Kirchner, Timotheus: Gründliche warhafftige Historia: von der Augspurgischen Confession wie die Anno 1530 geschrieben. Leipzig, 1584.
editis, non mediocriter turbent Ecclesias, interim eo quoque euaserunt, vtAnno 1526. incipiant iudicare alienas conscientias, & quasi ipsi de sua sententia plus quam certi sint, fortiter pronunciare, neminem hactenus constanter credidisse, aut credere hoc potuisse, esse scilicet sub pane corpus Domini, adeoque Lutherum ipsum, & illius sectatores, diuersum sensisse & sentire, ausint profiteri. Qui noui Doctores vt admonerentur, quam multum sibi sumant, & quam periculosa arrogantia ibi iudices se alienae conscientiae constituant, verti e germanico librum Lutheri, ante triennium ad Vualdenses fratres editum & conscriptum, tunc cum Lutherus etiam (vt non est vsque adeo prae illis neophytus) minime oscitanter versaretur in illo Eucharistiae negotio expendendo & reducendo in viam, si forte errarent Vualdenses fratres. Ex quo satis apparet, quemadmodum hodie sentit, sic & tunc sensisse Lutherum, cum ne suspicari quidem posset, illam factionem exorituram. Dignus enim est libellus, qui non tantum germanice legatur, in quo breuiter & simpliciter vera de Eucharistia sententia astruitur, quem & illi tot libris varie in hoc themate rhetoricati nondum diluerunt. Hoc autem opusculum, quamuis (vt in bonis scriptis fieri solet) posthabitum, eo libentius latine rursus edidi, vt rationem redderem meae fidei. Legi enim aduersariorum libellos germanicos & latinos, qui nullam conscientiam sic certam reddunt, vt non scrupulus ille maneat in animo. Quid si fallant omnes istae cogitationes Clarum vero & simplex Dei verbum fallere non potest. Video eos veterum scriptorum locos, Augustini, Cypriani, Hieronymi, Chrysostomi, Irenaei, Hilarij, qui non obscure pro veritate suffragiauerunt, sic cupide et callide trahere ad partes suas, vt eo ipso reddant se & causam suam non parum suspectam. Video ad hos eorum libros multos & varios, ipsosque tanquam e suggesto perorare bonis lateribus: at vbi dicta, scripta sunt quamplurima, vbi tot clepsydrae exhaustae, vbi & copiose & plausibiliter peroratum est, audiui rhetores, audiui homines sua humana [fremdsprachliches Material] mihi afferentes, At simul atque librum rursus Euangelicum aspicio, mox planius, apertius & simplicius audio, Dominum & Deum meum Christum loquentem: Accipite, edite, hoc est corpus meum, &c. Hoc facite in mei commemorationem. Quae simplicissima verba, si passi fuerimus, aliter atque sonant, exponi, non parua fenestra aperietur fingendae & refingendae scripturae pro arbitrio contendentium. Proin si votis quicquam proficeretur, optarim quosdam illius dogmatis assertores, alias viros sane doctos, & minime malos, reduci posse in viam, nisi forsan prorsus obduruerunt. Quemadmodum scriptura praedicit, fore sectas, praesertim nouissimis temporibus, vt hi, qui probati sunt, manifesti fiant. Ad te vero, mi Doctor ornatissime, mitto illum libellum Lutheri longe optimum, & nunc maxime necessarium, a me latine vtcunque redditum, vt habeas, quo animum tuum & tuorum in tanta varietate & doctorum & doctrinarum communias. Bene vale in Domino. Vuitebergae, die Simonis & Iudae, 1526. Das ist in einer summa kürtzlich zureden souiel: Die Sacramentirer leugnen / das vnter dem gesegneten brod im Abendmal / sey der leib Christi / vnd wollen diese jhre lehr durch viel schrifften / vnd wie sie nur können / weit ausbreiten / vnd verunruhigen also die Kirchen. Lassens auch dabey nicht bleiben / sondern vnterstehen sich auch von editis, non mediocriter turbent Ecclesias, interim eò