Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Vandalischen, Svevischen etc. Reichs.
sollten, ernennete seinen ältesten Sohn, Constantem, zum caesare, und
schickte ihn, mit einigen fremden Truppen, die vorhin in Honorii Diensten
gestanden hatten, nach Spanien, welcher auch daselbst so glücklich war, daß
er die gedachten beyde Brüder überwand, und sie selbst gefangen kriegte .

XVIII. Die Zeitung von solcher Empörung machte ietzt, daß StilicoAlarich gehet
zum andern-
mal nach Jta-
lien; wird aber
befriediget.
+ A. 408.

den Zug ins Illyricum abermahls aufschieben muste. Alaricus, aber wollte
nicht vergebens gewartet haben. Er gieng ins Noricum, und war schon
Emone, und den Fluß Aquila vorbey, als er Gesandten + an den Käiser
schickte, die eine ansehnliche Summe Geldes forderten, so man ihm, vermöge
des getroffenen Vergleichs, schuldig wäre. Stilico ließ die Gesandten zu Ra-
venna, und gieng nach Rom, wo der Käiser damahls war, da er die Sache
erst Honorio, und hernach auch dem Rath vortrug. Die meisten, so das
Geheimniß der gepflogenen Tractaten nicht eingesehen, riethen, die Gothen mit
Gewalt abzuweisen. Als aber Stilico des Käisers Befehle, auf welche er
vormahls mit Alarico tractirt hatte, vorzeigte, erkannte man Alarici Su-
chen für billig, und beschloß, ihm 4000 Pfund Goldes auszuzahlen 1.

XIX. Ar-
[Beginn Spaltensatz] uastationes, quarum ipsos quoque modo poenitet,
habita sorte, & distributa usque ad nunc possessi-
one, consistunt.
An statt Honoriaci, sollte es
wohl Honoriani heissen. Jn der notitia imperii
kommen unter den auxiliis palatinis, sub magi-
stro peditum praesentali in occidente,
verschie-
dene fremde Truppen für, so diesen Beynamen füh-
ren: Als, Honoriani Atecotti: hono-
riani marcomanni seniores: ho-
noriani marcomanni ivniores:

Honoriani Mauri: Honoriani Ascarii: Hono-
riani Gallicani.
Diese Marcomanni können die-
ienigen seyn, von welchen pavlinvs in der, im
vorigen Buch §. XXXIX. not. 1. angeführten Stelle,
schreibet, daß sie sich Honorio, fast zu Anfang sei-
ner Regierung, unterworffen. Es ist auch gantz
wahrscheinlich, daß es insonderheit die Marcoman-
ni Honoriani
gewesen, die Constans nach Spa-
nien geführet. S. unten §. XXXIII.
1 §. XVIII. 1. zosimvs Lib. V. c. 29. Ad
Stelichonem uero nuntium quidam pertulit, Ala-
richum, relictis Epiris, & superatis angustiis,
quae de Pannonio transitum ad Venetos impedi-
unt; apud Emonem opidum castra locasse, quod
inter Pannoniam supremam & Noricum situm est.

zosimvs
schaltet hier die Erzehlung, wie die
Stadt Emone von den Argonauten erbauet wor-
den, ein, und fähret endlich fort. Emone uero
progressus Alaricus, & Aquili flumine transiecto,
iam superatis Apenninis montibus, ad Noricum
[Spaltenumbruch] accessit. Hi montes extremos Pannoniae limites
finiunt, & iis, qui ad Noricam gentem transire
uolunt, arctissimam uiam praebent: cui custodi-
endae praesidiarii pauci sufficiunt, etiamsi magna
multitudo ui transire conetur. Alaricus tamen
bis transitis, e Norico legatos ad Steliconem mit-
tit, pecuniam poscens, tum eius morae nomine,
qua se, suasu Steliconis, aiebat in Epiris haesisse;
tum huius in Italiam & Noricum profectionis cau-
sa. Stelico hac legatione accepta, relictis Rauen-
nae legatis, Romam abit, cum imperatore ac se-
natu de eo, quid agendum esset, consilia collatu-
rus. Posteaquam senatus in palatio conuenisset,
proposita consultatione, bellumne gerendum esset,
nec ne; complurium quidem eo sententia tende-
bat, ut bello res decerneretur. Solus Stelicho cum
paucis, qui ei metu adducti adsentiebantur, con-
trariam in sententiam ibant, & faciundae cum
Alaricho pacis autores erant. Heic, quum ii, qui
paci bellum praeferebant, a Stelichone sibi dici
peterent, quamobrem non bellum potius gerere,
quam pacem colere mallet, eamque, cum dedecore
Romanae maiestatis, pecunia redimere sustineret;
Quoniam, inquit, ob commodum principis Ala-
ricus in Epiris tamdiu haesit, ut, coniuncta me-
cum opera, bello principi orientis illato, Illyrios
ab eius auerteret imperio, regnoque Honorii adii-
ceret. Et quidem hoc reapse iam successurum fu-
isse aiebat, si non Honorii principis litterae prius
adlatae, suam profectionem uersus orientem im-
pediuissent: in cuius expectatione Alaricus, tan-

