Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zu Ende der mit PROBO geführten Kriege.
schehen. vopiscvs vergißt mit einmahl der Tapfferkeit seines Helden dergestalt,
daß er schreibet, die Römer hätten ohne Wunder der Teutschen nicht können loß
werden, wenn nicht ihre Götter durch Gesichte, und Bethörungen, sie verwirret .
Aus einem anderen Historico siehet man, daß die Teutschen bis an den Fluß Me-
taurus
in Umbrien eingedrungen, und daß Aurelianus zu Fano, zu Piacenza, und
in der Ebene von Pauia , glücklich wieder sie gefochten.

XLIX. Wir finden auch, daß Aurelianus die Vandalen, ausserhalbUnd gegen die
Vandalen.

Jtalien, überwunden: ohne daß die Zeit, wenn es eigentlich geschehen sey, dabey
angemercket. Die Vandalen liessen Frieden anbitten: und die Römischen Sol-
daten sehneten sich auch nach Jtalien, um der Früchte ihres Sieges zu geniessen.
Aurelianus stund den Vandalen zu, daß sie in gewissen Städten an der Donau
handeln dorfften. Hingegen musten sie 2000 Reuter dem Käiser abgeben: und
ihre Könige, und Fürsten, eine gewisse Anzahl von ihren Kindern, und Anver-
wandten, als Geissel liefern. Worauf Aurelianus nach Jtalien zurücke eilete,
allwo die Juthungen einen neuen Einfall gethan 1, von dem man aber in der Hi-
storie nichts weiter findet. Diese Siege über die Teutschen Völcker haben Anlaß
gegeben, daß ihm der Beyname Germanicus Maximus in einigen Aufschrifften
gegeben wird 2 davon wir eine hier anführen wollen:

IMP.
Vielleicht ist dieses auch eben der Sieg, auf welchen
sich die Müntze, mit dem Reuers, VICTORIA
GERM.
beziehet: apud bandvrivm l. c. p.
384. (3)
1 §. XLIX. 1. Exc. dexippi p. 12. Sub Aureli-
ano Vandali omnibus copiis sunt a Romanis superati.
Itaque legationem ad Romanos decreuerunt, quae de
bello, pacificatione finiendo, ageret. Et cum multa
inter se Imperator, & Barbari disseruissent, solu-
tum est colloquium. Postridie multitudo militum
Romanorum rursus conuenit: & cum eos Imperator
interrogasset, quid illis uideretur de populis, qui co-
piam sui illis faciebant; cum statuerent praesentem
prosperitatem tueri, & rerum quibus potiebantur,
fruitioni prospici oportere, de ea re in sententiam
finiendi belli iuerunt, eoque uno consensu sunt delati.
Itaque Barbarorum reges, & principes uenerunt, &
ut illis erat praeceptum, ex suis obsides, qui non in
secundis partibus fortunae & dignitatis haerebant,
dederunt. Vtrique enim, reges, & proximi digni-
tate una cum ipsis, sine mora filios suos pro obsidibus
tradiaerunt. Post haec ad pacta, & conuentiones
uentum est, & foedera sunt inita: Vandali Roma-
nis bis mille equites auxiliarios ex foedere suppedi-
tabant, quorum nonnulli, ex tota exercitus multitu-
dine delecti, & in belli societatem adscripti, alii
spontaneam militiam subeuntes, nomina dederunt.
Reliquus Vandalorum exercitus, saluus & incolumis
conseruatus, Romanorum Imperatore, mercatum
[Spaltenumbruch] ad Istrum praebente, domum est reportatus. Sed
quicunque ab exercitu, uiolatis foederibus, ad prae-
dandum & rapinas faciendas, longius excesserunt,
omnes a duce exterarum copiarum
(erant autem non
minus quam quingenti
) sunt caesi, & peremti. Hi
enim specie amicitiae, fiducia pacis cum Romanis fa-
ctae elati, nullo seruato ordine, uenia a suo duce im-
petrata, in repentinas quasdam incursiones erupe-
rant, & non pauca regionum loca, qua iter habue-
rant uastauerant & damni affecerant. At il-
le, qui tantum facinus admisit, est ab corum
rege iaculis confectus. Reliqui Vandalorum, ab
inuicem separati, domos suas repetierunt. Ro-
manorum uero Imperator, praemissa maiore parte
suarum copiarum, siue pedestrium, siue equestrium,
non longo post est eas subsecutus interuallo, & secum
cohortem auxiliariorum retinens, omnes hastatos,
qui eius custodiam agebant, una cum Vandalis, quot-
quot illi auxiliarii aderant, & nobilibus, qui illi ob-
sides dati erant, magna celeritate in Italiam con-
tendit, in quam Iuthungi denuo irruperunt.
