eruetur nuntiis iamiam uenientibus, Mauris immi&#x017F;-<lb/>
&#x017F;a ua&#x017F;tatio.</hi></hi> Daß auch die Quaden mit gelitten, er-<lb/>
hellet aus eben demjenigen <hi rendition="#aq">panegyrico c. 10. <hi rendition="#i">Nunc<lb/>
uero toto orbe terrarum, non modo qua Romanus<lb/>
fuerat, uirtute ue&#x017F;tra recepto, &#x017F;ed etiam qua ho&#x017F;ti-<lb/>
lis, edomito: quum toties proculcata e&#x017F;&#x017F;et Aleman-<lb/>
nia, toties obtrita Sarmatia, Iuthungi, Quadi,<lb/>
Carpi toties profligati, &#x017F;ubmittente &#x017F;e Gottho pace po-<lb/>
&#x017F;cenda, &#x017F;upplicante per munera rege Per&#x017F;arum;<lb/>
urebat animum</hi> (<hi rendition="#i">quod nunc denique con&#x017F;itemur</hi>) <hi rendition="#i">una<lb/>
illa tanti imperii contumelia, eoque nobis intolera-<lb/>
bilier uidebatur, quod gloriae &#x017F;ola re&#x017F;tabat.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN244_02_01" next="#FN244_02_02" place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">evmenivs</hi></hi> panegyrico IV. c. 16. <hi rendition="#i">Sed<lb/>
cum ueteribus illis coniurationis autoribus, &amp; mer-<lb/>
cenariis cuneis barbarorum, tanti apparatus obli-<lb/>
tus irruit.</hi></hi><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der nächsten Seite.</note></note><lb/><note xml:id="FN244_03_01" next="#FN244_03_02" place="foot" n="3"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">idem</hi></hi> c. 17. <hi rendition="#i">Enimuero, cae&#x017F;ar inuicte, tan-<lb/>
to deorum immortalium tihi e&#x017F;t addicta con&#x017F;en&#x017F;u ui-<lb/>
ctoria omnium quidem, quos adortus fueris, ho&#x017F;ti-<lb/>
um; &#x017F;ed praecipue internecio Francorum, ut illi</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">quoque</hi></hi></fw><cb type="end"/><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der nächsten Seite.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[210/0244] Sechſtes Buch. Geſchichte der Teutſchen XIMVS; als ſeine Muͤntzen mit dem Revers, VICTORIA SARMATI- CA, zeigen. 5 Wir finden inſonderheit, daß Galerius wieder die Carpen gluͤcklich geweſen: daher es wie eine Folge von deſſen Siegen anzuſehen, wenn man lieſet, daß ſelbige Nation im Jahr 295. 6 ſich den Roͤmern voͤllig unter- worffen. Diocletianus fuͤhrte ſie uͤber die Donau, und vertheilte ſie durch Pannonien, 7 welches ſchon vor ihm Aurelianus eines Theils gethan hatte. Wir finden unter Valente einen Vicum Carporum an der Donau, gegen die Graͤntze von Moeſien, darinnen allem Anſehen nach ein Reſt von dieſen Car- pis gewohnet. X. Conſtantius nahm ums Jahr 298. den Zug wieder Britannien vor; da indeſſen Maximianus nach Gallien gieng, um zu verhuͤten, daß nicht, in Con- ſtantii Abweſenheit, die Teutſchen Luſt kriegen moͤchten uͤber den Rhein zu gehen, 1. Er gieng zu Bologne zu Schiffe; da ihm denn ein groſſer Nebel, ſo eben entſtanden, wohl zuſtatten kam: immaſſen die Britan- niſche Flotte, ſo bey der Jnſel Vight lag, der Roͤmiſchen daruͤber nicht gewahr ward. Die Roͤmer landeten ohne Hinderniß, und waren, als es zum Treffen kam, ſo gluͤcklich; daß ſowol Allectus, der nach Carauſii Ermordung ſich an ſeine Stelle geſchwungen hatte, als die Teutſchen Huͤlffs-Voͤlcker, ſo er in die Jnſel 4 2 3 Conſtantius gewinnt Bri- taunien nie- der. A. C. 298. 