Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Sechstes Buch. Geschichte der Teutschen
vinzen führen solten. Die Ehre traff Constantium Chlorum und Galerium, die
beyde aus Pannonien gebürtig waren. Diocletianus nahm Galerium, und Ma-
ximianus Constantium
an Sohnes statt an: und damit das Band noch genauer
seyn möchte, musten sie beyde ihre Gemahlinnen von sich lassen, und Constantius
sich mit Maximiani Tochter Theodora, Galerius aber mit Diocletiani
Tochter Valeria, vermählen. So wohl Constantio, als Galerio, ward zugleich
der Titel imperator, pater patriae, pontifex maximus, und die tribunitia
potestas,
welche bisher nur den regierenden Kaisern waren gegeben worden,
zugestanden. Das Reich selbst, welches bisher noch kein Kaiser wagen dörffen,
wurde itzo getheilet: und so viel man schliessen kan, behielt Diocletianus für
sich alle Länder jenseit des Aegeischen Meeres; Galerius bekam Thracien und
Illyricum: Maximianus behielt Africa, Jtalien und wie es scheinet auch
das Noricum, Rätien und Ober-Pannonien; und überließ Constantio
Gallien und Spanien, nebst dem Tingetanischen Mauritanien, welches als ein
Anhang zu dieser letztern Provinz gerechnet ward. Aber, ob gleich die Regie-
rung selbst unter vier Herren getheilet war, und ein jeder zu grosser Beschwerde
der Provintzen seinen eignen Hof hatte; so behielt man doch in so weit das
Ansehen, als wäre es nur ein Kaiserthum, daß, was einer von den Kaisern vor-
nahm, unter beyder Nahmen geschahe, und auch, wer bey dem einen was suchte,
sein Anbringen doch an beyde richtete.

Constantius
rüstet sich wi-
der Carausi-
um,
bekriegt
die Francken.

IIX. Nach dieser neuen Eintheilung zog Galerius gegen die Perser nach
Orient, in welchem Kriege, nach iornandis Bericht, die Gothen gute
Dienste gethan 1. Maximianus übernahm den Krieg in Africa, und ließ
Constantium in Gallien zurücke. Dieser wolte Britannien wiederum erobern:
2
3
4

weil
1 [Beginn Spaltensatz] §. IIX. 1. S. iornandis Worte §. XIII. n. 2.
2 evmen. VI. c. 5. Qui ascitus impe-
rio, primo aduentu suo innumerabili hostium classe
feruentem exclusit oceanum, exercituque illum, qui
Bononiensis oppidi litus insederat, terra pariter ac
mari sepsit.
idem IV. c. 6. Statim
itaque Gallias tuas, Caesar, ueniendo fecisti. Si-
quidem illa celeritas, qua omnes ortus atque aduen-
tus tui nuntios praeteruertisti, cepit oppressam Ge-
soriacensibis muris pertinacem tunc errore misero
manum piraticae factionis, atque illis olim mari
fretis adluentem portas ademit oceanum. In quo
diuina prouidentia tua, & par consilio effectus ap-
paruit, qui omnem sinum illum portus, quem statis
uicibus aestus alternat, defixis in aditu trabibus, in-
gestisque saxis, inuium nauibus reddidisti, atque
ipsam loci naturam admirabili ratione superasti,
quum mare frustra reciprocum prohibitis fuga quasi
illudere uideretur, iamque nullo usu iuuaret inclu-
sos, quasi redire desiisset.
Und Cap. 7. fähret er fort:
Potuisset illo uirtutis ac felicitatis tuae impetu totum
peragi bellum, nisi aedisicandis nauibus dari tempus
rei necessitudo suauisset.
3 [Spaltenumbruch] evmenivs panegyr. VI. c. 5. Dum
aedificandis classibus Britanniae recuperatio com-
paratur, terram Batauiam, sub ipso quondam alu-
mno suo
Carausio a diuersis Francorum gentibus oc-
cupatam, omni hoste purgauit.
