Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Goethe, Johann Wolfgang von: Zur Farbenlehre. Bd. 2. Tübingen, 1810.

Bild:
<< vorherige Seite
nächste Seite >>

teus positus pro purpureo. Non praetereundus est
color viteis frondibus arefactis simillimus, et id-
circo xerampelinus Graece dictus. Usurpant hanc
vocem Latini: certum enim vitis genus adulto jam
autumno pampinis rubet velut cruentatis, unde
nomen colori inditum est. Atrabapticas vestes eo
colore infectas, quoniam in eo purpura nigresce-
ret, aliqui appellaverunt. De ea re fabellam ex-
cogitatam his versiculis fui complexus,
Caederet immeritae vitis dum crura, cecidit
Ipse sua: et dira caede Lycurgus obit.
Unde prius viridis, rubet hostis sparsa cruore
Illaeso vitis stipite, et ulta nefas.

9. Roseus. Jucundissimus omnium est color
roseus, atque humano corpori, si id formosum est
quam simillimus. Itaque os, cervicem, papillas, digi-
tos roseos poetae dicunt: id est candidos, rubore san-
guinis penitus diffuso cum venustate: isque color
proprie est, quem communis sermo incarnatum vo-
cat. Refert enim maxime omnium pueri nitorem
ac virginis: rosam non Milesiam intelligo quae ni-
mis purpurea ardere quodammodo videtur, nec
rursus albam: sed quae utrinque decorem accepit,
et quia corpus hominis imitatur, quod lingua ver-
nacula carnem appellat, eadem id genus rosarum
incarnatum nominavit. Cicero colorem hunc sua-
vem dixit.

teus positus pro purpureo. Non praetereundus est
color viteis frondibus arefactis simillimus, et id-
circo xerampelinus Graece dictus. Usurpant hanc
vocem Latini: certum enim vitis genus adulto jam
autumno pampinis rubet velut cruentatis, unde
nomen colori inditum est. Atrabapticas vestes eo
colore infectas, quoniam in eo purpura nigresce-
ret, aliqui appellaverunt. De ea re fabellam ex-
cogitatam his versiculis fui complexus,
Caederet immeritae vitis dum crura, cecidit
Ipse sua: et dira caede Lycurgus obit.
Unde prius viridis, rubet hostis sparsa cruore
Illaeso vitis stipite, et ulta nefas.

9. Roseus. Jucundissimus omnium est color
roseus, atque humano corpori, si id formosum est
quam simillimus. Itaque os, cervicem, papillas, digi-
tos roseos poetae dicunt: id est candidos, rubore san-
guinis penitus diffuso cum venustate: isque color
proprie est, quem communis sermo incarnatum vo-
cat. Refert enim maxime omnium pueri nitorem
ac virginis: rosam non Milesiam intelligo quae ni-
mis purpurea ardere quodammodo videtur, nec
rursus albam: sed quae utrinque decorem accepit,
et quia corpus hominis imitatur, quod lingua ver-
nacula carnem appellat, eadem id genus rosarum
incarnatum nominavit. Cicero colorem hunc sua-
vem dixit.

<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p> <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i"><pb facs="#f0218" n="184"/>
teus</hi> positus pro purpureo. Non praetereundus est<lb/>
color viteis frondibus arefactis simillimus, et id-<lb/>
circo <hi rendition="#i">xerampelinus</hi> Graece dictus. Usurpant hanc<lb/>
vocem Latini: certum enim vitis genus adulto jam<lb/>
autumno pampinis rubet velut cruentatis, unde<lb/>
nomen colori inditum est. Atrabapticas vestes eo<lb/>
colore infectas, quoniam in eo purpura nigresce-<lb/>
ret, aliqui appellaverunt. De ea re fabellam ex-<lb/>
cogitatam his versiculis fui complexus,<lb/><hi rendition="#et">Caederet immeritae vitis dum crura, cecidit<lb/>
Ipse sua: et dira caede Lycurgus obit.<lb/>
Unde prius viridis, rubet hostis sparsa cruore<lb/>
Illaeso vitis stipite, et ulta nefas.</hi></hi> </p><lb/>
          <p> <hi rendition="#aq">9. <hi rendition="#i"><hi rendition="#g">Roseus</hi></hi>. Jucundissimus omnium est color<lb/>
roseus, atque humano corpori, si id formosum est<lb/>
quam simillimus. Itaque os, cervicem, papillas, digi-<lb/>
tos roseos poetae dicunt: id est candidos, rubore san-<lb/>
guinis penitus diffuso cum venustate: isque color<lb/>
proprie est, quem communis sermo <hi rendition="#i">incarnatum</hi> vo-<lb/>
cat. Refert enim maxime omnium pueri nitorem<lb/>
ac virginis: rosam non Milesiam intelligo quae ni-<lb/>
mis purpurea ardere quodammodo videtur, nec<lb/>
rursus albam: sed quae utrinque decorem accepit,<lb/>
et quia corpus hominis imitatur, quod lingua ver-<lb/>
nacula carnem appellat, eadem id genus rosarum<lb/>
incarnatum nominavit. Cicero colorem hunc sua-<lb/>
vem dixit.</hi> </p><lb/>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[184/0218] teus positus pro purpureo. Non praetereundus est color viteis frondibus arefactis simillimus, et id- circo xerampelinus Graece dictus. Usurpant hanc vocem Latini: certum enim vitis genus adulto jam autumno pampinis rubet velut cruentatis, unde nomen colori inditum est. Atrabapticas vestes eo colore infectas, quoniam in eo purpura nigresce- ret, aliqui appellaverunt. De ea re fabellam ex- cogitatam his versiculis fui complexus, Caederet immeritae vitis dum crura, cecidit Ipse sua: et dira caede Lycurgus obit. Unde prius viridis, rubet hostis sparsa cruore Illaeso vitis stipite, et ulta nefas. 9. Roseus. Jucundissimus omnium est color roseus, atque humano corpori, si id formosum est quam simillimus. Itaque os, cervicem, papillas, digi- tos roseos poetae dicunt: id est candidos, rubore san- guinis penitus diffuso cum venustate: isque color proprie est, quem communis sermo incarnatum vo- cat. Refert enim maxime omnium pueri nitorem ac virginis: rosam non Milesiam intelligo quae ni- mis purpurea ardere quodammodo videtur, nec rursus albam: sed quae utrinque decorem accepit, et quia corpus hominis imitatur, quod lingua ver- nacula carnem appellat, eadem id genus rosarum incarnatum nominavit. Cicero colorem hunc sua- vem dixit.

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/goethe_farbenlehre02_1810
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/goethe_farbenlehre02_1810/218
Zitationshilfe: Goethe, Johann Wolfgang von: Zur Farbenlehre. Bd. 2. Tübingen, 1810, S. 184. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/goethe_farbenlehre02_1810/218>, abgerufen am 20.04.2024.