Lohenstein, Daniel Casper von: Cleopatra. Breslau, 1661.Anmerckungen. Menschen. Blutt/ Hiervon schreibt Salustius. de bell. Cati-lin. c. 22. p. m. 17. Fuere ea tempestate. qui dicerent, Catilinam, oratione habita, cum ad jusjurandum popu- lares sceleris sui adigeret, humani Corporis sangvinem vino permixtum in pateris circumtulisse; inde cum post exsecratiouem omnes degustavissent, sicuti in so- lemnibus sacris fieri consvevit, aperuisse Consilium suum und Florus lib. 4. cap. 1. Additum est pignus Conjurationis sangvis humanus: quem circumlatum pateris bibere: summum nefas, nisi amplius esset, pro- pter quod biberunt. Von derogleichen Art fester verbin- dungen meldet Tacitus lib. 12. Annal. c. 47. Mos est Re- gibus, quotiens in societatem coeant, implicare dex- tras, pollicesq; inter se vincire, nodoq; praestringere: mox ubi sang vis in artaus extremos effuderit, levi ictu cruorem eliciunt atq; invicem lambunt. Id foedus arca- num habetur, quasi mutuo cruore sacratum. Besiehe hierüber Lipsium ad d. l. Taciti 12, 47. 3. Freinsheim. ad d. l. Flori. litt. g. v. 401. Wie/ daß man eh ich todt mein Testament er- lib. 50.
Anmerckungen. Menſchen. Blutt/ Hiervon ſchreibt Saluſtius. de bell. Cati-lin. c. 22. p. m. 17. Fuere eâ tempeſtate. qui dicerent, Catilinam, oratione habitâ, cum ad jusjurandum popu- lares ſceleris ſui adigeret, humani Corporis ſangvinem vino permixtum in pateris circumtulisſe; inde cum poſt exſecratiouem omnes deguſtavisſent, ſicuti in ſo- lemnibus ſacris fieri conſvevit, aperuisſe Conſilium ſuum und Florus lib. 4. cap. 1. Additum eſt pignus Conjurationis ſangvis humanus: quem circumlatum pateris bibêre: ſummum nefas, niſi amplius esſet, pro- pter quod biberunt. Von derogleichen Art feſter verbin- dungen meldet Tacitus lib. 12. Annal. c. 47. Mos eſt Re- gibus, quotiens in ſocietatem coeant, implicare dex- tras, pollicesq́; inter ſe vincire, nodoq́; præſtringere: mox ubi ſang vis in artûs extremos effuderit, levi ictu cruorem eliciunt atq́; invicem lambunt. Id fœdus arca- num habetur, quaſi mutuo cruore ſacratum. Beſiehe hieruͤber Lipſium ad d. l. Taciti 12, 47. 3. Freinsheim. ad d. l. Flori. litt. g. v. 401. Wie/ daß man eh ich todt mein Teſtament er- lib. 50.
<TEI> <text> <back> <div n="1"> <p><pb facs="#f0144"/><fw place="top" type="header">Anmerckungen.</fw><lb/> Menſchen. Blutt/ Hiervon ſchreibt <hi rendition="#aq">Saluſtius. de bell. Cati-<lb/> lin. c. 22. p. m. 17. Fuere eâ tempeſtate. qui dicerent,<lb/> Catilinam, oratione habitâ, cum ad jusjurandum popu-<lb/> lares ſceleris ſui adigeret, humani Corporis ſangvinem<lb/> vino permixtum in pateris circumtulisſe; inde cum<lb/> poſt exſecratiouem omnes deguſtavisſent, ſicuti in ſo-<lb/> lemnibus ſacris fieri conſvevit, aperuisſe Conſilium<lb/> ſuum</hi> und <hi rendition="#aq">Florus lib. 4. cap. 1. Additum eſt pignus<lb/> Conjurationis ſangvis humanus: quem circumlatum<lb/> pateris bibêre: ſummum nefas, niſi amplius esſet, pro-<lb/> pter quod biberunt.</hi> Von derogleichen Art feſter verbin-<lb/> dungen meldet <hi rendition="#aq">Tacitus lib. 12. Annal. c. 47. Mos eſt Re-<lb/> gibus, quotiens in ſocietatem coeant, implicare dex-<lb/> tras, pollicesq́; inter ſe vincire, nodoq́; præſtringere:<lb/> mox ubi ſang vis in artûs extremos effuderit, levi ictu<lb/> cruorem eliciunt atq́; invicem lambunt. Id fœdus arca-<lb/> num habetur, quaſi mutuo cruore ſacratum.</hi> Beſiehe<lb/> hieruͤber <hi rendition="#aq">Lipſium ad d. l. Taciti 12, 47. 3. Freinsheim. ad<lb/> d. l. Flori. litt. g.</hi></p><lb/> <p><hi rendition="#aq">v.