Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Vandalischen, Svevischen, etc. Reichs.
seit der Cimbern Einfall, gekommen war. Es ist oben angemercket worden1
daß Constantinus ziemlich geruhig in Arles geblieben, sein Sohn Con-
stans
Spanien zum Gehorsam gebracht, und Honorius ihn so gar für
seinen Collegen erkannt. Constantinus hatte versprochen, ihm mit allen
Kräfften von Gallien und Spanien zu Hülffe zu kommen. Solches gute Ver-
nehmen aber ist unterbrochen worden, und Constantinus selbst in grosse Noth
gerathen. Gerontius, dem Constans Spanien anvertrauet hatte, empö-
rete sich, nahm aber nicht selbst den Käiserlichen Titel an, sondern ließ einen,
Namens Maximus, zum Käiser ausruffen, von dem er versichert war, daß
er sich in allen Stücken nach ihm würde richten müssen 1. Gerontius versi-
cherte sich der Truppen, die an den Pässen des Pyrenäischen Gebürges ver-
leget waren 2, zog auch überdas noch einige andere fremde Völcker, die bis-
her in Gallien herum geschwärmet, und zwar, wie aus der Folge der Historie
erhellet, die Sveven, Vandalen und Alanen an sich. 3 Dieses ist die merck-
würdige Epocha, da diese Völcker in Spanien eingefallen, und den Anfang zu
einem neuen Wechsel in den Geschichten selbiger Länder gemacht: pro-

sper
[Beginn Spaltensatz] fraude peremtus, ocius uitam cum regno reliquit.
Die angegebenen Umstände von Ataulphs Vermäh-
lung werden unten §. XXX. untersucht.
orosivs Lib. VII. c. 43. Is, ut dictum, at-
que ultimo exitu eius probatum est, satis studiose
sectator pacis, militare fideliter Honorio impera-
tori, ac pro defendenda Romana republica im-
pendere uires Gothorum praeoptauit. Nam ego
quoque ipse uirum quemdam Narbonensem, illu-
stris sub Theodosio militiae, etiam religiosum,
prudentemque, & grauem, apud Bethlehem oppi-
dum Palaestinae, beatissimo Hieronymo presbyte-
ro referente, audiui, se familiarissimum Ataul-
fo apud Narbonam fuisse; ac de eo saepe sub te-
stificatione didicisse, quod ille cum esset animo, ui-
ribus, ingenioque nimius, referre solitus esset, se
imprimis ardenter inhiasse, ut obliterato Romano
nomine, Romanum omne solum, Gothorum impe-
rium & faceret, & uocaret; essetque,
(ut uulga-
riter loquar,
) Gothia, quod Romania fuisset; fie-
retque nunc Ataulphus, quod quondam Caesar
Augustus. At ubi multa experientia probauisset,
neque Gothos uno modo parere legibus posse, pro-
pter effrenatam barbariem, neque reipublicae in-
terdici leges oportere, sine quibus respublica non
est respublica, elegisse se saltem, ut gloriam sibi,
de restituendo in integrum, augendoque Romano
nomine, Gothorum uiribus quaereret; haberetur-
que apud posteros Romanae restitutionis auctor,
postquam esse non poterat immutator. Ob haec
abstinere a bello, ob hoc inhiare paci nitebatur,
praecipue Placidiae, uxoris suae, foeminae sane
[Spaltenumbruch] ingenio acerrimae, religionis satis probatae, ad
omnia bonarum ordinationum opera persuasu,
& consilio temperatus.
Conf. tillemont p. 1273. Er könte
auf dem Rückwege wieder auf Rom zugekommen
seyn.
1 §. XXX. 1. zosimvs Lib. VI. c. 5. Inde
rursus in Hispaniam Constans a patre mittitur,
ac Iustum ducem secum adducit. Quare offensus
Gerontius,
conciliatis sibi eorum locorum mi-
litibus, barbaros in regione Celtarum, aduer-
sus Constantinum ad defectionem impellit.
