Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder- und Haus-Märchen. 2. Aufl. Bd. 1. Berlin, 1819.
se sick, un fung an to weenen un to raaren, un leep to eere Moder un sed: "ach, Moder, ick hebb minen Broder den Kopp afslagen!" un weend un weend un wull sick nich tofreden geven; "Marleenken, sed de Moder, wat hest du daan! -- averst swig man still, dat et keen Minsch markt, dat is nu doch nich to ännern; wi willen em in Suur kaaken." Daar nam de Moder den lüttjen Jungen un hackt em in Stücken, ded de in den Pott un kaakt em in Suur; Marleenken averst stund daarby un weend un weend, un de Traanen feelen all in den Pott, un se bruukten gar keen Solt. Daar kamm de Vader to Huus un sett sick to Disch un sed: "wo is denn min Sön?" Daar drog de Mooder eene groote, groote Schöttel op mit swart Suur, un Marleenken weend un kund sick nich hollen. Da sed de Vader wedder: "wo is denn min Sön?" "Ach, sed de Moder, he is över Land gaan, na Mütten eer groot Oem, he wull daar wat bliven." -- "Wat deit he denn daar? un hed my nich mal Adjüs segd?" -- "O, he wuld geern hen, un bed my, ob he daar woll sös Weken bliven kunn, he is jo woll daar uphaben." -- "Ach, sed de Mann, my is so recht trurig, dat is doch nich recht, he had my doch Adjüs seggen schullt." Mit des fung he an to eeten un sed: "Marleenken, wat weenst du? Broder ward woll wedder kamen." -- "Ach Fru, sed he do, wat smeckt my dat Eten schön, giv my meer!" un je meer he at, je meer wuld he hebben, un sed: "gevt my meer, gy sölt niks daaraf hebben, dat is as wenn dat all myn weer," un he att un att, un de Knaken smeet he all unner se sick, un fung an to weenen un to raaren, un leep to eere Moder un sed: „ach, Moder, ick hebb minen Broder den Kopp afslagen!“ un weend un weend un wull sick nich tofreden geven; „Marleenken, sed de Moder, wat hest du daan! — averst swig man still, dat et keen Minsch markt, dat is nu doch nich to aͤnnern; wi willen em in Suur kaaken.“ Daar nam de Moder den luͤttjen Jungen un hackt em in Stuͤcken, ded de in den Pott un kaakt em in Suur; Marleenken averst stund daarby un weend un weend, un de Traanen feelen all in den Pott, un se bruukten gar keen Solt. Daar kamm de Vader to Huus un sett sick to Disch un sed: „wo is denn min Soͤn?“ Daar drog de Mooder eene groote, groote Schoͤttel op mit swart Suur, un Marleenken weend un kund sick nich hollen. Da sed de Vader wedder: „wo is denn min Soͤn?“ „Ach, sed de Moder, he is oͤver Land gaan, na Muͤtten eer groot Oem, he wull daar wat bliven.“ — „Wat deit he denn daar? un hed my nich mal Adjuͤs segd?“ — „O, he wuld geern hen, un bed my, ob he daar woll soͤs Weken bliven kunn, he is jo woll daar uphaben.“ — „Ach, sed de Mann, my is so recht trurig, dat is doch nich recht, he had my doch Adjuͤs seggen schullt.“ Mit des fung he an to eeten un sed: „Marleenken, wat weenst du? Broder ward woll wedder kamen.“ — „Ach Fru, sed he do, wat smeckt my dat Eten schoͤn, giv my meer!“ un je meer he at, je meer wuld he hebben, un sed: „gevt my meer, gy soͤlt niks daaraf hebben, dat is as wenn dat all myn weer,“ un he att un att, un de Knaken smeet he all unner <TEI> <text> <body> <div n="1"> <p><pb facs="#f0296" n="232"/> se sick, un fung an to weenen un to raaren, un leep to eere Moder un sed: „ach, Moder, ick hebb minen Broder den Kopp afslagen!