[Ende Spaltensatz]
tum

Vandaliſchen, Sveviſchen ꝛc. Reichs.
ſollten, ernennete ſeinen aͤlteſten Sohn, Conſtantem, zum caeſare, und
ſchickte ihn, mit einigen fremden Truppen, die vorhin in Honorii Dienſten
geſtanden hatten, nach Spanien, welcher auch daſelbſt ſo gluͤcklich war, daß
er die gedachten beyde Bruͤder uͤberwand, und ſie ſelbſt gefangen kriegte .

XVIII. Die Zeitung von ſolcher Empoͤrung machte ietzt, daß StilicoAlarich gehet
zum andern-
mal nach Jta-
lien; wird aber
befriediget.
A. 408.

den Zug ins Illyricum abermahls aufſchieben muſte. Alaricus, aber wollte
nicht vergebens gewartet haben. Er gieng ins Noricum, und war ſchon
Emone, und den Fluß Aquila vorbey, als er Geſandten † an den Kaͤiſer
ſchickte, die eine anſehnliche Summe Geldes forderten, ſo man ihm, vermoͤge
des getroffenen Vergleichs, ſchuldig waͤre. Stilico ließ die Geſandten zu Ra-
venna, und gieng nach Rom, wo der Kaͤiſer damahls war, da er die Sache
erſt Honorio, und hernach auch dem Rath vortrug. Die meiſten, ſo das
Geheimniß der gepflogenen Tractaten nicht eingeſehen, riethen, die Gothen mit
Gewalt abzuweiſen. Als aber Stilico des Kaͤiſers Befehle, auf welche er
vormahls mit Alarico tractirt hatte, vorzeigte, erkannte man Alarici Su-
chen fuͤr billig, und beſchloß, ihm 4000 Pfund Goldes auszuzahlen 1.

XIX. Ar-
[Beginn Spaltensatz] uaſtationes, quarum ipſos quoque modo poenitet,
habita ſorte, & diſtributa usque ad nunc poſſeſſi-
one, conſiſtunt.
An ſtatt Honoriaci, ſollte es
wohl Honoriani heiſſen. Jn der notitia imperii
kommen unter den auxiliis palatinis, ſub magi-
ſtro peditum praeſentali in occidente,
verſchie-
dene fremde Truppen fuͤr, ſo dieſen Beynamen fuͤh-
ren: Als, Honoriani Atecotti: hono-
riani marcomanni seniores: ho-
noriani marcomanni ivniores:

Honoriani Mauri: Honoriani Ascarii: Hono-
riani Gallicani.
Dieſe Marcomanni koͤnnen die-
ienigen ſeyn, von welchen pavlinvs in der, im
vorigen Buch §. XXXIX. not. 1. angefuͤhrten Stelle,
ſchreibet, daß ſie ſich Honorio, faſt zu Anfang ſei-
ner Regierung, unterworffen. Es iſt auch gantz
wahrſcheinlich, daß es inſonderheit die Marcoman-
ni Honoriani
geweſen, die Conſtans nach Spa-
nien gefuͤhret. S. unten §. XXXIII.
1 §. XVIII. 1. zosimvs Lib. V. c. 29. Ad
Stelichonem uero nuntium quidam pertulit, Ala-
richum, relictis Epiris, & ſuperatis anguſtiis,
quae de Pannonio tranſitum ad Venetos impedi-
unt; apud Emonem opidum caſtra locaſſe, quod
inter Pannoniam ſupremam & Noricum ſitum eſt.

