Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite
Neundtes Buch. Geschichte der Teutschen,

XXII. Da der Hunnen Einfall Theodosium gehindert, gegen
Nachhohlung
der Hunnischen
Geschichte.
die Vandalen in Africa mit Nachdruck etwas zu unternehmen, und inskünff-
tige Attila an den Geschichten der Teutschen so grossen Antheil haben wird,
müssen wir die Historie der Hunnen hier kürtzlich nachhohlen, nachdem, an
gehörigem Ort, ihre Einbrüche in Europa, und Siege gegen die Gothen, be-
mercket worden1. Es ist zwar nicht möglich, eine vollständige Ordnung her-
aus zu bringen, weil die Hunnen nicht alle unter einem Könige gestanden; es
wird aber auch solches zu unserm Zweck nicht erfordert. Ungefähr ums Jahr
428 hat Attila, mit seinem Bruder Bleda, zu herrschen angefangen. Jn
selbigem Jahr vollzog Theodosius zu Margus, einer Stadt in Moesien, an
der Donau, mit den Hunnen die Friedens-Tractaten2, die er bereits mit
Attilae Vorfahren, dem Könige Rua, angefangen: und stund ihnen unter
andern Bedingungen jährlich eine Pension von 700. Pfund Goldes zu. Un-
ter diesen beyden Fürsten ist der Ruhm, und die Gewalt der Hunnen erst
recht groß geworden. Wie weit sie gegen Norden eygentlich um sich gegrief-
fen, ist nicht so genau auszumachen. Was aber die Provintzen des Römi-
schen Reichs anbetrifft, so haben beyde im Jahr 442. einen Einfall in Thra-
3
4
5

cien,
[Beginn Spaltensatz] aber Cöln in der Feinde Gewalt geblieben, erhel-
let ferner aus salviani Briefe, in welchem er
einen jungen Menschen, der von Cöln gebürtig
war, seinen guten Freunden bestens empfielet:
epistola I. p. 170. Adolescens, quem ad uos misi,
Agrippinae cum suis captus est, quondam inter
suos non parui nominis, familia non obscurus, do-
mo non despicabilis, & de quo aliquid fortasse
amplius dicerem, nisi propinquus meus esset. Hoc
enim sit, ut minus dicam, ne de me ipso dicere ui-
dear, de illo plura dicendo. Matrem ergo is de
quo dico, Agrippinae uiduam reliquit, probam,
honestam, & de qua forsitan andacter dicere ua-
leam, uere uiduam. Nam praeter caeteras casti-
moniae sapientiaeque uirtutes, est etiam fide no-
bilis, quae omnibus semper ornatibus ornamento
est: quia sine hac nihil tam ornatum est, quod
ornare possit. Haec ergo, ut audio, tantae illic
inopiae atque egestatis est, ut ei nec residendi nec
abeundi facultas suppetat: quia nihil est, quod
uel ad uictum uel ad fugam opituletur. Solum est,
quod mercenario opere uictum quaeritans, uxori-
bus barbarorum locatitias manus subdit. Ita licet
per dei misericordiam uinculis captiuitatis exemta
sit, cum iam non seruiat conditione, seruit pau-
pertate.
1 §. XXII. 1. Siehe oben im VII. Buch §. 16.
2 priscvs p. 47. B. Cum autem, mortuo
Rua, Hunnorum regnum ad Attilam peruenisset,
senatus decreuit, Plintham legationem ad Atti-
lam exequi.
Er beschreibet hernach, wie der Frie-
[Spaltenumbruch] be zu Margus gemacht worden: Itaque placuit,
profugos e Scythis, etiam qui multo ante profu-
gerant, una cum captiuis Romanis, qui non solu-
to redemptionis pretio, ad sua redierant, dedi:
aut pro uno quoque captiuo Romano, his qui eum
bello ceperant, octo aureos dari, Romanos belli
societatem cum barbara gente, quae bellum cum
Hunnis gerat, non facere. Conuentus ad merca-
tus paribus legibus celebrari, & in tuto Romanos
& Hunnos esse. Vt foedera rata maneant & ob-
seruentur, tributi nomine, septingentas auri li-
bras uno quoque anno Scytharum regibus, a Ro-
manis pendi; cum antea tributum annuum non
fuisset, nisi trecentarum quinquaginta librarum.
