Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zu Ende der mit IVLIANO geführten Kriege.
biger, weil Vrsicinus sonst eben so große Ursache, als er selbst, mit dem Hofe nicht
zufrieden zu seyn, hatte. Wie denn unter andern sich beyde beklagten, daß man
bisher beym Consulat manchen, der es nicht verdienet, ihnen vorgezogen .
Man redete schon von dem Aufbruch nach Jtalien, als Vrsicinus endlich Gele-
genheit fand, etliche Soldaten zu bestechen, die einen Morgen gantz frühe in die
Burg einbrachen, und Siluanum, der in solcher Noth in eine Kirche entweichen
wolte, umbrachten . ammianvs marcellinvs, der eben damahls in
Vrsicini Gefolge gewesen, beklagt ihn als einen tapfern Mann, den bloß die
Boßheit seiner Verläumbder in Unglück gebracht . Er hat kaum 4. Wochen
den Kaiserlichen Titel geführet. Auf einer Müntze, die von ihm übrig geblie-
ben 7, wird ihm der Vornahme Flauius beygeleget, welchen er entweder Con-
stantino M.,
dem sein Vater große Dienste gethan hatte, zu Ehren, gleich in der
Jugend bekommen, oder ietzo bey der Empöhrung angenommen haben mag.

XLIII. Wir wollen die Römischen Geschichte ein wenig bey Seite setzen,Die Ost-Go-
then bezwin-
gen die Eruler,
Wenden und
Aestier.

um zu sehen, was indessen unter den Ost-Gothen vorgegangen. Ermanaricus,
ein Printz aus dem Amalischen Stamm 1, welcher bey den Ost-Gothen lange
Zeit, wie bey den Vandalen das Geschlecht der Hasdinger, den Thron beseßen,
war dem Könige Geberich in der Regierung gefolget. Dieser hat die

Herr-
[Beginn Spaltensatz] tutis omnis caput & summam esse statuo. Nam &
summa cum aequitate & iustitia, & multo pruden-
tius a te factum arbitror. Quisquis uero aliud
sentit, is cum ab uera de re existimatione, tum ab
animo tuo & sententia abhorret. Siquidem eos
seruari iustissimum crat, qui nullius criminis essent
conuicti. Amicitias uero illorum suspectas, ac de-
uitandas ideo facere non oportere persuasum habe-
bas: cum populorum beneuolentia ad tantam digni-
tatis ac rerum gestarum amplitudinem esses euectus.
Quin etiam filium ipsum scelerati ac facinorosi
bominis, infantem adhuc, de paterna poena ac sup-
plicio sentire aliquid passus non es.
Und orat. II.
p. 98. C. Praefectus quidam Gallicarum legionum
(cuius nomen ac rei gestae seriem scire uos arbitror)
amicitiae ac fidei obsidem imperatori, nec petenti,
reliquerat filium suum. Deinde uero minus se leo-
nibus ipsis fidelem praehuit; queis non sunt, ait
Homerus, cum hominibus foedera certa. Nam
& in ciuitatibus pecunias diripiebat, & eas bar-
baris irruentibus largiebatur: tanquam his redem-
ptionis quoddam pretium persolueret, cum armis
securitatem sibi conciliare, non pecuniis comparare
posset. Verum ille pecuniis eos ad amorem suum
pertrabere studebat: ac demum purpuream uestem
ex gynaeceo detractam induens, ridiculus tyran-
nus, ac uere scenicus repente uisus est. Tum uero
milites eam perfidiam detestati sunt. Cumque mi-
seri hominis aspectum ne ferre quidem potuissent,
quem muliebri stola indutum cernerent; cum ne
integro quidem mense illius imperium sustinuissent;
[Spaltenumbruch] facto in eum impetu discerpunt. Hunc igitur ille
ab custodibus imperii, amoris in se ac beneuolen-
tiae fructum, & iusti ac reprehensione omni caren-
tis imperii mercedem, singulari admiratione dignam
recepit. Quod si, quemadmodum se postea gesserit,
audire cupitis, hoc uos minime, ut opiner, igno-
ratis, eum neque in illius filium acerbius quidquam
statuere, neque amicos eius ac necessarios suspectos
habere, aut asperius tractare uoluisse. Quibus
omnibus, quoad potuit, benignum se ac clementem
praebuit, etsi quam plurimi calumniari cuperent,
& aduersus innocentes homines aculeos distringe-
rent. Itaque cum multi forsitan uere iis, de quibus
erant suspecti, contra se perpetratis essent obnoxii,
aeque misericors in omnes fuit, qui quidem conuicti
non essent, nec sceleratorum ac perditorum consi-
liorum societate polluti esse uiderentur. Hoc uero,
quod eius silio pepercit, qui nefarie sese gesserat, ac
datam fidem & iusiurandum uiolauerat, non tandem
regium esse ac diuinum arbitrabimur?
