Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Zehndtes Buch. Geschichte der Teutschen,
fieng auch nachmals an, gegen die Länder, so zum Orient gehörten, sich
feindlich zu bezeigen4.

VI. Ungefehr um diese Zeit gerieth die Macht der Hunnen in Verfall.
Die Hunnische
Macht zerfält
nach Attilae
Tod; die Gepi-
den setzen sich
in Freyheit.
Attila starb A. 453. Die Umstände von seinem Tod, werden nicht auf
einerley Art erzehlet. Einige schreiben, er sey plötzlich des Nachts, da er sich
des Tages vorher eine neue Gemahlin beygeleget, an einer Blutstürtzung ge-
storben1: Andere geben einem Frauenzimmer Schuld, sie habe sein Leben ver-
kürtzet2. Die Hunnen begruben ihn sehr prächtig, und mit ihm den Ruhm,
und den Glantz ihres Reichs3. Denn wie es in einem grossen, neuangerich-
teten Staat, da der Tod den Herrn übereylt, ehe er eine Verfassung machen
kan, sich leicht zuträgt; so fiel ietzt die Monarchie, die er gestifftet, in einander.
Er verließ von seinen verschiedenen Gemahlinnen mehrere Söhne, die sich
um die Nachfolge, und Theilung nicht vereinigen konten4. Diese Mißhellig-

keit
4 [Beginn Spaltensatz] procopivs de bello Vandalico L. I.
c. 5. p. 190. C. Porro in unum Vandalorum no-
men Alani caeterique barbari sua uocabula confu-
derunt, exceptis Mauris, quorum adeptus obse-
quia Gizericus a morte Valentiniani, in Siciliam
atque Italiam quotannis uere nouo se inuehebat.
Ibi urbibus partim missis in seruitutem, partim
solo aequatis, cum & omnia rapuisset, ac regio-
nes non modo pecuniis exhausisset, uerum etiam
incolis; in ditionem imperatoris orientis irrupit.
Illyricum, Peloponesi item & Graeciae partem
maximam, nec non adiacentes insulas populatus,
in Siciliam denuo atque Italiam exscensu facto,
omnes in orbem oras incursans, agebat omnia
ferebatque.
1 §. VI. 1. iornandes c. 49. Attila, ut
Priscus historicus refert, extinctionis suae tempo-
re, puellam Ildico nomine, decoram ualde, sibi
in matrimonium, post innumerabiles uxores, ut
mos erat gentis illius, socians: eiusque in nuptiis
magna hilaritate resolutus, uino somnoque gra-
natus, resupinus iacebat, redundansque sanguis,
qui ei solite de naribus effluebat, dum consuetis
meatibus impeditur, itinere ferali faucibus ela-
psus eum extinxit. Ita glorioso per bella regi te-
mulentia pudendum exitum dedit. Sequenti uero
luce, cum magna pars diei fuisset exempta, mi-
nistri regii triste aliquid suspicantes, post clamo-
res maximos fores effringunt, inueniuntque At-
tilae sine uulnere necem, sanguinis effusione pera-
ctam, puellamque demisso uultu sub uelamine la-
cbrymantem. Tunc, ut illius gentis mos est, cri-
nium parte truncata, informes facies cauis tur-
pauere uulneribus, ut praeliator eximius non fe-
mineis lamentationibus & lachrymis, sed sangui-
[Spaltenumbruch] ne lugeretur uirili. De quo id accessit mirabile,
ut Marciano principi orientis de tam feroci hoste
sollicito, in somnis diuinitas adsistens, arcum At-
tilae in eadem nocte fractum ostenderet, quasi
quod gens ipsa eo telo multa praesumat. Hoc
Priscus historicus uera se dicit adtestatione pro-
bare. Nam in tantum magnis imperiis Attila
terribilis habitus est, ut eius mortem in locum
muneris superna regnantibus indicarent.
2 marcellinvs aetio & stvdio
coss.
Attila rex Hunnorum, Aetii hortatu,
noctu, Prouinciae mulieris mann, cultroque con-
foditur. Quidam uero sanguinis reiectione cum
necatum perhibent.
chronicon ale-
xandrinvm
p. 318. Attila, sanguine ex nari-
bus prorumpente, extinctus est; noctuque cum pel-
lice Hunna (quae puella de nece eius suspecta fuit)
dormiens: in tabernaculum delatus est.