His conditionibus pacem Romani & Hunni pepi-
gerunt.
3 marcellinvs comes giebt davon fol-
gende Nachricht. evdoxio & dioscoro coss. (442)
Bleda & Attila fratres, multarumque gentium
reges, Illyricum, Thraciamque depopulati sunt.
4 idem l. c. valentiniano VI. &
nomo coss. (445.) Bleda, rex Hunnorum, At-
tilae, fratris sui insidiis interimitur.
5 idem l. c. ardabvre & callepio coss.
(447.) Ingens bellum & priore maius per Atti-
lam regem nostris inflictum, pene totam Euro-
pam, excisis, inuasisque ciuitatibus, atque castel-
lis conrasit.
Et post pauca: Attila rex usque
ad Thermopolim infestus aduenit. Arnegisclus

[Ende Spaltensatz]
magister
Neundtes Buch. Geſchichte der Teutſchen,

XXII. Da der Hunnen Einfall Theodoſium gehindert, gegen
Nachhohlung
der Hunniſchẽ
Geſchichte.
die Vandalen in Africa mit Nachdruck etwas zu unternehmen, und inskuͤnff-
tige Attila an den Geſchichten der Teutſchen ſo groſſen Antheil haben wird,
muͤſſen wir die Hiſtorie der Hunnen hier kuͤrtzlich nachhohlen, nachdem, an
gehoͤrigem Ort, ihre Einbruͤche in Europa, und Siege gegen die Gothen, be-
mercket worden1. Es iſt zwar nicht moͤglich, eine vollſtaͤndige Ordnung her-
aus zu bringen, weil die Hunnen nicht alle unter einem Koͤnige geſtanden; es
wird aber auch ſolches zu unſerm Zweck nicht erfordert. Ungefaͤhr ums Jahr
428 hat Attila, mit ſeinem Bruder Bleda, zu herrſchen angefangen. Jn
ſelbigem Jahr vollzog Theodoſius zu Margus, einer Stadt in Moeſien, an
der Donau, mit den Hunnen die Friedens-Tractaten2, die er bereits mit
Attilae Vorfahren, dem Koͤnige Rua, angefangen: und ſtund ihnen unter
andern Bedingungen jaͤhrlich eine Penſion von 700. Pfund Goldes zu. Un-
ter dieſen beyden Fuͤrſten iſt der Ruhm, und die Gewalt der Hunnen erſt
recht groß geworden. Wie weit ſie gegen Norden eygentlich um ſich gegrief-
fen, iſt nicht ſo genau auszumachen. Was aber die Provintzen des Roͤmi-
ſchen Reichs anbetrifft, ſo haben beyde im Jahr 442. einen Einfall in Thra-
3
4
5

cien,
[Beginn Spaltensatz] aber Coͤln in der Feinde Gewalt geblieben, erhel-
let ferner aus salviani Briefe, in welchem er
einen jungen Menſchen, der von Coͤln gebuͤrtig
war, ſeinen guten Freunden beſtens empfielet:
epiſtola I. p. 170. Adoleſcens, quem ad uos miſi,
Agrippinae cum ſuis captus eſt, quondam inter
ſuos non parui nominis, familia non obſcurus, do-
mo non deſpicabilis, & de quo aliquid fortaſſe
amplius dicerem, niſi propinquus meus eſſet. Hoc
enim ſit, ut minus dicam, ne de me ipſo dicere ui-
dear, de illo plura dicendo. Matrem ergo is de
quo dico, Agrippinae uiduam reliquit, probam,
honeſtam, & de qua forſitan andacter dicere ua-
leam, uere uiduam. Nam praeter caeteras caſti-
moniae ſapientiaeque uirtutes, eſt etiam fide no-
bilis, quae omnibus ſemper ornatibus ornamento
eſt: quia ſine hac nihil tam ornatum eſt, quod
ornare poſſit. Haec ergo, ut audio, tantae illic
inopiae atque egeſtatis eſt, ut ei nec reſidendi nec
abeundi facultas ſuppetat: quia nihil eſt, quod
uel ad uictum uel ad fugam opituletur. Solum eſt,
quod mercenario opere uictum quaeritans, uxori-
bus barbarorum locatitias manus ſubdit. Ita licet
per dei miſericordiam uinculis captiuitatis exemta
ſit, cum iam non ſeruiat conditione, ſeruit pau-
pertate.