quoque euaserunt, vtAnno 1526. incipiant iudicare alienas conscientias, & quasi ipsi de sua sententia plus quàm certi sint, fortiter pronunciare, neminem hactenus constanter credidisse, aut credere hoc potuisse, esse scilicet sub pane corpus Domini, adeoque Lutherum ipsum, & illius sectatores, diuersum sensisse & sentire, ausint profiteri. Qui noui Doctores vt admonerentur, quàm multùm sibi sumant, & quàm periculosa arrogantia ibi iudices se alienae conscientiae constituant, verti è germanico librum Lutheri, ante triennium ad Vualdenses fratres editum & conscriptum, tunc cùm Lutherus etiam (vt non est vsque adeò prae illis neophytus) minimè oscitanter versaretur in illo Eucharistiae negotio expendendo & reducendo in viam, si fortè errarent Vualdenses fratres. Ex quo satis apparet, quemadmodum hodie sentit, sic & tunc sensisse Lutherum, cùm ne suspicari quidem posset, illam factionem exorituram. Dignus enim est libellus, qui non tantùm germanicè legatur, in quo breuiter & simpliciter vera de Eucharistia sententia astruitur, quem & illi tot libris variè in hoc themate rhetoricati nondum diluerunt. Hoc autem opusculum, quamuis (vt in bonis scriptis fieri solet) posthabitum, eò libentius latinè rursus edidi, vt rationem redderem meae fidei. Legi enim aduersariorum libellos germanicos & latinos, qui nullam conscientiam sic certam reddunt, vt non scrupulus ille maneat in animo. Quid si fallant omnes istae cogitationes Clarum verò & simplex Dei verbum fallere non potest. Video eos veterum scriptorum locos, Augustini, Cypriani, Hieronymi, Chrysostomi, Irenaei, Hilarij, qui non obscurè pro veritate suffragiauerunt, sic cupidè et callidè trahere ad partes suas, vt eo ipso reddant se & causam suam non parum suspectam. Video ad hos eorum libros multos & varios, ipsosque tanquam è suggesto perorare bonis lateribus: at vbi dicta, scripta sunt quàmplurima, vbi tot clepsydrae exhaustae, vbi & copiosè & plausibiliter peroratum est, audiui rhetores, audiui homines sua humana [fremdsprachliches Material] mihi afferentes, At simul atque librum rursus Euangelicum aspicio, mox planius, apertius & simplicius audio, Dominum & Deum meum Christum loquentem: Accipite, edite, hoc est corpus meum, &c. Hoc facite in mei commemorationem. Quae simplicissima verba, si passi fuerimus, aliter atque sonant, exponi, non parua fenestra aperietur fingendae & refingendae scripturae pro arbitrio contendentium. Proin si votis quicquam proficeretur, optarim quosdam illius dogmatis assertores, aliàs viros sanè doctos, & minimè malos, reduci posse in viam, nisi forsan prorsus obduruerunt. Quemadmodum scriptura praedicit, fore sectas, praesertim nouissimis temporibus, vt hi, qui probati sunt, manifesti fiant. Ad te verò, mi Doctor ornatissime, mitto illum libellum Lutheri longè optimum, & nunc maximè necessarium, à me latinè vtcunque redditum, vt habeas, quo animum tuum & tuorum in tanta varietate & doctorum & doctrinarum communias. Bene vale in Domino. Vuitebergae, die Simonis & Iudae, 1526. Das ist in einer summa kürtzlich zureden souiel: Die Sacramentirer leugnen / das vnter dem gesegneten brod im Abendmal / sey der leib Christi / vnd wollen diese jhre lehr durch viel schrifften / vnd wie sie nur können / weit ausbreiten / vnd verunruhigen also die Kirchen. Lassens auch dabey nicht bleiben / sondern vnterstehen sich auch von <TEI> <text> <body> <div> <p><pb facs="#f0073" n="57"/> editis, non mediocriter turbent Ecclesias, interim eò quoque euaserunt, vt<note place="right">Anno 1526.