Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder- und Haus-Märchen. Bd. 2. Berlin, 1815.

Bild:
<< vorherige Seite

segde de Künigsdochter: "wenn min Teite röppet,
so antworte du," da nickede de grote lange stei-
nerne Christoffel wohl ene halwe Stunne mit den
Koppe, bis de Kopp tolest wier stille stahnd. Un
de Künigssohn legte sik up de Dörsül und schläp
inne. Den annern Morgen da segd de Künig:
"du hast twaren gut wacket, awerst ik kann die
noch mine Dochter nig giewen, ik hewe so en gro-
ten Wald, wenn du mie den von hüte Morgen
seße bis tin Morgen afhoggest, so will ik mie
drup bedenken. Da dehe he ünne en gleserne Axt,
en gläsernen Kiel un en gleserne Holt-Hacke midde.
Wie he in dat Holt kummen is, da hoggete se
einmal to, da was de Axt entwei, da nam he den
Kiel un schlett einmal mit de Holt-Hacke daruppe,
da is et so kurt un so klein ase Grutt (Sand).
Da was he so bedröwet un glövte, nu möste he
sterwen, un he geit sitten un grient (weinte). Asset
nu Middag is, da segd de Künig: "eine von juck
Mäken mott ünne wat to etten bringen." -- "Nee,
segged de beiden öllesten, wie willt ün nicks brin-
gen, wo he dat leste bie wacket het, de kann ün
auck wat bringen." Da mutt de jungesten weg
un bringen ünne wat to etten. Ase in den Walle
kummet, da frägt se ün, wie et ünne ginge? O,
sehe he, et ginge ün gans schlechte. Do sehe se,
he sull herkummen und etten erst en bitken: nee,
seh he, dat künne he nig, he möste jo doch ster-
wen, etten wull he nig mehr. Do gav se ünne

ſegde de Kuͤnigsdochter: „wenn min Teite roͤppet,
ſo antworte du,“ da nickede de grote lange ſtei-
nerne Chriſtoffel wohl ene halwe Stunne mit den
Koppe, bis de Kopp toleſt wier ſtille ſtahnd. Un
de Kuͤnigsſohn legte ſik up de Doͤrſuͤl und ſchlaͤp
inne. Den annern Morgen da ſegd de Kuͤnig:
„du haſt twaren gut wacket, awerſt ik kann die
noch mine Dochter nig giewen, ik hewe ſo en gro-
ten Wald, wenn du mie den von huͤte Morgen
ſeße bis tin Morgen afhoggeſt, ſo will ik mie
drup bedenken. Da dehe he uͤnne en gleſerne Axt,
en glaͤſernen Kiel un en gleſerne Holt-Hacke midde.
Wie he in dat Holt kummen is, da hoggete ſe
einmal to, da was de Axt entwei, da nam he den
Kiel un ſchlett einmal mit de Holt-Hacke daruppe,
da is et ſo kurt un ſo klein aſe Grutt (Sand).
Da was he ſo bedroͤwet un gloͤvte, nu moͤſte he
ſterwen, un he geit ſitten un grient (weinte). Aſſet
nu Middag is, da ſegd de Kuͤnig: „eine von juck
Maͤken mott uͤnne wat to etten bringen.“ — „Nee,
ſegged de beiden oͤlleſten, wie willt uͤn nicks brin-
gen, wo he dat leſte bie wacket het, de kann uͤn
auck wat bringen.“ Da mutt de jungeſten weg
un bringen uͤnne wat to etten. Aſe in den Walle
kummet, da fraͤgt ſe uͤn, wie et uͤnne ginge? O,
ſehe he, et ginge uͤn gans ſchlechte. Do ſehe ſe,
he ſull herkummen und etten erſt en bitken: nee,
ſeh he, dat kuͤnne he nig, he moͤſte jo doch ſter-
wen, etten wull he nig mehr. Do gav ſe uͤnne