“ un weend un weend un wull sick nich tofreden geven; „Marleenken, sed de Moder, wat hest du daan! — averst swig man still, dat et keen Minsch markt, dat is nu doch nich to aͤnnern; wi willen em in Suur kaaken.“ Daar nam de Moder den luͤttjen Jungen un hackt em in Stuͤcken, ded de in den Pott un kaakt em in Suur; Marleenken averst stund daarby un weend un weend, un de Traanen feelen all in den Pott, un se bruukten gar keen Solt.</p><lb/> <p>Daar kamm de Vader to Huus un sett sick to Disch un sed: „wo is denn min Soͤn?“ Daar drog de Mooder eene groote, groote Schoͤttel op mit swart Suur, un Marleenken weend un kund sick nich hollen. Da sed de Vader wedder: „wo is denn min Soͤn?“ „Ach, sed de Moder, he is oͤver Land gaan, na Muͤtten eer groot Oem, he wull daar wat bliven.“ — „Wat deit he denn daar? un hed my nich mal Adjuͤs segd?“ — „O, he wuld geern hen, un bed my, ob he daar woll soͤs Weken bliven kunn, he is jo woll daar uphaben.“ — „Ach, sed de Mann, my is so recht trurig, dat is doch nich recht, he had my doch Adjuͤs seggen schullt.“ Mit des fung he an to eeten un sed: „Marleenken, wat weenst du? Broder ward woll wedder kamen.“ — „Ach Fru, sed he do, wat smeckt my dat Eten schoͤn, giv my meer!“ un je meer he at, je meer wuld he hebben, un sed: „gevt my meer, gy soͤlt niks daaraf hebben, dat is as wenn dat all myn weer,“ un he att un att, un de Knaken smeet he all unner </p> </div> </body> </text> </TEI> [232/0296]
se sick, un fung an to weenen un to raaren, un leep to eere Moder un sed: „ach, Moder, ick hebb minen Broder den Kopp afslagen!“ un weend un weend un wull sick nich tofreden geven; „Marleenken, sed de Moder, wat hest du daan! — averst swig man still, dat et keen Minsch markt, dat is nu doch nich to aͤnnern; wi willen em in Suur kaaken.“ Daar nam de Moder den luͤttjen Jungen un hackt em in Stuͤcken, ded de in den Pott un kaakt em in Suur; Marleenken averst stund daarby un weend un weend, un de Traanen feelen all in den Pott, un se bruukten gar keen Solt.
Daar kamm de Vader to Huus un sett sick to Disch un sed: „wo is denn min Soͤn?“ Daar drog de Mooder eene groote, groote Schoͤttel op mit swart Suur, un Marleenken weend un kund sick nich hollen. Da sed de Vader wedder: „wo is denn min Soͤn?“ „Ach, sed de Moder, he is oͤver Land gaan, na Muͤtten eer groot Oem, he wull daar wat bliven.“ — „Wat deit he denn daar? un hed my nich mal Adjuͤs segd?“ — „O, he wuld geern hen, un bed my, ob he daar woll soͤs Weken bliven kunn, he is jo woll daar uphaben.“ — „Ach, sed de Mann, my is so recht trurig, dat is doch nich recht, he had my doch Adjuͤs seggen schullt.“ Mit des fung he an to eeten un sed: „Marleenken, wat weenst du? Broder ward woll wedder kamen.“ — „Ach Fru, sed he do, wat smeckt my dat Eten schoͤn, giv my meer!“ un je meer he at, je meer wuld he hebben, un sed: „gevt my meer, gy soͤlt niks daaraf hebben, dat is as wenn dat all myn weer,“ un he att un att, un de Knaken smeet he all unner
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
| URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1819 |
| URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1819/296 |
| Zitationshilfe: | Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder- und Haus-Märchen. 2. Aufl. Bd. 1. Berlin, 1819, S. 232. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1819/296>, abgerufen am 23.11.2024. |
