Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Goethe, Johann Wolfgang von: Zur Farbenlehre. Bd. 2. Tübingen, 1810.

Bild:
<< vorherige Seite
nächste Seite >>

lium, Sol caput suum nitidum in morte Caesaris
texit ferrugine, quasi colorem se induit lugenti
aptum: ut tanti viri caedem sol ipse lamentari vi-
deretur. Nec alia ratione Charontis naviculam di-
xit ferrugineam, quam quoniam ea una loco san-
dapilae, mortuos omnes vespillo indefessus trans-
vectat.

7. Rufus. Non eundem esse rufum atque
rubrum, ex hoc intelligi potest, quod recte dici-
tur sanguis ruber, rufus non recte. Rursus bar-
bam et capillum Aenobarbi rubrum veteres non
dixerunt: sed modo rufum, rutilum modo, qui
idem est. Quin et canes immolabant Romani sa-
cerdotes, nunquam rubras vocatas, sed quas nunc
rufas, nunc rutilas appellabant, ad placandum ca-
niculae sidus, frugibus inimicum. Ex quo mani-
festum est rufum rutilumque eundem esse, id quod
ex antiquis etiam aliqui docent. E canis igitur
colore satis noto, atque e multorum barba et ca-
pillo, cujusmodi sit color rufus apparet. Hunc
rustici in armentis robum, gilvumque olim dixerunt,
atque etiam helvum, ut vini genus est quoddam
inter rufum albumque nulli non cognitum: quod
quoniam cerasi colorem refert duracini, cerasolum
aliqui dicunt Italiae populi. Sed et burrham iidem
appellebant vitulam, quae rostro esset rufo. At
homo burrhus est, qui pransus, cibo et potione
rubet: hunc aliqui etiam rubidum vocant. Inve-
nitur et rubeus, etsi aliqui non indocti vocem non

lium, Sol caput suum nitidum in morte Caesaris
texit ferrugine, quasi colorem se induit lugenti
aptum: ut tanti viri caedem sol ipse lamentari vi-
deretur. Nec alia ratione Charontis naviculam di-
xit ferrugineam, quam quoniam ea una loco san-
dapilae, mortuos omnes vespillo indefessus trans-
vectat.

7. Rufus. Non eundem esse rufum atque
rubrum, ex hoc intelligi potest, quod recte dici-
tur sanguis ruber, rufus non recte. Rursus bar-
bam et capillum Aenobarbi rubrum veteres non
dixerunt: sed modo rufum, rutilum modo, qui
idem est. Quin et canes immolabant Romani sa-
cerdotes, nunquam rubras vocatas, sed quas nunc
rufas, nunc rutilas appellabant, ad placandum ca-
niculae sidus, frugibus inimicum. Ex quo mani-
festum est rufum rutilumque eundem esse, id quod
ex antiquis etiam aliqui docent. E canis igitur
colore satis noto, atque e multorum barba et ca-
pillo, cujusmodi sit color rufus apparet. Hunc
rustici in armentis robum, gilvumque olim dixerunt,
atque etiam helvum, ut vini genus est quoddam
inter rufum albumque nulli non cognitum: quod
quoniam cerasi colorem refert duracini, cerasolum
aliqui dicunt Italiae populi. Sed et burrham iidem
appellebant vitulam, quae rostro esset rufo. At
homo burrhus est, qui pransus, cibo et potione
rubet: hunc aliqui etiam rubidum vocant. Inve-
nitur et rubeus, etsi aliqui non indocti vocem non

