Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite
bis zur großen Wanderung der Völcker.

§. IV. Valentinianus theilete im Jahr 367. zu Amiens seinem ältestenDie Francken
und Sachsen
plündern Bri-
tannien.

Sohn, Gratiano, der ungefehr 9 Jahr alt seyn mochte, die Käiserliche Wür-
de, und den Titel Augustus, mit. Als er von da nach Trier gieng, liefen Zei-
tungen aus Britannien ein, daß selbige Provintz fast gäntzlich den Völckern, so
die Nordischen Theile der Jnsel bewohneten, preiß geworden; und daß die
Sachsen, so der See immer mehr und mehr kundig geworden, die Nordlichen
Küsten von Gallien plünderten, die Francken aber von der Land-Seyte eingefal-
len wären 1. Er trug diesen Krieg Theodosio, des grossen Theodosii Vater,
auf. Derselbe brachte die Römische Verfassung in Britannien wiederum zu
Stande, errettete die Stadt Londen, und trieb die Feinde über den Wall, der
die, unter Römischer Hoheit stehenden Provintzen von ihnen absonderte, zurü-
cke. Wie wir denn auch finden, daß er gegen die Francken, vermuthlich in der
Jnsel Batavien, und gegen die Sachsen zur See glücklich gefochten 2.

§. V. Vale-
[Beginn Spaltensatz] ibid. p. 135. D. Hoc autem eo pertinebat,
ut indicio esset, a se ita foedus iniri, ut omnia
barbaris ad nutum imperaret, & cautionis pru-
dentiaeque erat, ut concluso certis ac definitis locis
commercio, si quid male agerent, latere facile
non possent. Nouit enim, opinor, illud, seruari
a se posse barbaros, naturam mutari non posse:
ideoque omnem iis perfidiae opportunitatem prae-
cidit. Haec enim causa & cur castella partim
noua exstruxerit, partim disiecta ac subuersa
restituerit, partim quod deerat, adiunxerit: siue
altitudini, sicubi humiliora essent
; siue crassitu-
dini, qua parte id erat necessarium: tum aquae
copiam adiecerit, ubicunque eius inopia magnum
incommodum afferebat. Addidit & horrea in
omnibus locis, & uicino in mari portus, & mili-
tem conscriptum, & praesidia, quae non inanibus
nominibus numerum mentiantur. Praeterea ar-
morum ac telorum uim, & machinas atque omnia
summo cum studio ac diligentia probata. Nam
hactenus ob praesidiorum incuriam bellum ac pacem
in suo utique arbitrio sita esse hostes crediderant:
cum milites non modo sine armis, sed magna ex
parte sine tunicis
; & animis non minus quam cor-
poribus imbelles & abiectos animaduerterent: prae-
fectos uero & centuriones mercatores potius esse,
ac mancipiorum institores: quibus hoc unum ne-
gotium incumberet, ut quam plurima emerent &
distraherent. Praesidiariorum porro numerum
imminui, quo eorum qui deerant stipendium pri-
uatum illi ad lucrum interuerterent. Castella uero
ipsa collapsa, ac tam uiris quam armis destituta. Quae
cum barbari cernerent, non absurde ita de se sentie-
bant, superiores se incursionibus futuros: Quare ut
bellum adhuc prositeri uererentur, licere tamen fur-
tim omni cum impunitate praedas agere putabant.
Itaque per omnem ripam non iam singuli, non bini
[Spaltenumbruch] duntaxat, sed manipulatim ac turmatim oberra-
bant, latrones scil. non milites, praedas suas,
spolia nominantes. Non ita uero hoc tempore: sed
a superiori regione, quasi adamantinus quidam
murus & mare usque perductus uidetur: tanta
castellorum, armorum militumque munitione fir-
mata omnis atque obuallata prouincia est.
1 §. IV. 1. marcellinvs L. XVII. c. 8.
Franci & Saxones iisdem confines, quo quisque
erumpere potuit terra & mari, praedis acerbis,
incendiisque, & captiuorum funeribus hominum
uiolabant.
