Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Opitz, Martin: Teutsche Pöemata und: Aristarchvs Wieder die verachtung Teutscher Sprach. Straßburg, 1624.

Bild:
<< vorherige Seite

periculoso ac incredibili labore, neque sumptibus exiguis pera-
gramus; & impense hoc agimus, ne similes patriae ac nobis videa-
mur. Sic dum effrenata quadam cupidine peregrinum idioma addi-
scimus, negligimus nostrum, ac in contemptum adducimus. Quasi
vero non eorundem vitiorum tellus nostra, atque dissiti loci, sit fe-
rax, & ab hac gente libidines, ab ista petulantiam, abilla fastum &
superbiam petere sit necesse. Quae & perpetrari heic possunt singu-
la; & nisi possent, salvo, ut opinor, Reipublicae statu fieret. Tanti
profecto morum novitas & mercimonia linguarum neutiquam e-
menda sunt Ego tamen, non ut utilissima peregrinandi consuetudo
intermittatur suadeo: sed ut desideratissimae patriae nostrae dignitas
salubri auxilio conservetur. Sedulo hoc agamus, ut qui a Gallis ac
Italis humanitatem mutuamur & elegantiam: non minus ab ipsis
& linguam nostram, quod certatim eos facere in sua animad verti-
mus, & perpolire accurate, & exornare addiscamus. Verum ita na-
tura comparatum est, ut in proprio quisque negotio hebetior sit,
quam in alieno: sive id fastidio familiarium rerum, sive exterarum
allubescentia, sive denique inexplebili sciendi aviditate accidit. Ea
enim mentis humanae ratio est, ut libero & effreni cursu volitet per
omnia, & studio inusitata noscendi, sui ipsius saepe obliviscatur.
Multa scire, quam multum, quilibet desiderat: ut ambitioni modo
suae ac gloriae velificetur. Si quis strabo saltem oculo Alpes trans-
misit, interesse suae existimationis autumat, ne quis tam horribile
secretum ignoret. Quae omnia sapiens animus ridet, & alto super-

Vide lo. a
Wouvver Po-
lymath. cap.

30.
cilio contemnit. + Nam & aliud agenti possunt haec accidere, &
plausum populi magis, quam laudem eruditorum merentur; & a vi-
ris gravibus nonnunquam etiam plane respuuntur. Magistratum
certe Romanum nunquam nisi Latine Graecis responsa dare, eosq;
per interpretem loqui coegisse, non in urbe solum, sed ipsa Graecia
& Asia, Valerius Maximus autor est. Nunc pudet patriae; & saepe

lib. 2. cap. 2.hoc agimus, ut nihil minus quam Teutonicum idioma callere videa-
mur.

Hoc fonte derivata clades
In patriam populumque fluxit.

Contemnimus itaque nos ipsi; & contem nimur: Interim purissi-
ma & a peregrino squalore libera hactenus lingua mutat, & in mi-
ras loquendi formulas degenerat. Monstra vocabulorum & carci-
[n]omata irrepunt occulte, ad quae genuinus aliquis Germanusquan-

doq;

periculoſo ac incredibili labore, neque ſumptibus exiguis pera-
gramus; & impensè hoc agimus, ne ſimiles patriæ ac nobis videa-
mur. Sic dum effrenatâ quâdam cupidine peregrinum idioma addi-
ſcimus, negligimus noſtrum, ac in contemptum adducimus. Quaſi
verò non eorundem vitiorum tellus noſtra, atque diſſiti loci, ſit fe-
rax, & ab hâc gente libidines, ab iſtâ petulantiam, abillâ faſtum &
ſuperbiam petere ſit neceſſe. Quæ & perpetrari hîc poſſunt ſingu-
la; & niſi poſſent, ſalvo, ut opinor, Reipublicæ ſtatu fieret. Tanti
profectò morum novitas & mercimonia linguarum neutiquam e-
menda ſunt Ego tamen, non ut utiliſſima peregrinandi conſuetudo
intermittatur ſuadeo: ſed ut deſideratiſſimæ patriæ noſtræ dignitas
ſalubri auxilio conſervetur. Sedulò hoc agamus, ut qui à Gallis ac
Italis humanitatem mutuamur & elegantiam: non minùs ab ipſis
& linguam noſtram, quod certatim eos facere in ſuâ animad verti-
mus, & perpolire accuratè, & exornare addiſcamus. Verùm ita na-
turâ comparatum eſt, ut in proprio quiſque negotio hebetior ſit,
quàm in alieno: ſive id faſtidio familiarium rerum, ſive exterarum
allubeſcentiâ, ſive denique inexplebili ſciendi aviditate accidit. Ea
enim mentis humanæ ratio eſt, ut libero & effreni curſu volitet per
omnia, & ſtudio inuſitata noſcendi, ſui ipſius ſæpe obliviſcatur.
Multa ſcire, quàm multum, quilibet deſiderat: ut ambitioni modò
ſuæ ac gloriæ velificetur. Si quis ſtrabo ſaltem oculo Alpes tranſ-
miſit, intereſſe ſuæ exiſtimationis autumat, ne quis tam horribile
ſecretum ignoret. Quæ omnia ſapiens animus ridet, & alto ſuper-

Vide lo. à
Wouvver Po-
lymath. cap.

