Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Neundtes Buch. Geschichte der Teutschen,
Ehre gemacht2. Der Cardinal baronivs3 ist aber damit nicht vergnügt,
sondern erzehlet ferner, Attila habe, als er gefraget worden, warum er sich
so bald gewinnen lassen, gestanden, Es sey ein alter Mann von grossem An-
sehen, in Priesterlichem Habit bey Leone gewesen, der ihm gedrohet, und
solches Schrecken eingejaget, daß er alles eingegangen, was man gefordert.
Dergleichen Umstände können wohl einem Poeten, Mahler u. andern Künstler zu
Statten kommen; (wie denn auch sowohl der vortreffliche Mahler, raphael
von vrbino, als der berühmte Bildhauer, algarde, durch Vorstellung
dieser Gesandtschafft, ihre Kunst in der Peters-Kirche zu Rom gewiesen haben4)
aber in einer wahrhafftigen Historie wird ihnen heutiges Tages wohl niemand Platz
gönnen. cassiodorvs hingegen thut, ohne Leonis zu gedencken, einer andern
Gesandschafft Meldung, welche sein Vater, und Aetii Sohn Carpilio, verrichtet,
u. leget derselben den Ruhm, des mit den Hunnen zu Stande gebrachten Friedens,
ohne Leonis zu gedencken, bey. Man muß also, wenn beyde Erzehlungen neben ein-
ander bestehen sollen, annehmen, daß zweymal Gesandten an Attilam ge-
schicket worden. Jm übrigen vergißt cassiodorvs, oder wer sonst sel-
bigen Brief abgefasset, die Gefahr, darinnen Jtalien gewesen, dergestalt,
daß er viel Rühmens macht, wie muthig der erste von diesen Gesandten Attilam
ablauffen lassen, gleich als wenn die Hunnen eine Bande Römischer Söldner

gewesen
2 [Beginn Spaltensatz] Die Bischöffe des Orients führen diesen Um-
stand dem Pabst Symmacho zu Gemüth, in episto-
la apud baronivm ad A. 512. n. 48. Si
enim, qui praecessit beatitudinem tuam, inter
fanctos constitutus Leo archiepiscopus, ad Atti-
lam, tunc erronem barbarum, per se currere non
duxit indignum, ut captiuitatem corrigeret cor-
poralem, nec tantum Christianorum, sed & Iu-
daeorum
(ut credibile est) atque paganorum;
quanto magis festinare ad suam attinet sanctita-
tem, non ad corporeae, quae bello sit, captiuita-
tis correctionem atque conuersionem, sed anima-
rum quae captiuatae sunt, uel quotidie captiuantur.
3 baronivs ad A. CCCCLII. n. 57. sequ.
Sed & unde immanissimo regi tanta de deo scien-
tia, ut putauerit, obuianti antistiti esse cedendum?
dicam, quae prodant Romanae ecclesiae uetera mo-
numenta in ecclesiis publice legi, & annis singu-
lis repeti consueta, quae sic se habent:
Cum Ro-
mam ardenti furore Attila raperetur, iamque
copias ubi Mincius in Padum influit traiicere
pararet, occurrit ei pontisex Leo, malorum
Italiae impendentium misericordia motus: cu-
ius diuina eloquentia persuasum est Attilae, ut
egrederetur. Qui interrogatus a suis, cur prae-
ter consuetudinem inflexus esset, atque tam hu-
militer Romani pontificis imperata faceret, re-
spondit, & confessus, quod uerum esset, ni-
[Spaltenumbruch] mirum se uidisse, Leone Ioquente, adstantem
alium quendam, habitu sacerdotali decoro quid
diuinum prae se ferentem, minantemque mor-
tem, nisi Leonis papae iussa capesseret. Alii tex-
tus habent, duos uiros apparuisse; alterum adextris,
a sinistris uero alterum; quorum uisione perterrito,
nihil sibi praeterea fuisse reliquum, quam quod
minaci uultu numen exigeret, ipse homo quam ci-
to persolueret; quod non esset mortalium faculta-
tis diuinitati resistere, uel in superos bellum in-
ferre. Testabantur quidem ipsum uera fateri in-
terrupta pauore atque concisa tremore uerba; tru-
cis atque inexorabilis uultus pallor, & robusti
audacisque animi improuisa deiectio, atque totius
simul corporis consternatio. Caeterum non de
duobus apostolis, sed de uno tantum, Petro uide-
licet, qui uisus sit Attilae, testatur PAVLVS
DIACONVS
in historia rerum Romanarum,
quam posuit appendicem ad Eutropium, in qua
eandem, eodemque modo narrat rei tunc gestae
seriem.