</note> incipiant iudicare alienas conscientias, & quasi ipsi de sua sententia plus quàm certi sint, fortiter pronunciare, neminem hactenus constanter credidisse, aut credere hoc potuisse, esse scilicet sub pane corpus Domini, adeoque Lutherum ipsum, & illius sectatores, diuersum sensisse & sentire, ausint profiteri. Qui noui Doctores vt admonerentur, quàm multùm sibi sumant, & quàm periculosa arrogantia ibi iudices se alienae conscientiae constituant, verti è germanico librum Lutheri, ante triennium ad Vualdenses fratres editum & conscriptum, tunc cùm Lutherus etiam (vt non est vsque adeò prae illis neophytus) minimè oscitanter versaretur in illo Eucharistiae negotio expendendo & reducendo in viam, si fortè errarent Vualdenses fratres. Ex quo satis apparet, quemadmodum hodie sentit, sic & tunc sensisse Lutherum, cùm ne suspicari quidem posset, illam factionem exorituram. Dignus enim est libellus, qui non tantùm germanicè legatur, in quo breuiter & simpliciter vera de Eucharistia sententia astruitur, quem & illi tot libris variè in hoc themate rhetoricati nondum diluerunt. Hoc autem opusculum, quamuis (vt in bonis scriptis fieri solet) posthabitum, eò libentius latinè rursus edidi, vt rationem redderem meae fidei. Legi enim aduersariorum libellos germanicos & latinos, qui nullam conscientiam sic certam reddunt, vt non scrupulus ille maneat in animo. Quid si fallant omnes istae cogitationes Clarum verò & simplex Dei verbum fallere non potest. Video eos veterum scriptorum locos, Augustini, Cypriani, Hieronymi, Chrysostomi, Irenaei, Hilarij, qui non obscurè pro veritate suffragiauerunt, sic cupidè et callidè trahere ad partes suas, vt eo ipso reddant se & causam suam non parum suspectam. Video ad hos eorum libros multos & varios, ipsosque tanquam è suggesto perorare bonis lateribus: at vbi dicta, scripta sunt quàmplurima, vbi tot clepsydrae exhaustae, vbi & copiosè & plausibiliter peroratum est, audiui rhetores, audiui homines sua humana <foreign xml:lang="el"><gap reason="fm"/></foreign> mihi afferentes, At simul atque librum rursus Euangelicum aspicio, mox planius, apertius & simplicius audio, Dominum & Deum meum Christum loquentem: Accipite, edite, hoc est corpus meum, &c. Hoc facite in mei commemorationem. Quae simplicissima verba, si passi fuerimus, aliter atque sonant, exponi, non parua fenestra aperietur fingendae & refingendae scripturae pro arbitrio contendentium. Proin si votis quicquam proficeretur, optarim quosdam illius dogmatis assertores, aliàs viros sanè doctos, & minimè malos, reduci posse in viam, nisi forsan prorsus obduruerunt. Quemadmodum scriptura praedicit, fore sectas, praesertim nouissimis temporibus, vt hi, qui probati sunt, manifesti fiant. Ad te verò, mi Doctor ornatissime, mitto illum libellum Lutheri longè optimum, & nunc maximè necessarium, à me latinè vtcunque redditum, vt habeas, quo animum tuum & tuorum in tanta varietate & doctorum & doctrinarum communias. Bene vale in Domino. Vuitebergae, die Simonis & Iudae, 1526.</p> <p>Das ist in einer summa kürtzlich zureden souiel: Die Sacramentirer leugnen / das vnter dem gesegneten brod im Abendmal / sey der leib Christi / vnd wollen diese jhre lehr durch viel schrifften / vnd wie sie nur können / weit ausbreiten / vnd verunruhigen also die Kirchen. Lassens auch dabey nicht bleiben / sondern vnterstehen sich auch von </p> </div> </body> </text> </TEI> [57/0073]