1 §. XXII. 1. Siehe oben im VII. Buch §. 16.
2 priscvs p. 47. B. Cum autem, mortuo
Rua, Hunnorum regnum ad Attilam perueniſſet,
ſenatus decreuit, Plintham legationem ad Atti-
lam exequi.
Er beſchreibet hernach, wie der Frie-
[Spaltenumbruch] be zu Margus gemacht worden: Itaque placuit,
profugos e Scythis, etiam qui multo ante profu-
gerant, una cum captiuis Romanis, qui non ſolu-
to redemptionis pretio, ad ſua redierant, dedi:
aut pro uno quoque captiuo Romano, his qui eum
bello ceperant, octo aureos dari, Romanos belli
ſocietatem cum barbara gente, quae bellum cum
Hunnis gerat, non facere. Conuentus ad merca-
tus paribus legibus celebrari, & in tuto Romanos
& Hunnos eſſe. Vt foedera rata maneant & ob-
ſeruentur, tributi nomine, ſeptingentas auri li-
bras uno quoque anno Scytharum regibus, a Ro-
manis pendi; cum antea tributum annuum non
fuiſſet, niſi trecentarum quinquaginta librarum.
His conditionibus pacem Romani & Hunni pepi-
gerunt.
3 marcellinvs comes giebt davon fol-
gende Nachricht. evdoxio & dioscoro coss. (442)
Bleda & Attila fratres, multarumque gentium
reges, Illyricum, Thraciamque depopulati ſunt.
4 idem l. c. valentiniano VI. &
nomo coss. (445.) Bleda, rex Hunnorum, At-
tilae, fratris ſui inſidiis interimitur.
5 idem l. c. ardabvre & callepio coss.
(447.) Ingens bellum & priore maius per Atti-
lam regem noſtris inflictum, pene totam Euro-
pam, exciſis, inuaſisque ciuitatibus, atque caſtel-
lis conraſit.
Et poſt pauca: Attila rex usque
ad Thermopolim infeſtus aduenit. Arnegiſclus

[Ende Spaltensatz]
magiſter
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <pb facs="#f0456" n="422"/>
          <fw place="top" type="header"> <hi rendition="#b">Neundtes Buch. Ge&#x017F;chichte der Teut&#x017F;chen,</hi> </fw><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XXII.</hi> Da der Hunnen Einfall <hi rendition="#aq">Theodo&#x017F;ium</hi> gehindert, gegen<lb/><note place="left">Nachhohlung<lb/>
der Hunni&#x017F;che&#x0303;<lb/>
Ge&#x017F;chichte.</note>die Vandalen in Africa mit Nachdruck etwas zu unternehmen, und insku&#x0364;nff-<lb/>
tige <hi rendition="#aq">Attila</hi> an den Ge&#x017F;chichten der Teut&#x017F;chen &#x017F;o gro&#x017F;&#x017F;en Antheil haben wird,<lb/>
mu&#x0364;&#x017F;&#x017F;en wir die Hi&#x017F;torie der Hunnen hier ku&#x0364;rtzlich nachhohlen, nachdem, an<lb/>
geho&#x0364;rigem Ort, ihre Einbru&#x0364;che in Europa, und Siege gegen die Gothen, be-<lb/>
mercket worden<note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XXII</hi>. 1. Siehe oben im <hi rendition="#aq">VII.</hi> Buch §. 16.</note>. Es i&#x017F;t zwar nicht mo&#x0364;glich, eine voll&#x017F;ta&#x0364;ndige Ordnung her-<lb/>
aus zu bringen, weil die Hunnen nicht alle unter einem Ko&#x0364;nige ge&#x017F;tanden; es<lb/>
wird aber auch &#x017F;olches zu un&#x017F;erm Zweck nicht erfordert. Ungefa&#x0364;hr ums Jahr<lb/>
428 hat <hi rendition="#aq">Attila,</hi> mit &#x017F;einem Bruder <hi rendition="#aq">Bleda,</hi> zu herr&#x017F;chen angefangen. Jn<lb/>
&#x017F;elbigem Jahr vollzog <hi rendition="#aq">Theodo&#x017F;ius</hi> zu Margus, einer Stadt in Moe&#x017F;ien, an<lb/>
der Donau, mit den Hunnen die Friedens-Tractaten<note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">priscvs</hi></hi> p. 47. B. <hi rendition="#i">Cum autem, mortuo<lb/>