7 v. bandvri l. c. p. 422.
1 §. XLIII. 1. iornandes nennet ihn ferner
nobilissimum Amalorum. Die Könige der Ostro-
Gothen in Jtalien, so aus eben diesem Hause ab-
stammeten, preisen dessen Adel bey allen Gelegenhei-
ten, wie aus cassiodori uariis erhellet.
L. VII. epist. 2. schreibt Athanaricus quaeuis
claritas generis Amalis cedit.
Und dem Könige
der Vandalen, Hilderico, der in Verdacht war,
daß er seines Vorfahren Gemahlin, Amalafridam,
[Ende Spaltensatz]
umbrin-
H h

bis zu Ende der mit IVLIANO gefuͤhrten Kriege.
biger, weil Vrſicinus ſonſt eben ſo große Urſache, als er ſelbſt, mit dem Hofe nicht
zufrieden zu ſeyn, hatte. Wie denn unter andern ſich beyde beklagten, daß man
bisher beym Conſulat manchen, der es nicht verdienet, ihnen vorgezogen .
Man redete ſchon von dem Aufbruch nach Jtalien, als Vrſicinus endlich Gele-
genheit fand, etliche Soldaten zu beſtechen, die einen Morgen gantz fruͤhe in die
Burg einbrachen, und Siluanum, der in ſolcher Noth in eine Kirche entweichen
wolte, umbrachten . ammianvs marcellinvs, der eben damahls in
Vrſicini Gefolge geweſen, beklagt ihn als einen tapfern Mann, den bloß die
Boßheit ſeiner Verlaͤumbder in Ungluͤck gebracht . Er hat kaum 4. Wochen
den Kaiſerlichen Titel gefuͤhret. Auf einer Muͤntze, die von ihm uͤbrig geblie-
ben 7, wird ihm der Vornahme Flauius beygeleget, welchen er entweder Con-
ſtantino M.,
dem ſein Vater große Dienſte gethan hatte, zu Ehren, gleich in der
Jugend bekommen, oder ietzo bey der Empoͤhrung angenommen haben mag.

XLIII. Wir wollen die Roͤmiſchen Geſchichte ein wenig bey Seite ſetzen,Die Oſt-Go-
then bezwin-
gen die Eruler,
Wenden und
Aeſtier.

um zu ſehen, was indeſſen unter den Oſt-Gothen vorgegangen. Ermanaricus,
ein Printz aus dem Amaliſchen Stamm 1, welcher bey den Oſt-Gothen lange
Zeit, wie bey den Vandalen das Geſchlecht der Hasdinger, den Thron beſeßen,
war dem Koͤnige Geberich in der Regierung gefolget. Dieſer hat die

Herr-
[Beginn Spaltensatz] tutis omnis caput & ſummam eſſe ſtatuo. Nam &
ſumma cum aequitate & iuſtitia, & multo pruden-
tius a te factum arbitror. Quisquis uero aliud
ſentit, is cum ab uera de re exiſtimatione, tum ab
animo tuo & ſententia abhorret. Siquidem eos
ſeruari iuſtiſſimum crat, qui nullius criminis eſſent
conuicti. Amicitias uero illorum ſuſpectas, ac de-
uitandas ideo facere non oportere perſuaſum habe-
bas: cum populorum beneuolentia ad tantam digni-
tatis ac rerum geſtarum amplitudinem eſſes euectus.