3 iornandes c. 49. Nam de tota gente
Hunnorum electissimi equites in eo loco, quo erat
positus, in modum circensium cursibus ambientes,
facta eius, cantu funereo, tali ordine referebant.
Praecipuus Hunnorum rex Attila, patre genitus
Mundzacco, fortissimarum gentium dominus, qui
inaudita ante se potentia solus Scythica & Ger-
manica regna possedit, nec non utraque Romanae
urbis imperia captis ciuitatibus terruit, & ne
praedae reliqua subderent, placatus precibus, an-
nuum uectigal accepit. Cumque haec omnia pro-
uentu felicitatis egerit, non uulnere hostium, non
fraude suorum, sed gente incolumi, inter gaudia,
laetus sine sensu doloris occubuit. Quis ergo hunc
dicat exitum, quem nullus aestimat uindicandum?
Postquam talibus lamentis est defletus, STRA-

[Ende Spaltensatz]
VAM
4

Zehndtes Buch. Geſchichte der Teutſchen,
fieng auch nachmals an, gegen die Laͤnder, ſo zum Orient gehoͤrten, ſich
feindlich zu bezeigen4.

VI. Ungefehr um dieſe Zeit gerieth die Macht der Hunnen in Verfall.
Die Hunniſche
Macht zerfaͤlt
nach Attilae
Tod; die Gepi-
den ſetzen ſich
in Freyheit.
Attila ſtarb A. 453. Die Umſtaͤnde von ſeinem Tod, werden nicht auf
einerley Art erzehlet. Einige ſchreiben, er ſey ploͤtzlich des Nachts, da er ſich
des Tages vorher eine neue Gemahlin beygeleget, an einer Blutſtuͤrtzung ge-
ſtorben1: Andere geben einem Frauenzimmer Schuld, ſie habe ſein Leben ver-
kuͤrtzet2. Die Hunnen begruben ihn ſehr praͤchtig, und mit ihm den Ruhm,
und den Glantz ihres Reichs3. Denn wie es in einem groſſen, neuangerich-
teten Staat, da der Tod den Herrn uͤbereylt, ehe er eine Verfaſſung machen
kan, ſich leicht zutraͤgt; ſo fiel ietzt die Monarchie, die er geſtifftet, in einander.
Er verließ von ſeinen verſchiedenen Gemahlinnen mehrere Soͤhne, die ſich
um die Nachfolge, und Theilung nicht vereinigen konten4. Dieſe Mißhellig-

keit
4 [Beginn Spaltensatz] procopivs de bello Vandalico L. I.
c. 5. p. 190. C. Porro in unum Vandalorum no-
men Alani caeterique barbari ſua uocabula confu-
derunt, exceptis Mauris, quorum adeptus obſe-
quia Gizericus a morte Valentiniani, in Siciliam
atque Italiam quotannis uere nouo ſe inuehebat.
Ibi urbibus partim miſſis in ſeruitutem, partim
ſolo aequatis, cum & omnia rapuiſſet, ac regio-
nes non modo pecuniis exhauſiſſet, uerum etiam
incolis; in ditionem imperatoris orientis irrupit.
Illyricum, Peloponeſi item & Graeciae partem
maximam, nec non adiacentes inſulas populatus,
in Siciliam denuo atque Italiam exſcenſu facto,
omnes in orbem oras incurſans, agebat omnia
ferebatque.