4 Diesen Zug beschreibet eben dieser Redner weit-
länfftiger. panegyr. IV. c. 8. sq. Quanquam
illa regio diuinis expeditionibus tuis, Caesar, uin-
dicata atque purgata, quam obliquis meatibus Va-
halis interfluit, quam diuortio suo Rhenus amplecti-
tur, paene
(ut cum uerbi periculo loquar) terra non
est. Ita penitus aquis imbuta permaduit, ut non so-
lum, qua manifeste palustris est, cedat ad nixum,
& hauriat pressa uestigium, sed etiam ubi paulo ui-
detur sirmior, pedum pulsu tentata quatiatur, &
sentire se procul mota pondus testetur. Ita, ut res
est, subiacentibus innatat, & suspensa late uacillat,
ut merito quis duxerit, exercendum fuisse tali solo
militem ad nauale certamen. Sed neque illae frau-
des locorum, nec quae plura inerant perfugia silua-
rum barbaros tegere potuerunt, quo minus ditioni
tuae diuinitatis omnes sese dedere cogerentur: &
cum coniugiis ac liberis ceteroque examine necessi-

[Ende Spaltensatz]
tu-

Sechſtes Buch. Geſchichte der Teutſchen
vinzen fuͤhren ſolten. Die Ehre traff Conſtantium Chlorum und Galerium, die
beyde aus Pannonien gebuͤrtig waren. Diocletianus nahm Galerium, und Ma-
ximianus Conſtantium
an Sohnes ſtatt an: und damit das Band noch genauer
ſeyn moͤchte, muſten ſie beyde ihre Gemahlinnen von ſich laſſen, und Conſtantius
ſich mit Maximiani Tochter Theodora, Galerius aber mit Diocletiani
Tochter Valeria, vermaͤhlen. So wohl Conſtantio, als Galerio, ward zugleich
der Titel imperator, pater patriæ, pontifex maximus, und die tribunitia
poteſtas,
welche bisher nur den regierenden Kaiſern waren gegeben worden,
zugeſtanden. Das Reich ſelbſt, welches bisher noch kein Kaiſer wagen doͤrffen,
wurde itzo getheilet: und ſo viel man ſchlieſſen kan, behielt Diocletianus fuͤr
ſich alle Laͤnder jenſeit des Aegeiſchen Meeres; Galerius bekam Thracien und
Illyricum: Maximianus behielt Africa, Jtalien und wie es ſcheinet auch
das Noricum, Raͤtien und Ober-Pannonien; und uͤberließ Conſtantio
Gallien und Spanien, nebſt dem Tingetaniſchen Mauritanien, welches als ein
Anhang zu dieſer letztern Provinz gerechnet ward. Aber, ob gleich die Regie-
rung ſelbſt unter vier Herren getheilet war, und ein jeder zu groſſer Beſchwerde
der Provintzen ſeinen eignen Hof hatte; ſo behielt man doch in ſo weit das
Anſehen, als waͤre es nur ein Kaiſerthum, daß, was einer von den Kaiſern vor-
nahm, unter beyder Nahmen geſchahe, und auch, wer bey dem einen was ſuchte,
ſein Anbringen doch an beyde richtete.

Conſtantius
ruͤſtet ſich wi-
der Carauſi-
um,
bekriegt
die Francken.

IIX. Nach dieſer neuen Eintheilung zog Galerius gegen die Perſer nach
Orient, in welchem Kriege, nach iornandis Bericht, die Gothen gute
Dienſte gethan 1. Maximianus uͤbernahm den Krieg in Africa, und ließ
Conſtantium in Gallien zuruͤcke. Dieſer wolte Britannien wiederum erobern:
2
3
4

weil
1 [Beginn Spaltensatz] §. IIX. 1. S. iornandis Worte §. XIII. n. 2.
2 evmen. VI. c. 5. Qui aſcitus impe-
rio, primo aduentu ſuo innumerabili hoſtium claſſe
feruentem excluſit oceanum, exercituque illum, qui
Bononienſis oppidi litus inſederat, terra pariter ac
mari ſepſit.
idem IV. c. 6. Statim
itaque Gallias tuas, Caeſar, ueniendo feciſti. Si-
quidem illa celeritas, qua omnes ortus atque aduen-
tus tui nuntios praeteruertiſti, cepit oppreſſam Ge-
ſoriacenſibis muris pertinacem tunc errore miſero
manum piraticae factionis, atque illis olim mari
fretis adluentem portas ademit oceanum. In quo
diuina prouidentia tua, & par conſilio effectus ap-
paruit, qui omnem ſinum illum portus, quem ſtatis
uicibus aeſtus alternat, defixis in aditu trabibus, in-
geſtisque ſaxis, inuium nauibus reddidiſti, atque
ipſam loci naturam admirabili ratione ſuperaſti,
quum mare fruſtra reciprocum prohibitis fuga quaſi
illudere uideretur, iamque nullo uſu iuuaret inclu-
ſos, quaſi redire deſiiſſet.