Jn den alten Editionen der historiae mi-
scellae,
welche pavlo diacono insgemein
zugeschrieben wird, ist dergleichen nichts anzutref-
fen: wie die Stelle, so aus henrici cani-
sii
Edition beym vorhergehenden §. not. 3. ange-
führet worden, zeiget. grvtervs aber hat in
seiner Edition, in den scriptoribus historiae au-
gustae,
angemercket, daß in einem MSC. der Bi-
bliothec zu Heydelberg, Attilae Einbruch in Jta-
[Ende Spaltensatz]
lien
4

Neundtes Buch. Geſchichte der Teutſchen,
Ehre gemacht2. Der Cardinal baronivs3 iſt aber damit nicht vergnuͤgt,
ſondern erzehlet ferner, Attila habe, als er gefraget worden, warum er ſich
ſo bald gewinnen laſſen, geſtanden, Es ſey ein alter Mann von groſſem An-
ſehen, in Prieſterlichem Habit bey Leone geweſen, der ihm gedrohet, und
ſolches Schrecken eingejaget, daß er alles eingegangen, was man gefordert.
Dergleichen Umſtaͤnde koͤnnen wohl einem Poeten, Mahler u. andern Kuͤnſtler zu
Statten kommen; (wie denn auch ſowohl der vortreffliche Mahler, raphael
von vrbino, als der beruͤhmte Bildhauer, algarde, durch Vorſtellung
dieſer Geſandtſchafft, ihre Kunſt in der Peters-Kirche zu Rom gewieſen haben4)
aber in einer wahrhafftigẽ Hiſtorie wird ihnen heutiges Tages wohl niemand Platz
goͤnnen. cassiodorvs hingegen thut, ohne Leonis zu gedencken, einer andern
Geſandſchafft Meldung, welche ſein Vater, und Aëtii Sohn Carpilio, verrichtet,
u. leget derſelben den Ruhm, des mit den Hunnen zu Stande gebrachten Friedens,
ohne Leonis zu gedencken, bey. Man muß alſo, wenn beyde Erzehlungen neben ein-
ander beſtehen ſollen, annehmen, daß zweymal Geſandten an Attilam ge-
ſchicket worden. Jm uͤbrigen vergißt cassiodorvs, oder wer ſonſt ſel-
bigen Brief abgefaſſet, die Gefahr, darinnen Jtalien geweſen, dergeſtalt,
daß er viel Ruͤhmens macht, wie muthig der erſte von dieſen Geſandten Attilam
ablauffen laſſen, gleich als wenn die Hunnen eine Bande Roͤmiſcher Soͤldner

geweſen
2 [Beginn Spaltensatz] Die Biſchoͤffe des Orients fuͤhren dieſen Um-
ſtand dem Pabſt Symmacho zu Gemuͤth, in epiſto-
la apud baronivm ad A. 512. n. 48. Si
enim, qui praeceſſit beatitudinem tuam, inter
fanctos conſtitutus Leo archiepiſcopus, ad Atti-
lam, tunc erronem barbarum, per ſe currere non
duxit indignum, ut captiuitatem corrigeret cor-
poralem, nec tantum Chriſtianorum, ſed & Iu-
daeorum
(ut credibile eſt) atque paganorum;
quanto magis feſtinare ad ſuam attinet ſanctita-
tem, non ad corporeae, quae bello ſit, captiuita-
tis correctionem atque conuerſionem, ſed anima-
rum quae captiuatae ſunt, uel quotidie captiuantur.
3 baronivs ad A. CCCCLII. n. 57. ſequ.