Es scheinet, daß die Sachsen auch in
Britannien, und die benachbarte Jnseln eingefallen:
Denn clavdianvs de IV. Cons. Honorii,
wenn er des ältern Theodosii tapfere Thaten be-
schreibet, rühmet unter andern auch, v. 3.
maduerunt Saxone fuso
Orcades.

Nach solcher Erklärung hat man nicht nöthig dem
p. pagi zu folgen, der aus dieser Stelle erweisen
will, daß schon damahls einige Sächsische Völcker
würcklich in Britannien gewohnt.
2 pacatvs drepanivs, ein vornehmer
Gallier, rühmet in der Rede, darinnen er Theodo-
sio
dem Großen, wegen des über Maximum erhal-
tenen Sieges Glück wünschet, cap. 5. seines Vaters
Thaten gegen die Francken und Sachsen, mit nach-
folgenden Worten: Quae Rhenus aut Vahalis uidit
aggrediar. Iam se mihi Sarmatica caede sangui-
neus Ister obiiciet. Attritam pedestribus proeliis
Batauiam referam. Saxo consumtus bellis nauali-
bus offeretur. Redactum ad paludes suas Scotum
loquar. Compulsus in solitudines auias omnis Ale-
mannus, & uterque Maurus occurrent.
Er rüh-
met ferner, daß er durch seine glückliche Verrich-
tungen gegen die Sachsen, den Beynahmen Saxo-
nicus
verdienet.
[Ende Spaltensatz]
§. V. mar-
bis zur großen Wanderung der Voͤlcker.

§. IV. Valentinianus theilete im Jahr 367. zu Amiens ſeinem aͤlteſtenDie Francken
und Sachſen
pluͤndern Bꝛi-
tannien.

Sohn, Gratiano, der ungefehr 9 Jahr alt ſeyn mochte, die Kaͤiſerliche Wuͤr-
de, und den Titel Auguſtus, mit. Als er von da nach Trier gieng, liefen Zei-
tungen aus Britannien ein, daß ſelbige Provintz faſt gaͤntzlich den Voͤlckern, ſo
die Nordiſchen Theile der Jnſel bewohneten, preiß geworden; und daß die
Sachſen, ſo der See immer mehr und mehr kundig geworden, die Nordlichen
Kuͤſten von Gallien pluͤnderten, die Francken aber von der Land-Seyte eingefal-
len waͤren 1. Er trug dieſen Krieg Theodoſio, des groſſen Theodoſii Vater,
auf. Derſelbe brachte die Roͤmiſche Verfaſſung in Britannien wiederum zu
Stande, errettete die Stadt Londen, und trieb die Feinde uͤber den Wall, der
die, unter Roͤmiſcher Hoheit ſtehenden Provintzen von ihnen abſonderte, zuruͤ-
cke. Wie wir denn auch finden, daß er gegen die Francken, vermuthlich in der
Jnſel Batavien, und gegen die Sachſen zur See gluͤcklich gefochten 2.