Quin etiam filium ipſum ſcelerati ac facinoroſi
bominis, infantem adhuc, de paterna poena ac ſup-
plicio ſentire aliquid paſſus non es.
Und orat. II.
p. 98. C. Praefectus quidam Gallicarum legionum
(cuius nomen ac rei geſtae ſeriem ſcire uos arbitror)
amicitiae ac fidei obſidem imperatori, nec petenti,
reliquerat filium ſuum. Deinde uero minus ſe leo-
nibus ipſis fidelem praehuit; queis non ſunt, ait
Homerus, cum hominibus foedera certa. Nam
& in ciuitatibus pecunias diripiebat, & eas bar-
baris irruentibus largiebatur: tanquam his redem-
ptionis quoddam pretium perſolueret, cum armis
ſecuritatem ſibi conciliare, non pecuniis comparare
poſſet. Verum ille pecuniis eos ad amorem ſuum
pertrabere ſtudebat: ac demum purpuream ueſtem
ex gynaeceo detractam induens, ridiculus tyran-
nus, ac uere ſcenicus repente uiſus eſt. Tum uero
milites eam perfidiam deteſtati ſunt. Cumque mi-
ſeri hominis aſpectum ne ferre quidem potuiſſent,
quem muliebri ſtola indutum cernerent; cum ne
integro quidem menſe illius imperium ſuſtinuiſſent;
[Spaltenumbruch] facto in eum impetu diſcerpunt. Hunc igitur ille
ab cuſtodibus imperii, amoris in ſe ac beneuolen-
tiae fructum, & iuſti ac reprehenſione omni caren-
tis imperii mercedem, ſingulari admiratione dignam
recepit. Quod ſi, quemadmodum ſe poſtea geſſerit,
audire cupitis, hoc uos minime, ut opiner, igno-
ratis, eum neque in illius filium acerbius quidquam
ſtatuere, neque amicos eius ac neceſſarios ſuſpectos
habere, aut aſperius tractare uoluiſſe. Quibus
omnibus, quoad potuit, benignum ſe ac clementem
praebuit, etſi quam plurimi calumniari cuperent,
& aduerſus innocentes homines aculeos diſtringe-
rent. Itaque cum multi forſitan uere iis, de quibus
erant ſuſpecti, contra ſe perpetratis eſſent obnoxii,
aeque miſericors in omnes fuit, qui quidem conuicti
non eſſent, nec ſceleratorum ac perditorum conſi-
liorum ſocietate polluti eſſe uiderentur. Hoc uero,
quod eius ſilio pepercit, qui nefarie ſeſe geſſerat, ac
datam fidem & iusiurandum uiolauerat, non tandem
regium eſſe ac diuinum arbitrabimur?
7 v. bandvri l. c. p. 422.
1 §. XLIII. 1. iornandes nennet ihn ferner
nobiliſſimum Amalorum. Die Koͤnige der Oſtro-
Gothen in Jtalien, ſo aus eben dieſem Hauſe ab-
ſtammeten, preiſen deſſen Adel bey allen Gelegenhei-
ten, wie aus cassiodori uariis erhellet.
L. VII. epiſt. 2. ſchreibt Athanaricus quaeuis
claritas generis Amalis cedit.