Und Cap. 7. faͤhret er fort:
Potuiſſet illo uirtutis ac felicitatis tuae impetu totum
peragi bellum, niſi aediſicandis nauibus dari tempus
rei neceſſitudo ſuauiſſet.
3 [Spaltenumbruch] evmenivs panegyr. VI. c. 5. Dum
aedificandis claſſibus Britanniae recuperatio com-
paratur, terram Batauiam, ſub ipſo quondam alu-
mno ſuo
Carauſio a diuerſis Francorum gentibus oc-
cupatam, omni hoſte purgauit.
4 Dieſen Zug beſchreibet eben dieſer Redner weit-
laͤnfftiger. panegyr. IV. c. 8. ſq. Quanquam
illa regio diuinis expeditionibus tuis, Caeſar, uin-
dicata atque purgata, quam obliquis meatibus Va-
halis interfluit, quam diuortio ſuo Rhenus amplecti-
tur, paene
(ut cum uerbi periculo loquar) terra non
eſt. Ita penitus aquis imbuta permaduit, ut non ſo-
lum, qua manifeſte paluſtris eſt, cedat ad nixum,
& hauriat preſſa ueſtigium, ſed etiam ubi paulo ui-
detur ſirmior, pedum pulſu tentata quatiatur, &
ſentire ſe procul mota pondus teſtetur. Ita, ut res
eſt, ſubiacentibus innatat, & ſuſpenſa late uacillat,
ut merito quis duxerit, exercendum fuiſſe tali ſolo
militem ad nauale certamen. Sed neque illae frau-
des locorum, nec quae plura inerant perfugia ſilua-
rum barbaros tegere potuerunt, quo minus ditioni
tuae diuinitatis omnes ſeſe dedere cogerentur: &
cum coniugiis ac liberis ceteroque examine neceſſi-

[Ende Spaltensatz]
tu-
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0242" n="208"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Sech&#x017F;tes Buch. Ge&#x017F;chichte der Teut&#x017F;chen</hi></fw><lb/>
vinzen fu&#x0364;hren &#x017F;olten. Die Ehre traff <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantium Chlorum</hi> und <hi rendition="#aq">Galerium,</hi> die<lb/>
beyde aus Pannonien gebu&#x0364;rtig waren. <hi rendition="#aq">Diocletianus</hi> nahm <hi rendition="#aq">Galerium,</hi> und <hi rendition="#aq">Ma-<lb/>
ximianus Con&#x017F;tantium</hi> an Sohnes &#x017F;tatt an: und damit das Band noch genauer<lb/>
&#x017F;eyn mo&#x0364;chte, mu&#x017F;ten &#x017F;ie beyde ihre Gemahlinnen von &#x017F;ich la&#x017F;&#x017F;en, und <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantius</hi><lb/>
&#x017F;ich mit <hi rendition="#aq">Maximiani</hi> Tochter <hi rendition="#aq">Theodora, Galerius</hi> aber mit <hi rendition="#aq">Diocletiani</hi><lb/>
Tochter <hi rendition="#aq">Valeria,</hi> verma&#x0364;hlen. So wohl <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantio,</hi> als <hi rendition="#aq">Galerio,</hi> ward zugleich<lb/>
der Titel <hi rendition="#aq">imperator, pater patriæ, pontifex maximus,</hi> und die <hi rendition="#aq">tribunitia<lb/>
pote&#x017F;tas,</hi> welche bisher nur den regierenden Kai&#x017F;ern waren gegeben worden,<lb/>
zuge&#x017F;tanden. Das Reich &#x017F;elb&#x017F;t, welches bisher noch kein Kai&#x017F;er wagen do&#x0364;rffen,<lb/>
wurde itzo getheilet: und &#x017F;o viel man &#x017F;chlie&#x017F;&#x017F;en kan, behielt <hi rendition="#aq">Diocletianus</hi> fu&#x0364;r<lb/>
&#x017F;ich alle La&#x0364;nder jen&#x017F;eit des Aegei&#x017F;chen Meeres; <hi rendition="#aq">Galerius</hi> bekam Thracien und<lb/><hi rendition="#aq">Illyricum: Maximianus</hi> behielt Africa, Jtalien und wie es &#x017F;cheinet auch<lb/>
das <hi rendition="#aq">Noricum,</hi> Ra&#x0364;tien und Ober-Pannonien; und u&#x0364;berließ <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantio</hi><lb/>