§. V. Vale-
[Beginn Spaltensatz] ibid. p. 135. D. Hoc autem eo pertinebat,
ut indicio eſſet, a ſe ita foedus iniri, ut omnia
barbaris ad nutum imperaret, & cautionis pru-
dentiaeque erat, ut concluſo certis ac definitis locis
commercio, ſi quid male agerent, latere facile
non poſſent. Nouit enim, opinor, illud, ſeruari
a ſe poſſe barbaros, naturam mutari non poſſe:
ideoque omnem iis perfidiae opportunitatem prae-
cidit. Haec enim cauſa & cur caſtella partim
noua exſtruxerit, partim diſiecta ac ſubuerſa
reſtituerit, partim quod deerat, adiunxerit: ſiue
altitudini, ſicubi humiliora eſſent
; ſiue craſſitu-
dini, qua parte id erat neceſſarium: tum aquae
copiam adiecerit, ubicunque eius inopia magnum
incommodum afferebat. Addidit & horrea in
omnibus locis, & uicino in mari portus, & mili-
tem conſcriptum, & praeſidia, quae non inanibus
nominibus numerum mentiantur. Praeterea ar-
morum ac telorum uim, & machinas atque omnia
ſummo cum ſtudio ac diligentia probata. Nam
hactenus ob praeſidiorum incuriam bellum ac pacem
in ſuo utique arbitrio ſita eſſe hoſtes crediderant:
cum milites non modo ſine armis, ſed magna ex
parte ſine tunicis
; & animis non minus quam cor-
poribus imbelles & abiectos animaduerterent: prae-
fectos uero & centuriones mercatores potius eſſe,
ac mancipiorum inſtitores: quibus hoc unum ne-
gotium incumberet, ut quam plurima emerent &
diſtraherent. Praeſidiariorum porro numerum
imminui, quo eorum qui deerant ſtipendium pri-
uatum illi ad lucrum interuerterent. Caſtella uero
ipſa collapſa, ac tam uiris quam armis deſtituta. Quae
cum barbari cernerent, non abſurde ita de ſe ſentie-
bant, ſuperiores ſe incurſionibus futuros: Quare ut
bellum adhuc proſiteri uererentur, licere tamen fur-
tim omni cum impunitate praedas agere putabant.
Itaque per omnem ripam non iam ſinguli, non bini
[Spaltenumbruch] duntaxat, ſed manipulatim ac turmatim oberra-
bant, latrones ſcil. non milites, praedas ſuas,
ſpolia nominantes. Non ita uero hoc tempore: ſed
a ſuperiori regione, quaſi adamantinus quidam
murus & mare usque perductus uidetur: tanta
caſtellorum, armorum militumque munitione fir-
mata omnis atque obuallata prouincia eſt.
1 §. IV. 1. marcellinvs L. XVII. c. 8.
Franci & Saxones iisdem confines, quo quisque
erumpere potuit terra & mari, praedis acerbis,
incendiisque, & captiuorum funeribus hominum
uiolabant.
Es ſcheinet, daß die Sachſen auch in
Britannien, und die benachbarte Jnſeln eingefallen:
Denn clavdianvs de IV. Conſ. Honorii,
wenn er des aͤltern Theodoſii tapfere Thaten be-
ſchreibet, ruͤhmet unter andern auch, v. 3.
maduerunt Saxone fuſo
Orcades.

Nach ſolcher Erklaͤrung hat man nicht noͤthig dem
p. pagi zu folgen, der aus dieſer Stelle erweiſen
will, daß ſchon damahls einige Saͤchſiſche Voͤlcker
wuͤrcklich in Britannien gewohnt.
2 pacatvs drepanivs, ein vornehmer
Gallier, ruͤhmet in der Rede, darinnen er Theodo-
ſio
dem Großen, wegen des uͤber Maximum erhal-
tenen Sieges Gluͤck wuͤnſchet, cap. 5. ſeines Vaters
Thaten gegen die Francken und Sachſen, mit nach-
folgenden Worten: Quae Rhenus aut Vahalis uidit
aggrediar. Iam ſe mihi Sarmatica caede ſangui-
neus Iſter obiiciet. Attritam pedeſtribus proeliis
Batauiam referam. Saxo conſumtus bellis nauali-
bus offeretur. Redactum ad paludes ſuas Scotum
loquar. Compulſus in ſolitudines auias omnis Ale-
mannus, & uterque Maurus occurrent.
Er ruͤh-
met ferner, daß er durch ſeine gluͤckliche Verrich-
tungen gegen die Sachſen, den Beynahmen Saxo-
nicus
verdienet.