Rua, Hunnorum regnum ad Attilam perueni&#x017F;&#x017F;et,<lb/>
&#x017F;enatus decreuit, Plintham legationem ad Atti-<lb/>
lam exequi.</hi></hi> Er be&#x017F;chreibet hernach, wie der Frie-<lb/><cb/>
be zu <hi rendition="#aq">Margus</hi> gemacht worden: <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Itaque placuit,<lb/>
profugos e Scythis, etiam qui multo ante profu-<lb/>
gerant, una cum captiuis Romanis, qui non &#x017F;olu-<lb/>
to redemptionis pretio, ad &#x017F;ua redierant, dedi:<lb/>
aut pro uno quoque captiuo Romano, his qui eum<lb/>
bello ceperant, octo aureos dari, Romanos belli<lb/>
&#x017F;ocietatem cum barbara gente, quae bellum cum<lb/>
Hunnis gerat, non facere. Conuentus ad merca-<lb/>
tus paribus legibus celebrari, &amp; in tuto Romanos<lb/>
&amp; Hunnos e&#x017F;&#x017F;e. Vt foedera rata maneant &amp; ob-<lb/>
&#x017F;eruentur, tributi nomine, &#x017F;eptingentas auri li-<lb/>
bras uno quoque anno Scytharum regibus, a Ro-<lb/>
manis pendi; cum antea tributum annuum non<lb/>
fui&#x017F;&#x017F;et, ni&#x017F;i trecentarum quinquaginta librarum.<lb/>
His conditionibus pacem Romani &amp; Hunni pepi-<lb/>
gerunt.</hi></hi></note>, die er bereits mit<lb/><hi rendition="#aq">Attilae</hi> Vorfahren, dem Ko&#x0364;nige Rua, angefangen: und &#x017F;tund ihnen unter<lb/>
andern Bedingungen ja&#x0364;hrlich eine <hi rendition="#aq">Pen&#x017F;ion</hi> von 700. Pfund Goldes zu. Un-<lb/>
ter die&#x017F;en beyden Fu&#x0364;r&#x017F;ten i&#x017F;t der Ruhm, und die Gewalt der Hunnen er&#x017F;t<lb/>
recht groß geworden. Wie weit &#x017F;ie gegen Norden eygentlich um &#x017F;ich gegrief-<lb/>
fen, i&#x017F;t nicht &#x017F;o genau auszumachen. Was aber die Provintzen des Ro&#x0364;mi-<lb/>
&#x017F;chen Reichs anbetrifft, &#x017F;o haben beyde im Jahr 442. einen Einfall in Thra-<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">cien,</fw><lb/><note xml:id="FN455_08_02" prev="#FN455_08_01" place="foot" n="8"><cb type="start"/>
aber Co&#x0364;ln in der Feinde Gewalt geblieben, erhel-<lb/>
let ferner aus <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">salviani</hi></hi></hi> Briefe, in welchem er<lb/>
einen jungen Men&#x017F;chen, der von Co&#x0364;ln gebu&#x0364;rtig<lb/>
war, &#x017F;einen guten Freunden be&#x017F;tens empfielet:<lb/><hi rendition="#aq">epi&#x017F;tola I. p. 170. <hi rendition="#i">Adole&#x017F;cens, quem ad uos mi&#x017F;i,<lb/>
Agrippinae cum &#x017F;uis captus e&#x017F;t, quondam inter<lb/>
&#x017F;uos non parui nominis, familia non ob&#x017F;curus, do-<lb/>
mo non de&#x017F;picabilis, &amp; de quo aliquid forta&#x017F;&#x017F;e<lb/>
amplius dicerem, ni&#x017F;i propinquus meus e&#x017F;&#x017F;et. Hoc<lb/>
enim &#x017F;it, ut minus dicam, ne de me ip&#x017F;o dicere ui-<lb/>
dear, de illo plura dicendo. Matrem ergo is de<lb/>
quo dico, Agrippinae uiduam reliquit, probam,<lb/>
hone&#x017F;tam, &amp; de qua for&#x017F;itan andacter dicere ua-<lb/>
leam, uere uiduam. Nam praeter caeteras ca&#x017F;ti-<lb/>
moniae &#x017F;apientiaeque uirtutes, e&#x017F;t etiam fide no-<lb/>
bilis, quae omnibus &#x017F;emper ornatibus ornamento<lb/>
e&#x017F;t: quia &#x017F;ine hac nihil tam ornatum e&#x017F;t, quod<lb/>
ornare po&#x017F;&#x017F;it. Haec ergo, ut audio, tantae illic<lb/>
