Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 5. Aufl. Bd. 1. Göttingen, 1843.

Bild:
<< vorherige Seite

nu noch man een.

'Kywitt, kywitt, wat vör'n schöön Vagel bün ik!'

Do hüll de lezte ook up, un hadd dat lezte noch höörd. 'Vagel,' secht he, 'wat singst du schöön! laat my dat ook hören, sing my dat nochmaal.' 'Ne,' secht de Vagel, 'twemaal sing ik nich umsünst, gif my den Mählensteen, so will ik dat nochmaal singen.' 'Ja,' secht he, 'wenn he my alleen tohöörd, so schullst du em hebben.' 'Ja,' säden de annern, 'wenn he nochmaal singt, so schall he em hebben.' Do köhm de Vagel herünn, un de Möllers faat'n all twintig mit Böhm an, un böhrden den Steen up, 'hu uh uhp, hu uh uhp, hu uh uhp!' Do stöök de Vagel den Hals döör dat Lock, un nöhm em üm as enen Kragen, un flöög wedder up den Boom, un süng

'mein Mutter der mich schlacht,
mein Vater der mich aß,
mein Schwester der Marlenichen
sucht alle meine Benichen,
bindt sie in ein seiden Tuch,
legts unter den Machandelbaum.
'Kywitt, kywitt, wat vör'n schöön Vagel bün ik!'

Un as he dat uutsungen hadd, do deed he de Flünk von eenanner, un hadd in de rechte Klau de Kede un in de linke de Schö un üm den Hals den Mählensteen, un floog wyt wech na synes Vaters Huse.

Jn de Stuw stet de Vader, de Moder un Marleenken by Disch, un de Vader säd 'ach, wat waart my licht, my is recht so good to Mode.' 'Nä,' säd de Moder, 'my is recht so angst, so recht as wenn en swoor Gewitter kummt.' Marleenken awerst seet un weend un weend, do

nu noch man een.

‘Kywitt, kywitt, wat vör’n schöön Vagel bün ik!’

Do hüll de lezte ook up, un hadd dat lezte noch höörd. ‘Vagel,’ secht he, ‘wat singst du schöön! laat my dat ook hören, sing my dat nochmaal.’ ‘Ne,’ secht de Vagel, ‘twemaal sing ik nich umsünst, gif my den Mählensteen, so will ik dat nochmaal singen.’ ‘Ja,’ secht he, ‘wenn he my alleen tohöörd, so schullst du em hebben.’ ‘Ja,’ säden de annern, ‘wenn he nochmaal singt, so schall he em hebben.’ Do köhm de Vagel herünn, un de Möllers faat’n all twintig mit Böhm an, un böhrden den Steen up, ‘hu uh uhp, hu uh uhp, hu uh uhp!’ Do stöök de Vagel den Hals döör dat Lock, un nöhm em üm as enen Kragen, un flöög wedder up den Boom, un süng

‘mein Mutter der mich schlacht,
mein Vater der mich aß,
mein Schwester der Marlenichen
sucht alle meine Benichen,
bindt sie in ein seiden Tuch,
legts unter den Machandelbaum.
‘Kywitt, kywitt, wat vör’n schöön Vagel bün ik!’

Un as he dat uutsungen hadd, do deed he de Flünk von eenanner, un hadd in de rechte Klau de Kede un in de linke de Schö un üm den Hals den Mählensteen, un floog wyt wech na synes Vaters Huse.

Jn de Stuw stet de Vader, de Moder un Marleenken by Disch, un de Vader säd ‘ach, wat waart my licht, my is recht so good to Mode.’ ‘Nä,’ säd de Moder, ‘my is recht so angst, so recht as wenn en swoor Gewitter kummt.’ Marleenken awerst seet un weend un weend, do