30.
cilio contemnit. † Nam & aliud agenti poſſunt hæc accidere, &
plauſum populi magis, quàm laudem eruditorum merentur; & à vi-
ris gravibus nonnunquam etiam planè reſpuuntur. Magiſtratum
certè Romanum nunquam niſi Latinè Græcis reſponſa dare, eóſq;
per interpretem loqui coëgiſſe, non in urbe ſolùm, ſed ipſâ Græciâ
& Aſiâ, Valerius Maximus autor eſt. Nunc pudet patriæ; & ſæpè

lib. 2. cap. 2.hoc agimus, ut nihil minus quàm Teutonicum idioma callere videa-
mur.

Hoc fonte derivata clades
In patriam populúmque fluxit.

Contemnimus itaque nos ipſi; & contem nimur: Interim puriſſi-
ma & à peregrino ſqualore libera hactenus lingua mutat, & in mi-
ras loquendi formulas degenerat. Monſtra vocabulorum & carci-
[n]omata irrepunt occultè, ad quæ genuinus aliquis Germanusquan-

doq;
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <p>
          <pb facs="#f0128" n="108"/> <hi rendition="#aq">periculo&#x017F;o ac incredibili labore, neque &#x017F;umptibus exiguis pera-<lb/>
gramus; &amp; impensè hoc agimus, ne &#x017F;imiles patriæ ac nobis videa-<lb/>
mur. Sic dum effrenatâ quâdam cupidine peregrinum idioma addi-<lb/>
&#x017F;cimus, negligimus no&#x017F;trum, ac in contemptum adducimus. Qua&#x017F;i<lb/>
verò non eorundem vitiorum tellus no&#x017F;tra, atque di&#x017F;&#x017F;iti loci, &#x017F;it fe-<lb/>
rax, &amp; ab hâc gente libidines, ab i&#x017F;tâ petulantiam, abillâ fa&#x017F;tum &amp;<lb/>
&#x017F;uperbiam petere &#x017F;it nece&#x017F;&#x017F;e. Quæ &amp; perpetrari hîc po&#x017F;&#x017F;unt &#x017F;ingu-<lb/>
la; &amp; ni&#x017F;i po&#x017F;&#x017F;ent, &#x017F;alvo, ut opinor, Reipublicæ &#x017F;tatu fieret. Tanti<lb/>
profectò morum novitas &amp; mercimonia linguarum neutiquam e-<lb/>
menda &#x017F;unt Ego tamen, non ut utili&#x017F;&#x017F;ima peregrinandi con&#x017F;uetudo<lb/>
intermittatur &#x017F;uadeo: &#x017F;ed ut de&#x017F;iderati&#x017F;&#x017F;imæ patriæ no&#x017F;træ dignitas<lb/>
&#x017F;alubri auxilio con&#x017F;ervetur. Sedulò hoc agamus, ut qui à Gallis ac<lb/>
Italis humanitatem mutuamur &amp; elegantiam: non minùs ab ip&#x017F;is<lb/>
&amp; linguam no&#x017F;tram, quod certatim eos facere in &#x017F;uâ animad verti-<lb/>
mus, &amp; perpolire accuratè, &amp; exornare addi&#x017F;camus. Verùm ita na-<lb/>
turâ comparatum e&#x017F;t, ut in proprio qui&#x017F;que negotio hebetior &#x017F;it,<lb/>
quàm in alieno: &#x017F;ive id fa&#x017F;tidio familiarium rerum, &#x017F;ive exterarum<lb/>
allube&#x017F;centiâ, &#x017F;ive denique inexplebili &#x017F;ciendi aviditate accidit. Ea<lb/>
enim mentis humanæ ratio e&#x017F;t, ut libero &amp; effreni cur&#x017F;u volitet per<lb/>
omnia, &amp; &#x017F;tudio inu&#x017F;itata no&#x017F;cendi, &#x017F;ui ip&#x017F;ius &#x017F;æpe oblivi&#x017F;catur.<lb/>
Multa &#x017F;cire, quàm multum, quilibet de&#x017F;iderat: ut ambitioni modò<lb/>
&#x017F;uæ ac gloriæ velificetur. Si quis &#x017F;trabo &#x017F;altem oculo Alpes tran&#x017F;-<lb/>
mi&#x017F;it, intere&#x017F;&#x017F;e &#x017F;uæ exi&#x017F;timationis autumat, ne quis tam horribile<lb/>
&#x017F;ecretum ignoret. Quæ omnia &#x017F;apiens animus ridet, &amp; alto &#x017F;uper-</hi><lb/>
          <note place="left"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Vide lo. à<lb/>
Wouvver Po-<lb/>
lymath. cap.</hi></hi><lb/>
30.</note> <hi rendition="#aq">cilio contemnit. &#x2020; Nam &amp; aliud agenti po&#x017F;&#x017F;unt hæc accidere, &amp;<lb/>
plau&#x017F;um populi magis, quàm laudem eruditorum merentur; &amp; à vi-<lb/>
ris gravibus nonnunquam etiam planè re&#x017F;puuntur. Magi&#x017F;tratum<lb/>
certè Romanum nunquam ni&#x017F;i Latinè Græcis re&#x017F;pon&#x017F;a dare, eó&#x017F;q;<lb/>
per interpretem loqui coëgi&#x017F;&#x017F;e, non in urbe &#x017F;olùm, &#x017F;ed ip&#x017F;â Græciâ<lb/>
