Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Goethe, Johann Wolfgang von: Zur Farbenlehre. Bd. 2. Tübingen, 1810.

Bild:
<< vorherige Seite
nächste Seite >>

se ferunt et carnifices: quamvis alii parum erudite
cadaverosam pro sublivida exposuerint. Enimvero
leonis oculos si quis inspexit, qualis sit hic color,
intelligit. Micant illi, ut studiose ipsi prope con-
sideravimus, velut ignis penitus flagrans. Dicitur
color hic Graece ab omnibus glaucus, quod ver-
bum longo jam usu Latini poetae suum fecerunt.
Latius tamen patet glaucus: nam praeter oculos
noctuinos, quos, ut avis ipsius Graecum nomen
declarat, omnes glaucos esse confirmant: multa
quoque dicuntur glauca, ut ulva palustris herba:
ut salix, cujus quum frondes, tum multo magis
cortex in ramis, praesertim anniculis, nitet hoc
colore. Quem laudat Virgilius in equis eosque no-
to carmine glaucos appellat, communi Italorum
lingua baios nominatos. Nam spadices honesti ab
eodem poeta ibidem vocati, illustriores sunt ali-
quanto, baii et ipsi, sed clari vulgo nuncupati:
atque ii duo aliorum omnium maxime probantur
colores in equis. Ulva igitur et salix, quas idem
Virgilius glaucas dixit, equi item species optima:
castaneae etiam nucis tunica, aliaque multa, prac-
ter leonis ac noctuae oculos, colorem glaucum
ostendunt. Sed ut unde discessi, redeam: quando
caesius color tantum est oculorum, videndum est,
ne is sit potius quem Aristoteles charopon vocat.
Sic enim ab illo dicitur leo ab oculorum saevitia,
quem Catullus poeta doctissimus caesium appellat.
Unde Hercules cognomento dictus fuit charops,
quasi iracunde intuens. Nam chara Graece, ira

se ferunt et carnifices: quamvis alii parum erudite
cadaverosam pro sublivida exposuerint. Enimvero
leonis oculos si quis inspexit, qualis sit hic color,
intelligit. Micant illi, ut studiose ipsi prope con-
sideravimus, velut ignis penitus flagrans. Dicitur
color hic Graece ab omnibus glaucus, quod ver-
bum longo jam usu Latini poetae suum fecerunt.
Latius tamen patet glaucus: nam praeter oculos
noctuinos, quos, ut avis ipsius Graecum nomen
declarat, omnes glaucos esse confirmant: multa
quoque dicuntur glauca, ut ulva palustris herba:
ut salix, cujus quum frondes, tum multo magis
cortex in ramis, praesertim anniculis, nitet hoc
colore. Quem laudat Virgilius in equis eosque no-
to carmine glaucos appellat, communi Italorum
lingua baios nominatos. Nam spadices honesti ab
eodem poeta ibidem vocati, illustriores sunt ali-
quanto, baii et ipsi, sed clari vulgo nuncupati:
atque ii duo aliorum omnium maxime probantur
colores in equis. Ulva igitur et salix, quas idem
Virgilius glaucas dixit, equi item species optima:
castaneae etiam nucis tunica, aliaque multa, prac-
ter leonis ac noctuae oculos, colorem glaucum
ostendunt. Sed ut unde discessi, redeam: quando
caesius color tantum est oculorum, videndum est,
ne is sit potius quem Aristoteles charopon vocat.
Sic enim ab illo dicitur leo ab oculorum saevitia,
quem Catullus poeta doctissimus caesium appellat.
Unde Hercules cognomento dictus fuit charops,
quasi iracunde intuens. Nam chara Graece, ira