1 §. VI. 1. iornandes c. 49. Attila, ut
Priſcus hiſtoricus refert, extinctionis ſuae tempo-
re, puellam Ildico nomine, decoram ualde, ſibi
in matrimonium, poſt innumerabiles uxores, ut
mos erat gentis illius, ſocians: eiusque in nuptiis
magna hilaritate reſolutus, uino ſomnoque gra-
natus, reſupinus iacebat, redundansque ſanguis,
qui ei ſolite de naribus effluebat, dum conſuetis
meatibus impeditur, itinere ferali faucibus ela-
pſus eum extinxit. Ita glorioſo per bella regi te-
mulentia pudendum exitum dedit. Sequenti uero
luce, cum magna pars diei fuiſſet exempta, mi-
niſtri regii triſte aliquid ſuſpicantes, poſt clamo-
res maximos fores effringunt, inueniuntque At-
tilae ſine uulnere necem, ſanguinis effuſione pera-
ctam, puellamque demiſſo uultu ſub uelamine la-
cbrymantem. Tunc, ut illius gentis mos eſt, cri-
nium parte truncata, informes facies cauis tur-
pauere uulneribus, ut praeliator eximius non fe-
mineis lamentationibus & lachrymis, ſed ſangui-
[Spaltenumbruch] ne lugeretur uirili. De quo id acceſſit mirabile,
ut Marciano principi orientis de tam feroci hoſte
ſollicito, in ſomnis diuinitas adſiſtens, arcum At-
tilae in eadem nocte fractum oſtenderet, quaſi
quod gens ipſa eo telo multa praeſumat. Hoc
Priſcus hiſtoricus uera ſe dicit adteſtatione pro-
bare. Nam in tantum magnis imperiis Attila
terribilis habitus eſt, ut eius mortem in locum
muneris ſuperna regnantibus indicarent.
2 marcellinvs aetio & stvdio
coss.
Attila rex Hunnorum, Aëtii hortatu,
noctu, Prouinciae mulieris mann, cultroque con-
foditur. Quidam uero ſanguinis reiectione cum
necatum perhibent.
chronicon ale-
xandrinvm
p. 318. Attila, ſanguine ex nari-
bus prorumpente, extinctus eſt; noctuque cum pel-
lice Hunna (quae puella de nece eius ſuſpecta fuit)
dormiens: in tabernaculum delatus eſt.
3 iornandes c. 49. Nam de tota gente
Hunnorum electiſſimi equites in eo loco, quo erat
poſitus, in modum circenſium curſibus ambientes,
facta eius, cantu funereo, tali ordine referebant.
Praecipuus Hunnorum rex Attila, patre genitus
Mundzacco, fortiſſimarum gentium dominus, qui
inaudita ante ſe potentia ſolus Scythica & Ger-
manica regna poſſedit, nec non utraque Romanae
urbis imperia captis ciuitatibus terruit, & ne
praedae reliqua ſubderent, placatus precibus, an-
nuum uectigal accepit. Cumque haec omnia pro-
uentu felicitatis egerit, non uulnere hoſtium, non
fraude ſuorum, ſed gente incolumi, inter gaudia,
laetus ſine ſenſu doloris occubuit. Quis ergo hunc
dicat exitum, quem nullus aeſtimat uindicandum?
Poſtquam talibus lamentis eſt defletus, STRA-

[Ende Spaltensatz]
VAM
4
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0488" n="454"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Zehndtes Buch. Ge&#x017F;chichte der Teut&#x017F;chen,</hi></fw><lb/>
fieng auch nachmals an, gegen die La&#x0364;nder, &#x017F;o zum Orient geho&#x0364;rten, &#x017F;ich<lb/>
feindlich zu bezeigen<note place="foot" n="4"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">procopivs</hi></hi> de bello Vandalico L. I.<lb/>
c. 5. p. 190. C. <hi rendition="#i">Porro in unum Vandalorum no-<lb/>
men Alani caeterique barbari &#x017F;ua uocabula confu-<lb/>
derunt, exceptis Mauris, quorum adeptus ob&#x017F;e-<lb/>
quia Gizericus a morte Valentiniani, in Siciliam<lb/>
atque Italiam quotannis uere nouo &#x017F;e inuehebat.<lb/>
Ibi urbibus partim mi&#x017F;&#x017F;is in &#x017F;eruitutem, partim<lb/>
&#x017F;olo aequatis, cum &amp; omnia rapui&#x017F;&#x017F;et, ac regio-<lb/>