Und dem Koͤnige
der Vandalen, Hilderico, der in Verdacht war,
daß er ſeines Vorfahren Gemahlin, Amalafridam,
[Ende Spaltensatz]
umbrin-
H h
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0275" n="241"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zu Ende der mit <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g">IVLIANO</hi></hi> gefu&#x0364;hrten Kriege.</hi></fw><lb/>
biger, weil <hi rendition="#aq">Vr&#x017F;icinus</hi> &#x017F;on&#x017F;t eben &#x017F;o große Ur&#x017F;ache, als er &#x017F;elb&#x017F;t, mit dem Hofe nicht<lb/>
zufrieden zu &#x017F;eyn, hatte. Wie denn unter andern &#x017F;ich beyde beklagten, daß man<lb/>
bisher beym <hi rendition="#aq">Con&#x017F;ulat</hi> manchen, der es nicht verdienet, ihnen vorgezogen <note xml:id="FN274_04_02" prev="#FN274_04_01" place="foot" n="4"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der vorherigen Seite.</note>.<lb/>
Man redete &#x017F;chon von dem Aufbruch nach Jtalien, als <hi rendition="#aq">Vr&#x017F;icinus</hi> endlich Gele-<lb/>
genheit fand, etliche Soldaten zu be&#x017F;techen, die einen Morgen gantz fru&#x0364;he in die<lb/>
Burg einbrachen, und <hi rendition="#aq">Siluanum,</hi> der in &#x017F;olcher Noth in eine Kirche entweichen<lb/>
wolte, umbrachten <note xml:id="FN274_05_02" prev="#FN274_05_01" place="foot" n="5"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der vorherigen Seite.</note>. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ammianvs marcellinvs,</hi></hi></hi> der eben damahls in<lb/><hi rendition="#aq">Vr&#x017F;icini</hi> Gefolge gewe&#x017F;en, beklagt ihn als einen tapfern Mann, den bloß die<lb/>
Boßheit &#x017F;einer Verla&#x0364;umbder in Unglu&#x0364;ck gebracht <note xml:id="FN274_06_02" prev="#FN274_06_01" place="foot" n="6"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">tutis omnis caput &amp; &#x017F;ummam e&#x017F;&#x017F;e &#x017F;tatuo. Nam &amp;<lb/>
&#x017F;umma cum aequitate &amp; iu&#x017F;titia, &amp; multo pruden-<lb/>
tius a te factum arbitror. Quisquis uero aliud<lb/>
&#x017F;entit, is cum ab uera de re exi&#x017F;timatione, tum ab<lb/>
animo tuo &amp; &#x017F;ententia abhorret. Siquidem eos<lb/>
&#x017F;eruari iu&#x017F;ti&#x017F;&#x017F;imum crat, qui nullius criminis e&#x017F;&#x017F;ent<lb/>
conuicti. Amicitias uero illorum &#x017F;u&#x017F;pectas, ac de-<lb/>
uitandas ideo facere non oportere per&#x017F;ua&#x017F;um habe-<lb/>
bas: cum populorum beneuolentia ad tantam digni-<lb/>
tatis ac rerum ge&#x017F;tarum amplitudinem e&#x017F;&#x017F;es euectus.<lb/>
Quin etiam filium ip&#x017F;um &#x017F;celerati ac facinoro&#x017F;i<lb/>
bominis, infantem adhuc, de paterna poena ac &#x017F;up-<lb/>
plicio &#x017F;entire aliquid pa&#x017F;&#x017F;us non es.</hi></hi> Und <hi rendition="#aq">orat. II.<lb/>
p. 98. C. <hi rendition="#i">Praefectus quidam Gallicarum legionum</hi><lb/>
(<hi rendition="#i">cuius nomen ac rei ge&#x017F;tae &#x017F;eriem &#x017F;cire uos arbitror</hi>)<lb/><hi rendition="#i">amicitiae ac fidei ob&#x017F;idem imperatori, nec petenti,<lb/>
reliquerat filium &#x017F;uum. Deinde uero minus &#x017F;e leo-<lb/>
nibus ip&#x017F;is fidelem praehuit; queis non &#x017F;unt, ait<lb/>