[Ende Spaltensatz]
§. V. mar-
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <pb facs="#f0305" n="271"/>
          <fw place="top" type="header"> <hi rendition="#b">bis zur großen Wanderung der Vo&#x0364;lcker.</hi> </fw><lb/>
          <p>§. <hi rendition="#aq">IV. Valentinianus</hi> theilete im Jahr 367. zu <hi rendition="#aq">Amiens</hi> &#x017F;einem a&#x0364;lte&#x017F;ten<note place="right">Die Francken<lb/>
und Sach&#x017F;en<lb/>
plu&#x0364;ndern B&#xA75B;i-<lb/>
tannien.</note><lb/>
Sohn, <hi rendition="#aq">Gratiano,</hi> der ungefehr 9 Jahr alt &#x017F;eyn mochte, die Ka&#x0364;i&#x017F;erliche Wu&#x0364;r-<lb/>
de, und den Titel <hi rendition="#aq">Augu&#x017F;tus,</hi> mit. Als er von da nach Trier gieng, liefen Zei-<lb/>
tungen aus Britannien ein, daß &#x017F;elbige Provintz fa&#x017F;t ga&#x0364;ntzlich den Vo&#x0364;lckern, &#x017F;o<lb/>
die Nordi&#x017F;chen Theile der Jn&#x017F;el bewohneten, preiß geworden; und daß die<lb/>
Sach&#x017F;en, &#x017F;o der See immer mehr und mehr kundig geworden, die Nordlichen<lb/>
Ku&#x0364;&#x017F;ten von Gallien plu&#x0364;nderten, die Francken aber von der Land-Seyte eingefal-<lb/>
len wa&#x0364;ren <note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">IV</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">marcellinvs</hi></hi> L. XVII. c. 8.<lb/><hi rendition="#i">Franci &amp; Saxones iisdem confines, quo quisque<lb/>
erumpere potuit terra &amp; mari, praedis acerbis,<lb/>
incendiisque, &amp; captiuorum funeribus hominum<lb/>
uiolabant.</hi></hi> Es &#x017F;cheinet, daß die Sach&#x017F;en auch in<lb/>
Britannien, und die benachbarte Jn&#x017F;eln eingefallen:<lb/>
Denn <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">clavdianvs</hi></hi> de IV. Con&#x017F;. Honorii,</hi><lb/>
wenn er des a&#x0364;ltern <hi rendition="#aq">Theodo&#x017F;ii</hi> tapfere Thaten be-<lb/>
&#x017F;chreibet, ru&#x0364;hmet unter andern auch, <hi rendition="#aq">v. 3.<lb/><hi rendition="#et"><hi rendition="#i">maduerunt Saxone fu&#x017F;o<lb/>
Orcades.</hi></hi></hi><lb/>
Nach &#x017F;olcher Erkla&#x0364;rung hat man nicht no&#x0364;thig dem<lb/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">p. <hi rendition="#g">pagi</hi></hi></hi> zu folgen, der aus die&#x017F;er Stelle erwei&#x017F;en<lb/>
will, daß &#x017F;chon damahls einige Sa&#x0364;ch&#x017F;i&#x017F;che Vo&#x0364;lcker<lb/>
wu&#x0364;rcklich in Britannien gewohnt.</note>. Er trug die&#x017F;en Krieg <hi rendition="#aq">Theodo&#x017F;io,</hi> des gro&#x017F;&#x017F;en <hi rendition="#aq">Theodo&#x017F;ii</hi> Vater,<lb/>
auf. Der&#x017F;elbe brachte die Ro&#x0364;mi&#x017F;che Verfa&#x017F;&#x017F;ung in Britannien wiederum zu<lb/>
Stande, errettete die Stadt Londen, und trieb die Feinde u&#x0364;ber den Wall, der<lb/>
die, unter Ro&#x0364;mi&#x017F;cher Hoheit &#x017F;tehenden Provintzen von ihnen ab&#x017F;onderte, zuru&#x0364;-<lb/>
cke. Wie wir denn auch finden, daß er gegen die Francken, vermuthlich in der<lb/>
Jn&#x017F;el Batavien, und gegen die Sach&#x017F;en zur See glu&#x0364;cklich gefochten <note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">pacatvs drepanivs,</hi></hi></hi> ein vornehmer<lb/>
