Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Wentzel, Johann Christoph: Aulici Pii Et Felicis Imago. Bautzen, 1713.

Bild:
<< vorherige Seite

ferant, cujus beneficio quis calesieri, sed & aduri possit. Paucis: Non omni-
bus tam benigniter adspirat fortuna, ut absque periculo mare aulicum navigan-
do emetiantur. At, o quam selicior aliis noster erat Hoffmannus, in eam rece-
ptus aulam, quae nec casu purpuratorum praecipite, nec tot periculis notabilis
est. Dum enim Domino suo serviit, suae simul saluti omnium optime inserviit.
Tantumque abest, ut negotiis Regis sui intentus, domum suam neglexerit, ut
potius nemo meritis suis, & opera domino praestita, majora in suos derivaverit
emolumenta, quam felicissimus Hoffmannus. Esto, quod in aulis principum
mortalium ministri cum pomis aureis vel aurantiis comparari mereantur, quae
succo destituta abjicimus: de Aulico nostro nemo certe dixerit, quod levem la-
borum meritorumque gratiam retulerit. Sane, postquam semel, ut antea levi-
ter monuimus, a Numine blandissimo in foedus pacis & gratiae receptus fuerat,
bone Deus, quibus bonis, quibus favoris coelestis pignoribus mactabatur! In
terram alienam ejecto numen de hospitio, misero ac derelicto de Patronis, ege-
no de vitae sustentaculis prospiciebat. Nihil habenti, ut Abdolonymo illi, nihil
defuit. Ad Scholas ablegatus, praeceptores eruditos, dextros, candidos ac
fidos nanciscebatur, sub quibus, comitante ubique plenissimo Dei favore, ad
virtutis non minus, quam literarum laudem haud mediocrem assurtekit. Qua
benignit ate in alma Philurea a Carpzovio, Ittigio, Oleario, Rechenbergio, Fel-
lero, Franckensteinio,
aliisque, exceptus fuerit, nimis longum foret, heic com-
me morare. Sufficit, Hoffmannum hic invenisse, quicquid a Parentibus filius,
a Patron[verlorenes Material - 5 Zeichen fehlen]ns, a que praeceptore discipulus expectare potest. Vix ad matu-
ritatem aliquam perducta erant studia, cum dulces praesto essent fructus. Lip-
sia lauream Philosophicam, quasi victoriae publice reportatae symbolum, Lau-
banenses Con-Rectoratum (communi vocabulo) ipsi decernebant. Mox ejus-
dem Lycei fasces, & tandem florentissimi nostri Zittei gubernacula demanda-
bantur, & haec omnia, cum manifesto
tou theiou aeternaeque providentiae indicio.
Nec enim per largitiones, quibus male respondebant facultates, nec per alium
casuum illornm obliquorum, per quos hodie non exigua vocationum pars extor
queri solet, sed solo Sapientissimi omnium rerum arbitri nutu, ad eam mune-
rum suorum dignitatem evehebatur. In officio jam constitutus, immensam
Numinis benig nitatem mille experiebatur modis. Succedebat ex voto gravissi-
mus etiam, & difficillimus labor; operam amicissimam conferebant collegae,
cum quibus & heicloci & apud Laubanenses, fraternum in morem constanter vi-

