Concives, animi dulcissima pignora, fratres, Et tu, qui felix nomen, amice, tenes, Parthenopa reduces exultans dextra salutat, Musaque Pindaei portio parva chori. An non Herculeos dicam superasse labores, E mensos spatio tam mala tanta brevi? Non loquor ardentes immiti sidere Soles, Qui non adsvetis langvida terga premunt. Sudans meta deest, non turbo pulveris atri, Qui luctatores obruat atque tegat. Adsunt incultae fastidia longa, necesse est Quam bis cancrorum repere more, viae. Sunt quibus in reditu terra humida maduit imbres, Qui vix supportent tam leve pondus, equi. Non desunt homines aeternae occasio rixae Quosque viatori taedia ferre juvat. candere opus montes, opus est superare paludes, Invitum pisces quaerere saepe juvat. ed sunt deliciae merces optata laborum, Quas fovet in gravido Parthenopea sinu. st aliquid, totas si pergustare liceret, Nec ceu Niliacas deproperanter, aquas. on hic est requies, non hic est mansio certa, Nec possunt molli membra jacere toro. otam subripuit cum lucem cura videndi Quae mons, quae vallis Neapolitana tenet. octe dein tota fessos insecta lacessunt, Et mordax angit ruffa vel atra cohors.
Est
Vermiſchte Gedichte.
Concives, animi dulciſſima pignora, fratres, Et tu, qui felix nomen, amice, tenes, Parthenopa reduces exultans dextra ſalutat, Muſaque Pindæi portio parva chori. An non Herculeos dicam ſuperâſſe labores, E menſos ſpatio tam mala tanta brevi? Non loquor ardentes immiti ſidere Soles, Qui non adſvetis langvida terga premunt. Sudans meta deeſt, non turbo pulveris atri, Qui luctatores obruat atque tegat. Adſunt incultæ faſtidia longa, neceſſe eſt Quam bis cancrorum repere more, viæ. Sunt quibus in reditu terra humida maduit imbres, Qui vix ſupportent tam leve pondus, equi. Non deſunt homines æternæ occaſio rixæ Quosque viatori tædia ferre juvat. candere opus montes, opus eſt ſuperare paludes, Invitum piſces quærere ſæpe juvat. ed ſunt deliciæ merces optata laborum, Quas fovet in gravido Parthenopea ſinu. ſt aliquid, totas ſi perguſtare liceret, Nec ceu Niliacas deproperanter, aquas. on hic eſt requies, non hic eſt manſio certa, Nec poſſunt molli membra jacere toro. otam ſubripuit cum lucem cura videndi Quæ mons, quæ vallis Neapolitana tenet. octe dein totâ feſſos inſecta laceſſunt, Et mordax angit ruffa vel atra cohors.
Eſt
<TEI><text><body><divn="1"><pbfacs="#f0691"n="111"/><fwplace="top"type="header">Vermiſchte Gedichte.</fw><lb/><milestonerendition="#hr"unit="section"/><lb/><lgtype="poem"><l><hirendition="#aq"><hirendition="#in">C</hi>oncives, animi dulciſſima pignora, fratres,</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Et tu, qui felix nomen, amice, tenes,</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Parthenopa reduces exultans dextra ſalutat,</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Muſaque Pindæi portio parva chori.</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">An non Herculeos dicam ſuperâſſe labores,</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">E menſos ſpatio tam mala tanta brevi?</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Non loquor ardentes immiti ſidere Soles,</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Qui non adſvetis langvida terga premunt.</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Sudans meta deeſt, non turbo pulveris atri,</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Qui luctatores obruat atque tegat.</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Adſunt incultæ faſtidia longa, neceſſe eſt</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Quam bis cancrorum repere more, viæ.</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Sunt quibus in reditu terra humida maduit imbres,</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Qui vix ſupportent tam leve pondus, equi.</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Non deſunt homines æternæ occaſio rixæ</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Quosque viatori tædia ferre juvat.</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">candere opus montes, opus eſt ſuperare paludes,</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Invitum piſces quærere ſæpe juvat.</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">ed ſunt deliciæ merces optata laborum,</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Quas fovet in gravido Parthenopea ſinu.</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">ſt aliquid, totas ſi perguſtare liceret,</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Nec ceu Niliacas deproperanter, aquas.</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">on hic eſt requies, non hic eſt manſio certa,</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Nec poſſunt molli membra jacere toro.</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">otam ſubripuit cum lucem cura videndi</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Quæ mons, quæ vallis Neapolitana tenet.</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">octe dein totâ feſſos inſecta laceſſunt,</hi></l><lb/><l><hirendition="#in">Et mordax angit ruffa vel atra cohors.</hi></l><lb/><fwplace="bottom"type="catch"><hirendition="#aq">Eſt</hi></fw><lb/></lg></div></body></text></TEI>
[111/0691]
Vermiſchte Gedichte.
