Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 7. Aufl. Bd. 1. Göttingen, 1857.
de lüttje Jung in de Döhr, do gaf ehr de Böse in dat se fründlich to em säd 'myn Sähn, wullt du enen Appel hebben?' un seeg em so hastig an. 'Moder,' säd de lüttje Jung, 'wat sühst du gräsig uut! ja, gif my enen Appel.' Do wöör ehr as schull se em toreden. 'Kumm mit my,' säd se un maakd den Deckel up, 'hahl dy enen Appel heruut.' Un as sik de lüttje Jung henin bückd, so reet ehr de Böse, bratsch! slöög se den Deckel to dat de Kopp afflöög un ünner de roden Appel füll. Da äwerleep ehr dat in de Angst, un dachd 'kunn ik dat von my bringen!' Da güng se bawen na ere Stuw na erem Draagkasten un hahl' uut de bäwelste Schuuflad enen witten Dook, un sett't den Kopp wedder up den Hals un bünd den Halsdook so üm, dat'n niks sehn kunn, un sett't em vör de Döhr up enen Stohl un gaf em den Appel in de Hand. Do köhm doorna Marleenken to erer Moder in de Kääk de stünn by dem Führ un hadd enen Putt mit heet Water vör sik, den röhrd se jümmer üm. 'Moder,' säd Marleenken, 'Broder sitt vör de Döhr un süht ganß witt uut un hett enen Appel in de Hand, ik heb em beden he schull my den Appel gewen, awerst he antwöörd my nich, do wurr my ganß grolich.' 'Gah nochmaal hen,' säd de Moder, 'un wenn he dy nich antworden will, so gif em eens an de Oren.' Do güng Marleenken hen un säd, 'Broder, gif my den Appel.' Awerst he sweeg still, do gaf se em eens up de Oren, do feel de Kopp herünn, doräwer vörschrock se sik un füng an to wenen un to roren, un löp to erer Moder un säd 'ach, Moder, ik hebb mynem Broder den Kopp afslagen,' un weend un weend un wull sik nich tofreden gewen. 'Marleenken,' säd de Moder, 'wat hest du dahn! awerst swyg man still, dat et keen Mensch maarkt, dat is nu doch nich to ännern; wy willen em in Suhr kaken.' Do nöhm de Moder den lüttjen Jung un hackd em in Stücken, ded de in den Putt un kaakd em in Suhr. Marleenken de lüttje Jung in de Döhr, do gaf ehr de Böse in dat se fründlich to em säd ‘myn Sähn, wullt du enen Appel hebben?’ un seeg em so hastig an. ‘Moder,’ säd de lüttje Jung, ‘wat sühst du gräsig uut! ja, gif my enen Appel.’ Do wöör ehr as schull se em toreden. ‘Kumm mit my,’ säd se un maakd den Deckel up, ‘hahl dy enen Appel heruut.’ Un as sik de lüttje Jung henin bückd, so reet ehr de Böse, bratsch! slöög se den Deckel to dat de Kopp afflöög un ünner de roden Appel füll. Da äwerleep ehr dat in de Angst, un dachd ‘kunn ik dat von my bringen!’ Da güng se bawen na ere Stuw na erem Draagkasten un hahl’ uut de bäwelste Schuuflad enen witten Dook, un sett’t den Kopp wedder up den Hals un bünd den Halsdook so üm, dat’n niks sehn kunn, un sett’t em vör de Döhr up enen Stohl un gaf em den Appel in de Hand. Do köhm doorna Marleenken to erer Moder in de Kääk de stünn by dem Führ un hadd enen Putt mit heet Water vör sik, den röhrd se jümmer üm. ‘Moder,’ säd Marleenken, ‘Broder sitt vör de Döhr un süht ganß witt uut un hett enen Appel in de Hand, ik heb em beden he schull my den Appel gewen, awerst he antwöörd my nich, do wurr my ganß grolich.’ ‘Gah nochmaal hen,’ säd de Moder, ‘un wenn he dy nich antworden will, so gif em eens an de Oren.’ Do güng Marleenken hen un säd, ‘Broder, gif my den Appel.’ Awerst he sweeg still, do gaf se em eens up de Oren, do feel de Kopp herünn, doräwer vörschrock se sik un füng an to wenen un to roren, un löp to erer Moder un säd ‘ach, Moder, ik hebb mynem Broder den Kopp afslagen,’ un weend un weend un wull sik nich tofreden gewen. ‘Marleenken,’ säd de Moder, ‘wat hest du dahn! awerst swyg man still, dat et keen Mensch maarkt, dat is nu doch nich to ännern; wy willen em in Suhr kaken.’ Do nöhm de Moder den lüttjen Jung un hackd em in Stücken, ded de in den Putt un kaakd em in Suhr. Marleenken <TEI> <text> <body> <div n="1"> <p><pb facs="#f0267" n="234"/> de lüttje Jung in de Döhr, do gaf ehr de Böse in dat se fründlich to em säd ‘myn Sähn, wullt du enen Appel hebben?’ un seeg em so hastig an. ‘Moder,’ säd de lüttje Jung, ‘wat sühst du gräsig uut! ja, gif my enen Appel.’ Do wöör ehr as schull se em toreden. ‘Kumm mit my,’ säd se un maakd den Deckel up, ‘hahl dy enen Appel heruut.’ Un as sik de lüttje Jung henin bückd, so reet ehr de Böse, bratsch! slöög se den Deckel to dat de Kopp afflöög un ünner de roden Appel füll. Da äwerleep ehr dat in de Angst, un dachd ‘kunn ik dat von my bringen!’ Da güng se bawen na ere Stuw na erem Draagkasten un hahl’ uut de bäwelste Schuuflad enen witten Dook, un sett’t den Kopp wedder up den Hals un bünd den Halsdook so üm, dat’n niks sehn kunn, un sett’t em vör de Döhr up enen Stohl un gaf em den Appel in de Hand.</p><lb/> <p>Do köhm doorna Marleenken to erer Moder in de Kääk de stünn by dem Führ un hadd enen Putt mit heet Water vör sik, den röhrd se jümmer üm. ‘Moder,’ säd Marleenken, ‘Broder sitt vör de Döhr un süht ganß witt uut un hett enen Appel in de Hand, ik heb em beden he schull my den Appel gewen, awerst he antwöörd my nich, do wurr my ganß grolich.’ ‘Gah nochmaal hen,’ säd de Moder, ‘un wenn he dy nich antworden will, so gif em eens an de Oren.’ Do güng Marleenken hen un säd, ‘Broder, gif my den Appel.’ Awerst he sweeg still, do gaf se em eens up de Oren, do feel de Kopp herünn, doräwer vörschrock se sik un füng an to wenen un to roren, un löp to erer Moder un säd ‘ach, Moder, ik hebb mynem Broder den Kopp afslagen,’ un weend un weend un wull sik nich tofreden gewen. ‘Marleenken,’ säd de Moder, ‘wat hest du dahn! awerst swyg man still, dat et keen Mensch maarkt, dat is nu doch nich to ännern; wy willen em in Suhr kaken.’ Do nöhm de Moder den lüttjen Jung un hackd em in Stücken, ded de in den Putt un kaakd em in Suhr. Marleenken </p> </div> </body> </text> </TEI> [234/0267]
de lüttje Jung in de Döhr, do gaf ehr de Böse in dat se fründlich to em säd ‘myn Sähn, wullt du enen Appel hebben?’ un seeg em so hastig an. ‘Moder,’ säd de lüttje Jung, ‘wat sühst du gräsig uut! ja, gif my enen Appel.’ Do wöör ehr as schull se em toreden. ‘Kumm mit my,’ säd se un maakd den Deckel up, ‘hahl dy enen Appel heruut.’ Un as sik de lüttje Jung henin bückd, so reet ehr de Böse, bratsch! slöög se den Deckel to dat de Kopp afflöög un ünner de roden Appel füll. Da äwerleep ehr dat in de Angst, un dachd ‘kunn ik dat von my bringen!’ Da güng se bawen na ere Stuw na erem Draagkasten un hahl’ uut de bäwelste Schuuflad enen witten Dook, un sett’t den Kopp wedder up den Hals un bünd den Halsdook so üm, dat’n niks sehn kunn, un sett’t em vör de Döhr up enen Stohl un gaf em den Appel in de Hand.
Do köhm doorna Marleenken to erer Moder in de Kääk de stünn by dem Führ un hadd enen Putt mit heet Water vör sik, den röhrd se jümmer üm. ‘Moder,’ säd Marleenken, ‘Broder sitt vör de Döhr un süht ganß witt uut un hett enen Appel in de Hand, ik heb em beden he schull my den Appel gewen, awerst he antwöörd my nich, do wurr my ganß grolich.’ ‘Gah nochmaal hen,’ säd de Moder, ‘un wenn he dy nich antworden will, so gif em eens an de Oren.’ Do güng Marleenken hen un säd, ‘Broder, gif my den Appel.’ Awerst he sweeg still, do gaf se em eens up de Oren, do feel de Kopp herünn, doräwer vörschrock se sik un füng an to wenen un to roren, un löp to erer Moder un säd ‘ach, Moder, ik hebb mynem Broder den Kopp afslagen,’ un weend un weend un wull sik nich tofreden gewen. ‘Marleenken,’ säd de Moder, ‘wat hest du dahn! awerst swyg man still, dat et keen Mensch maarkt, dat is nu doch nich to ännern; wy willen em in Suhr kaken.’ Do nöhm de Moder den lüttjen Jung un hackd em in Stücken, ded de in den Putt un kaakd em in Suhr. Marleenken
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
| URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1857 |
| URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1857/267 |
| Zitationshilfe: | Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 7. Aufl. Bd. 1. Göttingen, 1857, S. 234. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1857/267>, abgerufen am 25.11.2024. |