zosimvs
ſchaltet hier die Erzehlung, wie die
Stadt Emone von den Argonauten erbauet wor-
den, ein, und faͤhret endlich fort. Emone uero
progreſſus Alaricus, & Aquili flumine transiecto,
iam ſuperatis Apenninis montibus, ad Noricum
[Spaltenumbruch] acceſſit. Hi montes extremos Pannoniae limites
finiunt, & iis, qui ad Noricam gentem tranſire
uolunt, arctiſſimam uiam praebent: cui cuſtodi-
endae praeſidiarii pauci ſufficiunt, etiamſi magna
multitudo ui tranſire conetur. Alaricus tamen
bis tranſitis, e Norico legatos ad Steliconem mit-
tit, pecuniam poſcens, tum eius morae nomine,
qua ſe, ſuaſu Steliconis, aiebat in Epiris haeſiſſe;
tum huius in Italiam & Noricum profectionis cau-
ſa. Stelico hac legatione accepta, relictis Rauen-
nae legatis, Romam abit, cum imperatore ac ſe-
natu de eo, quid agendum eſſet, conſilia collatu-
rus. Poſteaquam ſenatus in palatio conueniſſet,
propoſita conſultatione, bellumne gerendum eſſet,
nec ne; complurium quidem eo ſententia tende-
bat, ut bello res decerneretur. Solus Stelicho cum
paucis, qui ei metu adducti adſentiebantur, con-
trariam in ſententiam ibant, & faciundae cum
Alaricho pacis autores erant. Heic, quum ii, qui
paci bellum praeferebant, a Stelichone ſibi dici
peterent, quamobrem non bellum potius gerere,
quam pacem colere mallet, eamque, cum dedecore
Romanae maieſtatis, pecunia redimere ſuſtineret;
Quoniam, inquit, ob commodum principis Ala-
ricus in Epiris tamdiu haeſit, ut, coniuncta me-
cum opera, bello principi orientis illato, Illyrios
ab eius auerteret imperio, regnoque Honorii adii-
ceret. Et quidem hoc reapſe iam ſucceſſurum fu-
iſſe aiebat, ſi non Honorii principis litterae prius
adlatae, ſuam profectionem uerſus orientem im-
pediuiſſent: in cuius expectatione Alaricus, tan-