Concives, animi dulciſſima pignora, fratres,
Et tu, qui felix nomen, amice, tenes,
Parthenopa reduces exultans dextra ſalutat,
Muſaque Pindæi portio parva chori.
An non Herculeos dicam ſuperâſſe labores,
E menſos ſpatio tam mala tanta brevi?
Non loquor ardentes immiti ſidere Soles,
Qui non adſvetis langvida terga premunt.
Sudans meta deeſt, non turbo pulveris atri,
Qui luctatores obruat atque tegat.
Adſunt incultæ faſtidia longa, neceſſe eſt
Quam bis cancrorum repere more, viæ.
Sunt quibus in reditu terra humida maduit imbres,
Qui vix ſupportent tam leve pondus, equi.
Non deſunt homines æternæ occaſio rixæ
Quosque viatori tædia ferre juvat.
candere opus montes, opus eſt ſuperare paludes,
Invitum piſces quærere ſæpe juvat.
ed ſunt deliciæ merces optata laborum,
Quas fovet in gravido Parthenopea ſinu.
ſt aliquid, totas ſi perguſtare liceret,
Nec ceu Niliacas deproperanter, aquas.
on hic eſt requies, non hic eſt manſio certa,
Nec poſſunt molli membra jacere toro.
otam ſubripuit cum lucem cura videndi
Quæ mons, quæ vallis Neapolitana tenet.
octe dein totâ feſſos inſecta laceſſunt,
Et mordax angit ruffa vel atra cohors.
Eſt
Informationen zur CAB-Ansicht
Diese Ansicht bietet Ihnen die Darstellung des Textes in normalisierter Orthographie.
Diese Textvariante wird vollautomatisch erstellt und kann aufgrund dessen auch Fehler enthalten.
Alle veränderten Wortformen sind grau hinterlegt. Als fremdsprachliches Material erkannte
Textteile sind ausgegraut dargestellt.
Abschatz, Hans Assmann von: Poetische Ubersetzungen und Gedichte. Leipzig, 1704, S. 111. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/abschatz_gedichte_1704/691>, abgerufen am 05.07.2024.
Alle Inhalte dieser Seite unterstehen, soweit nicht anders gekennzeichnet, einer
Creative-Commons-Lizenz.
Die Rechte an den angezeigten Bilddigitalisaten, soweit nicht anders gekennzeichnet, liegen bei den besitzenden Bibliotheken.
Weitere Informationen finden Sie in den DTA-Nutzungsbedingungen.
Insbesondere im Hinblick auf die §§ 86a StGB und 130 StGB wird festgestellt, dass die auf
diesen Seiten abgebildeten Inhalte weder in irgendeiner Form propagandistischen Zwecken
dienen, oder Werbung für verbotene Organisationen oder Vereinigungen darstellen, oder
nationalsozialistische Verbrechen leugnen oder verharmlosen, noch zum Zwecke der
Herabwürdigung der Menschenwürde gezeigt werden.
Die auf diesen Seiten abgebildeten Inhalte (in Wort und Bild) dienen im Sinne des
§ 86 StGB Abs. 3 ausschließlich historischen, sozial- oder kulturwissenschaftlichen
Forschungszwecken. Ihre Veröffentlichung erfolgt in der Absicht, Wissen zur Anregung
der intellektuellen Selbstständigkeit und Verantwortungsbereitschaft des Staatsbürgers zu
vermitteln und damit der Förderung seiner Mündigkeit zu dienen.
Zitierempfehlung: Deutsches Textarchiv. Grundlage für ein Referenzkorpus der neuhochdeutschen Sprache. Herausgegeben von der Berlin-Brandenburgischen Akademie der Wissenschaften, Berlin 2024. URL: https://www.deutschestextarchiv.de/.