Gallier, ru&#x0364;hmet in der Rede, darinnen er <hi rendition="#aq">Theodo-<lb/>
&#x017F;io</hi> dem Großen, wegen des u&#x0364;ber <hi rendition="#aq">Maximum</hi> erhal-<lb/>
tenen Sieges Glu&#x0364;ck wu&#x0364;n&#x017F;chet, <hi rendition="#aq">cap.</hi> 5. &#x017F;eines Vaters<lb/>
Thaten gegen die Francken und Sach&#x017F;en, mit nach-<lb/>
folgenden Worten: <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Quae Rhenus aut Vahalis uidit<lb/>
aggrediar. Iam &#x017F;e mihi Sarmatica caede &#x017F;angui-<lb/>
neus I&#x017F;ter obiiciet. Attritam pede&#x017F;tribus proeliis<lb/>
Batauiam referam. Saxo con&#x017F;umtus bellis nauali-<lb/>
bus offeretur. Redactum ad paludes &#x017F;uas Scotum<lb/>
loquar. Compul&#x017F;us in &#x017F;olitudines auias omnis Ale-<lb/>
mannus, &amp; uterque Maurus occurrent.</hi></hi> Er ru&#x0364;h-<lb/>
met ferner, daß er durch &#x017F;eine glu&#x0364;ckliche Verrich-<lb/>
tungen gegen die Sach&#x017F;en, den Beynahmen <hi rendition="#aq">Saxo-<lb/>
nicus</hi> verdienet.<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">§. <hi rendition="#aq">V. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">mar-</hi></hi></hi></fw><cb type="end"/>
</note>.</p><lb/>
          <fw place="bottom" type="catch">§. <hi rendition="#aq">V. Vale-</hi></fw><lb/>
          <note xml:id="FN304_11_02" prev="#FN304_11_01" place="foot" n="11">
            <cb type="start"/> <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ibid.</hi></hi> p. 135. D. <hi rendition="#i">Hoc autem eo pertinebat,<lb/>
ut indicio e&#x017F;&#x017F;et, a &#x017F;e ita foedus iniri, ut omnia<lb/>
barbaris ad nutum imperaret, &amp; cautionis pru-<lb/>
dentiaeque erat, ut conclu&#x017F;o certis ac definitis locis<lb/>
commercio, &#x017F;i quid male agerent, latere facile<lb/>
non po&#x017F;&#x017F;ent. Nouit enim, opinor, illud, &#x017F;eruari<lb/>
a &#x017F;e po&#x017F;&#x017F;e barbaros, naturam mutari non po&#x017F;&#x017F;e:<lb/>
ideoque omnem iis perfidiae opportunitatem prae-<lb/>
cidit. Haec enim cau&#x017F;a &amp; cur ca&#x017F;tella partim<lb/>
noua ex&#x017F;truxerit, partim di&#x017F;iecta ac &#x017F;ubuer&#x017F;a<lb/>
re&#x017F;tituerit, partim quod deerat, adiunxerit: &#x017F;iue<lb/>
altitudini, &#x017F;icubi humiliora e&#x017F;&#x017F;ent</hi>; <hi rendition="#i">&#x017F;iue cra&#x017F;&#x017F;itu-<lb/>
dini, qua parte id erat nece&#x017F;&#x017F;arium: tum aquae<lb/>
copiam adiecerit, ubicunque eius inopia magnum<lb/>
incommodum afferebat. Addidit &amp; horrea in<lb/>
omnibus locis, &amp; uicino in mari portus, &amp; mili-<lb/>
tem con&#x017F;criptum, &amp; prae&#x017F;idia, quae non inanibus<lb/>
nominibus numerum mentiantur. Praeterea ar-<lb/>
morum ac telorum uim, &amp; machinas atque omnia<lb/>
&#x017F;ummo cum &#x017F;tudio ac diligentia probata. Nam<lb/>
hactenus ob prae&#x017F;idiorum incuriam bellum ac pacem<lb/>
in &#x017F;uo utique arbitrio &#x017F;ita e&#x017F;&#x017F;e ho&#x017F;tes crediderant:<lb/>
cum milites non modo &#x017F;ine armis, &#x017F;ed magna ex<lb/>
