Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Goethe, Johann Wolfgang von: Zur Farbenlehre. Bd. 2. Tübingen, 1810.

Bild:
<< vorherige Seite

venustus: ut humani oculi sunt complures, quos
nemo atros diceret, sed nigros, iisque tamen ni-
hil majori cum voluptate spectamus. Vocabatur
autem ater ab antiquis etiam anthracinus, idemque
furvus: quibus longe minus sunt nigri, lividus et
fuscus. Alter ex gravi corporis ictu proveniens de-
formitatem habet. Unde invidi aliorum bonis, ve-
lut verberibus laniati, et idcirco exsangues, lividi
nuncupantur. Alter non insuavis, et in homine
persaepe laudatur. Qui tamen, si modum excedit,
ac maxime fuscus est, et quasi nigrescit, pressus
dicitur: ut quae aliquamdiu sub prelo vestis pres-
sa nimium coloratur. Legimus etiam equi colorem
pressum. Secus vero fasciolae coloriscae dictae fue-
runt, quae non saturatae, sed vix colore aliquo
illitae e coronis dependebant. Est autem forma
diminutiva, ut Lycisca, Syrisca. Aquilum veteres
hunc fuscum a colore aquae vocarunt, qui inter
nigrum est et album, id quod Plato etiam docet.

4. Albus. Est autem albus color purissimus,
quocirca ad animum translatus pro sincero capi-
tur: is nullibi quam in nive clarior est, quam ta-
men atram esse Anaxagoras affirmabat. Sumitur
pro pallido, unde timor albus legitur et metu exal-
buit. Quam ob rem Romanae mulieres quondam
funera sequebantur in veste alba, tanquam mortui
quem efferebant, colorem referrent. Elucet candi-
dus
atque oculos delectat. At candens non hoc tan-
tum est, sed pro ignito accipitur. Itaque Veneris

venustus: ut humani oculi sunt complures, quos
nemo atros diceret, sed nigros, iisque tamen ni-
hil majori cum voluptate spectamus. Vocabatur
autem ater ab antiquis etiam anthracinus, idemque
furvus: quibus longe minus sunt nigri, lividus et
fuscus. Alter ex gravi corporis ictu proveniens de-
formitatem habet. Unde invidi aliorum bonis, ve-
lut verberibus laniati, et idcirco exsangues, lividi
nuncupantur. Alter non insuavis, et in homine
persaepe laudatur. Qui tamen, si modum excedit,
ac maxime fuscus est, et quasi nigrescit, pressus
dicitur: ut quae aliquamdiu sub prelo vestis pres-
sa nimium coloratur. Legimus etiam equi colorem
pressum. Secus vero fasciolae coloriscae dictae fue-
runt, quae non saturatae, sed vix colore aliquo
illitae e coronis dependebant. Est autem forma
diminutiva, ut Lycisca, Syrisca. Aquilum veteres
hunc fuscum a colore aquae vocarunt, qui inter
nigrum est et album, id quod Plato etiam docet.

4. Albus. Est autem albus color purissimus,
quocirca ad animum translatus pro sincero capi-
tur: is nullibi quam in nive clarior est, quam ta-
men atram esse Anaxagoras affirmabat. Sumitur
pro pallido, unde timor albus legitur et metu exal-
buit. Quam ob rem Romanae mulieres quondam
funera sequebantur in veste alba, tanquam mortui
quem efferebant, colorem referrent. Elucet candi-
dus
atque oculos delectat. At candens non hoc tan-
tum est, sed pro ignito accipitur. Itaque Veneris