Sed & unde immaniſſimo regi tanta de deo ſcien-
tia, ut putauerit, obuianti antiſtiti eſſe cedendum?
dicam, quae prodant Romanae eccleſiae uetera mo-
numenta in eccleſiis publice legi, & annis ſingu-
lis repeti conſueta, quae ſic ſe habent:
Cum Ro-
mam ardenti furore Attila raperetur, iamque
copias ubi Mincius in Padum influit traiicere
pararet, occurrit ei pontiſex Leo, malorum
Italiae impendentium miſericordia motus: cu-
ius diuina eloquentia perſuaſum eſt Attilae, ut
egrederetur. Qui interrogatus a ſuis, cur prae-
ter conſuetudinem inflexus eſſet, atque tam hu-
militer Romani pontificis imperata faceret, re-
ſpondit, & confeſſus, quod uerum eſſet, ni-
[Spaltenumbruch] mirum ſe uidiſſe, Leone Ioquente, adſtantem
alium quendam, habitu ſacerdotali decoro quid
diuinum prae ſe ferentem, minantemque mor-
tem, niſi Leonis papae iuſſa capeſſeret. Alii tex-
tus habent, duos uiros apparuiſſe; alterum adextris,
a ſiniſtris uero alterum; quorum uiſione perterrito,
nihil ſibi praeterea fuiſſe reliquum, quam quod
minaci uultu numen exigeret, ipſe homo quam ci-
to perſolueret; quod non eſſet mortalium faculta-
tis diuinitati reſiſtere, uel in ſuperos bellum in-
ferre. Teſtabantur quidem ipſum uera fateri in-
terrupta pauore atque conciſa tremore uerba; tru-
cis atque inexorabilis uultus pallor, & robuſti
audacisque animi improuiſa deiectio, atque totius
ſimul corporis conſternatio. Caeterum non de
duobus apoſtolis, ſed de uno tantum, Petro uide-
licet, qui uiſus ſit Attilae, teſtatur PAVLVS
DIACONVS
in hiſtoria rerum Romanarum,
quam poſuit appendicem ad Eutropium, in qua
eandem, eodemque modo narrat rei tunc geſtae
ſeriem.
Jn den alten Editionen der hiſtoriae mi-
ſcellae,
welche pavlo diacono insgemein
zugeſchrieben wird, iſt dergleichen nichts anzutref-
fen: wie die Stelle, ſo aus henrici cani-
sii
Edition beym vorhergehenden §. not. 3. ange-
fuͤhret worden, zeiget. grvtervs aber hat in
ſeiner Edition, in den ſcriptoribus hiſtoriae au-
guſtae,
angemercket, daß in einem MSC. der Bi-
bliothec zu Heydelberg, Attilae Einbruch in Jta-
[Ende Spaltensatz]
lien
4
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0474" n="440"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Neundtes Buch. Ge&#x017F;chichte der Teut&#x017F;chen,</hi></fw><lb/>
Ehre gemacht<note place="foot" n="2"><cb type="start"/>
Die Bi&#x017F;cho&#x0364;ffe des Orients fu&#x0364;hren die&#x017F;en Um-<lb/>
&#x017F;tand dem Pab&#x017F;t <hi rendition="#aq">Symmacho</hi> zu Gemu&#x0364;th, <hi rendition="#aq">in epi&#x017F;to-<lb/>
la apud <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">baronivm</hi></hi> ad A. 512. n. 48. <hi rendition="#i">Si<lb/>
enim, qui praece&#x017F;&#x017F;it beatitudinem tuam, inter<lb/>
fanctos con&#x017F;titutus Leo archiepi&#x017F;copus, ad Atti-<lb/>
lam, tunc erronem barbarum, per &#x017F;e currere non<lb/>
duxit indignum, ut captiuitatem corrigeret cor-<lb/>
poralem, nec tantum Chri&#x017F;tianorum, &#x017F;ed &amp; Iu-<lb/>
daeorum</hi> (<hi rendition="#i">ut credibile e&#x017F;t</hi>) <hi rendition="#i">atque paganorum;<lb/>
quanto magis fe&#x017F;tinare ad &#x017F;uam attinet &#x017F;anctita-<lb/>
tem, non ad corporeae, quae bello &#x017F;it, captiuita-<lb/>
tis correctionem atque conuer&#x017F;ionem, &#x017F;ed anima-<lb/>
rum quae captiuatae &#x017F;unt, uel quotidie captiuantur.</hi></hi></note>. Der Cardinal <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">baronivs</hi></hi></hi><note xml:id="FN474_03_01" next="#FN474_03_02" place="foot" n="3"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">baronivs</hi></hi> ad A. CCCCLII. n. 57. &#x017F;equ.<lb/><hi rendition="#i">Sed &amp; unde immani&#x017F;&#x017F;imo regi tanta de deo &#x017F;cien-<lb/>