parte &#x017F;ine tunicis</hi>; <hi rendition="#i">&amp; animis non minus quam cor-<lb/>
poribus imbelles &amp; abiectos animaduerterent: prae-<lb/>
fectos uero &amp; centuriones mercatores potius e&#x017F;&#x017F;e,<lb/>
ac mancipiorum in&#x017F;titores: quibus hoc unum ne-<lb/>
gotium incumberet, ut quam plurima emerent &amp;<lb/>
di&#x017F;traherent. Prae&#x017F;idiariorum porro numerum<lb/>
imminui, quo eorum qui deerant &#x017F;tipendium pri-<lb/>
uatum illi ad lucrum interuerterent. Ca&#x017F;tella uero<lb/>
ip&#x017F;a collap&#x017F;a, ac tam uiris quam armis de&#x017F;tituta. Quae<lb/>
cum barbari cernerent, non ab&#x017F;urde ita de &#x017F;e &#x017F;entie-<lb/>
bant, &#x017F;uperiores &#x017F;e incur&#x017F;ionibus futuros: Quare ut<lb/>
bellum adhuc pro&#x017F;iteri uererentur, licere tamen fur-<lb/>
tim omni cum impunitate praedas agere putabant.<lb/>
Itaque per omnem ripam non iam &#x017F;inguli, non bini<lb/><cb/>
duntaxat, &#x017F;ed manipulatim ac turmatim oberra-<lb/>
bant, latrones &#x017F;cil. non milites, praedas &#x017F;uas,<lb/>
&#x017F;polia nominantes. Non ita uero hoc tempore: &#x017F;ed<lb/>
a &#x017F;uperiori regione, qua&#x017F;i adamantinus quidam<lb/>
murus &amp; mare usque perductus uidetur: tanta<lb/>
ca&#x017F;tellorum, armorum militumque munitione fir-<lb/>
mata omnis atque obuallata prouincia e&#x017F;t.</hi></hi> <note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note>
          </note><lb/>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[271/0305] bis zur großen Wanderung der Voͤlcker. §. IV. Valentinianus theilete im Jahr 367. zu Amiens ſeinem aͤlteſten Sohn, Gratiano, der ungefehr 9 Jahr alt ſeyn mochte, die Kaͤiſerliche Wuͤr- de, und den Titel Auguſtus, mit. Als er von da nach Trier gieng, liefen Zei- tungen aus Britannien ein, daß ſelbige Provintz faſt gaͤntzlich den Voͤlckern, ſo die Nordiſchen Theile der Jnſel bewohneten, preiß geworden; und daß die Sachſen, ſo der See immer mehr und mehr kundig geworden, die Nordlichen Kuͤſten von Gallien pluͤnderten, die Francken aber von der Land-Seyte eingefal- len waͤren 1. Er trug dieſen Krieg Theodoſio, des groſſen Theodoſii Vater, auf. Derſelbe brachte die Roͤmiſche Verfaſſung in Britannien wiederum zu Stande, errettete die Stadt Londen, und trieb die Feinde uͤber den Wall, der die, unter Roͤmiſcher Hoheit ſtehenden Provintzen von ihnen abſonderte, zuruͤ- cke. Wie wir denn auch finden, daß er gegen die Francken, vermuthlich in der Jnſel Batavien, und gegen die Sachſen zur See gluͤcklich gefochten 2. Die Francken und Sachſen pluͤndern Bꝛi- tannien. §. V. Vale- 11 1 §. IV. 1. marcellinvs L. XVII. c. 8. Franci & Saxones iisdem confines, quo quisque erumpere potuit terra & mari, praedis acerbis, incendiisque, & captiuorum funeribus hominum uiolabant. Es ſcheinet, daß die Sachſen auch in Britannien, und die benachbarte Jnſeln eingefallen: Denn clavdianvs de IV. Conſ. Honorii, wenn er des aͤltern Theodoſii tapfere Thaten be- ſchreibet, ruͤhmet unter andern auch, v. 3. maduerunt Saxone fuſo Orcades. Nach ſolcher Erklaͤrung hat man nicht noͤthig dem p. pagi zu folgen, der aus dieſer Stelle erweiſen will, daß ſchon damahls einige Saͤchſiſche Voͤlcker wuͤrcklich in Britannien gewohnt. 