wenn he denn ut de School kam, so hadd he keene ruhige Stede.
Eens was de Fru up de Kamer gaan, do kamm de lüttje Dochter ook herup, un sed 'Moder, giv mi eenen Appel.' 'Ja, min Kind' sed de Fru, un gav eer eenen schönen Appel ut de Kist; de Kist averst had eenen groten swaaren Deckel mit een groot schaarp iisern Slott. 'Moder,' sed de lüttje Dochter, 'schall Broder nich ook eenen hebben?' Dat vördrot de Fru, doch sed se 'ja, wenn he ut de School kümmt.' Un as se ut dat Finster gewaar wurde dat he kamm, so was dat recht as wenn de Böse över eer kamm, un se grapst to, un nam eerer Dochter den Appel wedder weg, un sed 'du sast nich eer eenen hebben as Broder.' Daar smeet se den Appel in de Kist, un maakt de Kist to. Daar kamm de lüttje Jung in de Dör, daar gav eer de Böse in, dat se früntlich to em sed 'miin Sön, wist du eenen Appel hebben?' und sach em so hastig an. 'Moder, sed de lüttje Jung, wat sühst du gräsig ut! ja, giv mi eenen Appel.' Daar was er as sull se em toriden; 'kumm mit mi' sed se, un maakt den Deckel up, 'haal di eenen Appel herut.' Und as sick de lütt Jung henin bückt, so reet er de Böse: bratsch, sloog se den Deckel to, dat de Kop af floog un ünner de rooden Appel feel. Daar äverleep eer dat in de Angst, un dacht 'kund ick dat van mi bringen.' Daar gieng se baben na eere Stuve na eeren Draagkasten, und haalt ut de dävelste Schuuflade eenen witten Dook, un sett den Kopp wedder up den Hals, un bund den Halsdook so um, dat man niks seen
wenn he denn ut de School kam, so hadd he keene ruhige Stede.
Eens was de Fru up de Kamer gaan, do kamm de lüttje Dochter ook herup, un sed ‘Moder, giv mi eenen Appel.’ ‘Ja, min Kind’ sed de Fru, un gav eer eenen schönen Appel ut de Kist; de Kist averst had eenen groten swaaren Deckel mit een groot schaarp iisern Slott. ‘Moder,’ sed de lüttje Dochter, ‘schall Broder nich ook eenen hebben?’ Dat vördrot de Fru, doch sed se ‘ja, wenn he ut de School kümmt.’ Un as se ut dat Finster gewaar wurde dat he kamm, so was dat recht as wenn de Böse över eer kamm, un se grapst to, un nam eerer Dochter den Appel wedder weg, un sed ‘du sast nich eer eenen hebben as Broder.’ Daar smeet se den Appel in de Kist, un maakt de Kist to. Daar kamm de lüttje Jung in de Dör, daar gav eer de Böse in, dat se früntlich to em sed ‘miin Sön, wist du eenen Appel hebben?’ und sach em so hastig an. ‘Moder, sed de lüttje Jung, wat sühst du gräsig ut! ja, giv mi eenen Appel.’ Daar was er as sull se em toriden; ‘kumm mit mi’ sed se, un maakt den Deckel up, ‘haal di eenen Appel herut.’ Und as sick de lütt Jung henin bückt, so reet er de Böse: bratsch, sloog se den Deckel to, dat de Kop af floog un ünner de rooden Appel feel. Daar äverleep eer dat in de Angst, un dacht ‘kund ick dat van mi bringen.’ Daar gieng se baben na eere Stuve na eeren Draagkasten, und haalt ut de dävelste Schuuflade eenen witten Dook, un sett den Kopp wedder up den Hals, un bund den Halsdook so um, dat man niks seen
<TEI><text><body><divn="1"><p><pbn="277"facs="#f0326"/>
wenn he denn ut de School kam, so hadd he keene ruhige Stede.</p><lb/><p>Eens was de Fru up de Kamer gaan, do kamm de lüttje Dochter ook herup, un sed ‘Moder, giv mi eenen Appel.’‘Ja, min Kind’ sed de Fru, un gav eer eenen schönen Appel ut de Kist; de Kist averst had eenen groten swaaren Deckel mit een groot schaarp iisern Slott. ‘Moder,’ sed de lüttje Dochter, ‘schall Broder nich ook eenen hebben?’ Dat vördrot de Fru, doch sed se ‘ja, wenn he ut de School kümmt.’ Un as se ut dat Finster gewaar wurde dat he kamm, so was dat recht as wenn de Böse över eer kamm, un se grapst to, un nam eerer Dochter den Appel wedder weg, un sed ‘du sast nich eer eenen hebben as Broder.’ Daar smeet se den Appel in de Kist, un maakt de Kist to. Daar kamm de lüttje Jung in de Dör, daar gav eer de Böse in, dat se früntlich to em sed ‘miin Sön, wist du eenen Appel hebben?’ und sach em so hastig an. ‘Moder, sed de lüttje Jung, wat sühst du gräsig ut! ja, giv mi eenen Appel.’ Daar was er as sull se em toriden; ‘kumm mit mi’ sed se, un maakt den Deckel up, ‘haal di eenen Appel herut.’ Und as sick de lütt Jung henin bückt, so reet er de Böse: bratsch, sloog se den Deckel to, dat de Kop af floog un ünner de rooden Appel feel. Daar äverleep eer dat in de Angst, un dacht ‘kund ick dat van mi bringen.’ Daar gieng se baben na eere Stuve na eeren Draagkasten, und haalt ut de dävelste Schuuflade eenen witten Dook, un sett den Kopp wedder up den Hals, un bund den Halsdook so um, dat man niks seen
</p></div></body></text></TEI>
[277/0326]
wenn he denn ut de School kam, so hadd he keene ruhige Stede.