Homerus, cum hominibus foedera certa. Nam<lb/>
&amp; in ciuitatibus pecunias diripiebat, &amp; eas bar-<lb/>
baris irruentibus largiebatur: tanquam his redem-<lb/>
ptionis quoddam pretium per&#x017F;olueret, cum armis<lb/>
&#x017F;ecuritatem &#x017F;ibi conciliare, non pecuniis comparare<lb/>
po&#x017F;&#x017F;et. Verum ille pecuniis eos ad amorem &#x017F;uum<lb/>
pertrabere &#x017F;tudebat: ac demum purpuream ue&#x017F;tem<lb/>
ex gynaeceo detractam induens, ridiculus tyran-<lb/>
nus, ac uere &#x017F;cenicus repente ui&#x017F;us e&#x017F;t. Tum uero<lb/>
milites eam perfidiam dete&#x017F;tati &#x017F;unt. Cumque mi-<lb/>
&#x017F;eri hominis a&#x017F;pectum ne ferre quidem potui&#x017F;&#x017F;ent,<lb/>
quem muliebri &#x017F;tola indutum cernerent; cum ne<lb/>
integro quidem men&#x017F;e illius imperium &#x017F;u&#x017F;tinui&#x017F;&#x017F;ent;<lb/><cb/>
facto in eum impetu di&#x017F;cerpunt. Hunc igitur ille<lb/>
ab cu&#x017F;todibus imperii, amoris in &#x017F;e ac beneuolen-<lb/>
tiae fructum, &amp; iu&#x017F;ti ac reprehen&#x017F;ione omni caren-<lb/>
tis imperii mercedem, &#x017F;ingulari admiratione dignam<lb/>
recepit. Quod &#x017F;i, quemadmodum &#x017F;e po&#x017F;tea ge&#x017F;&#x017F;erit,<lb/>
audire cupitis, hoc uos minime, ut opiner, igno-<lb/>
ratis, eum neque in illius filium acerbius quidquam<lb/>
&#x017F;tatuere, neque amicos eius ac nece&#x017F;&#x017F;arios &#x017F;u&#x017F;pectos<lb/>
habere, aut a&#x017F;perius tractare uolui&#x017F;&#x017F;e. Quibus<lb/>
omnibus, quoad potuit, benignum &#x017F;e ac clementem<lb/>
praebuit, et&#x017F;i quam plurimi calumniari cuperent,<lb/>
&amp; aduer&#x017F;us innocentes homines aculeos di&#x017F;tringe-<lb/>
rent. Itaque cum multi for&#x017F;itan uere iis, de quibus<lb/>
erant &#x017F;u&#x017F;pecti, contra &#x017F;e perpetratis e&#x017F;&#x017F;ent obnoxii,<lb/>
aeque mi&#x017F;ericors in omnes fuit, qui quidem conuicti<lb/>
non e&#x017F;&#x017F;ent, nec &#x017F;celeratorum ac perditorum con&#x017F;i-<lb/>
liorum &#x017F;ocietate polluti e&#x017F;&#x017F;e uiderentur. Hoc uero,<lb/>
quod eius &#x017F;ilio pepercit, qui nefarie &#x017F;e&#x017F;e ge&#x017F;&#x017F;erat, ac<lb/>
datam fidem &amp; iusiurandum uiolauerat, non tandem<lb/>
regium e&#x017F;&#x017F;e ac diuinum arbitrabimur?</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt.</note></note>. Er hat kaum 4. Wochen<lb/>
den Kai&#x017F;erlichen Titel gefu&#x0364;hret. Auf einer Mu&#x0364;ntze, die von ihm u&#x0364;brig geblie-<lb/>
ben <note place="foot" n="7"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">v. bandvri</hi></hi> l. c. p.</hi> 422.</note>, wird ihm der Vornahme <hi rendition="#aq">Flauius</hi> beygeleget, welchen er entweder <hi rendition="#aq">Con-<lb/>
&#x017F;tantino M.,</hi> dem &#x017F;ein Vater große Dien&#x017F;te gethan hatte, zu Ehren, gleich in der<lb/>
Jugend bekommen, oder ietzo bey der Empo&#x0364;hrung angenommen haben mag.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XLIII.</hi> Wir wollen die Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Ge&#x017F;chichte ein wenig bey Seite &#x017F;etzen,<note place="right">Die O&#x017F;t-Go-<lb/>
then bezwin-<lb/>