nes non modo pecuniis exhau&#x017F;i&#x017F;&#x017F;et, uerum etiam<lb/>
incolis; in ditionem imperatoris orientis irrupit.<lb/>
Illyricum, Pelopone&#x017F;i item &amp; Graeciae partem<lb/>
maximam, nec non adiacentes in&#x017F;ulas populatus,<lb/>
in Siciliam denuo atque Italiam ex&#x017F;cen&#x017F;u facto,<lb/>
omnes in orbem oras incur&#x017F;ans, agebat omnia<lb/>
ferebatque.</hi></hi></note>.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">VI.</hi> Ungefehr um die&#x017F;e Zeit gerieth die Macht der Hunnen in Verfall.<lb/><note place="left">Die Hunni&#x017F;che<lb/>
Macht zerfa&#x0364;lt<lb/>
nach <hi rendition="#aq">Attilae</hi><lb/>
Tod; die Gepi-<lb/>
den &#x017F;etzen &#x017F;ich<lb/>
in Freyheit.</note><hi rendition="#aq">Attila</hi> &#x017F;tarb <hi rendition="#aq">A.</hi> 453. Die Um&#x017F;ta&#x0364;nde von &#x017F;einem Tod, werden nicht auf<lb/>
einerley Art erzehlet. Einige &#x017F;chreiben, er &#x017F;ey plo&#x0364;tzlich des Nachts, da er &#x017F;ich<lb/>
des Tages vorher eine neue Gemahlin beygeleget, an einer Blut&#x017F;tu&#x0364;rtzung ge-<lb/>
&#x017F;torben<note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">VI</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandes</hi></hi> c. 49. <hi rendition="#i">Attila, ut<lb/>
Pri&#x017F;cus hi&#x017F;toricus refert, extinctionis &#x017F;uae tempo-<lb/>
re, puellam Ildico nomine, decoram ualde, &#x017F;ibi<lb/>
in matrimonium, po&#x017F;t innumerabiles uxores, ut<lb/>
mos erat gentis illius, &#x017F;ocians: eiusque in nuptiis<lb/>
magna hilaritate re&#x017F;olutus, uino &#x017F;omnoque gra-<lb/>
natus, re&#x017F;upinus iacebat, redundansque &#x017F;anguis,<lb/>
qui ei &#x017F;olite de naribus effluebat, dum con&#x017F;uetis<lb/>
meatibus impeditur, itinere ferali faucibus ela-<lb/>
p&#x017F;us eum extinxit. Ita glorio&#x017F;o per bella regi te-<lb/>
mulentia pudendum exitum dedit. Sequenti uero<lb/>
luce, cum magna pars diei fui&#x017F;&#x017F;et exempta, mi-<lb/>
ni&#x017F;tri regii tri&#x017F;te aliquid &#x017F;u&#x017F;picantes, po&#x017F;t clamo-<lb/>
res maximos fores effringunt, inueniuntque At-<lb/>
tilae &#x017F;ine uulnere necem, &#x017F;anguinis effu&#x017F;ione pera-<lb/>
ctam, puellamque demi&#x017F;&#x017F;o uultu &#x017F;ub uelamine la-<lb/>
cbrymantem. Tunc, ut illius gentis mos e&#x017F;t, cri-<lb/>
nium parte truncata, informes facies cauis tur-<lb/>
pauere uulneribus, ut praeliator eximius non fe-<lb/>
mineis lamentationibus &amp; lachrymis, &#x017F;ed &#x017F;angui-<lb/><cb/>
ne lugeretur uirili. De quo id acce&#x017F;&#x017F;it mirabile,<lb/>
ut Marciano principi orientis de tam feroci ho&#x017F;te<lb/>
&#x017F;ollicito, in &#x017F;omnis diuinitas ad&#x017F;i&#x017F;tens, arcum At-<lb/>
tilae in eadem nocte fractum o&#x017F;tenderet, qua&#x017F;i<lb/>
quod gens ip&#x017F;a eo telo multa prae&#x017F;umat. Hoc<lb/>
Pri&#x017F;cus hi&#x017F;toricus uera &#x017F;e dicit adte&#x017F;tatione pro-<lb/>
bare. Nam in tantum magnis imperiis Attila<lb/>
terribilis habitus e&#x017F;t, ut eius mortem in locum<lb/>
muneris &#x017F;uperna regnantibus indicarent.</hi></hi></note>: Andere geben einem Frauenzimmer Schuld, &#x017F;ie habe &#x017F;ein Leben ver-<lb/>
ku&#x0364;rtzet<note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">marcellinvs aetio &amp; stvdio<lb/>
coss.</hi></hi><hi rendition="#i">Attila rex Hunnorum, Aëtii hortatu,<lb/>
noctu, Prouinciae mulieris mann, cultroque con-<lb/>
foditur. Quidam uero &#x017F;anguinis reiectione cum<lb/>