Gallien und Spanien, neb&#x017F;t dem Tingetani&#x017F;chen Mauritanien, welches als <hi rendition="#i">ein</hi><lb/>
Anhang zu die&#x017F;er letztern Provinz gerechnet ward. Aber, ob gleich die Regie-<lb/>
rung &#x017F;elb&#x017F;t unter vier Herren getheilet war, und ein jeder zu gro&#x017F;&#x017F;er Be&#x017F;chwerde<lb/>
der Provintzen &#x017F;einen eignen Hof hatte; &#x017F;o behielt man doch in &#x017F;o weit das<lb/>
An&#x017F;ehen, als wa&#x0364;re es nur ein Kai&#x017F;erthum, daß, was einer von den Kai&#x017F;ern vor-<lb/>
nahm, unter beyder Nahmen ge&#x017F;chahe, und auch, wer bey dem einen was &#x017F;uchte,<lb/>
&#x017F;ein Anbringen doch an beyde richtete.</p><lb/>
          <note place="left"><hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantius</hi><lb/>
ru&#x0364;&#x017F;tet &#x017F;ich wi-<lb/>
der <hi rendition="#aq">Carau&#x017F;i-<lb/>
um,</hi> bekriegt<lb/>
die Francken.</note>
          <p><hi rendition="#aq">IIX.</hi> Nach die&#x017F;er neuen Eintheilung zog <hi rendition="#aq">Galerius</hi> gegen die Per&#x017F;er nach<lb/>
Orient, in welchem Kriege, nach <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandis</hi></hi></hi> Bericht, die Gothen gute<lb/>
Dien&#x017F;te gethan <note place="foot" n="1"><cb type="start"/>
§. <hi rendition="#aq">IIX</hi>. 1. S. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandis</hi></hi></hi> Worte §. <hi rendition="#aq">XIII. n.</hi> 2.</note>. <hi rendition="#aq">Maximianus</hi> u&#x0364;bernahm den Krieg in Africa, und ließ<lb/><hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantium</hi> in Gallien zuru&#x0364;cke. Die&#x017F;er wolte Britannien wiederum erobern:<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">weil</fw><lb/><note xml:id="FN242_02_01" next="#FN242_02_02" place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">evmen.</hi></hi> VI. c. 5. <hi rendition="#i">Qui a&#x017F;citus impe-<lb/>
rio, primo aduentu &#x017F;uo innumerabili ho&#x017F;tium cla&#x017F;&#x017F;e<lb/>
feruentem exclu&#x017F;it oceanum, exercituque illum, qui<lb/>
Bononien&#x017F;is oppidi litus in&#x017F;ederat, terra pariter ac<lb/>
mari &#x017F;ep&#x017F;it.</hi> <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">idem</hi></hi> IV. c. 6. <hi rendition="#i">Statim<lb/>
itaque Gallias tuas, Cae&#x017F;ar, ueniendo feci&#x017F;ti. Si-<lb/>
quidem illa celeritas, qua omnes ortus atque aduen-<lb/>
tus tui nuntios praeteruerti&#x017F;ti, cepit oppre&#x017F;&#x017F;am Ge-<lb/>
&#x017F;oriacen&#x017F;ibis muris pertinacem tunc errore mi&#x017F;ero<lb/>
manum piraticae factionis, atque illis olim mari<lb/>
fretis adluentem portas ademit oceanum. In quo<lb/>
diuina prouidentia tua, &amp; par con&#x017F;ilio effectus ap-<lb/>
paruit, qui omnem &#x017F;inum illum portus, quem &#x017F;tatis<lb/>
uicibus ae&#x017F;tus alternat, defixis in aditu trabibus, in-<lb/>
ge&#x017F;tisque &#x017F;axis, inuium nauibus reddidi&#x017F;ti, atque<lb/>
ip&#x017F;am loci naturam admirabili ratione &#x017F;upera&#x017F;ti,<lb/>
quum mare fru&#x017F;tra reciprocum prohibitis fuga qua&#x017F;i<lb/>
illudere uideretur, iamque nullo u&#x017F;u iuuaret inclu-<lb/>
&#x017F;os, qua&#x017F;i redire de&#x017F;ii&#x017F;&#x017F;et.</hi></hi> Und Cap. 7. fa&#x0364;hret er fort:<lb/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Potui&#x017F;&#x017F;et illo uirtutis ac felicitatis tuae impetu totum<lb/>