tia, ut putauerit, obuianti anti&#x017F;titi e&#x017F;&#x017F;e cedendum?<lb/>
dicam, quae prodant Romanae eccle&#x017F;iae uetera mo-<lb/>
numenta in eccle&#x017F;iis publice legi, &amp; annis &#x017F;ingu-<lb/>
lis repeti con&#x017F;ueta, quae &#x017F;ic &#x017F;e habent:</hi> Cum Ro-<lb/>
mam ardenti furore Attila raperetur, iamque<lb/>
copias ubi Mincius in Padum influit traiicere<lb/>
pararet, occurrit ei ponti&#x017F;ex Leo, malorum<lb/>
Italiae impendentium mi&#x017F;ericordia motus: cu-<lb/>
ius diuina eloquentia per&#x017F;ua&#x017F;um e&#x017F;t Attilae, ut<lb/>
egrederetur. Qui interrogatus a &#x017F;uis, cur prae-<lb/>
ter con&#x017F;uetudinem inflexus e&#x017F;&#x017F;et, atque tam hu-<lb/>
militer Romani pontificis imperata faceret, re-<lb/>
&#x017F;pondit, &amp; confe&#x017F;&#x017F;us, quod uerum e&#x017F;&#x017F;et, ni-<lb/><cb/>
mirum &#x017F;e uidi&#x017F;&#x017F;e, Leone Ioquente, ad&#x017F;tantem<lb/>
alium quendam, habitu &#x017F;acerdotali decoro quid<lb/>
diuinum prae &#x017F;e ferentem, minantemque mor-<lb/>
tem, ni&#x017F;i Leonis papae iu&#x017F;&#x017F;a cape&#x017F;&#x017F;eret. <hi rendition="#i">Alii tex-<lb/>
tus habent, duos uiros apparui&#x017F;&#x017F;e; alterum adextris,<lb/>
a &#x017F;ini&#x017F;tris uero alterum; quorum ui&#x017F;ione perterrito,<lb/>
nihil &#x017F;ibi praeterea fui&#x017F;&#x017F;e reliquum, quam quod<lb/>
minaci uultu numen exigeret, ip&#x017F;e homo quam ci-<lb/>
to per&#x017F;olueret; quod non e&#x017F;&#x017F;et mortalium faculta-<lb/>
tis diuinitati re&#x017F;i&#x017F;tere, uel in &#x017F;uperos bellum in-<lb/>
ferre. Te&#x017F;tabantur quidem ip&#x017F;um uera fateri in-<lb/>
terrupta pauore atque conci&#x017F;a tremore uerba; tru-<lb/>
cis atque inexorabilis uultus pallor, &amp; robu&#x017F;ti<lb/>
audacisque animi improui&#x017F;a deiectio, atque totius<lb/>
&#x017F;imul corporis con&#x017F;ternatio. Caeterum non de<lb/>
duobus apo&#x017F;tolis, &#x017F;ed de uno tantum, Petro uide-<lb/>
licet, qui ui&#x017F;us &#x017F;it Attilae, te&#x017F;tatur <hi rendition="#g">PAVLVS<lb/>
DIACONVS</hi> in hi&#x017F;toria rerum Romanarum,<lb/>
quam po&#x017F;uit appendicem ad Eutropium, in qua<lb/>
eandem, eodemque modo narrat rei tunc ge&#x017F;tae<lb/>
&#x017F;eriem.</hi></hi> Jn den alten Editionen der <hi rendition="#aq">hi&#x017F;toriae mi-<lb/>
&#x017F;cellae,</hi> welche <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">pavlo diacono</hi></hi></hi> insgemein<lb/>
zuge&#x017F;chrieben wird, i&#x017F;t dergleichen nichts anzutref-<lb/>
fen: wie die Stelle, &#x017F;o aus <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">henrici cani-<lb/>
sii</hi></hi></hi> Edition beym vorhergehenden §. <hi rendition="#aq">not.</hi> 3. ange-<lb/>
fu&#x0364;hret worden, zeiget. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">grvtervs</hi></hi></hi> aber hat in<lb/>
&#x017F;einer Edition, in den <hi rendition="#aq">&#x017F;criptoribus hi&#x017F;toriae au-<lb/>
gu&#x017F;tae,</hi> angemercket, daß in einem <hi rendition="#aq">MSC.</hi> der Bi-<lb/>
bliothec zu Heydelberg, <hi rendition="#aq">Attilae</hi> Einbruch in Jta-<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">lien</fw><cb type="end"/>
</note> i&#x017F;t aber damit nicht vergnu&#x0364;gt,<lb/>