Quibus cum Constantinus non restitisset, quod ma-
ior copiarum ipsius pars esset in Hispania; cuncta
pro lubitu inuadentes Transrhenani barbari, eo
tum incolas insulae Britanniae, tum quasdam
Celticas nationes redegerunt, ut ab imperio Roma-
no deficerent, & Romanorum legibus non amplius
obedientes, arbitratu suo uiuerent. Itaque Bri-
tanni, sumtis armis & quouis adito pro salute sua
discrimine, ciuitates suas a barbaris imminenti-
bus liberarunt. Itidem totus ille tractus Armori-
chus, caeteraeque Gallorum prouinciae, Britan-
nos imitatae; consimili se modo liberarunt, eie-
ctis magistratibus Romanis, & sua quadam repu-
blica pro arbitrio constituta. Haec Britanniae
Celticarumque gentium defectio, quo tempore Con-
stantinus iste regnum usurpabat, accidit: quum
ipsius in imperio socordia moti barbari, hasce gras-
sationes instituissent.
2 Add. locum orosii ad §. XVII. n. 5.
3 S. die vorhergehende erste Note.
[Ende Spaltensatz]
4. pro-
A a a

Vandaliſchen, Sveviſchen, ꝛc. Reichs.
ſeit der Cimbern Einfall, gekommen war. Es iſt oben angemercket worden1
daß Conſtantinus ziemlich geruhig in Arles geblieben, ſein Sohn Con-
ſtans
Spanien zum Gehorſam gebracht, und Honorius ihn ſo gar fuͤr
ſeinen Collegen erkannt. Conſtantinus hatte verſprochen, ihm mit allen
Kraͤfften von Gallien und Spanien zu Huͤlffe zu kommen. Solches gute Ver-
nehmen aber iſt unterbrochen worden, und Conſtantinus ſelbſt in groſſe Noth
gerathen. Gerontius, dem Conſtans Spanien anvertrauet hatte, empoͤ-
rete ſich, nahm aber nicht ſelbſt den Kaͤiſerlichen Titel an, ſondern ließ einen,
Namens Maximus, zum Kaͤiſer ausruffen, von dem er verſichert war, daß
er ſich in allen Stuͤcken nach ihm wuͤrde richten muͤſſen 1. Gerontius verſi-
cherte ſich der Truppen, die an den Paͤſſen des Pyrenaͤiſchen Gebuͤrges ver-
leget waren 2, zog auch uͤberdas noch einige andere fremde Voͤlcker, die bis-
her in Gallien herum geſchwaͤrmet, und zwar, wie aus der Folge der Hiſtorie
erhellet, die Sveven, Vandalen und Alanen an ſich. 3 Dieſes iſt die merck-
wuͤrdige Epocha, da dieſe Voͤlcker in Spanien eingefallen, und den Anfang zu
einem neuen Wechſel in den Geſchichten ſelbiger Laͤnder gemacht: pro-

sper
[Beginn Spaltensatz] fraude peremtus, ocius uitam cum regno reliquit.
Die angegebenen Umſtaͤnde von Ataulphs Vermaͤh-
lung werden unten §. XXX. unterſucht.
orosivs Lib. VII. c. 43. Is, ut dictum, at-
que ultimo exitu eius probatum eſt, ſatis ſtudioſe
ſectator pacis, militare fideliter Honorio impera-
tori, ac pro defendenda Romana republica im-
pendere uires Gothorum praeoptauit. Nam ego
quoque ipſe uirum quemdam Narbonenſem, illu-
ſtris ſub Theodoſio militiae, etiam religioſum,
prudentemque, & grauem, apud Bethlehem oppi-
dum Palaeſtinae, beatiſſimo Hieronymo presbyte-
ro referente, audiui, ſe familiariſſimum Ataul-
fo apud Narbonam fuiſſe; ac de eo ſaepe ſub te-
ſtificatione didiciſſe, quod ille cum eſſet animo, ui-
ribus, ingenioque nimius, referre ſolitus eſſet, ſe
imprimis ardenter inhiaſſe, ut obliterato Romano
nomine, Romanum omne ſolum, Gothorum impe-
rium & faceret, & uocaret; eſſetque,
(ut uulga-
riter loquar,
) Gothia, quod Romania fuiſſet; fie-
retque nunc Ataulphus, quod quondam Caeſar
Auguſtus. At ubi multa experientia probauiſſet,
neque Gothos uno modo parere legibus poſſe, pro-
pter effrenatam barbariem, neque reipublicae in-
terdici leges oportere, ſine quibus respublica non
eſt respublica, elegiſſe ſe ſaltem, ut gloriam ſibi,
de reſtituendo in integrum, augendoque Romano
nomine, Gothorum uiribus quaereret; haberetur-
que apud poſteros Romanae reſtitutionis auctor,
poſtquam eſſe non poterat immutator. Ob haec
abſtinere a bello, ob hoc inhiare paci nitebatur,
praecipue Placidiae, uxoris ſuae, foeminae ſane
[Spaltenumbruch] ingenio acerrimae, religionis ſatis probatae, ad
omnia bonarum ordinationum opera perſuaſu,
& conſilio temperatus.