inopiae atque ege&#x017F;tatis e&#x017F;t, ut ei nec re&#x017F;idendi nec<lb/>
abeundi facultas &#x017F;uppetat: quia nihil e&#x017F;t, quod<lb/>
uel ad uictum uel ad fugam opituletur. Solum e&#x017F;t,<lb/>
quod mercenario opere uictum quaeritans, uxori-<lb/>
bus barbarorum locatitias manus &#x017F;ubdit. Ita licet<lb/>
per dei mi&#x017F;ericordiam uinculis captiuitatis exemta<lb/>
&#x017F;it, cum iam non &#x017F;eruiat conditione, &#x017F;eruit pau-<lb/>
pertate.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN456_03_01" next="#FN456_03_02" place="foot" n="3"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">marcellinvs</hi></hi> comes</hi> giebt davon fol-<lb/>
gende Nachricht. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">evdoxio &amp; dioscoro coss.</hi> (442)<lb/><hi rendition="#i">Bleda &amp; Attila fratres, multarumque gentium<lb/>
reges, Illyricum, Thraciamque depopulati &#x017F;unt.</hi></hi><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der nächsten Seite.</note></note><lb/><note xml:id="FN456_04_01" next="#FN456_04_02" place="foot" n="4"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">idem</hi></hi> l. c. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">valentiniano</hi></hi> VI. &amp;<lb/><hi rendition="#k">nomo coss.</hi> (445.) <hi rendition="#i">Bleda, rex Hunnorum, At-<lb/>
tilae, fratris &#x017F;ui in&#x017F;idiis interimitur.</hi></hi><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der nächsten Seite.</note></note><lb/><note xml:id="FN456_05_01" next="#FN456_05_02" place="foot" n="5"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">idem</hi></hi> l. c. <hi rendition="#k">ardabvre &amp; callepio coss.</hi><lb/>
(447.) <hi rendition="#i">Ingens bellum &amp; priore maius per Atti-<lb/>
lam regem no&#x017F;tris inflictum, pene totam Euro-<lb/>
pam, exci&#x017F;is, inua&#x017F;isque ciuitatibus, atque ca&#x017F;tel-<lb/>
lis conra&#x017F;it.</hi> Et po&#x017F;t pauca: <hi rendition="#i">Attila rex usque<lb/>
ad Thermopolim infe&#x017F;tus aduenit. Arnegi&#x017F;clus</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">magi&#x017F;ter</hi></hi></fw><cb type="end"/><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der nächsten Seite.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[422/0456] Neundtes Buch. Geſchichte der Teutſchen, XXII. Da der Hunnen Einfall Theodoſium gehindert, gegen die Vandalen in Africa mit Nachdruck etwas zu unternehmen, und inskuͤnff- tige Attila an den Geſchichten der Teutſchen ſo groſſen Antheil haben wird, muͤſſen wir die Hiſtorie der Hunnen hier kuͤrtzlich nachhohlen, nachdem, an gehoͤrigem Ort, ihre Einbruͤche in Europa, und Siege gegen die Gothen, be- mercket worden 1. Es iſt zwar nicht moͤglich, eine vollſtaͤndige Ordnung her- aus zu bringen, weil die Hunnen nicht alle unter einem Koͤnige geſtanden; es wird aber auch ſolches zu unſerm Zweck nicht erfordert. Ungefaͤhr ums Jahr 428 hat Attila, mit ſeinem Bruder Bleda, zu herrſchen angefangen. Jn ſelbigem Jahr vollzog Theodoſius zu Margus, einer Stadt in Moeſien, an der Donau, mit den Hunnen die Friedens-Tractaten 2, die er bereits mit Attilae Vorfahren, dem Koͤnige Rua, angefangen: und ſtund ihnen unter andern Bedingungen jaͤhrlich eine Penſion von 700. Pfund Goldes zu. Un- ter dieſen beyden Fuͤrſten iſt der Ruhm, und die Gewalt der Hunnen erſt recht groß geworden. Wie weit ſie gegen Norden eygentlich um ſich gegrief- fen, iſt nicht ſo genau auszumachen. Was aber die Provintzen des Roͤmi- ſchen Reichs anbetrifft, ſo haben beyde im Jahr 442. einen Einfall in Thra- cien, 8 3 4 5 Nachhohlung der Hunniſchẽ Geſchichte. 