&#x017F;ondern erzehlet ferner, <hi rendition="#aq">Attila</hi> habe, als er gefraget worden, warum er &#x017F;ich<lb/>
&#x017F;o bald gewinnen la&#x017F;&#x017F;en, ge&#x017F;tanden, Es &#x017F;ey ein alter Mann von gro&#x017F;&#x017F;em An-<lb/>
&#x017F;ehen, in Prie&#x017F;terlichem Habit bey <hi rendition="#aq">Leone</hi> gewe&#x017F;en, der ihm gedrohet, und<lb/>
&#x017F;olches Schrecken eingejaget, daß er alles eingegangen, was man gefordert.<lb/>
Dergleichen Um&#x017F;ta&#x0364;nde ko&#x0364;nnen wohl einem Poeten, Mahler u. andern Ku&#x0364;n&#x017F;tler zu<lb/>
Statten kommen; (wie denn auch &#x017F;owohl der vortreffliche Mahler, <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">raphael</hi></hi></hi><lb/>
von <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">vrbino,</hi></hi></hi> als der beru&#x0364;hmte Bildhauer, <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">algarde,</hi></hi></hi> durch Vor&#x017F;tellung<lb/>
die&#x017F;er Ge&#x017F;andt&#x017F;chafft, ihre Kun&#x017F;t in der Peters-Kirche zu Rom gewie&#x017F;en haben<note xml:id="FN474_04_01" next="#FN474_04_02" place="foot" n="4"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der nächsten Seite.</note>)<lb/>
aber in einer wahrhafftige&#x0303; Hi&#x017F;torie wird ihnen heutiges Tages wohl niemand Platz<lb/>
go&#x0364;nnen. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">cassiodorvs</hi></hi></hi> hingegen thut, ohne <hi rendition="#aq">Leonis</hi> zu gedencken, einer andern<lb/>
Ge&#x017F;and&#x017F;chafft Meldung, welche &#x017F;ein Vater, und <hi rendition="#aq">Aëtii</hi> Sohn <hi rendition="#aq">Carpilio,</hi> verrichtet,<lb/>
u. leget der&#x017F;elben den Ruhm, des mit den Hunnen zu Stande gebrachten Friedens,<lb/>
ohne <hi rendition="#aq">Leonis</hi> zu gedencken, bey. Man muß al&#x017F;o, wenn beyde Erzehlungen neben ein-<lb/>
ander be&#x017F;tehen &#x017F;ollen, annehmen, daß zweymal Ge&#x017F;andten an <hi rendition="#aq">Attilam</hi> ge-<lb/>
&#x017F;chicket worden. Jm u&#x0364;brigen vergißt <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">cassiodorvs,</hi></hi></hi> oder wer &#x017F;on&#x017F;t &#x017F;el-<lb/>
bigen Brief abgefa&#x017F;&#x017F;et, die Gefahr, darinnen Jtalien gewe&#x017F;en, derge&#x017F;talt,<lb/>
daß er viel Ru&#x0364;hmens macht, wie muthig der er&#x017F;te von die&#x017F;en Ge&#x017F;andten <hi rendition="#aq">Attilam</hi><lb/>
ablauffen la&#x017F;&#x017F;en, gleich als wenn die Hunnen eine Bande Ro&#x0364;mi&#x017F;cher So&#x0364;ldner<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">gewe&#x017F;en</fw><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[440/0474] Neundtes Buch. Geſchichte der Teutſchen, Ehre gemacht 2. Der Cardinal baronivs 3 iſt aber damit nicht vergnuͤgt, ſondern erzehlet ferner, Attila habe, als er gefraget worden, warum er ſich ſo bald gewinnen laſſen, geſtanden, Es ſey ein alter Mann von groſſem An- ſehen, in Prieſterlichem Habit bey Leone geweſen, der ihm gedrohet, und ſolches Schrecken eingejaget, daß er alles eingegangen, was man gefordert. Dergleichen Umſtaͤnde koͤnnen wohl einem Poeten, Mahler u. andern Kuͤnſtler zu Statten kommen; (wie denn auch ſowohl der vortreffliche Mahler, raphael von vrbino, als der beruͤhmte Bildhauer, algarde, durch Vorſtellung dieſer Geſandtſchafft, ihre Kunſt in der Peters-Kirche zu Rom gewieſen haben 4) aber in einer wahrhafftigẽ Hiſtorie wird ihnen heutiges Tages wohl niemand Platz goͤnnen. cassiodorvs hingegen thut, ohne Leonis zu gedencken, einer andern