<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <pb facs="#f0316" n="278"/>
        <p> nu noch man een.</p><lb/>
        <lg type="poem">
          <l>&#x2018;Kywitt, kywitt, wat vör&#x2019;n schöön Vagel bün ik!&#x2019;</l><lb/>
        </lg>
        <p>Do hüll de lezte ook up, un hadd dat lezte noch höörd. &#x2018;Vagel,&#x2019; secht he, &#x2018;wat singst du schöön! laat my dat ook hören, sing my dat nochmaal.&#x2019; &#x2018;Ne,&#x2019; secht de Vagel, &#x2018;twemaal sing ik nich umsünst, gif my den Mählensteen, so will ik dat nochmaal singen.&#x2019; &#x2018;Ja,&#x2019; secht he, &#x2018;wenn he my alleen tohöörd, so schullst du em hebben.&#x2019; &#x2018;Ja,&#x2019; säden de annern, &#x2018;wenn he nochmaal singt, so schall he em hebben.&#x2019; Do köhm de Vagel herünn, un de Möllers faat&#x2019;n all twintig mit Böhm an, un böhrden den Steen up, &#x2018;hu uh uhp, hu uh uhp, hu uh uhp!&#x2019; Do stöök de Vagel den Hals döör dat Lock, un nöhm em üm as enen Kragen, un flöög wedder up den Boom, un süng</p><lb/>
        <lg type="poem">
          <l>&#x2018;mein Mutter der mich schlacht,</l><lb/>
          <l>mein Vater der mich aß,</l><lb/>
          <l>mein Schwester der Marlenichen</l><lb/>
          <l>sucht alle meine Benichen,</l><lb/>
          <l>bindt sie in ein seiden Tuch,</l><lb/>
          <l>legts unter den Machandelbaum.</l><lb/>
          <l>&#x2018;Kywitt, kywitt, wat vör&#x2019;n schöön Vagel bün ik!&#x2019;</l><lb/>
        </lg>
        <p>Un as he dat uutsungen hadd, do deed he de Flünk von eenanner, un hadd in de rechte Klau de Kede un in de linke de Schö un üm den Hals den Mählensteen, un floog wyt wech na synes Vaters Huse.</p><lb/>
        <p>Jn de Stuw stet de Vader, de Moder un Marleenken by Disch, un de Vader säd &#x2018;ach, wat waart my licht, my is recht so good to Mode.&#x2019; &#x2018;Nä,&#x2019; säd de Moder, &#x2018;my is recht so angst, so recht as wenn en swoor Gewitter kummt.&#x2019; Marleenken awerst seet un weend un weend, do
</p>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[278/0316] nu noch man een. ‘Kywitt, kywitt, wat vör’n schöön Vagel bün ik!’ Do hüll de lezte ook up, un hadd dat lezte noch höörd. ‘Vagel,’ secht he, ‘wat singst du schöön! laat my dat ook hören, sing my dat nochmaal.’ ‘Ne,’ secht de Vagel, ‘twemaal sing ik nich umsünst, gif my den Mählensteen, so will ik dat nochmaal singen.’ ‘Ja,’ secht he, ‘wenn he my alleen tohöörd, so schullst du em hebben.’ ‘Ja,’ säden de annern, ‘wenn he nochmaal singt, so schall he em hebben.’ Do köhm de Vagel herünn, un de Möllers faat’n all twintig mit Böhm an, un böhrden den Steen up, ‘hu uh uhp, hu uh uhp, hu uh uhp!’ Do stöök de Vagel den Hals döör dat Lock, un nöhm em üm as enen Kragen, un flöög wedder up den Boom, un süng ‘mein Mutter der mich schlacht, mein Vater der mich aß, mein Schwester der Marlenichen sucht alle meine Benichen, bindt sie in ein seiden Tuch, legts unter den Machandelbaum. ‘Kywitt, kywitt, wat vör’n schöön Vagel bün ik!’ Un as he dat uutsungen hadd, do deed he de Flünk von eenanner, un hadd in de rechte Klau de Kede un in de linke de Schö un üm den Hals den Mählensteen, un floog wyt wech na synes Vaters Huse. Jn de Stuw stet de Vader, de Moder un Marleenken by Disch, un de Vader säd ‘ach, wat waart my licht, my is recht so good to Mode.’ ‘Nä,’ säd de Moder, ‘my is recht so angst, so recht as wenn en swoor Gewitter kummt.’ Marleenken awerst seet un weend un weend, do

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde im Rahmen des Moduls DTA-Erweiterungen (DTAE) digitalisiert. Weitere Informationen …

Wikisource: Bereitstellung der Texttranskription und Auszeichnung in Wikisource-Syntax. (2015-05-11T18:40:00Z) Bitte beachten Sie, dass die aktuelle Transkription (und Textauszeichnung) mittlerweile nicht mehr dem Stand zum Zeitpunkt der Übernahme aus Wikisource entsprechen muss.
Universitäts- und Landesbibliothek Düsseldorf: Bereitstellung der Bilddigitalisate (2017-11-08T15:10:00Z)
Sandra Balck, Benjamin Fiechter: Bearbeitung der digitalen Edition. (2016-06-01T14:12:00Z)

Weitere Informationen:

Anmerkungen zur Transkription:




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1843
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1843/316
Zitationshilfe: Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 5. Aufl. Bd. 1. Göttingen, 1843, S. 278. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1843/316>, abgerufen am 26.05.2024.