<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p> <hi rendition="#aq"><pb facs="#f0210" n="176"/>
se ferunt et carnifices: quamvis alii parum erudite<lb/>
cadaverosam pro sublivida exposuerint. Enimvero<lb/>
leonis oculos si quis inspexit, qualis sit hic color,<lb/>
intelligit. Micant illi, ut studiose ipsi prope con-<lb/>
sideravimus, velut ignis penitus flagrans. Dicitur<lb/>
color hic Graece ab omnibus <hi rendition="#i">glaucus</hi>, quod ver-<lb/>
bum longo jam usu Latini poetae suum fecerunt.<lb/>
Latius tamen patet glaucus: nam praeter oculos<lb/>
noctuinos, quos, ut avis ipsius Graecum nomen<lb/>
declarat, omnes glaucos esse confirmant: multa<lb/>
quoque dicuntur glauca, ut ulva palustris herba:<lb/>
ut salix, cujus quum frondes, tum multo magis<lb/>
cortex in ramis, praesertim anniculis, nitet hoc<lb/>
colore. Quem laudat Virgilius in equis eosque no-<lb/>
to carmine glaucos appellat, communi Italorum<lb/>
lingua <hi rendition="#i">baios</hi> nominatos. Nam spadices honesti ab<lb/>
eodem poeta ibidem vocati, illustriores sunt ali-<lb/>
quanto, baii et ipsi, sed clari vulgo nuncupati:<lb/>
atque ii duo aliorum omnium maxime probantur<lb/>
colores in equis. Ulva igitur et salix, quas idem<lb/>
Virgilius glaucas dixit, equi item species optima:<lb/>
castaneae etiam nucis tunica, aliaque multa, prac-<lb/>
ter leonis ac noctuae oculos, colorem glaucum<lb/>
ostendunt. Sed ut unde discessi, redeam: quando<lb/>
caesius color tantum est oculorum, videndum est,<lb/>
ne is sit potius quem Aristoteles <hi rendition="#i">charopon</hi> vocat.<lb/>
Sic enim ab illo dicitur leo ab oculorum saevitia,<lb/>
quem Catullus poeta doctissimus caesium appellat.<lb/>
Unde Hercules cognomento dictus fuit <hi rendition="#i">charops</hi>,<lb/>
quasi iracunde intuens. Nam <hi rendition="#i">chara</hi> Graece, ira<lb/></hi> </p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[176/0210] se ferunt et carnifices: quamvis alii parum erudite cadaverosam pro sublivida exposuerint. Enimvero leonis oculos si quis inspexit, qualis sit hic color, intelligit. Micant illi, ut studiose ipsi prope con- sideravimus, velut ignis penitus flagrans. Dicitur color hic Graece ab omnibus glaucus, quod ver- bum longo jam usu Latini poetae suum fecerunt. Latius tamen patet glaucus: nam praeter oculos noctuinos, quos, ut avis ipsius Graecum nomen declarat, omnes glaucos esse confirmant: multa quoque dicuntur glauca, ut ulva palustris herba: ut salix, cujus quum frondes, tum multo magis cortex in ramis, praesertim anniculis, nitet hoc colore. Quem laudat Virgilius in equis eosque no- to carmine glaucos appellat, communi Italorum lingua baios nominatos. Nam spadices honesti ab eodem poeta ibidem vocati, illustriores sunt ali- quanto, baii et ipsi, sed clari vulgo nuncupati: atque ii duo aliorum omnium maxime probantur colores in equis. Ulva igitur et salix, quas idem Virgilius glaucas dixit, equi item species optima: castaneae etiam nucis tunica, aliaque multa, prac- ter leonis ac noctuae oculos, colorem glaucum ostendunt. Sed ut unde discessi, redeam: quando caesius color tantum est oculorum, videndum est, ne is sit potius quem Aristoteles charopon vocat. Sic enim ab illo dicitur leo ab oculorum saevitia, quem Catullus poeta doctissimus caesium appellat. Unde Hercules cognomento dictus fuit charops, quasi iracunde intuens. Nam chara Graece, ira

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/goethe_farbenlehre02_1810
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/goethe_farbenlehre02_1810/210
Zitationshilfe: Goethe, Johann Wolfgang von: Zur Farbenlehre. Bd. 2. Tübingen, 1810, S. 176. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/goethe_farbenlehre02_1810/210>, abgerufen am 24.04.2024.