vere

ferant, cujus beneficio quis caleſieri, ſed & aduri posſit. Paucis: Non omni-
bus tam benigniter adſpirat fortuna, ut absque periculo mare aulicum navigan-
do emetiantur. At, o quam ſelicior aliis noſter erat Hoffmannus, in eam rece-
ptus aulam, quæ nec caſu purpuratorum præcipite, nec tot periculis notabilis
eſt. Dum enim Domino ſuo ſerviit, ſuæ ſimul ſaluti omnium optime inſerviit.
Tantumque abeſt, ut negotiis Regis ſui intentus, domum ſuam neglexerit, ut
potius nemo meritis ſuis, & opera domino præſtita, majora in ſuos derivaverit
emolumenta, quam felicisſimus Hoffmannus. Eſto, quod in aulis principum
mortalium miniſtri cum pomis aureis vel aurantiis comparari mereantur, quæ
ſucco deſtituta abjicimus: de Aulico noſtro nemo certe dixerit, quod levem la-
borum meritorumque gratiam retulerit. Sane, poſtquam ſemel, ut antea levi-
ter monuimus, â Numine blandisſimo in fœdus pacis & gratiæ receptus fuerat,
bone Deus, quibus bonis, quibus favoris cœleſtis pignoribus mactabatur! In
terram alienam ejecto numen de hoſpitio, miſero ac derelicto de Patronis, ege-
no de vitæ ſuſtentaculis proſpiciebat. Nihil habenti, ut Abdolonymo illi, nihil
defuit. Ad Scholas ablegatus, præceptores eruditos, dextros, candidos ac
fidos nanciſcebatur, ſub quibus, comitante ubique plenisſimo Dei favore, ad
virtutis non minus, quam literarum laudem haud mediocrem aſſurtekit. Qua
benignit ate in alma Philurea à Carpzovio, Ittigio, Oleario, Rechenbergio, Fel-
lero, Franckenſteinio,
aliisque, exceptus fuerit, nimis longum foret, heic com-
me morare. Sufficit, Hoffmannum hic inveniſſe, quicquid a Parentibus filius,
a Patron[verlorenes Material – 5 Zeichen fehlen]ns, a que præceptore diſcipulus expectare poteſt. Vix ad matu-
ritatem aliquam perducta erant ſtudia, cum dulces præſto eſſent fructus. Lip-
ſia lauream Philoſophicam, quaſi victoriæ publice reportatæ ſymbolum, Lau-
banenſes Con-Rectoratum (communi vocabulo) ipſi decernebant. Mox ejus-
dem Lycei faſces, & tandem florentiſſimi noſtri Zittei gubernacula demanda-
bantur, & hæc omnia, cum manifeſto
τοῦ ϑείου æternæque providentiæ indicio.
Nec enim per largitiones, quibus male reſpondebant facultates, nec per alium
caſuum illornm obliquorum, per quos hodie non exigua vocationum pars extor
queri ſolet, ſed ſolo Sapientisſimi omnium rerum arbitri nutu, ad eam mune-
rum ſuorum dignitatem evehebatur. In officio jam conſtitutus, immenſam
Numinis benig nitatem mille experiebatur modis. Succedebat ex voto gravisſi-
mus etiam, & difficillimus labor; operam amicisſimam conferebant collegæ,
cum quibus & heicloci & apud Laubanenſes, fraternum in morem conſtanter vi-