Die-
ses Friedens mit den Vandalen wird auch gedacht in den
excerptis ex historia petri patrich & magistri
p. 25. Vandali uicti, miserunt legationem ad Aure-
lianum, pacem poscentes. Aurelianus lubenti animo
eos excepit, & pactione pacis cum ipsis facta, abie-
runt.
2 v. Inscriptiones apud grvtervm CCLXXVI
& p. pandvrivm l. c. p.
367.
[Ende Spaltensatz]
3. vo-
A a 2

bis zu Ende der mit PROBO gefuͤhrten Kriege.
ſchehen. vopiscvs vergißt mit einmahl der Tapfferkeit ſeines Helden dergeſtalt,
daß er ſchreibet, die Roͤmer haͤtten ohne Wunder der Teutſchen nicht koͤnnen loß
werden, wenn nicht ihre Goͤtter durch Geſichte, und Bethoͤrungen, ſie verwirret .
Aus einem anderen Hiſtorico ſiehet man, daß die Teutſchen bis an den Fluß Me-
taurus
in Umbrien eingedrungen, und daß Aurelianus zu Fano, zu Piacenza, und
in der Ebene von Pauia , gluͤcklich wieder ſie gefochten.

XLIX. Wir finden auch, daß Aurelianus die Vandalen, auſſerhalbUnd gegen die
Vandalen.

Jtalien, uͤberwunden: ohne daß die Zeit, wenn es eigentlich geſchehen ſey, dabey
angemercket. Die Vandalen lieſſen Frieden anbitten: und die Roͤmiſchen Sol-
daten ſehneten ſich auch nach Jtalien, um der Fruͤchte ihres Sieges zu genieſſen.
Aurelianus ſtund den Vandalen zu, daß ſie in gewiſſen Staͤdten an der Donau
handeln dorfften. Hingegen muſten ſie 2000 Reuter dem Kaͤiſer abgeben: und
ihre Koͤnige, und Fuͤrſten, eine gewiſſe Anzahl von ihren Kindern, und Anver-
wandten, als Geiſſel liefern. Worauf Aurelianus nach Jtalien zuruͤcke eilete,
allwo die Juthungen einen neuen Einfall gethan 1, von dem man aber in der Hi-
ſtorie nichts weiter findet. Dieſe Siege uͤber die Teutſchen Voͤlcker haben Anlaß
gegeben, daß ihm der Beyname Germanicus Maximus in einigen Aufſchrifften
gegeben wird 2 davon wir eine hier anfuͤhren wollen:

IMP.
Vielleicht iſt dieſes auch eben der Sieg, auf welchen
ſich die Muͤntze, mit dem Reuers, VICTORIA
GERM.
beziehet: apud bandvrivm l. c. p.
384. (3)
1 §. XLIX. 1. Exc. dexippi p. 12. Sub Aureli-
ano Vandali omnibus copiis ſunt a Romanis ſuperati.
Itaque legationem ad Romanos decreuerunt, quae de
bello, pacificatione finiendo, ageret. Et cum multa
inter ſe Imperator, & Barbari diſſeruiſſent, ſolu-
tum eſt colloquium. Poſtridie multitudo militum
Romanorum rurſus conuenit: & cum eos Imperator
interrogaſſet, quid illis uideretur de populis, qui co-
piam ſui illis faciebant; cum ſtatuerent praeſentem
proſperitatem tueri, & rerum quibus potiebantur,
fruitioni proſpici oportere, de ea re in ſententiam
finiendi belli iuerunt, eoque uno conſenſu ſunt delati.
Itaque Barbarorum reges, & principes uenerunt, &
ut illis erat praeceptum, ex ſuis obſides, qui non in
ſecundis partibus fortunae & dignitatis haerebant,
dederunt. Vtrique enim, reges, & proximi digni-
tate una cum ipſis, ſine mora filios ſuos pro obſidibus
tradiaerunt. Poſt haec ad pacta, & conuentiones
uentum eſt, & foedera ſunt inita: Vandali Roma-
nis bis mille equites auxiliarios ex foedere ſuppedi-
tabant, quorum nonnulli, ex tota exercitus multitu-
dine delecti, & in belli ſocietatem adſcripti, alii
ſpontaneam militiam ſubeuntes, nomina dederunt.