peragi bellum, ni&#x017F;i aedi&#x017F;icandis nauibus dari tempus<lb/>
rei nece&#x017F;&#x017F;itudo &#x017F;uaui&#x017F;&#x017F;et.</hi></hi><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der nächsten Seite.</note></note><lb/><note xml:id="FN242_03_01" next="#FN242_03_02" place="foot" n="3"><cb/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">evmenivs</hi></hi> panegyr. VI. c. 5. <hi rendition="#i">Dum<lb/>
aedificandis cla&#x017F;&#x017F;ibus Britanniae recuperatio com-<lb/>
paratur, terram Batauiam, &#x017F;ub ip&#x017F;o quondam alu-<lb/>
mno &#x017F;uo</hi> Carau&#x017F;io <hi rendition="#i">a diuer&#x017F;is Francorum gentibus oc-<lb/>
cupatam, omni ho&#x017F;te purgauit.</hi></hi><note type="editorial">Die Fußnotereferenz befindet sich auf der nächsten Seite.</note></note><lb/><note xml:id="FN242_04_01" next="#FN242_04_02" place="foot" n="4">Die&#x017F;en Zug be&#x017F;chreibet eben die&#x017F;er Redner weit-<lb/>
la&#x0364;nfftiger. <hi rendition="#aq">panegyr. IV. c. 8. &#x017F;q. <hi rendition="#i">Quanquam<lb/>
illa regio diuinis expeditionibus tuis, Cae&#x017F;ar, uin-<lb/>
dicata atque purgata, quam obliquis meatibus Va-<lb/>
halis interfluit, quam diuortio &#x017F;uo Rhenus amplecti-<lb/>
tur, paene</hi> (<hi rendition="#i">ut cum uerbi periculo loquar</hi>) <hi rendition="#i">terra non<lb/>
e&#x017F;t. Ita penitus aquis imbuta permaduit, ut non &#x017F;o-<lb/>
lum, qua manife&#x017F;te palu&#x017F;tris e&#x017F;t, cedat ad nixum,<lb/>
&amp; hauriat pre&#x017F;&#x017F;a ue&#x017F;tigium, &#x017F;ed etiam ubi paulo ui-<lb/>
detur &#x017F;irmior, pedum pul&#x017F;u tentata quatiatur, &amp;<lb/>
&#x017F;entire &#x017F;e procul mota pondus te&#x017F;tetur. Ita, ut res<lb/>
e&#x017F;t, &#x017F;ubiacentibus innatat, &amp; &#x017F;u&#x017F;pen&#x017F;a late uacillat,<lb/>
ut merito quis duxerit, exercendum fui&#x017F;&#x017F;e tali &#x017F;olo<lb/>
militem ad nauale certamen. Sed neque illae frau-<lb/>
des locorum, nec quae plura inerant perfugia &#x017F;ilua-<lb/>
rum barbaros tegere potuerunt, quo minus ditioni<lb/>
tuae diuinitatis omnes &#x017F;e&#x017F;e dedere cogerentur: &amp;<lb/>
cum coniugiis ac liberis ceteroque examine nece&#x017F;&#x017F;i-</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">tu-</hi></hi></fw><cb type="end"/>
<note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der nächsten Seite.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[208/0242] Sechſtes Buch. Geſchichte der Teutſchen vinzen fuͤhren ſolten. Die Ehre traff Conſtantium Chlorum und Galerium, die beyde aus Pannonien gebuͤrtig waren. Diocletianus nahm Galerium, und Ma- ximianus Conſtantium an Sohnes ſtatt an: und damit das Band noch genauer ſeyn moͤchte, muſten ſie beyde ihre Gemahlinnen von ſich laſſen, und Conſtantius ſich mit Maximiani Tochter Theodora, Galerius aber mit Diocletiani Tochter Valeria, vermaͤhlen. So wohl Conſtantio, als Galerio, ward zugleich der Titel imperator, pater patriæ, pontifex maximus, und die tribunitia poteſtas, welche bisher nur den regierenden Kaiſern waren gegeben worden, zugeſtanden. Das Reich ſelbſt, welches bisher noch kein Kaiſer wagen doͤrffen, wurde itzo getheilet: und ſo viel man ſchlieſſen kan, behielt Diocletianus fuͤr ſich alle Laͤnder jenſeit des Aegeiſchen Meeres; Galerius bekam Thracien und Illyricum: Maximianus