vere
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div type="fsOtherPublication" n="1">
        <p><pb facs="#f0015" n="15"/><hi rendition="#aq">ferant, cujus beneficio quis cale&#x017F;ieri, &#x017F;ed &amp; aduri pos&#x017F;it. Paucis: Non omni-<lb/>
bus tam benigniter ad&#x017F;pirat fortuna, ut absque periculo mare aulicum navigan-<lb/>
do emetiantur. At, o quam &#x017F;elicior aliis no&#x017F;ter erat <hi rendition="#i">Hoffmannus,</hi> in eam rece-<lb/>
ptus aulam, quæ nec ca&#x017F;u purpuratorum præcipite, nec tot periculis notabilis<lb/>
e&#x017F;t. Dum enim Domino &#x017F;uo &#x017F;erviit, &#x017F;&#x017F;imul &#x017F;aluti omnium optime in&#x017F;erviit.<lb/>
Tantumque abe&#x017F;t, ut negotiis Regis &#x017F;ui intentus, domum &#x017F;uam neglexerit, ut<lb/>
potius nemo meritis &#x017F;uis, &amp; opera domino præ&#x017F;tita, majora in &#x017F;uos derivaverit<lb/>
emolumenta, quam felicis&#x017F;imus <hi rendition="#i">Hoffmannus.</hi> E&#x017F;to, quod in aulis principum<lb/>
mortalium mini&#x017F;tri cum pomis aureis vel aurantiis comparari mereantur, quæ<lb/>
&#x017F;ucco de&#x017F;tituta abjicimus<hi rendition="#i">:</hi> de <hi rendition="#i">Aulico</hi> no&#x017F;tro nemo certe dixerit, quod levem la-<lb/>
borum meritorumque gratiam retulerit. Sane, po&#x017F;tquam &#x017F;emel, ut antea levi-<lb/>
ter monuimus, â Numine blandis&#x017F;imo in f&#x0153;dus pacis &amp; gratiæ receptus fuerat,<lb/>
bone Deus, quibus bonis, quibus favoris c&#x0153;le&#x017F;tis pignoribus mactabatur! In<lb/>
terram alienam ejecto numen de ho&#x017F;pitio, mi&#x017F;ero ac derelicto de Patronis, ege-<lb/>
no de vitæ &#x017F;u&#x017F;tentaculis pro&#x017F;piciebat. Nihil habenti, ut Abdolonymo illi, nihil<lb/>
defuit. Ad Scholas ablegatus, præceptores eruditos, dextros, candidos ac<lb/>
fidos nanci&#x017F;cebatur, &#x017F;ub quibus, comitante ubique plenis&#x017F;imo Dei favore, ad<lb/>
virtutis non minus, quam literarum laudem haud mediocrem a&#x017F;&#x017F;urtekit. Qua<lb/>
benignit ate in alma Philurea à <hi rendition="#i">Carpzovio, Ittigio, Oleario, Rechenbergio, Fel-<lb/>
lero, Francken&#x017F;teinio,</hi> aliisque, exceptus fuerit, nimis longum foret, heic com-<lb/>
me morare. Sufficit, <hi rendition="#i">Hoffmannum</hi> hic inveni&#x017F;&#x017F;e, quicquid a Parentibus filius,<lb/>
a Patron<gap reason="lost" unit="chars" quantity="5"/>ns, a que præceptore di&#x017F;cipulus expectare pote&#x017F;t. Vix ad matu-<lb/>
ritatem aliquam perducta erant &#x017F;tudia, cum dulces præ&#x017F;to e&#x017F;&#x017F;ent fructus. Lip-<lb/>
&#x017F;ia lauream Philo&#x017F;ophicam, qua&#x017F;i victoriæ publice reportatæ &#x017F;ymbolum, Lau-<lb/>
banen&#x017F;es Con-Rectoratum (communi vocabulo) ip&#x017F;i decernebant. Mox ejus-<lb/>
dem Lycei fa&#x017F;ces, &amp; tandem florenti&#x017F;&#x017F;imi no&#x017F;tri Zittei gubernacula demanda-<lb/>
bantur, &amp; hæc omnia, cum manife&#x017F;to</hi> &#x03C4;&#x03BF;&#x1FE6; &#x03D1;&#x03B5;&#x03AF;&#x03BF;&#x03C5; <hi rendition="#aq">æternæque providentiæ indicio.<lb/>
Nec enim per largitiones, quibus male re&#x017F;pondebant facultates, nec per alium<lb/>
ca&#x017F;uum illornm obliquorum, per quos hodie non exigua vocationum pars extor<lb/>
queri &#x017F;olet, &#x017F;ed &#x017F;olo Sapientis&#x017F;imi omnium rerum arbitri nutu, ad eam mune-<lb/>
rum &#x017F;uorum dignitatem evehebatur. In officio jam con&#x017F;titutus, immen&#x017F;am<lb/>