5 Man hat nicht allein von Diocletiano Muͤn- tzen mit dem Reuers, VICTORIA SAR- MAT. ap. BANDVR. T. II. p. 14. n. 4. it. VICTORIAE SARMATICAE ib. n. 5. ſondern es ſind auch einige von Maximiano mit eben dieſer Aufſchrifft vorhanden. v. BANDVR. l. c. p. 51. & 53. Weil nemlich die beyden Kaͤiſer einander ihre Beynamen, und Sieges-Zeichen mittheileten. 6 Jn IDATII faſtis wird die Niederlage der Carpen zum Jahr 295. gerechnet. TVSCO & ANNVLINO COSS. His COSS. Carporum gens uniuerſa in Romania ſe tradidit. Die Niederlage der Marcomannen aber zum Jahr 299. DIOCLETIANO VII. & MAXIMIANO VI. COSS. His COSS. uicti Marcomanni. 7 iornandes de rebus Geticis c. 16. ſchreibt dieſe Siege inſonderheit Galerio zu, wenn er von den Carpis ſagt: Quos, imperante Diocletiano, Gale- rius Maximinus Caeſar deuicit, & R. P. Romanae ſubiecit. S. die zweyte Note. 1 §. X. 1. v. pagi ad h. a. n. 6. evmen. iv. c. 13. Tu enim ipſe, tu domine Maximiane, impera- tor aeterne, nouo itineris compendio aduentum diui- nitatis tuae accelerare dignatus, repente Rheno in- ſtitiſti, omnemque illum limitem non equeſtribus, ne- que pedeſtribus copiis, ſed praeſentiae tuae terrore tutatus es. Quantoslibet ualebat exercitus Maxi- mianus in ripa. Tu uero, inuicte Caeſar, inſtru- ctis armatisque diuerſis claſſibus ita hoſtem incertum conſiliique inopem reddidiſti, ut tunc denique ſenſe- rit, quod non munitus eſſet oceano, ſed incluſus. 4 uorum copias in Romanis finibus locauerunt. Der Nie- derlage der Carpen gedenckt auch evmenivs pa- negyr. IV. c. 5. Adoratae ſint igitur mihi Sarma- ticae expeditiones, quibus illa gens prope omnis ex- ſtincta eſt, & paene cum ſolo nomine relicta, quo ſeruiat. Dent ueniam tropaea Niliaca, ſub quibus Aethiops & Indus intremuit. Contenta ſit uoce glo- riae ſuae etiam proxima illa ruina Carporum. Re- ſeruetur nuntiis iamiam uenientibus, Mauris immiſ- ſa uaſtatio. Daß auch die Quaden mit gelitten, er- hellet aus eben demjenigen panegyrico c. 10. Nunc uero toto orbe terrarum, non modo qua Romanus fuerat, uirtute ueſtra recepto, ſed etiam qua hoſti- lis, edomito: quum toties proculcata eſſet Aleman- nia, toties obtrita Sarmatia, Iuthungi, Quadi, Carpi toties profligati, ſubmittente ſe Gottho pace po- ſcenda, ſupplicante per munera rege Perſarum; urebat animum (quod nunc denique conſitemur) una illa tanti imperii contumelia, eoque nobis intolera- bilier uidebatur, quod gloriae ſola reſtabat. 2 evmenivs panegyrico IV. c. 16. Sed cum ueteribus illis coniurationis autoribus, & mer- cenariis cuneis barbarorum, tanti apparatus obli- tus irruit. 3 idem c. 17. Enimuero, caeſar inuicte, tan- to deorum immortalium tihi eſt addicta conſenſu ui- ctoria omnium quidem, quos adortus fueris, hoſti- um; ſed praecipue internecio Francorum, ut illi quoque

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/244
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 210. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/244>, abgerufen am 17.05.2024.