2 pacatvs drepanivs, ein vornehmer Gallier, ruͤhmet in der Rede, darinnen er Theodo- ſio dem Großen, wegen des uͤber Maximum erhal- tenen Sieges Gluͤck wuͤnſchet, cap. 5. ſeines Vaters Thaten gegen die Francken und Sachſen, mit nach- folgenden Worten: Quae Rhenus aut Vahalis uidit aggrediar. Iam ſe mihi Sarmatica caede ſangui- neus Iſter obiiciet. Attritam pedeſtribus proeliis Batauiam referam. Saxo conſumtus bellis nauali- bus offeretur. Redactum ad paludes ſuas Scotum loquar. Compulſus in ſolitudines auias omnis Ale- mannus, & uterque Maurus occurrent. Er ruͤh- met ferner, daß er durch ſeine gluͤckliche Verrich- tungen gegen die Sachſen, den Beynahmen Saxo- nicus verdienet. §. V. mar- 11 ibid. p. 135. D. Hoc autem eo pertinebat, ut indicio eſſet, a ſe ita foedus iniri, ut omnia barbaris ad nutum imperaret, & cautionis pru- dentiaeque erat, ut concluſo certis ac definitis locis commercio, ſi quid male agerent, latere facile non poſſent. Nouit enim, opinor, illud, ſeruari a ſe poſſe barbaros, naturam mutari non poſſe: ideoque omnem iis perfidiae opportunitatem prae- cidit. Haec enim cauſa & cur caſtella partim noua exſtruxerit, partim diſiecta ac ſubuerſa reſtituerit, partim quod deerat, adiunxerit: ſiue altitudini, ſicubi humiliora eſſent; ſiue craſſitu- dini, qua parte id erat neceſſarium: tum aquae copiam adiecerit, ubicunque eius inopia magnum incommodum afferebat. Addidit & horrea in omnibus locis, & uicino in mari portus, & mili- tem conſcriptum, & praeſidia, quae non inanibus nominibus numerum mentiantur. Praeterea ar- morum ac telorum uim, & machinas atque omnia ſummo cum ſtudio ac diligentia probata. Nam hactenus ob praeſidiorum incuriam bellum ac pacem in ſuo utique arbitrio ſita eſſe hoſtes crediderant: cum milites non modo ſine armis, ſed magna ex parte ſine tunicis; & animis non minus quam cor- poribus imbelles & abiectos animaduerterent: prae- fectos uero & centuriones mercatores potius eſſe, ac mancipiorum inſtitores: quibus hoc unum ne- gotium incumberet, ut quam plurima emerent & diſtraherent. Praeſidiariorum porro numerum imminui, quo eorum qui deerant ſtipendium pri- uatum illi ad lucrum interuerterent. Caſtella uero ipſa collapſa, ac tam uiris quam armis deſtituta. Quae cum barbari cernerent, non abſurde ita de ſe ſentie- bant, ſuperiores ſe incurſionibus futuros: Quare ut bellum adhuc proſiteri uererentur, licere tamen fur- tim omni cum impunitate praedas agere putabant. Itaque per omnem ripam non iam ſinguli, non bini duntaxat, ſed manipulatim ac turmatim oberra- bant, latrones ſcil. non milites, praedas ſuas, ſpolia nominantes. Non ita uero hoc tempore: ſed a ſuperiori regione, quaſi adamantinus quidam murus & mare usque perductus uidetur: tanta caſtellorum, armorum militumque munitione fir- mata omnis atque obuallata prouincia eſt.

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/305
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 271. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/305>, abgerufen am 16.07.2024.