Reliquus Vandalorum exercitus, ſaluus & incolumis
conſeruatus, Romanorum Imperatore, mercatum
[Spaltenumbruch] ad Iſtrum praebente, domum eſt reportatus. Sed
quicunque ab exercitu, uiolatis foederibus, ad prae-
dandum & rapinas faciendas, longius exceſſerunt,
omnes a duce exterarum copiarum
(erant autem non
minus quam quingenti
) ſunt caeſi, & peremti. Hi
enim ſpecie amicitiae, fiducia pacis cum Romanis fa-
ctae elati, nullo ſeruato ordine, uenia a ſuo duce im-
petrata, in repentinas quasdam incurſiones erupe-
rant, & non pauca regionum loca, qua iter habue-
rant uaſtauerant & damni affecerant. At il-
le, qui tantum facinus admiſit, eſt ab corum
rege iaculis confectus. Reliqui Vandalorum, ab
inuicem ſeparati, domos ſuas repetierunt. Ro-
manorum uero Imperator, praemiſſa maiore parte
ſuarum copiarum, ſiue pedeſtrium, ſiue equeſtrium,
non longo poſt eſt eas ſubſecutus interuallo, & ſecum
cohortem auxiliariorum retinens, omnes haſtatos,
qui eius cuſtodiam agebant, una cum Vandalis, quot-
quot illi auxiliarii aderant, & nobilibus, qui illi ob-
ſides dati erant, magna celeritate in Italiam con-
tendit, in quam Iuthungi denuo irruperunt.
Die-
ſes Friedens mit den Vandalen wird auch gedacht in den
excerptis ex hiſtoria petri patrich & magistri
p. 25. Vandali uicti, miſerunt legationem ad Aure-
lianum, pacem poſcentes. Aurelianus lubenti animo
eos excepit, & pactione pacis cum ipſis facta, abie-
runt.
2 v. Inſcriptiones apud grvtervm CCLXXVI
& p. pandvrivm l. c. p.
367.
[Ende Spaltensatz]
3. vo-
A a 2
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0221" n="187"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zu Ende der mit <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g">PROBO</hi></hi> gefu&#x0364;hrten Kriege.</hi></fw><lb/>
&#x017F;chehen. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">vopiscvs</hi></hi> vergißt mit einmahl der Tapfferkeit &#x017F;eines Helden derge&#x017F;talt,<lb/>
daß er &#x017F;chreibet, die Ro&#x0364;mer ha&#x0364;tten ohne Wunder der Teut&#x017F;chen nicht ko&#x0364;nnen loß<lb/>
werden, wenn nicht ihre Go&#x0364;tter durch Ge&#x017F;ichte, und Betho&#x0364;rungen, &#x017F;ie verwirret <note xml:id="FN220_02_02" prev="#FN220_02_01" place="foot" n="2"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der vorherigen Seite.</note>.<lb/>
Aus einem anderen <hi rendition="#aq">Hi&#x017F;torico</hi> &#x017F;iehet man, daß die Teut&#x017F;chen bis an den Fluß <hi rendition="#aq">Me-<lb/>
taurus</hi> in Umbrien eingedrungen, und daß <hi rendition="#aq">Aurelianus</hi> zu Fano, zu Piacenza, und<lb/>
in der Ebene von Pauia <note xml:id="FN220_03_02" prev="#FN220_03_01" place="foot" n="3">Vielleicht i&#x017F;t die&#x017F;es auch eben der Sieg, auf welchen<lb/>
&#x017F;ich die Mu&#x0364;ntze, mit dem <hi rendition="#aq">Reuers, <hi rendition="#g">VICTORIA<lb/>
GERM.</hi></hi> beziehet: <hi rendition="#aq">apud <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">bandvrivm</hi></hi> l. c. p.</hi><lb/>
384. (3)<note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt.</note></note>, glu&#x0364;cklich wieder &#x017F;ie gefochten.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XLIX.</hi> Wir finden auch, daß <hi rendition="#aq">Aurelianus</hi> die Vandalen, au&#x017F;&#x017F;erhalb<note place="right">Und gegen die<lb/>
Vandalen.</note><lb/>