necatum perhibent.</hi><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">chronicon ale-<lb/>
xandrinvm</hi></hi> p. 318. <hi rendition="#i">Attila, &#x017F;anguine ex nari-<lb/>
bus prorumpente, extinctus e&#x017F;t; noctuque cum pel-<lb/>
lice Hunna (quae puella de nece eius &#x017F;u&#x017F;pecta fuit)<lb/>
dormiens: in tabernaculum delatus e&#x017F;t.</hi></hi></note>. Die Hunnen begruben ihn &#x017F;ehr pra&#x0364;chtig, und mit ihm den Ruhm,<lb/>
und den Glantz ihres Reichs<note xml:id="FN488_03_01" next="#FN488_03_02" place="foot" n="3"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandes</hi></hi> c. 49. <hi rendition="#i">Nam de tota gente<lb/>
Hunnorum electi&#x017F;&#x017F;imi equites in eo loco, quo erat<lb/>
po&#x017F;itus, in modum circen&#x017F;ium cur&#x017F;ibus ambientes,<lb/>
facta eius, cantu funereo, tali ordine referebant.<lb/>
Praecipuus Hunnorum rex Attila, patre genitus<lb/>
Mundzacco, forti&#x017F;&#x017F;imarum gentium dominus, qui<lb/>
inaudita ante &#x017F;e potentia &#x017F;olus Scythica &amp; Ger-<lb/>
manica regna po&#x017F;&#x017F;edit, nec non utraque Romanae<lb/>
urbis imperia captis ciuitatibus terruit, &amp; ne<lb/>
praedae reliqua &#x017F;ubderent, placatus precibus, an-<lb/>
nuum uectigal accepit. Cumque haec omnia pro-<lb/>
uentu felicitatis egerit, non uulnere ho&#x017F;tium, non<lb/>
fraude &#x017F;uorum, &#x017F;ed gente incolumi, inter gaudia,<lb/>
laetus &#x017F;ine &#x017F;en&#x017F;u doloris occubuit. Quis ergo hunc<lb/>
dicat exitum, quem nullus ae&#x017F;timat uindicandum?<lb/>
Po&#x017F;tquam talibus lamentis e&#x017F;t defletus, <hi rendition="#g">STRA-</hi></hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i"><hi rendition="#g">VAM</hi></hi></hi></fw><cb type="end"/></note>. Denn wie es in einem gro&#x017F;&#x017F;en, neuangerich-<lb/>
teten Staat, da der Tod den Herrn u&#x0364;bereylt, ehe er eine Verfa&#x017F;&#x017F;ung machen<lb/>
kan, &#x017F;ich leicht zutra&#x0364;gt; &#x017F;o fiel ietzt die Monarchie, die er ge&#x017F;tifftet, in einander.<lb/>
Er verließ von &#x017F;einen ver&#x017F;chiedenen Gemahlinnen mehrere So&#x0364;hne, die &#x017F;ich<lb/>
um die Nachfolge, und Theilung nicht vereinigen konten<note xml:id="FN488_04_01" next="#FN488_04_02" place="foot" n="4"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der nächsten Seite.</note>. Die&#x017F;e Mißhellig-<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">keit</fw><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[454/0488] Zehndtes Buch. Geſchichte der Teutſchen, fieng auch nachmals an, gegen die Laͤnder, ſo zum Orient gehoͤrten, ſich feindlich zu bezeigen 4. VI. Ungefehr um dieſe Zeit gerieth die Macht der Hunnen in Verfall. Attila ſtarb A. 453. Die Umſtaͤnde von ſeinem Tod, werden nicht auf einerley Art erzehlet. Einige ſchreiben, er ſey ploͤtzlich des Nachts, da er ſich des Tages vorher eine neue Gemahlin beygeleget, an einer Blutſtuͤrtzung ge- ſtorben 1: Andere geben einem Frauenzimmer Schuld, ſie habe ſein Leben ver- kuͤrtzet 2. Die Hunnen begruben ihn ſehr praͤchtig, und mit ihm den Ruhm, und den Glantz ihres Reichs 3. Denn wie es in einem groſſen, neuangerich- teten Staat, da der Tod den Herrn uͤbereylt, ehe er eine Verfaſſung machen kan, ſich leicht zutraͤgt; ſo fiel ietzt die Monarchie, die er geſtifftet, in einander. Er verließ von ſeinen verſchiedenen Gemahlinnen mehrere Soͤhne, die ſich um die Nachfolge, und Theilung nicht vereinigen konten 4. Dieſe Mißhellig- keit Die Hunniſche Macht zerfaͤlt nach Attilae Tod; die Gepi- den ſetzen ſich in Freyheit. 