Numinis benig nitatem mille experiebatur modis. Succedebat ex voto gravis&#x017F;i-<lb/>
mus etiam, &amp; difficillimus labor; operam amicis&#x017F;imam conferebant collegæ,<lb/>
cum quibus &amp; heicloci &amp; apud Laubanen&#x017F;es, fraternum in morem con&#x017F;tanter vi-</hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq">vere</hi></fw><lb/></p>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[15/0015] ferant, cujus beneficio quis caleſieri, ſed & aduri posſit. Paucis: Non omni- bus tam benigniter adſpirat fortuna, ut absque periculo mare aulicum navigan- do emetiantur. At, o quam ſelicior aliis noſter erat Hoffmannus, in eam rece- ptus aulam, quæ nec caſu purpuratorum præcipite, nec tot periculis notabilis eſt. Dum enim Domino ſuo ſerviit, ſuæ ſimul ſaluti omnium optime inſerviit. Tantumque abeſt, ut negotiis Regis ſui intentus, domum ſuam neglexerit, ut potius nemo meritis ſuis, & opera domino præſtita, majora in ſuos derivaverit emolumenta, quam felicisſimus Hoffmannus. Eſto, quod in aulis principum mortalium miniſtri cum pomis aureis vel aurantiis comparari mereantur, quæ ſucco deſtituta abjicimus: de Aulico noſtro nemo certe dixerit, quod levem la- borum meritorumque gratiam retulerit. Sane, poſtquam ſemel, ut antea levi- ter monuimus, â Numine blandisſimo in fœdus pacis & gratiæ receptus fuerat, bone Deus, quibus bonis, quibus favoris cœleſtis pignoribus mactabatur! In terram alienam ejecto numen de hoſpitio, miſero ac derelicto de Patronis, ege- no de vitæ ſuſtentaculis proſpiciebat. Nihil habenti, ut Abdolonymo illi, nihil defuit. Ad Scholas ablegatus, præceptores eruditos, dextros, candidos ac fidos nanciſcebatur, ſub quibus, comitante ubique plenisſimo Dei favore, ad virtutis non minus, quam literarum laudem haud mediocrem aſſurtekit. Qua benignit ate in alma Philurea à Carpzovio, Ittigio, Oleario, Rechenbergio, Fel- lero, Franckenſteinio, aliisque, exceptus fuerit, nimis longum foret, heic com- me morare. Sufficit, Hoffmannum hic inveniſſe, quicquid a Parentibus filius, a Patron_____ns, a que præceptore diſcipulus expectare poteſt. Vix ad matu- ritatem aliquam perducta erant ſtudia, cum dulces præſto eſſent fructus. Lip- ſia lauream Philoſophicam, quaſi victoriæ publice reportatæ ſymbolum, Lau- banenſes Con-Rectoratum (communi vocabulo) ipſi decernebant. Mox ejus- dem Lycei faſces, & tandem florentiſſimi noſtri Zittei gubernacula demanda- bantur, & hæc omnia, cum manifeſto τοῦ ϑείου æternæque providentiæ indicio. Nec enim per largitiones, quibus male reſpondebant facultates, nec per alium caſuum illornm obliquorum, per quos hodie non exigua vocationum pars extor queri ſolet, ſed ſolo Sapientisſimi omnium rerum arbitri nutu, ad eam mune- rum ſuorum dignitatem evehebatur. In officio jam conſtitutus, immenſam Numinis benig nitatem mille experiebatur modis. Succedebat ex voto gravisſi- mus etiam, & difficillimus labor; operam amicisſimam conferebant collegæ, cum quibus & heicloci & apud Laubanenſes, fraternum in morem conſtanter vi- vere

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde im Rahmen des Moduls DTA-Erweiterungen (DTAE) digitalisiert. Weitere Informationen …




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/360150
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/360150/15
Zitationshilfe: Wentzel, Johann Christoph: Aulici Pii Et Felicis Imago. Bautzen, 1713, S. 15. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/360150/15>, abgerufen am 28.11.2024.