Jtalien, u&#x0364;berwunden: ohne daß die Zeit, wenn es eigentlich ge&#x017F;chehen &#x017F;ey, dabey<lb/>
angemercket. Die Vandalen lie&#x017F;&#x017F;en Frieden anbitten: und die Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Sol-<lb/>
daten &#x017F;ehneten &#x017F;ich auch nach Jtalien, um der Fru&#x0364;chte ihres Sieges zu genie&#x017F;&#x017F;en.<lb/><hi rendition="#aq">Aurelianus</hi> &#x017F;tund den Vandalen zu, daß &#x017F;ie in gewi&#x017F;&#x017F;en Sta&#x0364;dten an der Donau<lb/>
handeln dorfften. Hingegen mu&#x017F;ten &#x017F;ie 2000 Reuter dem Ka&#x0364;i&#x017F;er abgeben: und<lb/>
ihre Ko&#x0364;nige, und Fu&#x0364;r&#x017F;ten, eine gewi&#x017F;&#x017F;e Anzahl von ihren Kindern, und Anver-<lb/>
wandten, als Gei&#x017F;&#x017F;el liefern. Worauf <hi rendition="#aq">Aurelianus</hi> nach Jtalien zuru&#x0364;cke eilete,<lb/>
allwo die Juthungen einen neuen Einfall gethan <note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XLIX</hi>. 1. <hi rendition="#aq">Exc. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">dexippi</hi></hi> p. 12. <hi rendition="#i">Sub Aureli-<lb/>
ano Vandali omnibus copiis &#x017F;unt a Romanis &#x017F;uperati.<lb/>
Itaque legationem ad Romanos decreuerunt, quae de<lb/>
bello, pacificatione finiendo, ageret. Et cum multa<lb/>
inter &#x017F;e Imperator, &amp; Barbari di&#x017F;&#x017F;erui&#x017F;&#x017F;ent, &#x017F;olu-<lb/>
tum e&#x017F;t colloquium. Po&#x017F;tridie multitudo militum<lb/>
Romanorum rur&#x017F;us conuenit: &amp; cum eos Imperator<lb/>
interroga&#x017F;&#x017F;et, quid illis uideretur de populis, qui co-<lb/>
piam &#x017F;ui illis faciebant; cum &#x017F;tatuerent prae&#x017F;entem<lb/>
pro&#x017F;peritatem tueri, &amp; rerum quibus potiebantur,<lb/>
fruitioni pro&#x017F;pici oportere, de ea re in &#x017F;ententiam<lb/>
finiendi belli iuerunt, eoque uno con&#x017F;en&#x017F;u &#x017F;unt delati.<lb/>
Itaque Barbarorum reges, &amp; principes uenerunt, &amp;<lb/>
ut illis erat praeceptum, ex &#x017F;uis ob&#x017F;ides, qui non in<lb/>
&#x017F;ecundis partibus fortunae &amp; dignitatis haerebant,<lb/>
dederunt. Vtrique enim, reges, &amp; proximi digni-<lb/>
tate una cum ip&#x017F;is, &#x017F;ine mora filios &#x017F;uos pro ob&#x017F;idibus<lb/>
tradiaerunt. Po&#x017F;t haec ad pacta, &amp; conuentiones<lb/>
uentum e&#x017F;t, &amp; foedera &#x017F;unt inita: Vandali Roma-<lb/>
nis bis mille equites auxiliarios ex foedere &#x017F;uppedi-<lb/>
tabant, quorum nonnulli, ex tota exercitus multitu-<lb/>
dine delecti, &amp; in belli &#x017F;ocietatem ad&#x017F;cripti, alii<lb/>
&#x017F;pontaneam militiam &#x017F;ubeuntes, nomina dederunt.<lb/>
Reliquus Vandalorum exercitus, &#x017F;aluus &amp; incolumis<lb/>
con&#x017F;eruatus, Romanorum Imperatore, mercatum<lb/><cb/>
ad I&#x017F;trum praebente, domum e&#x017F;t reportatus. Sed<lb/>
quicunque ab exercitu, uiolatis foederibus, ad prae-<lb/>
dandum &amp; rapinas faciendas, longius exce&#x017F;&#x017F;erunt,<lb/>
omnes a duce exterarum copiarum</hi> (<hi rendition="#i">erant autem non<lb/>
minus quam quingenti</hi>) <hi rendition="#i">&#x017F;unt cae&#x017F;i, &amp; peremti. Hi<lb/>
enim &#x017F;pecie amicitiae, fiducia pacis cum Romanis fa-<lb/>
ctae elati, nullo &#x017F;eruato ordine, uenia a &#x017F;uo duce im-<lb/>
petrata, in repentinas quasdam incur&#x017F;iones erupe-<lb/>