1 §. XXII. 1. Siehe oben im VII. Buch §. 16. 2 priscvs p. 47. B. Cum autem, mortuo Rua, Hunnorum regnum ad Attilam perueniſſet, ſenatus decreuit, Plintham legationem ad Atti- lam exequi. Er beſchreibet hernach, wie der Frie- be zu Margus gemacht worden: Itaque placuit, profugos e Scythis, etiam qui multo ante profu- gerant, una cum captiuis Romanis, qui non ſolu- to redemptionis pretio, ad ſua redierant, dedi: aut pro uno quoque captiuo Romano, his qui eum bello ceperant, octo aureos dari, Romanos belli ſocietatem cum barbara gente, quae bellum cum Hunnis gerat, non facere. Conuentus ad merca- tus paribus legibus celebrari, & in tuto Romanos & Hunnos eſſe. Vt foedera rata maneant & ob- ſeruentur, tributi nomine, ſeptingentas auri li- bras uno quoque anno Scytharum regibus, a Ro- manis pendi; cum antea tributum annuum non fuiſſet, niſi trecentarum quinquaginta librarum. His conditionibus pacem Romani & Hunni pepi- gerunt. 8 aber Coͤln in der Feinde Gewalt geblieben, erhel- let ferner aus salviani Briefe, in welchem er einen jungen Menſchen, der von Coͤln gebuͤrtig war, ſeinen guten Freunden beſtens empfielet: epiſtola I. p. 170. Adoleſcens, quem ad uos miſi, Agrippinae cum ſuis captus eſt, quondam inter ſuos non parui nominis, familia non obſcurus, do- mo non deſpicabilis, & de quo aliquid fortaſſe amplius dicerem, niſi propinquus meus eſſet. Hoc enim ſit, ut minus dicam, ne de me ipſo dicere ui- dear, de illo plura dicendo. Matrem ergo is de quo dico, Agrippinae uiduam reliquit, probam, honeſtam, & de qua forſitan andacter dicere ua- leam, uere uiduam. Nam praeter caeteras caſti- moniae ſapientiaeque uirtutes, eſt etiam fide no- bilis, quae omnibus ſemper ornatibus ornamento eſt: quia ſine hac nihil tam ornatum eſt, quod ornare poſſit. Haec ergo, ut audio, tantae illic inopiae atque egeſtatis eſt, ut ei nec reſidendi nec abeundi facultas ſuppetat: quia nihil eſt, quod uel ad uictum uel ad fugam opituletur. Solum eſt, quod mercenario opere uictum quaeritans, uxori- bus barbarorum locatitias manus ſubdit. Ita licet per dei miſericordiam uinculis captiuitatis exemta ſit, cum iam non ſeruiat conditione, ſeruit pau- pertate. 3 marcellinvs comes giebt davon fol- gende Nachricht. evdoxio & dioscoro coss. (442) Bleda & Attila fratres, multarumque gentium reges, Illyricum, Thraciamque depopulati ſunt. 4 idem l. c. valentiniano VI. & nomo coss. (445.) Bleda, rex Hunnorum, At- tilae, fratris ſui inſidiis interimitur. 5 idem l. c. ardabvre & callepio coss. (447.) Ingens bellum & priore maius per Atti- lam regem noſtris inflictum, pene totam Euro- pam, exciſis, inuaſisque ciuitatibus, atque caſtel- lis conraſit. Et poſt pauca: Attila rex usque ad Thermopolim infeſtus aduenit. Arnegiſclus magiſter

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/456
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 422. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/456>, abgerufen am 16.07.2024.