gen die Eruler,<lb/>
Wenden und<lb/>
Ae&#x017F;tier.</note><lb/>
um zu &#x017F;ehen, was inde&#x017F;&#x017F;en unter den O&#x017F;t-Gothen vorgegangen. <hi rendition="#aq">Ermanaricus,</hi><lb/>
ein Printz aus dem Amali&#x017F;chen Stamm <note xml:id="FN275_01_01" next="#FN275_01_02" place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XLIII</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandes</hi></hi></hi> nennet ihn ferner<lb/><hi rendition="#aq">nobili&#x017F;&#x017F;imum Amalorum.</hi> Die Ko&#x0364;nige der O&#x017F;tro-<lb/>
Gothen in Jtalien, &#x017F;o aus eben die&#x017F;em Hau&#x017F;e ab-<lb/>
&#x017F;tammeten, prei&#x017F;en de&#x017F;&#x017F;en Adel bey allen Gelegenhei-<lb/>
ten, wie aus <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">cassiodori</hi></hi> uariis</hi> erhellet.<lb/><hi rendition="#aq">L. VII. epi&#x017F;t.</hi> 2. &#x017F;chreibt <hi rendition="#aq">Athanaricus <hi rendition="#i">quaeuis<lb/>
claritas generis Amalis cedit.</hi></hi> Und dem Ko&#x0364;nige<lb/>
der Vandalen, <hi rendition="#aq">Hilderico,</hi> der in Verdacht war,<lb/>
daß er &#x017F;eines Vorfahren Gemahlin, <hi rendition="#aq">Amalafridam,</hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch">umbrin-</fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">H h</fw><lb/><cb type="end"/>
</note>, welcher bey den O&#x017F;t-Gothen lange<lb/>
Zeit, wie bey den Vandalen das Ge&#x017F;chlecht der Hasdinger, den Thron be&#x017F;eßen,<lb/>
war dem Ko&#x0364;nige <hi rendition="#aq">Geberich</hi> in der Regierung gefolget. Die&#x017F;er hat die<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">Herr-</fw><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[241/0275] bis zu Ende der mit IVLIANO gefuͤhrten Kriege. biger, weil Vrſicinus ſonſt eben ſo große Urſache, als er ſelbſt, mit dem Hofe nicht zufrieden zu ſeyn, hatte. Wie denn unter andern ſich beyde beklagten, daß man bisher beym Conſulat manchen, der es nicht verdienet, ihnen vorgezogen 4. Man redete ſchon von dem Aufbruch nach Jtalien, als Vrſicinus endlich Gele- genheit fand, etliche Soldaten zu beſtechen, die einen Morgen gantz fruͤhe in die Burg einbrachen, und Siluanum, der in ſolcher Noth in eine Kirche entweichen wolte, umbrachten 5. ammianvs marcellinvs, der eben damahls in Vrſicini Gefolge geweſen, beklagt ihn als einen tapfern Mann, den bloß die Boßheit ſeiner Verlaͤumbder in Ungluͤck gebracht 6. Er hat kaum 4. Wochen den Kaiſerlichen Titel gefuͤhret. Auf einer Muͤntze, die von ihm uͤbrig geblie- ben 7, wird ihm der Vornahme Flauius beygeleget, welchen er entweder Con- ſtantino M., dem ſein Vater große Dienſte gethan hatte, zu Ehren, gleich in der Jugend bekommen, oder ietzo bey der Empoͤhrung angenommen haben mag. XLIII. Wir wollen die Roͤmiſchen Geſchichte ein wenig bey Seite ſetzen, um zu ſehen, was indeſſen unter den Oſt-Gothen vorgegangen. Ermanaricus, ein Printz aus dem Amaliſchen Stamm 1, welcher bey den Oſt-Gothen lange Zeit, wie bey den Vandalen das Geſchlecht der Hasdinger, den Thron beſeßen, war dem Koͤnige Geberich in der Regierung gefolget. Dieſer hat die Herr- Die Oſt-Go- then bezwin- gen die Eruler, Wenden und Aeſtier. 