[Ende Spaltensatz]
tum
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0385" n="351"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Vandali&#x017F;chen, Svevi&#x017F;chen &#xA75B;c. Reichs.</hi></fw><lb/>
&#x017F;ollten, ernennete &#x017F;einen a&#x0364;lte&#x017F;ten Sohn, <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantem,</hi> zum <hi rendition="#aq">cae&#x017F;are,</hi> und<lb/>
&#x017F;chickte ihn, mit einigen fremden Truppen, die vorhin in <hi rendition="#aq">Honorii</hi> Dien&#x017F;ten<lb/>
ge&#x017F;tanden hatten, nach Spanien, welcher auch da&#x017F;elb&#x017F;t &#x017F;o glu&#x0364;cklich war, daß<lb/>
er die gedachten beyde Bru&#x0364;der u&#x0364;berwand, und &#x017F;ie &#x017F;elb&#x017F;t gefangen kriegte <note xml:id="FN384_05_02" prev="#FN384_05_01" place="foot" n="5"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">ua&#x017F;tationes, quarum ip&#x017F;os quoque modo poenitet,<lb/>
habita &#x017F;orte, &amp; di&#x017F;tributa usque ad nunc po&#x017F;&#x017F;e&#x017F;&#x017F;i-<lb/>
one, con&#x017F;i&#x017F;tunt.</hi></hi> An &#x017F;tatt <hi rendition="#aq">Honoriaci,</hi> &#x017F;ollte es<lb/>
wohl <hi rendition="#aq">Honoriani</hi> hei&#x017F;&#x017F;en. Jn der <hi rendition="#aq">notitia imperii</hi><lb/>
kommen unter den <hi rendition="#aq">auxiliis palatinis, &#x017F;ub magi-<lb/>
&#x017F;tro peditum prae&#x017F;entali in occidente,</hi> ver&#x017F;chie-<lb/>
dene fremde Truppen fu&#x0364;r, &#x017F;o die&#x017F;en Beynamen fu&#x0364;h-<lb/>
ren: Als, <hi rendition="#aq">Honoriani Atecotti: <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">hono-<lb/>
riani marcomanni seniores: ho-<lb/>
noriani marcomanni ivniores:</hi></hi><lb/>
Honoriani Mauri: Honoriani Ascarii: Hono-<lb/>
riani Gallicani.</hi> Die&#x017F;e <hi rendition="#aq">Marcomanni</hi> ko&#x0364;nnen die-<lb/>
ienigen &#x017F;eyn, von welchen <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">pavlinvs</hi></hi></hi> in der, im<lb/>
vorigen Buch §. <hi rendition="#aq">XXXIX. not.</hi> 1. angefu&#x0364;hrten Stelle,<lb/>
&#x017F;chreibet, daß &#x017F;ie &#x017F;ich <hi rendition="#aq">Honorio,</hi> fa&#x017F;t zu Anfang &#x017F;ei-<lb/>
ner Regierung, unterworffen. Es i&#x017F;t auch gantz<lb/>
wahr&#x017F;cheinlich, daß es in&#x017F;onderheit die <hi rendition="#aq">Marcoman-<lb/>
ni Honoriani</hi> gewe&#x017F;en, die <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tans</hi> nach Spa-<lb/>
nien gefu&#x0364;hret. S. unten §. <hi rendition="#aq">XXXIII.</hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt.</note></note>.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XVIII.</hi> Die Zeitung von &#x017F;olcher Empo&#x0364;rung machte ietzt, daß <hi rendition="#aq">Stilico</hi><note place="right">Alarich gehet<lb/>
zum andern-<lb/>
mal nach Jta-<lb/>
lien; wird aber<lb/>
befriediget.<lb/>
&#x2020; <hi rendition="#aq">A.</hi> 408.</note><lb/>
den Zug ins <hi rendition="#aq">Illyricum</hi> abermahls auf&#x017F;chieben mu&#x017F;te. <hi rendition="#aq">Alaricus,</hi> aber wollte<lb/>
nicht vergebens gewartet haben. Er gieng ins <hi rendition="#aq">Noricum,</hi> und war &#x017F;chon<lb/><hi rendition="#aq">Emone,</hi> und den Fluß <hi rendition="#aq">Aquila</hi> vorbey, als er Ge&#x017F;andten &#x2020; an den Ka&#x0364;i&#x017F;er<lb/>
&#x017F;chickte, die eine an&#x017F;ehnliche Summe Geldes forderten, &#x017F;o man ihm, vermo&#x0364;ge<lb/>
des getroffenen Vergleichs, &#x017F;chuldig wa&#x0364;re. <hi rendition="#aq">Stilico</hi> ließ die Ge&#x017F;andten zu Ra-<lb/>
venna, und gieng nach Rom, wo der Ka&#x0364;i&#x017F;er damahls war, da er die Sache<lb/>
er&#x017F;t <hi rendition="#aq">Honorio,</hi> und hernach auch dem Rath vortrug. Die mei&#x017F;ten, &#x017F;o das<lb/>
Geheimniß der gepflogenen Tractaten nicht einge&#x017F;ehen, riethen, die Gothen mit<lb/>
Gewalt abzuwei&#x017F;en. Als aber <hi rendition="#aq">Stilico</hi> des Ka&#x0364;i&#x017F;ers Befehle, auf welche er<lb/>
