Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder- und Haus-Märchen. 2. Aufl. Bd. 2. Berlin, 1819.

Bild:
<< vorherige Seite

he sull se afholen, et kummet awerst keiner. Do vermaiet (vermiethet) sik de Künigsdochter in de Muhle, de hoerde bie dat Schlott, do moste se olle Nohmiddage bie den Water sitten un Stunze schüren (Gefäße reinigen). Do kummet de Küniginne mol von den Schlotte gegohen un gohet an den Water spatzeiern un seihet dat wackere Mäken do sitten, do segd se: "wat is dat fur en wacker Mäken! wat geföllt mie dat gut!" Da kiket se et olle an, awerst keen Menske hadde et kand. Do geit wohl ene lange Tied vorbie, dat dat Mäken eerlick un getrugge bie den Müller deint. Unnerdes hadde de Küniginne ene Frugge fur ehren Suhn socht, de is gans feren ut der Weld west. Ase da de Brut ankümmet, do söllt se glik tohaupe giewen weeren. Et laupet so viele Lude tosamen, de dat alle seihen willt, do segd dat Mäken to den Müller, he mögte ehr doch auck Verlöv giewen. Do seh de Müller: "goh menten hünne." Ase't do weg will, do macket et ene van den drei Wallnütten up, do legt do so en wacker Kleid inne, dat trecket et an un gink domie in de Kerke gigen den Altor stohen; up enmol kummt de Brut un de Brüme (Bräutigam) un settet sik für den Altor, un ase de Pastor se da insegnen wull, do kiket sik de Brut van der halwe (seitwärts), un süht et do stohen, do steit se wier up un segd, se wull sik nie giewen loten, bis se auck so en wacker Kleid hädde, ase de Dame. Da gingen se wier nah Hus un läten de Dame froen, ob se et dat Kleid wohl verkofte. Nee, verkaupen dau se't nig, awerst verdeinen, dat mögte wohl sien. Do frogten se ehr, wat se denn dohen sullen? Do segd se, wenn se van Nachte fur dat Dohr

he sull se afholen, et kummet awerst keiner. Do vermaiet (vermiethet) sik de Kuͤnigsdochter in de Muhle, de hoerde bie dat Schlott, do moste se olle Nohmiddage bie den Water sitten un Stunze schuͤren (Gefaͤße reinigen). Do kummet de Kuͤniginne mol von den Schlotte gegohen un gohet an den Water spatzeiern un seihet dat wackere Maͤken do sitten, do segd se: „wat is dat fur en wacker Maͤken! wat gefoͤllt mie dat gut!“ Da kiket se et olle an, awerst keen Menske hadde et kand. Do geit wohl ene lange Tied vorbie, dat dat Maͤken eerlick un getrugge bie den Muͤller deint. Unnerdes hadde de Kuͤniginne ene Frugge fur ehren Suhn socht, de is gans feren ut der Weld west. Ase da de Brut ankuͤmmet, do soͤllt se glik tohaupe giewen weeren. Et laupet so viele Lude tosamen, de dat alle seihen willt, do segd dat Maͤken to den Muͤller, he moͤgte ehr doch auck Verloͤv giewen. Do seh de Muͤller: „goh menten huͤnne.“ Ase’t do weg will, do macket et ene van den drei Wallnuͤtten up, do legt do so en wacker Kleid inne, dat trecket et an un gink domie in de Kerke gigen den Altor stohen; up enmol kummt de Brut un de Bruͤme (Braͤutigam) un settet sik fuͤr den Altor, un ase de Pastor se da insegnen wull, do kiket sik de Brut van der halwe (seitwaͤrts), un suͤht et do stohen, do steit se wier up un segd, se wull sik nie giewen loten, bis se auck so en wacker Kleid haͤdde, ase de Dame. Da gingen se wier nah Hus un laͤten de Dame froen, ob se et dat Kleid wohl verkofte. Nee, verkaupen dau se’t nig, awerst verdeinen, dat moͤgte wohl sien. Do frogten se ehr, wat se denn dohen sullen? Do segd se, wenn se van Nachte fur dat Dohr