Conf. tillemont p. 1273. Er koͤnte
auf dem Ruͤckwege wieder auf Rom zugekommen
ſeyn.
1 §. XXX. 1. zosimvs Lib. VI. c. 5. Inde
rurſus in Hiſpaniam Conſtans a patre mittitur,
ac Iuſtum ducem ſecum adducit. Quare offenſus
Gerontius,
conciliatis ſibi eorum locorum mi-
litibus, barbaros in regione Celtarum, aduer-
ſus Conſtantinum ad defectionem impellit.
Quibus cum Conſtantinus non reſtitiſſet, quod ma-
ior copiarum ipſius pars eſſet in Hiſpania; cuncta
pro lubitu inuadentes Transrhenani barbari, eo
tum incolas inſulae Britanniae, tum quasdam
Celticas nationes redegerunt, ut ab imperio Roma-
no deficerent, & Romanorum legibus non amplius
obedientes, arbitratu ſuo uiuerent. Itaque Bri-
tanni, ſumtis armis & quouis adito pro ſalute ſua
diſcrimine, ciuitates ſuas a barbaris imminenti-
bus liberarunt. Itidem totus ille tractus Armori-
chus, caeteraeque Gallorum prouinciae, Britan-
nos imitatae; conſimili ſe modo liberarunt, eie-
ctis magiſtratibus Romanis, & ſua quadam repu-
blica pro arbitrio conſtituta. Haec Britanniae
Celticarumque gentium defectio, quo tempore Con-
ſtantinus iſte regnum uſurpabat, accidit: quum
ipſius in imperio ſocordia moti barbari, haſce graſ-
ſationes inſtituiſſent.
2 Add. locum orosii ad §. XVII. n. 5.
3 S. die vorhergehende erſte Note.
[Ende Spaltensatz]
4. pro-
A a a
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0403" n="369"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Vandali&#x017F;chen, Svevi&#x017F;chen, &#xA75B;c. Reichs.</hi></fw><lb/>
&#x017F;eit der Cimbern Einfall, gekommen war. Es i&#x017F;t oben angemercket worden<hi rendition="#sub">1</hi><lb/>
daß <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus</hi> ziemlich geruhig in <hi rendition="#aq">Arles</hi> geblieben, &#x017F;ein Sohn <hi rendition="#aq">Con-<lb/>
&#x017F;tans</hi> Spanien zum Gehor&#x017F;am gebracht, und <hi rendition="#aq">Honorius</hi> ihn &#x017F;o gar fu&#x0364;r<lb/>
&#x017F;einen Collegen erkannt. <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus</hi> hatte ver&#x017F;prochen, ihm mit allen<lb/>
Kra&#x0364;fften von Gallien und Spanien zu Hu&#x0364;lffe zu kommen. Solches gute Ver-<lb/>
nehmen aber i&#x017F;t unterbrochen worden, und <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus</hi> &#x017F;elb&#x017F;t in gro&#x017F;&#x017F;e Noth<lb/>
gerathen. <hi rendition="#aq">Gerontius,</hi> dem <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tans</hi> Spanien anvertrauet hatte, empo&#x0364;-<lb/>
rete &#x017F;ich, nahm aber nicht &#x017F;elb&#x017F;t den Ka&#x0364;i&#x017F;erlichen Titel an, &#x017F;ondern ließ einen,<lb/>
Namens <hi rendition="#aq">Maximus,</hi> zum Ka&#x0364;i&#x017F;er ausruffen, von dem er ver&#x017F;ichert war, daß<lb/>
er &#x017F;ich in allen Stu&#x0364;cken nach ihm wu&#x0364;rde richten mu&#x0364;&#x017F;&#x017F;en <note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XXX</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">zosimvs</hi></hi> Lib. VI. c. 5. <hi rendition="#i">Inde<lb/>
rur&#x017F;us in Hi&#x017F;paniam Con&#x017F;tans a patre mittitur,<lb/>
ac Iu&#x017F;tum ducem &#x017F;ecum adducit. Quare offen&#x017F;us<lb/>
Gerontius,</hi> conciliatis &#x017F;ibi eorum locorum mi-<lb/>
litibus, barbaros in regione Celtarum, aduer-<lb/>
&#x017F;us Con&#x017F;tantinum ad defectionem impellit.<lb/><hi rendition="#i">Quibus cum Con&#x017F;tantinus non re&#x017F;titi&#x017F;&#x017F;et, quod ma-<lb/>