vormahls mit <hi rendition="#aq">Alarico</hi> tractirt hatte, vorzeigte, erkannte man <hi rendition="#aq">Alarici</hi> Su-<lb/>
chen fu&#x0364;r billig, und be&#x017F;chloß, ihm 4000 Pfund Goldes auszuzahlen <note xml:id="FN385_01_01" next="#FN385_01_02" place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XVIII</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">zosimvs</hi></hi> Lib. V. c. 29. <hi rendition="#i">Ad<lb/>
Stelichonem uero nuntium quidam pertulit, Ala-<lb/>
richum, relictis Epiris, &amp; &#x017F;uperatis angu&#x017F;tiis,<lb/>
quae de Pannonio tran&#x017F;itum ad Venetos impedi-<lb/>
unt; apud Emonem opidum ca&#x017F;tra loca&#x017F;&#x017F;e, quod<lb/>
inter Pannoniam &#x017F;upremam &amp; Noricum &#x017F;itum e&#x017F;t.</hi><lb/><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">zosimvs</hi></hi></hi> &#x017F;chaltet hier die Erzehlung, wie die<lb/>
Stadt <hi rendition="#aq">Emone</hi> von den Argonauten erbauet wor-<lb/><hi rendition="#fr">den,</hi> ein, und fa&#x0364;hret endlich fort. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Emone uero<lb/>
progre&#x017F;&#x017F;us Alaricus, &amp; Aquili flumine transiecto,<lb/>
iam &#x017F;uperatis Apenninis montibus, ad Noricum<lb/><cb/>
acce&#x017F;&#x017F;it. Hi montes extremos Pannoniae limites<lb/>
finiunt, &amp; iis, qui ad Noricam gentem tran&#x017F;ire<lb/>
uolunt, arcti&#x017F;&#x017F;imam uiam praebent: cui cu&#x017F;todi-<lb/>
endae prae&#x017F;idiarii pauci &#x017F;ufficiunt, etiam&#x017F;i magna<lb/>
multitudo ui tran&#x017F;ire conetur. Alaricus tamen<lb/>
bis tran&#x017F;itis, e Norico legatos ad Steliconem mit-<lb/>
tit, pecuniam po&#x017F;cens, tum eius morae nomine,<lb/>
qua &#x017F;e, &#x017F;ua&#x017F;u Steliconis, aiebat in Epiris hae&#x017F;i&#x017F;&#x017F;e;<lb/>
tum huius in Italiam &amp; Noricum profectionis cau-<lb/>
&#x017F;a. Stelico hac legatione accepta, relictis Rauen-<lb/>
nae legatis, Romam abit, cum imperatore ac &#x017F;e-<lb/>
natu de eo, quid agendum e&#x017F;&#x017F;et, con&#x017F;ilia collatu-<lb/>
rus. Po&#x017F;teaquam &#x017F;enatus in palatio conueni&#x017F;&#x017F;et,<lb/>
propo&#x017F;ita con&#x017F;ultatione, bellumne gerendum e&#x017F;&#x017F;et,<lb/>
nec ne; complurium quidem eo &#x017F;ententia tende-<lb/>
bat, ut bello res decerneretur. Solus Stelicho cum<lb/>
paucis, qui ei metu adducti ad&#x017F;entiebantur, con-<lb/>
trariam in &#x017F;ententiam ibant, &amp; faciundae cum<lb/>
Alaricho pacis autores erant. Heic, quum ii, qui<lb/>
paci bellum praeferebant, a Stelichone &#x017F;ibi dici<lb/>
peterent, quamobrem non bellum potius gerere,<lb/>
quam pacem colere mallet, eamque, cum dedecore<lb/>
Romanae maie&#x017F;tatis, pecunia redimere &#x017F;u&#x017F;tineret;<lb/>
Quoniam, inquit, ob commodum principis Ala-<lb/>
ricus in Epiris tamdiu hae&#x017F;it, ut, coniuncta me-<lb/>
cum opera, bello principi orientis illato, Illyrios<lb/>
ab eius auerteret imperio, regnoque Honorii adii-<lb/>
ceret. Et quidem hoc reap&#x017F;e iam &#x017F;ucce&#x017F;&#x017F;urum fu-<lb/>
i&#x017F;&#x017F;e aiebat, &#x017F;i non Honorii principis litterae prius<lb/>
adlatae, &#x017F;uam profectionem uer&#x017F;us orientem im-<lb/>
pediui&#x017F;&#x017F;ent: in cuius expectatione Alaricus, tan-</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">tum</hi></hi></fw><cb type="end"/>
</note>.</p><lb/>