<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p> <hi rendition="#aq"><pb facs="#f0216" n="182"/>
lium, Sol caput suum nitidum in morte Caesaris<lb/>
texit ferrugine, quasi colorem se induit lugenti<lb/>
aptum: ut tanti viri caedem sol ipse lamentari vi-<lb/>
deretur. Nec alia ratione Charontis naviculam di-<lb/>
xit ferrugineam, quam quoniam ea una loco san-<lb/>
dapilae, mortuos omnes vespillo indefessus trans-<lb/>
vectat.</hi> </p><lb/>
          <p> <hi rendition="#aq">7. <hi rendition="#i"><hi rendition="#g">Rufus</hi></hi>. Non eundem esse rufum atque<lb/><hi rendition="#i">rubrum</hi>, ex hoc intelligi potest, quod recte dici-<lb/>
tur sanguis ruber, rufus non recte. Rursus bar-<lb/>
bam et capillum Aenobarbi rubrum veteres non<lb/>
dixerunt: sed modo rufum, <hi rendition="#i">rutilum</hi> modo, qui<lb/>
idem est. Quin et canes immolabant Romani sa-<lb/>
cerdotes, nunquam rubras vocatas, sed quas nunc<lb/>
rufas, nunc rutilas appellabant, ad placandum ca-<lb/>
niculae sidus, frugibus inimicum. Ex quo mani-<lb/>
festum est rufum rutilumque eundem esse, id quod<lb/>
ex antiquis etiam aliqui docent. E canis igitur<lb/>
colore satis noto, atque e multorum barba et ca-<lb/>
pillo, cujusmodi sit color rufus apparet. Hunc<lb/>
rustici in armentis <hi rendition="#i">robum, gilvumque</hi> olim dixerunt,<lb/>
atque etiam <hi rendition="#i">helvum</hi>, ut vini genus est quoddam<lb/>
inter rufum albumque nulli non cognitum: quod<lb/>
quoniam cerasi colorem refert duracini, <hi rendition="#i">cerasolum</hi><lb/>
aliqui dicunt Italiae populi. Sed et <hi rendition="#i">burrham</hi> iidem<lb/>
appellebant vitulam, quae rostro esset rufo. At<lb/>
homo burrhus est, qui pransus, cibo et potione<lb/>
rubet: hunc aliqui etiam <hi rendition="#i">rubidum</hi> vocant. Inve-<lb/>
nitur et <hi rendition="#i">rubeus</hi>, etsi aliqui non indocti vocem non<lb/></hi> </p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[182/0216] lium, Sol caput suum nitidum in morte Caesaris texit ferrugine, quasi colorem se induit lugenti aptum: ut tanti viri caedem sol ipse lamentari vi- deretur. Nec alia ratione Charontis naviculam di- xit ferrugineam, quam quoniam ea una loco san- dapilae, mortuos omnes vespillo indefessus trans- vectat. 7. Rufus. Non eundem esse rufum atque rubrum, ex hoc intelligi potest, quod recte dici- tur sanguis ruber, rufus non recte. Rursus bar- bam et capillum Aenobarbi rubrum veteres non dixerunt: sed modo rufum, rutilum modo, qui idem est. Quin et canes immolabant Romani sa- cerdotes, nunquam rubras vocatas, sed quas nunc rufas, nunc rutilas appellabant, ad placandum ca- niculae sidus, frugibus inimicum. Ex quo mani- festum est rufum rutilumque eundem esse, id quod ex antiquis etiam aliqui docent. E canis igitur colore satis noto, atque e multorum barba et ca- pillo, cujusmodi sit color rufus apparet. Hunc rustici in armentis robum, gilvumque olim dixerunt, atque etiam helvum, ut vini genus est quoddam inter rufum albumque nulli non cognitum: quod quoniam cerasi colorem refert duracini, cerasolum aliqui dicunt Italiae populi. Sed et burrham iidem appellebant vitulam, quae rostro esset rufo. At homo burrhus est, qui pransus, cibo et potione rubet: hunc aliqui etiam rubidum vocant. Inve- nitur et rubeus, etsi aliqui non indocti vocem non

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/goethe_farbenlehre02_1810
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/goethe_farbenlehre02_1810/216
Zitationshilfe: Goethe, Johann Wolfgang von: Zur Farbenlehre. Bd. 2. Tübingen, 1810, S. 182. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/goethe_farbenlehre02_1810/216>, abgerufen am 18.04.2024.