Geſandſchafft Meldung, welche ſein Vater, und Aëtii Sohn Carpilio, verrichtet, u. leget derſelben den Ruhm, des mit den Hunnen zu Stande gebrachten Friedens, ohne Leonis zu gedencken, bey. Man muß alſo, wenn beyde Erzehlungen neben ein- ander beſtehen ſollen, annehmen, daß zweymal Geſandten an Attilam ge- ſchicket worden. Jm uͤbrigen vergißt cassiodorvs, oder wer ſonſt ſel- bigen Brief abgefaſſet, die Gefahr, darinnen Jtalien geweſen, dergeſtalt, daß er viel Ruͤhmens macht, wie muthig der erſte von dieſen Geſandten Attilam ablauffen laſſen, gleich als wenn die Hunnen eine Bande Roͤmiſcher Soͤldner geweſen 2 Die Biſchoͤffe des Orients fuͤhren dieſen Um- ſtand dem Pabſt Symmacho zu Gemuͤth, in epiſto- la apud baronivm ad A. 512. n. 48. Si enim, qui praeceſſit beatitudinem tuam, inter fanctos conſtitutus Leo archiepiſcopus, ad Atti- lam, tunc erronem barbarum, per ſe currere non duxit indignum, ut captiuitatem corrigeret cor- poralem, nec tantum Chriſtianorum, ſed & Iu- daeorum (ut credibile eſt) atque paganorum; quanto magis feſtinare ad ſuam attinet ſanctita- tem, non ad corporeae, quae bello ſit, captiuita- tis correctionem atque conuerſionem, ſed anima- rum quae captiuatae ſunt, uel quotidie captiuantur. 3 baronivs ad A. CCCCLII. n. 57. ſequ. Sed & unde immaniſſimo regi tanta de deo ſcien- tia, ut putauerit, obuianti antiſtiti eſſe cedendum? dicam, quae prodant Romanae eccleſiae uetera mo- numenta in eccleſiis publice legi, & annis ſingu- lis repeti conſueta, quae ſic ſe habent: Cum Ro- mam ardenti furore Attila raperetur, iamque copias ubi Mincius in Padum influit traiicere pararet, occurrit ei pontiſex Leo, malorum Italiae impendentium miſericordia motus: cu- ius diuina eloquentia perſuaſum eſt Attilae, ut egrederetur. Qui interrogatus a ſuis, cur prae- ter conſuetudinem inflexus eſſet, atque tam hu- militer Romani pontificis imperata faceret, re- ſpondit, & confeſſus, quod uerum eſſet, ni- mirum ſe uidiſſe, Leone Ioquente, adſtantem alium quendam, habitu ſacerdotali decoro quid diuinum prae ſe ferentem, minantemque mor- tem, niſi Leonis papae iuſſa capeſſeret. Alii tex- tus habent, duos uiros apparuiſſe; alterum adextris, a ſiniſtris uero alterum; quorum uiſione perterrito, nihil ſibi praeterea fuiſſe reliquum, quam quod minaci uultu numen exigeret, ipſe homo quam ci- to perſolueret; quod non eſſet mortalium faculta- tis diuinitati reſiſtere, uel in ſuperos bellum in- ferre. Teſtabantur quidem ipſum uera fateri in- terrupta pauore atque conciſa tremore uerba; tru- cis atque inexorabilis uultus pallor, & robuſti audacisque animi improuiſa deiectio, atque totius ſimul corporis conſternatio. Caeterum non de duobus apoſtolis, ſed de uno tantum, Petro uide- licet, qui uiſus ſit Attilae, teſtatur PAVLVS DIACONVS in hiſtoria rerum Romanarum, quam poſuit appendicem ad Eutropium, in qua eandem, eodemque modo narrat rei tunc geſtae ſeriem. Jn den alten Editionen der hiſtoriae mi- ſcellae, welche pavlo diacono insgemein zugeſchrieben wird, iſt dergleichen nichts anzutref- fen: wie die Stelle, ſo aus henrici cani- sii Edition beym vorhergehenden §. not. 3. ange- fuͤhret worden, zeiget. grvtervs aber hat in ſeiner Edition, in den ſcriptoribus hiſtoriae au- guſtae, angemercket, daß in einem MSC. der Bi- bliothec zu Heydelberg, Attilae Einbruch in Jta- lien 4

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/474
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 440. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/474>, abgerufen am 16.07.2024.