4 5 6 tutis omnis caput & ſummam eſſe ſtatuo. Nam & ſumma cum aequitate & iuſtitia, & multo pruden- tius a te factum arbitror. Quisquis uero aliud ſentit, is cum ab uera de re exiſtimatione, tum ab animo tuo & ſententia abhorret. Siquidem eos ſeruari iuſtiſſimum crat, qui nullius criminis eſſent conuicti. Amicitias uero illorum ſuſpectas, ac de- uitandas ideo facere non oportere perſuaſum habe- bas: cum populorum beneuolentia ad tantam digni- tatis ac rerum geſtarum amplitudinem eſſes euectus. Quin etiam filium ipſum ſcelerati ac facinoroſi bominis, infantem adhuc, de paterna poena ac ſup- plicio ſentire aliquid paſſus non es. Und orat. II. p. 98. C. Praefectus quidam Gallicarum legionum (cuius nomen ac rei geſtae ſeriem ſcire uos arbitror) amicitiae ac fidei obſidem imperatori, nec petenti, reliquerat filium ſuum. Deinde uero minus ſe leo- nibus ipſis fidelem praehuit; queis non ſunt, ait Homerus, cum hominibus foedera certa. Nam & in ciuitatibus pecunias diripiebat, & eas bar- baris irruentibus largiebatur: tanquam his redem- ptionis quoddam pretium perſolueret, cum armis ſecuritatem ſibi conciliare, non pecuniis comparare poſſet. Verum ille pecuniis eos ad amorem ſuum pertrabere ſtudebat: ac demum purpuream ueſtem ex gynaeceo detractam induens, ridiculus tyran- nus, ac uere ſcenicus repente uiſus eſt. Tum uero milites eam perfidiam deteſtati ſunt. Cumque mi- ſeri hominis aſpectum ne ferre quidem potuiſſent, quem muliebri ſtola indutum cernerent; cum ne integro quidem menſe illius imperium ſuſtinuiſſent; facto in eum impetu diſcerpunt. Hunc igitur ille ab cuſtodibus imperii, amoris in ſe ac beneuolen- tiae fructum, & iuſti ac reprehenſione omni caren- tis imperii mercedem, ſingulari admiratione dignam recepit. Quod ſi, quemadmodum ſe poſtea geſſerit, audire cupitis, hoc uos minime, ut opiner, igno- ratis, eum neque in illius filium acerbius quidquam ſtatuere, neque amicos eius ac neceſſarios ſuſpectos habere, aut aſperius tractare uoluiſſe. Quibus omnibus, quoad potuit, benignum ſe ac clementem praebuit, etſi quam plurimi calumniari cuperent, & aduerſus innocentes homines aculeos diſtringe- rent. Itaque cum multi forſitan uere iis, de quibus erant ſuſpecti, contra ſe perpetratis eſſent obnoxii, aeque miſericors in omnes fuit, qui quidem conuicti non eſſent, nec ſceleratorum ac perditorum conſi- liorum ſocietate polluti eſſe uiderentur. Hoc uero, quod eius ſilio pepercit, qui nefarie ſeſe geſſerat, ac datam fidem & iusiurandum uiolauerat, non tandem regium eſſe ac diuinum arbitrabimur? 7 v. bandvri l. c. p. 422. 1 §. XLIII. 1. iornandes nennet ihn ferner nobiliſſimum Amalorum. Die Koͤnige der Oſtro- Gothen in Jtalien, ſo aus eben dieſem Hauſe ab- ſtammeten, preiſen deſſen Adel bey allen Gelegenhei- ten, wie aus cassiodori uariis erhellet. L. VII. epiſt. 2. ſchreibt Athanaricus quaeuis claritas generis Amalis cedit. Und dem Koͤnige der Vandalen, Hilderico, der in Verdacht war, daß er ſeines Vorfahren Gemahlin, Amalafridam, umbrin- H h

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/275
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 241. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/275>, abgerufen am 16.07.2024.