Glück, Christian Friedrich von: Versuch einer ausführlichen Erläuterung der Pandecten nach Hellfeld ein Commentar für meine Zuhörer. Erlangen, 1791.1. Buch. 6. Tit. §. 147. sit, hu~nc statum aut qualitatem in eo non agnosci.Der Erweis dieses Satzes ist folgender: Demonstratum est in medit. 1. et 3. omne in subditos temporarios imperium ex voluntatis subiectione tacita oriri, eius- que subiectionis fundamentum esse salutem rerum publicarum; proinde iniurium in subditos tempora- rios fore principem, qui aliquid, quod huic pacto tacito contrarium esset, statueret. Fluit ex hoc, quod, quando salus civitatis, in qua subditus tem- porarius commoratur, non exigit statum et qualita- tem, quae ipsi vi legum patriarum competunt, in eo non agnosci, etiam voluntaria subiectio tacita sic explicari nequeat, ut huic statui, et qualitati cen- seatur renunciatum fuisse; proinde intuitu huius sta- tus et qualitatis subditus temporarius pro non sub- dito sit habendus, sicque statum, qui ipsi vi legum patriarum competit, etiam in alieno territorio reti- neat. Aemulationem certe saperet, et omne socia- litatis et commercii vinculum destrueretur, si sub- ditis temporariis negarentur qualitates illae perso- nales vi legum patriarum competentes, quas ipsi de- negandi nulla prudens ratio suppetit. Ex his pro- num erit, casus in foro obvenientes decidere. Sic nobilitatus ab uno Principe ubique pro nobili haben- dus erit; reipublicae enim non interest, hanc quali- tatem ei denegare, sicque etiam subiectio tacita eo extendi nequit, ut hinc huic praerogativae censea- tur renunciatum. Aliud dicendum foret, si huic nobilitati annexa essent privilegia in praeiudicium tertii tendentia, v. c. quod Nobilis rigori cambiali non sit subiiciendus; hoc enim privilegium in Nobili non agnosci, sicut reipublicae interest, ita etiam in subdito temporario non erit agnoscendum. Aus die- sen
1. Buch. 6. Tit. §. 147. ſit, hu῀nc ſtatum aut qualitatem in eo non agnoſci.Der Erweis dieſes Satzes iſt folgender: Demonſtratum eſt in medit. 1. et 3. omne in ſubditos temporarios imperium ex voluntatis ſubiectione tacita oriri, eius- que ſubiectionis fundamentum eſſe ſalutem rerum publicarum; proinde iniurium in ſubditos tempora- rios fore principem, qui aliquid, quod huic pacto tacito contrarium eſſet, ſtatueret. Fluit ex hoc, quod, quando ſalus civitatis, in qua ſubditus tem- porarius commoratur, non exigit ſtatum et qualita- tem, quae ipſi vi legum patriarum competunt, in eo non agnoſci, etiam voluntaria ſubiectio tacita ſic explicari nequeat, ut huic ſtatui, et qualitati cen- ſeatur renunciatum fuiſſe; proinde intuitu huius ſta- tus et qualitatis ſubditus temporarius pro non ſub- dito ſit habendus, ſicque ſtatum, qui ipſi vi legum patriarum competit, etiam in alieno territorio reti- neat. Aemulationem certe ſaperet, et omne ſocia- litatis et commercii vinculum deſtrueretur, ſi ſub- ditis temporariis negarentur qualitates illae perſo- nales vi legum patriarum competentes, quas ipſi de- negandi nulla prudens ratio ſuppetit. Ex his pro- num erit, caſus in foro obvenientes decidere. Sic nobilitatus ab uno Principe ubique pro nobili haben- dus erit; reipublicae enim non intereſt, hanc quali- tatem ei denegare, ſicque etiam ſubiectio tacita eo extendi nequit, ut hinc huic praerogativae cenſea- tur renunciatum. Aliud dicendum foret, ſi huic nobilitati annexa eſſent privilegia in praeiudicium tertii tendentia, v. c. quod Nobilis rigori cambiali non ſit ſubiiciendus; hoc enim privilegium in Nobili non agnoſci, ſicut reipublicae intereſt, ita etiam in ſubdito temporario non erit agnoſcendum. Aus die- ſen