<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <p><pb facs="#f0171" n="150"/>
&#x017F;egde de Ku&#x0364;nigsdochter: &#x201E;wenn min Teite ro&#x0364;ppet,<lb/>
&#x017F;o antworte du,&#x201C; da nickede de grote lange &#x017F;tei-<lb/>
nerne Chri&#x017F;toffel wohl ene halwe Stunne mit den<lb/>
Koppe, bis de Kopp tole&#x017F;t wier &#x017F;tille &#x017F;tahnd. Un<lb/>
de Ku&#x0364;nigs&#x017F;ohn legte &#x017F;ik up de Do&#x0364;r&#x017F;u&#x0364;l und &#x017F;chla&#x0364;p<lb/>
inne. Den annern Morgen da &#x017F;egd de Ku&#x0364;nig:<lb/>
&#x201E;du ha&#x017F;t twaren gut wacket, awer&#x017F;t ik kann die<lb/>
noch mine Dochter nig giewen, ik hewe &#x017F;o en gro-<lb/>
ten Wald, wenn du mie den von hu&#x0364;te Morgen<lb/>
&#x017F;eße bis tin Morgen afhogge&#x017F;t, &#x017F;o will ik mie<lb/>
drup bedenken. Da dehe he u&#x0364;nne en gle&#x017F;erne Axt,<lb/>
en gla&#x0364;&#x017F;ernen Kiel un en gle&#x017F;erne Holt-Hacke midde.<lb/>
Wie he in dat Holt kummen is, da hoggete &#x017F;e<lb/>
einmal to, da was de Axt entwei, da nam he den<lb/>
Kiel un &#x017F;chlett einmal mit de Holt-Hacke daruppe,<lb/>
da is et &#x017F;o kurt un &#x017F;o klein a&#x017F;e Grutt (Sand).<lb/>
Da was he &#x017F;o bedro&#x0364;wet un glo&#x0364;vte, nu mo&#x0364;&#x017F;te he<lb/>
&#x017F;terwen, un he geit &#x017F;itten un grient (weinte). A&#x017F;&#x017F;et<lb/>
nu Middag is, da &#x017F;egd de Ku&#x0364;nig: &#x201E;eine von juck<lb/>
Ma&#x0364;ken mott u&#x0364;nne wat to etten bringen.&#x201C; &#x2014; &#x201E;Nee,<lb/>
&#x017F;egged de beiden o&#x0364;lle&#x017F;ten, wie willt u&#x0364;n nicks brin-<lb/>
gen, wo he dat le&#x017F;te bie wacket het, de kann u&#x0364;n<lb/>
auck wat bringen.&#x201C; Da mutt de junge&#x017F;ten weg<lb/>
un bringen u&#x0364;nne wat to etten. A&#x017F;e in den Walle<lb/>
kummet, da fra&#x0364;gt &#x017F;e u&#x0364;n, wie et u&#x0364;nne ginge? O,<lb/>
&#x017F;ehe he, et ginge u&#x0364;n gans &#x017F;chlechte. Do &#x017F;ehe &#x017F;e,<lb/>
he &#x017F;ull herkummen und etten er&#x017F;t en bitken: nee,<lb/>
&#x017F;eh he, dat ku&#x0364;nne he nig, he mo&#x0364;&#x017F;te jo doch &#x017F;ter-<lb/>
wen, etten wull he nig mehr. Do gav &#x017F;e u&#x0364;nne<lb/></p>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[150/0171] ſegde de Kuͤnigsdochter: „wenn min Teite roͤppet, ſo antworte du,“ da nickede de grote lange ſtei- nerne Chriſtoffel wohl ene halwe Stunne mit den Koppe, bis de Kopp toleſt wier ſtille ſtahnd. Un de Kuͤnigsſohn legte ſik up de Doͤrſuͤl und ſchlaͤp inne. Den annern Morgen da ſegd de Kuͤnig: „du haſt twaren gut wacket, awerſt ik kann die noch mine Dochter nig giewen, ik hewe ſo en gro- ten Wald, wenn du mie den von huͤte Morgen ſeße bis tin Morgen afhoggeſt, ſo will ik mie drup bedenken. Da dehe he uͤnne en gleſerne Axt, en glaͤſernen Kiel un en gleſerne Holt-Hacke midde. Wie he in dat Holt kummen is, da hoggete ſe einmal to, da was de Axt entwei, da nam he den Kiel un ſchlett einmal mit de Holt-Hacke daruppe, da is et ſo kurt un ſo klein aſe Grutt (Sand). Da was he ſo bedroͤwet un gloͤvte, nu moͤſte he ſterwen, un he geit ſitten un grient (weinte). Aſſet nu Middag is, da ſegd de Kuͤnig: „eine von juck Maͤken mott uͤnne wat to etten bringen.“ — „Nee, ſegged de beiden oͤlleſten, wie willt uͤn nicks brin- gen, wo he dat leſte bie wacket het, de kann uͤn auck wat bringen.“ Da mutt de jungeſten weg un bringen uͤnne wat to etten. Aſe in den Walle kummet, da fraͤgt ſe uͤn, wie et uͤnne ginge? O, ſehe he, et ginge uͤn gans ſchlechte. Do ſehe ſe, he ſull herkummen und etten erſt en bitken: nee, ſeh he, dat kuͤnne he nig, he moͤſte jo doch ſter- wen, etten wull he nig mehr. Do gav ſe uͤnne

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen02_1815
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen02_1815/171
Zitationshilfe: Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder- und Haus-Märchen. Bd. 2. Berlin, 1815, S. 150. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen02_1815/171>, abgerufen am 13.05.2024.