editis, non mediocriter turbent Ecclesias, interim eò quoque euaserunt, vt incipiant iudicare alienas conscientias, & quasi ipsi de sua sententia plus quàm certi sint, fortiter pronunciare, neminem hactenus constanter credidisse, aut credere hoc potuisse, esse scilicet sub pane corpus Domini, adeoque Lutherum ipsum, & illius sectatores, diuersum sensisse & sentire, ausint profiteri. Qui noui Doctores vt admonerentur, quàm multùm sibi sumant, & quàm periculosa arrogantia ibi iudices se alienae conscientiae constituant, verti è germanico librum Lutheri, ante triennium ad Vualdenses fratres editum & conscriptum, tunc cùm Lutherus etiam (vt non est vsque adeò prae illis neophytus) minimè oscitanter versaretur in illo Eucharistiae negotio expendendo & reducendo in viam, si fortè errarent Vualdenses fratres. Ex quo satis apparet, quemadmodum hodie sentit, sic & tunc sensisse Lutherum, cùm ne suspicari quidem posset, illam factionem exorituram. Dignus enim est libellus, qui non tantùm germanicè legatur, in quo breuiter & simpliciter vera de Eucharistia sententia astruitur, quem & illi tot libris variè in hoc themate rhetoricati nondum diluerunt. Hoc autem opusculum, quamuis (vt in bonis scriptis fieri solet) posthabitum, eò libentius latinè rursus edidi, vt rationem redderem meae fidei. Legi enim aduersariorum libellos germanicos & latinos, qui nullam conscientiam sic certam reddunt, vt non scrupulus ille maneat in animo. Quid si fallant omnes istae cogitationes Clarum verò & simplex Dei verbum fallere non potest. Video eos veterum scriptorum locos, Augustini, Cypriani, Hieronymi, Chrysostomi, Irenaei, Hilarij, qui non obscurè pro veritate suffragiauerunt, sic cupidè et callidè trahere ad partes suas, vt eo ipso reddant se & causam suam non parum suspectam. Video ad hos eorum libros multos & varios, ipsosque tanquam è suggesto perorare bonis lateribus: at vbi dicta, scripta sunt quàmplurima, vbi tot clepsydrae exhaustae, vbi & copiosè & plausibiliter peroratum est, audiui rhetores, audiui homines sua humana _ mihi afferentes, At simul atque librum rursus Euangelicum aspicio, mox planius, apertius & simplicius audio, Dominum & Deum meum Christum loquentem: Accipite, edite, hoc est corpus meum, &c. Hoc facite in mei commemorationem. Quae simplicissima verba, si passi fuerimus, aliter atque sonant, exponi, non parua fenestra aperietur fingendae & refingendae scripturae pro arbitrio contendentium. Proin si votis quicquam proficeretur, optarim quosdam illius dogmatis assertores, aliàs viros sanè doctos, & minimè malos, reduci posse in viam, nisi forsan prorsus obduruerunt. Quemadmodum scriptura praedicit, fore sectas, praesertim nouissimis temporibus, vt hi, qui probati sunt, manifesti fiant. Ad te verò, mi Doctor ornatissime, mitto illum libellum Lutheri longè optimum, & nunc maximè necessarium, à me latinè vtcunque redditum, vt habeas, quo animum tuum & tuorum in tanta varietate & doctorum & doctrinarum communias. Bene vale in Domino. Vuitebergae, die Simonis & Iudae, 1526.
Anno 1526. Das ist in einer summa kürtzlich zureden souiel: Die Sacramentirer leugnen / das vnter dem gesegneten brod im Abendmal / sey der leib Christi / vnd wollen diese jhre lehr durch viel schrifften / vnd wie sie nur können / weit ausbreiten / vnd verunruhigen also die Kirchen. Lassens auch dabey nicht bleiben / sondern vnterstehen sich auch von
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
| URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/kirchner_historia_1584 |
| URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/kirchner_historia_1584/73 |
| Zitationshilfe: | Kirchner, Timotheus: Gründliche warhafftige Historia: von der Augspurgischen Confession wie die Anno 1530 geschrieben. Leipzig, 1584, S. 57. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/kirchner_historia_1584/73>, abgerufen am 22.11.2024. |