rant, &amp; non pauca regionum loca, qua iter habue-<lb/>
rant ua&#x017F;tauerant &amp; damni affecerant. At il-<lb/>
le, qui tantum facinus admi&#x017F;it, e&#x017F;t ab corum<lb/>
rege iaculis confectus. Reliqui Vandalorum, ab<lb/>
inuicem &#x017F;eparati, domos &#x017F;uas repetierunt. Ro-<lb/>
manorum uero Imperator, praemi&#x017F;&#x017F;a maiore parte<lb/>
&#x017F;uarum copiarum, &#x017F;iue pede&#x017F;trium, &#x017F;iue eque&#x017F;trium,<lb/>
non longo po&#x017F;t e&#x017F;t eas &#x017F;ub&#x017F;ecutus interuallo, &amp; &#x017F;ecum<lb/>
cohortem auxiliariorum retinens, omnes ha&#x017F;tatos,<lb/>
qui eius cu&#x017F;todiam agebant, una cum Vandalis, quot-<lb/>
quot illi auxiliarii aderant, &amp; nobilibus, qui illi ob-<lb/>
&#x017F;ides dati erant, magna celeritate in Italiam con-<lb/>
tendit, in quam Iuthungi denuo irruperunt.</hi></hi> Die-<lb/>
&#x017F;es Friedens mit den Vandalen wird auch gedacht in den<lb/><hi rendition="#aq">excerptis ex hi&#x017F;toria <hi rendition="#k">petri patrich &amp; magistri</hi><lb/>
p. 25. <hi rendition="#i">Vandali uicti, mi&#x017F;erunt legationem ad Aure-<lb/>
lianum, pacem po&#x017F;centes. Aurelianus lubenti animo<lb/>
eos excepit, &amp; pactione pacis cum ip&#x017F;is facta, abie-<lb/>
runt.</hi></hi></note>, von dem man aber in der Hi-<lb/>
&#x017F;torie nichts weiter findet. Die&#x017F;e Siege u&#x0364;ber die Teut&#x017F;chen Vo&#x0364;lcker haben Anlaß<lb/>
gegeben, daß ihm der Beyname <hi rendition="#aq">Germanicus Maximus</hi> in einigen Auf&#x017F;chrifften<lb/>
gegeben wird <note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq">v. In&#x017F;criptiones apud <hi rendition="#k">grvtervm</hi> CCLXXVI<lb/>
&amp; <hi rendition="#k">p. pandvrivm</hi> l. c. p.</hi> 367.<lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><choice><sic>2.</sic><corr>3.</corr></choice><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">vo-</hi></hi></hi></fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">A a 2</fw><cb type="end"/><lb/></note> davon wir eine hier anfu&#x0364;hren wollen:</p><lb/>
          <fw place="bottom" type="catch"> <hi rendition="#aq">IMP.</hi> </fw><lb/>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[187/0221] bis zu Ende der mit PROBO gefuͤhrten Kriege. ſchehen. vopiscvs vergißt mit einmahl der Tapfferkeit ſeines Helden dergeſtalt, daß er ſchreibet, die Roͤmer haͤtten ohne Wunder der Teutſchen nicht koͤnnen loß werden, wenn nicht ihre Goͤtter durch Geſichte, und Bethoͤrungen, ſie verwirret 2. Aus einem anderen Hiſtorico ſiehet man, daß die Teutſchen bis an den Fluß Me- taurus in Umbrien eingedrungen, und daß Aurelianus zu Fano, zu Piacenza, und in der Ebene von Pauia 3, gluͤcklich wieder ſie gefochten. XLIX. Wir finden auch, daß Aurelianus die Vandalen, auſſerhalb Jtalien, uͤberwunden: ohne daß die Zeit, wenn es eigentlich geſchehen ſey, dabey angemercket. Die Vandalen lieſſen Frieden anbitten: und die Roͤmiſchen Sol- daten ſehneten ſich auch nach Jtalien, um der Fruͤchte ihres Sieges zu genieſſen. Aurelianus ſtund den Vandalen zu, daß ſie in gewiſſen Staͤdten an der Donau handeln dorfften. Hingegen muſten ſie 2000 Reuter dem Kaͤiſer abgeben: und ihre Koͤnige, und Fuͤrſten, eine gewiſſe Anzahl von ihren Kindern, und Anver- wandten, als Geiſſel liefern. Worauf Aurelianus nach Jtalien