Eens was de Fru up de Kamer gaan, do kamm de lüttje Dochter ook herup, un sed ‘Moder, giv mi eenen Appel.’ ‘Ja, min Kind’ sed de Fru, un gav eer eenen schönen Appel ut de Kist; de Kist averst had eenen groten swaaren Deckel mit een groot schaarp iisern Slott. ‘Moder,’ sed de lüttje Dochter, ‘schall Broder nich ook eenen hebben?’ Dat vördrot de Fru, doch sed se ‘ja, wenn he ut de School kümmt.’ Un as se ut dat Finster gewaar wurde dat he kamm, so was dat recht as wenn de Böse över eer kamm, un se grapst to, un nam eerer Dochter den Appel wedder weg, un sed ‘du sast nich eer eenen hebben as Broder.’ Daar smeet se den Appel in de Kist, un maakt de Kist to. Daar kamm de lüttje Jung in de Dör, daar gav eer de Böse in, dat se früntlich to em sed ‘miin Sön, wist du eenen Appel hebben?’ und sach em so hastig an. ‘Moder, sed de lüttje Jung, wat sühst du gräsig ut! ja, giv mi eenen Appel.’ Daar was er as sull se em toriden; ‘kumm mit mi’ sed se, un maakt den Deckel up, ‘haal di eenen Appel herut.’ Und as sick de lütt Jung henin bückt, so reet er de Böse: bratsch, sloog se den Deckel to, dat de Kop af floog un ünner de rooden Appel feel. Daar äverleep eer dat in de Angst, un dacht ‘kund ick dat van mi bringen.’ Daar gieng se baben na eere Stuve na eeren Draagkasten, und haalt ut de dävelste Schuuflade eenen witten Dook, un sett den Kopp wedder up den Hals, un bund den Halsdook so um, dat man niks seen
Informationen zur CAB-Ansicht
Diese Ansicht bietet Ihnen die Darstellung des Textes in normalisierter Orthographie.
Diese Textvariante wird vollautomatisch erstellt und kann aufgrund dessen auch Fehler enthalten.
Alle veränderten Wortformen sind grau hinterlegt. Als fremdsprachliches Material erkannte
Textteile sind ausgegraut dargestellt.
Sie haben einen Fehler gefunden?
Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform
DTAQ melden.
Kommentar zur DTA-Ausgabe
Dieses Werk wurde im Rahmen des Moduls DTA-Erweiterungen (DTAE) digitalisiert.
Weitere Informationen …
Wikisource: Bereitstellung der Texttranskription und Auszeichnung in Wikisource-Syntax.
(2015-05-11T18:40:00Z)
Bitte beachten Sie, dass die aktuelle Transkription (und Textauszeichnung) mittlerweile nicht mehr dem Stand zum Zeitpunkt der Übernahme aus Wikisource entsprechen muss.
Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 4. Aufl. Bd. 1. Göttingen, 1840, S. 277. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1840/326>, abgerufen am 16.02.2025.
Alle Inhalte dieser Seite unterstehen, soweit nicht anders gekennzeichnet, einer
Creative-Commons-Lizenz.
Die Rechte an den angezeigten Bilddigitalisaten, soweit nicht anders gekennzeichnet, liegen bei den besitzenden Bibliotheken.
Weitere Informationen finden Sie in den DTA-Nutzungsbedingungen.
Insbesondere im Hinblick auf die §§ 86a StGB und 130 StGB wird festgestellt, dass die auf
diesen Seiten abgebildeten Inhalte weder in irgendeiner Form propagandistischen Zwecken
dienen, oder Werbung für verbotene Organisationen oder Vereinigungen darstellen, oder
nationalsozialistische Verbrechen leugnen oder verharmlosen, noch zum Zwecke der
Herabwürdigung der Menschenwürde gezeigt werden.
Die auf diesen Seiten abgebildeten Inhalte (in Wort und Bild) dienen im Sinne des
§ 86 StGB Abs. 3 ausschließlich historischen, sozial- oder kulturwissenschaftlichen
Forschungszwecken. Ihre Veröffentlichung erfolgt in der Absicht, Wissen zur Anregung
der intellektuellen Selbstständigkeit und Verantwortungsbereitschaft des Staatsbürgers zu
vermitteln und damit der Förderung seiner Mündigkeit zu dienen.
2007–2025 Deutsches Textarchiv, Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften
(Kontakt).
Zitierempfehlung: Deutsches Textarchiv. Grundlage für ein Referenzkorpus der neuhochdeutschen Sprache. Herausgegeben von der Berlin-Brandenburgischen Akademie der Wissenschaften, Berlin 2025. URL: https://www.deutschestextarchiv.de/.