4 procopivs de bello Vandalico L. I. c. 5. p. 190. C. Porro in unum Vandalorum no- men Alani caeterique barbari ſua uocabula confu- derunt, exceptis Mauris, quorum adeptus obſe- quia Gizericus a morte Valentiniani, in Siciliam atque Italiam quotannis uere nouo ſe inuehebat. Ibi urbibus partim miſſis in ſeruitutem, partim ſolo aequatis, cum & omnia rapuiſſet, ac regio- nes non modo pecuniis exhauſiſſet, uerum etiam incolis; in ditionem imperatoris orientis irrupit. Illyricum, Peloponeſi item & Graeciae partem maximam, nec non adiacentes inſulas populatus, in Siciliam denuo atque Italiam exſcenſu facto, omnes in orbem oras incurſans, agebat omnia ferebatque. 1 §. VI. 1. iornandes c. 49. Attila, ut Priſcus hiſtoricus refert, extinctionis ſuae tempo- re, puellam Ildico nomine, decoram ualde, ſibi in matrimonium, poſt innumerabiles uxores, ut mos erat gentis illius, ſocians: eiusque in nuptiis magna hilaritate reſolutus, uino ſomnoque gra- natus, reſupinus iacebat, redundansque ſanguis, qui ei ſolite de naribus effluebat, dum conſuetis meatibus impeditur, itinere ferali faucibus ela- pſus eum extinxit. Ita glorioſo per bella regi te- mulentia pudendum exitum dedit. Sequenti uero luce, cum magna pars diei fuiſſet exempta, mi- niſtri regii triſte aliquid ſuſpicantes, poſt clamo- res maximos fores effringunt, inueniuntque At- tilae ſine uulnere necem, ſanguinis effuſione pera- ctam, puellamque demiſſo uultu ſub uelamine la- cbrymantem. Tunc, ut illius gentis mos eſt, cri- nium parte truncata, informes facies cauis tur- pauere uulneribus, ut praeliator eximius non fe- mineis lamentationibus & lachrymis, ſed ſangui- ne lugeretur uirili. De quo id acceſſit mirabile, ut Marciano principi orientis de tam feroci hoſte ſollicito, in ſomnis diuinitas adſiſtens, arcum At- tilae in eadem nocte fractum oſtenderet, quaſi quod gens ipſa eo telo multa praeſumat. Hoc Priſcus hiſtoricus uera ſe dicit adteſtatione pro- bare. Nam in tantum magnis imperiis Attila terribilis habitus eſt, ut eius mortem in locum muneris ſuperna regnantibus indicarent. 2 marcellinvs aetio & stvdio coss. Attila rex Hunnorum, Aëtii hortatu, noctu, Prouinciae mulieris mann, cultroque con- foditur. Quidam uero ſanguinis reiectione cum necatum perhibent. chronicon ale- xandrinvm p. 318. Attila, ſanguine ex nari- bus prorumpente, extinctus eſt; noctuque cum pel- lice Hunna (quae puella de nece eius ſuſpecta fuit) dormiens: in tabernaculum delatus eſt. 3 iornandes c. 49. Nam de tota gente Hunnorum electiſſimi equites in eo loco, quo erat poſitus, in modum circenſium curſibus ambientes, facta eius, cantu funereo, tali ordine referebant. Praecipuus Hunnorum rex Attila, patre genitus Mundzacco, fortiſſimarum gentium dominus, qui inaudita ante ſe potentia ſolus Scythica & Ger- manica regna poſſedit, nec non utraque Romanae urbis imperia captis ciuitatibus terruit, & ne praedae reliqua ſubderent, placatus precibus, an- nuum uectigal accepit. Cumque haec omnia pro- uentu felicitatis egerit, non uulnere hoſtium, non fraude ſuorum, ſed gente incolumi, inter gaudia, laetus ſine ſenſu doloris occubuit. Quis ergo hunc dicat exitum, quem nullus aeſtimat uindicandum? Poſtquam talibus lamentis eſt defletus, STRA- VAM 4

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/488
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 454. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/488>, abgerufen am 16.07.2024.