ior copiarum ip&#x017F;ius pars e&#x017F;&#x017F;et in Hi&#x017F;pania; cuncta<lb/>
pro lubitu inuadentes Transrhenani barbari, eo<lb/>
tum incolas in&#x017F;ulae Britanniae, tum quasdam<lb/>
Celticas nationes redegerunt, ut ab imperio Roma-<lb/>
no deficerent, &amp; Romanorum legibus non amplius<lb/>
obedientes, arbitratu &#x017F;uo uiuerent. Itaque Bri-<lb/>
tanni, &#x017F;umtis armis &amp; quouis adito pro &#x017F;alute &#x017F;ua<lb/>
di&#x017F;crimine, ciuitates &#x017F;uas a barbaris imminenti-<lb/>
bus liberarunt. Itidem totus ille tractus Armori-<lb/>
chus, caeteraeque Gallorum prouinciae, Britan-<lb/>
nos imitatae; con&#x017F;imili &#x017F;e modo liberarunt, eie-<lb/>
ctis magi&#x017F;tratibus Romanis, &amp; &#x017F;ua quadam repu-<lb/>
blica pro arbitrio con&#x017F;tituta. Haec Britanniae<lb/>
Celticarumque gentium defectio, quo tempore Con-<lb/>
&#x017F;tantinus i&#x017F;te regnum u&#x017F;urpabat, accidit: quum<lb/>
ip&#x017F;ius in imperio &#x017F;ocordia moti barbari, ha&#x017F;ce gra&#x017F;-<lb/>
&#x017F;ationes in&#x017F;titui&#x017F;&#x017F;ent.</hi></hi></note>. <hi rendition="#aq">Gerontius</hi> ver&#x017F;i-<lb/>
cherte &#x017F;ich der Truppen, die an den Pa&#x0364;&#x017F;&#x017F;en des Pyrena&#x0364;i&#x017F;chen Gebu&#x0364;rges ver-<lb/>
leget waren <note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq">Add. locum <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">orosii</hi></hi> ad §. XVII. n.</hi> 5.</note>, zog auch u&#x0364;berdas noch einige andere fremde Vo&#x0364;lcker, die bis-<lb/>
her in Gallien herum ge&#x017F;chwa&#x0364;rmet, und zwar, wie aus der Folge der Hi&#x017F;torie<lb/>
erhellet, die Sveven, Vandalen und Alanen an &#x017F;ich. <note place="foot" n="3">S. die vorhergehende er&#x017F;te Note.<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">4. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">pro-</hi></hi></hi></fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">A a a</fw><lb/><cb type="end"/>
</note> Die&#x017F;es i&#x017F;t die merck-<lb/>
wu&#x0364;rdige <hi rendition="#aq">Epocha,</hi> da die&#x017F;e Vo&#x0364;lcker in Spanien eingefallen, und den Anfang zu<lb/>
einem neuen Wech&#x017F;el in den Ge&#x017F;chichten &#x017F;elbiger La&#x0364;nder gemacht: <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">pro-</hi></hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">sper</hi></hi></hi></fw><lb/><note xml:id="FN402_04_02" prev="#FN402_04_01" place="foot" n="4"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">fraude peremtus, ocius uitam cum regno reliquit.</hi></hi><lb/>
Die angegebenen Um&#x017F;ta&#x0364;nde von Ataulphs Verma&#x0364;h-<lb/>
lung werden unten §. <hi rendition="#aq">XXX.</hi> unter&#x017F;ucht.<note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN402_05_02" prev="#FN402_05_01" place="foot" n="5"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">orosivs</hi></hi> Lib. VII. c. 43. <hi rendition="#i">Is, ut dictum, at-<lb/>
que ultimo exitu eius probatum e&#x017F;t, &#x017F;atis &#x017F;tudio&#x017F;e<lb/>
&#x017F;ectator pacis, militare fideliter Honorio impera-<lb/>
tori, ac pro defendenda Romana republica im-<lb/>
pendere uires Gothorum praeoptauit. Nam ego<lb/>
quoque ip&#x017F;e uirum quemdam Narbonen&#x017F;em, illu-<lb/>