<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <p><pb facs="#f0218" n="140"/>
he sull se afholen, et kummet awerst keiner. Do vermaiet (vermiethet) sik de Ku&#x0364;nigsdochter in de Muhle, de hoerde bie dat Schlott, do moste se olle Nohmiddage bie den Water sitten un Stunze schu&#x0364;ren (Gefa&#x0364;ße reinigen). Do kummet de Ku&#x0364;niginne mol von den Schlotte gegohen un gohet an den Water spatzeiern un seihet dat wackere Ma&#x0364;ken do sitten, do segd se: &#x201E;wat is dat fur en wacker Ma&#x0364;ken! wat gefo&#x0364;llt mie dat gut!&#x201C; Da kiket se et olle an, awerst keen Menske hadde et kand. Do geit wohl ene lange Tied vorbie, dat dat Ma&#x0364;ken eerlick un getrugge bie den Mu&#x0364;ller deint. Unnerdes hadde de Ku&#x0364;niginne ene Frugge fur ehren Suhn socht, de is gans feren ut der Weld west. Ase da de Brut anku&#x0364;mmet, do so&#x0364;llt se glik tohaupe giewen weeren. Et laupet so viele Lude tosamen, de dat alle seihen willt, do segd dat Ma&#x0364;ken to den Mu&#x0364;ller, he mo&#x0364;gte ehr doch auck Verlo&#x0364;v giewen. Do seh de Mu&#x0364;ller: &#x201E;goh menten hu&#x0364;nne.&#x201C; Ase&#x2019;t do weg will, do macket et ene van den drei Wallnu&#x0364;tten up, do legt do so en wacker Kleid inne, dat trecket et an un gink domie in de Kerke gigen den Altor stohen; up enmol kummt de Brut un de Bru&#x0364;me (Bra&#x0364;utigam) un settet sik fu&#x0364;r den Altor, un ase de Pastor se da insegnen wull, do kiket sik de Brut van der halwe (seitwa&#x0364;rts), un su&#x0364;ht et do stohen, do steit se wier up un segd, se wull sik nie giewen loten, bis se auck so en wacker Kleid ha&#x0364;dde, ase de Dame. Da gingen se wier nah Hus un la&#x0364;ten de Dame froen, ob se et dat Kleid wohl verkofte. Nee, verkaupen dau se&#x2019;t nig, awerst verdeinen, dat mo&#x0364;gte wohl sien. Do frogten se ehr, wat se denn dohen sullen? Do segd se, wenn se van Nachte fur dat Dohr
</p>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[140/0218] he sull se afholen, et kummet awerst keiner. Do vermaiet (vermiethet) sik de Kuͤnigsdochter in de Muhle, de hoerde bie dat Schlott, do moste se olle Nohmiddage bie den Water sitten un Stunze schuͤren (Gefaͤße reinigen). Do kummet de Kuͤniginne mol von den Schlotte gegohen un gohet an den Water spatzeiern un seihet dat wackere Maͤken do sitten, do segd se: „wat is dat fur en wacker Maͤken! wat gefoͤllt mie dat gut!“ Da kiket se et olle an, awerst keen Menske hadde et kand. Do geit wohl ene lange Tied vorbie, dat dat Maͤken eerlick un getrugge bie den Muͤller deint. Unnerdes hadde de Kuͤniginne ene Frugge fur ehren Suhn socht, de is gans feren ut der Weld west. Ase da de Brut ankuͤmmet, do soͤllt se glik tohaupe giewen weeren. Et laupet so viele Lude tosamen, de dat alle seihen willt, do segd dat Maͤken to den Muͤller, he moͤgte ehr doch auck Verloͤv giewen. Do seh de Muͤller: „goh menten huͤnne.“ Ase’t do weg will, do macket et ene van den drei Wallnuͤtten up, do legt do so en wacker Kleid inne, dat trecket et an un gink domie in de Kerke gigen den Altor stohen; up enmol kummt de Brut un de Bruͤme (Braͤutigam) un settet sik fuͤr den Altor, un ase de Pastor se da insegnen wull, do kiket sik de Brut van der halwe (seitwaͤrts), un suͤht et do stohen, do steit se wier up un segd, se wull sik nie giewen loten, bis se auck so en wacker Kleid haͤdde, ase de Dame. Da gingen se wier nah Hus un laͤten de Dame froen, ob se et dat Kleid wohl verkofte. Nee, verkaupen dau se’t nig, awerst verdeinen, dat moͤgte wohl sien. Do frogten se ehr, wat se denn dohen sullen? Do segd se, wenn se van Nachte fur dat Dohr

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde im Rahmen des Moduls DTA-Erweiterungen (DTAE) digitalisiert. Weitere Informationen …

Wikisource: Bereitstellung der Texttranskription und Auszeichnung in Wikisource-Syntax. (2015-05-11T18:40:00Z) Bitte beachten Sie, dass die aktuelle Transkription (und Textauszeichnung) mittlerweile nicht mehr dem Stand zum Zeitpunkt der Übernahme aus Wikisource entsprechen muss.
Bayerische Staatsbibliothek: Bereitstellung der Bilddigitalisate (2015-05-11T18:40:00Z)
Sandra Balck, Benjamin Fiechter: Bearbeitung der digitalen Edition. (2015-06-15T16:12:00Z)

Weitere Informationen:

Anmerkungen zur Transkription:

Zusätzlich zu dieser historischen Ausgabe gibt es in der 2004 von Prof. Hans-Jörg Uther herausgegebenen und im Olms-Verlag erschienenen Ausgabe (ISBN 978-3-487-12546-6) in Bd. 2, S. 305–308 ein Wörterverzeichnis mit Begriffserläuterungen.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen02_1819
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen02_1819/218
Zitationshilfe: Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder- und Haus-Märchen. 2. Aufl. Bd. 2. Berlin, 1819, S. 140. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen02_1819/218>, abgerufen am 04.05.2024.