Wentzel, Johann Christoph: Aulici Pii Et Felicis Imago. Bautzen, 1713.Sed vos compello, omnes Zittaviae nostrae & Laubae cives. Vos inter rogo, an
O quam belle in ipsum quadrabant verba Manutii. Dignus hic est, cui vel inju- cunque
Sed vos compello, omnes Zittaviæ noſtræ & Laubæ cives. Vos inter rogo, an
O quam belle in ipſum quadrabant verba Manutii. Dignus hic eſt, cui vel inju- cunque
<TEI> <text> <body> <div type="fsOtherPublication" n="1"> <pb facs="#f0012" n="12"/> <p> <hi rendition="#aq">Sed vos compello, omnes <hi rendition="#i">Zittaviæ</hi> noſtræ & <hi rendition="#i">Laubæ</hi> cives. Vos inter rogo, an<lb/> in <hi rendition="#i">Hoffmanni</hi> Veſtri conſvetudine quicquam notaveritis, quod mentis atræ ſu-<lb/> ſpicionem movere potuerit?</hi> </p><lb/> <cit> <quote> <lg type="poem"> <l> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">Nullus in hoc fucus, non fictæ verba loquelæ,</hi> </hi> </l><lb/> <l> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">Pectora erant pura candidiora nive.</hi> </hi> </l> </lg> </quote> <bibl/> </cit><lb/> <p><hi rendition="#aq">O quam belle in ipſum quadrabant verba Manutii. <hi rendition="#i">Dignus hic eſt, cui vel inju-<lb/> rato fidem habeas.</hi> Non errabo, ſi ipſum virum</hi> τετραγωνον <hi rendition="#aq">appellavero: nuspi-<lb/> am enim verborum ampullas projiciebat, nec favoris ſui conteſtatione, aut aureis<lb/> promiſſorum montibus, credulos onerabat: Sed quæ ſemel ore prodierant, mor-<lb/> dicus poſtmodum & conſtanter tuebatur, tenebatque, adeo, ut de ipſo recte dixiſ-<lb/> ſes, quod ille telæ linteæ ſoli expoſitæ, & ope a quæ candefaciendæ, adſcripſe-<lb/> rat: <hi rendition="#i">Candidior ſemper.</hi> Quo diutius enim quis converſatione ejus fruebatur, <supplied>e</supplied>o<lb/> clarius candor ejus & fides intemerata proferebatur in apricum. Pergit Davides<lb/> & <hi rendition="#i">mendaciorum quoque Dædalos</hi> ex aula ſua proſcribit, veritatem pulcherrimam<lb/> in bonis civibus eſſe laudem & corollam, ſubindicans. Si aularum terrenarum<lb/> mores æſtimes, rariſſimi ſunt inter miniſtros, qui Principi ſuo nudam & ſimpli-<lb/> cem veritatem aperiunt aut exponunt. <hi rendition="#i">Proſcrïbitur,</hi> inquit <hi rendition="#i">M</hi>othofius, <hi rendition="#i">aple-<lb/> risque aulis veritas: vel ſi adeſt, ſilentium fovet plusquam Pythagoricum.</hi> Nec,<lb/> ſi omnia miniſteria lucro vel favoris captandi decempeda metiaris, omnino dis-<lb/> ſvadenda eſt conſveta illa veritatis ſuppreſſio. Idque jam pridem agnovit in jus-<lb/> ſtiſſimus in ſimulata ſua juſtitia judex, cum quafi ſubridens, & per ludibrium<lb/> ex Servatore quæreret: <hi rendition="#i">quid eſt veritas?</hi> in palatiis Magnatum raro vendibiles<lb/> eſſe has merces, ſignificans. Bone Deus, quot Principum numeres aulas,<lb/> quibus exitioſum adulatorum genus labem aliquam affricuit! Quod inter Pur-<lb/> puratos Aſtyagis, Medorum Regis, Harpagus erat, illud Demetrio Stratocles,<lb/> Mardonius Xerxi, & Alexandro Macedoni Anaxarchus. Quid autem Hoffman-<lb/> nus noſter<hi rendition="#i">?</hi> Sane, prout Deo vero & veraci nomen ſuum dederat: ſic veritatem<lb/> inter ſuos non colere, ipſi pro piaculo erat. Quotiescunque itaque Magiſtratui<lb/> aperiendi erant vel circa ſtudia, vel mores & diſciplinam, in ſchola defectus,<lb/> ſcapham appellare ſcapham non verebatur. Ubi parentes de ſiliorum fidei ſuæ<lb/> concreditorum, vel probitate vel pravitate, certiores red di debebant, nec ce-<lb/> ruſſa utebatur, in excuſandis vel plane tegendis vitiis: nec fuco, ut qualia-</hi><lb/> <fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq">cunque</hi></fw><lb/></p> </div> </body> </text> </TEI> [12/0012]
Sed vos compello, omnes Zittaviæ noſtræ & Laubæ cives. Vos inter rogo, an
in Hoffmanni Veſtri conſvetudine quicquam notaveritis, quod mentis atræ ſu-
ſpicionem movere potuerit?