&#x017F;tris &#x017F;ub Theodo&#x017F;io militiae, etiam religio&#x017F;um,<lb/>
prudentemque, &amp; grauem, apud Bethlehem oppi-<lb/>
dum Palae&#x017F;tinae, beati&#x017F;&#x017F;imo Hieronymo presbyte-<lb/>
ro referente, audiui, &#x017F;e familiari&#x017F;&#x017F;imum Ataul-<lb/>
fo apud Narbonam fui&#x017F;&#x017F;e; ac de eo &#x017F;aepe &#x017F;ub te-<lb/>
&#x017F;tificatione didici&#x017F;&#x017F;e, quod ille cum e&#x017F;&#x017F;et animo, ui-<lb/>
ribus, ingenioque nimius, referre &#x017F;olitus e&#x017F;&#x017F;et, &#x017F;e<lb/>
imprimis ardenter inhia&#x017F;&#x017F;e, ut obliterato Romano<lb/>
nomine, Romanum omne &#x017F;olum, Gothorum impe-<lb/>
rium &amp; faceret, &amp; uocaret; e&#x017F;&#x017F;etque,</hi> (<hi rendition="#i">ut uulga-<lb/>
riter loquar,</hi>) <hi rendition="#i">Gothia, quod Romania fui&#x017F;&#x017F;et; fie-<lb/>
retque nunc Ataulphus, quod quondam Cae&#x017F;ar<lb/>
Augu&#x017F;tus. At ubi multa experientia probaui&#x017F;&#x017F;et,<lb/>
neque Gothos uno modo parere legibus po&#x017F;&#x017F;e, pro-<lb/>
pter effrenatam barbariem, neque reipublicae in-<lb/>
terdici leges oportere, &#x017F;ine quibus respublica non<lb/>
e&#x017F;t respublica, elegi&#x017F;&#x017F;e &#x017F;e &#x017F;altem, ut gloriam &#x017F;ibi,<lb/>
de re&#x017F;tituendo in integrum, augendoque Romano<lb/>
nomine, Gothorum uiribus quaereret; haberetur-<lb/>
que apud po&#x017F;teros Romanae re&#x017F;titutionis auctor,<lb/>
po&#x017F;tquam e&#x017F;&#x017F;e non poterat immutator. Ob haec<lb/>
ab&#x017F;tinere a bello, ob hoc inhiare paci nitebatur,<lb/>
praecipue Placidiae, uxoris &#x017F;uae, foeminae &#x017F;ane<lb/><cb/>
ingenio acerrimae, religionis &#x017F;atis probatae, ad<lb/>
omnia bonarum ordinationum opera per&#x017F;ua&#x017F;u,<lb/>
&amp; con&#x017F;ilio temperatus.</hi></hi><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an zweiter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN402_06_02" prev="#FN402_06_01" place="foot" n="6"><hi rendition="#aq">Conf. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">tillemont</hi></hi> p.</hi> 1273. Er ko&#x0364;nte<lb/>
auf dem Ru&#x0364;ckwege wieder auf Rom zugekommen<lb/>
&#x017F;eyn.<note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an dritter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[369/0403] Vandaliſchen, Sveviſchen, ꝛc. Reichs. ſeit der Cimbern Einfall, gekommen war. Es iſt oben angemercket worden1 daß Conſtantinus ziemlich geruhig in Arles geblieben, ſein Sohn Con- ſtans Spanien zum Gehorſam gebracht, und Honorius ihn ſo gar fuͤr ſeinen Collegen erkannt. Conſtantinus hatte verſprochen, ihm mit allen Kraͤfften von Gallien und Spanien zu Huͤlffe zu kommen. Solches gute Ver- nehmen aber iſt unterbrochen worden, und Conſtantinus ſelbſt in groſſe Noth gerathen. Gerontius, dem Conſtans Spanien anvertrauet hatte, empoͤ- rete ſich, nahm aber nicht ſelbſt den Kaͤiſerlichen Titel an, ſondern ließ einen, Namens Maximus, zum Kaͤiſer ausruffen, von dem er verſichert war, daß er ſich in allen Stuͤcken nach ihm wuͤrde richten muͤſſen 1. Gerontius verſi- cherte ſich der Truppen, die an den Paͤſſen des Pyrenaͤiſchen Gebuͤrges ver- leget waren 2, zog auch uͤberdas noch einige andere fremde Voͤlcker, die bis- her in Gallien herum geſchwaͤrmet, und zwar, wie aus der Folge der Hiſtorie erhellet, die