</hi> 401. Wie/ daß man eh ich todt mein Teſtament er-<lb/> bricht?) Antonius warff dem Auguſto vor: daß er den Lepi-<lb/> dus ſeines dritten Theils entſetzet; daß er deſſen und des <hi rendition="#aq">Sexti<lb/> Pompeji</hi> Kriegs-Volck fuͤr ſich all eine behalten/ inſonderheit<lb/> aber: daß er den Antonium zu Rom verhaßt zumachen/ ſein<lb/> bei den Veſtaliſchen Jungfrauen beigelegtes Teſtament eroͤff-<lb/> net. Hingegen klagte Auguſtus uͤber den <hi rendition="#aq">Antonium:</hi> daß<lb/> er Egyptenland ohne Laos behielte; daß er den <hi rendition="#aq">Sextum<lb/> Pompejum,</hi> den er begnadigt/ toͤdten laſſen/ daß er den Koͤnig<lb/> in Armenien Arta bazes oder Artavaſdes in Ketten gelegt/ daß<lb/> er ſeine Schweſter di <hi rendition="#aq">Octaviam</hi> (welche doch ihren Bruder<lb/> ihrethalben nicht Krieg zu fuͤhren abgemahnet) verſtoſſen und<lb/> ſich mit Cleopatren verehlicht; daß er dis, was dem Roͤmi-<lb/> ſchen Reiche zuſtuͤnde/ ihr und ihren Kindern zugeetgnet; dieſe<lb/> Koͤmge der Konige/ der Eleopatre und des <hi rendition="#aq">Lulii Cæſaris</hi><lb/> Sohn <hi rendition="#aq">Cæſarion</hi> genennet/ beſihe hiervon <hi rendition="#aq">Xiphilin. ex Dion.</hi><lb/> <fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq">lib. 50.</hi></fw><lb/></p> </div> </back> </text> </TEI> [0144]
Anmerckungen.
Menſchen. Blutt/ Hiervon ſchreibt Saluſtius. de bell. Cati-
lin. c. 22. p. m. 17. Fuere eâ tempeſtate. qui dicerent,
Catilinam, oratione habitâ, cum ad jusjurandum popu-
lares ſceleris ſui adigeret, humani Corporis ſangvinem
vino permixtum in pateris circumtulisſe; inde cum
poſt exſecratiouem omnes deguſtavisſent, ſicuti in ſo-
lemnibus ſacris fieri conſvevit, aperuisſe Conſilium
ſuum und Florus lib. 4. cap. 1. Additum eſt pignus
Conjurationis ſangvis humanus: quem circumlatum
pateris bibêre: ſummum nefas, niſi amplius esſet, pro-
pter quod biberunt. Von derogleichen Art feſter verbin-
dungen meldet Tacitus lib. 12. Annal. c. 47. Mos eſt Re-
gibus, quotiens in ſocietatem coeant, implicare dex-
tras, pollicesq́; inter ſe vincire, nodoq́; præſtringere:
mox ubi ſang vis in artûs extremos effuderit, levi ictu
cruorem eliciunt atq́; invicem lambunt. Id fœdus arca-
num habetur, quaſi mutuo cruore ſacratum. Beſiehe
hieruͤber Lipſium ad d. l. Taciti 12, 47. 3. Freinsheim. ad
d. l. Flori. litt. g.
v. 401. Wie/ daß man eh ich todt mein Teſtament er-
bricht?) Antonius warff dem Auguſto vor: daß er den Lepi-
dus ſeines dritten Theils entſetzet; daß er deſſen und des Sexti
Pompeji Kriegs-Volck fuͤr ſich all eine behalten/ inſonderheit
aber: daß er den Antonium zu Rom verhaßt zumachen/ ſein
bei den Veſtaliſchen Jungfrauen beigelegtes Teſtament eroͤff-
net. Hingegen klagte Auguſtus uͤber den Antonium: daß
er Egyptenland ohne Laos behielte; daß er den Sextum
Pompejum, den er begnadigt/ toͤdten laſſen/ daß er den Koͤnig
in Armenien Arta bazes oder Artavaſdes in Ketten gelegt/ daß
er ſeine Schweſter di Octaviam (welche doch ihren Bruder
ihrethalben nicht Krieg zu fuͤhren abgemahnet) verſtoſſen und
ſich mit Cleopatren verehlicht; daß er dis, was dem Roͤmi-
ſchen Reiche zuſtuͤnde/ ihr und ihren Kindern zugeetgnet; dieſe
Koͤmge der Konige/ der Eleopatre und des Lulii Cæſaris
Sohn Cæſarion genennet/ beſihe hiervon Xiphilin. ex Dion.
lib. 50.
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/lohenstein_cleopatra_1661 |
URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/lohenstein_cleopatra_1661/144 |
Zitationshilfe: | Lohenstein, Daniel Casper von: Cleopatra. Breslau, 1661, S. . In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/lohenstein_cleopatra_1661/144>, abgerufen am 23.07.2024. |