<TEI> <text> <body> <div n="1"> <div n="2"> <p><pb facs="#f0302" n="288"/><fw place="top" type="header">1. Buch. 6. Tit. §. 147.</fw><lb/><hi rendition="#aq">ſit, hu῀nc ſtatum aut qualitatem in eo non agnoſci.</hi><lb/> Der Erweis dieſes Satzes iſt folgender: <hi rendition="#aq">Demonſtratum<lb/> eſt in medit. 1. et 3. omne in ſubditos temporarios<lb/> imperium ex voluntatis ſubiectione tacita oriri, eius-<lb/> que ſubiectionis fundamentum eſſe ſalutem rerum<lb/> publicarum; proinde iniurium in ſubditos tempora-<lb/> rios fore principem, qui aliquid, quod huic pacto<lb/> tacito contrarium eſſet, ſtatueret. Fluit ex hoc,<lb/> quod, quando ſalus civitatis, in qua ſubditus tem-<lb/> porarius commoratur, non exigit ſtatum et qualita-<lb/> tem, quae ipſi vi legum patriarum competunt, in<lb/> eo non agnoſci, etiam voluntaria ſubiectio tacita<lb/> ſic explicari nequeat, ut huic ſtatui, et qualitati cen-<lb/> ſeatur renunciatum fuiſſe; proinde intuitu huius ſta-<lb/> tus et qualitatis ſubditus temporarius pro non ſub-<lb/> dito ſit habendus, ſicque ſtatum, qui ipſi vi legum<lb/> patriarum competit, etiam in alieno territorio reti-<lb/> neat. Aemulationem certe ſaperet, et omne ſocia-<lb/> litatis et commercii vinculum deſtrueretur, ſi ſub-<lb/> ditis temporariis negarentur qualitates illae perſo-<lb/> nales vi legum patriarum competentes, quas ipſi de-<lb/> negandi nulla prudens ratio ſuppetit. Ex his pro-<lb/> num erit, caſus in foro obvenientes decidere. Sic<lb/> nobilitatus ab uno Principe ubique pro nobili haben-<lb/> dus erit; reipublicae enim non intereſt, hanc quali-<lb/> tatem ei denegare, ſicque etiam ſubiectio tacita eo<lb/> extendi nequit, ut hinc huic praerogativae cenſea-<lb/> tur renunciatum. Aliud dicendum foret, ſi huic<lb/> nobilitati annexa eſſent privilegia in praeiudicium<lb/> tertii tendentia, v. c. quod Nobilis rigori cambiali<lb/> non ſit ſubiiciendus; hoc enim privilegium in Nobili<lb/> non agnoſci, ſicut reipublicae intereſt, ita etiam in<lb/> ſubdito temporario non erit agnoſcendum.</hi> Aus die-<lb/> <fw place="bottom" type="catch">ſen</fw><lb/></p> </div> </div> </body> </text> </TEI> [288/0302]
1. Buch. 6. Tit. §. 147.
ſit, hu῀nc ſtatum aut qualitatem in eo non agnoſci.
Der Erweis dieſes Satzes iſt folgender: Demonſtratum
eſt in medit. 1. et 3. omne in ſubditos temporarios
imperium ex voluntatis ſubiectione tacita oriri, eius-
que ſubiectionis fundamentum eſſe ſalutem rerum
publicarum; proinde iniurium in ſubditos tempora-
rios fore principem, qui aliquid, quod huic pacto
tacito contrarium eſſet, ſtatueret. Fluit ex hoc,
quod, quando ſalus civitatis, in qua ſubditus tem-
porarius commoratur, non exigit ſtatum et qualita-
tem, quae ipſi vi legum patriarum competunt, in
eo non agnoſci, etiam voluntaria ſubiectio tacita
ſic explicari nequeat, ut huic ſtatui, et qualitati cen-
ſeatur renunciatum fuiſſe; proinde intuitu huius ſta-
tus et qualitatis ſubditus temporarius pro non ſub-
dito ſit habendus, ſicque ſtatum, qui ipſi vi legum
patriarum competit, etiam in alieno territorio reti-
neat. Aemulationem certe ſaperet, et omne ſocia-
litatis et commercii vinculum deſtrueretur, ſi ſub-
ditis temporariis negarentur qualitates illae perſo-
nales vi legum patriarum competentes, quas ipſi de-
negandi nulla prudens ratio ſuppetit. Ex his pro-
num erit, caſus in foro obvenientes decidere. Sic
nobilitatus ab uno Principe ubique pro nobili haben-
dus erit; reipublicae enim non intereſt, hanc quali-
tatem ei denegare, ſicque etiam ſubiectio tacita eo
extendi nequit, ut hinc huic praerogativae cenſea-
tur renunciatum. Aliud dicendum foret, ſi huic
nobilitati annexa eſſent privilegia in praeiudicium
tertii tendentia, v. c. quod Nobilis rigori cambiali
non ſit ſubiiciendus; hoc enim privilegium in Nobili
non agnoſci, ſicut reipublicae intereſt, ita etiam in
ſubdito temporario non erit agnoſcendum. Aus die-
ſen
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/glueck_pandecten02_1791 |
URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/glueck_pandecten02_1791/302 |
Zitationshilfe: | Glück, Christian Friedrich von: Versuch einer ausführlichen Erläuterung der Pandecten nach Hellfeld ein Commentar für meine Zuhörer. Erlangen, 1791, S. 288. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/glueck_pandecten02_1791/302>, abgerufen am 25.07.2024. |