Nullus in hoc fucus, non fictæ verba loquelæ,
Pectora erant pura candidiora nive.
O quam belle in ipſum quadrabant verba Manutii. Dignus hic eſt, cui vel inju-
rato fidem habeas. Non errabo, ſi ipſum virum τετραγωνον appellavero: nuspi-
am enim verborum ampullas projiciebat, nec favoris ſui conteſtatione, aut aureis
promiſſorum montibus, credulos onerabat: Sed quæ ſemel ore prodierant, mor-
dicus poſtmodum & conſtanter tuebatur, tenebatque, adeo, ut de ipſo recte dixiſ-
ſes, quod ille telæ linteæ ſoli expoſitæ, & ope a quæ candefaciendæ, adſcripſe-
rat: Candidior ſemper. Quo diutius enim quis converſatione ejus fruebatur, eo
clarius candor ejus & fides intemerata proferebatur in apricum. Pergit Davides
& mendaciorum quoque Dædalos ex aula ſua proſcribit, veritatem pulcherrimam
in bonis civibus eſſe laudem & corollam, ſubindicans. Si aularum terrenarum
mores æſtimes, rariſſimi ſunt inter miniſtros, qui Principi ſuo nudam & ſimpli-
cem veritatem aperiunt aut exponunt. Proſcrïbitur, inquit Mothofius, aple-
risque aulis veritas: vel ſi adeſt, ſilentium fovet plusquam Pythagoricum. Nec,
ſi omnia miniſteria lucro vel favoris captandi decempeda metiaris, omnino dis-
ſvadenda eſt conſveta illa veritatis ſuppreſſio. Idque jam pridem agnovit in jus-
ſtiſſimus in ſimulata ſua juſtitia judex, cum quafi ſubridens, & per ludibrium
ex Servatore quæreret: quid eſt veritas? in palatiis Magnatum raro vendibiles
eſſe has merces, ſignificans. Bone Deus, quot Principum numeres aulas,
quibus exitioſum adulatorum genus labem aliquam affricuit! Quod inter Pur-
puratos Aſtyagis, Medorum Regis, Harpagus erat, illud Demetrio Stratocles,
Mardonius Xerxi, & Alexandro Macedoni Anaxarchus. Quid autem Hoffman-
nus noſter? Sane, prout Deo vero & veraci nomen ſuum dederat: ſic veritatem
inter ſuos non colere, ipſi pro piaculo erat. Quotiescunque itaque Magiſtratui
aperiendi erant vel circa ſtudia, vel mores & diſciplinam, in ſchola defectus,
ſcapham appellare ſcapham non verebatur. Ubi parentes de ſiliorum fidei ſuæ
concreditorum, vel probitate vel pravitate, certiores red di debebant, nec ce-
ruſſa utebatur, in excuſandis vel plane tegendis vitiis: nec fuco, ut qualia-
cunque
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/360150 |
URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/360150/12 |
Zitationshilfe: | Wentzel, Johann Christoph: Aulici Pii Et Felicis Imago. Bautzen, 1713, S. 12. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/360150/12>, abgerufen am 27.07.2024. |