          <fw place="bottom" type="catch"> <hi rendition="#aq">XIX. Ar-</hi> </fw><lb/>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[351/0385] Vandaliſchen, Sveviſchen ꝛc. Reichs. ſollten, ernennete ſeinen aͤlteſten Sohn, Conſtantem, zum caeſare, und ſchickte ihn, mit einigen fremden Truppen, die vorhin in Honorii Dienſten geſtanden hatten, nach Spanien, welcher auch daſelbſt ſo gluͤcklich war, daß er die gedachten beyde Bruͤder uͤberwand, und ſie ſelbſt gefangen kriegte 5. XVIII. Die Zeitung von ſolcher Empoͤrung machte ietzt, daß Stilico den Zug ins Illyricum abermahls aufſchieben muſte. Alaricus, aber wollte nicht vergebens gewartet haben. Er gieng ins Noricum, und war ſchon Emone, und den Fluß Aquila vorbey, als er Geſandten † an den Kaͤiſer ſchickte, die eine anſehnliche Summe Geldes forderten, ſo man ihm, vermoͤge des getroffenen Vergleichs, ſchuldig waͤre. Stilico ließ die Geſandten zu Ra- venna, und gieng nach Rom, wo der Kaͤiſer damahls war, da er die Sache erſt Honorio, und hernach auch dem Rath vortrug. Die meiſten, ſo das Geheimniß der gepflogenen Tractaten nicht eingeſehen, riethen, die Gothen mit Gewalt abzuweiſen. Als aber Stilico des Kaͤiſers Befehle, auf welche er vormahls mit Alarico tractirt hatte, vorzeigte, erkannte man Alarici Su- chen fuͤr billig, und beſchloß, ihm 4000 Pfund Goldes auszuzahlen 1. Alarich gehet zum andern- mal nach Jta- lien; wird aber befriediget. † A. 408. XIX. Ar- 5 uaſtationes, quarum ipſos quoque modo poenitet, habita ſorte, & diſtributa usque ad nunc poſſeſſi- one, conſiſtunt. An ſtatt Honoriaci, ſollte es wohl Honoriani heiſſen. Jn der notitia imperii kommen unter den auxiliis palatinis, ſub magi- ſtro peditum praeſentali in occidente, verſchie- dene fremde Truppen fuͤr, ſo dieſen Beynamen fuͤh- ren: Als, Honoriani Atecotti: hono- riani marcomanni seniores: ho- noriani marcomanni ivniores: Honoriani Mauri: Honoriani Ascarii: Hono- riani Gallicani. Dieſe Marcomanni koͤnnen die- ienigen ſeyn, von welchen pavlinvs in der, im vorigen Buch §. XXXIX. not. 1. angefuͤhrten Stelle, ſchreibet, daß ſie ſich Honorio, faſt zu Anfang ſei- ner Regierung, unterworffen. Es iſt auch gantz wahrſcheinlich, daß es inſonderheit die Marcoman- ni Honoriani geweſen, die Conſtans nach Spa- nien gefuͤhret. S. unten §. XXXIII. 1 §. XVIII. 1. zosimvs Lib. V. c. 29. Ad Stelichonem uero nuntium quidam pertulit, Ala- richum, relictis Epiris, & ſuperatis anguſtiis, quae de Pannonio tranſitum ad Venetos impedi- unt; apud Emonem opidum caſtra locaſſe, quod inter Pannoniam ſupremam & Noricum ſitum eſt. zosimvs ſchaltet hier die Erzehlung, wie die Stadt Emone von den Argonauten erbauet wor- den, ein, und faͤhret endlich fort. Emone uero progreſſus Alaricus, & Aquili flumine transiecto, iam ſuperatis Apenninis montibus, ad Noricum acceſſit. Hi montes extremos Pannoniae limites finiunt, & iis, qui ad Noricam gentem tranſire uolunt, arctiſſimam uiam praebent: cui cuſtodi- endae praeſidiarii pauci ſufficiunt, etiamſi magna multitudo ui tranſire conetur. Alaricus tamen bis tranſitis, e Norico legatos ad Steliconem mit- tit, pecuniam poſcens, tum eius morae nomine, qua ſe, ſuaſu Steliconis, aiebat in Epiris haeſiſſe; tum huius in Italiam & Noricum profectionis cau- ſa. Stelico hac legatione accepta, relictis Rauen- nae legatis, Romam abit, cum imperatore ac ſe- natu de eo, quid agendum eſſet, conſilia collatu- rus. Poſteaquam ſenatus in palatio conueniſſet, propoſita conſultatione, bellumne gerendum eſſet, nec ne; complurium quidem eo ſententia tende- bat, ut bello res decerneretur. Solus Stelicho cum paucis, qui ei metu adducti adſentiebantur, con- trariam in ſententiam ibant, & faciundae cum Alaricho pacis autores erant. Heic, quum ii, qui paci bellum praeferebant, a Stelichone ſibi dici peterent, quamobrem non bellum potius gerere, quam pacem colere mallet, eamque, cum dedecore Romanae maieſtatis, pecunia redimere ſuſtineret; Quoniam, inquit, ob commodum principis Ala- ricus in Epiris tamdiu haeſit, ut, coniuncta me- cum opera, bello principi orientis illato, Illyrios ab eius auerteret imperio, regnoque Honorii adii- ceret. Et quidem hoc reapſe iam ſucceſſurum fu- iſſe aiebat, ſi non Honorii principis litterae prius adlatae, ſuam profectionem uerſus orientem im- pediuiſſent: in cuius expectatione Alaricus, tan- tum

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/385
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 351. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/385>, abgerufen am 16.07.2024.