Sveven, Vandalen und Alanen an ſich. 3 Dieſes iſt die merck- wuͤrdige Epocha, da dieſe Voͤlcker in Spanien eingefallen, und den Anfang zu einem neuen Wechſel in den Geſchichten ſelbiger Laͤnder gemacht: pro- sper 4 5 6 1 §. XXX. 1. zosimvs Lib. VI. c. 5. Inde rurſus in Hiſpaniam Conſtans a patre mittitur, ac Iuſtum ducem ſecum adducit. Quare offenſus Gerontius, conciliatis ſibi eorum locorum mi- litibus, barbaros in regione Celtarum, aduer- ſus Conſtantinum ad defectionem impellit. Quibus cum Conſtantinus non reſtitiſſet, quod ma- ior copiarum ipſius pars eſſet in Hiſpania; cuncta pro lubitu inuadentes Transrhenani barbari, eo tum incolas inſulae Britanniae, tum quasdam Celticas nationes redegerunt, ut ab imperio Roma- no deficerent, & Romanorum legibus non amplius obedientes, arbitratu ſuo uiuerent. Itaque Bri- tanni, ſumtis armis & quouis adito pro ſalute ſua diſcrimine, ciuitates ſuas a barbaris imminenti- bus liberarunt. Itidem totus ille tractus Armori- chus, caeteraeque Gallorum prouinciae, Britan- nos imitatae; conſimili ſe modo liberarunt, eie- ctis magiſtratibus Romanis, & ſua quadam repu- blica pro arbitrio conſtituta. Haec Britanniae Celticarumque gentium defectio, quo tempore Con- ſtantinus iſte regnum uſurpabat, accidit: quum ipſius in imperio ſocordia moti barbari, haſce graſ- ſationes inſtituiſſent. 2 Add. locum orosii ad §. XVII. n. 5. 3 S. die vorhergehende erſte Note. 4. pro- 4 fraude peremtus, ocius uitam cum regno reliquit. Die angegebenen Umſtaͤnde von Ataulphs Vermaͤh- lung werden unten §. XXX. unterſucht. 5 orosivs Lib. VII. c. 43. Is, ut dictum, at- que ultimo exitu eius probatum eſt, ſatis ſtudioſe ſectator pacis, militare fideliter Honorio impera- tori, ac pro defendenda Romana republica im- pendere uires Gothorum praeoptauit. Nam ego quoque ipſe uirum quemdam Narbonenſem, illu- ſtris ſub Theodoſio militiae, etiam religioſum, prudentemque, & grauem, apud Bethlehem oppi- dum Palaeſtinae, beatiſſimo Hieronymo presbyte- ro referente, audiui, ſe familiariſſimum Ataul- fo apud Narbonam fuiſſe; ac de eo ſaepe ſub te- ſtificatione didiciſſe, quod ille cum eſſet animo, ui- ribus, ingenioque nimius, referre ſolitus eſſet, ſe imprimis ardenter inhiaſſe, ut obliterato Romano nomine, Romanum omne ſolum, Gothorum impe- rium & faceret, & uocaret; eſſetque, (ut uulga- riter loquar,) Gothia, quod Romania fuiſſet; fie- retque nunc Ataulphus, quod quondam Caeſar Auguſtus. At ubi multa experientia probauiſſet, neque Gothos uno modo parere legibus poſſe, pro- pter effrenatam barbariem, neque reipublicae in- terdici leges oportere, ſine quibus respublica non eſt respublica, elegiſſe ſe ſaltem, ut gloriam ſibi, de reſtituendo in integrum, augendoque Romano nomine, Gothorum uiribus quaereret; haberetur- que apud poſteros Romanae reſtitutionis auctor, poſtquam eſſe non poterat immutator. Ob haec abſtinere a bello, ob hoc inhiare paci nitebatur, praecipue Placidiae, uxoris ſuae, foeminae ſane ingenio acerrimae, religionis ſatis probatae, ad omnia bonarum ordinationum opera perſuaſu, & conſilio temperatus. 6 Conf. tillemont p. 1273. Er koͤnte auf dem Ruͤckwege wieder auf Rom zugekommen ſeyn. A a a

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/403
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 369. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/403>, abgerufen am 06.06.2024.