Weise, Christian: Der freymüthige und höfliche Redner. Leipzig, 1693. Pant. (ad spect.) Nein/ der Kerl hat ei- nen Degen/ mit dem fange ich nichts an. Laur. Jch halte/ der Rausch hat sich vor die Ohren gesetzt/ daß du nicht hören kanst. Pant. Geht doch fort/ ihr seyd mein Seel nicht der rechte. Laur. Warum soll ich nicht der rechte seyn? Pant. Laßt mich doch gehen/ ihr mögt bitten wie ihr wollt/ es wird nichts daraus. Laur. Jch sehe/ du wilst gebeten seyn: Nun ich bin zufrieden; Jch bitte/ thue mirs zu gefallen. Pant. Der kömmt nun/ und bittet mich/ ich soll Händel mit ihm anfangen: Aber ich werde seiner nicht loß/ ich muß ihn wieder bitten/ daß er sich soll lassen Schläge geben. Laur. Nun so rede doch/ du hörest ja/ daß ich bitte. Pant. Jch höre es wohl/ aber ihr solt auch hören/ daß ich dargegen bitte. Laur. Was bittestu mich denn? Pant. Je was bittet ihr mich? Laur. Das weiß ich nicht. Pant. Ha ha ha ha/ ich weiß es auch nicht/
Pant. (ad ſpect.) Nein/ der Kerl hat ei- nen Degen/ mit dem fange ich nichts an. Laur. Jch halte/ der Rauſch hat ſich vor die Ohren geſetzt/ daß du nicht hoͤren kanſt. Pant. Geht doch fort/ ihr ſeyd mein Seel nicht der rechte. Laur. Warum ſoll ich nicht der rechte ſeyn? Pant. Laßt mich doch gehen/ ihr moͤgt bitten wie ihr wollt/ es wird nichts daraus. Laur. Jch ſehe/ du wilſt gebeten ſeyn: Nun ich bin zufrieden; Jch bitte/ thue mirs zu gefallen. Pant. Der koͤmmt nun/ und bittet mich/ ich ſoll Haͤndel mit ihm anfangen: Aber ich werde ſeiner nicht loß/ ich muß ihn wieder bitten/ daß er ſich ſoll laſſen Schlaͤge geben. Laur. Nun ſo rede doch/ du hoͤreſt ja/ daß ich bitte. Pant. Jch hoͤre es wohl/ aber ihr ſolt auch hoͤren/ daß ich dargegen bitte. Laur. Was bitteſtu mich denn? Pant. Je was bittet ihr mich? Laur. Das weiß ich nicht. Pant. Ha ha ha ha/ ich weiß es auch nicht/
<TEI> <text> <body> <div n="1"> <div n="2"> <pb facs="#f0576" n="410"/> <sp who="#PANT"> <speaker>Pant.</speaker> <stage>(<hi rendition="#aq">ad ſpect.</hi>)</stage> <p>Nein/ der Kerl hat ei-<lb/> nen Degen/ mit dem fange ich nichts<lb/> an.</p> </sp><lb/> <sp who="#LAU"> <speaker>Laur.</speaker> <p>Jch halte/ der Rauſch hat ſich vor die<lb/> Ohren geſetzt/ daß du nicht hoͤren kanſt.</p> </sp><lb/> <sp who="#PANT"> <speaker>Pant.</speaker> <p>Geht doch fort/ ihr ſeyd mein Seel<lb/> nicht der rechte.</p> </sp><lb/> <sp who="#LAU"> <speaker>Laur.</speaker> <p>Warum ſoll ich nicht der rechte ſeyn?</p> </sp><lb/> <sp who="#PANT"> <speaker>Pant.</speaker> <p>Laßt mich doch gehen/ ihr moͤgt bitten<lb/> wie ihr wollt/ es wird nichts daraus.</p> </sp><lb/> <sp who="#LAU"> <speaker>Laur.</speaker> <p>Jch ſehe/ du wilſt gebeten ſeyn: Nun<lb/> ich bin zufrieden; Jch bitte/ thue mirs<lb/> zu gefallen.</p> </sp><lb/> <sp who="#PANT"> <speaker>Pant.</speaker> <p>Der koͤmmt nun/ und bittet mich/ ich<lb/> ſoll Haͤndel mit ihm anfangen: Aber<lb/> ich werde ſeiner nicht loß/ ich muß ihn<lb/> wieder bitten/ daß er ſich ſoll laſſen<lb/> Schlaͤge geben.</p> </sp><lb/> <sp who="#LAU"> <speaker>Laur.</speaker> <p>Nun ſo rede doch/ du hoͤreſt ja/ daß<lb/> ich bitte.</p> </sp><lb/> <sp who="#PANT"> <speaker>Pant.</speaker> <p>Jch hoͤre es wohl/ aber ihr ſolt auch<lb/> hoͤren/ daß ich dargegen bitte.</p> </sp><lb/> <sp who="#LAU"> <speaker>Laur.</speaker> <p>Was bitteſtu mich denn?</p> </sp><lb/> <sp who="#PANT"> <speaker>Pant.</speaker> <p>Je was bittet ihr mich?</p> </sp><lb/> <sp who="#LAU"> <speaker>Laur.</speaker> <p>Das weiß ich nicht.</p> </sp><lb/> <sp who="#PANT"> <speaker>Pant.</speaker> <p>Ha ha ha ha/ ich weiß es auch<lb/> <fw place="bottom" type="catch">nicht/</fw><lb/></p> </sp> </div> </div> </body> </text> </TEI> [410/0576]
Pant. (ad ſpect.) Nein/ der Kerl hat ei-
nen Degen/ mit dem fange ich nichts
an.
Laur. Jch halte/ der Rauſch hat ſich vor die
Ohren geſetzt/ daß du nicht hoͤren kanſt.
Pant. Geht doch fort/ ihr ſeyd mein Seel
nicht der rechte.
Laur. Warum ſoll ich nicht der rechte ſeyn?
Pant. Laßt mich doch gehen/ ihr moͤgt bitten
wie ihr wollt/ es wird nichts daraus.
Laur. Jch ſehe/ du wilſt gebeten ſeyn: Nun
ich bin zufrieden; Jch bitte/ thue mirs
zu gefallen.
Pant. Der koͤmmt nun/ und bittet mich/ ich
ſoll Haͤndel mit ihm anfangen: Aber
ich werde ſeiner nicht loß/ ich muß ihn
wieder bitten/ daß er ſich ſoll laſſen
Schlaͤge geben.
Laur. Nun ſo rede doch/ du hoͤreſt ja/ daß
ich bitte.
Pant. Jch hoͤre es wohl/ aber ihr ſolt auch
hoͤren/ daß ich dargegen bitte.
Laur. Was bitteſtu mich denn?
Pant. Je was bittet ihr mich?
Laur. Das weiß ich nicht.
Pant. Ha ha ha ha/ ich weiß es auch
nicht/
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/weise_redner_1693 |
URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/weise_redner_1693/576 |
Zitationshilfe: | Weise, Christian: Der freymüthige und höfliche Redner. Leipzig, 1693, S. 410. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/weise_redner_1693/576>, abgerufen am 22.07.2024. |