<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p>
            <pb facs="#f0212" n="178"/> <hi rendition="#aq">venustus: ut humani oculi sunt complures, quos<lb/>
nemo atros diceret, sed nigros, iisque tamen ni-<lb/>
hil majori cum voluptate spectamus. Vocabatur<lb/>
autem ater ab antiquis etiam <hi rendition="#i">anthracinus</hi>, idemque<lb/><hi rendition="#i">furvus:</hi> quibus longe minus sunt nigri, <hi rendition="#i">lividus</hi> et<lb/><hi rendition="#i">fuscus</hi>. Alter ex gravi corporis ictu proveniens de-<lb/>
formitatem habet. Unde invidi aliorum bonis, ve-<lb/>
lut verberibus laniati, et idcirco exsangues, lividi<lb/>
nuncupantur. Alter non insuavis, et in homine<lb/>
persaepe laudatur. Qui tamen, si modum excedit,<lb/>
ac maxime fuscus est, et quasi nigrescit, <hi rendition="#i">pressus</hi><lb/>
dicitur: ut quae aliquamdiu sub prelo vestis pres-<lb/>
sa nimium coloratur. Legimus etiam equi colorem<lb/>
pressum. Secus vero fasciolae coloriscae dictae fue-<lb/>
runt, quae non saturatae, sed vix colore aliquo<lb/>
illitae e coronis dependebant. Est autem forma<lb/>
diminutiva, ut Lycisca, Syrisca. <hi rendition="#i">Aquilum</hi> veteres<lb/>
hunc fuscum a colore aquae vocarunt, qui inter<lb/>
nigrum est et album, id quod Plato etiam docet.</hi> </p><lb/>
          <p> <hi rendition="#aq">4. <hi rendition="#i"><hi rendition="#g">Albus</hi></hi>. Est autem albus color purissimus,<lb/>
quocirca ad animum translatus pro sincero capi-<lb/>
tur: is nullibi quam in nive clarior est, quam ta-<lb/>
men atram esse Anaxagoras affirmabat. Sumitur<lb/>
pro <hi rendition="#i">pallido</hi>, unde timor albus legitur et metu exal-<lb/>
buit. Quam ob rem Romanae mulieres quondam<lb/>
funera sequebantur in veste alba, tanquam mortui<lb/>
quem efferebant, colorem referrent. Elucet <hi rendition="#i">candi-<lb/>
dus</hi> atque oculos delectat. At <hi rendition="#i">candens</hi> non hoc tan-<lb/>
tum est, sed pro ignito accipitur. Itaque Veneris<lb/></hi> </p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[178/0212] venustus: ut humani oculi sunt complures, quos nemo atros diceret, sed nigros, iisque tamen ni- hil majori cum voluptate spectamus. Vocabatur autem ater ab antiquis etiam anthracinus, idemque furvus: quibus longe minus sunt nigri, lividus et fuscus. Alter ex gravi corporis ictu proveniens de- formitatem habet. Unde invidi aliorum bonis, ve- lut verberibus laniati, et idcirco exsangues, lividi nuncupantur. Alter non insuavis, et in homine persaepe laudatur. Qui tamen, si modum excedit, ac maxime fuscus est, et quasi nigrescit, pressus dicitur: ut quae aliquamdiu sub prelo vestis pres- sa nimium coloratur. Legimus etiam equi colorem pressum. Secus vero fasciolae coloriscae dictae fue- runt, quae non saturatae, sed vix colore aliquo illitae e coronis dependebant. Est autem forma diminutiva, ut Lycisca, Syrisca. Aquilum veteres hunc fuscum a colore aquae vocarunt, qui inter nigrum est et album, id quod Plato etiam docet. 4. Albus. Est autem albus color purissimus, quocirca ad animum translatus pro sincero capi- tur: is nullibi quam in nive clarior est, quam ta- men atram esse Anaxagoras affirmabat. Sumitur pro pallido, unde timor albus legitur et metu exal- buit. Quam ob rem Romanae mulieres quondam funera sequebantur in veste alba, tanquam mortui quem efferebant, colorem referrent. Elucet candi- dus atque oculos delectat. At candens non hoc tan- tum est, sed pro ignito accipitur. Itaque Veneris

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/goethe_farbenlehre02_1810
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/goethe_farbenlehre02_1810/212
Zitationshilfe: Goethe, Johann Wolfgang von: Zur Farbenlehre. Bd. 2. Tübingen, 1810, S. 178. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/goethe_farbenlehre02_1810/212>, abgerufen am 19.04.2024.