zuruͤcke eilete, allwo die Juthungen einen neuen Einfall gethan 1, von dem man aber in der Hi- ſtorie nichts weiter findet. Dieſe Siege uͤber die Teutſchen Voͤlcker haben Anlaß gegeben, daß ihm der Beyname Germanicus Maximus in einigen Aufſchrifften gegeben wird 2 davon wir eine hier anfuͤhren wollen: Und gegen die Vandalen. IMP. 2 3 Vielleicht iſt dieſes auch eben der Sieg, auf welchen ſich die Muͤntze, mit dem Reuers, VICTORIA GERM. beziehet: apud bandvrivm l. c. p. 384. (3) 1 §. XLIX. 1. Exc. dexippi p. 12. Sub Aureli- ano Vandali omnibus copiis ſunt a Romanis ſuperati. Itaque legationem ad Romanos decreuerunt, quae de bello, pacificatione finiendo, ageret. Et cum multa inter ſe Imperator, & Barbari diſſeruiſſent, ſolu- tum eſt colloquium. Poſtridie multitudo militum Romanorum rurſus conuenit: & cum eos Imperator interrogaſſet, quid illis uideretur de populis, qui co- piam ſui illis faciebant; cum ſtatuerent praeſentem proſperitatem tueri, & rerum quibus potiebantur, fruitioni proſpici oportere, de ea re in ſententiam finiendi belli iuerunt, eoque uno conſenſu ſunt delati. Itaque Barbarorum reges, & principes uenerunt, & ut illis erat praeceptum, ex ſuis obſides, qui non in ſecundis partibus fortunae & dignitatis haerebant, dederunt. Vtrique enim, reges, & proximi digni- tate una cum ipſis, ſine mora filios ſuos pro obſidibus tradiaerunt. Poſt haec ad pacta, & conuentiones uentum eſt, & foedera ſunt inita: Vandali Roma- nis bis mille equites auxiliarios ex foedere ſuppedi- tabant, quorum nonnulli, ex tota exercitus multitu- dine delecti, & in belli ſocietatem adſcripti, alii ſpontaneam militiam ſubeuntes, nomina dederunt. Reliquus Vandalorum exercitus, ſaluus & incolumis conſeruatus, Romanorum Imperatore, mercatum ad Iſtrum praebente, domum eſt reportatus. Sed quicunque ab exercitu, uiolatis foederibus, ad prae- dandum & rapinas faciendas, longius exceſſerunt, omnes a duce exterarum copiarum (erant autem non minus quam quingenti) ſunt caeſi, & peremti. Hi enim ſpecie amicitiae, fiducia pacis cum Romanis fa- ctae elati, nullo ſeruato ordine, uenia a ſuo duce im- petrata, in repentinas quasdam incurſiones erupe- rant, & non pauca regionum loca, qua iter habue- rant uaſtauerant & damni affecerant. At il- le, qui tantum facinus admiſit, eſt ab corum rege iaculis confectus. Reliqui Vandalorum, ab inuicem ſeparati, domos ſuas repetierunt. Ro- manorum uero Imperator, praemiſſa maiore parte ſuarum copiarum, ſiue pedeſtrium, ſiue equeſtrium, non longo poſt eſt eas ſubſecutus interuallo, & ſecum cohortem auxiliariorum retinens, omnes haſtatos, qui eius cuſtodiam agebant, una cum Vandalis, quot- quot illi auxiliarii aderant, & nobilibus, qui illi ob- ſides dati erant, magna celeritate in Italiam con- tendit, in quam Iuthungi denuo irruperunt. Die- ſes Friedens mit den Vandalen wird auch gedacht in den excerptis ex hiſtoria petri patrich & magistri p. 25. Vandali uicti, miſerunt legationem ad Aure- lianum, pacem poſcentes. Aurelianus lubenti animo eos excepit, & pactione pacis cum ipſis facta, abie- runt. 2 v. Inſcriptiones apud grvtervm CCLXXVI & p. pandvrivm l. c. p. 367. 3. vo- A a 2

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/221
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 187. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/221>, abgerufen am 17.05.2024.