behielt Africa, Jtalien und wie es ſcheinet auch das Noricum, Raͤtien und Ober-Pannonien; und uͤberließ Conſtantio Gallien und Spanien, nebſt dem Tingetaniſchen Mauritanien, welches als ein Anhang zu dieſer letztern Provinz gerechnet ward. Aber, ob gleich die Regie- rung ſelbſt unter vier Herren getheilet war, und ein jeder zu groſſer Beſchwerde der Provintzen ſeinen eignen Hof hatte; ſo behielt man doch in ſo weit das Anſehen, als waͤre es nur ein Kaiſerthum, daß, was einer von den Kaiſern vor- nahm, unter beyder Nahmen geſchahe, und auch, wer bey dem einen was ſuchte, ſein Anbringen doch an beyde richtete. IIX. Nach dieſer neuen Eintheilung zog Galerius gegen die Perſer nach Orient, in welchem Kriege, nach iornandis Bericht, die Gothen gute Dienſte gethan 1. Maximianus uͤbernahm den Krieg in Africa, und ließ Conſtantium in Gallien zuruͤcke. Dieſer wolte Britannien wiederum erobern: weil 2 3 4 1 §. IIX. 1. S. iornandis Worte §. XIII. n. 2. 2 evmen. VI. c. 5. Qui aſcitus impe- rio, primo aduentu ſuo innumerabili hoſtium claſſe feruentem excluſit oceanum, exercituque illum, qui Bononienſis oppidi litus inſederat, terra pariter ac mari ſepſit. idem IV. c. 6. Statim itaque Gallias tuas, Caeſar, ueniendo feciſti. Si- quidem illa celeritas, qua omnes ortus atque aduen- tus tui nuntios praeteruertiſti, cepit oppreſſam Ge- ſoriacenſibis muris pertinacem tunc errore miſero manum piraticae factionis, atque illis olim mari fretis adluentem portas ademit oceanum. In quo diuina prouidentia tua, & par conſilio effectus ap- paruit, qui omnem ſinum illum portus, quem ſtatis uicibus aeſtus alternat, defixis in aditu trabibus, in- geſtisque ſaxis, inuium nauibus reddidiſti, atque ipſam loci naturam admirabili ratione ſuperaſti, quum mare fruſtra reciprocum prohibitis fuga quaſi illudere uideretur, iamque nullo uſu iuuaret inclu- ſos, quaſi redire deſiiſſet. Und Cap. 7. faͤhret er fort: Potuiſſet illo uirtutis ac felicitatis tuae impetu totum peragi bellum, niſi aediſicandis nauibus dari tempus rei neceſſitudo ſuauiſſet. 3 evmenivs panegyr. VI. c. 5. Dum aedificandis claſſibus Britanniae recuperatio com- paratur, terram Batauiam, ſub ipſo quondam alu- mno ſuo Carauſio a diuerſis Francorum gentibus oc- cupatam, omni hoſte purgauit. 4 Dieſen Zug beſchreibet eben dieſer Redner weit- laͤnfftiger. panegyr. IV. c. 8. ſq. Quanquam illa regio diuinis expeditionibus tuis, Caeſar, uin- dicata atque purgata, quam obliquis meatibus Va- halis interfluit, quam diuortio ſuo Rhenus amplecti- tur, paene (ut cum uerbi periculo loquar) terra non eſt. Ita penitus aquis imbuta permaduit, ut non ſo- lum, qua manifeſte paluſtris eſt, cedat ad nixum, & hauriat preſſa ueſtigium, ſed etiam ubi paulo ui- detur ſirmior, pedum pulſu tentata quatiatur, & ſentire ſe procul mota pondus teſtetur. Ita, ut res eſt, ſubiacentibus innatat, & ſuſpenſa late uacillat, ut merito quis duxerit, exercendum fuiſſe tali ſolo militem ad nauale certamen. Sed neque illae frau- des locorum, nec quae plura inerant perfugia ſilua- rum barbaros tegere potuerunt, quo minus ditioni tuae diuinitatis omnes ſeſe dedere cogerentur: & cum coniugiis ac liberis ceteroque examine neceſſi- tu-

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/242
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 208. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/242>, abgerufen am 17.05.2024.