&amp; A&#x017F;iâ, Valerius Maximus autor e&#x017F;t. Nunc pudet patriæ; &amp; &#x017F;æpè</hi><lb/>
          <note place="left"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">lib.</hi> 2. <hi rendition="#i">cap.</hi></hi> 2.</note> <hi rendition="#aq">hoc agimus, ut nihil minus quàm Teutonicum idioma callere videa-<lb/>
mur.</hi> </p><lb/>
        <p> <hi rendition="#et"> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">Hoc fonte derivata clades<lb/>
In patriam populúmque fluxit.</hi> </hi> </hi> </p><lb/>
        <p> <hi rendition="#aq">Contemnimus itaque nos ip&#x017F;i; &amp; contem nimur: Interim puri&#x017F;&#x017F;i-<lb/>
ma &amp; à peregrino &#x017F;qualore libera hactenus lingua mutat, &amp; in mi-<lb/>
ras loquendi formulas degenerat. Mon&#x017F;tra vocabulorum &amp; carci-<lb/><supplied>n</supplied>omata irrepunt occultè, ad quæ genuinus aliquis Germanusquan-</hi><lb/>
          <fw place="bottom" type="catch"> <hi rendition="#aq">doq;</hi> </fw><lb/>
        </p>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[108/0128] periculoſo ac incredibili labore, neque ſumptibus exiguis pera- gramus; & impensè hoc agimus, ne ſimiles patriæ ac nobis videa- mur. Sic dum effrenatâ quâdam cupidine peregrinum idioma addi- ſcimus, negligimus noſtrum, ac in contemptum adducimus. Quaſi verò non eorundem vitiorum tellus noſtra, atque diſſiti loci, ſit fe- rax, & ab hâc gente libidines, ab iſtâ petulantiam, abillâ faſtum & ſuperbiam petere ſit neceſſe. Quæ & perpetrari hîc poſſunt ſingu- la; & niſi poſſent, ſalvo, ut opinor, Reipublicæ ſtatu fieret. Tanti profectò morum novitas & mercimonia linguarum neutiquam e- menda ſunt Ego tamen, non ut utiliſſima peregrinandi conſuetudo intermittatur ſuadeo: ſed ut deſideratiſſimæ patriæ noſtræ dignitas ſalubri auxilio conſervetur. Sedulò hoc agamus, ut qui à Gallis ac Italis humanitatem mutuamur & elegantiam: non minùs ab ipſis & linguam noſtram, quod certatim eos facere in ſuâ animad verti- mus, & perpolire accuratè, & exornare addiſcamus. Verùm ita na- turâ comparatum eſt, ut in proprio quiſque negotio hebetior ſit, quàm in alieno: ſive id faſtidio familiarium rerum, ſive exterarum allubeſcentiâ, ſive denique inexplebili ſciendi aviditate accidit. Ea enim mentis humanæ ratio eſt, ut libero & effreni curſu volitet per omnia, & ſtudio inuſitata noſcendi, ſui ipſius ſæpe obliviſcatur. Multa ſcire, quàm multum, quilibet deſiderat: ut ambitioni modò ſuæ ac gloriæ velificetur. Si quis ſtrabo ſaltem oculo Alpes tranſ- miſit, intereſſe ſuæ exiſtimationis autumat, ne quis tam horribile ſecretum ignoret. Quæ omnia ſapiens animus ridet, & alto ſuper- cilio contemnit. † Nam & aliud agenti poſſunt hæc accidere, & plauſum populi magis, quàm laudem eruditorum merentur; & à vi- ris gravibus nonnunquam etiam planè reſpuuntur. Magiſtratum certè Romanum nunquam niſi Latinè Græcis reſponſa dare, eóſq; per interpretem loqui coëgiſſe, non in urbe ſolùm, ſed ipſâ Græciâ & Aſiâ, Valerius Maximus autor eſt. Nunc pudet patriæ; & ſæpè hoc agimus, ut nihil minus quàm Teutonicum idioma callere videa- mur. Vide lo. à Wouvver Po- lymath. cap. 30. lib. 2. cap. 2. Hoc fonte derivata clades In patriam populúmque fluxit. Contemnimus itaque nos ipſi; & contem nimur: Interim puriſſi- ma & à peregrino ſqualore libera hactenus lingua mutat, & in mi- ras loquendi formulas degenerat. Monſtra vocabulorum & carci- nomata irrepunt occultè, ad quæ genuinus aliquis Germanusquan- doq;

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624/128
Zitationshilfe: Opitz, Martin: Teutsche Pöemata und: Aristarchvs Wieder die verachtung Teutscher Sprach. Straßburg, 1624, S. 108. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624/128>, abgerufen am 24.11.2024.