Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Goethe, Johann Wolfgang von: Zur Farbenlehre. Bd. 2. Tübingen, 1810.

Bild:
<< vorherige Seite
nächste Seite >>

fluxit, et exsanguis relictus est, atque idcirco pro
deformi capitur et nigro, ut decolor Indus: nam
concolorem ejusdem esse coloris nemo ignorat. Ad
haec colores bifariam dividuntur, nam austeri vo-
cabantur reliqui omnes, praeter minium, purpu-
rissum, einnabarim, armenium, chrysocollam, in-
dicum, quos floridos dixerunt. Sed haec pictores
videant, quibus olim in usu tantum erat melinus
color, candidus. Silaceus, qui inter coeruleos no-
minatur, Sinopis genus rubricae, et atramentum.
Quidam etiam suaves dicti sunt, ut flavus, pur-
pureus, candidus, in primis roseus: humanis au-
tem ocalis nihil venusti hominis colore suavius vi-
detur. Inesse vero coloribus suavitatem, praeter-
quam quod sensus ipsi judicant, egregii Latinita-
tis auctores ostendunt, M. Cicero et Virgilius Ma-
ro, quorum alter suavem hominis colorem dixit,
ab altero suave rubens hyacinthus vocatus est. Alii
tristes sunt et lugubres, velut atrum esse dicimus,
pullum, ferrugineum, et coerulei speciem. Quin
ut videntur, sic sordidi etiam aliqui dicti sunt, ut
de quibus locuti sumus, svasus et impluviatus: iis
enim rei ut misericordiam apud judices captarent,
se deturpabant. Talem quoque fuisse vestitum
Charontis ostendit, cum inquit Virgilius,
Sordidus ex humeris nodo pendebat amictus.
Jam vero colores partim nominati sunt a locis, ut
Puniceus, Tyrius, idemque Sarranus. Purpurei

fluxit, et exsanguis relictus est, atque idcirco pro
deformi capitur et nigro, ut decolor Indus: nam
concolorem ejusdem esse coloris nemo ignorat. Ad
haec colores bifariam dividuntur, nam austeri vo-
cabantur reliqui omnes, praeter minium, purpu-
rissum, einnabarim, armenium, chrysocollam, in-
dicum, quos floridos dixerunt. Sed haec pictores
videant, quibus olim in usu tantum erat melinus
color, candidus. Silaceus, qui inter coeruleos no-
minatur, Sinopis genus rubricae, et atramentum.
Quidam etiam suaves dicti sunt, ut flavus, pur-
pureus, candidus, in primis roseus: humanis au-
tem ocalis nihil venusti hominis colore suavius vi-
detur. Inesse vero coloribus suavitatem, praeter-
quam quod sensus ipsi judicant, egregii Latinita-
tis auctores ostendunt, M. Cicero et Virgilius Ma-
ro, quorum alter suavem hominis colorem dixit,
ab altero suave rubens hyacinthus vocatus est. Alii
tristes sunt et lugubres, velut atrum esse dicimus,
pullum, ferrugineum, et coerulei speciem. Quin
ut videntur, sic sordidi etiam aliqui dicti sunt, ut
de quibus locuti sumus, svasus et impluviatus: iis
enim rei ut misericordiam apud judices captarent,
se deturpabant. Talem quoque fuisse vestitum
Charontis ostendit, cum inquit Virgilius,
Sordidus ex humeris nodo pendebat amictus.
Jam vero colores partim nominati sunt a locis, ut
Puniceus, Tyrius, idemque Sarranus. Purpurei

<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p> <hi rendition="#aq"><pb facs="#f0223" n="189"/>
fluxit, et exsanguis relictus est, atque idcirco pro<lb/>
deformi capitur et nigro, ut decolor Indus: nam<lb/>
concolorem ejusdem esse coloris nemo ignorat. Ad<lb/>
haec colores bifariam dividuntur, nam austeri vo-<lb/>
cabantur reliqui omnes, praeter minium, purpu-<lb/>
rissum, einnabarim, armenium, chrysocollam, in-<lb/>
dicum, quos floridos dixerunt. Sed haec pictores<lb/>
videant, quibus olim in usu tantum erat melinus<lb/>
color, candidus. Silaceus, qui inter coeruleos no-<lb/>
minatur, Sinopis genus rubricae, et atramentum.<lb/>
Quidam etiam suaves dicti sunt, ut flavus, pur-<lb/>
pureus, candidus, in primis roseus: humanis au-<lb/>
tem ocalis nihil venusti hominis colore suavius vi-<lb/>
detur. Inesse vero coloribus suavitatem, praeter-<lb/>
quam quod sensus ipsi judicant, egregii Latinita-<lb/>
tis auctores ostendunt, M. Cicero et Virgilius Ma-<lb/>
ro, quorum alter suavem hominis colorem dixit,<lb/>
ab altero suave rubens hyacinthus vocatus est. Alii<lb/>
tristes sunt et lugubres, velut atrum esse dicimus,<lb/>
pullum, ferrugineum, et coerulei speciem. Quin<lb/>
ut videntur, sic sordidi etiam aliqui dicti sunt, ut<lb/>
de quibus locuti sumus, svasus et impluviatus: iis<lb/>
enim rei ut misericordiam apud judices captarent,<lb/>
se deturpabant. Talem quoque fuisse vestitum<lb/>
Charontis ostendit, cum inquit Virgilius,<lb/><hi rendition="#c">Sordidus ex humeris nodo pendebat amictus.</hi><lb/>
Jam vero colores partim nominati sunt a locis, ut<lb/>
Puniceus, Tyrius, idemque Sarranus. Purpurei<lb/></hi> </p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[189/0223] fluxit, et exsanguis relictus est, atque idcirco pro deformi capitur et nigro, ut decolor Indus: nam concolorem ejusdem esse coloris nemo ignorat. Ad haec colores bifariam dividuntur, nam austeri vo- cabantur reliqui omnes, praeter minium, purpu- rissum, einnabarim, armenium, chrysocollam, in- dicum, quos floridos dixerunt. Sed haec pictores videant, quibus olim in usu tantum erat melinus color, candidus. Silaceus, qui inter coeruleos no- minatur, Sinopis genus rubricae, et atramentum. Quidam etiam suaves dicti sunt, ut flavus, pur- pureus, candidus, in primis roseus: humanis au- tem ocalis nihil venusti hominis colore suavius vi- detur. Inesse vero coloribus suavitatem, praeter- quam quod sensus ipsi judicant, egregii Latinita- tis auctores ostendunt, M. Cicero et Virgilius Ma- ro, quorum alter suavem hominis colorem dixit, ab altero suave rubens hyacinthus vocatus est. Alii tristes sunt et lugubres, velut atrum esse dicimus, pullum, ferrugineum, et coerulei speciem. Quin ut videntur, sic sordidi etiam aliqui dicti sunt, ut de quibus locuti sumus, svasus et impluviatus: iis enim rei ut misericordiam apud judices captarent, se deturpabant. Talem quoque fuisse vestitum Charontis ostendit, cum inquit Virgilius, Sordidus ex humeris nodo pendebat amictus. Jam vero colores partim nominati sunt a locis, ut Puniceus, Tyrius, idemque Sarranus. Purpurei

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/goethe_farbenlehre02_1810
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/goethe_farbenlehre02_1810/223
Zitationshilfe: Goethe, Johann Wolfgang von: Zur Farbenlehre. Bd. 2. Tübingen, 1810, S. 189. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/goethe_farbenlehre02_1810/223>, abgerufen am 26.04.2024.